Nga Agim Xh. Dëshnica/
Migjen, Migjen/
tek prehesh lart/
mes yjeve të artë/
a t’shkoi kund ndër mend/
në meditimin tënd/
dhunim e poshtërim,/
që ç’mend, si ky mjerim?/
Ku jeta hiqej zvarrë, pa gjurmë, pa mbresë,/
Sizifi i dërmuar, do shuhej nën ngarkesë;/
ku veç një qen të shoqëron si mik, si qengj/
e zogu në frengji, këndon si shenjtë/
e uji vjen e qan/
e sy e buzë të lanë./
Njeriu bishë e verbër; i prapë, pa vesh, pa shpirt ;
Cerber, me dhëmbët plumb që shemb
e kthetrat si kamxhik.
Mos griset re e zymtë, sipër majë më majë
e copë e pakët qielli, mos zbret në ferrin Spaç,
me erën dhe mendimin, kalon hendekë e boka,
përroin – rrjedhë gjaku, ku jeta tretet nëpër gropa;
mbi kulla karakollësh, pushon e pret në pragje,
troket në porta lehtë, nga gjumi zgjon të lodhur,
me thirrje e pak fjalë,
të vdekur e të gjallë.
1
E gjaku vlon në tru , në zemër e në krah,
ringjallja merr vendim
në mug e zbardhëllim.,
shpërthen dëshira për liri,
Mjaftë më! Më këmbë! Drejtësi!
Sfilitur, skllevër, por bijë të mirë,
kur s’dimë u ngrys apo ka gdhirë.
S’durohet , tmerr, skëterrë-minierë,
vagon mundimesh- Karont në hon;
qysqi e plagë, kazmë e lopatë,
vare e rëndë, vdekje e mandatë,
me afsh vullkani në çdo skutë;
në ditë pa ditë, helm e gas i mrytë;
me gjakun tonë-normë mizore,
tunel e terr e shpellë mortore
e jashtë të pret, ndëshkim, kërbaç,
e brenda burgut qeli, litar,
O Spaç, O Spaç, o Spaç!
Më këmbë. Flamurin !
Mjaftë më, gazetë e supë e zezë,
përbindësh apelesh në mëngjez,
pa diell, pa qiell,
pa një livadh e hijeshi
e shtigje qark, për miqësi.
Më këmbë! Lirinë !
Na digjet shpirti për lule e degë,
na digjet buza për fjalë e këngë;
për dhomë të qetë e shpresë e ëndërr;
për dasmë me valle, me nuse , dhëndër.
Afër nënokes kur gatuan,
për lojë vocërakësh tok me gruan;
për një gotë me babanë,
bisedë me motër e me vëllanë.
për mësim e shkencë e krijim,
për ardhmërinë me ngadhënjim . 2
Na presin drita, era e lirë, gjindje e tokë.
Të gjithë me halle e mall, për miq e shokë.
Të dalim rrugësh, në bulevard,
kur moti ngroh a mali zbardh.
Të shkojmë të lahemi në lumë,
në hije manash të bëjmë zhurmë;
në det të hapur kur fryn nga jashtë,
në muzg, në park, në orën gjashtë.
O ti, o Orë e malit, pse rri e kqyr më kot,
rrudh ballin e menduar, në faqe rrjedhin lot?
Skënderin, Palin, Dervishin, Hajriun;
s’i preu plumbi,
as vdiqën, as humbën.
Jetojnë, thërrasin: Kujdes!
Djelmoshat e bukur.
Bijtë e nënave, trimat e dritës,
armiqtë e territ. Të patundur!
Enden gërmadhash, gurësh , braktisjesh ,
Pjetër, poetë, piktorë, kujtesa dhimbjesh;
përroi zhurmon, mbush rrjedhën e jetës…
Dëgjohen fuqishëm zëra: Kujdes, kujdes