Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SHKOLLA SHQIPE “DARDANIA”, GJUHË DHE IDENTITET KOMBËTAR TË SHQIPTARËT NË MONTREAL TË KANADASË

by

Valbona Ahmeti, mësuese në shkollën shqipe “Dardania” në Laval, Montreal, Kanada, rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”, New York, ruajtjen e identitetit kombëtar, historisë, gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare në Montreal, Kanada, nëpërmjet mësimit të gjuhës shqipe, historisë, traditës e kulturës shqiptare dhe aktiviteteve patriotiko-kulturore. Me mësuesen Valbona Ahmeti bisedoi editori i “Diellit” Sokol Paja.

HISTORIKU I SHKOLLËS SHQIPE “DARDANIA” NË MONTREAL

“Shenja e kombësisë është gjuha. Çdo komb mbahet nga gjuha. Kur një komb e humb gjuhën, humb dhe vetën” – Sami Frashëri. Në qytetin e Montrealit shkolla shqipe ekziston pothuajse 20 vjet. Shoqata Kulturore Shqiptare në Montreal e ka mundësuar hapjen e shkollës shqipe edhe pse është përballë me shumë sfida ekziston akoma. Në atë kohë shumica e shqiptarëve banonin në qytetin e Montrealit, jo larg qendrës dhe kishin mundësi t’i dërgonin fëmijët në shkollën shqipe. Tani numri i komunitetit shqiptar është rritur dhe është shpërndarë edhe në periferit e Montrealit. Prandaj Shoqata Shqiptare Kosova në Montreal mundësoi hapjen e shkollës shqipe “Dardania” në qytetin e Lavalit, ku janë frekuentuar një pjesë e madhe e komunitetit shqiptar. Kështu që më kërkuan që unë të jem mësuesja dhe pranova me kënaqësinë më të madhe. Nxënësit janë të moshave të ndryshme 5 deri në 13 vjeç kështu që tani jemi dy mësuese.

MBËSHTETJA NGA MINISTRIA E ARSIMIT TË KOSOVËS DHE SHQIPËRISË

Ministria e Arsimit të Kosovës dhe Shqipërisë kanë bashkëpunuar duke nxjerrë libra adekuate për shkollat shqipe në diasporë kështu që na ndihmojnë të zhvillojmë një mësim të mirëfilltë me nxënësit tanë. Dua të theksoj se pa ndihmën e prindërve kjo punë nuk mund të japë rezultate të mira. Po ashtu hasim në vështirësi si: largësia, mungesa e kohës për prindërit por edhe mungesa e fondeve e vështirësojnë zhvillimin e shkollës shqipe. Për ta mbajtur gjuhën shqipe ndër breza gjallë se cili duhet të kontribuojë në mënyrën e vet, qoftë me koncerte, valle, kurse apo aktivitete të tjera kulturore. Krahasuar me numrin e nxënësve shqiptar që i vijojnë mësimet në shkollat kanadeze një numër mjaftë i vogël i ndjekin mësimet në shkollën shqipe gjë që është e dhimbshme.

GJUHA SHQIPE, MISHËRIM I KOMBIT

Që ta ruajmë gjuhën shqipe në mërgatë duhet të mishërohemi kombëtarisht. Sigurisht se gjuha shqipe kudo në botë na identifikon si shqiptar dhe duhet të jemi krenar për gjuhën tonë të bukur që kemi, për flamurin dhe traditën shqiptare, prandaj duhet t’i duam dhe t’i ruajmë! Gjuha shqipe është si urëlidhëse me atdheun dhe konsiderohet si bazë e forcimit të identitetit kombëtar shqiptar. Fëmijët shqiptar në diasporë kërkojnë një vëmendje të veçantë për trashëgimin e gjuhës, kulturës shqiptare, çka që na bënë të kuptojmë se kjo është një sfidë dhe përgjegjësi e lartë.

GJUHA SHQIPE PASQYRË E KULTURËS SË KOMBIT

Dua t’a theksoj thënien e të madhit Eqrem Çabej: “Gjuha është pasqyra më e qartë e një kombi dhe e kulturës së tij”. Shoqëria kanadeze e mirëpret mendimin tonë dhe na e kanë ofruar klasën dhe mjetet që na ndihmojnë të zhvillojmë mësim të mirëfilltë. Kur flasim për kontributin e shqiptarëve deri më tani është mjaft i zbehtë por shpresoj se do të përmirësohet. Kemi nevojë për mjetet elektronike që i duhën shkollës për tu lehtësuar mësimin e mirëfilltë nxënësve.

VËSHTIRËSITË ME FËMIJËT ME DYGJUHËSI

Unë kam pasur këtë vit nxënës të moshave të ndryshme por ata që ishin të moshës 8 deri në 13 vjet flasin mjaftë bukur dhe është për t’iu falenderuar prindërve ndërsa fëmijët e moshës 5,6, apo 7 vjeç disa kuptojnë dhe flasin por ka edhe prej atyre që kanë vështërsi në të shprehurit shqip.  Nuk është për tu habitur se ata në shkollë i flasin dy gjuhë tjera. Mirëpo prindërit duhet t’a kuptojnë një gjë po nëse fëmija  e flet bukur gjuhën e nënës patjetër do të avancojë shpejt edhe në gjuhën frënge dhe angleze.

MËSIMI SHQIP RRIT PATRIOTIZMIN TE FËMIJËT

Unë mendoj se për rritjen e ndjenjës patriotike duhet të punojnë të gjithë si: prindërit të  kontribuojnë, shkolla shqipe, aktivitetet kulturore, vizitat në vendlindje etj. Dhe kështu që ju bëjë thirrje të gjithë prindërve shqiptarë që jetojnë në mërgim që të punojnë dhe t’ua lënë trashigim këtë gjuhë mjaltë apo gjuhë perendie gjeneratave të reja sepse këta të rinjë një ditë do të n’a përfaqësojnë si në Kosovë, në Shqipëri dhe kudo në trojet shqiptare si ambasadorët më të mire të kombit tonë.

KUSH ËSHTË MËSUESE VALBONA AHMETI?

Unë jam Valbona Ahmeti, kam mbaruar mësimet në Shkollën e Lartë Pedagogjike në Prishtinë, drejtimi Fizikë-Kimi dhe kam punuar dy vite si mësimdhënëse në qytetin e Vushtrisë. Që nga viti 1999 jetoj dhe punoj në Montreal të Kanadas. Që 13 vite punoj si edukatore në një shkollë fillore dhe tani jam emëruar si ndihmëse e mësueses. Merrem edhe me poezi dhe deri më tani kam të botuara tri libra me poezi! Poezitë e mia mund t’i gjejë lexuesi në faqen time të fcb-ut, në disa Antologji dhe botohen shpesh nëpër gazeta të njohura si : Nacional, Orfeu, Qendrapress, Fjala e lirë etj. Poezia më bënë të ndihem mirë dhe shkruaj kohë pas kohe! Përmes gazetës Dielli iu bëjë thirrje të gjithë prindërve të komunitetit shqiptar që fëmijët t’i dërgojnë në shkollën shqipe! Mendoj se fëmijët e diasporës po nëse arrijnë ta ruajnë GJUHËN MËMË është sukses edhe i prindërve dhe i gjithë kombit tonë!

Simon Qafa rrëfen kujtimet me Profesor Ernest Koliqin, Papa Palin VI e takimin me Nënë Terezën

by

Sokol Paja/

Simon Qafa, aktivist i shquar i çështjes kombëtare e komunitetit shqiptar në mërgatën e Amerikës, vatran e atdhetar i spikatur, në një rrëfim emocional për gazetën “Dielli” të Vatrës në New York, rrëfen kujtimet dhe mbresat e pa shlyeshme në memorien e tij me Profesor Ernest Koliqin, Papa Palin VI e takimin me Nënë Terezën në Vatikan. Rrëfimet personale dhe eksperiencat e jashtëzakonshme me personalitete të veçanta kombëtare e botërore janë kontribut për shoqërinë, historinë dhe brezat pasardhës. “Kam qenë seminarist i ri në Romë kur Dom Prek Ndrevashaj me prezantoi me Profesor Ernest Koliqin. Atë e kisha parë në vitin 1968 kur refugjatët nga San Biaggio dhe Atina, ishin tuj prit me emigrue në Amerikë, ishin te ftuar me marrë pjesë në Vatikan dhe tek Shtatorja e Gjergj Kastriotit në Piazza Albania” kujton Simon Qafa. Kur unë u regjistrova në Seminar me ra mu tokue me Profesorin dhe me ndejt me të disa herë pasi në atë kohë në Romë ishin Profesor Koliqi, Kapidani Mirditës Nue Gjomarkaj, Ismaili Verlaci, Don Prenk Ndrevashaj, Pater Daniel Gjeçaj, Dom Gjeto Radi, dhe disa herë kishim kënaqësi kur na vizitonte Dom Zef Oroshi nga New Yorku dhe Profesor Martin Camaj nga Gjermania” rrëfen z.Qafa për Diellin e Vatrës. Ishte një kohë e vështirë për Shqipërinë e shqiptarët nën terrorin komunist, e elita intelektuale ishte arratisur jashtë vendit. Simoni vazhdon rrëfimin e tij në detaje “si një seminarist i ri ishte kënaqësi me ndejt në nji tavolinë me këta gjiganta, veç me i ndigjue bisedat e tyre jo zyrtare por në mes shoqnisë që kishin njëri për tjetrin. Ah sa mëkat që nuk kishim celular në atë kohë me regjistrue këto takime. Sa pasuri e madhe do ishte” shprehet z.Qafa. Profesor Koliqi ishte një njeri ma i thjeshti dhe i pervujtëri që unë kam njoftë ne jetën time, kujton Simon Qafa teksa shton se Profesor Koliqi nuk kishte mëndje të madhe por ishte shumë i thjeshtë, sikurse mos me dit njeriu se kush ishte Koliqi i vërtetë, do kishte mendue se ky është nji katunar” arsyeton z.Qafa. Profesor Koliqi kishte një miqësi të madhe me Papa Palin e VI, sepse kanë qenë miq të ngushtë nga koha kur Papa Pali VI ishte Kardinal në Romë, rrëfet Simoni. Më tej ai kujton: “Për Papen edhe unë fitova një respekt të veçantë dhe të madh për të sepse ai kishte një dhimbje të madhe në zemër për shqyptarët dhe vuajtjet e tyre ndër komunizëm, për persekutimin e klerikëve dhe për kishën e persekutueme shqyptare, shprehet z.Qafa për Diellin e Vatrës. Ai tregon të veçantat e thjeshtësinë e Atit të Shenjtë. Papa Pali kishte një zakon të veçantë, ai shpesh shkonte me hangër darkë me seminarista nëpër seminare të ndryshme. Seminari im, kujton Simon Qafa, ka qenë mbrenda Vatikanit dhe nje ditë kur u ulëm na seminaristat me ngranë, befas futet mbrenda edhe Papa Pali VI. Ati shpirtëror i imi një prift i ri Don Angelo Comastri, mandej që u ba Kardinal dhe ma vonë Vikari Vatikanit e miku i ngushtë i Nënës Terezë me prezentoi me Papën. Mu dridhen gjujtë kur ja putha unazën, shprehet i emocionuar Simoni. Atë Comastri i tha: “Ati Shenjtë, ky është nji seminarist shqyptar nga Shqypnia e persekutueme. Më bekoi Papa dhe më tha “me trego pak historinë tande si erdhe në Romë dhe me trego pak se çpo ndodhë në at tokë shënjtë” pak o shumë atë çfarë i tregova unë kishte ndigjue edhe nga Profesor Koliqi, kujton me nostalgji bisedën me Atin e Shenjtë. Z.Qafa vazhdon rrëfimin e tij: “Miku im Atë Comastri në disa vizita të miat në Romë një ditë më tha “Simon kur me tregojshe se çpo hjek Shqypnia nga komunizmi, mendojsha se po tregon fantazina por mbas përmbysjes së komunizmit e kuptova që vuajtjet paskan qenë 1,000 herë ma të tmerrshme, dëshmon z.Qafa. Atë Comastri më ka prezentue për të parën herë, ditë që njofta Nanën Tereze më 6 Janar 1971 në sheshin e Shen Pjetrit kur Nana Terezë ishte e ftueme nga Papa Pali VI për një dekoratë. Me humor Simon Qafa tregon dhe momente gazmore mes miqve të tij: “Nji të shtunde shkova tek banesa e Dom Prek Ndrevashës dhe mas sa minutash krisi telefoni. “Alo” a “Profesor si je” “nuk muj me ardhe sonte për darkë se më ka ardhë një cub Mirdite dhe dua ta çoj jashtë për darkë në Trattoria Frascati” “a po vjen?” Mandej një e qeshme e madhe nga Don Preka. “Ani pra se po vijmë ” E pyeta Dom Preken, tregon Simoni se “Çka të tha profesori që qeshe aq fort? Don Preka më tregoi: “Më tha se kishte përgaditë do pilaf me vokabular dhe më ftoj në darkë, por kur i tregova që kishe ardhe ti, me tha “merre cubin me vedi, por më nep nja gjysë orë afat sa ti mshefi lugët e pirujtë se mi vjedh cubi Mirditës” rrëfen me humor Simon Qafa. Kisha nji respekt të madh për Profesor Koliqin. Në Janar të vitit 1975, shkuam në vorrimin e profesorit në Romë nga Detroiti, unë dhe Don Prek Ndrevashaj kurse nga New Yorku Gjon Gjinaj. Aty më priti Gjek Gjelaj që atë kohë ishte me rezidencë në Romë mbas largimit nga Propaganda Fide, kujton Simn Qafa. Dëshira ime? Kisha me dëshirue që çdo shqyptar i ri ose i vjetër ta kishte njoftë Profesor Koliqin personalisht, mbyll rrëfimin e tij emocional e shumë intim Simon Qafa mbi kujtimet e jetës së tij si seminarist në Romë, në bashkëveprim me personalitetet më të shquara shqiptare të shekullit të kaluar.

Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë në Itali, shoqata kulturore që synon integrimin dhe shkëmbimin kulturor

by

Skender Lazaj, kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë në Itali dhe Lori Duka sekretare dhe drejtore artistike e shoqatës në një rrëfim ekskluziv dhënë gazetës “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “Vatra” në New York, nëpërmjet editorit Sokol Paja, tregojnë jo vetëm historinë dhe aktivitetet kulturore, komunitare e atdhetare të shoqatës por dhe rolin e fuqishëm që LSHASHI luan për integrimin dhe shkëmbimin kulturor të artistëve shqiptarë në Itali.

Kush është Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë në Itali?

Shoqata kulturore me qendër në Gardone Val Trompia në Itali, e njohur edhe me shkurtimin LSHASHI, është një organizatë jofitimprurëse e themeluar më 14 prill 2015, e cila vepron në të gjithë territorin kombëtar italian. Për nga natyra e saj, bashkon të gjithë shkrimtarët dhe artistët shqiptarë që banojnë në Itali dhe e ushtrojnë artin e tyre në diasporë. Për t’u anëtarësuar mjafton të jesh banues në Itali, të ushtrosh çdo formë arti dhe të paguash tarifën vjetore.

Organizimi aktual

Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë në Itali, ka një organizim horizontal, jo fort hierarkik. I vetmi organ ekzekutiv, në kuptimin e vërtetë të fjalës, është Bordi Drejtues, që organizon dhe kujdeset për çdo aspekt ligjor dhe administrativ në garantimin e suksesit dhe jetëgjatësisë së shoqatës. Më pas, secili prej anëtarëve është në kontakt të drejtpërdrejtë me të tjerët për të shprehur lirshëm çdo ide, dyshim, projekt apo nevojë. Aktualisht anëtarët e bordit janë: Skender Lazaj (kryetar), Mimoza Leskaj (nënkryetare), Valbona Jakova (përkthyese dhe shkrimtare), Lori Duka (sekretare dhe drejtore artistike), Rajmonda Mara (arkëtare dhe redaktore), Fabiola Sali (redaktore) dhe Fatmir Gjata (poet).

Cili është misioni i LSHASHI – it?

Shoqata lindi me objektiv kryesor krijimin e një mjedisi, hapësire të favorshme, për të nxitur lirinë e shprehjes dhe promovimin e artistëve dhe shkrimtarëve shqiptarë në të gjithë Italinë. Në këtë mënyrë do të mund të krijohej një kanal krahasimi mes subjekteve që kishin të njëjtin pasion. Më pas, me kalimin e viteve, veprimtaria e shoqatës u gërshetua fort me komunitetin pritës, pra atë italian, duke krijuar kështu aktivitete promovuese ndërkulturore dhe artistike, të afta për të përcjellë mesazhe të forta, duke përfshirë më të rëndësishmin: integrimin e komunitetit shqiptar në kulturën e vendit pritës.

Çfarë lloj aktivitetesh organizon shoqata?

Veprimtaritë që zhvillohen gjatë gjithë vitit, kanë të bëjnë me prezantimin e veprave letrare të poetëve, deri te konkurset poetike kushtuar të rinjve, pa harruar dhe takimet e ashtëquajtura “reading”. Por nuk mbaron këtu, sepse çdo vit mbahet eventi më i rëndësishëm që është “Arti në Lëvizje”, i cili paraqet punën e artistëve të ndryshëm: nga piktura në skulpturë, nga letërsia te këndimi, nga teatri te punimet e dorës. E gjithë kjo me një qëllim të vetëm: promovimin dhe ruajtjen e kulturës shqiptare në diasporë! Vitet e fundit, shoqata ka rritur ndjeshëm bashkëpunimin e saj edhe me organizata të tjera jofitimprurëse si shoqata “Komuniteti Shqiptar në Itali” me qendër në Brescia, Proloco of Ghedi (provincë Brescia), shoqata kulturore “Alba”, qendra ndërkulturore “METE” po në Brescia, dhe shumë të tjerë. Ndërsa një ndër bashkëpunimet më frytdhënës për ne, është ai me Konsullatën e Republikës së Shqipërisë në Milano dhe qendrën kulturore SlowMill.

Për çfarë projektesh po punon LSHASHI?

Po punojmë drejt disa horizonteve. Na pëlqen të përmirësohemi gjithnjë e më shumë dhe të mësojmë nga shembujt e të tjerëve. Që nga viti 2022 kemi krijuar antologjinë e parë poetike të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë në Itali. Një projekt që vazhdon akoma sot dhe që së shpejti do të shohë dritën e botimit vëllimi i dytë. Në radhën e nismave në plan për të vazhduar, është edhe ekspozita piktoreske me titull “Zërat e dygjuhësisë”, e cila u inaugurua më 21 prill 2024 në qytetin e Inzino-s (Itali). Është një projekt i mbështetur fuqishëm nga Bordi Drejtues dhe do të ketë si protagonistë kryesorë piktorët dhe artizanët e shoqatës sonë. Gjithashtu, po punohet për dhurimin e një numri të konsiderueshëm librash, të botuar nga shkrimtarët dhe poetët shqiptarë të shoqatës, për bibliotekën e një qyteti italian. Kjo me qëllim që t’i jepet mundësia komunitetit shqiptar që jo vetëm të lexojë libra në gjuhën amtare, por edhe të pasurojë italishten nëpërmjet teksteve të përkthyera në dy gjuhë. Më në fund, shoqata synon të sjellë në vëmendje edhe rubrikën “artisti online”. Një tryezë e rrumbullakët virtuale e fokusuar tërësisht te letërsia – poezia, proza ​​dhe romani. Është një projekt i nisur nga ne gjatë pandemisë dhe për shkak të suksesit që pati, është propozuar sërish që të realizohet në vazhdim.

Si po ecën komunikimi i shoqatës?

Angazhimi i Lidhjes së Shkrimtarëve në frontin e komunikimit nëpërmjet mass medies, është gjithashtu shumë i rëndësishëm, duke marrë pjesë në mënyrë aktive dhe të vazhdueshme, në programe televizive (emisioni URA) dhe radiofonike (Radio Projekt 21 Kopenhagen), publikime në shtypin e shkruar dhe në kanalet e rrjeteve sociale. Ekipi ynë beson se ka disa baza të komunikimit që nuk ndryshojnë kurrë: thelbi i artit dhe ai i atyre që e shprehin atë, nevoja që çdo artist të shprehet nëpërmjet gjuhës së tij (artistike sigurisht) dhe të flasë në mënyrë tërheqëse me bashkëbiseduesit e tij. Dhe nga ky këndvështrim, digjitalizimi ka hapur dhe vazhdon të hapë rrugë të mëdha komunikimi.

Linkografia

https://www.youtube.com/@lidhjaeshkrimtarve
https://www.facebook.com/groups/478213179004200?sub_confirmation=1

90 VITE JETË, 63 VITE NË FEDERATËN VATRA

by

Sokol Paja/

New York, 22 qershor 2024 – Tonin Mirakaj, një ndër aktivistët më të veçantë të çështjes kombëtare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës festoi 90 vjetorin e lindjes. Një atdhetar i flaktë, patriot i dalluar, aktivist i zjarrtë, antikomunist i vendosur, besimtar i devotshëm dhe qytetar model, për mbi 6 dekada Tonin Mirakaj dha kontribut të jashtëzakonshëm në komunitetin shqiptar në Amerikë. Në një festë private me familjarë e miq të ngushtë, me bekimin e Dom Nikolin Përgjinit e Diakon Marash Shkrelit, e bija Diana Mirakaj Finerti dhe nipat Poul e Anthony Evangelista mbajtën fjalën kryesore të drekës festive teksa shprehën dashuri e mirënjohje për Toninin e dashur e të shtrenjtë, për mirësinë, dashurinë, këshillat, përkujdesjen, humorin, zgjuarsinë, sakrificat e gjithçka ai i ka dhuruar familjes në 90 vite jetë.

Tonin Mirakaj shqiptaro-amerikan i natyralizuar që në vitin 1967, ka lindur më 5 Korrik 1934 në Iballë të rrethit të Pukës, në familjen “Mirakaj”, e njohur për persekutimin e qëndrim antikomunist, që në vitet e para të marrjes së pushtetit diktatorial që sundoi në Shqipëri afro 50 vjet. Tonin Mirakaj jeton në Amerikë që nga data 24 Shkurt 1961, i ardhur nga kampet 2 UN të Italisë. Në këto kampe kaloi 6 muaj. Në Amerikë erdhi me garanci të Komitetit Shqipria e Lir, dhe ndihmë të International Rescue Committee. Shkrimin e parë për botim pas ardhjes në Amerikë ia dërgoi editorit të gazetës “Shqiptari i Lirë” Profesor Nexhat Peshkopia. Ai e lidhi me Federatën Vatra dhe i dha një kopje të Kanunores, të cilën e ruan edhe sot me fanatizëm. Tonin Mirakaj u regjistrua si anëtar në Vatër në verë të vitit 1961. Për herë të parë ishte delegat në Kuvendin e Vatrës në vitit 1971. Tonin Mirakaj u zgjodh anëtar i Kryesisë, kryetar i degës 29 NY/NJ, kryetar kuvendi, sekretar, reporter kuvendesh disa herë, dhe n/kryetar i Federatës Vatra për 4 vjet në vitet: 81, 82, 83 dhe 85. Ka pasur një bashkëpunim të ngushtë me gazeten Dielli, kryesisht me editorin Xhevat Kallajxhi, bashkëpunim që e ruan edhe sot. Tonin Mirakaj është aktiv dhe ndër figurat kryesore të Vatrës e veprimtarisë patriotike në USA që nga viti 1971 deri më 1997. Anëtar i disiplinuar dhe shembull që nga 1961 e në vazhdim. Në mediat e shkruara në Amerikë Tonin Mirakaj ka kontribuar në gazetat: “Shqiptari i Lirë”, “Dielli”, “Koha e Jonë”, “Illyria” dhe “Jeta Katolike”. Tonin Mirakaj ndihmoi shumë emigrantë në integrimin e tyre në Shtetet e Bashkuara të Amerikës me punë e përkthime në emigracion. Gjatë jetës së tij u takua me shumë politikanë shqiptarë ndër ta veçon Doktor Rugovën, Doktor Berishën, Mejdanin, Moisiun etj.

Tonin Mirakaj u vlerësua dy herë nga Vatra, veçojmë më 26 dhjetor 2017 me rastin e 105 vjetorit të themelimit: “Anëtar i Përjetshëm” i saj, për anëtarësi të shkëlqyer, për qëndrim të denjë ndaj çështjes shqiptare, dhe shembull i qytetarit shqiptaro-amerikan. Tonin Mirakaj u dekorua nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë z.Ilir Meta më 9 qershor 2022 me Titullin e Lartë: “Kalorës i Urdhërit të Skenderbeut” në shenjë vlerësimi dhe mirënjohje për kontributin e spikatur në demokratizimin e Shqipërisë, forcimin e lidhjeve historike shqiptaro-amerikane, lartësimin e imazhit shqiptar e vlerave tona kombëtare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Me kishen katolike shqiptare në New York Tonin Mirakaj fillon aktivitetin e tij me formimin e Lidhjes Katolike Shqiptare Amerikane (The Albanian American Cathilic League) më 16 Qershor 1962. Me 21 Korrik 1962 zgjidhet Këshilli i parë i Lidhjes: Tonin Mirakaj zgjidhet sekretar. Gjatë periudhës 1962 – 2000, ka kryesuar Këshillin e Kishës në 4 mandate, në periudha të ndryshme. Ka kryesuar aktivitete si Seminarin Internacional me rastin e 300 vjetorit të vdekjes së Imzot Pjeter Bogdani, mbajtur në Fordham University më 7 Tetor 1989, i cili në mes të tjeresh solli në Amerikë për të parën herë Profesor Ibrahim Rugovën. Në atë rast, filloi aktiviteti i tij diplomatik dhe politik që solli rezultate të përmasave historike për Kosovën dhe gjithë kombin shqiptar. Tonin Mirakaj organizoi Festivalin e parë shqiptar më 28 Tetor 1991, suksesi i të cilit filloi një traditë që po vazhdon për më shumë se 30 vite. Kryesoi shtegtimin në Vatikan dhe Audiencën me Shenjtërinë e Tij Papa Gjon Pali i dytë, Shtegtimin në Tokën e shenjtë etj. Kontributi dhe veprimtaria e Tonin Mirakajt do të ishte e pamundur pa mbështetjen e bashkëshortes së tij Miliana dhe vajzave Eleonorë e Diana, djalit Danjel të cilët kane qenë në çdo hap me Toninin dhe aktive në veprimtaritë e Kishës Katolike Shqiptare në New York duke kontribuar në korin e Kishës e në grupin Rozafati që prej fillimit. Jeta e Tonin Mirakajt është një frymëzim për brezat, mbi 6 dekada aktivizëm e kontribut thelbësor për komb e komunitet në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Tonin Mirakaj me jetën e tij aktive e veprimtarinë shumplanëshe, përfaqëson një plejadë patriotësh që shënuan një emër të ndritur në historinë e shqiptarëve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Faleminderit dhe mirënjohje për gjithçka Tonin Mirakaj.

27 vite shërbim në policinë e Hoboken, Shqiptarët e Amerikës nderuan Edmond Drishtin

by

Sokol Paja/

Hoboken, New Jersey, 8 Qershor 2024 – Pas 27 viteve shërbim e përkushtim në policinë e Hoboken, miq, familjarë, kolegë, artistë, personalitete të shquara të diasporës, shoqata e organizata patriotike në New Jersey, New York, Connecticut e shtete të tjera nga Amerika nderuan patriotin Edmond Drishti në mbrëmjen e tij festive të lamtumirës nga Policia e Hoboken. Vite të mbushura me krenari, sukses, devotshmëri e respekt. Edmond Drishti filloi punën si polic rrugor në Hoboken bashkë me vëllain e tij Arbenin në vitin 1997. Në vitin 2006 mori gradën “Rreshter” ndërsa në vitin 2019 fitoi gradën “Komandant Toger” duke shërbyer dhe në policimin komunitar. Ai drejtoi për dy mandate sindikatën e policisë në Hoboken. Ai është nderuar e vlerësuar “Life Saving Award” për ndihmën në shpëtimin e jetëve njerëzore në disa episode. Edmond Drishti ka qenë polic i dalluar në të gjitha katastrofat, fatkeqësitë apo rastet e jashtëzakonshme ku ka ndërhyrë policia si në 11 Shtator, përmbytjet në New Jersey apo Covid-19. Afro 27 vite shërbim në “vijën blu” mes kaosit e rregullit, ai kishte si moto që u kthye në frymëzimin e jetës së tij në polici: “Gjithçka për të ndihmuar e shpëtuar qëniet njerëzore”. Thënia e Maja Angelou: “

I’ve learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel” ishte moto në shërbimin, kujdesin, modestinë, marrëdhëniet dhe trajtimin e problematikave të qytetarëve në raport me policinë.

Në fjalën e hapjes Arben Drishti falenderoi pjesëmarrësit dhe shprehu krenari e dashuri për punën e shkëlqyer të vëllait Edmond Drishti ndër vite. Rrugëtimin policor, dedikimin ndaj familjes, mbështetjen prej bashkëshortes, miqve e kolegëve të tij, Edmond Drishti e përcolli para të pranishmëve me nota humori dhe shumë emocione. Mesazhet e përshëndetjet në monitor nga familjarë e miq nga Shkodra, sollën shumë emocione e mallëngjim për të gjithë të pranishmit. Një fjalë të veçantë që kujtoi babain e Edmond Drishtin, Bahri Drishtin e familjen e tij e mbajti Arvid Hoxha. Kapiten Romano vlerësoi suksesin e Edmond e Arben Drishtit bazuar në familjen e shkëlqyer shqiptare. Ai i vlerësoi me mirënjohje vëllezërit Drishti për shërbimin e shkëlqyer në policinë e Hoboken. Bujar Ademovi humoristi shkodran recitoi disa bejta gazmore ndërsa shefi i shkollës së Policisë në Hoboken Mr.Griffith e vlerësoi me mirënjohje për rezultate të shkëlqyera në punë Edmond Drishtin e Arben Drishtin duke qenë shembull për përkushtimindhe dedikimin e tyre. Mbrëmja argëtuese vazhdoi deri në orët e vona në nderim, vlerësim e respekt të Edmond Drishtit, patriotit e veprimtarit të shkëlqyer të çështjes kombëtare në mërgatën shqiptare të Amerikës.