Edhe pse në vendin tonë shkrimet për gjakmarrjes janë shuan, mediat në Europë hedhin dritë dhe paraqesin në reportazhet e tyre histori që dhe vetë Shqipëria nuk i ka dëgjuar më parë. Një shkrim i radhës nga Britanikja, “The Telegraph”, ku Shqipërisë i ka veshur elementë modernë si qasja me rrjetin e saj 4G, anëtarësimin në NATO, dhe përgatitjet për t’u bashkuar me BE por e ka quajtur të dobët për sa i përket gjakmarrjes.

“Ka pasur 35 vrasje hakmarrje”, thotë Gjin Marku, një ish-oficer i zbulimit shtetëror i cili tani punon si ndërmjetëson ndaj familjeve që janë në gjak.

Të huajt ndoshta nuk kanë dëgjuar shumë për “kanunin e Lek Dukagjinit”, i cili është një kod fisnor me 1,262 rregullave të përcaktuara nga fisniku i shekullit të 15-të Lekë Dukagjini, i cili kishte vendosur se “kush derdh gjaku duhet të plotësohen me gjak të derdhur”. Por ndërsa historitë e Kanunit mbeten pjesë e ADN-së kulturore dhe historike të Shqipërisë, ato janë gjithashtu një burim shqetësimi në rritje për azil në Britani. Që nga 2012 dhjetëra mijëra shqiptarë kanë emigruar në Europë, shumë kërkuar azil në bazë të asaj që ata janë të frikësuar për jetën e tyre, si rezultat i “gjakmarrjes”.

Ato janë kërkesa të cilat zyrtarët britanikë thonë se janë pothuajse gjithmonë të rreme ose të paktën, jo në atë që duket të jetë. Nicholas Cannon, ambasadori i Britanisë në Shqipëri, ka shkuar edhe më tej, kur në vitin 2013 ai akuzoi zyrtarë të qeverisë dhe OJQ-të për të ashtuquajturat certifikatat e gjakmarrjes që ushqenin stereotipin e vjetërsuar ballkanik të Shqipërisë si një prapambetje e rrezikshme.

“Nuk ka asnjë arsye që një shqiptar për kërkojnë azil në ndonjë vend të BE-së – jo për arsye politike apo të sigurisë”, është shprehur Saimir Tahiri për “The Telegraph”.

Pavarësisht nga një goditje shqiptare, Z. Marku – i cili ishte vetë hetuar nga policia për shitjen e certifikatave të falsifikuara në vitin 2014 para se të gjitha akuzat i ka hodhur poshtë, pasi ai me sukses ka argumentuar se akuzat ishin të motivuara politikisht. I pyetur në lidhje me kritikat e ambasadorit Cannon, ai thotë. “Ai nuk e di se çfarë është duke folur. Në fakt, si ambasador ai nuk mund të gjejnë bishtin mbi një gomar”.

Dhe kështu që ideja e lashtë e “Kanunit” përjetësohet në ditët e sotme – më e gjallë, ndoshta më popullore se ana e errët e Shqipërisë se sa vetë realiteti i treguar.

Përshtati: Redjon Shtylla