Nga Përparim  Hysi/

Ne Foto: Pas takimit…Nga e djathta (poshtë): F.Memeli, K.Zavalani, L.Lazaj, M.Gecaj e F.Maçi; (lart): G.Pici, P.Hysi, E.Memeli, V.Mato e F.Shainllari (Tiranë, 20 nëntor 2013)

1.

Më ra zilja e celularit. Një zë i njohur. Fliste miku im, Fuat  Memeli.

– A ke mall të takosh, një mik të largët?

– Jo, jo!,- iu përgjigja pyetjes së tij pak shpotitëse. Pastaj shtova: “I kam bërë lanet ata, që kanë mërguar në moshë të vonë?!” Kuptohet që kjo qe një shpoti dhe aq. Lamë dhe vendin e takimit. Është bërë pak simbolik ky lokal dhe,mes nesh, e quajmë: “Te klubi i Babushit”. Për ta bërë dhe pak  të njohur, pra “Babushi” nuk është kush tjetër, veç prof.Murat Gecaj, publicist e studiues, ky mik kaq altruist dhe i kudondodhur. Ky, Babushi, nuk është pronar i një klubi, por është si “zbulues” i këtij lokali të vogël, pak si i fshehur nga sytë e botës, por në qendër të kryeqytetit Tiranë. I vogël, i vogël, por te ky klub (Klubi i Babushit, që vështirë do ta gjenin edhe sigurimsat e dikurshëm) gjen mishërimin e vet ajo fjala popullore: “Ferra e vogël, fsheh lepur të madh”. Ndërsa vetë Babushi e ka pagëzuar me shkronjat e para të çiftit gjirokastrit, që shërbejnë aty, pra “2-D”.

Dhe, kështu ndodhi, me të vërtetë. Si në  atë poemën e  Kadaresë: “… një nga  një ata vinin” dhe vazhdon, ” në xhep një kartë…”. Po këta, “ilegalët” që vinin te “Klubi i Babushit”, nuk ishin të tillë. E përbashkëta e  tyre: Të gjithë janë krijues dhe, e dyta, të ftuar të Fuat Memelit, që më shpejt po kthehet në Boston të Amerikës, se sa ka ardhur prej andej. Për t’i rënë shkurt: Ky qe një takim malli, ndërmjet kolegësh e  miqësh.

 

2.

Për të shuar paksa kërshërinë e lexuesëve, le t’i bëjmë të njohur pjesëmarrësit e këtij takimi. Ja, me radhë: Profesor Murat Gecaj, nga Malësia e Gjakovës (Tropoja); poeti dhe prozatori i veçantë, Vullnet Mato; poetja elbasanase, me origjinë nga Dardha, e mrekullueshmja Lida Lazaj; “ambasadorja shetitëse” (cilësimi është bërë nga unë), Kozeta Zavalani;  piktorja dhe poetja Flutura Maçi; “Lisi mbi shkëmb” (përsëri  cilësimi është i imi, sipas titullit të një libri të tij), i miri nga Floqi, Fiqri Shahinallari. Në takim,  i ftuar  i veçantë i Fuatit dhe shok femijërie i Fiqos, ishte një korçar tjetër, shumë i gjindshëm, ish-tekniku i avionëve, Guri Pici (të më fali, në kam gabuar në  të dhënat e tij) dhe ajo “qershiza mbi tortë”, motra e Fuatit (në mos gaboj, quhet Enverie). Pra, takimi ynë, ishte si një “tubim” krijuesish, siç e quajti Babushi. Dhe, nuk kishte se si bëhej ndryshe, një takim kaq festiv.

“Dollibashi” i gjithë këtij takimi kaq emocionues, pa dyshim, ishte Fuat Memeli. Por secili nga ne, krijuesit, zumë e “demonstronim” në fushat tona. Vullnet   Matoja  tregonte “fijet”, që e lidhnin me Korçën. Paska marr nusen andej dhe nuk i thonë shaka: “Është nga “fshati i gruas”. E kish marrë gruan kaurkë dhe, për pak, i kish shpëtuar një “dajaku” të mirë.

Këtu, për “kaurkat”, nuk lëshova pe unë,se një të tillë e kam rrëmbyer  dhjetë vjet më parë se Vullneti dhe  e hodha në “tuç” këtë fterriotin që,veçanërisht, të çmënd jo vetëm në ato, që shkruan, por me ato fotografitë, që përciell nëpër blogjet internetike. Babushi, që emrin e ka mysliman dhe është katolik,tutje nga Nikaj-Mërturi i Tropojës, tregon për “odisenë ” e tij  me  Katerinën e dhëndërrin e tij nga Lozhani i Korçës. Dardharja nga Elbasani, Lida Lazaj, zuri e recitoi një poezi aq të ndjerë; Kozetë “ambasadorja” na çoi  që nga Evropa, në Azi dhe edne më tej, në Marok të Afrikës. Ku ta kishe mëndjen? Në Kore të  Jugut apo në Iran… Në Korenë e Jugut, ku ajo kishte ngrënë një gjellë me kushedi ç’kish brenda? Në Iran (kërcen prifti nga belaja) për të mbuluar disi gjoksin pak të hapur, ishte detyruar ta mbulonte me një shall, jo nga “sevdaja”, po nga “belaja”; kish Çeçua biçak. Më emocionues u bë Kozeta kur tregoi,se mbas një gostie “alla myslimane” (myslimanët e kanë të ngarkuar kuzhinën) qe e detyruar që të hante ( nga matozori, sigurisht) të  “famshmin byrek të mbretit”. “E hëngra,- tregonte, duke qeshur,- dhe tërë natës nuk mbylla sy: qeshë gati t’i hidhsha dikujt në kokë!”“E po, mbreti do të dëfrehet,- ndërhyra unë,- dhe i paça fatin atij, që do të rrëfehej diku, në Marok.

Fiqua i mirë (Fiqri Shahinllari) jepte e merrte, sa në “sulm” dhe aq në “mbrojtje”, se ajo dreq shtëpi botuese “Vllamasi”, i kishte dalë nga fjala dhe nuk po i nxirrte librin e tretë, “Dhëmbi”. Se dy i  “kaparosi” Fiqua. Mysafirja krejt e  “panjohur”, piktorja dhe poetja Flutura  Maçi, as që hapte gojë. Nuk fliste, por ama dora i punonte: Sa hap e mbyll sytë, ma kishte “zografitur” Fiqkën prej Floqi.  Aq mirë e kishte goditur, sa unë plasa nga zilia. “Shënomë dhe mua!”,- brëtita. Dhe  Flutura, si flutura ( të cilës Babushi i përmendi me dashamirësi vargun, “Flutur, flutur, zonjë e bukur”!), zuri dhe bënte portretin tim. “Aha,- tha,- je i pakapshë!”. “Pse, ç’kujton,- i përgjigjem,- se mos jam “dele”, si Fiqua? Jam ekspresiv,- vazhdova,- dhe nuk ke se si e  realizon”. Megjithatë, ia putha duarët e bukura, asaj zonje aq të mirë e të respektuar dhe atë portret nuk e këmbej me asnjë fotografi. Sot mbrodha Tiranën për t’i gjetur një kornizë. Do ta vë mbi tavolinë, si një shenjë e kujtim, që nuk kam për ta harruar.

 

3.

Fuati është, sa  agronom, aq fotograf, por dhe kineast. Sa poet, aq dhe muzikant. Me aparatin e tij ne fiksuam sa e sa poza. Mjedisi u bë ikandeshente kur, po Fuati, rrëmbeu fiizarmonikën dhe klubi u kthye në Korçën e viteve të dikurshme. Serenatat korçare, të kënduara “en bloc”, arritën kulmin e tyre, me zërin alto të motrës së Fuatit (ardhur posaçërisht nga shtëpia). Ajo, duke rrëmbyer ndonjë oktav mbi zërat tanë, u bë “qershiza mbi tortë”. Mandej unë, “filorusi” (mua më doli nami, se  Babushi atje ka studiuar) i këngëve ruse të kohës sonë, si “Mbrëmjet e Moskës” dhe të tjera, e çova mjedisin në ato kohët tona të dikurshme. Kënga bullgare,  “Jorgjicë,Jorgjicë” ( korçarët e quajnë si të tyren, se aq popullore është) e ngrohu më shumë mjedisin tonë gazmor, sa erdhën dhe nga tavolinat e tjera. U afrua, duke na përshëndetur,  një person,pak si sarhosh e gaztor, që në rrethet letrare paraqitet me “Guri i Naimit”. Ky qe “kripa me karar”, në mjedisin tonë aq festive. E, ndërsa ne “bluanim misër e hanim grurë”, dora e artë e piktores Flutuara Maçi, sakaq,  e bëri portretin e motrës së Fuatit. Pastaj edhe të Babushit.

Duke na tërhequr vëmendjen të gjithëve, Guri, ky mysafiri i veçantë, tregoi një ndodhi me policë të dehur:

– Pinin tre policë, bre. Pinin sidozot ne, këtu. Pinë e pinë edhe kur përballë kishin pasqyrën, që tregonte seç po bënin.

– Ore,- tha njëri,- pa shikoni qenkan dhe tre andej matanë, që pinë. Janë police, si ne. A ngrihemi dhe vemi e t’i takojmë?

– Vemi,- ia kthyen një gojësh.

U ngritën të tre në këmbë dhe, sakaq, shohin se dhe ata “tre matanë” u çuan. Epo  tek u ngritën dhe “ata”, lëre, le të vinë këtu!…

Natyrisht, nuk kishe si e mbaje të qeshurit. Guri qe, gati më i shkurtëri, por  më “shiku”, kur dëftente. Për ta ëmbëlsuar ose thyer (pati shumë pauza me batua të kripura), Kozeta na recitoi një poezi të Vasil Tabakut. Sa e mbaroi atë, i mbrriti dhe poezia ime, “Takim me Shën Pjetrin”. Mjedisi u bë  dhe më i ngrohtë. Askush nuk donte të largohej.  Dhe në gjithë këtë ngjarjet kaq të bukur, çasti më prekës qe ndarja. Fuati dhe pas tij, Fiqua, do rimarrin rrugën për në Amerikë. Kishte dhimbje në fytyrat e tyre. Se të dy ikin nga halli. Duket sikur kjo dhimbje na u induktua  secilit ngapak. Te femrat pati dhe lotë. Lotë malli, për miq aq të mire, si Fuat Memeli dhe Fiqri Shahinllari. Fotografitë, që u bënë nga Babushi, Fuati, Kozeta ose ndonjë tjetër, që e fiksuan këtë takim, sa spontan aq dhe të bukur, e bëjnë edhe më emcionues krejt takimin tonë.

 

Tiranë, 21 nëntor 2013