Neki Lulaj-Gjermani/

NOSTALGJI/

Mendja sonte me dremiti përgjumshëm leqeve të shpirtit/
Shkoi poshtë e lart mbi disa kalldrëme ne disa kthesa jete/
Në odat me një llampë gazi si pasqyrë eca nëpër kate kujtimi/
Në ato qilare pa  dritë,  në dritë hëne  gjeja dashurinë si rreze./

Tingujt bashkë me erën  me përcjellin hapat e opingave të çara
Mbi gurë baltë e në një llohë vjeshte fytyrën ma pickonte
Hijet i mbaja fort e më fort me dorë si disa lule bore të bardha
Si një shkop magjik që e mbajnë pleqtë kur u ikin vitet në hone

U zgjua zogu bukurisht nga kjo nostalgji e çukisur  rinore
Duke i fshehur në cergën e territ netët na rritën në ikje.
Me dorën e ngrohtë përkdheli ballin  sit ë ishte  leqe baritore
Janë vargmalet e dashurisë plot përrenj lumej gurra freskie.

U ngjitëm kaltërsive mes rreshtave te bjeshkës së gjelbëruar
Hojet rinore ushqehen  me mjaltë, me fjalë  e fllad dashurie
A do të di edhe unë ta kem kur u duhej  dashuria  si e munguar
Fjalët janë atllarë të pashaluar ,hapa e javë në  kalendarin në ikje.

Fjalët  mëndafsh,  janë copëza  dashuri që sinorët përvëlojnë
Fjalët janë  kuaj të pashaluar  për shkallët e shpirtit të uritur
Nuk plaken e janë lumë që ujin e vrullshëm nuk e shteron.
Fjalët janë hoje mjalti, nostalgji për të mirin  e njeriun e ditur
….

SI JANË POETËT

Poetët janë si një pyll plot me bore, si një agim
Si një fushë me ullinj plot gjethe e me kokrra.
Degët iu lakohen nga pesha  e rëndë e begatisë
Kanë bukurinë që ua njeh guri, lulja dhe shqota.

Poetët jaë  erë behari apo dhe vjeshtë pa gjethe në tufane
I zbardhëron edhe bora e parë i zbukuron urimi
Poetet janë aktitektë urash mbi detra e oqeane
Që lidhin botën me magjinë e vargut dritërrëzëllimi.

Ata janë si kështjella madhore katallanësh si përralla.
Me plot shkallë, rrasa, tjegulla,  bedena, gur e mure.
Portat i kanë shumë te mëdha te gjëra e të gjata.
Janë kala me mure, frëngji apo petale në  lule.

Janë bletarë që shpërndajnë hojin e fjalëve të ëmbla
Janë poleni i lules ku bleta e thith dhe e bën mjaltë
Bukuri e botës dhe gurë margaritari si në ëndrra
Dashuron të dashurit e  shlodh në udhë  çdo shtegtar

Poetet janë dritë që fle në prehërin e hënës
E në gurrat e  fjalës së tij  shuhet  etja dhe uria.
Ata janë edhe engjëj që rrinë në mjegullën e dendur.
Kanë kalanë e fjalëve me shkallë ku preket gjithësia.

Janë engjëj dhe bujq duarartë që krasisin vargje
Strofat ua u kafshojnë zanorët rrallë e më rrallë..
Bashkëtingëlloret ju rrëshqasin valët  e Bunës në harqe
Janë gryka burimi plot shkumb e  ujë që duket si ujëvarë.

Vegon ylli tek ta ku etjen e shuajmë brez pas brezi
Tek ta janë Migjeni, Naimi, Noli, Mjeda,   Çajupi e Poradeci.