CIKEL POETIK NGA AGIM DESKU/

METEOROLOGËT THANË DIELL/

-Poetit Azem Shkreli-/

Prapë po dal Lugut të Zanave/

Të pi ujë krojeve rugovisht/

Të shoh cilat vasha janë bërë zana/

Dhe cilat ende presin rikthimin e jetës./

Azem nëse sot erdha të varri yt/

Nuk ika ta lë të vetmuar qytetin tonë/

Desha të protestoj pse askush nuk e vret frikën/

Qyqarët nuk zgjedhin emra të vrasin./

Nuk vdes burri çdo ditë e çdo vjet

Fjalës ia kemi borxh jetën e jo vdekjen

Me fal Azem pse nuk kam kohë të rri me ty

Bie shin në këtë ditë kur meteorologet thanë diell.

IM ZOT

Im Zot

Një jetë e bëra pa ty betejave

Cili më je sot.

Përmes cilës jetë më erdhe

Kur i duheshe lirisë si çlirimtar

U zhduke nga toka ime pa faqe të bardhë.

Tani çfarë më duhesh nëse veç u riktheve

As nuk më njeh nga fytyra ime e vrarë

Për varr mos më pyet sepse askush nuk ma di

A jetohet dhe a vdiset me kafka të huja në këtë shekull.

Kam mendue që vetëm sot vdiqet për atdheun

Unë paskna vdekur që një mijë vite jete

Dritë dhe diellin ka pesë shekuj që nuk di gjë për ta

Unë po jetoj për të vdekur apo po vdes për të jetuar.

Im Zot edhe unë e ti kemi qenë shumë më afër të vërtetës

Të dytë kemi jetue në një tokë të ndarë padrejtsisht

Unë vdisja për secilën betejë që e fitonim me ty

Ndërsa ti zhdukeshe edhe nga faqja e dheut e lëre më nga toka e jonë.

Çudi për njëqind masakrat e që shpirtrat e tyre iu rrëfyen yllit të Davidit

Unë mbeta duke shikue se si bëhen orë e çast vrasjet e demonëve

Dhe orët e liga janë rikthyer sebashku për t῾i numëruar varret pa emër

Jeto toka ime edhe pse sot kishte rënë shi që as Drini i bardhë nuk e mbajti.

ASGJË NGA ZOTNAT

Nëse një ditë rikthejnë zotnat

Tek unë dua të jetë dolli e gotës se kalorësit

Të lënë në gjysmë nga dashuritë e humbura

Hamletiane.

Errësirat më kalitën të di se cili jam

Kurrë nuk ju rrëfeva lirisë as ferrit

Isha dhe mbeta i njëjti kryeneq i krisur

Zbrita dhe u ngrita me emrin tim të harruar.

E harruam kur ishim të vetmit luftëtarë të lirisë

Dhe më të burgosurit e jetës dhe ndërgjegjes

Nën dhe mbi plumbat e armiqve e mbytnim frikën

Ku ndërroheshin vetëm emrat e patronëve të ferrit.

Ishim më shqiptarë se vetë toka e dielli

Bashkë me detin që përmbyste Titnikun e dhembjeve

Kështu të lodhur sa herë bënim kryq për tokën

Dhe kurrë nuk e kërkonim vrasësin e dritës.

Por, në liri e kam mendue të më qujnë Marie e Shotë

Jetën e vdekjen edhepse i kisha më vete

Kurrë nuk i kam takue të vrara nga betejat

Sot,përpos lutjeve të rri me engjëjt asgje mos më pyetni.

E VRARË

Eh,toka ime sa herë u bëra i krisur

Edhe njëqind herë nëse do vdisja

Varrin e kam pasur të dashur për atdheun

Pa asnjë çmim të jetës e di që do ma ruani.

Tani luftën time për tokën dikush e vrau

Një mijë herë edhe mua më vranë

Vetëm me plagët e kalorësit tim jetoj

Nganjëherë besoj se unë jam Promethe.

Sa herë i ujiti trëndafilat e kopshti tim

Ulëm dhe ju marrë erë dhe i pyes

Cili jemi më të vrarë në shpirt dhe në jetë

Por nuk do të vdesim as unë as ti trëndafil.

Unë i fala atdheut eshtrat dhe s῾di ku i kam

Ti trëndafil më qëndrove besnik me aromën e jetës

Të dytë jemi e vërteta dhe lutja e popullit tim

Në shpirtin e vrarë do e shkruajmë lirinë e qindra sokolave.

Një mijë vjet i paska jeta ime

Dhe nuk e dija për tokën

Që s῾ka një vend për mua

Ku të lutëm dhe të luftoj për ty.

FUQI PROMETHEU

Cila fjalë më ndalon

Ta shikoj jetën me sy atdheu

Me cilën gjuhë ngjaj në perëndi

Nga hyëj Promethe dua fuqi.

Deri kur lufta s´ka mbarim

Deri kur fjala s´ka tradhëtim

Deri kur trupin as varri s´ma njohu

Atdhe kurrë mos më thuaj ,ti largohu.

Sot lirinë e kam lënë trashëgim

Për të gjallët hyjneshës dhe Sokolit tim

Këta janë Gjergji dhe Marije Shllaku

Këmbëkryq sa mirë më rrinë krye oxhaku.

Ag

Ag e terr

I mbeta tokës besnik

Deri në frymën e fundit

Kur zjarrët ndizen vetë.

Ia lava sytë pranverës

Toka u bë loti im

Deri sa nuk di kush jam unë

Dielli ngjanë në fuqinë e zanave.

Relikt i shpatës se Gjergjit u shndërrova

Ka njëmijë vjet që u martova me motrën e atdheut

Të mos mbetët e vejë liria

Nuk e di kur do përfundon dasma e jonë.

Ag e terr

Mbetëmi kalorësit e Itakës sonë

Diellit ia laj borxhin

Dhe i lutem të më mbështjell

Kuq e zi.

Mua dhe varrin tim

Të ma bekoj me flamur.

TRISHTIM

Mos më thenqin

I çmendur

Kur mes thonjësh

Ç´mallkim hyri.

Eh,si më zu trishtimi.

Më nuk i besoj fjalës

Nëse nuk më rrri betejave

Të besës se dhënë

Vetëm për fitore.

Njeri duhet të vdes

Për lirinë

Ju vdisni.

Sot, dua të vdes unë

Vetëm për atdheun.

Lirinë merreni ju

Të gjallët pa liri.

Më mirë me rrënjet e mia

Po rri

Ku gjysh e stërgjysh

I kam

Me faqe të bardhë.

Ah,ndoshta vetëm në varr

Jam shqiptar.

PRAPË PROMETHE

Ecim

Ngritëm

Lartësitë s´kanë fund

As fillim.

Cila është jeta

Kur ecim

Pa këmbë të saj

Në tokë.

Në lapidare

Ngritëm

Me Diellin.

Ah,si paskanë ikur

Njerëzit

Tok po vdes

Nga vetmia.

Në udhëkryqe të jetës

E vura zemrën e vendlindjes

Të marrë frymë heroi

Të di orjentimin e betejave.

Vallë,a kam pasur ndonjëherë fitore

Të betejave për lirinë.

Apo vetëm një grusht dheu

Për varr.

Sot dikush ma humbi lirinë

Pse e barta tërë jetën

Plisin e babait.

Ah,asgjë nga fjala e shejtë

Prapë mbetëm udhëkryq.

Ndoshta lutja ime

Bëhet shërim plagësh

Të kem vetëm atdhe

A të ngritëm në Promethe.

S´DORËZOHEM

Nuk vras

Si më kanë vrarë

Këngët nepër legjenda

Mua më ngjajnë.

Nuk të dorëzoj

Oj tokë

Pasha nënë lokën

Pasha tokë e qiell.

Turp më vjen

Nga disa perandorë

Të rrejshëm.

Sa herë ma shkërdhyen

Atdheun

Me tokën e Zotit

Bëjnë tregti.

Herë e shesin

Më shumë e vrasin

E ndërrojnë me fytyra

Djajësh.

Atdhe nuk të dorëzoj

Të asnjë demonë

Edhe njëqind herë

Nëse vdes për ty.

ETIKË

Nëse nuk flet fare

Është etikë

Po fole

E mbyte veten

Pa të mbytur të tjerët.

Dhe po hype shkallëve të Diellit

Si unë dje me poetin Fran Tanushi

Është etikë.

Mbrëmë ishim në një pikë

Në një shkëmb të Gjergjit në Mirëditë

Kur Dielli ia fal rrezet pranverës

Edhe aty është etikë.

TË JETON POEZIA

Koha e poezisë deri ku shkon

Ka fund perëndimi i vrasjeve të saj

Dhe koha e njeriut që e krijon artin.

Heminguej nuk zhduket nga faqja e jetës

Jetojmë me kujtimet për Lasgushin e Serëmben

Dritë paqin hyjnitë dhe miqt e mij.

Mos e harrofsha as unë fjalën shqipe

T´i ruajmë miqt nga vrasësit e ferrit

Për të bukurën e ndezën botën.

Njeri sot a nesër duhet të vdes

Koha e poezisë apo unë

Më mirë vdekësha unë

Le të jetoj poezia.

GJUHA E SATANIT

(Paradox një njeriut gjysmë bishë)

Asnjëri nuk më njeh për gjuhën time

Nëse kam fotografi demonësh

Në njeri më sepaku ngjajë

Sikur nuk jam nga kjo tokë engjëjsh.

Dje isha më perandorë se vetë ata

Sot nuk ma zë goja se çfarë jam

Shetiti anë e mbanë faqes se dheut

Të gjithë më mendojnë se jam njeri.

Vetëm Zoti e di se kush jam unë

Dhe nëna kur më lindi dhe më rriti

Sot asgjë nuk bëhet nëse nuk vras

Mbas shpine kështu ma do fytyra ime.

A duron ma toka nga e shkel këmba ime

Sytë si më ngjajnë në krokodila

Ah,në këtë farë të këtij fisi jam shndërrue

Vetëm me Të Bukurën e Detit rri.

Nuk ka faj ky njeri për faqen e zezë të tij

Unë u bëra më bishë se bisha kur e ngritëm gotën bashkë

Ja tani bota sillet nepër bulevardet më kryeneqe të Satanit

Dhe heshtjes sime që s´kam më as fuqi të iku nga kjo farë e keqe.

TRËNDAFIL OSE ATDHE MBI VALËDETI

Valët e deti a të ujitin kur aty je tretur

Çdo mbrëmje kur dalin sebashku me yjet

Me mall lotësh të tokës se etur.

Për ty trëndafil dua të rri në pritje të lirisë

Nëse zotat kanë ngritur për ne gotën e dashurisë

Përgjithmonë fatin e ndaj me ëndrrën e lirë

Të tretur ku të dyve emrin dhe fatin na kishin marr

Pa kthim.

Sikur edhe fatëkeqësinë e ndamë njëjtë

Vetëm aromën e hyjnive e falim pa mbarim.

Buzëqeshjet i ruajmë nëse kemi beteja për lirinë

Me bajlozët e di serish do t´i kryqëzojmë shpatat.

Mos ke frikë nga deti Trëndafili im

Të gjitha hijet e zeza në natën e shejtë u vetëvranë.

Ti do të rilindësh persëri për hirë të gjuhës se Zotit

T´i bashkohesh tokës se shejtë dhe flamurit tënd kuq e zi

Betejat e shekujve na e lanë kujtim secilit brez shqipesh.

Sonte marr frymë nga fryma e jote trëndafil

Sepse i duhesh tokës dhe kohës sime

Ku ende nuk më janë varrosur eshtrat

Kur të ktheva serish në liri.

Tani të lirë trëndafil e ke rrugën për tek unë

Fjalën time do ta ruaj nga demonët dhe perandoritë e tyre

Prapë jam në luftë me perandorët që ma vranë atdheun .

Udhës se Kombit po i mbjellim lulet më të bukura të jetës

Për Trëndafilat e lirisë ndoshta një ditë bota e thot të vërtetën

Dhe në Natën e Zjarreve të Prekazit festojmë jasharisht

Me aromën e luftëtarëve të flamurit tim.

FRYMA E FUNDIT

Për mua dhe fisin tim

Kënga dhe lufta

Janë i njëjti udhëtim

Për ta mbajtur besën

Të gjallë.

Dielli

Më është fryma e fundit

Që ma mbanë në jetë

Fjalën e shejtë.

Zotnat

Nëse janë të fundit

Kur më goditën

Në emër.

Pse mbrojta

Fjalën

Dhe tokën

E grabitu

Fillimin

Dhe fundin e jetës

E lidha për ashtin

E tokës.

Frikën

Ia mbyta vetes

Deri sa këndoja

Betejave.