Par Lagerkvist (1891 – 1940)/Poet, dramaturg, romancier suedez, nderuar me Çmim Nobel për letërsi në vitin 1951.

  (perkthyer nga italishtja nga Anton Çefa/

 Si reja/

Si reja/

Si flutura/

Si fryma e lehtë mbi pasqyrë./

I rastit/

I paqendrueshëm/

I zhdukun./

O Zot i të gjitha qiejve,/

I të gjitha botëve/

I të gjitha fateve

Çka ke ndërmend me ba me mue ?

Asht ma bukur kur zbret mbramja

     Asht ma bukur kur zbret mbramja.

E gjithë dashuria që qielli përqafon

Asht mbledhun në nji hije drite

Mbi tokë

Mbi shtëpitë e tokës.

Gjithçka asht ambëlsi, gjithçka përkëdhelje duersh

E brigjeve të largëta mshehë Zoti.

Gjithçka asht afër, gjithçka asht larg.

Njeriut si peng.

 

Gjithçka asht e imja, e gjithka do të më merret

Mbas pak, gjithçka do të më merret.

Pemë, re, trualli që shklas.

E do të endem

I vetëm, pa lanë gjurmë.

Toka nuk asht vetem ti e unë e humus

               Toka nuk asht vetem ti e unë e humus

Unë due të jetoj për dashtninë e kënaqësisë sate të madhe.

Per dashtninë e gjithë zambakëve të heshtun të kopshtit tand.

Toka nuk asht vetem ti e unë e humus.

Asgja nuk duhet të turbullojë këtë minut intimiteti

   Asgja nuk duhet të turbullojë këtë minut intimiteti

Asnji erë të mos fryjë, asnji re të mos lëvizë.

Gjithçka e qetë duhet të jetë në botë, asnji nuk duhet të endet

Në qetësinë e kësaj toke, veç meje e teje.

Gjithçka do të jetë ashtu si n’atë kohë që kujtoj unë,

vesa e mengjezit duhet të shkelqejë nën kambët e tua të vogla,

pema t’i falet diellit, gjithë toka të lëshojë rreze,

gjithçka ashtu si në kujtesën time,

megjithëse jo ashtu si atëherë.

Vasha ime e dashur nuk ka për t’u kthyer

Vasha ime e dashur nuk ka për t’u kthyer

por dashuria ime prap do t’vijë tek unë.

Sa kam jetuar nuk kanë për t’u kthyer,

por jeta ime do të jetë përsëri tek unë.

 

Nën Yj

 Këtu dëshiroj me ndejë,

i heshtun.

Këtu due me mbështetë ballin.

Vend i shejtë.

Asnji fjalë njerëzore s’asht e vertetë.

 

Si reja

Si reja

Si flutura

Si fryma e lehtë mbi pasqyrë.

I rastit

I paqendrueshëm

I zhdukun.

O Zot i të gjitha qiejve,

I të gjitha botëve

I të gjitha fateve

Çka ke ndërmend me ba me mue ?

           Kam ecur nën yjet

 Kam ecë nën yjet për me ardhë te ti,

këtu ku m’ ke pritë me duer të ngrohta.

Ti do të më falish dashurinë tande, përkëdheljet, ngrohtësinë,

ti duhet të besosh që unë jam nji nga të vorfnit e kësaj bote.

Kam ecë nën yjet për me arritë i lirë te ti,

krenar dhe i lirë si  mund të jetë nji burrë.

Ti duhet të më terheqish drejt tokës, të më robërosh,

kështu liria ime do të jetë vetem ajo e mendimit tim të ndritur.

 

Kam ecur nën yjet për të arritë i ri deri tek ti,

i ri n’amshim, i ri për gëzimin tand.

Këtu ku jetojmë asht toka, këtu unë do të plakem pranë teje,

drejt një gëzimi ma të thellë dhe ma të mshehtë.

Mbylli sytë, e dashur

Mbylli sytë, e dashur,

që bota të mos pasqyrohet,

sendet janë tepër afër,

ato sende që nuk janë na.

Vetem ne duhet të jemi,

bota rreth nesh asht zhdukë,

dashuria  asht zhdukë,

dashuria zbulon çdo gja . . .

Mbylli sytë  tuaj!

 Prej thellësisë së shpirtit tim

 Prej thellësisë së shpirtit tim,

atje ku asht pranverë,

ku lulezojnë lendinat,

nji lule të dhuroj,

nji zambak flakërues si gjaku,

por   të bardhë e të pastër si bora.

Mund të jetojë pranë teje

dhe pranë dhe të vdesë.

 

Kur petalet do të hapin

aromën e tyne deri te ti,

atëherë ke me kuptue se shpirti im

asht si livadhet në shlëlqim.

Do të veshket në dorën tande,

arkivol i ambel e i dashur.

Për ty asgja tjeter veç nji kujtim

i pranverës së zemrës sime.