Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Protesta për plehrat dhe fotot nga qielli

by

 

1-ilir-levonjaNga Ilir Levonja/

Seç ka një qejf në disa webe. Në lidhje me protestën e djeshme. E quajnë të vakët. Dhe për këtë i ngjeshin ca foto nga qielli. Ja sa ishin në protestë. Ja sa janë kundër plehrave etj.

E vërteta në fakt është e dhimbshme. Pasi prej kohësh Shqipëria është e kapur. Dhe e mjera shoqëri civile, sillet si valë e vakët e një populli të arratisur. Një populli që i gëzohet librezës së antarësisë. Dhe që është kthyer në një tifozeri asambleshë, në partinë ku aderon. Shqiptarët këtë e pranojnë kudo. Të dorëzuar, të thonë nuk bëhet ndryshe. E djeshmja në fakt ishte një luftë e ashpër midis makinerisë së shtetit dhe rrjeteve sociale. Akaunteve personale në Fb, Instagram, twitter etj. Dominonin plehrat. Jo ato të terrenit…, ato ku i gjen të kacavjerura. Të vërvitura. Në gorga tymi aq sa gjithçka s’është asgjë tjetër veç kollë kanceri. Por ato realet, që thyejnë rekordin e kilikimeve. Me buzëqeshje faqesh të parruara. Me batuta për batutë. Edhe pse mjerimi thyen kokën në Shpat të Elbasanit. Apo diku në Burrel. Edhe pse i gjithi si popull, është i nënshtruar përkrahjes sociale. Dje pashë për herë të parë se e poshtër është masmedia në Shqipëri. Karshi shoqërisë civile. Dhe sa e kapur nga koqet prej shtetarëve. Një luftë krejt e pabarabartë po se po. Por e tipit buall që shtyp klikimet e njerëzve të thjeshtë. Kudo asamble, panaire djathi. Apo dhe denoncime dixhitale etj. Në një apo tjetër mënyrë, përqindjet tregojnë se jemi popull partish. Popull anëtarë. Dhe si gjithmonë i rreshtuar.
Disa analistë pohojnë se kjo ndodh edhe për shkak të dasimit të madh midis popullit anëtarë. Dhe atij në shoqërinë civile, tepër të pasur. Njëra palë e shikon tjetrën nga lart, kurse tjetra nga poshtë me adhurim. Në fakt është një hendek social i shkaktuar nga demokracia e tipit shqiptar. Nuk ka si të ketë mirëfilli shoqëri civile, deri sa nuk ka kontrata pune. Të drejta punësimi. Të drejta sociale minimale. Apo të tjera kritere që rregullojnë raportin midis punëdhënësit dhe qytetarit. Sa kohë që do punohet me lekë në dorë. Me teorinë kur të kem do t’i jap etj. Kështu do vazhdojë. Dhe kjo u pa edhe në atë të që theksova më sipër. Dhunën dhe mjerimin intelektual të masmedias. Të cilat e kaluan protestën në radhë të tretë. Dhe iu dedikuan kostumeve, varëseve, jaguarve të asambleve partiake.
Nga ana tjetër është një situatë qorrollitje, pasi edhe pse ka batalione intelektualësh. Apo individësh… nga të dy krahët. Të paktën me atë mendësinë e njeriut që e shikon njeriun me respekt.
Këto kohët e fundit u shushatën. U mekën. Dhe mblodhën supet pasi bënë të njëjtën luftë, me të njëjtat armë, me të njëjtit kundërshtarë. Një betejë me mullinjtë e erës.
Këto kohë socialisti, i tha spcialistit, atje në kafe. Se me të vërtetë do aprovojmë ligjin e plehrave? Po kështu këto kohë, demokrati iu drejtua demokratit…, aty në kafe. Se me të vërtetë do ta kundërshtojmë ligjin tonë, ligjin e plehrave.
Eshtë një kohë e rëndë për Shqipërinë. Kjo e vakjes së ndjeshmërisë sociale. Sot përshembull, nga kërkimet, rezultojnë me dhjetra shoqata, zyra për mbrojtjen e mjedisit. Megjithatë sikur edhe një mini reagim të kundërt. Të ndjeshëm sadopak. Të vihet re në luginën e Valbonës. Aty ku flitet se do ndërtohen 30 Hec-e. Kjo është për tu alarmuar vërtetë. Këto ose janë shoqata fiktive. Ose shoqata nga të diktuara partish. Ose shoqata sharlatanësh që nxjerrin nga një rrogë mujore. Dhe kjo është akoma më keq. Pasi ekzistenca e një fryme oponente. Aty konsiderohet vrastare. Kundërshtare që më ka inat mua. Që nuk është me mua, por me atë. Dhe kjo është vërtetë një thyerje qafe për Shqipërinë.
Shqiptarë, plehrat nuk janë grupi i vakët. Protesta e vakët. Plehrat janë aksesorët Gucci. Markat Jaguar, Tuareg, etj…,asamblistët e partive. Tutorët tuaj.

Gëlqerja e kohës dhe plehrat e sotshme

by

Nga Ilir Levonja/

Çfarë është edhe pse ndodh, riciklimi?. Çfarë është për shqiptarët, edhe pse duhet të ndodhi edhe në Shqipëri, riciklimi? Duke qënë se jetojë në një vend, ku mbetjet urbane janë lëndë parësore për energji. Parësore për riprodhimin e sendeve të së përditshmes. Nga kancelaritë, tek lodrat, tek gjërat e duarve. Në mëngjesore e restorante etj. Në një vend ku shoqëria i thotë vetvetes, mjaft e grabitëm tokën tonë. Mjaft e mbuluam me plehra etj. Normale që riciklimi të jetë parësor dhe bashkohor. Po aq normale është që edhe qytetet të zgjohen të pastër. Pasi, grumbullimi dhe përpunimi i mbetjeve urbane. Riciklimi i tyre, janë pjesë logjike e një proçesi të domosdoshëm sot.

Më shumë se cilido tjetër vend, ricklimin, përpunimin, e mbeturinave e ka të domosdoshme Shqipëria. Eshtë vendi që aktualisht i përpunon mbetjet akoma me praktikën e sistemit të kaluar. Një buldozer, në një gropore që vetëm landfill nuk është. Edhe pse ata e quajnë kështu. Ku disa punëtorë të mjeruar djegin përdita kapule të ndotura që vetëm tymra kancerogjenë përhapin nëpër qiell.
Nëse në shumë drejtime të tjera, mund t’i japim një notë kaluese Shqipërisë. E krahasuar me rajonin dhe demokracitë e reja. Me plehrat ajo ka mbetur në klasë. Arsyeja ka të bëjë edhe me pa përgjegjshmërinë sociale. Por edhe me standartet e aplikimit në menaxhimin dhe përpunimin e mbetjeve urbane.
Megjithatë, për një gjë është për të ardhur keq. Se pavarsisht mëkateve të tjera. Në atë kohë, vlonin brigadat e fshesarëve të natës. Karrot e mbetjeve dhe mjetet e spërkatjes së rrugëve me ujë. Dhe plehrat digjeshin në një distancë që konsiderohej me plotë gojën, e largët për qëndrat urbane. Ishte kjo arsyeja që qëndrat urbane, ndërrmarrjet, shërbimet sociale etj…,plazhet, vendet e verimit vinin erë gëlqere. Sot mjerë ai që shkon e pushon diku. Përshembull Divjaka, vendi ku unë u miqësova në fëmijëri me detin dhe pyllin, qe e gjitha një landfill plehrash më vete. Aq sa dhembshurisë time, nuk i mbeti asgjë tjetër veç ajo brerore me tamponë bebelinosh, e shishesh plastike. Kacavjerrur degëve nëpër pisha e gjethorë të tjerë të natyrës. Të thuash se iu futëm rrugës së demokracisë, vetëm për tu plehëruar kokë e këmbë. Eshtë fare pak. Por jo vetëm kaq, e gjithë Shqipëria ka dështuar në investimet publike me grumbillimin, përpunimin etj…, të mbetjeve urbane. Dhe ja përse? Së pari nuk u arrit asnjëherë në një strategji bashkëkohore si në vendet perëndimore. Në grumbullimin dhe përpunimin e mbetjeve urbane. Gjithmonë format e tenderimeve kanë qënë mollë sherresh, vrasjesh, e pengmarrjesh. Për shkak të trysnisë pengmarrje. Të pushteve lokale dhe atij qëndror, nga të fortit. Apo klanet politike. Së dyti, vetë Efekti politik i qejfit të njërit apo tjetrit. Dhe jo unifikimit të votave, duke përfshirë këtu edhe një ego të sëmurë të njëshave. Mjafton të shikosh Edi Ramën se sa me nervozizëm dhe tallje…, me cinizëm arkaik prej kamorristi, i përgjigjet shoqërisë civile. Kur në fakt në vendimarrje të një rëndësie të tillë, i takon asaj të jetë dominante. Pasi ka të bëjë drejt për së drejti me ‘të. Si të thuash është një ligj që ka efekt të drejtpërdrejtë. Jo të mëvonshëm. Dhe së treti, shkërdhatsimi i terminologjisë. Siç është rasti i riciklimit. Që në Shqipëri, po e mbysin me termin import të plehrave. Të mbetjeve nga jashtë. Sikur gjithë vendet e huaja do sjellin aty arsenalin e mbetjeve të tyre.
Kjo është naive, pasi vet vendet përkatëse e kanë të rregulluar me legjislacion export-iportin e plehrave.
Por çfarë është e gjitha kjo. Kjo që ndodh në Shqipëri, jo ligji, i plehrave. Jo riciklimi. Jo mbetjet kancerogjene etj. Eshtë plotësisht fytyra e demagogjisë në politikën tonë. Që një herë thonë kështu, një herë ashtu. Ose, është në rregull kur dua unë. Dhe nuk është në rregull kur do ti. Shkurt ai uni prej patriarku që aq dominant është tek ne. Dhe Edi Rama e ka hak një shpullë fytyrës prej popullit të tij. Mjafton t’i kthehemi kujtesës. Asaj që ne shqiptarët çuditërisht e lëmë pas dore. Nga vjeshta e 2011, kur qeveria e Berishës e votoi me 73 vota. Atëhere Edi Rama kishte dhe një aleat. që ai mendonte të fort. Dhe që e respektonte, sepse ishte presidenti i republikës. Pra Bamir Topin, që nuk e dekretoi si ligj. Kishte dhe shoqërinë civile. Emra që ishin krahu i djathtë i tij. Që marshuan bashkarisht kundër plehrave. Tani për Edi Ramën, presidenti nuk ekziston. Po ashtu edhe kancerogjenia e plehrave. Nuk ekziston as akti i parë qevrisjes së tij, në shtatorin e 2013. Ai i shfuqizimit të ligjit…, nuk e dimë çfarë emri t’i vëmë. I plehrave, i riciklimit, i mbetjeve nga jashtë etj…
Por lënë mënjanë si Edi Ramën apo qeverinë Berisha. Çfarë ndodhi aktualisht në Shqipëri, ky rivotimi i ligjit të të ashtuqujtur, i plehrave. Të enjten e kaluar me 63 vota pro. EZhshtë akti skenik më domethënës për shoqërinë civile. Kjo dredhjedevijim premtimesh. Apo demagogji politike, për të kuptuar mungesën e pastërtisë etj. Apo edhe faktin se, sikur të pastrohej normalisht, si në të përditshmen e vendeve perëndimore, Shqipëria jonë. Ju garantojë se nuk do kishit nevojë fare për import materialesh të riciklueshme. Atëhere vendi ynë do të gdhihet i pastër, me mëngjeset erë gëlqere.