Nga Shpend Sollaku Noé/

Nëpër këto male zgjodha ta mbaroj së lexuari librin e Lis Bukurocës «Ngjyrat e Dashurisët». Kur lash pas edhe faqen e fundit, u ndjeva më i plotë në kulturë. Janë 200 faqe e dy rreshta të shkruara bukur, me një shqipe të zgjedhur e të pastër, me një frazë concize, me një dialog të shkathët e të pasur që do tʼia kishin zili edhe dramaturgët me pervojë, me një zhdërvjelltësi të shkruari që të bën ta lexosh me një frymë.

Edhe pse me një erotizëm të ndjeshëm, ky libër më la përshtypjen e një romani të mprehtë social që vetëm në paraqitje ka ravijezimet e një zhanri të verdhë të regjur në erotizëm. Personazhet, të kursyer në numër, janë të detajuar e të tipizuar mirë dhe bëjnë të padobishëm praninë e pseudove të tjerë të vagët, shpesh të bezdisur e të kotë nëpër romane. Këto faqe kanë aq sa duhet të kishin, edhe në përshkrime e situata. Nuk janë të tepërta edhe poezi të mirëfillta kushtuar Lizës, përkundrazi, i japin larmi e thyerje interesante formave të tjera të të shkruarit të pranishme në këtë vepër.

Që prej vitit 1988 Lis Bukuroca, i ndjekur prej policisë serbe, u detyrua të braktisë Kosovën. Qysh atehere jeton e punon ne Gjermani. Ai ka një eksperiencë të gjatë (nga vitit 1991) si përkthyes nga shqipja, maqedonishtja, serbo-kroatishtja, italishtja dhe frëngjishtja por, më kryesorja, muza e tij ka gjetur shpërthime origjinale në ese, analiza, tregime dhe poezi.

Gjithë kjo eksperiencë mijërafaqëshe në të shkruar ka shërbyer si një pedanë e shkëlqyer për ta katapultuar këtë autor të guximshëm e të rrallë në një prozë të gjatë të sukseshme si kjo, që sigurisht ka për të patur pasuese të tjera edhe me të arrirra.

Këto pak rreshta janë vetëm një penelatë e shpejtë që ka për tʼu pasuar edhe me studime më të thella; ky është vetëm një urim prej thellësisë së zemrës, Lis Bukuroca.