Në Sofrën Poetike të “Diellit”/

JULIA GJIKA/ Worcester-MA/

   SOBALKA E GJYSHES/

Sobalka e gjyshes, Tempulli i saj,/

me një dritare tre pëllëmbë e ca./

Hyn drita dhe rezja e diellit me vrull/

ndricon sobalka,e vogla gjith’ nur./

Atje ndjehet  era e kandilit,/

që ndezur rinte dit’ e natë,/

për shpirt të atyre që kishin ikur/

dhe për ata që ishin gjallë./

Atje psherëtimat, atje lotët e saj/

Atje është kryqi dhe lutja e gjyshes:/

“O Zot falna mëkatet”!

Fëmijë më dëgjoni:

“Un’ fjal’n e shenjtë u them: përuluni,

që në paqe me vehten të rroni”!

Sobalka e gjyshes, Tempulli i saj,

ku thurte ëndrrat.

Qilimin me dy fletë, të punuar vetë

me brezin e Perëndisë,shtruar cep më cep.

Aty ende dëgjoj mësimet e gjyshes:

“Perëdimi i diellit,

mos ju gjejë me asnjë të mëritur.

Kërkoni falje kur gaboni, dhe falni”!

Këmbanë për ne, ky zëri i gjyshes.