Poemë nga ELIDA BUÇPAPAJ/
fjalës ia morëm shpirtin/
fjalës ia morëm frymën/
fjalën e lame/
bosh/
zbrazur/
pa ajër/
e lamë pa afshin/
e frymëmarrjes/
fjalën e lame/
pa ah/
pa oh/
fjalën e lamë të humbë/
fjalën e lame/
vetëm/
si kaktuset në shkretëtirë/
fjalën
e lamë të uritur
pa bukë
të etur
pa ujë
fjalën e lamë
veç asht e koc
veç skeletë
e lëkurë
prej hipokrizisë
fjalën e lamë
të thahet
të shterret në mitingje
e lamë
të digjet
as hi të mbetet
prej inkuicionit
të rrenës
nga politikanë
surrogato
që nuk dinë
t’i lidhin hiç dy fjalë
qofshim
në mileniumin e tretë
në vitin 2013
fjala
shenjtorja
kur sa
hapim sytë
mrekullinë e ardhjes
e shprehim
me
babë e nanë
prej fjalësh
dhe ata që ngjizim
riciklojnë
prapë të njëjtin
binom
hyjnor
fjalës ia kemi marrë shpirtin
ia kemi prishur shtëpinë në tokë
e kemi lënë pa strehë
ia kemi prerë të gjitha lidhjet
me njerëzit
ia kemi hequr të gjitha
koordinatat
pikat për t’u takuar me të
e kemi lënë
pa qendër rëndese
ne e dëbuam fjalën
e bëmë refugjate
në mënyrën
më pikëlluese
e lamë të mbytej
në det
apo në qiell
sepse e përjashtuam
si banore
e planetit tokë
tani prej goje
na dalin veç
të dala boje
sepse
fjalës
ia kemi hequr
sytë e ballit
që të shohë
e kemi lënë shurdh
e kemi lënë
memece fjalën
shumë barbare
e kemi lënë të shitet
fjalën
sepse fjala tani
i bie rrotull e rrotull
sepse fjala tani
i fshihet fjalës
i fshihet
syve të saj
vetvetes
kur Zoti
e krijoi
atë
të parën
fjalën
përpara
Adamit dhe Evës
përpara
gjithçkasë
gjithësisë
detit
ajrit
krijoi fjalën
sepse me të
si tulla ndërtohen
të gjitha
piramidat
e dashurisë
njerëzore
fjalën
që sot ia kemi marrë shpirtin
e kemi lënë më keq
se heshtja
e kemi bërë zero
sepse e themi
sa për të larë gojën
e themi si pallavër
sa të kalojmë rradhën
e bëjmë të pabesë
fjalën
e bëjmë me i mbyll veshët
me dyll
më mirë
mos me e dëgjuar
sepse ne e mashtrojmë
njëri-tjetrin me fjalët
të cilave
ua kemi hequr
të gjitha tingujt
e harmonisë
njerëzore
dhe i shqiptojmë
fjalët
si të jemi robotë
e fjalët robote të jenë
duke u parë sy më sy
pa na u dridhur qerpiku
ne po flasim me fjalë
robotësh
të kundërtën e asaj
që mendojmë
sikur po çajmë me to dërrasa
për t’i shurdhuar tupanët e veshëve
paçka se po rrëzohemi
prej fjalëve
se po vritemi
nga rrokullisjet
e gurëve të fjalëve
sepse fjalës
ia kemi hequr
magjinë
që na lë me gojë hapur
kur e dëgjojmë
s’ka më fjalë të tilla
që të bëjnë me krahë
të fluturosh
që të bëjnë ta marrësh detin
me vrap
prej besimit
jo fjalët
tani janë
gjepura
nonsense
sepse me to
tani rrejmë
njëri-tjetrin
e shajmë pas krahëve
njëri-tjetrin
me fjalën
që Zoti e krijoi
të parën
përpara nesh
që fjalën
ta kishim si dritën
e Zotit
për të ngrohur me fjalë
me shëruar me fjalë
me lindur prej fjalës
si atëhere
kur themi
për herë të parë
babë e nanë