Nga Avdulla Kenaci/
Portret/
Një bashkatdhetar i përkushtuar pas Shoqatës, Tasim Ruko në Florida, punëtor i palodhur, bujar dhe zemërhapur që nuk bën hije vetëm për vete. Dëshira e tij më e madhe; t’i shikojë shqiptarët të bashkuar. Zjarri i “Vatrës” të qëndrojë përjetësisht i ndezur. – thotë ai.
Eshtë një burrë trupngjeshur, energjik dhe i qeshur, biond si një skandinav i thekur që kurrë nuk ta mbush mendjen për 55 vitet që ka mbi shpatulla. Quhet Tasim Ruko dhe është me origjinë nga Picari i Gjirokastrës. E kam njohur në rininë e tij të hershme dhe asnjëherë nuk do të ma priste mendja të takoheshim në New Port Richey të Floridës. Kisha marrë aeroplanin nga Toronto për të asistuar në 103-vjetorin e “Vatrës”. Dega e Tampa Bay është ndër më të rejat, as tre muaj jetë. Promotori dhe kryetari i kësaj dege është bashkëvendasi im, Tasim Ruko. Takohemi përzemërsisht e nisim të kujtojmë njerëzit dhe ngjarjet e së kaluarës, por unë nuk jam shumë i përqendruar në bisedë nga që për herë të parë vizitoj Floridën dhe mbetem i habitur nga gjiret me ujë të kthjellët, lartësinë e drurëve që me kurorat e tyre gjigande ndërpresin nxehtësinë e diellit tropikal dhe harlisjen e bimësisë, që nga lulet e deri tek bimët kacavjerrëse. Nuk kam parë bregdet aq të kthjellët e miqësor që kalon pranë pyjeve e shtëpive, tek këmbët e urave e themelet e restoranteve. Jemi përballë Gjirit të Meksikës, aty ku lindin rrymat e ngrohta detare dhe erërat e stuhishme kontinentale. Jemi në anën e kundërt të shtëpisë së Fan Nolit në Fort Lauderdale që Federata ”Vatra” ia bleu si dhuratë.Toka është e rrafshtë, e ndërprerë herë pas herë nga oazet me ujë të ëmbël. E kjo panoramë nuk më pëlqen vetëm mua, por edhe banorëve fillestarë që i kanë emëruar vendet me emra të tillë si Lumi Kristal, fshati Pranvera, Ujët e kthjellët, Kopshti, Liqeni Portokalle, Qyteti Diell, etj. Është një vendbanim i krijuar jo më shumë se një shekull më parë, i projektuar për shtëpitë e artistëve të mëdhenj, projekt që dështoi për shkak të depresionit të madh që nisi në vitin 1920, por nga viti 1960 e këtej, e tërë kjo zonë ka marrë një zhvillim të paparë.
E kishim fjalën tek Tasimi; ai emigroi këtu së bashku me të bijën dhe bashkëshorten, Xhinën. Amerika e tërhoqi duke kërkuar gjurmët e gjysh Imerit, i arratisur nga Shqipëria me 1945. Bashkëshortja iu bashkua në udhëtim nga që edhe ajo vinte nga një familje e persekutuar nga regjimi komunist. Ishin të dy plot ëndërra dhe dëshira për t’u bërë të pasur. Por duhej punë dhe ata nuk iu kursyen asaj. Tasimi dinte të shtronte pllaka e të suvatonte, por i duhej një ndihmës dhe zgjodhi pikërisht bashkëshorten e tij. Xhina është një labe me karakter të fortë, e heshtur, por rezistente. Mësoi gjuhën angleze, makinën dhe të shoqit shumë shpejt i vodhi profesionin. Tashmë, pas 23 vjetësh punë, ajo është bërë një mjeshtre e vërtetë. Qeshim të dy me Tason kur një kliente e merr në telefon dhe i thotë se nuk dua të më shtrojë pllakat një grua, më dërgo një burrë.
– Çudi, thotë Tasimi i menduar, është hera e parë që më ndodh kjo. Realisht këtu nuk ka paragjykime, ka gra treniste, shofere traku, police, çfarë nuk ka?! Do shkoj vetë ta shoh në vend si qëndron puna…
Ata të dy së bashku kanë krijuar një kompani të vogël ndërtimi. Njihem me punëtorët të cilët sillen shpenguar në sytë e tyre, shumica janë shqiptarë nga Kosova. Përparim Murati ka më shumë se tre vjet që punon në këtë kompani, ai dhe Bashkimi i zotërojnë gjithë zanatet që kërkon një shtëpi për t’u rinovuar apo ngritur nga themelet.
– Ndjehemi mirë duke punuar me Tason – thotë Përparimi i cili ka mbaruar në Kosovë shkollën për jurist – ai është njeri i drejtë dhe i arësyeshëm, mikut i thotë mik me plot kuptimin e fjalës. Ka rreth të madh shoqëror, e respektojnë të gjithë dhe pranë tij kurrë nuk mbetesh pa punë.
Një fakt interesant; Llukan e Marika Dashi, me profesion rrobaqepës, të dy me origjinë nga Fieri, në asnjë rast, në asnjë sebep familjar, nuk e lënë pa ftuar Tasimin dhe bashkëshorten e tij, Xhinën. Ata lanë shumë punë që kishin nëpër duar dhe morën pjesë në gëzimin e tyre, në ditëlindjen e Llukanit që u festua këto ditë. Por jo vetëm ata….
Shtëpia bujare e Tasimit është e madhe dhe e bollshme, me shumë tokë rrotull, me pishinë, pemë, lule e bar, por aty sipër në një kënd janë rrethuar me rrjetë teli pulat dhe lepujt. Më tej jeshilon kopështi nga ku merren zarzavate të freskëta. E çfarë nuk bën toka e Floridës e cila mund të mbillet dy herë në vit.
– Kjo shtëpi kurrë nuk mbetet pa miq. Mikpritja nuk është vetëm traditë, por edhe kënaqësi. – thotë nusja e djalit, Rrezarta e cila është banorja më e re e New Port Richey. Ajo ka mbaruar juridikun në Shqipëri, por ende nuk është integruar sa duhet sepse kujdeset për bebin e vogël i cili ka lindur në një kohë me krijimin e Shoqatës “Vatra” këtu në Tampa Bay.
Përpara shtëpisë së Tasimit, çdo mëngjes unë shikoja një veturë që ka të stampuar nga të dy anët me shkronja të mëdha fjalën Sherif.
– Është makina e tim biri, qëlloi që punon natën dhe kthehet afër mëngjesit. – më spjegon Tasimi – I thashë të merrej me drejtimin e kompanisë, por atij i pëlqen ky profesion. Ka bërë shkollë pas shkolle. Është profesion i nderuar, por me rreziqe. Para ca kohësh banditët e vranë një polic. Ai ishte i vjetër e me përvojë, por shkeli rregullat, shkoi vetëm në vendngjarje.
Unë ia them këtë ngjarje edhe të birit, por Elvini buzqesh e më thotë:
– Jo, nuk ka asnjë rrezik, gjithëçka bën vaki, por ka rëndësi të njohësh terrenin dhe me kë ke të bësh. Kriminelët nuk janë aq trima sa ngjajnë në filma. Bota e tyre është ndryshe nga ajo e njerëzve normalë, por ne pikërisht për këtë trainohemi. – flet ai me një shqipe të rrjedhëshme edhe pse ka ikur shumë i vogël nga Shqipëria, ndrysha nga e motra, Lorena, infermjere që e ka ka shumë të lehtë të shprehet në anglisht.
Rrotullohemi nga rrotullohemi e përsëri flasim për Shqipërinë. Gjysma e jetës së Tasimit ka kaluar pikërisht aty. Ka kujtime, por edhe shumë brenga. Familja e tij ishte e cilësuar armike e pushtetit popullor. Tasimi, djalë energjik, plot ëndërra, i kishte rrugët të mbyllura. Shkruheshin kundër pushtetit parrulla në mure, pemë apo fletushka dhe sigurimi dyshimin e parë e kishte ndaj tij. U largua nga fshati dhe për gjashtë vjet punoi në punët më të vështira, në Ndërmarrjen e Bonifikimit. Aty, edhe pse flinte keq, në çadra dhe ushqehej në menca kolektive, njohu shumë shokë e miq, të persekutuar edhe ata si ai. Por çdo e mirë, ka edhe një të keqe, u bë mjeshtër në ndërtim. Ishte e vetmja rrugë për mbijetesë. Kështu u bashkua edhe me Xhinën familja e së cilës shikohej me dyshim për “lidhje me armikun e klasës”.
Amerika është plotësimi i dëshirave, të kesh një shtëpi, një makinë dhe ato i bëri shumë shpejt, por kishte ndërmend një ëndërr të madhe, të parealizuar: Një shtëpi për prindërit dhe vëllezërit më të vegjël në vendlindje. Në se ju bie rruga për në Gjirokastër, sa dilni në fushë të hapur në luginën e Drinos, aty tek kthesa e Picar- Golëmit, do të shikoni një vilë të bukur tre katëshe, mbi një kodër. Ajo është ndërtuar me shpërblimin e djersës së derdhur në Amerikë. Rrotull saj, në ngritje e sipër janë hardhi dhe pemë frutore. Gjithë sa shkojnë, pyesin dhe vendasit u thonë: “Shtëpia e amerikanit”. Me të drejtë, 23 vjet nuk janë pak në emigracion.
– Njeri i zoti është jo vetëm ai që bën hije për vehte, por edhe për tjerët – thotë Tasimi – e kam ëndërr t’i shikoj bashkëatdhetarët e mi të bashkuar, komunitet të vërtetë, ashtu si shumë të tjerë këtu. E ndezëm zjarrin e “Vatrës” edhe këtu në Tampa Bay ku jetojnë e punojnë rreth 20 mijë shqiptarë. Jam apo s’jam unë, dëshëroj që zjarri i “Vatrës” të jetë përjetësisht i ndezur.
Jo vetëm për mua, por për këdo shqiptar është kënaqësi të takosh njerëz si Tasim Ruko dhe të njohësh familjen e tij, të prekësh vlerat që ata mbartin. Ai ka ditur më së miri të orientohet në Kontinentin e madh që quhet Amerikë, ka ditur se si të ruajë e të transmetojë tek të tjerët vlerat e shqiptarit të vërtetë. Dhe nuk bën hije vetëm për vehte….

Tampa Bay, 28 prill 2015