Rrapush Sharka – Dielli

ZOTI KRYEMINISTER, EJA DHE NE HYSGJOKAJ

May 30, 2017 by dgreca

…. nuk jemi nga ata dembelët me të cilet ju talleni shpeherë…Dhe me sa di zoti kryeministër, prodhimet tona, mbulojnë rreth 14% të tregut vendas…. Vecse merr masa, Eskorat mund te behet pis …../

NGA RRAPUSH SHARKA/Teksa fushata zgjedhore ka nisur, politikanët shqiptarë kanë lënë për pak kohë menajnë “Facebook” dhe Tiranën për t’u “transferuar” në periferi dhe qytetet më të largëta për premtimet e radhës. Do doja t’i bëja një ftesë të thjeshtë kryeministrit, për të na vizituar edhe ne. Përsonalisht më pëlqen kur e ndjek në televizor apo live në rrjetet sociale që ulet këmbëkryq aty tok me njerëzit. Ngre dolli me fshatarët, bën edhe batuta, pi dhe ndonjë gotë raki dhe hera-herë nuk heziton të ngacmojë ndonjë djalë të ri për modelin e flokëve apo për punë skedinash. Të tilla gjëra do dëshiroja t’i ndante edhe me ne. Le t’a zgjedhë vetë zoti kryeministër se në shtëpinë e kujt dëshiron të ndalet, mjafton të na vizitojë, është i mirëpritur. Fshati im i nderuar zoti kryeministër quhet Hysgjokaj, bën pjesë në njësinë administrative nr 5 të qytetit të Lushnjes. Sipas satististikave ( në mos gabohem ) jemi njësia e parë në Shqipëri, për sipërfaqen më të lartë të serave diellore, pra merremi me bujqësi. Dhe me sa di zoti kryeministër, prodhimet tona, mbulojnë rreth 14% të tregut vendas. Pra nuk jemi nga ata dembelët që ju shpeherë talleni dhe mbase mirë e beni. Nëse vendosni të vini, do ishte mirë të merrnit me vete edhe deputetin që ka qenë për njësinë tonë këto 4 vite, që të mund të na e prezantosh, pasi si për ironi nuk e njofim. Më kujtohet që dhe Erion Braçe kur vinte në Lushnje, prisnim se mos rruga na e sillte ndonjëherë tek ne por “fatkeqësisht” as që u bë i gjallë. Pastaj Ministrin e Bujqësisë as që behët fjalë që, e njohim vetëm nga televizioni. E kemi dëgjuar teksa thoshte se “kemi bërë shumë për Lushnjen dhe për bujqësinë “, por për të qenë të sinqertë, ne nuk i kemi asnjë nga ato risi që thotë ai. Mbase as ju nuk i dini! Se siç thoni dhe ju zoti kryeministër ne kemi patur shumë probleme këto 4 vite por që i kaluam, kështuqë mos u shqetësoni. Problemi më i madh që kemi ne është mos kontrollimi i pesticideve. Aq shumë i përdorim këto pesticide saqë edhe ujë të ishin do kishin bërë ndonjë efekt. Fshatarët tanë shkojnë në Greqi i marrin dhe i sjellim këtu dhe sipër çudi na dalin më të mira zoti kryëministër. Gojët e liga thonë që andej ka mallra të mira. Përveç problemeve të shumta, një tjetër është edhe ai me farërat që mbjellim. Ndryshe ka pasur ngatërrime të tipit; nga farë për kultivim në serë na i kanë dhënë për mbjellje në fushë. Kjo sitiuatë na ka mërzitur jo pak, por thuajse ka kaluar. Atëherë kur u interesonim, aty ku i blinim farërat, justifikoheshin se ashtu u’a sillni nga jashtë dhe se nuk ka kontrolle. Unë nuk besoj që sdo ketë kontrolle po thjesht po transmetoj atë që na thonë. Pa dashur t’iu marr shumë kohë, pasi jeni dhe në kohë fushate, por duhet ta kuptoni se për ne fushatë është ajo e të mbjelljeve dhe të korrave. Mbase ju nuk e dini itenirarin e punëtorëve në fshat, por më lejo t’ua tregoj pakëz. Ne ngrihemi orën 5 të mëngjesit, punojmë deri në 11 në sera, pastaj pasi rritet shumë temperatura brenda, dalim e punojmë jashtë. Pra pak a shumë ashtu sic ju që rrini në diell këto kohë fushate me fshatarë dhe qytetarë të ndryshëm. Vetëm se, ju flisni e ndërsa ne punojmë. Nëse vendosni të vini, lutem që kur kur të shkoni në Lushnje zoti kryeministër për të prezantuar kandidatët, mos kaloni nga lindja, por nga veriu. Në lindje ndodhet tregu fruta-perime që është edhe më i madhi në Shqipëri përsa i përket prodhimit. Ndërsa nga veriu është rrugë një rrugë e zakonshme. Tek ky treg do ketë shumë prodhim të tipit, domate, lakër, kastraveca, të hedhura të gjitha në rrugë pasi nuk shiten dhe fshatarët disa prej tyre të papërgjegjshëm detryrohen t’i hedhin në ambiente që nuk duhen. Mbase e bëjnë edhe nga inati, por çfarë faji ka makina juaj, eskorta shoqëruese të bëhte pis. Në atë treg punojnë edhe bashkëfshatarët e mi, të cilët përpiqen të nxjerin bukën e gojës. Ju këshilloj të mos ndaloni, madje mos guxoni pasi fshatarët janë vërtetë të mërzitur për shkak të problemeve që të citova edhe më lart. Do të të vërsulen duke të fajësuar për situatën në të cilën ndodhen. Natyrisht që ky nuk është qëllimi që njerzit të dalin të mërzitur në ERTV. Me aq sa kam biseduar me tregtarët, kryesisht me ata të Kosvovës e Malit të Zi, më thanë që po të hiqej taksa doganore, do të vinin e merrnin prodhimet tona. Mirëpo ne nuk kemi leverdi me këtë që na shtohet. E si për inatin tonë, ata shkojnë dhe i marrin në Maqedoni a gjetkë, ku e kanë fitimin me pak fjalë. Pasataj tregu vendas mbingarkohet dhe fshatarët i hedhin prodhimet tutje nëpër rrugë apo rrugica. Kur isha në universitet kam dëgjuar për politikat që ndjek shteti si në mbrojtjen e prodhuesit, në krijimin e poltikave drejt një orientimi që prodhuesi mund të marrë. Në krjimin e pikave të grumbullimit e pastaj të shpërndarjes sipas kërkesës nëpër rrethe. Kam dëgjuar gjithashtu, politkat e forta të qeverisëe me sjelljen e investitorëve të huaj në vend e me mënyrën dhe nxitjen e prodhimit për përftimin e sa më shumë qytetarve vendas. Në të vërtetë më janë dukur dhe mendoj se të tilla kanë qenë, thjesht “leksione”. T’iu them të drejtën se mbushem me inat , pasi edhe në vendet më të dobëta kështu veprohet. Nëse qeveria juaj do të kishte afruar disa nga investitorët e huaj, ne mund të bënin fabrika salcash t’i tregtonim jashtë apo turshi që në import të shkruhej “Made in Albania”. Kështu edhe ju do ta promovonit po aq mirë si shumë risi të tjera në profilin tuaj në “Facebook”. Më besoni nëse e bëni diçka të tillë edhe fshatarët do të fotografoheshin duke buzëqeshur.

KOSOVA NE PRITJE TE TRENIT EUROPIAN NE VEND TE ATIJ SERB

January 22, 2017 by dgreca

Nga Haradinaj tek treni nacionalist serb me ndihma ruse, Kosova pret trenin e demokracise Europiane/

NGA RRAPUSH SHARKA/NJU JORK/Ka dite qe Kosova nuk po fle e qete duke mos i patur fort mire punet! Serbia po rifshaqet serish ne endrrat e Kosovareve, per t’ua prishur gjumin! Here nga veriu e here nga Beogradi, pala Serbe na jep sinjale te forta mbi planet qe ajo gatuan nen institucionet me te larta. Nese do te isha cinik do te thoja se hija tyre aty ka qene dhe shpeshhere bejne gogolin per te na trembur ne caste pabesie! Nese do isha nacionalist, do te shprehesha se boll kemi duruar, tu pergjigjemi me njejten monedhe, fqinjit te lig dhe dashakeqes. Nese do te vazhoja me teper , si guximtar, do thoja pse nuk dergon ushtrine ne veri Kosova, qofte edhe perkrah KFOR-it dhe EULEX. Nese do isha naiv do te vazhdoja te kerkoja, dhe pse jo, ta hidhnim ate tren ne ere sic desh na dali nje Mic Sokol, ne daten 14 Janar. Ne leter Kosova eshte me e mbrojtur si asnje shtet ballkanik. Forcat paqeruajtese jane aty, nese fillojne konfliktet ata do te nderhyjne, sic thane dhe ne deklarate. Po situata ne realitet s’me rezulton keshtu!

Nga Haradinaj tek incidenti i trenit nacionalist serb me grant Rus, mendoj se jane dy ngjarje qe po ndertojne krizen ne ballkan, duke filluar nga Kosova, e ndoshta me pas duke rreshkit aty ky embrioni vazhdon te jete i ruajtuar ne ekupator. Kriza qe po shfqet nuk mund te themi se lindi si rrufe ne qiell te hapur, por e ushqyer nga faktore te jashtem dhe te brendshem. Po te rendisim ngjarjet ne kronologjine kohore, faktoret e jashtem mund te themi qe jane shkaku kryesor i destabilitetit, e i hovit te marr nga Serbia. Politikat evrpiane te paqarta, fitorja e Presidentit Trump ne SHBA, shkeputja e Anglise nga BE, e sere faktoresh te tjere jane disa teza qe Serbia po i analizon mire keto kohe, duke dashur te beje Krime veriun e Kosoves. Sapo u arrit fitorja e presidentit Trump ne SHBA, Serbia u rizgjua endrra Kosove, per ta nisur aty ku e pati lene. me pantallona ne fund te kembeve ata u kthyen tashme nga SHBA. Per te qene te sakte nga Rusia por qe rruga e re te shipe ne SHBA. Duhet ta pranojme pavarsisht se ata po na hiqen me evropian se perndimoret, peshorja e tyre anon nga lindja. Nacionalizmi arrit kulmin dhe nxorri ne pah gjith llumin e asaj shoqerie, saqe dy dite pas fitores se presidentit te SHBA-ve, neper rrjete sociale u shpalosen flamujt e propogandes dhe u be fakt i kryer qe marrja e Kosoves tani eshte ceshtje kohe. Amerikanet nuk do ti kushtezonin me, keshtuqe kjo fitore e Donald Trump, ishte si nje fitore edhe per ta. U desh sqarimin i Tadic, ku ne nje te perditshme me keqardhje shprehej se ata nuk mund ta merrnin dot Kosoven edhe me Trump president. Por ky shperthim folkloriko-qesharak sherbeu per lideret serb, kryesisht kryeministrin, per te forcuar poziten e liderit meqe jane edhe ne prag zgjedhjesh dhe makina e propogandes duhet te jete edhe me e forte. Ata arriten te bejne ate qe dine me mire, te mbajne ndezur pishtarin e nacionalizmit, kjo dhe sipasaoje e deshtimit te politikave dhe ringritjes se tyre. Politikan e rinj pretendonin te benin hapa kolosal kur erdhen ne pushtet, por qe nuk rezultoi keshtu. Ne rastin e provokimit te trenit, keto politikan te rinj vertetuan qe jane bijte politik te Milloshevicit. Ndalimi i Ramush Haradinajt nuk ishte jo pak befasues. Pala Serbe me politiken e saj, filloi te luaj me dy porta, njera si shtet qe kerkon te jete ne krah te bashkimit Evropian, duke insituar ne ca aleanca si p-sh Franen takimet me Merkel! Bisedat per te dalur nje lider ballkani nen frymen evropiane, ishte pamja fallco qe po na krijonte Vucic! Nderkohe qe ne lidhje me Kosoven, nuk na u treguan kaq evropian, e post modern, por vulgar dhe injorante! Dokumente shtese per “Bajlozin”, Ramush qe ne dy raste nuk e kishte denuar as Gjykata e Hages. Serbia kerkonte te testonte dhe poltiken evropiane. Ajo ne reagimet e saj, hidhte posht vendimet e Gjykates Nderkometare, duke paraqitur deshmitar shtese dhe duke e koklavitur ceshtjen ne me menyre juridike, sido qe ecte procesi, ne rast deshtimi(sic edhe ndodhi), te gjithe te dilnin te pa lagur. Po ajo cka pame, ishte se pala Serbe, po kerkonte shikonte ne mos ndizej ndonje drite jeshile edhe nga shtet evropiane. Ndersa kjo ceshtje ishte me shume juridiko – politike, serbia ndermerr dhe hapin tjeter, po kete radhe me kafshaten e madhe. Futjen e trenit ne Mitrovice, me parrullen “Kosova eshte Serbi”, sic gje tjeter vecse se nje provokim i paster per te nxitur konfliktin deri ne perleshje. Fatmiresisht Presidenti i Kosoves reagoi si nje “burre shteti” dhe dipolomat kariere dhe puna e trenit na u mbyll. U desh nje jave qe te mbylleshin dhe zerat sepse ata deshtuan ne menyre te turpshme, me provokimin e radhes, por pyetja qe duhet te shtrojme eshte se:” Cfare na la mbrapa ky tren”. Qe te jemi te qarte dhe te vertete. Serbia marrjen e Kosoves e ka ne tryezat e saj politike, pavaresisht sesa ajo mund te arrije. Gjithe investimi amerikan dhe evropian nuk mund te hidhet posht se ashtu do Serbia, por ata nuk do te lodhen dhe nese do te gjejne qofte dhe nje shteg te vogel, ata jane aty, duke nxjerr nga sirtaret dosjet e tyre qe kurr nuk kane per tu djegur, po vetem do ndryshojne format nga, p-shembull nga leter, ne dixhitale. Do te jene te gateshmen te bejne rrugen e Sizifit vetem qe ta dine se nje dite do ta marrin Kosoven. Ata do te jene gatshem te paguajne dhe fatura finaciare dhe sanksione me te larta vetem e vetem te shohin Kosoven nen urdhrat e tyre. Ata jane te marrepsur mbas Kosoves, duan ta marrin me cdo kusht. Duke pare deshirat e tyre e duke jetuar nen makthin se nje dite ata mund te rikthehen serisht, Kosova ka bere shume pak per veten. Serbia e di mire kete gje. Ata i njohin me mire politikat e brendshme kosovare sesa nji zyrtar i Kosoves. Ata e pane qarte sesi u telendisen Kosovaret e Shqiptaret me arrastimin e Harajdinat. Ata e pane edhe pse e dinin si udheheqesit Kosovar apo institucionet e shtetit te Kosoves u sollen te paorganizuara e te percara. Madje sikur ndihej nje pershtypje, sikur dikush i gezohej arrestimit te zotit Haradinaj. Ata e dine shume mire arken e Kosoves, te ardhurat eksoportet dhe imoprtet. Ata kane deputete qe i raportojne cdo jave se cfare ndryshimesh kushtetuese behen ne Parlamentin e Kosoves dhe sa i prek interesat e tyre! Ata e dine qe politikat e ndyra te liderve Kosvare do te favorizojne fillilisht biznesment e tyre dhe pastaj ato vendas. Ata tallen dhe duartrokasin kur ne parlamentin e Kosoves hidhet gas lotsjelles, e kur studentet Kosovare terhiqen zvarre per bulevard. Ata e pane shume mire si Kosova me emigrimin qe i ndodhi, pothuajse u pergjysmur. Shifarat ishin te frikshme saqe barazoheshin me ato Sirianeve , te cilet vazhdojne te braktisin vendin e tyre nga bomardimet qe i ndodhin per dite ne cdo cep. Ata duartrokasin dhe sponsorizojne konfliktin Shqipri-Kosove, duke u invesuar indirekt qe midis nesh te krijohet nje hendek. Serbo- filet na derdhnin lot ne pse shqipria po fut hundet tek punet e brendshme tuaja, por nuk flasin per cka politika serbe ben perdite mu ne qender te Prishtines. Ata nxjerrin perdite kosovare me mjekerra neper ekrane te tyre si luftetaret me te zote te ISIS. Ata po i paraqesin shqiptaret si turko-fil duke i shkeputur nga realiteti evropian, e duke i bashkuar me Islamistat ekstrem. Ata po investohen fort ne median Kosovare. Ata po investojne direkt, per nje corientim te opinionit, duke dashur ta veshin ujkun si dashin e kopese. Ka ardhur momenti qe ti te flasesh Kosove, largoje ato maskarenj prej vetes. Fol Kosove qe te shpetosh nje here e mire, e lejo vetem nje tren te bredh ne ato troje, ate evropian.

NJU JORK-U DHE KOMUNITETI SHQIPTAR NE SYTE E NJE EMIGRANTI TE RI

September 2, 2015 by dgreca

Nga Rrapush SHARKA*/
Sapo ke zbritur nga avioni në terminalin Jon Kennedy, gjëja e parë që të përbuz është moti. Nga këtu deri te stacioni i autobusëve do të përballesh me tre përshëndetje: Shi, diell dhe erë e fortë, ndonëse ky udhëtim nuk zgjat më shumë se 10 minuta.
Duke hedhur hapat e para do të kuptosh që je “mashtruar” gjithë jetën me ëndrra dhe propagandë mbi të ashtuquajturën “Tokë e bekuar”, pare nga ekranet. Shtëpi të vogla me dërrasë tipike angleze të periudhës së Mesjetës, ofiçina që nxjerrin shtëllunga tymi të pafundme, fusha me një lloj bari të çuditshëm, të hollë, e pagonxhe, pemë të gjata si qafa gjirafash, janë ato që të përshëndesin fillimisht, si për të uruar mirëseardhjen pas shijes moderne që merr nga aeroporti gjigant.
Nuk të duket vetja si në udhëtim, por si personazh i “The Lost”. Ke zbritur nga autobusi dhe bindesh si gjithçka tjetër nuk do të jetë më shkurajuese sa ky fillim.
Duke qëndruar i vetëm në këmbë, në një kafe që nuk të ngjall asnjë emocion, nga xhami sheh turmën që lëviz si një anije pa busull. Amerikanët janë lehtësisht të përshkrueshëm. Të përgjumur, të pa shije, e të pangopur. Karakterizohen nga e folura lakonike; dallohen për një buzëqeshje të shtirur, të përshkruar nga një veshje borgjeze ndërthur me model cowboy.
Çdo gjë duan ta bëjnë ndryshe nga euopianët. Hapin derën nga e kundërta, matin me inç, rrugën e përshkojnë me milje, peshojnë me paund; nuk ka litra por gallon, pëlqejnë muzikën pop, tymosin marijuanë, nuk preferojnë motorat, ngasin makina të mëdha, dhe shumica jeton me qira. Me qira ku ta gjesh, thuaj, po ka dhe nga ata të pashpresë që natën e kalojnë nëpër stola parku. Sa bie dielli aty bëhet e vështirë të kalosh sepse mund të shkelësh sipër ndonjërit që ka përzgjedhur rrugën për shtratin e ëndrrave të veta.
Dikush zë e mallkon, e dikush tjetër nuk ndjehet fare, por të zgjat dorën për ndonjë qindarkë. Turistët ndoshta habiten me këtë gjendje e disa të tjerë gajasen se edhe Amerika paska lypsarë. Duke parë numrin e madh të vizitorëve, njujorkezët anë zgjedh një metodë nga më primitive për t’iu treguar resurset: Një autobus i madh me ngjyrë të kuqe, i është prerë kabina lart dhe njerëzit paguajnë 30 dollarë për ti ardhur rreth e qark qytetit. Kulmi arrin tek ditët e nxehta të korrikut a gushti ku i gjithë i nxehti përvëlues të derdhet mbi kokë. Central Parku është ai që i bën amerikanët më ambienalistë, më sportivë, mbrojtësit më të zellshëm të kafshëve, i bën organizatorë maratonash, etj. Kur bëjnë krahasime nëpër konferenca apo debate mbi urbanizimin e qyteteve dhe hapësirat e gjelbra, profesorët amerikanë të përmendin jo pak herë 315 hektarët e këtij parku, por harrojnë se janë 790 km2 e tjera, që 70% është beton.
Ndalemi te parku. Në hyrje të tij, vëmendjen ta tërheqin ca biçikleta që jepen me qira. Nuk janë si të Amstrongut, por shalën e kanë të mirë. Sapo e merr për një xhiro një sinjal kohe si bombë me sahat fillon të numëroj mbrapsht; duhet ta kthesh çdo 30 minuta tek vendi, dhe të paguash, 4.5 dollarëshin.
Parku do nja dy orë ta përshkosh, pasi me biçikletë humbet vetëm kohë. Teksa futesh ne brendësi, në atë vend të mbipopulluar, do të ndeshësh me njerëz të kultura të ndryshme që të dëshmojnë syve me çdo kusht traditat e tyre: Dikush është e mbuluar me ferexhe dhe vrapon, e dikush tjetër me rroba banje merr rreze; diku sheh një çift që puthen, e pak me tutje dy gey që janë kapur për dore.
Në park do të takosh edhe brezin e humbur, sigurisht jo atë të Heminguejt, por post-modernet e vitit 2015: Poetë, piktorë, këngëtarë që shfaqin artin e tyre për 5 dollarë, ndonëse krijimtaria e tyre, mund të ketë vlerë që nuk ka të paguar.
Përveç llojeve të ndryshme të njerëzve, do të shohësh po aq raca qensh. Nga më i vogli tek më i madhi, nga më leshatori e deri tek disa që ngjajnë si minj, të cilët të ngatërrohen nëpërkëmbë sapo hedh një hap. Jo vetëm “madama” apo zotërinj me kollare i shëtisin këto kafshë: Kjo është kthyer në një punë të mirë edhe për studentët. Ata marrin 25 dollarë/ora, për të nxjerr qenin xhiro.
Dikush nga ne shqiptarët mund ta konsiderojë “marri”, por për studentët kjo nuk është pak. Rinia në Nju Jork duket punëtore dhe moskokëçarëse. Jetojnë vetëm në disa garsoniere, punojnë paradite, dhe në darkë shkojnë në shkollë. Dhe në fundjavë i zbrazin xhepat.
Dalim nga parku për të shkuar në Bronx. Avuj të neveritshëm ngihen nga pusetat në seri, sikur të ishe duke parë ndonjë filmi thriller. Përveç erës së keqe, në metro ku të vjen të vjellësh tek sytë të shohin minj, bishta cigaresh, të lëna nafte, boritë e trenave të fusin me zor në një realitet tjetër. Të mos ishte drita e shkallëve lëvizëse që të shfaqet herë pas here, vetja do të dukej sikur të ishte në ndonjë kamp internimi.
Teksa ke nis udhëtimin, të vjen ndërmend themelimi i Amerikës, reformatorët si Rusvelti apo Ronald Regan, rënie dhe ngritja e saj në piedestalin më të lartë që nga koha e skllavërisë. Treni është i mbushur me njerëz ngjyrë të zezë, të shëndoshë, të lodhur, të inatosur, dhe me çanta shpinë të vendosura pra këmbëve. Në ndryshim nga vitet që lamë pas kjo nuk është më klasa e skllevërve, por ndoshta klasa punëtore. Në Amerikë ndarja nuk bëhet me kasa. Po të isha në Shqipëri do ti thosha që u ka dhënë të drejta presidenti Obama, por e vërteta nuk rezulton kështu. Klintoni ka ngulmuar shumë që kjo klasë të përkrahet, dhe presidentët e tjerë që kanë vënë ndonjë tullë, duke kthyer tashmë në minorancë klasën tjetër. Çdo shtetas amerikan duhet të paguaj në fundviti taksë për to. Sot i sheh të veshur me Armani, me kufje Beats, syzet Prada apo parfume Versaçe. Jetojnë me qira, ushqimin e marrin falas dhe shpërfillin punët duke i quajtur të rënda. Kur vjen fundviti amerikanët shajnë e bërtasin, por ky është shteti i barazive!
Teksa je në tren, afër fundit të rrugës, përpara të shfaqet një hije e zezë: Një burrë nja dy metra i lartë, me një libër në dorë, ku duken shkronjat me të madhe se “Izraeli ishte ai që zbuloi dhe themeloi Amerikën”, të flet si tellall me tonalitet të forte. Ai lexon diçka, pa ia ndjerë se po i shqetëson të tjerët. Ai nuk pushon. Bronx!
Sapo zbret gjëja e parë që do të shikosh janë turma njerëzve të vendosur në radhë, njëri pas tjetrit, në drejtime të ndryshme që shkojnë për tu ushqyer nëpër Fast Food-e. Të gjithë i urrejnë ushqimet e Mc Donald-it; të gjithë e urrejnë Coca-n, por me ato e mbushin stomakun. Shumica janë obezë, e prapë të gjithë vazhdojnë me të njëjtin ritëm!
Më tutje ndodhet një treg, fruta- perimesh. Kureshtja të shtyn të provosh diçka. Pa pikë shije! Një afrikan të zgjat një turrë të madhe bananesh, një me meksikan të bind se ky është rrushi më i mirë në botë, e teksa një spanjoll të tërheq vëmendjen për këtë shalqirin që ka në dorë.
“Mua do të ma hedhësh more ithtarë, ky duket që është kungull! Ke dëgjuar për shalqinjtë e Divjakës! Po Shqipërinë e di ku bie”, – i them.Ai ngre supet dhe nuk ia ka haberin se për çfarë po i flet. Teksa largohesh nga pazari i frutave më pa shihe që mund të kesh hasur ndonjëherë, përballë ke një rrugë që lexon “Mother Teresa”.
Ndoshta krenari, ndoshta egoizëm, por kjo është rruga më e përfolur për shqipfolësit që jetojnë aty. Ndonëse “çifutët” edhe këtu janë treguar dhelparakë. Në këtë rrugë nuk është se banon ndonjë shqiptarë, përveç amerikanëve, dhe njerëzve që ajo u ka shërbyer.
I vetmi shqiptar që kemi si përfaqësues aty është berberi Altin: Dyqani i vetëm i tironsit ka pak histori brenda. Përveç katalogut të qethjes, në berberhanen e Altinit do të gjesh edhe fotot e Tiranës, Ismail Qemalit, ndonjë busull patrioti, sigurisht edhe ajo e Nënë Terezës. Në çdo qethje ai tregon për historikun e vendit të vet, ndonëse kjo nuk iu prek ndonjë sentiment të veçantë klientëve.
E njëjta gjë ndodhi dhe këtë radhë. Altini po i shpjegonte një burri me mustaqe teksa i priste flokët ato gjëra që ka bërë e madhja “Gonxhe Bojaxhi”, ndërsa idioti kujtoi se ajo ishte gjallë: “Kur të shkosh në vendin tënd, – tha, – përshëndete nga Nju Jorku”.
* Rrapush Sharka, me profesion gazetar, eshte nje emigrant i ri i sapoardhur me Lotarine Amerikane