DRITA LUSHI/
Simfonia e yjeve/Cikël poetik/
Ta dish…/
Mbrëmjeve,/
se ç’më përshpërit ca fjalë magjike,/
e me yjet, shpesh bën edhe ujdi,/
qetsisht më bën që të besoj,/
se mi këndojnë ata ninullat , dhe jo ti./
Mëngjeseve,
kur endé gjumi si pushtues mbi sy më rri,
Vjen më lë mbi supe, ca puthje prilli
e ikën, bën si i paditur,
hutueshëm më thua: “ti paska lënë dielli”
Ta dish,
po të betohem, që ndonjë natë,
s’do flé nga fjalë, as nga ninulla,
tërë natën zgjuar do të rrija,
veç sytë si shejtankë, kot do ti mbyllja.
Hah…
E qepallat, rrufeshëm një çast do t’i hap,
Kur lehtë të më qasesh ti me hapa fryme.
e s’ke ku shkon pastaj, s’ka lojra më,
rob do të ngelesh brenda tyre.
2014
Adresa ime
Adresa ime këmbësore janë hapat e mij të përditshëm!
Adresa e tyre është: punë, shtëpi dhe anasjelltas;
ndonjë çaj kamomili (pa sheqer) pasditeve në qytet,
ose taksitë dhe rrugët, që bëj me to në kryeqytet
atje, ku vizatohet jeta ime e thjeshtë.
Adresat e mia janë te pakta, gjenden lehtë
aq sa, dhe symbyllur të vish drejt meje, mund të më gjesh;
ndonjë poezi “çast” e shkruar shpejt e shpejt,
një takim me mësuesen e vajzës në orën pesë;
ndonjë blerje në supermarket,
dhe darka në shtëpinë e ngrohtë, me një gotë verë.
Jeta ime është e thjeshtë,
adresa: i vogli dhe i madhi im qytet
2013
Simfonia e yjeve.
Se dija që edhe nata, me qetësinë e saj
Prodhonte këta tinguj kaq të rrallë.
Pa mbani vesh…
Mbani vesh si unë;
Veç bulktheve ketë natë pranvere,
Dëgjohet një muzikë, e rrjedh edhe një lumë.
Një harmonikë në buzët e natës,
Më kujton që dhe yjet bëkan zhumë.
Shohin njëri tjetrin, përballen, shtyhen,
Pastaj, hënën shohin ballazi, e rrethojnë,
dhe duan t’i tërheqin vëmendjen.
Si djelmosha luajnë vallen e qiellit ,
Kercasin me ritme të ndritshme këmbët,
Krejt si valltarë t’ kahershëm,
Që lindën nga barku i bing-bengut.
Se dija që nata ishte kaq e zhurmëshme, se dija…
Sonte, pashë e dëgjova simfoninë e yjeve….
E hëna, dirigjonte me fytyrë gruaje.
2014
Marsi ,unë dhe Deti
Unë ecja në fustanin e brishtë të pranverës,
E shihja, si zogjtë qeshnin,
Kur marsi dhe deti
ziheshin e grindeshin;
Deti kërkonte të më vishte me blu dallgësh
Marsi të më zbukuronte me frymë lulesh e fjalësh;
Ata, me dallgë e lule më donin e më shihnin në sy;
Ndërsa unë qeshja dhe i doja të dy.
2014
Sot
Nesër, s’ka të sotme.
Ajo lind dhe mbaron,
çel dhe vyshket në 24 (trëndafil’)orë,
që veç një ditë të dhuron
Nesër, s’ka më sot.
Më kot përpiqesh të gjesh ,
minutin, puthjen, buzëgazin
që sot, s’e dhe, s’tu dha.
Sot, s’ka më nesër.
Ka vetëm ditë, që vrapojnë tutje
e na marrin me vete,
pa pyetje…me ngutje…
2014
Meditim
Kurrë, nuk thashë – ”kurrë”;
As krahët s’i ktheva, si gunë
ndaj erërave gjithëngjyrëshe,
që frynë e frynë – furtunë.
Shpinën rrallë, ma panë miqtë,
por dhe ”armiqtë”, veç ballin më panë.
S’vij nga ndonjë tjetër planet,
veç Tokës, i qëndroj stoike në jetë.
S’u fsheha skutave,
as nga sytë- këmbët, kurrë nuk ika
përballë inateve, intrigave
mërive dhe zilive.
Jam Njeri, po po, Njeri!
Dhe zemrën, s’e kam gur,
por dua të vërtetën para dyshimit;
dashuroj guximin, para frikësimit
e zilisë, s’i trembem
as iki, me frikë.
Kush
ziliqar bëri hajër
pa thyer turinjtë?
Dashurinë s’e pashë
kurrë me dyshim,
as lotë s’derdha për të.
Kush dashuron,
gëzim duhet t’i burojë nga sytë
e jo lot.
Nuk vij nga tjetër planet,
stoike jam e do të jem në këtë Tokë
e vdekjen time,
Ajo do ta ketë pronë…
2013
As Ne…
As ditë, as natë.
Mu(z)g.
As orët, s’u bënë minuta
As minutat, s’u puthën në orë.
(Mos)Kohë…
As dielli lindi yje,
As yjet s’u ngjizën në diell.
(Tis) Gri
Veriu qëndroi aty.
E jugu ( s) lëvizi qerpik.
Dhe ne…
Shpinëkthyer …
Ngujuar në pole…
2014