Rafel Floqi – Dielli

Takimi i dy Shtatorit-Bisedimet Kosovë -Serbi, shpresa të mëdha apo të vogla?

August 18, 2020 by dgreca

Analizë nga Rafael Floqi –

A janë gati Kosova dhe Serbia të përgatitura që në këtë kohë të bëjnë kompromise për arritjen e një marrëveshjeje në Shtëpinë e Bardhë?

Jo, thotë në një intervistë për Radion Evropa e Lirë, ish-zëvendës-ndihmës sekretari amerikan i Shtetit për çështje evropiane, Thomas Countryman. Ai shton se nuk mund të pritet shumë nga ky dialog dhe më e pakta që mund të arrihet është një nxitje që të dy liderët të angazhohen më shumë në dialogun e Brukselit. Ish-përgjegjësi për Ballkanin në Departamentin e Shtetit, tash drejtor i bordit të Asociacionit për Kontrollin e Armëve, Thomas Countryman, thotë se edhe nëse kryeministri i Kosovës, Avdullah Hoti, do të bënte kompromise me Serbinë, ai e ka të vështirë të sigurojë miratimin e tyre në Kosovë, për shkak të rivaliteteve politike që aktualisht po ndodhin brenda Kosovës.

Realpolitika e qëndrimit amerikan

Por takimi i 2 shtatorit krahas se tjerash, po tregon kujdesin e amerikanëve ndaj Kosovës dhe se administrata Trump e di se nuk mund të ketë paqe dhe stabilitet të qëndrueshëm pa normalizimin e marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë. Z. R. Grenell, para së gjithash, shprehu edhe njëherë kujdesin e miqve amerikanë ndaj Kosovës si dhe raporteve të Kosovës me Serbinë, ngase administrata amerikane e ka të qartë, se në Ballkanin perëndimor, por edhe më gjerë Evropa, nuk mund të ketë paqe dhe stabilitet të qëndrueshëm pa normalizimin e marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë.

Por a është kjo gjë se kështu na pëlqen ne të besojmë, apo mendojnë kështu vërtet amerikanët? ,Se krahas atyre pozitive për kombet e vegjël e të shtypur, realpolitika e qëndrimit amerikan ka edhe një shembull “negativ” në qëndrimin i amerikanëve ndaj kurdëve pas largimit nga Siria. Real politika na mëson se edhe politika e jashtme dhe ndihma e superfuqive sado demokratike është çështje interesash.

Një gjë është e qartë presioni amerikan ndaj Serbisë është rritur. Vuçiçi tha pas pranimit te ftesës për mediat serbe, se Serbia nuk është në pozicionin që ta refuzojë këtë takim dhe të tjerët. Ai ka konfirmuar, njëjtë sikurse kryeministri i Kosovës Avdullah Hoti, se temë e bisedimeve do të jenë çështjet ekonomike. “Në negociata do të marrim pjesë, tema do të jetë ekonomia, kjo është e rëndësishme për ne dhe është temë e mirë”, i tha Vuçiçi, “B92.net”.

Kryeministri i Kosovës, Avdullah Hoti, ka konfirmuar takimin e 2 shtatorit me Serbinë në Uashington, edhe ai ka konfirmuar se temë e diskutimit do të jetë ekonomia. “SHBA ka qenë gjithmonë vendimtare në procesin e shtetndërtimit të Kosovës tha ai. Më 2 shtator takohemi në Shtëpinë e Bardhë për të diskutuar me palën serbe, si dy vende të pavarura, për projekte madhore të bashkëpunimit ekonomik që do ta ndërrojnë perspektiven ekonomike të Kosovës dhe rajonit. Kosova është e bekuar me miqtë që ka”, ka shkruar ai në Facebook.

Megjithëse është deklaruar hapur se bisedimet në SHBA janë ekonomike dhe ato nuk rivalizojnë bisedimet politike të BE-së. Përsëri në Kosovë ka një farë dyshimi mbi rezultatin e këtyre bisedimeve edhe kur Thaçi është jashtë konferencës. Hija e ndryshimit të territoreve përsëri shkakton shqetësim. Nga ana tjetër dhe entuziazmit i Hotit duhet marrë me rezerva. Në përcaktimin e dobësive ekonomike të një shteti të vogël, elementët kryesorë përfshijnë hapjen ekonomike dhe lidhjen midis vogëlsisë dhe largësisë, dhe niveleve të ulëta të zhvillimit. Në diplomacinë ekonomike, është e rëndësishme të merret në konsideratë qëndrueshmëria që kanë shtetet e vogla ndaj cenueshmerisë ekonomike dhe mënyrën se si këto cenueshmëri ndikojnë në diplomacinë e tyre ekonomike. Ka një pyetje këtu sa dëmtohet Kosova nga përmbytja me mallra serbe?

Kauboj i Kurtit dhe hijet e shkëmbimit të territoreve

Duhet te jemi optimist në procesin e Brukselit në kuptimin afatgjatë, sidomos nëse Shtetet e Bashkuara bëjnë më shumë për të bashkëpunuar dhe për t’u koordinuar me Bashkimin Evropian. Pra, jam optimist në kuptimin afatgjatë të procesit. Jam shumë i sigurt, se z. R. Grenell dëshiron me çdo kusht, që midis Prishtinës dhe Beogradit të arrihet ndonjë marrëveshje, të cilën ai do mund ta paraqes gjatë fushatës zgjedhore si sukses të administratës së presidentit D. Trump, dhe kjo vetëm sa do t’i forconte edhe më shumë marrëdhëniet miqësore me miqtë tanë amerikanë.

Por, çfarë mund të presë Kosova nga një takim i tillë dhe sa ka shanse që së shpejti të kemi një marrëveshje në mes të dyja vendeve? Por kreu i Vetëvendosjes reagoi sërish pas atij të një dite më parë ku hodhi akuza të ashpra ndaj emisarit special të SHBA-ve për dialogun, Richard Grenell. Kur këtë të fundit, Kurti e quante “kauboj” që nuk i interesojnë vuajtjet e Kosovës.

Këto deklarata të Kurtit janë naive dhe të kuptueshme po të kihet parasysh realpolitika. ” se pse ai mendon se takimi i 2 shtatorit në Shtëpinë e Bardhë është i gabuar. Sipas tij, e para është se ideja e shkëmbimit të territoreve nuk është eliminuar nga tavolina e dialogut. “Fillimisht, mungon besueshmëria dhe transparenca. Ideja e ‘shkëmbimit territorial’ është mohuar vazhdimisht, por është dëshmuar se ekziston nga Këshilltari për Siguri Kombëtare, ambasadori John Bolton, i cili ka thënë se ideja ka ardhur nga dy presidentët (Thaçi & Vuçiç). Kjo ka dëmtuar besimin në këtë proces”, ka shkruar ai.

Pse ky takim pikërisht tani ?

Por për mendimin tim eliminimi i Thaçit nga bisedimet , pa ndonjë reagim të madh nga administrata amerikane, pas thirrjes së Gjykatës Speciale , dhe vetë “rrëzimi i Haradinajt dhe Qeverisë Kurti, nuk janë bërë pa një gisht të amerikanëve, krahas interesave të klasës politike kosovare.

Koncepti i realizmit politik në marrëdhëniet ndërkombëtare i referohet një kornize teorike që synon të ofrojë shpjegime për ngjarjet në fushën e marrëdhënieve ndërkombëtare. Teoria e realizmit politik rrjedh nga supozimi se shtetet – si aktorë në arenën ndërkombëtare – ndjekin interesat e tyre duke praktikuar Realpolitikën. Në të kundërt, Realpolitika mund të përshkruhet si ushtrimi i politikave që janë në përputhje me teoritë e pranuara të realizmit politik dhe jo ideologjisë në drejtim të ndjekjes së mbijetesës ose sigurisë kombëtare.

Arsyeja e dytë, sipas Kurtit janë çështjet e mbyllura që nuk kanë nevojë të rihapen. “Së dyti, mungojnë njohuritë rreth çështjes. Kosova është vend i pavarur dhe sovran, i cili as nuk është në konflikt që të ketë nevojë për marrëveshje për paqe, dhe as nuk ka status të pazgjidhur, që kërkon negociata. Këto janë pohime të pavërteta”, ka shkruar ai. E sipas tij, nuk po diskutohet për esencën e marrëveshjes por për nënshkrimin final të saj.“ Së treti, koha dhe dedikimi. Një marrëveshje për normalizim me Serbinë kërkon zgjidhjen e të gjitha çështjeve, rrjedhimisht një proces të gjatë. Me zgjedhjet presidenciale në nëntor, është e qartë se rëndësia nuk qëndron te përmbajtja e marrëveshjes, por te nënshkrimi në fund të saj”, ka shkruar tutje Kurti.“. Në argumentet qe paraqit Kurti mund të ketë shqetësime po të bëhej fjalë për një marrëveshje përfundimtare, por kjo qysh në premisa nuk është e tillë. Diplomacia në vetvete është arti i të mundshmes dhe në këta argumente ka dhe një farë dufi personal për arsye që dihen, megjithatë unë bashkohem me të se “Lidhja dhe besnikëria e Kosovës me Shtetet e Bashkuara mbetet e pathyeshme, por shtytja drejt marrëveshjeve të këqija për hir të një fushate politike është e gabuar”.

Vuçiçi: Ne nuk do t’i trajtojmë kosovarët si shtet i pavarur

Por këtu askush këtu nuk po flet për marrëdhënie përfundimtare, madje vetë kreu i shtetit serb ka thënë se Kosova merr pjesë në bisedime për shumë arsye, ndër të tjera, sipas tij, për të treguar edhe se është shtet i pavarur. “Duan të tregojnë se janë shtet i pavarur, kështu i trajton SHBA-ja, por edhe në Bruksel. Ne nuk do t’i trajtojmë kështu”, ka thënë Vuçiçi.

Përderisa Kosova insiston se asnjë marrëveshje nuk do të arrihet nëse nuk është pjesë e pakos që nënkupton njohje të ndërsjellë, Serbia insiston se do të flitet për gjithçka pos për njohjen e pavarësisë së Kosovës, e BE-ja nuk sqaron se cili është qëllimi i dialogut, pse nuk mund të ketë marrëveshje mes Kosovës dhe Serbisë. Serbia nuk është e interesuar për marrëveshje konkrete, por për blerje kohe në dialog. BE-ja nuk do të jetë e zhgënjyer nëse nuk do të ketë marrëveshje, sepse dështimin do t’ua faturojë palëve.

Dhe kjo deklaratë e Vuçiçit duket se bëhet më shumë për konsum të brendshëm, sa partitë opozitare serbe e kane thënë hapur, në një intervistë për media në Beograd, Vuk Drashkoviç lider i partisë SPO ka folur për situatën e përgjithshme duke thënë se ai “Personalisht mendon se statusi përfundimtar për Kosovën është zgjidhur para 14 viteve, bazuar në rezolutën 1244 dhe asokohe kemi marr një dokument të shkëlqyer si bazë të marrëveshjes së ardhshme mes Kosovës edhe Serbisë” ka thënë Drashkoviç. Ai potencoi se “jo marrëveshje mes Beogradit e Prishtinës sepse nuk po flasim prefektët e dy qyteteve dhe ky është një iluzion. Popullit i serviret mashtrimi se këto bisedime që udhëhiqen janë bisedime mes Serbisë dhe krahinës së saj. E assesi mes shtetit të Serbisë dhe shtetit të Kosovës, që shteti nuk e njeh, por i duhet të arrijë marrëveshje” tha ai.

A mund ta çojë takimi i 2 shtatorit përpara procesin paqësor?

Mundet. Ndërsa, se cila do jetë agjenda e këtij takimi, mendoj se askush nuk mund ta dijë paraprakisht se çfarë do bisedohet, përveç temave ekonomike të cilave vetë z. Grenell, që kur gjendet në këtë mision, iu ka dhënë përparësi ndaj çështjeve politike, sepse ai bashkë me presidentin D. Trump, janë të bindur se normalizimi i raporteve midis Kosovës dhe Serbisë, së pari duhet të ndodhë në fushën e marrëdhënieve ekonomike.

Sipas ish funksionarit të Administratës Obama, Thomas Countryman : Gjëja e parë që është e rëndësishme të kuptohet është që i vetmi prioritet për Shtëpinë e Bardhë këto ditë është rizgjedhja e presidentit (të Shteteve të Bashkuara, Donald) Trump. Ajo çfarë Shtëpia e Bardhë po synon, është një mundësi për një fotografi, ku presidenti do të mund të pretendonte një sukses të politikës së jashtme, pasi ai ka pasur zero suksese në politikën e jashtme në tre vite e gjysmë. Këtu mund të kuptohet një njëanshmëri e tij, një bias i qartë mjafton vetëm vendosja e marrëdhënieve diplomatike mes Izraelit dhe UAE, Emirateve të Bashkuara Arabe mjafton për ta hedhur poshtë këtë. Nga ana tjetër, çfarë bëri administrata Obama dhe nënpresidenti Biden gjatë 8 vjetëve të administratës Obama, vetëm sa kultivoi status quonë?

Ndërkohë Ambasada amerikane në Serbi, tha se takimi i paralajmëruar në Shtëpinë e Bardhë do ta shtynte përpara dialogun e Brukselit dhe do të sillte më shumë stabilitet në rajon. Ne fakt, Shtëpia e Bardhë do të nxisë të dy liderët të angazhohen në mënyrë më aktive dhe konkrete në dialogun e Brukselit. Kjo është më e pakta që një takim i tillë do të duhej të arrinte. Dhe sado pak progres të ketë do të jetë më pozitiv se staus quo-ja.

Diplomacia ekonomike apo status quo-ja?

Diplomacia Ekonomike synon të sigurojë të përballojë sfidat në kryqëzimin e politikës ekonomike dhe sigurinë kombëtare, deri tek sfidat në zhvillim, për ta përdorur fuqinë ekonomike për të ndjekur interesat e sigurisë kombëtare. Ndërsa fuqia ekonomike zhvendoset nga SH.B.A. ajo vendos instrumente ekonomike për të promovuar interesat gjeopolitike dhe kjo është ajo që synohet me këto bisedime.

Megjithatë ka mundësi të mos presim diçka më shumë se kjo nga ky takim. Sipas këndvështrimit tim, thotë ai asnjëra nga qeveritë nuk është vërtetë e përgatitur, në këtë kohë, që të marrë vendime të vështira në drejtim të arritjes së një marrëveshjeje. Kryeministri Hoti nuk gëzon një bazë të pavarur politike. Në Kosovë aktualisht po zhvillohen manovra të mëdha politike.

“Nuk mendoj shton Countryman, se nëse ai arrin kompromise, thelbësore me Serbinë, do të mund të siguronte miratimin e tyre në Kosovë Por, unë mendoj se ai (Vuçiçi) shpreson se një marrëveshje me Kosovën do të mundësonte anëtarësimin e Serbisë në Bashkimin Evropian. Ai është fokusuar gabimisht. Për mendimin tim nuk duhet të ketë perspektivë për Serbinë që të anëtarësohet në BE para se ajo të bëjë reformat të thella në sundimin e ligjit, luftimin e korrupsionit dhe respektimin e lirisë së mediave. Fatkeqësisht në të gjitha këto fusha Serbia ka lëvizur prapa”. Por mungesa e “karrotës” nga BE-ja do ta bënte këtë proces të gjatë dhe të vështirë. Çështjet janë teknike, por në të njëjtën kohë shumë politike. Në këtë moment, nuk shoh që ndonjëra prej qeverive do të ishte e gatshme të bënte kompromise në çështje të mëdha politike, përfshirë njohjen e dyanshme. Pasi “Diplomacia është arti i shitjes së një marrëveshje që nuk u dëshironi njerëzve që nuk u besoni për arsye që nuk do të pranoni.”

Kosova, Serbia dhe fushata e Trumpit

Natyrisht që Presidenti Trump është i interesuar nëse do të kishte marrëveshje kjo do t’i ndihmonte në fushatën zgjedhore. Ndërsa mendoj se Grenell është i interesuar për një sukses personal. Ka pasur sukses të kufizuar nga ana e Bashkimit Evropian dhe të Shteteve të Bashkuara. Por, është një pyetje e hapur nëse Shtetet e Bashkuara do ta mbështesin këtë si një interes që nuk është për përfitim të drejtpërdrejtë të Donald Trump. Bashkimi Evropian po e ndërmjetëson një proces dialogu mes Kosovës dhe Serbisë dhe ai gjithnjë ka dështuar. Në fakt nuk ekziston një rivalitet mes Uashingtonit dhe Brukselit që të mundësohet arritja e një marrëveshje paqeje mes Kosovës dhe Serbisë. Megjithatë me deduksion pa teori konspiracioni, koha kur Thaçi u akuzua nga Gjykata speciale, kur ndoshta kishte me marrëveshje në parim, tregon qe dikush nga administrata amerikane, BE apo kundërshtarët e Trumpit nga Departamenti i Shtetit, nuk donin një farë suksesi të Grenellit dhe natyrisht të Trumpit. Nga ana e tij Countryman, mendon se nuk ka të bëjë me rivalitet, por qartazi me një mungesë bashkëpunimi midis BE-së dhe SHBA-së. Bashkimi Evropian udhëheq një proces më sistematik sesa ai i SHBA-së. BE-ja është e fokusuar në zgjidhjen e një spektri më të gjerë të çështjeve mes Kosovës dhe Serbisë, në vend të një deklarimi politik të udhëheqjes së dy qeverive. Qasja e SHBA-së është e ndryshme.

Unë nuk mendoj se do të ketë çfarëdo suksesi, derisa SHBA-ja dhe BE-ja të bëhen bashkë në të njëjtën frekuencë. Në kohën aktuale kjo duket joreale. Jo çdo gjë që hamendësohet, megjithatë mund te mos pritet asgjë prej këtij takimi të fundit, e as prej dialogut në përgjithësi, duke e konsideruar si një dredhi serbe për t’i marrë kohë Kosovës, sidoqoftë, tani që shkëmbimi i territoreve me Serbinë ka vdekur.

Por rezultati do të varet nga fakti se sa amerikanet do të luajnë me kartën e detyrim përcaktimit me palët dhe kryesisht me Serbinë. Ju jeni tani në Amerikë,” shkruante Jim Butcher, në librin e tij Turn Coat (Xhaketa e kthyer). “Ideja jonë e diplomacisë është një figure me një kobure në njërën dorë dhe një sanduiç në dorën tjetër, që të pyet se cilën do të preferonit.”

Që diplomacia të jetë efektive, fjalët duhet të jenë të besueshme – dhe askush tani nuk mund t’ia bëj dysh fjalën e Amerikës.

Ad hominem dhe një teori konspiracioni

December 27, 2016 by dgreca

Si të kuptojmë debatin Rama –Blushi?/

Nga Rafael Floqi/Michigan/ Sulmi Personal ndaj personit dhe jo mendimeve te tij, nuk është një dukurie e re për qeniet njerëzore, dhe raportet me tyre, dhe besoj se është theksuar qysh nga koha, kur “homos politicus” doli në faqen e dheut. Ad hominem (latinisht do te thotë sulm ndaj “të njeriut” ose “sulm ndaj personit” . Ad hominem, është një ide e gabuar logjike me argumente qe synojnë te hedhin poshtë akuzat e një personi, duke sulmuar karakterin, motivimin, apo ndonjë atribut tjetër të personit, duke e bërë atë argumentin e sulmi ndaj vetë atij personi, në vend të paraqitjes të kundërargumentit apo të sulmit ndaj thelbin të vetë argumentit.Njerëzit mund të argumentojnë për çdo gjë. Ata që debatojnë mbi politikën dhe të përpiqen për të gjetur zgjidhje. Ata që flasin për shfaqet në TV apo muzikën, sportin janë ata që duan që të nxisin e të kundërvihen njeri-tjetrit. Diskutimi në vetvete mund të jetë edhe kënaqësi si edhe një mundësi për të mësuar. Debati i shëndetshëm sfidon supozimet tona. Një argument i mirë mund të ndryshojë edhe mendjen tuaj. Shumë njerëz mbështeten në sulmet personale, si një mënyrë për të fituar një argument. Kjo nuk është një argument që të bind, edhe nëse i ve nofka të bukura kundërshtarit. Sulmi personal në vend të një argumenti të vërtetë përcaktohet si argument ad hominem. Ai nuk është arsyeja e vërtetë për të fituar debatin, ai bazohet vetëm në faktin, se kush mund të hedhë baltë më shumë, apo të bëjë maksimumin e ndotjes të tjetrit me akuza. Një argument ad hominem përpiqet të bindë dikë duke e baltosur kundërshtarin. Në fakt, opinionet dhe idetë veçohen e qëndrojnë më vete, pa marrë parasysh se kush i bën ato.Debatet ne parlamentin shqiptar, me këtë nivel që ka arritur, natyrisht janë ekstremisht tej argumenteve të logjikës formale. Por le të vlerësojmë rastin e debatit Rama –Blushi në parlament si debat mes dy njerëzish me dhunti oratorie. Ky është një nga ato raste, kur në Kuvend nuk kishte vetëm një përballje mes Kryeministrit dhe një deputeti, por mes dy ish-miqve që sot nuk ia kursejnë njeri-tjetrit akuzat.Shtatë deputetë të Kuvendit i kishin dorëzuar një kërkesë për interpelancë me Kryeministrin Edi Rama. Kërkesa ishte firmosur nga Mimoza Hafizi, Dashamir Shehi, Astrit Patozi, Nard Ndoka, Vangjel Dule, Agron Duka dhe Ben Blushi. Deputetët shprehin shqetësimin për shtyrje me afate të panjohura të çeljes së negociatave për anëtarësim në Bashkimin Europian dhe për këtë qëllim kërkonin sqarime urgjente nga kreu i qeverisë. Në emër të deputetëve që përfaqësojnë grupime të ndryshme politike foli në seancë Ben Blushi. Që kur Blushi zgjodhi të ndahej nga Partia Socialiste dhe të krijonte forcën e re politike LIBRA, në Partinë Socialiste ka pasur një urdhër politik të Kryeministrit për të shmangur komentet mbi largimin e Blushit. Strategjia është ajo që PS-ja ka ndjekur sa herë që ka pasur krisje brenda radhëve të saj, të sillej, sikur nuk ka ndodhur asgjë. Fjalimeve të ashpra të Ben Blushit në Kuvend, Kryeministri Rama u është shmangur vetëm me ndonjë batutë ironike pa e përmendur emrin direkt emrin e Blushit. Por kjo indiferencë në dukje synonte ta nënvleftësonte dhe ta injoronte Blushin. Kështu ai tashmë donte një përballje live me ish-mikun e tij Rama dhe . interpelanca me procedurë parlamentare ia krijonte këtë mundësi. Rama nuk mund t’i shmangej më Ben Blushit, duke lëshuar ndaj tij Taulant Ballën apo zhurmues të tjerë. Kryeministri ishte i detyruar t’u përgjigjet pyetjeve të deputetit për çështjet e ngritura. Por edhe kësaj here Rama iu shmang thelbit, duke zgjedhur sulmet mbi personin dhe jo argumentet arsyetuese. Akuzat e Blushit qëllonin në një pikë nevralgjike, që krijon një situate sureale në mes të angazhimit, qoftë dhe formal të Ramës dhe qeverisë, me procesin e Vettingut , dhe në kufizimin e propagandës dhe të gjuhës të partisë së tij vetëm në këtë argument, duke mbuluar praktikën e kritikuar nga opozita, të përdorimit të inkriminuarve dhe të ashtuquajturit “kriminalizim” të politikës.Sulmi i Blushit ishte i drejtpërdrejtë, argumentues dhe faktik. Deputeti dhe themeluesi i LIBRA-s, Ben Blushi e akuzoi kryeministrin Edi Rama se e ka mbushur Kuvendin, qeverinë dhe ministritë e tij me njerëz të inkriminuar. Duke folur për personat e inkriminuar, Ben Blushi ka folur vetëm për rastin e fundit, atë që prej 7 muajsh nuk është arrestuar Klemend Balili. Po pse nuk shkarkohet kryetari i inkriminuar i Bashkisë së Kavajës Elvis Roshi , apo si ka mundësi që kryetari i Bashkisë së Durrësit lëshon certifikatë virgjërie për kriminelin autorin e 7 vrasjeve Lulzim Berisha. “Po të marr rastin e fundit Klemend Balili. Nuk qenka urgjencë që ai nuk arrestohet prej 7 muajsh. Çfarë nevoje ka për të përkthyer 10 mijë faqet e DEA-s amerikane. Pse nuk arrestohet? Sepse është i LSi-së dhe nëse ai arrestohet koalicioni cenohet dhe bie. A ka qeveri në Evropë që thotë nëse një kriminel arrestohet na bie qeveria. Kjo është qeveria e Elvis Roshit dhe Kelmend Balilit. Votat e tua nuk mjaftojnë për të të mbajtur në pushtet, këta të sigurojnë vota. Në Shkodër, dihet kush janë kriminelët. Dy prej tyre janë në burg, në Lezhë”, është shprehur Ben Blushi gjatë fjalës së tij në Kuvend.Është fakt, që Rama nuk lëshoi asnjë sqarim në lidhje me argumentin , por përdori një sulm personal duke e quajtur atë “dembel”. Unë nuk di se sa punëtor është Blushi dhe çfarë kupton Rama me “dembel”. Por kjo akuzë nuk thotë asgjë për faktin e akuzës, sidomos në këtë Kuvend ku fjala “kriminel” duket si përkëdheli.

Kur një deklaratë sfidohet, duke bërë një sulm personal ndaj autorit, është e rëndësishme të bësh një dallim, nëse thënia në fjalë, ishte një cilësi e personit akuzues që vë në dyshim akuzën, pra, nëse është një argument, apo një fakt, një dëshmi që e dobëson akuzën. Në këtë rastin e fundit, kredibiliteti i personit akuzues është thelbësor. Të akuzuarit për “dembel” nuk e bën Blushin gënjeshtar, as jo kredibël.Të marrin palën tjetër, Blushi tentoi të prekte nervin, duke e quajtur Ramën “frikacak”, nuk di sa e vërtetë është kjo për Ramën, por të dy ata njihen mirë. Dhe ndoshta, dhe Berisha nuk e akuzon më kot Ramën për një farë paranoje. Megjithatë ekziston një anekdotë urbane, e përhapur nga badigardët e Ramës në kohën kur ishte kryetar bashkie i Tiranës. “Në apartamentin, ku atëherë jetonte Rama, siç ndodh shpesh në Shqipëri, ikën dritat. Ai duhej të shkonte shpejt në një mbledhje. Por “trimi” Edi Rama, nuk zbriti nga pallati, gjersa erdhën dritat edhe pse kishte 4 badigardë”.Këtë paranojë, ndoshta ia di dhe Berisha, ndaj kur Taulant Balla po merrte pozita prokurori, dhe kërcënonte do ta sjell Berishën me policë në komision, i lëshoi një mesazh të koduar, papritur në Top story të Sokol Ballës “duke thënë po të kishte avancuar më shumë në 21 Janar Rama, sonte nuk do të ishte gjallë”. Kjo deklaratë e bërë në këtë kohë, duket si një mesazh i koduar për Ramën. Por le t’i kthehemi debatit.

Rama iu përgjigj Blushit, duke bërë të vetmen referencë për akuzën, duke synuar ta zhvlerësojë atë para shqiptarëve, apo më shumë socialistëve të parlamentit, duke e quajtur kopje të Saliut. Në këtë mes, nëse akuzat e Ben Blushit dhe të opozitës përkojnë, kjo gjë nuk e zhvlerëson akuzën ndaj qeverisë, përkundrazi e përforcon atë.“Nardi e kuptoj që ke të drejtë të zhgënjehesh. Ju mund të çuditeni unë jo. Një pyetje dua t’iu bëj juve dhe atyre që na dëgjojnë. Sikur të mos kishit figurën dhe zërin, çfarë dallimi kishte nga Saliu nga zoti Beni. Saliu ka gjithë jetën që thotë frikacak, por Beni shkoi dhe më përpara. Përdori atë shprehjen jua them unë. Kur i ngecte mendimi bënte e pra, ja pra. Një gjë është për t’u sqaruar. Në fakt dembel i kam thënë vetëm Benit. Të gabosh është njerëzore, të insistosh në gabim është mizore. Këtu prap janë njësoj si Beni si Saliu. Do kishte qenë më mirë origjinali se sa kopja . Reformat tona ia dhanë Shqipërisë statusin”, u mbrojt Rama.Dhe kundërpërgjigja e Blushit u mbështet po, në tre argumente ad hominen , e para, qesharak, e dyta, i bllokuar nga krimi, dhe i paaftë për të qeverisur si edhe një kundërpërgjigje për akuzën ndaj tij si dembel.« Ishe qesharak sot. Çështja e integrimit është themelore dhe nuk dua të humb kohë duke bërë shaka me ty. Integrimi është themelor dhe vetëm një maxhorancë amatorësh mund ta marrë kaq pak seriozisht. Integrimi është bllokuar për shumë arsye, krimi, korrupsioni, varfëria, mjerimi, emigracioni, cenimi i gjykatave nga politika. Çdo qeveri bën një bilanc. Ti ke vetëm bilanc gallatash. Çfarë ka bërë, si e ka gjetur vendin dhe si po e lë? Ka më pak kanabis apo ka më shumë? Ti je totalisht i paaftë për të qeverisur. Aftësia jote është vetëm për të bërë miq si Elvisi, Vangjushi. Ti në fakt, ke shumë probleme po edhe në të gjitha ato bashkë, je dembel dhe nuk ke arritur dot të firmosësh aq shumë shkresa sa të kam shkruar libra unë”.

Në fakt, argumentet e Blushit ishin më racionale. Ai përpiqej që ato të ishin faktike, por përsëri ishin argumente ad hominen, të cilat, sidoqoftë, ftilloheshim me argumente e faktet përkatëse. Nëse Blushi e quan Ramën “frikacak”, kjo nuk ka të bëjë me cilësi personale, por me akuzën se “ai nuk e kap “Escobarin e Ballkanit” pasi bie qeveria, e cila nuk jeton dot pa simbiozën me krimin që e mbart LSI-ja.Në klasat e filozofisë mund të jetë përmendur si një ide e gabuar përdorimi i argumenteve ad hominem, por avokatët të thonë që në një debat, të gjitha mënyrat janë po ashtu efektive. Shumë shembuj të sulmeve ad hominem mund të nxirren nga sallat e gjyqit. Kur një avokat thotë se dëshmitarit akuzues për një plaçkitje nuk mund t’i besohet, pasi a ka gënjyer më parë, kjo është një sulm ad hominem. Por avokatët e përdorin atë, sepse ai punon, se thotë diçka mbi karakterin e personit. Njerëzit, jo gjithmonë i vendosin gjërat me anë të logjikës. Sulmet personale nuk janë argumente logjike. Ta zemë se Blushi me të vërtetë është dembel. E çfarë ka kjo të bëjë me akuzën e Blushit? Asgjë. Nxirrja e figurës të personit me të cilin argumenton dhe kur i vesh atij epitete negative është një dëshmi e një mbrojtje të dobët. Dje Vangjush Dako që ka qenë në qendër të akuzave të Ben Blushit gjatë ditëve të fundit, ka gjetur rastin që t’i përgjigjej ish-deputetit socialist në asamblenë e kësaj partie. Gjatë fjalës së tij, Dako u shpreh se Blushi mori një mandat deputeti në PS “qyl” pa dhënë asnjë kontribut duke shtuar se akuzat ndaj tij vinin pasi nuk i plotësonte favoret që ish-deputeti i kërkonte për njerëz të afërm të tij.”

Doug Walton, një akademik dhe autor kanadez, ka argumentuar se arsyetimi ad hominem nuk është gjithmonë e gabuar, dhe se në disa raste, çështjet e sjelljes personale, karakteri, motivet, etj, janë legjitime për të hedhur poshtë qëllimin, p.sh. kur demaskoni hipokrizinë, dhe veprimet që janë në kundërshtim me fjalët e subjektit.

Duke e parë debatin si një debat mes dy akuzash të dobëta, “dembel” dhe “frikacak” të krijohet ideja e dy ish-miqtë , “mishin ia hanë, por kockën ia ruajnë” njeri-tjetrit. Dhe të forcohet përshtypja e ndonjë teorie konspiracioni, se “Libra” mund të jetë një instrument parazgjedhor i PS-së, dhe se Rama dhe Blushi, përtej hatërmbetjeve janë një. Se Rama po e përdor Blushin, ashtu si Berisha, dikur para zgjedhjeve të kaluara, përdori kuqezinjtë e Kreshnik Spahiut, si një modus operandi, për t’i marrë votat e majta LSI-së.

Dhe po të jetë ashtu, si “frikacaku: dhe “dembeli” s’po bëjnë gjë tjetër, veçse po imitojnë Saliun.

Flet i biri i Hrushovit nga SHBA:Jelcini,jo babai im ia dha Krimenë, Ukrainës

March 6, 2014 by dgreca

Intervistoi: Rafael Floqi/

Në këtë kohë që Rusia po e shndërron krizën ndaj Krimesë në atë që ministri Jashtëm Anglez e quan kriza më e madhe e shekullit te XXI, ne biseduan me djalin e ish- presidentit të Bashkimit Sovjetik, Nikita Sergej Krushov i cili jep mësim si profesor në Universitetin Broën. Ai u largua nga Bashkimi Sovjetik me 1991 dhe u vendos në SHBA. Ai është kuratoiri i kujtimeve të babait të vet, por dhe një njohës dhe analist i çështjeve të Evropës Lindore ,dhe sidomos, atyre ruse. Sergej Nikitich Hrushov ka lindur më 3 korrik 1935 në Rusi dhe banon në SHBA, ku është bashkëpunëtor i vjetër në Ëatson Institute for International Studies në Universitin Broën në Providence, në Rhode Island. Ai mban ligjërata për luftën e ftohtë dhe është këshilltar i Muzeut të Luftës së Ftohtë.

Sergej , si e vlerësoni situatën aktuale në Ukrainë dhe në Krime?

-Ne Ukrainë po përjetojmë revolucionin e dytë pas revolucionit të vitit 2004 kane ndodhur 2 revolucione. Të bësh një revolucion do të thotë të mos përfillësh çdo ligj dhe ta marrësh pushtetin me force. Ata rrëzuan qeverinë dhe ata vendosën me vendim të gjykatës kushtetuese qeverinë e tyre. Dhe kur ndodh kjo edhe rajoni merr shembull.

Ju duhet ta kuptoni se ukrainasit nuk janë pro rusë. Ukraina është një shtet i ri i krijuar 15 vite më parë. Ata janë për Ukrainën. Më përpara pjesa Lindore e Ukrainës ka qenë 300 vjet në Rusinë dhe pjesa perëndimore nën Perandorinë Austro Hungareze. Kjo për të kuptuar se ata kanë marrëdhënie shumë të tendosura me njeri-tjetrin. Ekstremistët, ata që ishin në sheshin Meidan, ata i kërcënuan krimeasit, dhe ata vendosin ta zëvendësojnë kryeministrin e tyre me një tjetër qe është më i verbër pas Putinit. Ukrainasit mendojnë se Putini e bëri këtë gjë, por prezenca e madhe ruse i ka ftohur këta ekstremistë dhe Qeveria e Ukrainës, po përpiqet te bashkëbisedojë me ta. Nëse ata nuk do ta shihnin zgjidhjen e këtij problemi në Rusi dhe jo në Kiev, ne do të kishin një diçka tjetër. Unë nuk mendoj se kjo është një krizë ruso-amerikane jo, kjo është një krizë ukrainase dhe ata duhet ta zgjidhin.

=Por a ka risk që kjo krizë të shndërrohet kjo një krizë amerikano ruse, a mendoni dhe ju kështu?

-Jo, dhe ky nuk është qëndrimi i politikës amerikane, por ukrainasit mendojnë sesa më shumë Amerika të përzihet në çështjet e tyre, aq më mirë do të ishte për ta. Ne do ti zgjidhim krizat brenda nesh me metodën tonë, pa çuar në një luftë civile. Unë kam shumë miq në Ukrainë që mendojnë se ata nuk do të shkojnë të vrasin njeri tjetrin.

Babai juaj, Nikita Hrushov qe ai i që ia caktoi Krimenë, Ukrainës në 15 minuata me një vendim të Komitetit Qendror, pjesëmarrësit e approvuan dhe Ukraina e mori rajonin falas madje dhe sot ka një ndjenjë kundërshtie ndaj kësaj. Si e vlerësoni këtë gjë nga perspektiva e sotme?

-Nuk mund të ketë perspektive të sotme për atë që ndodhi 50 vjet më parë. 50 vjet më parë qe thjesht për administrim për biznes dhe nuk ishte për politikë apo ideologji pasi qe i njejti vend. Ata ndërtuan një kanal nga Kerch.dhe një rezervuar si dhe një kanal tjetër për në Donec, dhe ishte me thjesht për lehtësinë e dhënies së fondeve për një Federate, sesa dy shteteve dhe për të mos pasur më shumë burokraci. Kështu ata vendosën ta kalojnë Krimenë nga autoriteti i Federatës Ruse tek ai i autoritetit të Ukrainës.

Por në vitin 1991 kur u krijua Ukraina dhe po shpërbëheshin repubikat ish Sovjetike pati një bisedë midis Jelcinit the Kravchukut, që e pyeti si do të bëhej me Krimenë?

=Jelcini i tha : Ju mund ta mbani. Kështu kjo krizë nuk nisi në 1954 por në 1991.

A mendoni se Putini do t’i shtyjë më tej tanket në Krime dhe të zhvillojë aty luftë që do ta zgjeronte konfliktin?

-Nuk ka pasur asnjë të shtënë atje dhe nuk do të ketë. Krimeasit janë një popull shumë paqësor dhe ata e dinë të gjithë rusë, tartarë dhe minoritete të tjera që duan të jetojnë në paqe. Unë mendoj se nëse Putini do t’i çonte forcat aty do të ishin si forca paqeruajtëse dhe jo paqeturbulluese. Dhe unë pashë sekretarin Kerri që shkoi në sheshin Meidan dhe ky është veprim turbullues pasi e nxit opozitën ukrainase të vazhdojë rrugën e saj.

Ka shumë diskutime këtu në Shtetet e Bashkuara rreth sanksioneve kundër Rusisë për të anuluar takimin e G-8-tës dhe për ta larguar Rusinë nga G-8. A mendoni se kjo është një ide e mirë presioni diplomatik?

-Kjo është një ide jologjike. Pse ju nuk e keni ftuar atë vend Rusinë për qejf në G-8. E keni ftuar pasi është një vend që ka një rol të

rëndësishëm. Duke e përjashtuar nga ky takim ju nuk e përjashtoni nga politika dhe gjithë gjërat e tjera. Nëse nuk diskutojnë me

njeri tjetrin atëherë pse u krijua G-8-ta. Po të mos diskutojnë këta politikanë do të jenë më pak të efektshëm.

Ka mjaft investime nga Rusia në Ukrainë dhe në Krime dhe është dhe baza e rëndësishme e Sevastopolit. A mendoni se Rusia do të involvohet më shumë në gadishull?

-Baza e Sevastopolit ka qenë një bazë ruse prej vitit 1780, ka pasur dy lufta dhe dy rrethime të Sevastopolit. Sevastopoli është baza e Flotës Ruse të Detit të Zi. Rusia do ta mbajë këtë bazë ushtarake që është mjaft e rëndësishme për ta. Por kjo s’do të thotë se ata kërkojnë një prani më të madhe ushtarake në gadishull. Dhe ka një marrëveshje të tretë mes Rusisë dhe Ukrainës që Rusia mund të rrijë atje për të paktën 50 vjet.

A mund te keni ndonjë parashikim për ndonjë lëvizje të mundshme si nga ana Rusisë apo Ukrainës?

Unë nuk mund të parashikoj asgjë, pasi unë nuk jam Putini apo Jatsenyouk-u. Ata duhet të takohen me njeri tjetrin dhe nëse janë

politikanë të zgjuar do të gjejnë një mënyrë se si ta zgjidhin këtë krizë. Me një zgjidhje paqësore të çështjes se Krimesë,

Krimea do të jetë përsëri brenda Republikës së Ukrainës. Ndryshe mund te ndodhë që Krimeasit të kërkojnë pavarësi, njësoj si Kosova që shpalli pavarësi nga Rusia.

Pra ju shihni një ngjashmëri, unë nuk mendoj kështu?

Është ngjashmëri kur ke një pakicë dhe një shumicë dhe kur arrihet në një tensionim. Kur ka tensionim kriza mund të thellohet më tej që mund të çojë në pavarësim. Nëse zgjidhet në mënyrë paqësore ju mund ta ruani unitetin e vendit. Kjo është ngjashmëria mes Kosovës, Krajinës dhe Serbisë apo midis Gjeorgjisë dhe Abkazisë. por natyrisht që ka faktorë dhe aspekte nacionale të ndryshme.

Koli , nuk mund te rri pa të thënë:Lamtumirë!

November 23, 2013 by dgreca

Nga Rafael Floqi/Michigan/

Koli ty mund të të them lamtumirë po kujtimeve s’u them dot.

Në botën e medias të qenit vazhdimisht në kontakt me atë që ndodh nga profesion kthehet edhe në hobi. Por kurrë ndonjëherë ndonjë lajm kronike, nuk më ka tronditur aq shumë, sa befasia e njoftimit për humbjen e jetës të mikut tim Sokol Olldashi.

Jeta është e shkurtër, ajo duhet jetuar me një qëllim. Dhe kjo ishte ajo që e karakterizonte mikun tim Sokolin për sa kohë e kam njohur unë. Por meqë, largësia të këput edhe lidhjet, janë kujtimet pozitive ato që më shume u tronditën kur mora vesh këtë humbje të madhe, për familjen, për PD-në dhe miqtë e shokët e shumtë që e kanë njohur.

Gjatë kohës që po konkurronte për kryetar të PD-së i thosha një shoku se si e njoh unë Sokolin, apo Kolin siç i thërrisnim te gjithë. Unë krenohem me të, i thashë një miku se unë i kam dhëne mësim , e kam pasur nxënës, vartës dhe koleg. Unë s’pata mundësinë ta njoh më vonë kur u ngjit në detyrë, pasi u largova në SHBA dhe distanca e koha bëjnë të vetën, por unë besoj se, ashtu siç e kujtojnë të gjithë, me atë buzëqeshjen, disi ironike, disi çamarroke nëqeshëse të rinisë, ai ishte po ai një njeri me zemër të hapur, ashtu siç e njoha në bangat e Shkollës së Mesme “Naim Frashëri”, kur unë sapo isha emëruar mësues i letërsisë dhe Sokoli ishte në maturë.

Ishte viti 90-të, ishte periudha e eksodeve dhe e shndërrimeve të mëdha politike. Shpirtin e revoltës të tij e ndjeja në orët e Letërsisë të Realizmit Socialist, ku përpiqesha që atë frymë demokracie që gëlonte t’ua induktoja edhe nxënësve, duke dhënë më shumë anën artistike se kufizimet ideore. Nuk harroj se në sytë e Sokolit dhe të nxënësve në klasë kishte një dëshirë për diçka më shpresëdhënëse për më shumë liri. Ata të gjithë prisnin.

Si sot më kujtohet se si në atë shkollë mbi një mijë nxënës, megjithëse se një pjesë e tyre i pat marrë era e lirisë dhe eksodi i marsit, të mbledhur në hollin e brendshëm të shkollës, thërrisnin “Liri- Demokraci”, dhe më tej lanë mësimin dhe dolën dhe protestuan në rrugët e Durrësit. Sokoli ishte vetëm 18 vjeç dhe jo vetëm qe një nxënës i mirë, por kishte tipare e një lideri që në atë kohë, një lider që i bindeshin të gjithë. Si sot kam parasysh fytyrën e rreptë të drejtoreshës komuniste të shkollës, Sadete Çuçi e cila dukej si e zënë me faj përpara çiltërsisë së revoltës të një vullkani djaloshar si ai i Sokolit dhe i shokëve të tij, përpiqej t’i qetësonte dhe t’i pengonte të demonstronin jashtë shkollës.

Unë ia njihja disi fatin e familjes ku politika komuniste i kishte ndarë dy prindërit e tij, pasi me të ëmën Kozetën bënim shpesh herë rrugën Durrës- Rrogozhinë. kur unë jepja mësim aty dhe udhëtonim me autobuzin pa xhama të Shkodrës në mëngjes herët, ku ajo zbriste diku në një fshat të Kavajës. Aty rreth viteve 88-89-të qe zbehur disi lufta e klasave e Kozeta qe pranuar në arsim. Ajo ishte pjesëtarë e zjarrtë e një grupi arsimtarësh që diskutonim diku në fund të autobusit për hapat e zbehtë demokratizues të Ramiz Alisë.

Por Kolin e njoha më mirë në vitet 95-96, kur në vitin e fundit të studimeve për juridik, punuam së bashku në Agjencinë Telegrafike Shqiptare, në kohën kur unë qeshë drejtues i sektorit të brendshëm. Më kujtohet se vetëm një ditë mu desh t’i shpjegoja punën dhe më tej ai e çau vetë rrugën. Ishte një kohë idealesh demokratike, iluzionesh dhe deziluzionesh për demokraci. Ai ishte vetë në fund të vitit të Juridikut dhe e ndjente se duhet të bënte më shumë. I kishte vënë vetes një qëllim. Kishte një ideal, kishte një mision. Ai ishte rritur, edhe në ato pak vjet, ai djaloshi që njihja më parë në gjimnaz ishte pjekur. Ai kishte një pikësynim, ai e donte Shqipërinë, demokracinë, PD-në jetën, jo vetëm për veten e tij, por edhe për sakrificat që kishte për jetuar qysh në moshën dy vjeçare në fushat e Selenicës.

Një djalë i kompletuar si rrallëherë. Inteligjent dhe i pjekur ai bënte diferencën jo vetëm me moshën e tij por edhe me njohuritë e tij . Autoriteti i tij ishte i pa diskutueshëm ne shoqëri dhe në punë dhe buronte nga cilësitë e tij njerëzore dhe si gazetar. Në atë kohë nuk ishte ende një politikan i shquar, por një njeri ku kultura e tij e gjerë bashkohej me humanizmin në një shkrirje qe rrallë e gjen tek qeniet njerëzore. Ai i kishte vënë një mision vetes.

Misionin e tij e kuptova më mirë kur të dy punuam së bashku tek gazeta “Albania” në vitet 1997-98 në vitet më të vështira kur mund të ishe opozitar. Koli ishte redaktor i politikës dhe unë i kronikës. Ishte interesant përkushtimi i tij në ato vite të vështira. Ai ishte i vetmi gazetar nga “Albania” që mund të shkonte e të mblidhte informacion tek Partia Socialiste. Miku i gjyshit të tij Servet Pëllumbi ishte dhe mik i mirë i Kolit. Ai ishte i lindur për politikën dhe e kuptonte atë si mision.

Gazetaria e bëri atë të qëndronte në kontakt me politikën, e bëri që të njihej dhe të afrohej edhe nga Sali Berisha më afër Partisë Demokratike, anëtar i së cilës qe qysh kur u krijua. Sokoli nuk u akaparua në PD ai ia hapi vet rrugën e jetës së tij politike. Sokoli kishte një përkushtim për punën që nuk e hasje tek të tjerët, imagjinoni në mes të rebelimit komunist shkoi në Vlorë dhe përtej dhe intervistoi kryetarët e komiteteve të shpëtimit. E kuptoni ç ‘risk ishte për një gazetar të Albanias në ato kohë.

Ai ishte ende i ri kur e kam njohur, por jeta tregoi se ashtu të vrullshëm siç e kam ndjekur më vonë pas ardhjes sime në Amerikë, me gjithë sfidat e mëdha që iu vunë para, diti t’i përballonte si duhet. Vetë fakti që menaxhoi dikasteret me peshë dhe s’u dëgjua asnjë fjalë për korrupsion, flet për këtë

Sokolin nuk e kam njohur në detyrë pasi emigrova në Amerikë, e do të kisha dëshirë ta takoja, pasi vlera e vërtetë e njeriut tregohet thonë se ç ‘qëndrim mban me njerëzit që i ke njohur, kur i ke hipur kalit. Por besoj se nuk kishte ndryshuar, ashtu siç nuk i kishte ndryshuar ajo buzëqeshja ironike në fytyrë, disi fëmijnore, disi shpotuese ndaj miqve edhe ndaj opozitës. Ai dinte të ruante dinjitetin e vet, ashtu dhe të kundërshtarit. Fakti është që në mortin e tij të papritur të gjithë e nderuan miq dhe kundërshtarë, tregon se vlerat e njerëzorë vlerësohen nga të gjithë. Ndaj dhe ky fatkob ndriçoi jetën e tij të shkurtër dhe fatbardhë.

Nuk e besoj, sesi jeta e Kolit u pre në mes në rrugën për të cilën insistoi shumë. Kur shoh arkivolin e tij në TV, më kujtohet ajo ç’më kishte thënë ai për arkivolin e torturës të gjyshit të tij, Dashnor Mamaqit. Gjatë torturave në hetuesi Dashnorin e kishin futur në arkivol të gjallë me një helmetë mbi kokë e të lidhur, një nga torturat më të çmenduara psikologjike të Sigurimit të Shtetit, që të pranonte ato që donin ata. Atij ky imazh i pat mbetur gjithnjë ne mendje siç i pat mbetur edhe balta e sertë e Selenicës , qysh nga mosha dy vjeçare. Por ai nuk qahej për këtë, shumë nga shqiptarët e morën vesh qe ai ishte i përndjekur politik i komunizmit tani, pasi ai nuk e përmendte kurrë. Ai mendonte të ndërtonte të ardhmen për të harruar, jo për t’u hakmarrë për të shkuarën. Ai e sfidoi të tashmen për të larguar të keqen e të shkuarës. Në në këtë përqasim imazhesh të dy arkëmorteve është simboli i një jete të shkurtër të jetuar si ‘sokol’, ashtu siç e kishte emrin. Tani nga Koli mbetet imazhi i një djaloshi që u bë burrë, dhe burrë shteti, që mund ti jepte më shumë Shqipërisë dhe vendit, por iku shpejt, ashtu siç diti të ecte vetëm shpejt dhe drejt në jetë. Ai nuk i druhej vdekjes ashtu siç thoshte John Lenon “Unë nuk kam frikë nga vdekja se nuk besoj në të, është si të dalësh nga një makinë dhe të hipësh në tjetrën”, Po më mirë të mos kishte hipur në atë makinë…

Hakmarrja e gjakshprishurve, apo psikopatologjia e Agimit të Artë

February 1, 2013 by dgreca

Nga Rafael Floqi*/

Dhe deklaratat e Kostas Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve të atij “ grek”, për të mposhtur anën tjetër arvanite “shqiptare”./

somario/

Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë

***

Nje dokumentar mjaf realist të “Sky TV” të shfaqur në Greqi vitin e kaluar , me titull “ 1821” ku thuhej se ishin shqiptarët arvanitas ata që bënë Revolucionin grek të 1921, pohohet dhe një e vertëtë tjetër “se ata u bënë më grekë se grekët”, është kjo gjë që po ndodh edhe sot me një pjesë të Agimit e Artë, një pjesë e themeluesve partisë perfshirë dhe Kostas Papas, janë me origjinë arvanitase .Analisti i medias shqiptare, Artur Zheji, para 10 ditësh bëri një rikthim me emisionin e tij “360 gradë”, në Televizionin “News 24”, në Tiranë, duke shkaktuar një provokim furtunal mediatik, nëpërmjet realizimit të një interviste në Greqi me kreun e Grupit Parlamentar të Partisë “Agimi i Artë”, Kristo Papas, që është cilësuar si ideologu neonazist i kësaj partie. Papas, siç ishte e njohur, shprehu edhe një herë qëndrimet fashiste të një pjese të politikës greke ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve, por në veçanti edhe ndaj çështjes çame dhe të ashtuquajturit “Vorio- Epir”.

Por ajo që më shtoi më shumë kurreshjen time , ishte një shkrim në gazetën “Dielli”- on line të historianit të mirinformuar për problemet e Greqisë , Arben Llalla, ku shkruhej: “Nëse do të shohim anëtarët e organizatës “ Agimi i Artë”, ata nuk janë vetëm nazistë, as neonazistë, por janë diçka tjetër, për të cilët bota duhet të trembet. Ata janë një organizatë e errët, e tmerrshme të cilët promovojnë ushtrinë naziste të Hitlerit. Kristo Papa që në e shohim duke dhënë deklarata për një luftë midis Greqisë dhe Shqipërisë ishte drejtuesi i shtypit dhe propagandës së Agimit të Artë, në shkrimet që shkruante Papa ngrinte lart figurat e nazistëve gjermanë me një përkushtim patologjik. Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë.”. Por, pse?

Dhe zoti Lalla, si një nga trashëgimtarët e një fisi të madh nga Çamëria që e njeh mirë edhe përbërjen etnike të këtyre organizatave, dhe ashtu siç e vë në dukje ai “ Nëse do shohim nga e kanë origjinën shumica e deputetëve të Agmit të Artë. do të vërejmë se shumica e tyre vijnë nga fshatrat arvanitas si p.sh.: Nikolaos Mihalolakos, Eleni Zarula, Kristo Papa, Mihail Arvaniti, Nikolaos Mihas (mbiemri këtij ka qenë Bythkali para shumë viteve sepse e njoh familjen e tij), Dhiumitrios Kukuçi, Estathios Bukuras (edhe një kushëririn e këtij e njoh thotë ai , flasim shqip shumë mirë ), Ilias Kacidharis etj. Lirisht mund të them se po t’u bëhet ADN-ja do tëdalë se e kanë të njëjtë me shqiptarët”.

Duke pasur parasysh këto fakte, por edhe të tjera, se personat historikë grekë , të cilët janë treguar më armiqësorë ndaj shqiptarëve kanë pasur lidhje gjaku me shqiptarët ( arvanitas- apo çamë ortodoksë) kujtoj këtu edhe kriminelin Napoleon Zerva, i cili kishte lindur pikërisht ne Artë, të Çamerisë , në Maj 17, 1891 dhe kishte hyrë vullnetar me 1910, duke luftuar ushtrinë turke , apo edhe Karapanon e Spiromilon me Republikën e Epirit të Veriut, të cilët kryen krime makabre në gjithë Jugun e Shqipërisë duke djeguar e rrënuar 90 fshatra me ushtrinë greke dhe andartët, kriminelët e liruar e Kretës ,duke kryer akte genocidi të tilla si Masakra e Panaritit, apo e fshatit Kodër, në Tepelenë, duke vrarë dhe prerë burra pleq e gra e fëmijë muslimanë të krishterë, etj.

Historiani Abedin Rakipi në një shkrim të tij mbi fillimet e gjenocidit çam, flet për masakrën e Dervizianes (Dervishanes) të vitit 1772 , pohon se fillimet e genocidit të çamëve ne zonën e Sulit dhe Artës kishin karakter fetar të yshtur nga Kisha Greke. “Te gjithë gratë, dhe jetimët e mbijetuar të Dervishanës u vendosën, në Artë dhe një pjese e konsiderueshme e çamëve të Artës e kanë origjinën nga Dervishana, ose Derviziana në greqisht. Fshati pas depërtimit dhe masakrës se çamëve u popullua nga Suliotët. Kjo masakër do te shënonte therjen, çnderimin dhe depërtimin e 200 familjeve çame myslimane, fshati i te cilëve do të popullohej pastaj nga kleftët suliotë. Është për t’u theksuar fakti se një nga familjet qe banonin Sulin ne atë kohë ishte dhe familja e Tusas Zerva, familje nga e cila rrjedh edhe Napoleon Zerva i cili gjatë Luftës së Dytë Botërore do te përfundonte veprën famëkeqe duke masakruar gjithë çamët dhe duke i deportuar nën hijen e thikave, gratë dhe jetimet çamë mbetur pa burra, dhe baballarë”. Nuk dua t’i jap lexuesit idenë se edhe me Agimin e Artë , kemi të bëjmë me një luftë fetare ndërshqiptare, “suliotë e arvanitas kundër çamëve muslimanë.” Por,s iç pohon dhe vetë “Papas se me çamët kishte mbaruar punë Zerva”. Kështu ka dhe një arsye a posteriori për të kuptuar se puna e bashkëpunimit të çamëve me nazistët gjermanë ishte vetëm preteks. Pasi kjo nuk i jep shpjegim edhe një mospërputhjeje tjetër, nëse çamët bashkëpunuan me nazistët, (gjë që s’është fare e vërtetë pasi qe Zerva ai që bashkëpunoi me gjermanët dhe masakroi, me miratimin e heshtur të britanikëve), atëhere , pse këta nazistët e rinj, të Agimit të Artë duhet t’i urrejnë çamët? Pra, nuk është çështje ideologjie, por sipas mendimit tim një patologji sociale.

Ky arsyetim mund të shërbejë për të analizuar devijacionet psikopatologjike të zotit Kristo Papa, dhe ato se ato ç’ka thotë ai për flamurin e Skënderbeut apo Jorgo Kastriotin ,nuk janë veçse projeksione të një mendje të frustruar. Gjergj Kastrioti i takon sa shqiptarëve dhe arvanitasve, edhe pse ata vetëm emrin ia kanë përkthyer në Jorgon e këtij Kristos Papas , që i quan “shqiptarët kusarë dhe bastardë”.

Intuita me shtyu të humumtoj, se mos vallë, këtu kishim të bënim me një sindromë identiteti tek një pjesë e arvanitasve, të cilët të ndodhur në një realitet opresues grek me shekuj ndaj tyre, kërkojnë të theksojnë më me forcë identitetin e tyre të dytë atë grek , kundrejt identitetit gjenetik shqiptar, ndryshe nga arbëreshët e Italisë. Nga pikëpamja psikologjike dhe socio-linguistike burim i këtij qëndrimi është frustrimi i tyre nacional dhe racor që sipas hulumtimeve më të fundit, është sindroma që çoi në të njëjtat pasoja të rrezishme sociale siç qe ajo që çoi Hitlerin tek Holokausti. (Për koncidencë kjo javë shënon edhe 80- vjetorin e ardhjes së Hitlerit në pushtet).

Sindroma e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit,sipas psikiatërve ka simptomat dhe shkaqet e veta, por fatkeqësisht sipas specialistëve, nuk ka trajtim ose shërim, që do të thotë, se kjo përbën një Çrregullim Personaliteti të Shumëfishtë (ose çrregullim disociues identiteti të personalitetit) që është një gjendje që përbën bazat e skizofrenizë”. Kur dy personalitete në mënyrë rutinore të ndryshme marrin në dorë kontrollin e sjelljes së individit me një humbje të kujtesës asociuar që shkon përtej harresës normale”. (Grohol) Në fakt, në një studim të kryer nga hulumtuesit Torsten Ringberg dhe Laura A. Perracchio nga Universiteti i Wisconsin, Milwaukee, dhe David Lewis nga Baruch College, zbulohet se personat bilingualë ose bikulturalë (p.sh. individë t të cilët janë pjesë e dy kulturave të ndryshme dhe flasin gjuhë të shoqëruara me ato kultura) shpesh raportojnë se ndjehen si persona të ndryshëm, kur flasin gjuhë të ndryshme. Përveç kësaj, ky çrregullim disociues i identitetit “pasqyron një dështim të tyre për të integruar aspekte të ndryshme të identitetit, të kujtesës e ndërgjegjes. Çdo status personaliteti mund të ketë përvojë dhe një histori të veçantë personale, me imazhin e vet, dhe identitetin, duke përfshirë madje dhe quajtjen e vetes një emër të veçantë përkitas sipas gjuhës që flasin “( sipas Shoqates Amerikane të Psikiatrisë).

Këto karakteristika janë të ndara në Ç’rregullimin e Personalitetit Multilingual (Bilingual) ;kur këto dy gjuhë përfundimisht zhvillojnë dy, personalitete të ndryshme të veçanta që jetojnë në dy botë të ndara. Dhe deklaratat e Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve -të atij grek, per të mposhtur anën tjetër arvaniten ( shqiptaren). Këto dy personalitete janë të ndërshkëmbyeshëm, në varësi të presioneve sociopolitike dhe kulturore që përcaktojnë identitetin që individët përzgjedhin. Kështu mund të marrë shpjegim dhe fakti që përmendet në shkrimin e A. Llallës ku shkruhet se “Në përgjithësi organizata “Agimi i Artë” përdor simbolet e vjetra shqiptare, ajo si ngjyrë kryesore ka pasur fushën e kuqe me shkronja të zeza dhe shqiponjën dy krenare që është simboli i familjes së Kastriotëve. Por pasi fitoj disa vende në Kuvendin e Greqisë ndryshoi ngjyrat nga e Kuq e Zi, në të Kaltër me të Bardhë, kjo pasi partitë majtiste i akuzuan se janë me origjinë shqiptare dhe përdorin ngjyrat e flamurit të Skënderbeut. Në numrin e revistës të Agimi i Artë të Tetorit 1986, para valës së emigrantëve të vitit 1992, shkruhej me shkronja të mëdha: “Grekët dhe Shqiptarët, një popull, një racë, një atdhe”. Ç’farë ndryshimi?!

Po kështu, me këtë çrregullim personaliteti shpjegohet dhe qëndrimi ndaj Vorio- Epirit. “Ministria e Jashtme ka frikë të përdorë emërtimin Vorio- Epir”, tha Papas . Ndaj ne jemi shumë krenarë si parti, dhe unë personalisht, që e detyruam zv/ministrin e Jashtëm të Greqisë, z. Ciara, të pranojë në sallën e Parlamentit grek dhe të shqiptojë emërtimin Vorio-Epir. Made, duke iu përgjigjur pyetjeve tona, z. Ciara pohoi se edhe ai është vorio-epirot.”

Kjo vërteton sipas meje egzitencën e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit, dhe unë do të shkoja edhe më tej, se njerëzit dygjuhësh përjetojnë në fakt një lloj çrregullim të shumë fishtë (Multiple) të personalitetit. Në individët me çrregullim personalitetit Multiple ka një moment në të cilin personi shfaqet me një personalitet dhe pastaj merr përsipër një tjetër dhe tranziton nga njeri tek tjetri. Kjo periudhë transitore mund të marrë diku nga disa sekonda deri në disa orë. Dhe individ i vetë përjeton ato si realitete të vërteta , sikur është duke jetuar në një vend tjetër, me një kulturë tjetër . Diçka që duhet të theksohet është dallimi në mes të qenit thjesht dygjuhësh dhe të qenit dygjuhësh dhe dy-kulturash, ky është dallimi në mes, të themi, dikujt që ka trashëgimisë arvanite që u rrit duke folur të dyja gjuhët greqisht dhe shqip dhe dikush nga Shqipëria , gjuha amtare e të cilit shqipja dhe që ka mësuar gjuhën greke kur shkoi si emigrant në Greqi. Në rastin e pare, personi do ta paraqesë këtë çrregullim, sepse ata janë dygjuhësh, por bi-kulturorë, në rastin e fundit personi thjesht ka mësuar vetëm një gjuhë të re.

Eshtë interesant se çrregullimet të njejta me ato të personalitetit të Papas gjejmë dhe në “kartelën” e Hitlerit. Sipas një studimi të Universitetit të Kolorados, në Kolorado Springs të akademikëve Frederick L. Coolidge *, Felicia L. Davis, dhe Daniel L. Segal rreth Hitlerit diagnostikuan me hypotheze se Hitleri do të ishte diagnostikuar me skizofreni, paranojake. Kjo hipotezë është bazuar mbi përkushtimin e tij të shpeshtë me iluzionet e persekutimit (p.sh., nga babai i tij mospranues, ose nga ata që nuk duan të njihnin “talentet” e tij dhe protagonistët hebrenj iluzionet rreth hebrenjve ( idea e të qenit gjysmë- hebre dhe iluzionin e diskutueshëm të tij mbi delirin e madhështisë në Pasewalk. Preokupimi i tij me hebrenjtë si të Gjermanisë kundërshtarët e tij dhe besimet irracionale e përhapjes të sëmundjes çifute e bëne që ai sipas shumë gjasash të kishte një çrregullim paranoid personalitetit”.

Ky përkim psikopatologjik në mes Hitlerit dhe “nazistëve të Agimit të Artë ka të njëjtin mekanizëm psikopatologjik që bazohet në një çrregullim personaliteti, i cili po të marrë përmasa sociale dhe politike mund ta çojë botën sërish në një kasapanë si ajo hitleriane. Tendencat totalitare nuk janë unikisht një problem gjerman, siç etiketonin njerëzit asokohe. Shumë akte gjenocidi kanë ndodhur qysh prej asaj kohe, dhe madje tejembanë botës. Por ngjarjet e 30 janarit të 1933-shit shërbejnë ende si paralajmërim. Këtu mund të nxjerrin mësim edhe politikanët grekë . 80 vjet janë një periudhë e gjatë, por ngjarjet e asaj dite janë ende kuptimplota . Nëse ne harrojmë ç’ka ndodhur, ato ngjarje mund të ndodhin përsëri dhe nuk do të mjaftojë një “persona non grata” për t’i ndalur.

Kryeredaktor I TV të Shqiparëve të Amerikës/