Pierr Pandeli Simsia – Dielli

BASHKBISEDIM ME ZOTIN LEON LEKAJ, DJALI I MUZIKANTIT TË DËNUAR, ZEF LEKAJ

October 2, 2018 by dgreca

Nga Pierre-Pandeli Simsia/*

Në 4 Korrik të vitit 1979 në Kuçovë (Qyteti Stalin) ndodhi një ngjarje e bujshme, e dhimbshme, që tronditi mbarë opinionin.

Në sallën e Kinemasë së qytetit, banorët ishin mbledhur, sipas njoftimit, për një mbledhje.

Në mënyrën më të pabesë, më të paturpshme, gjatë mbledhjes, arrestohet qytetari Zef Lekaj, artist kompozitor, poet, me akuzën: “Agjitacion, propagandë kundër pushtetit popullor”

Kam patur fatin e mirë ta shoh dhe ta dëgjoj nga afër kompozitorin dhe poetin e talentuar Zef Lekaj, në referencat e tij për krijimet muzikore, për krijuesit, talentet e rinj…

Kam patur fatin e mirë gjithashtu, të njoh nga afër, djalin e tij, muzikantin e talentuar, si edhe vetë ati i tij, Sokol Lekaj, të më shoqëronte në fizarmonikë, ndërsa unë këndoja.

Edhe pse në ato vite të largëta, kur unë në atë kohë isha në moshën time të adoleshencës edhe pse kanë kaluar shumë vite, ende i ruaj në kujtesën time, bisedën e ngrohtë, zërin e njeriut të artit Zef Lekaj. Burrë i urtë, kolos në pamje, i qeshur, shumë miqësor me të gjithë, njeri i ndershëm, i respektuar nga të gjithë, bashkëshort, baba shembullor.

Artisti i talentuar dhe fatkeq, artisti, që në kulmin e krijimtarisë së tij muzikore, jo vetëm u dënua nga komunistët dhe partia që ata i shërbenin, por edhe u diskreditua pa të drejtë. (Me paturpësinë, me poshtërsinë më të madhe, Artisti Zef Lekaj arrestohet në mbledhjen e këshillit të lagjes…)

Sa herë e kishim dëgjuar zërin e prezantuesve në koncertet e ndryshme, në festivalet e rretheve dhe ato kombëtare të muzikës sonë popullore, kur përmendnin titullin e këngës dhe: “Teksti dhe muzika Zef Lekaj, këndon…”

Ndërmjet krijimeve të shumta të këngëve për fëmijë, të muzikës së lehtë dhe asaj popullore, sot, edhe pse kanë kaluar shumë vite, të gjithëve na kujtohet kënga “Qingji i vogël”, prodhim i të talentuarit Zef Lekaj.

Qyteti Kuçovë (Qyteti Stalin i djeshëm) pati fatin e madh të kishte në gjirin e tij një artist të talentuar të lindur për art, për të bërë art, Zef Lekaj-n.

Partia dhe komunistët bashkë, në mesin e viteve 70-të dënuan, burrgosën në atë kohë Zef Lekaj-n, viktimën e pafajshme të radhës të Artit Shqiptar, e bashkë me Zefin u dënua edhe vetë qyteti Kuçovë, u dënua edhe njëherë Kultura dhe Arti Shqiptar.

Ishte fati i keq i Artistit Zef Lekaj dhe familjes së tij të binte viktimë e pafajshme çmendurisë së shfrenuar komuniste shqiptare.

Për vitet që Zefi dhe familja e tij jetuan në Kuçovë dhe që i dhanë shumë artit dhe kulturës së atij qyteti, meritojnë nderim dhe respekt…

Ndjesë pastë shpirti i i artistit Zef Leka.

I dënoftë Zoti ata që shkatëruan jetën dhe familjen e tij me pa të drejtë.

Mendova të bashkbisedoj në formën e një interviste me djalin e tij, zoti Leon Lekaj.

*Të gjitha fotot e bashkangjitur janë të patjetërsueshme dhe ndalohet përdorimi i tyre pa lejen e zotit Leon Lekaj.

* * *

BASHKBISEDIM ME ZOTIN LEON LEKAJ

” “…Xhipsi udhëtonte drejt Degës së Punëve të Brendshme të Kuçovës dhe njeriu që më kishte venë prangat pyeti plot ironi:

– Hej o mendjemadh si të duket kjo punë? Ndoshta s’e ke ditur se kjo mendjemadhësi të ka prurë në këtë derë? Ti nuk më përshëndesje kurrë kur më takoje në rrugë…”

* * *

– Zoti Leon! Ju jeni një nga fëmijët e artistit Zef Lekaj. Meqenëse jeni njëkohësisht edhe autori i monografisë për të, (Një artist nën pentagrame të kryqëzuara) mund të flisni, ju lutem, pak më gjerë për fëmijërinë dhe për formimin e tij si artist?

– Është një pyetje e shkurtër por që kërkon një volum të madh. Ka tre emra, të cilët, sipas meje, ndërruan rrjedhën e jetës së tij si artist. Dom Ndre Mjeda, që e regjistroi atë në Kolegjën Saveriane, shkollë për të cilën studiuesin amerikan Edvin Zhak (Edwin Jacques) në librin e tij të njohur “Historia e popullit shqiptar nga lashtësia e deri në ditët e sotme do të shprehej:

“…dhjetë vjet para Mësonjëtores së parë shqipe të Korçës në qytetin e Shkodrës kishte edhe një qendër me ndikim për arsim të lartë, kolegji i shën Françesk Saverit, që pajiste me arsim teknik e tregtar rreth 400 studentë…”

At Kornolo në pianist dhe pedagog i shkëlqyer. Prej tij Zefi do të mësonte muzikën gregoriane, si dhe fratel Buiati, një ish violinist i Scala-s së Milanos, prej të cilit im atë mësoi solfezh, harmoni, kontrapunkt dhe fugë Gjatë këtyre viteve, ai qëndroi gjatë mes një dileme përzgjedhjeje, kur në ditarin e tij të viteve të rinisë pyet se me kë do të bashkëudhëtojë “…Danten, Shekspirin, Petrarkën, Manxonin, Mjedën, apo me Bet’hovenin, Moxartin, Verdin…” dhe përgjigjet: “…edhe tingujt edhe vargjet më pëlqejnë” .

– Si e gjetën Zef Lekën vitet e çlirimit?

– Si të robëruar! Im atë nuk besoi asnjëherë në komunizmin, edhe pse vinte nga një shtresë e varfër. Në vitin 1946, ai merr pjesë në kryengritjen e Postrribës, si e para lëvizje antikomuniste në Europën Lindore, e cila u dekonspirua, u tradhtua dhe më mbrapa pasojat dihen.

Vëllai i tij Gjoni, dënohet fillimisht si pjesëtar i kryengritjes dhe në këto kushte im atë arratiset përtej kufijve, në Mal të Zi. Aty detyrohet për trembëdhjetë muaj të flejë i fshehur në një varr, sepse në atë kohë Hoxha dhe Tito, kalonin periudhën e mjaltit dhe prej kësaj kohe ai përndiqej në të dyja anët e kufirit.

– Si i kujton vitet e tua të hershme në një familje me një baba artist e muzikant?

– Jo fort të lehta. Im atë punonte në atë kohë tek klubi i rinisë “Heronjtë e Vigut”, i cili ishte ngjitur me Kishën Franceskane. Ishte koha kur çdo lëvizje e intelektualëve përgjohej, sepse po përgatitej dora e hekurt e diktaturës, për të shfarosur çdo lloj besimi, dhe për ta çuar kështu në nivelin e zotit besimin ndaj diktatorit. Edhe pse të vegjël, ne e ndjenim atë lloj shtypjeje, sepse im atë na pyeste shpesh: – J’u pa kush kur hytë në kishë?

Më pas kur ne u transferuam në Kuçovë, lufta e klasave na rrinte mbi kokë. Imagjinoni, për të marrë një të drejtë studimi, sime motre iu desh të endej fushave të fshatrave përreth, në çmendurinë e asaj që quhej stazh.

Ndërsa dëshira ime për shkollë të lartë u anashkalua për shkak se nuk shihej me sy të mirë që të kishte nga dy të tillë për familje. Ç’kohë e poshtër!

Të vështira për nënën time, e cila përtej të qenurit nënë e pesë fëmijëve të artistit, ishte edhe një bashkëshorte dhe bashkë udhëtare ideale e tim ati.

– Ati juaj ishte besimtar?

– Sigurisht! Themeli i edukatës së tij qe i mbështetur gjithmonë në besimin tek Zoti. Në atë kohë im atë pati lidhjen e tij serioze me një vajzë nga familje myslimane (Fatbardha Jaho) por kjo nuk e pengoi që martesën e tij ta celebronte në kishë katolike. (1952) Edhe mënyra se si ai mbërriti të krijonte një familje të madhe, me shumë fëmijë,(pesë) ndërkohë që miqtë e tij artisë mjaftoheshin me një e me dy, çon ujë tek ai fakt. Mos i bëj kujt, atë çka nuk do të doje të ta bënin ty, është një prej devizave që e udhëhoqi atë në jetë. Ndërkohë gjatë gjithë jetës ai punoi me ndershmëri edhe pse kjo lloj ndershmërie prej njerëzve të pandershëm iu shndërrua atij në një kurth, pikërisht në vitet e fundit të jetës së tij.

– Përse familja juaj u transferua për të jetuar në Kuçovë?

– Rreshtohen disa arsye, të cilat e detyruan tim atë të largohej nga vendlindja. E para, kishte të bënte me të shkuarën e tij. Im atë që kthyer në Shqipëri, pas një amnistie, që pushteti i atëhershëm kishte shpallur për pjesëmarrësit e kryengritjes së Postribës. Një amnisti, nuk mjaftonte që komunistët të flinin të qetë. Im atë përgjohej. Ai e ndjeu këtë gjë deri në ditën që iu vunë prangat.

Arsyeja e dytë kishte të bënte me anën ekonomike. Në Kuçovë i propozuan rrogë më të lartë si dhe edhe një vend pune për bashkëshorten e tij.

Mendoj se arsyeja e tretë ishte se në vendin e ri të punës, ai do ti kishte më të lira duart, që të vinte në vend ato çka kishte ëndërruar gjatë viteve.

Pa e menduar se do të binte nga shiu në breshër, ai lë Shkodrën, jo pa dhimbje dhe i bindet një propozimi të ardhur nga Bashkimet Profesionale të asaj kohe, për tu emëruar shef i muzikës në Kuçovë (ish Qyteti Stalin).

– Gjatë qëndrimit në Kuçovë, në vitet 70-të, babai juaj Zef Lekaj pati një shpërthim në krijimtarinë e tij. Ku qëndronte sekreti i këtij suksesi?

– Mendoj se thelbi i sekretit të suksesit të tij në ato vite, qëndronte tek e shkuara. Qysh në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare, ai mbërriti të drejtonte korin e shkollës, për të cilin duhet thënë se kishte kërkesa mjaft të larta. Vite të larta përvoje, të cilat e çuan të sigurt e të pa lëkundur drejt suksesit jo vetëm personal të tij, por edhe si ansambël artistik, të cilin ai e drejtonte.

Një arsye tjetër, po kaq i rëndësishme ishte bashkëpunimi i tij me diletantët. Kishte një marrëdhënie të shkëlqyer midis të dyja palëve. Do të thosha pa asnjë hezitim se im atë adhurohej prej tyre dhe njëkohësisht, ai i respektonte ata. Edhe në ditët e tij më të errëta, ata do të gjenin një skutë të fshehtë që ta përshëndesnin fshehtas mjeshtrin. Në atë kohë kjo vlente shumë.

– Me një karrierë të pasur në krijimtarinë e tij muzikore, babai juaj në ato vite u vlerësua disa herë me çmime të ndryshme. Mund të përmendim disa suksese të tij?

– Im atë njihet në publikun e gjërë si autori i këngës Qingji i vogël, por ajo këngë është vetëm njëra pjesë e suksesit të tij. Unë do të doja të rendisja disa këngë, të cilat fatkeqësisht, edhe pse duhej të ishin në fondin e ndaluar të arshivës, u zhdukën me një urdhër nga lart. Sidoqoftë më duhet të bëj të njohur publikisht se im atë është autori i tekstit të njërës prej këngëve më të njohura në Shqipëri “Kur perëndon dielli” 1958 “Thuaje mos e zgjat” tekst e muzikë (fituesja e çmimit të dytë të Festivalit të Parë të muzikës së lehtë të zhvilluar në Shqipëri në Shkodër 1962), Lumja unë për ty, një arie e mrekullueshme, kënduar mrekullisht prej Luçie Milotit dhe Pjetër Gjergjit.

Gjatë kësaj kohe që ju përmendni ka shkruar edhe shumë këngë të tjera si; “Jemi naftëtarë” kënduar nga trio Mula, Tukiçi, Gjoni, ”Sot ke festë i shtrenjti Atdhe” këndur nga Ramiz Kovaçi në Radio Tirana, Mirëmëngjesi Naftëtarë” me tekst të Pal Nikollës, ”E lirë buçet kjo këngë“ e kënduar në anketën e Radio Tiranës Dhjetor-1965 – janar 1966 ”Ardiana”, një këngë plot ndjenjë me temën e dashurisë, fituese e Çmimit të Parë në Festivalin e naftëtarëve, ”Shokët po na presin” dhe “Fluturim të mbarë” kënduar nga Frosina Vasili, Përpara naftëtarë – kompleks për burra çmimi i parë, ”Nënave Shqiptare” 1973 “Baballarët” me tekst të Dritëro Agollit kënduar nga Ruzhdi Karaj, këngë, të cilat kanë marrë vlerësime kombëtare dhe lokale nëpër festivalet e fëmijë, e shumë të tjera, për të mbërritur tek vlerësimi maksimal që i bëhet në prill të vitit 1969 ansamblit të Pallati të Kulturës së Kuçovës të drejtuar prej tij me “Flamurin e festivalit” duke lënë në vendet pas emra të shquar të ansambleve të asaj kohe.

– Në kulmin e suksesit të tij krijues muzikor, në fundin e viteve 70-të, ndodhi një ngjarje e dhimbshme që do ndryshonte komplet jetën e të gjithë familjes suaj. Si e gjykoni sot arrestimin e atit tuaj?

– Sigurisht, si një lëvizje të vonuar të regjimit të atëhershëm. Kujtoj se deri në vitin 1979 të gjithë bashkëmoshatarët e shkollës së tij kishin pasur fate të hidhura. Ose qenë pushkatuar, ose qenë arratisur, ose qenë dënuar. Ishte një strategji më e rreptë se ajo, që sigurimi i shtetit ndoqi me shkollën e Harry Fultz. Im atë qe “i fundmi i mohikanëve”. Qe një lëvizje që shokoi një qytet të gjithë, një shoqëri të tërë. Unë do t’iu bie vetëm një pjesë nga ditari i tij se si e përshkruan atë ditë. “…Xhipsi udhëtonte drejt Degës së Punëve të Brendshme të Kuçovës dhe njeriu që më kishte venë prangat pyeti plot ironi:

– Hej o mendjemadh si të duket kjo punë? Ndoshta s’e ke ditur se kjo mendjemadhësi të ka prurë në këtë derë? Ti nuk më përshëndesje kurrë kur më takoje në rrugë.

– Më falni, – i thashë, – unë nuk ju njoh, kush jeni ju?

– Si ka mundësi të mos njihni operativin e zonës? – më tha dhe pastaj shtoi, – s’prish punë, mirë që më njohe tani se kush jam.

Dhe me mendjemadhësi, si një triumfues, hyri në degën e punëve të brendshme.

Mbas një ore më dërguan në burgun e Beratit.

Ç’faj paskam bërë, që nuk kam njohur operativin e Zonës?!”

Gjithçka ndodhi vetëm tre ditë përpara daljes së tij në pension. Besoj se do të ishte e kotë të komentohej ky fakt.

– Ju kujtohet, shprehte pakënaqësi babai juaj në familje kundër regjimit politik të asaj kohe?

– Po! Rregullisht im atë nuk ishte prej atyre që ngopeshin me lugën boshe të propagandës komuniste. Duke qenë njohës i shkëlqyer i gjuhës italiane, mbante lidhje të rregullta me atë çfarë ndodhte në botë. Madje, kujtoj që një ditë e patën thirrur në komitetin e partisë, sepse kishte dhënë lajmin e pushtimit të Çekosllovakisë, më parë se këtë gjë ta bënte propaganda zyrtare. Mua, ndoshta më shumë se vëllezërve dhe motrave të mia, më ka takuar të debatoj. Por sot e them me bindje të plotë. Pak kush si ai, dinte ti vinte pikat mbi “i-në” komuniste.

– Dihet tashmë, se, arrestime me akuza të tilla, kishin pasoja të rënda për familjarët. Ç’ ndodhi me familjen tuaj pas arrestimit të babait?

– Ç’ndodhi? Na duhet ta quajmë veten fatlum, që kishte shumë pak kohë që ishte hequr vendimi i internimit, por edhe ashtu, ishim pothuajse të internuar, të izoluar të vetmuar. E para që provoi kamxhikun e diktaturës, qe ime më. Nga ekonomiste e çuan pastruese me tre turne. E pasoi ime motër, të cilën edhe pse studente e shkëlqyer, e përjashtuan nga universiteti, për të përfunduar tek unë, që sapo prisja një emërim si mësues muzike, më “dhuruan” një emërim të ri; punëtor në guroren e Urës Vajgurore.

– Pas viteve 90-të, pra, kur komunizmi filloi të bjerë në Shqipëri, kush ishte fati i familjes së artistit Zef Lekaj?

– Ishte i njëjti fat, i cili qe miku i njerëzve të ndershëm si ai. Me iniciativën e tij, si edhe me ndihmën e mikut të tij Gjosho Vasija, ai rikthehet në vendlindjen e tij. Deri në vitin 1992 ai mundi ta sistemojë familjen e tij tashmë të madhe në Shkodër. Të rraskapitur prej persekutimit politik dhe atij ekonomik, e cila ishte praktikë e sistemit komunist, të gjithë ne, fëmijët e tij, mbërritëm në qytetin e lindjes, me duart në xhepa, por të dehur prej lirisë dhe me etje për dije e kulturë. Por kaq nuk mjaftonte. Asnjë prej fëmijë të tij dhe aq më pak ai vetë, nuk dinin të çirreshin e të bërtisnin, për padrejtësitë që iu bëri sistemi komunist. Kështu na u desh të paguanim faturën e ndershmërisë me harresë.

– Cili është raporti i letërsisë dhe muzikës tek Zef Lekaj.

– Po të ndjekësh me vëmendje këngët e tim ati, do të shohësh se pjesa më e madhe e teksteve janë të tijat. Hidhini një sy këngës “Kur perëndon dielli” Është e shkruar në vitin 1958, me porosi të autorit të muzikës Leonard Deda, dhe më gjeni (tej modestisë kjo) një tekst të ngjashëm me të në ato vite. Si njohës i mirë i muzikës dhe letërsisë, ai dinte si pak kush që një tekst të muzikohet, kërkon ritëm, kërkon muzikalitet, kërkon përshtatje. Janë dy arte që ndërthuren vetëm kur i njeh mirë.

– Është dëmshpërblyer ai dhe familja juaj për vuajtjet e viteve të burgut politik?

– Ai vetë nuk gëzoi asgjë. Deri më tash, tej propagandës që bën partia që është në pushtet, kemi marrë vetëm, një këst prej tetë milion lekësh (të vjetra) në kohën kur qeverisnin demokratët.

– A ka ndonjë vlerësim babai juaj në vitet e demokracisë?

– Në vitin 1995 Zef Lekaj dekorohet nga presidenti i republikës me titullin ”Pishtar i Demokracise”. Me rastin e 75 vjetorit të lindjes (postmortum), me 16 tetor 1999 Bashkia e Shkodrës e nderoi me titullin; ”Krenaria e Qytetit”, ndërsa mbas pesë viteve Bashkia e Kuçovës i dha titullin “Qytetar Nderi”.

*Per me shume fotografi svigni ne facebook(dielli vatra)

AVOKATJA

March 4, 2017 by dgreca

Tregim Nga Pierre-Pandeli Simsia/

…Ajo erdhi nga Shqipëria si vizitore tek prindërit e saj në Nju Jork bashkë me vajzën e saj foshnjë 5 muajshe e pajisur me vizë turistike tre mujore nga Ambasada e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në Tiranë.

Garanci i kishin dalë prindërit e saj që banonin prej disa vitesh në Nju Jork.

Ishte grua e re në moshë, jo më shumë se 30-të vjeçe; tërheqëse në pamjen e saj të jashtëme, trupbukur për ta patur zili’.

Me kryeneçësi u prezantohej njerëzve të saponjohur, miqve të prindërve të saj, profesionin e juristes që kishte ushtruar në Shqipëri.

Pas diplomimit, pak vite e kishte ushtruar atë profesion, madje, thoshte se në Shqipëri kishte punuar juriste në një institucion të rëndësishëm shtetëror, por, për fatin e saj të keq, padrejtësisht, shefi i saj, e kishte larguar nga puna.

– Si ka mundësi! – Bisedonin me njëri tjetrin disa miq të familjes së prindërve të saj që ishin njohur në Nju Jork. – Duhet të jetë paaftësia e saj në ushtrimin e profesionit të juristes në atë institucion të rëndësishëm shtetëror, ose, ajo do jetë diplomuar në atë kursin e famshëm disa mujor, që, jo pak njerëz të moshave të ndryshme u diplomuan nga ai kurs, madje zunë edhe vende kyçe ne institucione të ndryshme shtetërore partiake!

Që në ditët e para të mbëritjes në Nju Jork filloi të zbatojë planin e qellimit të ardhjes, të fitonte azilin, pajisjen me dokumentin kryesor Green Card, për të qenë banore e përhershme e Amerikës.

Pa humbur kohë, iu drejtua zyrës së emigracionit, atje ku ishte edhe avokati i njohur amerikan, zoti Xhan (Mr John).

Unë kisha dy vjetë që punoja me kohë të pjesshme (part time) përkthyes në zyrën e avokatit Xhon meqenëse edhe flas disa gjuhë të huaja: gjuhët, angleze, spanjolle, portugeze, italiane.

Zyra ku isha punësuar unë ishte paradhomë me zyrën e avokatit Xhan.

Më të shumtët emigrantë që aplikonin dhe vinin në zyrën e avokatit Xhan për t’u pajisur me kartën e gjelbërt, ishin qytetarë nga Amerika Latine spanjishtfolës dhe shqiptarë.

Sipas orarit të takimit me avokatin Xhan, ajo u paraqit në zyrën e tij rreth orës 11.

Sapo hyri, më përshëndeti me mirësjellje. Me të njëjtën mirësjellje ia ktheva edhe unë përshëndetjen.

Pasi shkëmbyem bisedat e zakonshme të njohjes me pyetjet refren për të mësuar prejardhjen tonë, i kërkova të më jepte dokumentacionin dhe të më spjegonte edhe njëherë të përmbledhur historikun e saj në Shqipëri, shkakun dhe arësyet e largimit nga puna si avokate në atë institucion të rëndësishëm shtetëror. Praktikë më se e zakonshme e punës sime kjo, që të isha në dijeni të çështjes për të cilën do ia përktheja avokatit.

Avokati Xhan ishte njohur edhe më parë me kërkesën e saj për azil dhe me dokumentat që ajo kishte paraqitur.

Ndërsa ajo fliste, e bindur në ato që më thoshte, në fytyrë i lexohej besimi për çështjen për të cilën edhe kishte ardhur; të fitonte azilin.

– Ndjehem shumë e emocionuar, por, edhe seç kam një parandjenjë të brendshme se çdo gjë do shkojë mirë; përfundimi i kësaj çështje do jetë në favorin tim. Apo jo, zoti…

– Majk – i ndërhyra unë menjëherë. – Më quajnë Majk (Mike) jemi bashkëkombas dhe më pëlqen që të më thërrasësh Majk pa e përdorur fjalën, zotëri, sepse kështu e bëjmë edhe më të afrueshëm komunikimin tonë.

Ajo buzëqeshi. – Majk, ti si mendon? Kam shumë shpresa tek ky avokati i njohur këtu.

– Shpresoj që çdo gjë të jetë në favorin tuaj – i thash.

I lexova me kujdes të gjithë dokumentacionin që ajo më paraqiti

– Dokumenta të tjera, nuk ke? – e pyeta.

– Jo! – m’u përgjigj ajo menjëherë. – Nuk kam, por, këto besoj se janë të mjaftueshme.

Unë nuk fola; i rilexova disa herë. U çova nga karrigia dhe eca drejt derës së zyrës së avokatit.

Ia lash sipër tavolinës dhe prisja kur ai të ishte gati e të na thërriste.

Që në takim bisedën e parë me avokatin, ajo shfreu gjithë mllefin e saj kundër ish shefit të saj në Shqipëri që, me pa të drejtë, sipas saj, e kishte larguar nga vendi i punës; madje provat e saja ishin të forta.

Sipas spjegimeve që ajo i paraqiti avokatit Xhan, ish shefi i saj në Shqipëri kur kishte punuar në atë institucion, ishte burrë imoral. Jo pak herë, kur hynte në zyrat e ndryshme ku punonjëset ishin femra, harronte, apo bënte sikur harronte të mbërthente pjesën e përparme të pantallonave.

– Të lutem! – më ndërpreu mua avokati Xhan, ndërsa unë vazhdoja t’i përktheja ato çfarë më thoshte juristja shqiptare.

– Të lutem, Majk! Të lutem, mund të ma përsëritësh edhe njëherë çfarë po më thoshje?

Ajo nuk kuptonte shumë fjalë në gjuhën angleze, por fjalën, të lutem, kur avokati Xhan m’u drejtua mua, e kuptoi.

Më vështronte me sy të trembur dhe priste se çdo ti thoshja unë.

Pa e lënë që të më pyeste, i thash: avokati po më thotë që t’ia përsëris edhe njëherë ato që po më thua ti, pra, ish shefi yt në Shqipëri qenka burrë imoral dhe shpesh herë hynte në zyrat tuaja me pantallona të zbërrthyera në pjesën e përparme të tyre.

– Po! – tha ajo menjëherë duke e ngritur pak tonin e të folurit – Është e vërtetë – dhe pa nga avokati si të kërkonte mbështetjen e tij.

Ia përktheva avokatit fjalë për fjalë ashtu siç edhe ia kisha përkthyer pak më parë.

– Pyete, – m’u drejtua mua avokat Xhan-i. – Sa kohë i vazhdoi ato veprime ish shefi i saj, pra, që hynte dhe dilte në zyrat ku punonjëset ishin femra, ashtu siç po thot kjo?

Dhe përgjigjja e saj ishte: – Pothuajse që kur fillova unë punë atje, madje këtë ves të ish shefit tim ma thanë edhe ish koleget e mija që ishin punësuar më parë se unë.

– Domethënë, – m’u drejtua mua avokati, – që në ditët e para të fillimit të punës, kjo paska patur dijeni për veprimet e pahijshme të shefit të saj, madje edhe i paska parë vetë, por, atëhere nuk i bënë përshtypje, ndërsa tani, po i përdor si provë të fortë bindëse…!

Avokati tundi kokën majtas djathtas. Pastaj, pas një heshtjeje të shkurtër, e pyeti:

– Sa kohë punove ti në atë zyrë me një shef të tillë imoral?

– Dy vjetë dhe katër muaj – u përgjigj ajo pasi unë ia përktheva.

Fytyra i mori një çehre ngjyrë rozë; dukej se po i lulëzonte. Mendoi se, ndërhyrjet e avokatit me pyetjet e njëpasnjëshme ishin në favor të saj.

– Shumë faleminderit, – më foli mua me zë të ulët.

Unë nuk fola; po ndjehesha i paaftë ti përgjigjesha buzëqeshjes së fytyrës së saj.

– Çfarë thot? – Pyeti avokati Xhan.

Unë bëra sikur nuk e dëgjova, shikimin e kisha hedhur mbi disa shkresa që kisha përpara.

– Domethënë, paska punuar avokate në atë institucion shtetëror në Shqipëri nën mbikqyrjen e një shefi imoral që bënte edhe veprime të turpshme, foli avokati Xhan pas një heshtje të shkurtër dhe kokën e mbante ulur mbi shkresat që kishte përpara. U duk se po mendonte diçka, pastaj, pa folur, u çua nga karrigia dhe me hapa të ngadaltë shkoi pranë dritares. Shikimin e kishte hedhur diku jashtë.

– Të lutem Majk, – më foli ajo me zë lutës. – Çfarë të tha avokati?

– Nuk ka thënë asgjë të rëndësishme, përveç atyre pyetjeve që të thash edhe ty.

– Pse u çua nga vendi? Çfarë po mendon? Oh, Zot! Sa me ankth që jam tani! Më ka hipur një sekëlldi e brendshme. Pse e ndërpreu intervistën me mua?

– Janë në praktikën e tij këto veprime – u mundova unë ta qetësoja.

– Po me të tjerët si unë kur vijnë këtu, kështu vepron ky? – vazhoi ajo me pyetjet duke folur me zë të ulët. Në fytyrën e saj po dalloja frikë.

– Të thash, janë në praktikën e tij të punës këto veprime që po bën; madje ai edhe mund të dalë jashtë për disa minuta e të kthehet prap.

Avokati Xhan, u kthye nga ne dhe përsëri me hapa të ngadaltë erdhi dhe u ul në karrigen e tij të punës.

Pa folur, sytë i mbante ulur përdhe dhe me gishtat e pëllëmbës së dorës së majtë godiste lehtë tavolinën e tij të punës si të mbante ritmin e një muzike. (Avokati ishte mëngjarash, shkruante me dorën e majtë)

– Kam edhe këto për t’ia treguar – më foli përsëri ajo me ngadalë dhe, pa pritur që unë ta pyesja, hapi çantën dhe nxorri një mbështjellëse në ngjyrë blu. E hapi; dallova një gazetë në gjuhën shqipe dhe disa fotografi.

– Çfarë dokumentash të tjera ke? – e pyeta.

– What’s happening? Çfarë po ndodh? – më pyeti avokati.

– Ka edhe disa dokumenta të tjera për t’ju treguar, zoti avokat.

Ai u duk se nuk ishte i interesuar për të parë çfarë fakte të tjera kishte sjellë ajo.

Ajo zgjati dorën; – janë prova shumë të besueshme – foli duke m’i dhënë.

Unë mbaja përpara duarve gazetën dhe tre fotografi pothuajse të ngjashme me njëra tjetrën. Ato fotografi i pash të botuara edhe në gazetën që më dha ajo. Nuk po më dukeshin prova shumë të forta, siç u shpreh ajo për ta bindur avokatin në padrejtësinë që i ishte bërë.

– Çfarë janë ato? – më pyeti avokati indiferent.

Pa folur, i zgjata dorën për t’ia dhënë.

Avokati i mori gazetën dhe fotografitë dhe po i mbante përpara duarve. Shikimi i tij u mbërthye mbi to. Ai po shikonte një burrë në shoqërinë e disa miqve apo shokëve të tij në një restorant, ulur në një tavolinë që po drekonin apo darkonin.

Dallohej shumë qartë; në pjatat përpara tyre, ushqimi që po hanin, ishin pasta, makarona spageti.

Avokati, ngrysi ballin, i dha buzëve një shtrembërim të lehtë dhe pa e ngritur kokën, zgjati dorën drejt meje duke m’i dhënë.

– Ç’janë këto? – pyeti avokati hetueshëm, pa iu drejtuar askujt.

Makaronat ishin një nga ushqimet e tij të preferuar.

– Janë ato palaçollëqet që bënte ai maskarai, ish shefi im, – shpejtoi ajo të spjegonte.

Shtypi i partisë kundërshtare të shefit të saj, nëpërmjet kamerës së fshehtë, e kishte regjistruar shefin duke ngrënë drekë apo darkë private në një nga restorantet e ndryshme me grup shokësh dhe ato fotografi i kishin botuar në shtypin e tyre si diskreditim ndaj shefit.

Në zyrën e avokatit kishte rënë heshtja. Unë nuk dija si të veproja. Herë herë shikimin e hidhja nga avokati dhe herë herë e hidhja nga ajo.

Avokati kishte mbështetur mjekrën mbi pëllëmbën e dorës me krahun gjysëm të përthyer dhe dukej se diç’ mendonte.

Fytyra e saj shprehte ankth. Por, heshtjen e theu vet avokati.

– Përktheja – m’u drejtua mua. Pastaj duke folur, shikimin e hodhi nga ajo: – Meqenëse jeni edhe vetë avokate, siç po na prezantohesh, besoj se mirëkuptohemi. Pretendimet e tua, me ç’dëgjova nga përkthyesi, bashkëkombasi yt i nderuari Majk, nuk janë aq bindëse për të fituar statusin, qellimi i të cilit ti ndodhesh sot këtu. Nuk janë prova bindëse këto për mua dhe për cilindo avokat tjetër ku mund të shkosh ti këtu në Amerikë, të pajisesh me dokumentin kryesor për të qenë banore e përhershme e Sh. B. A-së.

Fotografitë, të cilat ti ne na i paraqite si provë kundra ish shefit tënd në Shqipëri atje ku edhe ke punuar, jo vetëm që nuk janë bindëse, por, si avokate që je, duhet ta dish shumë mirë, janë veprim i kundraligjshëm. Sepse, të investigosh, të fotografosh cilindo qoftë ai apo ajo në jetën private dhe ato t’i bësh publike, janë edhe të dënueshme ligjërisht.

Por, ajo që dua të të them, madje që në fillim kur ti ne na spjegove pretendimin tënd në lidhje me imoralitetin dhe sjelljet e pahijshme të ish shefit tënd në zyrat tuaja përpara grave ku njëra nga ato ke qenë edhe ti, dua të të pyes: Sigurisht, ato veprimet e tija të turpshme janë të dënueshme dhe të papranueshme për ty për të punuar me një shef të tillë, por, ti atë fakt e ke mësuar që në ditët e para të punësimit tënd nga ish koleget e tua të punës, apo jo? Gjithmonë, sipas dëshmisë tënde tani këtu, po të flas. Dhe, megjithatë, ti pranove të punoje më shumë se dy vjetë edhe pse i shihje veprimet e tij të pahijshme. Sigurisht, bashkëshorti dhe familjarët e tu, atë veprim të ish shefit tënd e kanë mësuar pasi ai ty të largoi nga vendi i punës. Vallë, ti e bisedove ndonjëherë me bashkëshortin tënd gjatë kohës që vazhdoje të punoje atje? I the ndonjëherë bashkëshortit tënd, nuk më vjen të shkoj në punë, madje as nuk dua të punoj me një shef të tillë, imoral? Dhe, sigurisht, përgjigja vetvetiu, është, jo, nuk i ke thënë, se, përndryshe, nuk do kishe vazhduar të punoje më shumë se dy vjetë. Bashkëshorti yt dhe gjithë familjarët e tu i kanë mësuar të gjitha ato fakte vetëm kur ty të larguan nga vendi i punës, praktikë kjo më se e njohur që, kur punonjës të ndryshëm privatë apo shtetërorë, kur pushohen apo largohen padrejtësisht, sipas pretendimit të tyre, nga vendi i punës, atëhere shfrejnë mllefin e tyre të mbajtur sekret brenda vetes, dalin përpara kamerave televizive, japin deklarata në shtyp, bëjnë lajm, mbushin faqet e ndryshme gazetash me bëmat që kanë ndodhur në institucionet ku ata kanë punuar.

Më vjen shumë keq zonjë, por, po ua përsëris edhe njëherë, faktet tuaja dhe provat që na paraqitët këtu, nuk janë bindëse – vazhdonte avokati të fliste me mirësjellje të stërholluar.

– Dhe, për ta mbyllur këtë takim, ju rekomandoj se, për të qenë korrekte me ligjet e Shtetit Amerikan, sigurisht që ti i di vetë, meqenëse je edhe avokate, (avokati sajoi një qeshje të lehtë që u duk ironike) brenda afatit tre mujor, atëhere edhe kur ju mbaron edhe afati i dhënies së vizës për të qendruar në Amerikë, ju bashkë me vajzën tuaj duhet të ktheheni në vendin tuaj, në Shqipëri.

Avokati zgjati dorën nga ana e majtë e tavolinës së tij të punës.

Ajo nuk e pa se ç’farë mori ai; syt i kishte ulur përdhe. Vetëm kur dëgjoi avokatin t’i flasë, e ngriti kokën.

– Merre këtë – tha avokati dhe zgjati dorën për t’i dhënë diçka. – Këtu është e regjistruar e gjithë biseda jonë, pra edhe e përkthyesit tonë të nderuar Majk. Merre, mbaje, është e jotja, ndoshta do të duhet edhe si provë bindje e përkthimit të saktë nga përkthyesi Majk. Bashkë kemi mbaruar punë – dhe u çua nga karrigia.

Unë edhe pse isha i bindur në provat që ajo na solli që nuk do e fitonte kërkesën e saj për azil, e pash dhimbshëm në sy. U çova dhe unë nga karigia ime për ta shoqëruar jashtë.

M’u dhimbs shumë, shumë, për më tepër kur i pash syt e përlotur. Në fytyrë i dallova qartë një shprehje pikëllimi.

Asaj në zemër i ishte mbledhur një lëmsh. Nuk u përmbajt dot, ia shkreu të qarit me ngashërim. Nuk po iu zinte besë fjalëve të avokatit që sapo dëgjoi.

– Të lutem! Të lutem Majk! – më foli me zë të dridhur dhe të përvajshëm. – Më mundëso edhe një takim tjetër që të vij përsëri, ndoshta, ndoshta… – nuk mundi dot të vazhdonte të fliste. Në grykë i ishte bërë një nyje.

Po ndjeja keqardhje në zërin e saj; po më dhimbsej shumë. Duke e parë pikëllueshëm, i thash:

– Edhe unë, të lutem shumë. Ju kuptoj shumë mirë juve dhe gjendjen tuaj shpirtërore, por, nuk është në dorën time. Avokati e studjoi kërkesën tënde, madje të dha përgjigjen e prerë përfundimtare.

Isha i bindur në veten time se ajo po ndjente një trishtim të thellë brenda qenies së saj. Syt i dukeshin të shuar.

Ajo, sikur nuk donte të largohej nga zyra jonë e punës.

Avokati Xhan, rrinte pranë dritares me shikimin hedhur jashtë, ndërsa unë me hapa të ngadaltë eca drejt derës.

Ndjeva se edhe ajo po vinte pas meje.

Pierre-Pandeli Simsia nderohet me titullin Qytetar Nderi i Beratit

April 21, 2016 by dgreca

Sipas një njoftimi që vjen nga Berati, shkrimtari Pierr Pandeli Simsia, me banim n Nju jork, është shpallë “Qytetar Nderi” i Qytetit të tij prej Këshillit Bashkiak. Ja Njoftimi i plotë:

Këshilli i Bashkisë Berat, mbështetur në ligjin nr. 8652 datë 31.07.2000 “Për organizimin dhe funksionimin e qeverisjes vendore” neni 32, germa m, Ligjin Nr.112/2013 “Për dekoratat, titujt medaljet dhe titujt vendorë të nderit në Republikën e Shqipërisë” VKM Nr. 861 datë 16.12. 2014 “Mbi miratimin e rregullave të hollësishme për funksionimin e medaljeve dhe titujve vendorë të nderit ” VKB Nr 29, datë 29.04.2003

Vendosi :

1. T’i jepet titulli “Qyetar Nderi” z.Pierre-Pandeli Simsia

Me Motivacionin:

Për kontributine tij të çmuar në emigracionin shqiptar në Sh. B. A. njohjen, përhapjen e kulturës dhe vlerave të artit të qytetit të Beratit dhe për botime cilësore në fushën e krijimtarisë letrare dhe atë të muzikologjisë”

2. Me ndjekjen dhe zbatimin e këtij vendimi ngarkohet Drejtoria e BNJMP dhe Juridike.

KRYETARI I KËSHILLIT TË BASHKISË
Nikoleta Manka

Vendimi u miratua me vota 23 Pro
-Kundër …………….
-Abstenim………………..

Lindita Theodhori, ikona e muzikës së bukur shqiptare

April 7, 2015 by dgreca

“Mjeshtre e Madhe e Skenës” “Artiste e Merituar”, një jetë të tërë në skenë mes këngës dhe aktrimit
Nga Pierre-Pandeli Simsia-New York/
E lindur në qytetin Fier nga prindërit intelektualë Gjinovefa dhe Kito Sota, fëmija i dytë ndër katër fëmijët e asaj familje të nderuar patriotike, vogëlushja e bukur me flokët e zeza të thurrua dy gërsheta, do shfaqte talentin e saj, të ardhmen e ndritur artistike, ku me zërin e saj të fuqishëm dhe melodioz, do pushtonte skenat shqiptare, madje edhe jashtë Shqipërisë.
Muzika, kënga, ishin ngjizur në shpirtin e saj. E vogël, shumë e vogël në moshë, atëkohë, ajo improvizonte veten e saj në skenë në një nga dhomat e shtëpisë dhe, me xhezvenë në dorë, duke e përdorur si mikrofon, do dilte përpara spektatorëve familjarëve, fisit të saj.
Dhe, prindërit e saj të mirë, nuk kishin pse t’ia ndrydhnin dëshirën dhe talentin e madh që shikjonin tek bija e tyre për të ecur në udhën e gjatë, të bukur e të vështirë të artit.
Provat e saja të para ajo i dha në festivalet kombëtare për fatosa dhe pionierë që zhvilloheshin në ato vite; me zërin e saj kumbues dhe të kthjellët, tërhoqi vëmendjen e spektatorët, juritë e ndryshme.
Kishte filluar të hynte në rrugën e bukur dhe të vështirë në artin e të kënduarit.
Dalngadalë po rritej me këngën në shpirt e në buzë, me skenën, me spektatorin.
Pasi kreu shkollën 8-të vjeçare në qytetin e lindjes, do ti hapej rruga drejt Tiranës për të kryer studimet në Shkollën e Mesme Artistike, Jordan Misja.
Kryeqyteti i Shqipërisë, i artit dhe kulturës shqiptare i dha mundësinë vajzës adoleshente artiste të prekte edhe skenat e mëdha të artit të këndonte me estradën e shtetit, estradën e ushtarit…
Duke u ngjitur në udhën e suksesit të saj si artiste, ashtu e gjeti edhe viti 1972, viti i shumpërfolur kur edhe u zhvillua festivali i radhës, Festivali i 11-të i Këngës në Radiotelevizion.
Eh, ai festival i paharuar…!
Siç e kam shkruar edhe herë të tjera, Festivali i 11-të i Këngës në Radiotelevizion u zhvillua në sallën e Tatrit te Operas dhe Baletit në Tiranë nga data 22-24 Dhjetor 1972.
Të njëzetë këngët konkuruese u kënduan në natën e parë në një interpretim nga 19 këngëtarë, sepse Sherif Merdani këndoi dy këngë.
Në natën e dytë të festivalit u kënduan po ato 20 këngë, por me ndryshimin e radhës që, kënga e fundit e natës së parë do të këndohej e para në natën e dytë dhe kështu me radhë.
Sigurisht, nga përvoja ime e viteve nëpër festivale si teleshikues duke i ndjekur pa ndërprerje për vite e vite me radhë, shpesh herë ndodh që, nga të gjitha këngët konkuruese, pasi i dëgjon për herë të parë, disa prej tyre të tërheqin më shpejtë dhe të mbeten në mëndje.
Sipas radhës, kënga e fundit e festivalit dhe e natës së parë, interpretimi i shkëlqyer i këngëtares, tërhoqi shumë shpejt vëmendjen e të gjithë spektatorëve, telespektatorëve dhe dëgjuesve të radios.
Lindita…Këngetarja simpatike dhe elegante me interpretimin e saj që po i bënte këngës, i “bindi” të gjithë që do ishte fituesja e çmimit të parë. 17 vjeçarja që po dilte për herë të parë në skenën e madhe të festivalit të këngës në radiotelevizion, u prezantua kështu nga Edi Luarasi: “Udhët janë te bukura” Muzika Agim Krajka, Teksti Agim Shehu, këndon Lindita Sota.
Lindita e veshur me fund të zi dhe me bluzë të bardhë doli në skenë; filloi ta këndojë mjeshtërisht atë këngë të bukur, ritmike, rinore: /Uaaa, Kafe Flora burra plot/ pa rum pau,/ vijnë tri vajza ulen tok/ pa rum pau/ pëshperijmë me hare/ pa rum pau/ shoqet tona vijn’ tek ne, uaaaa…/
Në natën e tretë të festivalit, deri në minutat e fundit kur po jepeshin mendimet e jurive të ngritura në rrethe të ndryshme të vendit për të shpallur këngët fituese, ajo këngë ishte pa diskutim pretenduese e çmimit të parë, 100 pikë para këngës tjetër “Erdhi pranvera”. Por, juria e Tiranës, që ishte lënë për në fund të jepte vlerësimin e saj, do ndryshonte rezultatin, duke i dhënë këngës “Erdhi Pranvera” 101 pikë, ku kaloi menjëherë fituese e çmimit të parë te festivalit.
Vlerësimi i këngës fituese me një pikë para këngës që këndoi Lindita ishte e papritur e madhe, sa të gjithë, jo vetëm spektatorët në sallë, por edhe teleshikuesit u shprehën me një “Oooohhh”.
Përfundimisht, Lindita në atë festival fitoi çmimin e dytë, pavarësisht se ajo këngë u popullarizua shumë dhe këndohej edhe më vonë si fituese e çmimit të parë.
Pas suksesit që pati në Festivalin e 11-të kompozitori Nikollaq Bulo do t’i besonte këngën e tij “Tek puntorët” për ta kënduar në anketën muzikore të asaj kohe: /Jeta ime merr krahë të vërtetë/ Sa ëndra thurra kur isha studentë/ M’u çel një dritë n’jetë përgjithmonë/ Për mua puna sot fillon…/
Disa muaj më vonë edhe kompozitori tjetër Vakthi’ Sheme do krijonte një këngë për Linditën për ta kënduar përsëri në anketen muzikore: “Letër nga nëna” /Një letër po nis tek ty/ që të të shpreh nga larg/ mallin e nënave… /
Pas goditjes që mori ai festival, një vit më vonë, në Festivalin e 12-të të Këngës në Radiotelevizion, tashmë studentja për aktrim në Institutit e Lartë të Arteve Lindita Sota do të ngjitej në skenën e atij festivali me dy këngë: “Hekurudha kënga jonë” kompozuar sërish nga Agim Krajka, /Tani është mbrëmje ne jemi bashkë/ Sa shokë të mirë ne këtu u bëmë/ Dhe këngën tonë përmbi një kitarë/ Të pastër lart e percjellim ne…/ si dhe këngën: “Gëzime punëtore”, kompozuar nga Aleksandër Peçi: /Sot gëzimin tim mbi tokë/ Si një agim mbi ju po çel/ Lart në skenë një lajm o shokë unë po j’u sjell/ Një vogëlushe e të ardhmes sonë/ Buzëqeshjen i dhurojmë/ Si pranvera lule jetës sonë…
Rruga për të kënduar në festivale studentes Lindita i ishte hapur, madje, ajo pretendonte të këndonte këngë me volum të lartë.
Siç është shprehur vite më parë artisti i madh Mirush Kabashi kur po e intervistonte drejt përsëdrejti Linditën, i thote: “Lindita, si tani më kujtohet, kur ti erdhe në konkurs për të vazhduar shkollën e lartë, anëtarët e komisionit zunë veshët me duar nga volumi i zërit tënd të pastër dhe te kthjellët…”
Rruga për të kënduar në aktivitetet kombëtare të këngës, festivalet, anketat muzikore… i ishte hapur. Kështu në Festivalin e 13-të të Këngës në RTV Lindita këndoi këngën “Pranverë në zemrat shpërnda”, kompozuar nga Lejla Agolli. /Këndo ti me poetin dhe një shokë ushtarë/ pranverë ti në zemra shpërnda/ Dhe partizanët t’patën ty shokun më të mirë/ Zeri yt i ngrohtë tym e flakë të ndizej me shpejtësi/ Dhe fundin e cigares e ndaje ti me shokë/ Fjala jote qe barrot…., si dhe këngën “Dritë në syt e tu” kompozuar nga Agim Krajka: /Ndjenim ne/ dashurinë si një agim tej pamë/ njëri tjetrin kur e kishim pranë/ mes shokëve tanë/ dhe tek ne/ do të ketë më shumë diell dhe dritë/ mes nesh dashurinë….
Festivali i 14-të i Këngës solli diçka të trishtueshme. Të gjithëve u kujtohet Lindita Sota në atë festival kur doli në skenë me rreth të zi në kokë. Dy muaj para festivalit i vdes papritur njeriu i saj më i dashur dhe i shtrenjtë, MAMAJA. Dhe Lindita bashkë me dhimbjen e madhe që kishte (kush e ka patur atë fat të keq të ndjejë humbjen e nënës e ndjen më shumë dhimbjen. Një ndër ata jam edhe unë, që po shkruaj këto rreshta dhe që e kam jetuar atë fat të hidhur dhe tragjik, humbjen e mamasë sime në një moshë shumë të re) do gjente forcë të këndonte dy këngët konkuruese. “Dashuria më e madhe” ishte njera këngë e kompozuar nga Agim Prodani me tekst të Fatmir Gjatës, fituese e çmimit të dytë: /Tringëllinë një zilkë mushke/ Tej këndon dhe bulku/ Por nga krisma e një pushke/ Dridhet tërë muzgu/ Me barrot edhe me hekur/ Toka ime është ngarkuar/ Vjeshtë e tretë flakë e ndezur/ Fushat, malet ka mbuluar…, si dhe kënga: “Në rrugën e trimave”, kompozuar nga Aleksandër Peçi me tekst të Bardhyl Londos: /Shtrydh një plis nga toka mëmë/ Dhe herroizëm do burojë/ o lule more lule djema/ Që ratë me këngë në gojë…/
Festivali i 15-të i këngës për Lindita Sotën, përveç të papriturës, kishte edhe bukurinë e tij. Në këngën e katërt të natës së parë të festivalit, që i binte të ishte e shtata në radhë, sepse në ato kohë këngët këndoheshin nga dy këngëtarë, prezantuesi i festivalit thotë: “Gjithmonë në aksione” Muzika Agron Xhunga, Teksti Petraq Risto, Këndon Brunilda Sota.
Uaaa! Do shprehnin habinë e tyre të gjithë shikuesit dhe teleshikuesit, kur panë të dilte në skenën e festivalit Brunildën – sa i ngjanë së motrës.
Dhe ashtu ishte vërtetë, ato dy motra ngjanin shumë me njëra tjetrën.
Tri këngë më vonë, prezantuesja femër e festivalit do të prezantonte Linditën të këndonte këngën “Atdheu im e gjithe Shqiperia”, Muzika Hajg Zaharian, Teksti Bashkim Hoxha: /Ã‹shtë një qytezë që e dua shumë/ Në rrugët e tij u rrita unë/ Atje çdo gjë më sjell ndër mend, fëmijerinë/ Por ja nje ditë mirupafshim thash/ Dhe rrugën morra për në Verri/ Në një qytezë në mes dëborës/ Me presin sot, me po at’ dashuri…
Festivali i 16-të i Këngës, do të mbahet mend nga të gjithë artdashësit, sepse Lindita Sota, bashkë me ndryshimin e adresës së saj të re, kishte ndryshuar edhe gjendjen civile.
Zerina Barbullushi, prezantuesja e atij festivali, këngën e kompozuar nga Kujtim Laro me tekst të Xhevahir Spahiut e prezantoi: Këndon Lindita Theodhori.
Disa muaj më parë para festivalit të 16-të, Lindita kishte lënë qytetin e saj të dashur, Fierin, për t’u bërë banore e përhershme e një qyteti tjetër, “Parisit” të vogël shqiptar, qytetit të kulturës së lashtë, qytetit të serenatave të bukura dhe të kënduara nga të gjithë shqiptarët, qytetit të pastër dhe me klimë të shëndetshme, Korçës së bukur.
Duke punuar për shumë vite këngëtare profesioniste e estradës së Korçës, Lindita Theodhori shumë shpejt do dinte t’i përshtatej kulturës dhe këngëve popullore të atij qyteti.
Në atë kohë, ishte e para këngëtare e muzikës së lehtë shqiptare që filloi të këndonte edhe këngët e bukura popullore; përmend: “Hapi sytë e zezë”, “Ã‡obankat që shkojne zallit”, “Zogë ku më qenke rritur” …
Përveç se këngëtare profesioniste e Pallatit të Kulturës, Korçë, Lindita Theodhori po shkëlqente edhe si aktore e Teatrit A.Z.Cajupi të Korçës, përkrah aktorëve dhe regjisorëve më në zë si edhe në kinematografinë shqiptare.
Në Festivalin e 18-të Lindita Theodhori erdhi me dy këngë te reja: “Nëntori i Lirise”, kompozuar nga Limoz Dizdari me tekst të Koçi Petritit, fituese e çmimit të dytë: / Erdhi Nëntori dhe ç’dritë ra mbi ty/ të zjen kraharori/ të qeshin buzë e sy…., si dhe këngën “Mes punëtoreve” kompozuar nga Shaqir Kodra, të cilën e këndoi në duet me Kozma Dushin: /Ne sot djem e vajza tok/ Shkojmë në kantier/ Kënga jone rinore/ Gaz e dritë na jep…/
Në festivalin e 19-të, Lindita përsëri do ishte fituese e çmimit të dytë me këngën “Nën kurorën e ullirit” Kompozuar nga Enver Shëngjergji me tekst të Zaho Pucit: /Nën kurorën e ullirit/ Shtrydhje baltë e rridhnin lot/ Rranë lot e mbinë dhimbje/ Në zemrën tonë/ Përtej fshatit në të dalë/ Niste rruga e kurbetit/ përmbi brigje, përmbi valë/ i rrinte si plagë detit…/ si dhe këngën: “Me dy plagë lufte hyre në parti” e kompozuar nga Aleksandër Peçi me tekst të Agim Shehut:
Në atë kohë ishte e pamundur të mos këndonte; Lindita ishte bërë këngëtare e njohur e dashur për të gjithë. Ajo kishte zënë vendin e saj kryesor në festivalet kombëtare dhe në aktivitetet e ndryshme të muzikës, për të kënduar këngë të fuqishme, të bukura dhe ritmike.
Në Festivalin e 20-të kompozitori Naim Gjoshi, i cili ka një rol të rëndësishëm në prurjet e këngëve të tij në festivale dhe në muzikën e lehtë shqiptare, të cilin e adhuroj për krijimet e tij të bukura dhe te arrira, fitues disa herë i çmimeve të dyta dhe të treta,do t’i besonte Linditës në atë festival këngën e tij : “Kujtimi i Luftës”: /N’ato vite zjarr/ ti më fale shok me zemrën bashkë dhe një nagant/ Ishte ndezur flakë kjo tokë/ nga lufta e madhe…/
Ndërsa kompozitori tjetër Flamur Shehu do t’i besonte këngën e tij po në atë festival të 20-të “Agimet tona” Lindita atë këngë e këndoi në duet me Tonin Tërshanën, që u cilësuan si dueti më i suksesshëm: /Jehon kjo këngë jehon/ Gazmor në punë ne na fton’/ Dhe hapi ynë me tingujt po kumbon/ ne ëndëruam o shokë dhe ëndërojmë gjithmonë/ vendit gëzim t’i shtojmë…./
Një vit më vonë, në Festivalin e 21-të përsëri kompozitori Flamur Shehu do t’i besonte Linditës këngën e tij “Dashuria jonë”, me tekst të poetes Zhuliana Jorganxhi, e cila fitoi përsëri çmimin e dytë: /Po vijnë të gjithë sot miq edhe shokë/ itlindjen time plot me gaz më urojnë/ do t’vish dhe ti si asnjëherë të pres/ sot mbush i dashur unë njëzet vjetë…/
Përsëri në ate festival Lindita Theodhori këndoi në duet këngën tjetër, me një këngëtare të re, të sapo dalë një vit më parë në skenën e festivalit, Parashqevi Simaku. Të dyja së bashku kënduan këngën “Gëzuar shokë”, kompozuar nga Ferdinant Deda me tekst të Kudret Isait.
Festivali i 24-rt i Këngës solli edhe pak ndryshime, zhvillua në Dhjetor 1985. Organizatorët i lejuan këngëtarët të këndonin me mikrofon në dorë.
Pas “çarrjes” së akullit në atë festival, këngëtari tiranas Orhan Zeneli, ishte i pari që e mori mikrofonin në dorë për të kënduar.
Lindita Theodhori këndoi këngën e bukur “Ti mbetesh pranverë” kompozuar nga i talentuari Gazmend Mullahi, me tekst të Koçi Petritit: /Ne dikur ishim/ shokë të një qyteti/ që mban emrin e thjeshtë e të bukur/ Studenti/ … Po sot kush rri?/ Pas xhamit që le ti/ Dhe ç’djalë t’vjen/ ç’sinjale t’vërshëllen?…/
Edhe në ate festival Lindita me atë këngë fitoi çmimin e dytë, pavarësisht se ishte edhe pretenduese e çmimit të parë.
Kushdo që e dëgjon edhe sot atë këngë, nuk ka se si të mos e pëlqejë dhe ta këndojë.
Po atë vit, 1985, për herë të parë Radiotelevizioni Shqiptar organizoi koncertin “Kur vjen Pranvera” i cili do ndiqte rrugën e tij nëpër vitet e ardhshme, duke u quajtur më vonë, Festivali i pranveres, dhe më vonë Kënget e Stinës. Në atë koncert, Lindita këndoi dy këngë: “Kujtimet e fëmijërisë” dhe këngën “Për emrin tënd mendojmë”, kompozuar kjo e dyta nga Ferdinant Deda: /Ti do bëhesh baba/ Unë së shpejti do bëhem nënë/ Dhe zërin tënd, o vogëlush/ Jeta po e pret siç pres unë emrin tënd/… /ne për emrin tënd mendojmë çdo ditë/ Ã‡’ngjyrë do t’i kesh ti sytë/ Do t’i ngjash ti babit, ndoshta mua vallë/ Vajzë do te jesh, a djalë…
Viti 1986 për Lindita Theodhorin do ishte edhe viti i suksesit të saj te madh. Në verën e atij viti, ajo do të shpallej si këngëtarja më e mirë e Festivalit të Interpretueseve të Këngës. “Jetë moj e bukur” ishte kënga që i dha çmimin e parë Linditës, e komozuar nga i mirënjohuri Adrian Jorgji: /Ã‡’ka kjo zemra ime sot/ vallë, zemër e kam, a zog/ dhe sa herë fluturoj/ në sytë e tu qëndroj/… Jetë moj e bukur/ me lule mbushma gëzimin det/ zemër moj e lumtur/ zog je sa herë që ti, në kraharorin tim rreh…
Në Festivalin e 25-të kompozitori Alfons Balliçi, së bashku me poetin Koçi Petriti do t’i besonin Linditës këngën e tyre “Pema e Lirisë: /Ã‡do ditë që shkon/ Le këngën që udhëton/ Mbi çdo ulli/ Që rrisim unë e ti/ përcjellë dashurinë/ Brez pas brezi ti/ pemë e lashtë, blerim i ri…
Ndërsa po atë vit, në Koncertin “Kur vjen Pranvera” Lindita do sillte “Orën” e qytetit te saj. “Ora e qytetit tim” Kështu titullohej kënga e të suksesshmit kompozitor Gazmend Mullahi: /Ora e qytetit rreh/ Tingujt larg e larg fluturojnë/ Lumi i kohës rrjedh e rrjedh/ Dhe dihet, që lumenjtë pas nuk shkojnë/ Hapur si dy krahë akrepat rrinë/ Dhe zemrës i percjellin dashurinë/ Jeta si femijë na merr në gjijtë e saj…
Ne festivalin e 27-të kompozitori Maksim Shehu do t’i besonte këngën e tij: “Eja me kërko” shoqëruar nga Refat Lleshi: /Te kjo bankë/ Nuk do vij unë më të ulem, e di/ Jo studente më s’quhem tani/ Pra lamtumirë/ Tek kjo dhomë/ Nuk do rri më tek dritarja që kam/ Nuk do pres unë më trokitjet mbi xham/ Me tinguj mëngjesi/ Një tjetër jetë nesër mua më pret/ ti në mes njerëzve mua më gjen/ po qe se vjen….
Festivali i 28-te i këngës ishte edhe festivali i fundit për Lindita Theodhorin. Në atë festival ajo këndoi përsëri një këngë të kompozuar nga i mirënjohuri Adrian Jorgji me tekst të poetit të talentuar Skënder Rusi, titulluar “Nëpër ditët tona” që kritika muzikore e vlerësoi si këngën më të mirë të festivalit: /Si qenka kjo jeta, çudi/ Ã‡do ditë unë të dua me mall te ri/ Dhe vitet po ikin, fluturojnë/ Thinja plot, flokëve u shtojnë/ Bjen borë mbi mua, mbi ty/ Por prap ne po qeshim të dy/ Dhe dua unë gishtat e tu/ Porsi dikur, flokët t’mi krehësh ashtu….
Nga fundi i viteve 80-të, viti 1989 duhet të ketë qënë, Lindita Theodhori, si një artiste e vërtetë profesioniste e formuar, u prezantua para publikut shqiptar duke dhënë në qytete të ndryshme të vendit, koncertin e saj recital “Gjithmonë për ju” për të kënduar rreth 30-të këngë pa ndërprerje. Ajo ishte edhe vetprezantuese.
Sigurisht, nuk mund të rinte pa kënduar edhe në qytetin e lashtë e të bukur, në djepin e kulturës mijëravjeçare, në Beratin e ndritur të qytetërimit.
Koncerti recital që ajo dha në Berat ishte madhështori më madhështorët që asnjë këngëtar deri atëhere nuk e kishte arritur kurrë në jetën e tij artistike të asaj kohe.
Nuk dua të zgjatem se çfarë suksesi ka patur ajo artiste e veçantë, gjigande e skenës. Salla e Pallatit të Kulturës “Margarita Tutulani” e mbushur plot e përplot me spektatorë u “elektrizua” e tëra. Spektatori u bë një me këngëtaren duke e shoqëruar në këngë; duartrokitje, brohoritje, kënaqësi… Njerëz të moshave të ndryshme u ngjitën në skenë për ti dhuruar buqeta me lule divës shqiptare. Nga kënaqësia, një grua e moshuar spektatore, u ngjit në skenë, (duhet të ketë qenë kënga e 15-të që Lindita po këndonte pa ndërprerje dhe, pasi e përqafoi dhe e puthi i thotë: Rrofsh të keqen nëna, rrofsh, po na kënaq shumë, por, pusho pak, se u lodhe…”
Por, gjigandja e skenës, artistja Theodhori, jo vetëm që nuk ndjeu lodhje, por ato fjalë të asaj gruaje, sikur i dhanë edhe më shumë dinamizëm dhe energji për të kënduar edhe këngët e tjera.
Shumë prekëse dhe emocionante ishte, kur Lindita këndoi këngën “Në duart e nënës” që jo vetëm ajo u përlot në skenë, por edhe një pjesë e spektatorëve…
Kishte shumë shumë kërkesa dhe biletat shiteshin menjëherë për koncertin. Njerëzit donin ta shikonin disa herë artisten, që ato ditë vere ishte bërë “banorja” e qytetit të tyre.
Pasi dha koncert për një javë rresht në sallën e Pallatit të Kulturës, nga kërkesat e shumta, u vendos që koncerti të jepej në tribunën e madhe të stadiumit të ri të futbollit që sapo ishte ndërtuar.
O Zot! Edhe në stadium koncerti i saj ka vazhduar më tepër se një javë.
Në fundvitet 80-të Lindita Theodhori u nderua edhe me titullin e lartë “Artiste e merituar”
Ndonëse pas viteve 90-të Lindita Theodhori nuk këndoi më në festivalet e këngës në Radiotelevizion, sepse, pas ndërimit të sistemeve, të tilla erdhën kushtet politike ekonomike në Shqiperi, kur shumica e shqiptarëve të etur për t’u larguar nga atdheu, për të parë botën e jashtme me sy, ku çdo gjë në Shqipëri po shkonte drejt shkatërrimit, edhe artistja me familjen e saj iu bashkua atij largimi.
Në mërgim, në tokë të huaj, me vështirësitë dhe kushtet ekonomike që të jep emigracioni i panjohur, ajo, nuk mund të shkëputej nga kënga.
Këngën e bukur shqiptare ajo e interpretoi edhe ndër emigrantët e shumtë në tokë të huaj.
Pas shumë vitesh larguar nga atdheu, Lindita Theodhori iu rikthye vendit të saj me një koncert tjetër madhështor dhe të suksesshëm, në Korçë, në Fier, në Vlorë.
Ajo i disponon CD dhe DVD e atij koncerti por akoma nuk i ka reklamuar.
Më 10 prill të vitit 2012, Lindita Theodhori është dekoruar nga presidenti i Shqipërisë me urdhërin: “Mjeshtër i Madh i Skenës”
Vlerësimin e saj si këngëtare profesioniste me përvojë Lindita Theodhori e ka marrë prej kohësh nga publiku artdashës. Ajo i ka dhënë shumë artit dhe kulturës shqiptare. Edhe pse vitet kanë ecur, ajo vazhdon të mbetet e freskët në zë, në shpirt, duke kënduar me pasion si vite më parë.
Artistja Lindita Theodhori sot është një bashkëshorte, nënë, grua, zonjë e nderuar e rrethuar me dashurinë e bashkëshortit, dy djemve të saj, bashkëshorteve të tyre, miqve, fansave të saj të shumtë…
Ajo mbetet diva, ikona e muzikës së bukur shqiptare