Poezi nga Julia Gjika/Kam ndërtuar skeletin e erës,I cili është vetëm flatradhe një zemër që regëtin.Vështroj trupin e barit, jo një fije,por perandorinë e tij,që lëkundet ëmbël prej flladit.Cfarë ndodh me erënkur ngjitet lart mbi re?Po kur zbret ne skajet e globit?A lodhet era, a lodhen flatrat,ku dhe kur fle?Natën e përgjoj. Era fishkëllen.Dëgjoj fëshfërimën e ëmbël të barit.Duket se eshtë koha kur bari e fton.Era, me kohe ka zgjedhur gjirin e tij.Aty është cerdhja, dashuria që pret.E pushtojnë tinguj, ngjyra, aroma deri në dehje.Yjet e parë i buzëqeshin buzëmbrëmjes.Frymëmarja e barit shpeshtohet,zëri i erës ngadalësohet, ëmbëlsohet.Toka gëzohet, e tregon bari në përkulje,bari qe i bie ne gjunjë.Cfarë ndodh me barin?Ai është në një përkushtim sublimnë një përqafim hyjnor.Drita e mëngjesit sjell me vehtenjëmijë surpriza për erën,nga bari dhe perandoria e tij.Gjerdan ves’argjëndë dhe byzylykëme petale lulesh që sa celin syte.Fytyrat e tyre ndricojnë nën rezet florishtrati madhështor ka clodhur trupatndërsa njerëzimi zgjohet me jetën të shihet sy më sy.
8/15/2021/