BAJAME HOXHA (ÇELIKU)/

  O I SHTRENJTI IM!/

Ku je ti, o i shtrenjti im?/

s’e kam vdekur në mërgim./

Frymë marr, po gjallë s’jam,/

tretur mbetur rrugë paanë./

Nëpër udhë e tronditur,/

shpirt e zemër lemerisur./

Po më shteren mish e kockë,

në udhëkryqe nëpër botë.

Ku je ti se m’u tha fjala,

s’ka më besë, ka të palara.

Për një fjalë shpirti m’u dogj,

jeta e rëndë më përpoq.

Në mërgim m’u tha kjo zemër,

atdheu im më mbeti ëndërr.

Ku je dhimbje, ku je tmerr!

Këput shpirtin e s’ma merr.

Ngjeshur dhimbja thellë më rri,

godet thellë në timin gji.

Nga të gjithë, kam shumë frikë,

ngrihu shpirt se s’kam një mik!

Ca më shtyjnë në humnerë,

ca të tjerë të mjerë, të mjerë.

S’e nuk gjej as besë as fe,

Të betohem për kët’ dhe!

Kë mendon se e ke mik,

shpejt nxiton e t’i nxjerr sytë.

Të ngul shpatën me dy presa,

janë të dobët nga qëndresa.

Për një grosh e shet fytyrën,

për një kafe, të merr frymën.

S’paska pasur ndershmëri,

Veç mashtrues, lemeri!

Ku më le o i uruar,

Në mes turmës së tërbuar.

S’paskemi pasur miq as shokë,

Të betohem për at’ Zot!

Hipokritë dhe vrastarë,

qafën ta venë në litar.

Kudo drunj e drunj të shtrembër,

t’ kallin datën dhe në ëndërr.

Askund s’gjeta burrëri,

servilizmi s’njeh kufi.

Ku janë burrat mor aman?!

të gjithë bërë sharlatanë.

Turp kish qenë të jesh i ndershëm,

e kuptova vonë si tepër.

Në këtë botë kaq shumë me halle,

sharlatanët hedhin valle.

Ndaj po mbytem udhë ngatërruar,

Shpirt e zemër përvëluar.

Larg atdheu, e braktisur,

Më dhanë të shtymën, ca të krisur!