Ramiz Lushaj – Page 24 – Dielli

NË SHËNGJININ E AT ZEF PLLUMIT

March 14, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/

1. Nderi i Kombit e Pena e Artë, At Zef Pllumi, frat françeskan, publicist e shkrimtar i mirënjohur, i thirrun “Arkipelagu Gulak” shqiptar, u lind në zabelin e malit të Rencit (Lorencit) të qytetit turistik bregdetar të Shëngjinit , që thuhet se do të jetë “port i Kosovës” e pritet të bahet “port kinez”.

Në fëmijërinë e tij Zefi veronte tek mixha i vet, Pashko Toma, i shkrelas plot mirësi në këto male historike, i cili bjeshknonte vitpasviti në Qafë të Tërthores në hymje të Thethit të Shalës. Në kit’ vis malësie Zefit i patë ra fati me u njoft me At Gjergj Fishën, At Anton Harapin, At Bona Gjeçaj, të cilët ia dritën udhënisjen drejt misionit fetar e letrar të përjetshëm. Në mbi 30 vite Zef Pllumi me formimin e tij klasik në filozofi, teologji e letërsi, njohës e folës i italishtes, latinishtes, frengjishtes, gjermanishtes, greqishtes së vjetër, ka sherbye si xhakoj, dhjak e meshtar në Shëngjin, Shkodër, Dukagjin (Shalë, Shosh) e në Nikaj-Mërtur, e në vite të demokracisë në Tiranën metropoliane. Diktatura sllavo-komuniste e dënoi dy herë me 26 vite burgim për bindje e veprimtari fetare e demokratike, pasi sistemi i asaj kohe ushtronte genocid ndaj klerit katolik e frymës perëndimore të letërsisë shqipe.

Në kompleksin e bukur “Rafaelo” në Shëngjin teksa Pëllumb Boshi i Shalës më flet me pasion për At Zef Pllumin, për jehonën në Italinë e Berluskonit të veprës “Rrno vetëm për me tregue” më vijnë ndër mend disa listime. Edhe Shala e degëzimi i saj në Valbonë (Rrogami i Shalës) shpesh e përdorin emrin Pllumbi në breznitë e veta si për të tregue bardhësitë e vendlindjes e të shpirtit të vet, për të simbolizue lajme të mira. Rreth njëqind vjet ma herët, shkrimtarja e gazetarja amerikane Rose Wilder Lane (1886-1968) ishte edhe në Dukagjin e me mbresat e saj të jashtëzakonshme botoi në Londër (1922) librin betseller “Peaks of Shala, Being a Record of Certain Wanderings among the Hill-tribes of Albania” (Majat e Shalës: përshkrim i disa rrugëve mes fiseve të Malësisë së Shqipërisë) e një nga këto tetë maja, atë të Boshit, Pllumbi e mban për mbiemër. Ai ka edhe një biznes të tij në Tiranë e disa rrethe të Shqipërisë, furrat e bukës “Thethi”, emër i kryeqëndres etno-historike e komunare-turistike së fisit të tij të Shalës. Këto fakte janë magji e madhështi njerëzore të kohës së sotme moderne e globale, ku në komunizëm u treguam shumë internacionalistë dhe tani në demokraci po mbingarkohemi me kozmopolitizëm të tepërt në emra e veprimtari.

Nuk është e rastësishme prania e kulturologut e biznesmenit atdhetar Pëllumb Boshi në delegacionin zyrtar ceremonial në senatin italian në fillim marsi 2014 kur u promovue aty madhërishëm vepra e At Zef Pllumbit “Rrno vetëm për me tregue” i botuar në 12 milionë kopje në gjuhën italiane (“Il Sangue di Abele-Vivi per testimoniare”) me parathanie brilante e kujdes atnor të Silvio Berluskonit. Veprimtari shoqëror, Pëllumb Boshi, i cili më paska njohur mue qyshse në Tropojë e më thotë fjalë të mira për shkrimet për Malësinë e Madhe në tre shtete (nën Mal të Zi, Shqipëri, Kosovë) e ka dëshmue genetikisht e mirësisht atë çka thotë Rose Wilder Lane për shaljanët e Thethit me “sjellje princërore”, pasi në vendlindje ka ngritë një muze etnografik në kullën alpine të Lulash Keqi Boshit, një kullë tejet funksionale e me veçanësi mbi një shkamb 9 metra i lartë, ku turistët gjejnë traditën e mikëpritjes e atë të kulturës materiale. Nga kjo kullë iu duarnis me mirënjohje të pa cak kavalierit Silvio Berluskoni një kostum kombëtar malësor i Shalës, që u pëlqye nga miku i madh i shqiptarëve, botuesi e çmuesi i veprës së At Zef Pllumbit të Shëngjinit e Shqiptarisë.

Kryebashkiaku i Shëngjinit, Salvador Kaçaj e themeloi sëbashku me Universitetin Europian të Tiranës çmimin “At Zef Pllumi”, i cili ndahet prej tre vitesh në këtë qytet portual mjaft i bukur e me ardhmëri në pellgun e Mesdheut.

Ky çmim tashma kombëtar është një piedestal nderi i kryebashkiakut Kaçaj për At Zef Pllumin, veprimtar margaritar i kishës, i Urdhnit Shën Françesku, i letrave shqipe, i Kombit Shqiptar.

Ky nder shpërblyes meritor iu ka fatnue për veprat e tyre të veçanta personaliteteve: Ismail Kadare, Preç Zogaj, Spartak Ngjela, Dom Gjergj Meta, Alfred Lela, Bardhyl Londo, Ridvan Dibra, Zija Çela, Bashkim Shehu. Edhe juria e këtij çmimi është dinjitare, pasi në fundvitin 2013 ajo kishte për kryetar Agron Gjekmarkaj, e antarë Besnik Mustafaj, Bujar Leskaj, Aleksandër Çipa e Parid Teferiçi.

Sivjet, në fillim marsi 2014, ky çmim kapërceu Adriatikun e iu dha me ceremoni klasike kavalierit 78 vjeçar Silvio Berluskoni, ish kryeministër i Italisë, kryetari emblematik i “Forza Italia”, një nga pasanikët ma të mëdhenj të globit me mbi 9 billion USD. Berluskoni njihet ndër shqiptarët jo vetëm për mbështjetjet e tij politike ndaj Shqipërisë e Kosovës, për mirësitë e tij pro-shqiptare, po edhe për famën e ekipit të tij të futbollit “Milano”, për kontributin e dhanë me mediat e tij televizive tue na mësue masivisht italishten e ndriçue me kërkue demokracinë euro-atlantike. Tani, së fundit, e botoi edhe triologjinë e At Zef Pllumit. Mediat italiane i kanë cilësue vepren e At Zef Pllumit e fjalimin e Silvio Berluskonit mbi komunizmin si “kalin e luftës” të Kalavierit dhe “Ëngjelli Blu”, etj.

I madhi Berluskoni mbajti një fjalim të madhërueshëm në atë ceremoni tepër të veçantë ku auditorit të nderuar e botës mesdhetare e ndërplanetare iu drejtua me fjalët margaritare: “Komunizmi ishte një ideologji që parashikohej të bëhej një fuqi ushtarake duke lënë pasdore industrinë në shërbim të popullsisë që jetonte në mjerim. Nuk është vetëm një ideologji, por një sëmundje, një çmenduri e vërtetë, e pa shpresë për t’u realizuar. Në këtë libër janë përshkruar dhunime të një niveli, që unë as mund ta imagjinoja. E lexova këtë libër dhe nuk mund të flija”.

Në eventin e çmimit “At Zef Pllumi” për kavalierin Berluskoni ishte i pranishëm një delegacion zyrtar, simbolik e ceremonial me nismëtarët kryebashkiakun Salvador Kaçaj, deputeti e kryetari i PDK, Nard Ndoka, apo kujdestarët përkryes: E Ngarkuara me Punë në Vatikan, diplomatja Majlinda Doda, ish ambasadori i Shqipërisë në Romë, Llesh Kola, e nderimtarë të tjerë si përkthyesja Keida Kaceli, kulturologu Pllumb Boshi.

Kanë kaluar disa ditë nga eventi mesdhetar i promovimit të librit të At Zef Pllumbit e dhaniës të çmimit të madh me emrin e tij edhe në Senatin Italian, po në memorien, në fjalët e në të qeshurën e kulturologut Pëllumb Boshi ende mbetet gjithçka e freskët e domethanëse sikurse në një koktej pas veprimtarisë “Ashti i Kombit” në Shëngjin, më cek humorin e Berluskonit: “Faleminderit, por nuk jam mësuar me çmime, por vetëm me sentencë dënimi”.

Shëngjini me 8 km bregdet mban emrin e shenjtorit Gjin. Njeriu i madh i letrave e revolucionari i hapit të vogël, elitari Fan Noli, me propozim të ambasadorit faik Konica në Ushington ia pat vnue në vitin 1924 qytetit emrin e presidentit amerikan Uilson, engjëlli mbrojtës i shqiptarëve. Këtë emër nuk ia hoqën as zogistët, as fashistët, as nazistët veçse komunistët sapo hypën në (mbi)pushtet.

Edhe qytetit të naftës, Kuçovës, ia banë naftën tue ia ngjit emrin: “Qyteti Stalin”. Gazeta “Zani i Dragobisë”e qarkut të Kukësit dëshmon se më 1945 në qytetin bregdrinas të Kukësit u hoqën emra simbolik të identitetit shqiptar e i pagëzuan me emra kryesisht të heronjëve e dëshmorëve të luftës partizane: Sheshi “Skënderbej” u thirr Avni Rrustemi, ndërsa rrugët nga Lidhja e Prizrenit u kthye në Ibish Milaimi, nga Uillson në Hasan Qarri, nga Haxhi Zeka në Qemal Stafa, nga Ali Pashë Gucia në Meriman Jakupi, nga Sylejman Vokshi në Ibish Shehi, nga Lekë Dukagjini në Myslim Peza, nga Isa Boletini në Sokol Shpendi, etj.

Krejt ndryshe veproi kryebashkiaku i Shëngjinit, Salvador Kaçaj. Prapë, si një amanet nolian, në qershor 2013 ia ktheu prapë truallit të Shëngjinit, sheshit kryesor të qytetit portual, emrin e Uillsonit të madh. Në ceremoninë e përurimit ishte kryeministri Sali Berisha. Kishte ardhë edhe një delegacion i komunës së Gjakovës me kryekomunarin dr. Pal Lekaj.

Kjo e emrit të Uillsonit është një nga ato faktet dëshmuese se figura publike e kryebashkiakut Salvador Kaçaj m’i përnget asaj të Nolit. Përndryshe, nuk e teproj po të them se është një “Fan Noli i Demokracisë”.

Çdokush ndihet i nderuar e lumturuar kur vjen në Shëngjinin me det, mal, pisha, me rërën kurative, me objektet turistike, etj. po më 11 marsin e ditëlindjes së Azem Hajdarit ndihesha edhe ma i nderuar pasi aty, në lulishten e kompleksit turistik “Rafaelo”, u tokëm me gjeneralin e luftës e të lirisë dardane, me Ramush Haradinaj, të cilin e kam dy herë “Qytetar Nderi”, të vendorigjinës e të vendlindjes time – komuna Tropojë (Shipshan-Gash i Gurit) e qyteti alpin Bajram Curri.

Mua më dukej dy herë ma i afërt se të tjerët, po në atë tavolinë me fllad deti e erë mali ishte edhe kryebashkiaku Salvador Kaçaj që e kishte dy herë “Qytetar Nderi”: në Shëngjin e Lezhë. Regjisori Fran Vukaj, bashkudhëtar, valët e zërit të cilit u ngritën dallgë deti kur recitoi për Azem Hajdarin, dijenon se edhe ai e kishte dy herë “Qytetar Nderi” Ramush Haradinajn, në Pukë prej nga u shpërngul para disa vitesh dhe në banimin e tij të sotëm në qytetin e Kamzës. Ndër të gjithë aty sa ishim në kompleksin “Rafaelo”, poeti e dramaturgu tropojas Azem Baliaj nga Gashi i Gurit e i lindur në B.Curri, me banim të vonshëm në qytetin e Lezhës e çdo vit përkohor, dystinor, në plazhin e mirë të Shëngjinit, e kishte Ramush Haradinaj katër herë të afërt si “Qytetar Nderi”. Biznesmeni e veprimtari Miço Duka i Radikës, i ardhur nga Dibra e Madhe në Shëngjin në promovimin e librit të fundit të Azgan Haklajt na dijenon se Hajadinaj është shpallur “Qytetar Nderi” edhe në Tetovë.

Poeti lab, Luan Y. Memisha–Lepenica, i sapo takuar me mikun e tij të vjetër, gazetarin Preng Baloj, hidhet e thotë se Ramush Haradinaj është “Qytetar Nderi” edhe i qytetit të Flamurit, i qytetit të Vlorës, titull i cili iu dha me meritë e ceremoni në 100 vjetorin e Pavarësisë. Edhe mua m’u kujtua se asokohe, në nëntor 2012, gjenerali i madh ishte i prangosur në Gjykatën Ndërkombëtare të Hagës, ndaj titullin e mori Anita, bashkëshorte fisnike e bashkëluftëtare moderne e tij, e përkushtuara, e sakrifikuara dhe e lumturuara përkrah tij, e cila është çikë e Prizrenit, studente në Tiranë, nuse në Gllogjan të Deçanit, gazetare në Prishtinë, një nga femrat emblematike në historinë e re të Kosovës.

Lideri popullor Ramush Haradinaj që me pafajësinë e tij në Hagë çertifikoi drejtësinë e luftës së UÇK-së në Kosovë, është “Qytetar Nderi” në vendlindjen e Ismail Qemalit, Sali Berishës, Mbretit Leka i Dytë…e të Salvador Kaçajt dhe në mbasditen e 11 marsit 2014, në ditëlindjen e Azem Hajdarit, edhe në qytetin e Kamzës, në bashkinë e gjashtë në Shqipëri për nga madhësia e popullsia e saj.

Këto vlerësime “Qytetar Nderi” janë një tjetër dimension i ri e i madh i legjendarit të gjallë të Luftës, Hagës e Paqes, Ramush Haradinaj, të cilin presidenti i Unionit Artistik të Kombit Shqiptar, Azgan Haklaj e krahasimon si “De Goli shqiptar”.

Nuk kam folnue ndonjë herë me zotin Kaçaj përtej përshendetjes, po në koft se ndokush prej jush shkon në Shëngjin ka me kujtue se mos Salvadori është i zgjedhur aty kryebashkiak jo nga 8 maji 2011 po prej se nga 6 prilli 1911 i Flamurit të Dedë Gjo’ Lulit.

Në biseda të lira gjatë rrugës autostradore dhe aty në kompleksin e bukur “Rafaelo” skej detit shëngjinas dveta për të disaten herë se cilën forcë politike përfaqëson Salvador Kaçaj. Përgjigjet ishin të atilla që flisnin për një kryebashkiak në pesë parti: PS, PD, LSI, i Demokristianëve, i Aleancës Kombëtare Arbnore. Kjo nuk është një huti politike e imja a dikujt tjetër, po dimension i ri i kryebashkiakut Salvador Kaçaj, një arritje e demokracisë.

Epoka dixhitale hap fletët. KQZ jep të dhana: në zgjedhjet lokale të 8 majit 2011 Salvador Kaçaj ishte kandidat i koalicionit të majtë Aleanca për të Ardhmen, ku fitoi me 10 për qind ma shumë vota se sa ish kryebashkiaku i djathtë, kandidati i Aleancës për Qytetarin. Prandaj edhe në publikime mediatike e quajnë si kryebashkiak i PS. Në fakt kryebashkiaku shëngjinas qënka i PDK (demokristian), forcë politike e cila në elektoriadën e vjetme parlamentare kanë lëviz djathtas, janë në opozitë. Nga ana tjetër, partia udhëheqëse në këshillin bashkiak të Shëngjinit është Aleanca Arbnore Kombëtare e Gjet Ndojit, drejtori i sotëm i Arkivave të Shqipërisë, e cila ka marrë 698 vota, pothuaj ma shumë se dy forcat politike kryesore: PS (405 vota) e PD (347 vota).

Kryebashkiak i Shëngjinit, Salvador Kaçaj po të krahasimohet me votat për këshillin bashkiak ka marrë 6 herë ma shumë se PS, mbi 23 herë ma shumë se PDK, etj. Kryeministri Sali Berisha në Shëngjin ka investue shumë si rrallkund edhe në vitet e fundit, pavarësisht se pushtetin lokal në këtë qytet portual ia mori Salvadori me koalicionin e majtë, pavarësisht se ishte në një të ashtuquajturen nga vet Berisha si “darkë e gabuar” ajo treorëshe në ditëlindjen e 55-të të Zogajt, sëbashku me Frangaj, Fevziun, Ngjelën, Kokëdhimën etj. Kjo përkujdesje e Berishës për Shëngjinin turistik të krijonte imazhin e idenë se kjo bashki bregdetare i përket PD-së, po paska qënë e kundërta, e cila na flet për një tjetër realitet politik e demokratik bashkëkohor. Berisha gjatë qeverisjes së tij i pa me të dy sytë bashkitë e komunat e Shqipërisë e jo njanën me syrin e djathtë e tjetrën me syrin e majtë.

Tashti po i bindem realitetit bashkëkohor: Salvadori paska dalë kryebashkiak prej Salvadorit.

Kryesocialisti Edi Rama veç njëherë publikisht, me ceremoni e para kamerave ia ngriti dorën lart Salvador Kaçajt atë ditë kur fitoi si kryebashkiak demokristian i Shëngjinit. Tashti, nuk e di nëse kryeministri apo ndokush tjetër, po don me ia ulë krahun…(!) Po diçka tjetër mësova në Shëngjin: Salvador Kaçajt nuk i shkojnë aq për shtat kostumet e të tjerëve, aq ma keq një kostum politik i vetëm. Ai, një i tillë si Salvador Kaçaj, që ngren rrugë autostradore për të tjerët nga rranxë malit të gjelbër drejt detit të kaltër, nuk munden ta (peng)ndalin të tjerët në autostradën e tyre, për ma tepër, ma i lanë ata pa korsi apo me i fut në “xhepa” anës saj.

Lezha mesdhetare e qytetërimit ilir, kalasë mesjetare e Beslidhjes Skënderbegiane, me Shëngjinin portual, në tanësinë e saj territoriale me tokë e ishuj, me det e mal, me rrugë antike e autostrada të reja, ka një sofër të madhe me poetë, gazetarë e shkrimtarë, ka disa pena që i bëjnë nder çdo kohe e treve, si Ndoc Gjetja e Preç Zogaj, Nikollë Lesi e Aleksandër Frangaj, Rudolf Marku e Agim Isaku, Tonin Çobani e Remzi Lani, Mark Simoni e Pjetër Jaku, Arben Rrozhani e Kujtim Dashi, Silvana Gjebrea e Shpresa Kapisyzi, Gjovalin Gjeloshi, Dashnor Kaloçi, Edmond Kaçeli, Zef Shtjefni, Mirash Marashi, e dhjetra të tjerë.

Në verën e para dy viteve kanë ardhë në Shëngjinin portual mesdhetar tre ish presidentë të rajonit: Moisiu i Shqipërisë, Sejdiu i Kosovës, Mesiç i Kroacisë, të cilët kanë kontribut të përbashkët për paqen e progresin në Ballkan, të cilëve kryebashkiaku Salvador Kaçaj ua ndau me ceremoni titullin “Qytetar Nderi”.

Në Shëngjinin e At Zef Pllumit, më 11 mars 2014, në ditëlindjen e Azem Hajdarit, në kompleksin turistik “Rafaelo”, u përurua vepra e katërt e Azgan Haklajt “Ashti i Kombit”, veprimtari dinjitare e përbashkët e UAKSH e bashkisë së Salvador Kaçajt, ku merrnin pjesë edhe ish kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, gjenerali i luftës e i paqes, Edi Paloka, deputetët e kryetar i Grupit Parlamentar të PD, Mbreti Leka II, deputeti Arben Imami, ish ministër i Mbrojtjes, ambasadori i Malit të Zi në Tiranë, e dhjetra personalitete të politikës, letërsisë, gazetarisë e kulturës nga të gjitha trevat shqiptare në Ballkan.

Në këtë botë të vogël globale edhe Shëngjini i At Zef Pllumbit po bahet përditë e ma i madh si qytet elitar i turizmit, i personaliteteve, i kulturës. Sot kur botën e kemi në pëllëmbë të dorës në celular, kryebashkiaku Salvador Kaçaj me arritjet e veprimtaritë e tij na e sjellë para syve Shëngjinin me të gjitha bukuritë e madhështitë e tij. Ka të drejtë kulturologu Pllumb Boshi i Thethit kur më thoshte se Shëngjini po rrezaton… Vërtet Shëngjini i Shën Gjinit, i At Zef Pllumit e i kryebashkiakut Salvador Kaçaj po rrezaton ashtu si dikur në Antikitet e pas Mesjetës së Vonë kur rrugët niseshin nga limani i tij në thellësi të Alpeve dhe deri në Nish e Shkup, me Beslidhjen e Lezhës të shtetit të Skënderbeut.. Shëngjini po rrezaton edhe në kohën e demokracisë me portin e tij në rritje, me turizmin e tij elitar, me historinë e tij antike e moderne, me kulturën e tij plot gjallëri, risi e jehonë në dy brigjet e Adriatikut.

PLAVË – GUCI

March 4, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/

Plavë-Guci:/

Sofër e Diellit./

Kupë e Qiellit./

Gjelbrim i Prilllit./

Plavë- Guci:/

Sy i kaltër i Valbonës./

Lot i sotëm i Limit./

Plis i bardhë i Alpeve./

Palcë e asht i kombit/

Në njëmijë faqe./

Plavë-Guci:/

Arbani e Vogël./

Ballkon i Alpeve./

Fortesë e Pejës./

Derë e Shkodrës./

Kojshi e parë i Malësisë së Gjakovës./

Plavë-Guci:/

Luftë me shtatë krajli.

Djepe në gjashtë kontinente.

Lavdi sa për tetë planete.

Plavë-Guci:

Zana e Pavarësisë,

I dhe gji Historisë,

Dritë bujarisë…

Plavë-Guci:

Shkambi i Vujkut

Kufindarësi yt në tri shtete:

Shqipëri, Kosovë, Mali i Zi.

Pjesë e shtyllës vertebrore të kombit mbete,

Në Përjetësi.

Plavë-Guci:

Me fiset e tua: Kelmend, Hot, Berishë, Kuç, Triesh…

Në tre bajrakë: Vuthaj, Martinaj, Arzhanicë.

Në gurë të varreve me mbetë

Ringrihen martirët e lirisë si në legjenda

E ndezin vendin flakë…

Ringjallesh prapë.

Plavë-Guci:

E nderuara e Kombit.

E bekuara e Zotit.

Bukuri e Qiellit dhe e Tokës.

Mrekullia e Tetë e Botës.

Vuthaj, 2 gusht 2012

Shkrue tek shtëpia e Avdyl Dedushaj

KU ËSHTË GUCIA?!

February 25, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ /

Ku është Gucia?! Si kushtrim, dhimbje e huti e lëshova këtë pyetje në “qytetin e Kelmendit” sapo e pashë për herë të parë në maj 2010. Nuk ishte si në vitin 1836 kur udhëpërshkruesi hulumtues, frëngi Ami Boue, dijenon se kësokohe kishte 300 shtëpi kur Plava numëronte vetëm 100 shtëpi. Gucia me rrethina kah fundi i shekullit XIX mbrrini në 1.600 shtëpi, sa dyfishi i atyne në qytetin e Plavës. Dikur, në Guci, organizohej një nga panairet ma të mëdhenj në Turqinë Europiane e shtetet ballkanike kufitare. “Panairi i Tetorit” i mblidhte në Guci pasanik pareli nga Stambolli e Italia, nga Kroacia e Hungaria, nga Shkupi e Shkodra. Në Guci i kanë pasë dyqanet e tyne Ali Pashë Gucia e Haxhi Zekë Byberi, valiu i Bosnjës e sanxhakbeu i Shkodrës, Begollët e Pejës, Rexhepagajt e Plavës, etj.

Nëpër Plavë-Guci truponin disa rrugë të mëdha si ajo nga Kotorri në Stamboll për 19 ditë e banin rrugën korirer zyrtar dhe karvaje të tregtarëve venedikas etj. (deri me 200 apo dhe 300 kuaj ngarkesë). Kisha me folë gatë po veçse po e mbylli me një fjalë të fillimit: Ku është Gucia?!!!

Gucia, nga gjysma e dytë e shek. XVII kur ishte e ndamun më veti me sundimtar kapedan i kështjellës, Shabanagët e Gruemirës së Shkodrës, ishte vend i begatë me fisnikëri, sofër, trimëri, me tregti, etj. Me ramjen e Sanxhakbeut të Shkodres, Sulejman Pashë Bushatlliut, iku edhe dhandrri i tij Shabanaga në vitin 1695 e i tërhjeki aq shumë Gucia saqë më 1724 kthehet djali i tij, Ali Begi (Alia i Parë) e Rexhepagajt mblidhen prapë në Plavë. Prapë Gjyl Begi i Shabanagajve, ramjes së pashallekut të Shkodrës, në vitin 1831, i ra disi fuqia, po ia lenë drejtimin e Gucisë djalit të vet Hasanit e, tevona, nënprefekt (kajmekan) caktohet Ali Pashë Gucia i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.

Në kohën e Gjyla Begut Gucia e Plava kalojnë nga ana administrative nga sanxhaku i Shkodrës me atë të Pejës, që pas triumfit të Luftës të Ultinës së Epërme të Limit (Nokshiq, Pepaj, Arzhanicë) emënohet nga Porta e Lartë mytesarif i Pejës deri në vitin 1885 kur e vrasin në hjekësi për aktivitetin e tij.Dy herë, pas Shpalljes së Pavarësisë (1912-1913) dhe të ashtuquajturës “Koha e Shqipnisë” (1941-1944) krahina etno-historike e Plavë-Gucisë pushtohet e aneksohet nga Mali i Zi i krajl Nikollës së Parë dhe Jugosllavia e Dytë e Titos…

Dikur, Haxhi Zekë Biberaj, burrështetas i madh, në kohën e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit deklaronte: “Plava e Gucia janë çelik kalaja e Shqipërisë.Të lejosh dorëzimin e Plavës e Gucisë armikut, është si t’ia japësh atij çelësat e Atdheut e t’ia hapësh dyert e Pejës e të Gjakovës”. Një gazetë amerikane e cilëson si “Ballkon i Alpeve”…Ku është Gucia?!Dikur, në fillesa të shek. XX, gazeta të Nju Jorkut e të Parisit shkruajnë se në Guci, në nëntokën e saj është varrosur një nga dy krahët e Skënderbeut. Ndoshta edhe kjo iu dha forca në luftë kelmendasve kundër serbëve, nën udhëheqjen e Pjetër Bogdanit e përkrah Austriakëve, apo në Luftën e Nokshiqit (Lufta e Luginës së Epërme të Limit) në dhjetor 1879-janar 1880, e cila është “parathënia” e Pavarësisë së Shqipërisë në Vlorën e 1912-tës. Ku është Gucia?!

Dikur, shekullin e kaluar, Fishta i madh tek kryevepra e tij “Lahuta e Malcies” thotë se në Guci është “Ora e Shqypnisë”. Prapë edhe pas kësaj ndamje të thiktë e të fikët, shovene, genocid politik, lutemi Zotit e guciasve shqiptarë (plavë-Gucias) që “Ora” e saj të jetë zgjuar realisht, që të na heqin të drejtën morale e historike të pyetjes: Ku është Gucia?!

Dikur, Gucia ishte pjesë, dmth. nahije, kaza, kapiteni, po tashti pas pushtimit të saj nga malazezët e Çetinës e serbët e Beogradit në mbi njëqind vjet pushtim, aneksim, shfrytëzim, asimilim, shpërngulje, etj. në shek. XXI, komuna e re e Gucisë është jo pjesë, po copë-copë…Vetë guciasit e shohin realitetin e saj me sy, e prekin me dorë, e ndjejnë në sofrat e kokat e tyre… Ku është Gucia?!

Tiranë, 26 shkurt 2014

HARKU I TRIUMFIT I POETIT GJON NEÇAJ

February 24, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/

1. E njoh një shenjt të gjallë. Gjon Neçaj i thonë. Njeri i letrave shqipe: poet, prozator, publicist, studiues. Autor i mbi dhjetë librave e qindra shkrimeve. Fitues i disa çmimeve lokale e kombëtare. Nënkryetar i Forumit Shqiptar të Kulturës, Edukimit e Shkencës. Dy vëllimet e fundit poetike të tij janë botime në disa gjuhë të huaja: “Haiku i bjeshkëve” në shqip-anglisht (Elbasan, 2009), “Sinus” në shqip-anglisht-italisht-greqisht (Tiranë, 2011). Disa poezi i kanë zanë vend në antologji poetike në Shqipëri, Kosovë, etj.

Gjon Neçaj në mbi katër dekada krijimtari ka emrin e tij, profilin e tij, veprat e tij, udhën e lartësitë e tij letrare.

Në hapa e vargje ndihet “i qasur kah mjeshtrat e mëdhenj të lirikës poetike”, pas lisave poetik bregdrinas e kombëtar: Martin Camaj që e ka njoft nga larg dhe Ndoc (Anton) Papleka, që e pati gjithmonë afër, kryehere, përkrah, i të njëjtit fis, në të njëjten udhë.

Në koft se fjalaflet me poetin Gjon Neçaj ka me i hap dritaret e shpirtit e i pëllumb përmallshëm e lartnueshëm dy miqtë e tij të sofrës së bukës e të poezisë, Ali Podrimja e Din Mehmeti, dy bregdrinas të Gjakovës, dy lisa poetik kombëtar.

Gjon Neçaj ndan mirënjohje me zemër e letër për miqtë e tij, si për poetin elbasanas, Milianov Kallupi: “mjeshtër i haikut shqiptar” i cili e nxiti në “lëvrimin e kësaj gjinie magjike” (vëllimi poetik “Ju që më shihni çdo ditë”, Tiranë, 2007, fq. 59). Diku, para një viti, poeti e studiuesi Haki Zllami tue hulumtue e hulmue vlera të haikut tropojan Gjon Neçaj e ka cilësue si “Haiku i Alpeve”.

Poetin Gjon Neçaj duhet me e thirr me emën e mbiemër plotor, pasi vllaznia e tij ka edhe poetin Pal Neçaj, prej vitesh shtetas shqiptaro-amerikan, autor i disa vëllimeve poetike dinjitare. Djali i tij, Sokol P. Neçaj, ishte një prej diplomatëve të parë shqiptar postkomunist në Uashington. Qytetarin e pushtetarin Pal Neçaj e ka njoft për mirë Malësia e Gjakovës, Dukagjini me rrethina, Puka e Përtejdrinit. Duket se pushtetari Pal Neçaj e ka ruejt shpirtin e bardhë për me ujvarue në moshën e tretë poezi me dritë.

Gjon Neçaj shkon në tre breza me Pal Kokrrin, “axhën” e tij, që kishte humor plot filozofi e urti deri në “institucion” e shpesh i lëshonte si “kokrra rrufeje” në kohë e mjedise të jehonshme, aqsa e ka shtyrë edhe shkrimtarin Pjetër Meta me i tufalakue ato në monografinë 390 faqëshe “Ka thënë Pal Kokrri (Neçaj)!…” (Tiranë, 2011). Kjo monografi më ka lanë pa fjalë, se shfletimi i faqeve të saj më përngjan sikur hedh hapa në auditor dijeje, sikur marr leksione universitare.

Në vitet ’70 e kam pasë mësues kujdestar në tetëvjeçare Pjetër Neçajn, mësuesin e matematikës që na mësonte aritmetikën e jetës, na e bante me u rrit me shkollën, na e brumoi nderimin për mbiemrin Neçaj.

Perajt e kanë një tjetër poet si të ardhun prej Perëndie: Jak Perpalin, të cilit vargjet e vëllimet poetike ia kanë thur emrin mbi heshtjen e thjeshtësinë e tij, mbi moshën e epokën e tij, me jehonë magjike e magnetike drejt të nesërmes. Ai nuk ka vargje çimçakiz, po hoje mjaltimi poetik me realitete përjetuese, ndëshkuese, triumfuese. Jak Përpali e Gjon Neçaj janë miq ndërveti, të cilët i lidh edhe vendlindja e poezia, sikurse edhe me poetin tjetër, Gjin Gjonpali i Perajve, autor i disa librave të jehonshëm e dhjetra poezive të mirëpritura në shtypin elektronik e me letër.

Një triptik për vendlindjen ka Pjetër Meta i vllaznisë Përpali të Perajve: romanin historik “Fundi i Kalvarit” (2010) i nisur në rininë e moshës e i botuem në rininë e tij letrare; monografinë “Ka thënë Pal Kokrri (Neçaj)!…” (2011) e monografinë “Gruaja që sfidoi fatin”, një trajtesë teme që do ta nderonte edhe penën e Kadaresë dhe ekranin botëror të Hollivudit në Amerikë. Në maje të penës i ka disa vepra, që me sa duket po krijon një korpus letrar, si emblemë, si gjerdan të tij me dekorata të përjetshme.

Nga Perajt alpin me 730 metra lartësi mbidetare, pak ma i ulët se qyteti i Korçës, vjen në skenën e kohës politikani Lush Perpali, studenti me medalje të artë, profesor doktor me disa libra për ekonominë e financat, i cili ia ka mbrri të ngjitet në pushtetin legjislativ deri nënkryetar i Parlamentit të Shqipërisë e në pushtetin ekzekutiv deri në ministër i Pushtetit Lokal.

Nga Perajt perlë natyrore, nuk janë botue vetëm libra të bukur, po ka dalë edhe “Mis Shqipëria – 2000”, Elisabeta Gjonpali, e cila mori pjesë edhe tek “Mis Europa”.

Jeta ka shenjat e veta. Pal Kokërr Neçaj ishte mësues letërsie në shkollën 7 vjeçare në Gjonpepaj të fisit Nikaj kur nipi i tij, Gjon Neçaj, publikoi me bukurshkrim tek “Letrari i ri” ma të paren poezi e, asokohe, i patë thanë fjalën e së mbares: “Ti do të bëhesh poet, shkrimtar”. Ajo poezi mbante titullin e thjesht “Fshati im” e kishte një madhështi të papërseritshme, një fuqi magjike, titanike, një lartësi alpine, pasi i kushtoj Perajve, tokës ku Gjon Neçaj pa diellin qiellor e i lëshoi rrezatimet e tij poetike, letrare, veprimtare.

Gjon Neçaj në poezinë “Erdha” flet për ëndrren e kahershme për me trokit, për me u ulë këmbëkryq në Lidhjen e Shkrimtarëve, pasi kishte pengesa e vështirësi të kahershme në udhën e fjalës poetike e letrare, ndaj i ka parasysh porositë profetike të babës të tij: Kujdes biro, rruga është e gjatë / lakadredha, e shtrembër / në këtë botë…/ Monopateve kur ngjitesh / rrugëve rrenacake / ulu pusho pak…/

Poeti, prozatori e publicisti Gjon Neçaj i përket fisit Nikaj (degëzim i Krasniqes), një fis me emra të mëdhenj në letërsinë e gazetarinë kombëtare shqipe si Dom Ndoc Nikaj (1864-1945), Padër Pjetër Mëshkalla (1901-1988), Ndoc (Anton) Papleka, e të tjerë.

Shpesh më kanë fjalathanë për Dom Ndoc Nikaj: “mos i jep hapët”, “mos e fut në Enciklopedinë e Tropojës se nuk është nga Nikajt”, “jo gjithmonë mbiemni përcakton origjinën”, etj. Sot, n’mujsha, po e mbylli disi kit’ debat të hapur. Historiani, koleksionisti, veprimtari i njohur, miku im, Shpëtim Sala, e përktheu nga gjermanishtja një libërth të albanologut të shquar, akademikut austriak, Maksimilian Lamberc me titull: “Raport mbi studimet e mia linguistike në Shqipëri nga mesi i majit deri në fund të gushtit 1916”, që u shtyp në Shkodër më 2011 nga “Botime Françeskane”, ent prestigjioz i veprave të Fishtës e “Hyllit të Dritës”, të cilët më nderuan me besimin që të jem redaktor i këtij botimi me interes shkencor. Në faqen 29 të tij Lamberci i madh shprehet tekstualisht: “Dom Ndoc Nikaj më thotë se të parët e tij kanë dalë nga fisi i Nikajve të Malësisë”. Albanologu austriak, Lamberc, që mbështeti idetë e projektet e “Komisies Letrare” për dialektin e Elbasanit për “me u bam gjuhë zyrtare dhe gjuhë arsimore”, i njihte mirë fiset Nikaj e Krasniqe, Mërtur, etj., pasi kah vera 1916 ishte edhe në Malësinë e Gjakovës, aty ku bigohet dy herë Valbona, me Drinin, me Bushtricën.

Një emën tjetër i madh i Nikajve është edhe Pjetër Mëshkalla që i kreu studimet e larta për teologji-filozofi në Vjenë e shërbeu fillimisht në Poloni, Itali, etj. e mbasandejna edhe në Shkodër e Tiranë, i cili u dënue me 25 vjet në burgun famëkeq të Burrelit nga E.Hoxha e M.Shehu. Padër Mëshkalla ka botue e dorëshkrimue dhjetra poezi e artikuj, iu dha nga Presidenti i Republikës titulli “Martir i Demokracisë”, monumenti i tij hijeshon e lavdimon para Katedrales së Shkodrës, etj.

Nga fisi i Nikajt, përveç personaliteteve të fshatit Peraj, ka me dhjetra emra të tjerë të njohur në letërsinë, gazetarinë e shkencën shqiptare si prof. asoc. dr. Murat Gecaj–historian-shkrimtar, gazetar; dr. Afrim Krasniqi–pedagog, analist, poet, publicist; prof. asoc. dr. Lush Susaj–pedagog, poet, publicist, studiues; poetët Nikoll Ulndreaj, Ndue Vatnikaj, Ndoc Qokaj; prof. asoc. dr. Gjin J. Ndrepepaj–mjek kardiolog e dr. Filip Mëshi–mjek zooveterinar; studiuesit Mark Palnikaj, Frrok Vukaj, Ylli Prebibaj; publicistët Agron Prebibaj, Mejdan Zhivani, Blerta Mrishaj, Besnik Palnikaj e të tjerë.

Një nga emrat e njohur të fisit Nikaj, poeti i letrave shqipe Gjon Neçaj, në vëllimet e tij poetike ujëvaron dimensionet e tij njerëzore me poezi kushtimore për njerëzit e letrave shqipe: Ibrahim Rugovën e Kosovës, Din Mehmetin e Ali Podrimjen e Gjakovës, Bilal Xhaferin e Çamërisë, Dhimitër Shuteriqin e Milianov Kallupin e Elbasanit, Sotir Andonin në Amerikë, për Martin Camaj e Anton Paplekën, e të tjerë. Në poezinë “Përkthyesi” për ikjen e Robert Shvarc elegjon: Prilli lule çeli / Zogjtë ndërprenë këngën / Ah, iku Roberti / E mira e marrtë! / Luhatet Harku i Triumfit / i shkrimtarit Remark/.

Koha, poetin, prozatorin e publicistin Gjon Neçaj në 63 vite jetë në udhë e gjurmë të hapave të tij, në dritën e zemrës, në të qeshuren e syve, në shpirtin e fjalës poetike, e njohu qëndrestar të themeltë. Si shtiza e flamurit të bajrakut të tij të Nikajve të pushkës e të penës. Si palca e gurit të kullës trekatëshe në trollin e tij.

Gjon Neçaj, në ma të parin vëllim poetik të tij “Mrizi i Zanave”(1994) një poezi me pak vargje e shumë domethanie, ia kulmon vendlindjes së tij, amfiteatrit natyror, historik e kulturor Nikaj-Mërturit:

Në lartësinë e bjeshkëve të tua,

Kam matë dashurinë për Ty…

Tek unë nuk ke fund as skaj,

Zemra ime këngë,

Shpirti im mall.

Në këtë “Hark Triumfi” midis dy qafave të Kolçit e të Morinës, midis tre lumenjve të historisë e bukurisë Drinit, Valbonës e Nikajt, qëndron forca e madhështia e Gjon Neçajt, jeton shenjtëria e tij poetike, njerëzore, burrërore.Poeti Gjon Neçaj nga ky Hark Triumfi i vendlindjes dritëron me vargjet e tij në horizonte të kohës, lartësi të qiellit, vargni të brezave: “Njerëz të mirë të dheut tim”, “Shumë ëndrra do të kryej nesër”, “Pres Diellin të lind në agim…”

QYTETARIA KËRKON LIDERIN

February 21, 2014 by dgreca

NGA Ramiz LUSHAJ/

Marshimi i protestës qytetare me 20 shkurt 2014 eci nga krye Sheshi Skënderbej, në dy krahët e Hotel Tirana International, drejt Bashkisë së Tiranës, metropolit shqiptar, tue ndal hap çvendosjen për rreth saj. Si asnjëherë tjetër. Aty ndalen tepër gjatë, ashtu në heshtje të pazakontë. Asnjë thirrje kundër Atij, Enverit, që ia rrëzuan shtatoren dhe e tërhoqen zvarrë 23 vite ma herët. Asnjë thirrje as kundër Këtij, të riut, Edit, që ka plot 23 javë si kryeministër i të majtës qeverisëse. Asnjë thirrje as pro opozitës. Kodi ishte i lexueshëm. Simbolika e qartë. Akti i hapur. Qytetarët dhe Qytetaria, si një të vetëm, mbi 150 mijë protestues po kërkonin liderin e tyre: Lulzim Bashën.Qytetaria e metropolit shqiptar, pas këtij 20 shkurti 2014, po iu bante të ditun kohës e demokracisë dhe (ndër)kombëtarëve se lideri Lulzim Basha nuk është i vetëm përballë mazhorancës apo kujtdo tjetër, se nuk munden t’a fusin në rrethime e rrethatime as (o)pozita e sotme, se e duam sa më shpejt në ballë të pushtetit…

Qytetaria kërkon Lulzim Bashën, si personalitet i dimensioneve euro-atlantike dhe si kryetar i opozitës së sotme. Një privilegj për çdo lider në dy anët e Atlantikut. Një realitet për Lulzim Bashën, kryebashkiak i Tiranës, “Qytetar Nderi” i Prishtinës, “Qytetar i Lirë” i Londrës, një “Yll në ngjitje”, “Golden boy i Demokracisë”, “princ i integrimeve euro-atlantike”.

Triptiku politiko-demokratik euro-perëndimor: marshim-protestë-miting i 20 shkurtit 2014, veçmas për liderin Lulzim Basha e kryesisht për Partinë Demokratike të pas 23 qershorit dhe 22 korrikut 2013, sidomos edhe për Opozitën e Bashkuar, ishte nevojë e pakapërcyeshme e kohës, provë e vështirë e politikës, barometër i (pa)pritun, lartësi e re qytetare e politike, etj.

Kuota e standardet e këtij Triptiku të 20 shkurtit 2014 formojnë një mal opozitar që nuk mund të thyhet e kapërcehet lehtë nga mazhoranca qeverisëse problematike, e cila duhet t’i bajnë llogaritë mirë e shpejt për Vete e për të Tjerët, përpara përballjes me qëndresën popullore, me ortiqet demokratike.

Mazhoranca e sotme qeverisëse Rama-Meta ka mbetë duke hapë “gropa” kombëtare, demokratike, diplomatike, politike, sociale, financiare, etj., duke këput “ura” të bashkëpunimit, konsensusit, etj. me opozitën, ndaj të cilës kryen politika përjashtuese, pushtuese, diversioniste dhe një luftë bio-politike e “gene-politike”.

Historia ka shembujt e vet: 20 shkurti 1991 çoi tek marsi i parë i brishtë i ’91-shit dhe tek marsi i dytë qëndrestar e popullor i ’92-shit. Njejtësisht, edhe 20 shkurti i vitit 2014 mund ta çojnë maxhorancën e majtë tek një tjetër qershoriadë e dytë, kësaj rradhe një qershor humbës.

Bota euro-atlantike pa me sytë e saj se Marshimi i Protestës në kryeqëndren shqiptare, në Tiranën zyrtare, ishte krejt ndryshe nga ato në vende Euro-Lindore si në Ukrainë apo në vende Euro-Mesdhetare si në Greqi, krejt ndryshe edhe nga shtete ballkanike si Bosnje-Hercegovina e Mal të Zi, të cilat kanë pasë protesta e përplasje politike ekstreme e të përgjakshme.

Shumkush, në analiza e komente ndërplanetare nistuan me iu vnue emra nga ma të ndryshmit si “Pranvera Ballkanike”, etj., por Marshimi i Protestës i 20 shkurtit 2014 ka vetëm një emër, atë të liderit të ri demokrat, emrin e Lulzim Bashës.

Kjo për tri arsye themeltare e lartimore: kishte Frymën Basha, paraqiti Imazhin Basha, i dha kohës Modelin Basha.

Nuk është hera e parë që lideri Lulzim Basha ia dëshmon qartas e ballas kohës politike (ndër)kombëtare këta tre elementë palcor e ashtnor të figurës së tij politike të afirmuar. Kjo ka ndodh disa herë në vitet e fundit si në Elektoriadën 2011 për kryetar bashkie i Tiranës dhe në Elektoriadën 2013 për kryetar i PDSH, etj. Kjo ngjau edhe kësaj here më 20 shkurt 2014, me Marshimin e Protestës e deri me fjalën e Lulzim Bashës, liderit të Opozitës së Bashkuar.

Ky Marshim-Protestë-Miting i opozitës arriti standarde të larta të demokracisë perëndimore duke i tejkalue vështirësitë e mëdha, të shpeshta e të shumta të mazhorancës qeverisëse.

Një nga vështirësitë e mëdha ishte edhe fakti aktual se 20 shkurti, edhe pas 23 vitesh, jep gurgac për akte ekstreme nga individë, nga grupe e kategori të caktuara. Mazhoranca e majtë qeverisëse e ka prit 20 shkurtin e sivjetëm me provokacione politike-ideologjike. Në ma pak se dy muaj kohë, më 29 nëntor 2013, dolën publikisht me portret stërmadh të Enverit tek Varrezat e Dëshmorëve në Tiranë. Pak ditë ma parë, më 4 shkurt 2014, Ilir Meta (për të disaten herë) sëbashku me liderin e PDS provokuan me emrin e Enverit e të kohës së tij. Në Tiranë e ndonjë rreth tjetër ka pasë deklarata e demonstrime për rivlerësim të figurës së E.Hoxhës.

Shkalla e vështirësisë rritej ma shumë duke pasë parasysh: shpërdorimin politik të pushtetit nga mazhoranca qeverisëse, një shpërdorim deri në pushtllek; dënimet kolektive në shkarkimet në administratë e penalizimet kolektive në biznese; keqpërdorimi i 84 votave të shumicës së majtë në Parlament duke krye diversion e presion ideo-politik e ekonomik ndaj opozitës së djathtë, etj.

Mazhoranca qeverisëse, (krye)liderët e saj, e tejkalojnë çdo cen e cak demokratik, deri në shpërfytyrim politik, duke recetue klishe apo modele të sjelluri politik ndaj tyre për Lulzim Bashën, liderin e PDSH e të Opozitës së Bashkuar. Njejtësisht i kërkojnë harbutçe qëndrestarit polemist e stoik Sali Berisha – institucion i trefishtë (ish-president, ish-kryeministër, ish-kryetar i PDSH), “senator” i Parlamentit Shqiptar, që “të shkojnë në shtëpi”(!), etj. Kësisoj, si në këta dy shembuj, sillej dikur kjo (o)pozitë e djathtë edhe ndaj Liderit të Lëvizjes Studentore të Dhjetorit, kryetarit të Komisionit Nismëtar të PDSH, tribunit e Heroit të Demokracisë, Azem Hajdari.

Perëndimi euro-atlantik përballë këtij revanshi bio-politik të mazhorancës keqpërdoruese të instrumentit (jo)popullor të 84 votave në Parlament, etj. ndaj Opozitës së Djathtë të Lulzim Bashës ndihet i obliguar në misionin e vet historik e demokratik ndërplanetar e global që t’iu japin mbështetjen e vet disi të munguar a të vonuar Presidentit të Republikës si garant unitar i shtetit e kohës problematike, të mbajë edhe Sali Berishën në lartësitë e personalitetit e institucionit të tij të trefishtë si një garanci ndihmatare për unitetin e veprimtarinë e opozitës, etj.

Lideri i ri Lulzim Basha, që i priu këtij Marshimi Proteste, para 23 vitesh ishte gjimnazist 17 vjeçar kur rrëzohej Monumenti i Enverit, veprimtar i PD-së gjersa shkoi për studime universitare në Hollandë, në një nga universitetet ma të hershëm të Europës, u kthye si zyrtar i randsishëm i Organizatës së Kombeve të Bashkuara në përbamje të UNMIK-ut në Kosovë e një nga themeluesit e Ministrisë së Drejtësisë të Kosovës, erdhi si kordinator i KOP e zëdhënës i fushatës së PD, antar kryesie e deputet i saj më 2005, ministër i Transporteve, ministër i Punëve të Jashtme, ministër i Brendshëm e kryebashkiak i Tiranës, e së vonit, prej 22 korrikut 2013 edhe kryetar i PDSH.

20 shkurti 1991 e tërhoqi zvarrë Enverin, ndërsa 20 shkurti 2014 e mbrojti opozitën e djathtë që të qëndronte në kambë përballë kësaj qeverisjeje PS-LSI ma të keqe se edhe ajo e Esat Pashë Toptanit në kryeqëndren Durrës (05.10.1914-27.01.1916).

Në historinë politike shqiptare postkomuniste është hera e parë që pesë muaj pasi një forcë politike në mazhorancë formon qeverinë e saj pritet me një Marshim-Proteste të tillë: i madh në pjesmarrje, në vlerat e tij demokratike, në kulturën e tij, etj.

Ndër të tjera, kjo ka edhe arsyet e veta politike tragjike e komike të Korrupsioni Politik të mazhorancës qeverisëse, që është tritol kundër demokracisë. Në asnjë vend të botës euro-atlantike, biles as në shumicën e vendeve aziatike e afrikane, nuk gjen një shembull të tillë të ngjashëm si ky i Shqipërisë me premtimet elektorale gjithëfarëshe të së majtës e moszbatimin e tyre pas ardhjes në pushtet. Një korrupsion politik i keqthurun me korrupsionin ekonomiko-financiar, me korrupsionin në çështjen kombëtare shqiptare, etj. Parlamenti i sotëm, dy forcat kryesore të mazhorancës PS dhe LSI, kanë të pa arkivuara e të pa rrëzuara akuzat publike për “mandate të vjedhura e të blera”, për trafikim deputetësh në Parlamentin e pas 23 Qershorit 2013, etj. Sikur të mos mjaftonte kjo histori kulmore po vazhdon ende korrupsioni i mazhorancës me Aktin Normativ për Statusin e Nëpunësit Civil edhe pas rrëzimit të tij nga Gjykata Kushtetuese, në pushtimin e institucioneve të pavarura, etj., etj.

Qeveria Rama-Meta mundet të përfitojnë pas 20 shkurtit 2014 edhe 150 milionë dollarë apo euro, po nuk mundin t’i marrin këta mbi 150 mijë protestues të Tiranës, ndër të cilët ka edhe protestues të majtë të zhgënjyer nga politikat e mazhorancës qeverisëse.

Në koftë se PDSH dinë e mundet t’i mbajnë afër vetes me shpresë e besë këtë elektorat të Marshimit të Protestës atëherë pasardhësi i Lulzim Bashës për kryetar bashkie i Tiranës do ta ketë ma të sigurtë fitoren. “Thirrja nën armë“ e Topit nga Edi Rama është përpjekje me ua hup demokratëve Tiranën po edhe presion ndaj LSI të Ilir Metës me ia ul oreksion politik jo vetëm për Tiranën në zgjedhjet lokale të vitit 2015.

Mazhoranca qeverisëse duhet ta lexojnë mirë, shqiptarisht, këtë Marshim-Protestë-Miting, sepse viti 2014, për shqiptarët e Shqipërisë Londineze, të Kosovës Euro-Atlantike, të Malit të Zi të diktaturës së bardhë të Gjukanoviçit, të Maqedonisë të diktaturës së zezë të Gruevskit, të Çamërisë në rrjetën shovene helene, është viti nga ma të vështirët në historinë shqiptare në Ballkan qyshse nga koha kur zjarri prodhoi hinin e toka e rriti lisin.

Ky lexim duhet të jetë i qartë dhe i saktë, pasi 20 shkurti 2014 sikurse edhe 20 shkurti 1991, janë vijë ndarëse e Lindjes me Perëndimin, janë barometër i demokracisë.

Një lexim demokratik i organizimit të 20 shkurtit 2014 në nivele perëndimore euro-atlantike dëshmon edhe diçka tjetër esenciale: përgjegjësi kryesor i 21 janarit 2011 është vet Edi Rama i PS, kryeministri i sotëm. Nuk duhet dënue ky lider i të majtës, po duhet ta kuptojë e reflektojë mesazhin e 20 shkurtit 2014 në kuptimin demokratik e juridik: të mos vazhdojë “lojën politike” me 21 janarin 2011.Ky Marshim-Protestë-Miting i 20 shkurtit 2014 kishte kodin e tij, Kodin “B”. Ashtu sikurse qytetarët e Bathorës e të Babrrusë me mbi dy dekada integrim në metropolin shqiptar morën pjesë edhe qytetarët e “Bllokut” (të Udhëheqjes Komuniste të 44-tës) në Tiranën e Re. Ashtu sikurse qytetarët e Brrakës skej Unazës e Stacionit të Trenit dhe qytetarët e Barrikadave (mbrapa Pallatit të Madh të Kulturës) të rrugës së vjetër me luftëra e me ndërtesa tipike tiranase, ku sot ngrihen 9-katëshet.

Kryeopozitari i sotëm, Lulzim Basha, lider me klas, me brumë kombëtare e me frymë euro-atlantike, që po i jep në vazhdimësi modelin e tij politikës mbarëkombëtare shqiptare, botës e kohës shqiptare, që mbetet i vlerësuar nga presidentët amerikanë Bush e Obama e nga Merkel në Gjermani, pas 20 shkurtit 2014 nuk ka rrugë të mesme përveçse alternativës: ose të ecin në tërhjekje politike opozitare: “Lulzim Basha në kërkim të Lulzim Bashës” ose t’i përgjigjet thirrjes së kohës (ndër)kombëtare “Qytetaria kërkon Lulzim Bashën” për të qënë në ballë të opozitës fitimtare, në krye të mazhorancës së djathtë qeverisëse, në kryevendin kryeministror të pushtetit.