Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Në Ditën e falenderimeve

by

Nga Mimoza Dajçi/
Mënyra më e thjeshtë për ti dhuruar mirënjohjen dikujt është ti thuash faleminderit. Për disa njerëz që nuk i japin vlerën e duhur kësaj fjale, të paktën SHBA e kanë njohur si festë zyrtare dhe e festojnë të enjten e katërt të çdo muaji nëntor. Ceremoni të mëdha organizohen me këtë rast në Amerikë, me lutje, muzikë, parada, lojra futbolli, ndarje dhuratash me ushqime për familjet e varfëra e njihet kryesisht si festë familjare, ku gatimi tradicional është gjeli i detit dhe keku me kungull të pjekur.
Por mos të harojmë se kjo datë shërben edhe për të rikujtutuar njerëzimin se mirënjohja ekziston duke thënë faleminderit. Me ligjërimin e festës së falenderimeve (Thanksgiving) mendoj se në një farë mënyre “i tërhiqet veshi’ ose vëmendja dikujt që haron “ose bën sikur haron” se ka për të falenderuar dikë (qoftë edhe pjestar i familjes) në këtë ditë të veçantë për të mirën që i ka ofruar sado e vogël apo e madhe të ketë qenë ajo.
Ngjarja që amerikanët zakonisht e quajnë “Thanksgiving e parë” u festua nga pelegrinët pas korrjes së tyre të parë në botën e re në vitin 1621, festë që zgjati tri ditë. Si festë në shkallë vendi u festua në vitin 1789 kur President ishte George Washington, ndërsa në vitin 1863 gjatë luftës civile Presidenti Araham Lincoln e shpalli si ditë kombëtare. Dita e falenderimeve bën pjesë në sezonin e gjerë të festave.
EZ Grill Restorant në Bronx dhe Organizata e Gruas Shqiptare Amerikane (The Women’s Org. “Hope & Peace”) për të festuar këtë festë edhe ndër shqiptarët në Bronx – New York mblodhën rreth tryezës së ngrënies disa mysafirë për ti shprehur në një farë mënyre mbështetjen e mirënjohjen që kanë marë ndër vite nga disa njerëz të mirë të komunitetit tonë. Të pranishëm ishin N/Kryetari i Federatës Pan Shqiptare “Vatra” Z. Asllan Bushati me bashkëshorten Znj. Lume Bushati dhe vajzat Arkloda dhe Arela, Lideri i komuniteteve në Bronx dhe miku i shqiptarëve Z. Joseph Thompson, i cili njëherësh ka mbështetur Assamblyman Z. Mark Gjonaj në fushatat e tij elektorale si dhe komunitetin tonë në shumë iniciativa, ish e persekutuara politike dhe nëna e devotshme Znj. Dava Mirakaj, aktivistja e njohur Znj. Dardanesha Gashi, skenografi dhe piktori i talentuar Z. Astrit Tota, agronimi shqiptar Ndoc Gjeçi së bashku me gruan Znj. Drane Gjeçi, aktivistja për të drejtat e të verbërve Znj. Diella Smokaj me bashkëshortin, infermierja amerikane Znj. Shony R. Motos – anëtare e organizatës së gruas “Hope & Peace”, etj.
Ushqimi në restorantin EZ Grill ishte i një cilësie të mirë, të gjithë mbetën të kënaqur. Në tavolinat e pastra, shtrurar bukur e me shije, nuk mungoi vera e pijet e ndryshme, gjeli i detit dhe ëmbëlsira tradicionale.
Pas bisedave që rodhën natyrshëm nga gjithëseicili, festa mori ngjyrat e një feste familjare. Pronarët e lokalit bashkëshortët Teuta dhe Edmond Bollo, këta njerëz të mirë shqiptarë, që edhe pse një vit kanë që e kanë hapur bisnesin e tyre në Bronx, për çdo festë tregojnë dashamirësinë e tyre duke u servirur klientëve të tyre edhe ushqim falas, apo suportuar festa të ndryshme me gatimet e tyre. Restoranti EZ Grill ka një ambjent të bukur me lule, piktura dhe mbahet shumë pastër. Për kujdesin që Teuta dhe Edmondi tregojnë ne mirëmbajtjen e tij  janë vlerësuar me Titullin “A” nga Shërbimet Higjenosanitare në New York, ky stimul i jep kurajo atyre për të ecur më shumë përpara në bisnesin e ri. Teuta si anëtare e organizatës së Gruas “Hope & Peace” u angazhua shumë që dreka e festës së Falenderimeve të kalonte sa më mirë, gëzueshëm e me gatime të pëlqyeshme. 
Siç thamë më sipër dreka kaloi si një feste familjare, pasi Dardanesha, Dava, Asllani, Astriti, Diella apo dikush tjetër solli aty copëza kujtimesh nga jeta e veprimtaria e tyre në Shqipëri si dhe vështirësitë që kanë hasur në fillimet e veta në emigracion, mikëpritjen që kanë gjetur nga bashkëatdhetarët edhe pse të panjohur më parë në Amerikë. Jemi emigrant në këtë vend e një pjesë e jona nuk i kemi afër pjesëtarët e tjerë të familjes, pra kemi nevojë për mbështetje, veçanerisht në sistemimin me një punë për të mbajtur familjen. Emigracioni duke mos qenë i lehtë, na ka krijuar mundësinë që të jemi të lidhur me komunitetin tonë apo të huaj dhe ky është një tregues i mirë për një shoqëri të shëndoshë e bashkëjetesë të mirë mes njëri tjetrit, pasi paqja e harmonia sjell gjithmonë suksesin e përparimin e një vendi.
   Organizata e Gruas “Hope & Peace” ndau disa Çertifikata Mirënjohje për gratë e pranishme. Z. Joseph Thompson pasi përshëndeti pjesëmarrësit dhe vlerësoi shumë punën e Z. Mark Gjonaj, e organizatës së gruas “Hope & Peace” i dhuroi Çertifikatë Mirënjohje Znj. Dava Mirakaj, si nënë e mrekullueshme, qëndrestare gjatë viteve të komunizmit në Shqipëri, e cila edhe pas arrestimit të të shoqit të ndjerit Mois Mirakaj nuk u përkul para vështirësive por me forcën e guximin e saj arriti të përballojë të keqen e kohës. Znj. Dardanesha Gashi i dha Çertifikatë Mirënjohje Znj. Lume Bushati, si nënë shëmbullore për fëmijët e saj dhe si veprimtare humane në komunitet.  Znj. Teuta Bollo si nënë e bashkëshorte e kujdesshme dhe si një pronare bisnesi me prespektivë suksesi Çertifikatën e Mirënjohjes ja dha Z. Joseph Thompson. N/ Kryetari “Vatrës” Z. Asllan Bushati pasi bëri përshëndetjen e rastit dhe bëri një pasqyrë pozitive për të gjithë të pranishmit, ju dha roli i përkthyesit në këtë event të bukur e të paharuar.
Festa në EZ Grill Restorant kaloi këndshëm edhe nën tingujt e muzikës shqiptare dhe amerikane e nën urimin “Faleminderit”. Por një falenderim të përbashkët duhet të japim për Z. Mark Gjonaj, i cili çdo vit për Festën e Pavarësisë vendos në Bronx, Brooklyn, Queens, Staten Island dhe Westchester flamujt shqiptar dhe amerikan, 300 flamuj të tillë përshkojnë këto rrugë e qyteteve nën madhështinë e përjetshme. Të shpresojmë që edhe në Shqipëri të ligjërohet kjo ditë si festë zyrtare, kanë shumë për të thënë shqiptarët si më fal ashtu edhe faleminderit.

Dosjet…

by

Nga Mimoza Dajçi/
Mosmarrëveshja PS-LSI për dosjet e sigurimit të shtetit ka bërë që të dështojë përsëri ky proçes. Sipas gjasave zgjedhja e anëtarëve të Autoritetit nuk ka për të ndodhur edhe për këtë vit. Konkurojnë 11 kandidatë, ku vetëm pesë prej tyre do të drejtojnë komisionin e Autoritetit. Një anëtar është propozim i qeverisë, një i të përndjekurve politikë, një i shoqërisë civile, dhe dy do të jenë përfaqësues të kuvendit. Shumë mirë deri këtu. Por njëri prej tyre na paskësh dalë një çikë – bashkëpuntor i sigurimit të shtetit. Troç muhabeti, me dosje. Për ironi të fatit është edhe qesharake – por edhe për të vënë duart në kokë. Me apo pa qëllim në krye të këtij komisioni të rëndësishëm vendoset dikush me begraund të errët në biografi. Po ky zotëri, ose shokë siç u pëlqen ti thërrasin me ç’sy e faqe pranon këtë detyrë. Duke qenë taze ky rast e tepër flagrant mirë do të ishte të bëhej publik emri i tij.
Kjo tregon se akoma po manipulohet në këtë drejtim. Nëse nuk do ta kishin pikasur ai do të vazhdonte punën i qetë duke sabotuar mbi vuajtjet e popullit e askush nuk do ta mësonte të vërtetën.
Kësaj i thonë ti varësh ujkut mëlçitë në qafë.
Sot të privilegjuarit e rregjimit komunist, çështjen e dosjeve e quajnë “bajate”… Nuk kanë faj, sepse aq shumë është vonuar e folur në tym saqë atyre që nuk i ka “hyrë gjë në këmbë” në diktaturë është e tepërt të flitet për ato. Kjo është edhe një nga arsyet që vit pas viti shtyhet ky proçes. Qeverisë nuk i leverdis hapja e tyre, prandaj edhe “i mban mbyllur me kyç”. “Kyç” i thënçin sepse, në prononcime të ndryshme kemi dëgjuar se një pjesë e tyre janë zhdukur, djegur, me një fjalë janë vjedhur.
Hajdutllëku vënçe mbi dosjet, mbi hallet e popullit. Nuk u mjaftonin paratë që vidhnin qeveritarët, por edhe dosjet kishim mangut. Kuptohet se edhe ato ishin të rëndësishme jo vetëm për shtresën e persekutuar politike, por edhe për vetë autorët e krimit, prandaj mënyra më e volitshme për mbijetesë ishte zhdukja e tyre. Pra kishin e kanë vlera absolute brenda tyre. Letrat me vlerë s’kanë asnjë vlerë, ish të burgosurit politikë i ruajnë si relike, ashtu edhe fletët e rënuara të dosjeve, politika mesa duket kërkon ti nxjerë jashtë funksionimit.
Një gjë e dinë mirë persekutorët se, duke zvarritur hapjen e tyre, shpëtojnë vit pas viti – vetveten, e tallen me shtresën e persekutuar politike.
Shkurt vrasin kohën sa të harrohen fare, përderisa disa individë hapjen e dosjeve e quajnë bajate…

“Karrigia magjike”

by

Çfarë po ndodh me të shkuarën e hidhur komuniste në Shqipëri, sot e në të ardhmen?/
Nga Mimoza Dajçi/
Pak ditë më parë mediat shqiptare publikuan listën e 110 spiunëve që hartojnë ligjet në parlamentin shqiptarë, por përbri nuk ishin shënuar emrat e mbiemrat real të tyre. Pse – në e dinë autorët!!!
Atë çfarë bota e qytetëruar e tetë vendeve të BE -së kërkon të hetojë kundër krimeve të njerëzimit nga genocidi komunist, parlamenti shqiptarë nuk e mer aspak në konsideratë. Deputetëve tanë (disa prej tyre) cilës do force politike i përkasin nuk i intereson një nismë e tillë prandaj e zvarrisin këtë proçes, duke infiltruar brenda tij. Mënyra më e mirë e tyre për ti shpëtuar drejtësisë ashtu sikurse edhe shkopi magjik është “karrigia magjike” që e kanë uzurpuar prej vitesh, prandaj miratuan ligjin që i jep hapësirë kriminelit të mbrohet çdo kohë nga politika. Eshtë e pafalshme që diktatura komuniste në Shqipëri dënonte me burgim e vriste njerëz të pafajshëm edhe kur ata deklaronin se, në Shqipëri egziston “kulti i individit” e autorët e atij genocidi ende nuk janë dënuar. Sot parlamenti e qeveria shqiptare drejtohet nga njerëz të inkriminuar, spiunë te sigurimit të shtetit që nuk e venë akoma ujin në zjarr për krimet monstruoze që dëmtuan një popull të tërë.
Shumë u përfol për hapjen e dosjeve, por asgjë nuk ka filluar akoma. Herë pas here sidomos kohëve të fundit kemi venë re se po publikohen disa “pseudonime” spiunësh si diseniatorja, çiftelia, penicilina, stilografi etj, por emrat e tyre qëndrojnë anonim. Holokausti në Shqipëri vazhdoi për pesë dekada rresht e populli i njeh shumë mire spiunët, i njeh kriminelët, por ata që bëjnë sikur denoncojnë genocidin shqiptarë, mos të tallen me denoncime gjysmake, por të dalin hapur e me emra konkret.
Organizata e Gruas Shqiptare – Amerikane (The Women’s Organization “Hope & Peace”) po e ndjek me shumë vemendje iniciativën e Ministrit të Drejtësisë së Estonisë Urmas Reinsalu në lidhje me gjykimin e genocidit komunist sipas metodës së gjyqit të Nurembergut, e duke u ndalur vetëm tek shifrat marramendëse se sa vajza, gra e fëmijë ka vrarë e internuar ai rregjim në vendin tonë është absurde të mendosh që qeveria e parlamenti ynë nuk i është bashkangjitur iniciativës së Estonisë për dënimin e krimeve të komunizmit sipas platformës së gjyqit Nuremberg.
Vetëm tek genocidi i ushtruar mbi femrën në Shqipëri kemi të ekzekutuara me apo pa gjyqe për motive politike 450 gra. Burgosur 7367 gra, mes tyre edhe ato të moshës nën 17 vjeç, internuar mbi 20.000 familje, vdekur në internim 7022 qytetarë, fëmijë e të moshuar. Mos të harrojmë kampin famëkeq të Tepelenës ku brenda një nate në gusht të vitit 1944 vdiqën 33 fëmijë të mitur.
Akoma shumë individë e familje shqiptare janë duke përjetuar ato drama të rënda gjatë asaj periudhe të egër, si për shëndetin e tyre, strehimin e punësim. Akoma janë plagët e hapura të asaj kohe që varrosi të gjallë njeriun e drejtë e paqedashës, e gjithë atë elitë intelektualësh që donte lirinë e demokracinë e vendit. Me të drejtë shqiptarët pyesin se çfarë po ndodh me të shkuarën e hidhur komuniste në Shqipëri, e çfarë do të ndodhë në të ardhmen?
Duke jetuar prej vitesh në SHBA sjell si kujtim përpara jush ngjarjet e dhimbshme të 11 shtatorit 2001, ku humbën jetën mbi 3000 persona. Heronj u vlerësuan të gjithë viktimat e asaj tragjedie që tronditi botën, e përkujtohen çdo vit me ceremoni madhështore nga qeveria e populli amerikan.
Po mijra e mijra viktima të komunizmit në Shqipëri pse nuk vlerësohen heronj, pse nuk renditen në Librin e Madh të Heronjve të Kombit? Çfarë e ka penguar dhe e pengon shtetin e parlamentin tonë që ata që u dënuan e vuajtën padrejtësisht nga diktatura më e egër në europë të njihen si heronj, e fëmijët e familjarët e tyre që përjetuan ato vuajtje të trajtohen si viktima të gjalla të rregjimit të shkuar. Njihet në Shqipëri Qendra e të Mbijetuarve të Torturës drejtuar nga Kozara Kati dhe Adrian Kati, po duke qenë se i gjithë vendi ynë ka qenë i rrethuar me tela me gjemba e kudo ka patur burgje e kampe përqëndrimi mendoj se ka akoma punë për tu bërë në këtë drejtim. Shteti vetë duhet të ngrejë qendra të tilla në çdo rreth të vendit për tu kujdesur për këta njerëz, duke i trajtuar si nga ana mjekësore ashtu edhe psikologjike.
Në SHBA kushdo që ka qenë edhe i rastësishëm në rrugët ku ka ndodhur tragjedia e 11 shtatorit 2001 kalojnë nën një testim e intervistë të fortë e nëse kualifikohen si të tillë përfitojnë mjekim e trajtim të posaçëm mjekësor. Atëherë çfarë mund të themi për vendin tonë kur akoma ish të dënuarit politikë e familjarët e tyre nuk janë rimbursuar me dëmshpërblimin financiar e jo më të flitet për një kujdes të specializuar më së miri në fushën e mjekësisë, strehim, punësim etj.

New York, Tetor 2015

Lamtumirë Nënë!

by

Nga Luan Topulli*

Pak ditë më parë u nda nga jeta Lumturi Dajçi, e ëma e gazetares e veprimtares së njohur në Shqipëri e SHBA – Mimoza Dajçi. Në përkujtim të saj familjarët shtruan një drekë në “Whitby Castle” buzë ujrave të Rye-it.Në ambjentet e këndshme rrethuar me lule të Kështjellës “Whitby” disinjuar në vitin 1852 nga Alexander Jackson Davis nderuan me pjesëmarjen e tyre familjarë, miq e dashamirës të familjes si dhe personalitete të njohura të artit, gazetarisë e shoqërisë civile në New York e më gjerë.

Në emër të familjes falenderojmë Z. Kenny Agosto Zëdhënes i Zyrës së Senatores Ruth Hasell Thompson, Kryetarin e Vatrës Z. Gjon Buçaj së bashku me Znj. Nikoleta Buçaj, Liderin e komunitetit amerikan për Zoning 49 Bronx Z. Joseph Thompsom, stafin mjekësorë të Montefiore Hospital Bronx, ku punojnë Mimoza dhe Merlini, të cilët i kanë shërbyer me devotshmëri të ndjerës, Zv. Kryetarin e Vatrës Z. Asllan Bushati me bashkëshorten Znj. Lume Bushati, anëtarët e Kryesisë së Vatrës Z. Marjan Cubi dhe Z. Zef Përndocaj, ish i dënuari i politik nëpër burgjet shqiptare dhe anëtar i Kryesisë së Vatrës Z. Lek Mirakaj së bashku me bashkëshorten Loli Mirakaj, Kryeredaktori i Gazetës “Dielli” Z. Dalip Greca së bashku me bashkëshorten Znj. Xhemile Greca, Producentin e TV Kultura Shqiptare Z. Adem Belliu me bashkëshorten Znj. Moza Belliu, aktivistët e njohur të komunitetit shqiptar në Amerikë zonjat Rita Saliu, Merita Shkupi, Mjafturie Daci, Adem Saliu, Violeta Mirakaj, Dava Mirakaj, Lena Leka, Dita Lekaj, Halit Daci, Aleks Nilaj, Toni Musaj, Pjerin Tahiri, e shumë te tjerë si dhe mbesat e Lumturisë inxhinieren kimiste Luljeta Alite me të birin inxhinierin kompjuterist Erjon Alite, prokuroren Zamira Mulosmani, etj.

Ceremoninë përkujtimore e hapi nipi i familjes Erion Alite, më pas përshëndetën Kryetari i Federatës Panshqiptare “Vatra” Dr. Gjon Buçaj, Nk/ Vatrës Z. Asllan Bushati, Z. Joseph Thompson, Znj. Rita Saliu si dhe infermierja e “Montefiore” Hospital në Bronx Znj. Lulete Johnson.

Lumturi Dajçi lindi në Gjirokastër me 18 gusht 1929, u nda nga jeta më 27 shtator 2015 në “Montefiore Hospital” në Bronx, ajo rridhte nga një familje patriote e njerëz të pushkës, mbesë nga dera e madhe e heroit tonë kombëtar Çerçiz Topulli. Me ardhjen në Tiranë njihet e martohet me të riun Enver Dajçi, i cili edhe ky vinte nga Mitrovica e Kosovës me një histori të mbartur plot heroizma e sakrifica për kombin e popullin shqiptar, nip i Heroit tonë kombëtar Isa Boletini. Biri i Nënë Hajries, heroinës shqiptare, e cila edhe e vetme në Kullë luftoi kundër pushtuesit me armë në dorë duke bërë rezistencë në të gjitha dritaret e Kullës për ti lenë përshtypje armikut se djemtë e Boletinit edhe pas vrasjes barbare të Isës akoma ishin gjallë.

Lumturi Dajçi kjo zonjë e heshtur e qetë, e punëtore, pasi lidhi jetën e saj me familjen Dajçi, ku kunati – vëllai i bashkëshortit Rasim Dajci ishte pushkatuar nga Shqefqet Peci në Prizren ne vitin 1943 ne bashkëpunim me forcat sllavo – komuniste si antikomunist, për çështje biografie e largojnë nga  puna si edukatore nga një kopësht në Tiranë, punësohet si punëtore krahu në një punishte të vogël duhani afër Lumit të Tiranës.

Pas arrestimit të të shoqit Enver Dajçi për agjitacion e propagandë kundra pushtetit popullor, nga tronditja e madhe Lumturia sëmuret rëndë e për gati një vit qëndron e paralizuar në shtrat. Për të u kujdesën vetëm vajzat e saj, në atë kohë 12 e 13 vjeçare Frida e Mimoza, as mjekët  nuk i shkonin për vizitë në shtëpi.

Më pas nëna e katër fëmijëve që i rriti me mund të madh, punësohet në një fabrikë ku montoheshin abozhure. Edhe aty puna me normë e helme, ku i duhej të pastronte ndryshkun nga metali që më pas ai te pregatitej për tu bërë paisje e një mjeti ndriçues. Shumë i pëlqente drita nënë Lumes, shumë e donte jetën e paqen në familjen e saj, e në çdo familje shqiptare. Edhe pse në kushte të rënda ekonomike, ndërkohë që i shoqi vunate dënimim në burg politik, Lumturia e mbrojti familjen me dinjitet e u kujdes për atë e fëmijët e saj. Kësaj gruaje nikoqire dhe shembull për rritjen e edukimin e fëmijëve të saj sot urojmë që shpirti ti prehet në parajsë.

Puna e rëndë me helme akumuluar në mushkëritë e saj bëri që ti rëndohej situata shëndetësore. Çdo punë që ka bërë në jetën e saj thanë mjekët si në kultivimin e duhanit dhe në pastrimin e ndryshkut tek metalet ka lënë gjurmë për keq në mushkëritë e saj, e sot thanë ata kjo është duke jetuar ditët e saj të fundit. Por edhe pse rëndë e në shtrat për një periudhë jo të vogël kohe Mimoza e mbesa e saj Merlini i qëndruan tek koka, i shërbyen ditë e natë me mish e me shpirt që asaj ti lehtësohej dhimbja e të mos vuante nga mos prania e fëmijëve, siç kemi parë e dëgjuar ku disa prindër në Shqipëri po vdesin e lëngojnë në shtrat duke mos patur fëmijët pranë. Dikush i ka në emigracion dikush nga fëmijët do të shijojë jetën e tij larg halleve e kusureve të prindërve, ndonjë nuse e djalit nuk e do vjehrrin e vjehrrën, e kështu me rradhë.

Kur dy pika lotë i rrëshqitën të sëmurës, e sytë ju mbyllën përgjithmonë, Mimoza e puthi lehtë në faqen e ngrohtë e me zë të mekur i tha – Lamtumirë Nënë!…

Dhimbja ishte e madhe. Vdekja gjithashtu…

Shërbimi e sakrificat qe i kanë dhënë nënës së dashur Mimoza e Merlini gjyshes së saj janë vërtetë për tu admiruar nga familjet tona, ndërkohë që kudo ngrihet me të madhe mos braktisja e prindërve, sepse disa prej tyre ndarja nga jeta u mësohet vetëm pas dekompozimit.

Mimoza e donte shumë nënën e saj, prandaj bëri edhe të pamundurën që ta kishte pranë e të kujdesej vetë për atë. Ashtu si çdo fëmijë i mirë e i mbarë që do me zemër e shpirt prindët e tij/ saj.

“Kujdes e shërbim fenomenal – thanë mjekët për Mimozën – ka treguar për nënën e saj. E pakoncepueshme është – thanë ata – që kjo paciente ka jetuar kaq gjatë falë kujdesit të Mimozës”. Dhe ashtu ka ndodhur vërtetë, Mimoza e vajza e saj nuk kursyen asgjë që nëna e tyre të jetonte gjatë rrethuar me dashurinë e fëmijëve. Mimoza punonte natën, turni i tretë në spital, vetëm e vetëm që gjatë ditës të kujdesej për prindët e saj tashmë  të moshuar e të munduar nga jeta e rregjimi i kohës së shkuar, e kurrë nuk u ankua për lodhje e pagjumësi, përkundrazi ndihej e lumtur që i kishte prindët çdo ditë në sy.

Deri aty arriti Mimoza sa i tha mjekëve: “Jepini gjak nënës time nga gjaku im, vetëm mamaja të më shpëtojë”. Por çdo gjë kishte mbaruar, sëmundja e pashërueshme kishte avancuar tek mushkëritë e saj e ishte agravuar së tepërmi.

Lotët në sytë e Mimozës sigurisht nuk kanë për të rreshtur kurrë për Nënën e saj të shtrenjtë, por ndihet krenare dhe e qetë që nëna e saj u nda nga jeta në duart e saj, pranisë së të shoqit, mbesës së saj të dashur Merlinit e mjekëve të mrekullueshëm të spitalit “Montefiore” në Bronx.

Lumturia shumë e donte Zotin, besim të madh kishte tek ai. Dom Nikolin Përgjini e kishte vizituar në shtëpi, disa herë edhe në spital. Ndërsa Dom Pjetër Popaj mbajti një Meshë në emër të saj në Kishën Katolike “Zoja e Shkodrës”në Harsdalle New York.  Ajo ishte një nënë e mrekullueshme, unë si nip i saj jam i bindur se do ti mungojë të gjithëve.

Me shumë pompozitet e mbështetje shkoi për në banesën e fundit Lumturi Dajçi. Shumë dashuri e ngrohtësi i dhuroi asaj edhe komuniteti shqiptar në SHBA, ku për ti dhënë Lamtumirën valëvitën për nder të saj në makinat shoqëruese Flamujt Shqiptar e Amerikan që ajo i donte aq shumë.

* Autori i shkrimit, juristi Luan Topulli , eshte nipi i Lumturi Dajcit

New York, 3 Tetor 2015

 

Kotelet në “shkuma – party”

by

Nga Mimoza Dajçi/
Moli ka dy kotele, e madhja quhet Maja, ndërsa tjetra më e vogla Pisika. Janë mace të lezetshme e shumë lozonjare, por të dyja në moshën e adoleshencës. Me të gjithë luajnë e lodrojnë, saqë nganjëherë Moli bëhet xheloze e ankohet tek prindët e saj se, ato duan më shumë njerëzit e botës, se sa vetë atë e pjesëtarët e tjerë të familjes. Prindët i adaptuamn macet kur ato ishin pesë dhe shtatë muajshe. Vogëlushja Moli i do shumë ato, i konsideron si lodrat apo motrat e saj, nganjëherë i urdhëron, i lan, i ushqen, por njëherë e ëma e kishte parë edhe duke i bërtitur.
– Jo Moli – i tha – nuk bën kështu. Ato nuk janë njerëz, që ti duhet ti urdhërosh e të sillesh me to si të duash. Sa më shumë përkëdhelje ti japësh aq më të dashura do të bëhen me ty, e do të dëgjojnë më shumë.
Një ditë Moli, se ku kishte gjetur një litar në parkingun e makinës së babait dhe i kishte lidhur macet për fyti. Donte ti nxirte shëtitje në parkun më të afërt të lagjes. Maja dhe Pisika mjaullisnin me të madhe “Mjau, mjau, mjau”, por askush nuk po i shpëtonte dot.
Të mjerat mace, me zor mernin frymë, po mos të kishte kaluar aty pranë polici i zonës, macet do të kishin ikur me kohë nga kjo botë.
– Çfarë bën kështu moj Moli – i tha ai – nuk e shikon që macet s’po marin dot frymë e janë duke të ngordhur?
– Po, ja – tha Moli – unë dua që të dalin shëtitje me mua, por këto nuk më dëgjojnë. Një herë tjetër që i mora, ikën aq larg saqë me vështirësi i ktheva në shtëpi, prandaj sot i lidha me këtë litar. Po pse qenushët i lidhin me litar kur i nxjerin shëtitje e macet jo? – pyeti ajo gjithashtu me kureshtje policin?
– Nuk e di – i tha ai, i zënë ngushtë – po ja të pyesim veterinerin.
Polici ia hoqi maceve lakun nga fyti, i mori në krahë e vajti së bashku me Molin në shtëpinë e saj. I tregoi prindërve se çfarë kishte ndodhur dhe i këshilloi që të ushtrojnë kujdes në sjelljen e vajzës me macet. Moli e pranoi fajin dhe i kerkoi të falur prindërve dhe xhaxhi policit.

*** *** ***

Duke parë këtë situatë Maja e Pisika vendosën “të arratisen” nga shtëpia. Përfituan nga rasti që Moli e prindët e saj po flinin, vunë në qafë bizhuteritë e hershme të gjyshes së Molit që ishte duke gërhitur, këpucët me taka të mamasë së saj, u lyen me makeup-in e Molit, morën kuletën me para të familjes e nxitimthi dolën në rrugë. Më në fund ishin të lira.
– Mjau, mjau, mjau!!! Hidheshin përpjetë nga gëzimi.
Ndiheshin të pavarura e të lumtura që Moli nuk do ti gjente më. Nuk do ti urdhëronte e ti trajtonte keq. Pale kur i lidhi për gryke me litar, sikur të ishin qen. Ato nuk do t’ja falnin kurrë asaj atë veprim kriminal… Të dyja për dore Maja e Pisika u nisën, por për ku, as vetë nuk e dinin. Sapo dita filloj të zbardhej panë një kamion ndalur buzë një trotuari që shkonte për në qytetin bregdetar, në fshehtësi ngjiten prapa rimorkios së tij. U mbuluan me mushama, poshtë saj ç’të shikonin, mrekulli. Arka e paketa me salçiçe, kremviçe, konserva peshku, vitamina, fustane të bukura, syze dielli e bojra flokësh. Destinacioni për ku ishte nisur shoferi ishte i largët, mbante të paktën nja katër orë nga banesa e tyre.
Pasi hëngrën mirë e mirë, patën kohë të lyenin flokët, të pispilloseshin e visheshin bukur. Bëje be se ishin ato, nuk njiheshin fare. Sa që edhe veten e tyre nuk po e njihnin dot. I futën edhe një sy gjumë, kur panë detin, e shoferin që zbriti për një kafe, menjëherë u hodhën poshtë, e vrapun me të katra nga sytë këmbët. Kaloi një natë dy, një muaj, po endeshin rrugëve. Një mbrëmje dëgjuan diku një muzikë. Ngrenë kokën, lexojnë “Shkuma – Party”. Ndalen, kishin dëgjuar për këtë lokal, por nuk kishin qenë ndonjëherë.
– Kjo qenka jeta – thanë – e jo ajo e jona mbyllur brenda katër mureve të shtëpisë nën hyqmin e Molit, e duke gjuajtur minj.
Si fillim e nisën me birrë, pastaj morën pije të ndryshme, kërcyen e u lagën me shkumë gjithë natën deri sa u kënaqën.
– Uaa! – tha Maja – të paska dalë boja e flokëve moj Pisika, hajde të ikim.
– Uaa edhe ty Maja!
Kur panë në pasqyrë njëra tjetrën filluan të qeshin me të madhe. Mendtë po i mereshin, të voglës i vinte edhe për të vjellë. Kot nuk thonë “Kur pi edhe macja uthull”. Nejse…Por sapo bëjnë të dalin të dyja kotelet nga dera e banjes së lokalit, çfarë të shikojnë!!!
Xhaxhi polici i zonës i priste përballë.
Të dyja shtangën, nuk e prisnin, bënë ti largoheshin, por ai i kapi nga duart ku u vareshin bizhuteritë e gjyshes.
I dërgoi në shtëpi. Molin e gjetën duke qarë, prindët e gjyshen të pikëlluar. Pasi i kërkuan të falur të gjithëve, i shkuan Molit pranë. Edhe ajo i kërkoi të falur dhe i premtoi se do të sillej mirë me ato.
Që atëherë e deri më sot, Moli, Maja e Pisika konsultohen për çdo gjë me prindët, e shkojnë shumë mirë me njëra tjetrën, si tre motra të rritura.
New York, gusht 2015