K  O    U  N/

Ko Un, i lindur në vitin 1933 në Korenë e Jugut gjatë sundimit japonez, është poeti më i rëndësishëm i gjuhës Koreane. Bir  fshatari, asiston në tmerrete e Luftës së Dytë Botërore dhe të luftës midis dy Koreve. Nëntëmbëdhjetë vjeç u bë murg budist, pas 10 vjetësh ai e braktisi manastirin dhe tentoi disa herë për të  vrarë veten. Aktivist i të drejtae të njeriut në vitet ’70, ai u arrestua, u burgos dhe u torturua. Ka qenë midis finalistëve të Nobelit për Letërsi.

Edhe këtë viti, 2015,  është përsëri në listen e të nominuarëve për Nobelin.

Midis veprave të përkthyera në italisht Lule të një momenti (2005), Ishulli që këndon (2009) dhe, Ç’është (Knight Bus, 2013).

 BIOGRAFIA IME E SHKURTËR.

Ndonjëherë ëndërroj.

Pas fluturimit të një pelikani mbi Oqeanin Indian

unë ëndërroj.

Siç guxonte të bënte babai në fshatin e tij të lindjes.

Me t’u zhdukur drita pas perëndimit të diellit, në atë errësirë

Unë ëndërroj.

I zgjuar së rish nga ëndrra

unë gjallërohem si një linjë elektrike që qan nga era.

Deri sot kam përzënë ëndrrat e mia.

Madje në ëndërr

unë luftoj të përzë ëndrrat.

Kështu,

Ç’ishin fantazi

ose teori dominuese të një epoke

unë i përzuara.

Ekzistonin vetëm gjërat ashtu siç janë.

Pashë

dritat fluoreshente që shkëlqenin mbi det gjatë natës.

Pashë

nofullat e bardha të valëve që sapo vetëtinin,

t’i varroste errësira.

Ekzistonin vetëm gjërat ashtu siç janë.

Unë pashë

shkëndijimin e dritës fosforeshente dhe fshehjen e saj

të ngjashme me shikimin që bashkon nënën me foshnjën e saj të sapo lindur.

Tani i pranoj ëndrrat.

Gjërat s’janë më vetëm siç janë.

Unë ëndërroj.

Dje

S’është sot.

Sot

S’është nesër.

Por unë ëndërroj të nesërmen.

Toka nënë është varr i ekspreriencave.

 

Më mbetet një ëndërr:

në të ardhmen e largët mundet që Uni im – fosile, varrosur në tokë

të bëhet një këngë fosile.

                                     Përktheu: Faslli Haliti