Nga Astrit Lulushi/
Vendi mbulohet me turp,/
Kur njerëzit, si ujqërit, luftojnë/
Pa plan, pa diell, pa ditë,/
Në dritë të zymtë të mjegullt/
Nuk shohin cilin godasin;/
Papritmas, mes tyre, dikush/
Flet me guxim për të Drejta/
Përfshihet në garën brutale/
Mes korbave që sulmojnë/
Shqiponjën, e cila bërtet/
Fytyrë-mpirë, pa gjak,/
Sy-mbyllur, përplas buzët
Në lutje – “Oh Zot, jam unë!” –
Në vite këto fjalë s’janë thënë –
Perëndia s’e njeh, dhe me një gisht
E hedh larg mijëra lega në det.
Ura
Astrit Lulushi
Nëse nuk do të kishte dimër,
Pranvera nuk do të ishte e ëmbël;
Nëse nuk do të provonim
Shijen e hidhur të fatkeqësisë,
Mirëqenia s’do të ishte e mezipritur.
Gabimi nuk është gabim;
Nuk janë gabime
Ngjarjet që i sjellim vetes,
Pa marrë parasysh sa tê pakëndshme,
Janë të domosdoshme
Me qëllim për të mësuar
Atë që duhet të mësojmë,
Çfarëdo hapash që hedhim;
Janë të nevojshme, si urat,
Për të arritur,
Ku kemi zgjedhur të shkojmë.