Nga Zyba Hysen Hysa/

“Shqipërisë po i ndodh si kalasë së Rozafatit, që ndërtohej ditën dhe prishej natën, ndaj edhe sikur të kem fatin e gruas që u muros për të qëndruar kështjella, do ta pranoj, vetëm dua të ngre zërin tim që të mos i dëgjoj e të mos e shoh më ndërtimin pa leje dhe prishjen me leje, se në vendin tonë kanë ardhur e kanë ikur pushtues pas pushtuesi, por asnjë nga pushtuesit, nuk prishi ato që ndërtonte ai që ikte, ndërsa në kohën e sotme, që jemi pa pushtues, pa armik në vatra, po bëhem mynxyra të papara e të padëgjuara…”

Shpesh dëgjoj nëpër biseda që thuhet: “Edi Rama(nuk thonë as Kryeministri) do i prishë të gjitha ndërtimet pa leje në Vlorë… Edi Rama do heqë të gjithë drejtorët e shkollave… Edi Rama…” I dëgjoj dhe nuk hyj në biseda e aq më shumë të debatoj, nëse bën mirë, apo bën keq, por pse ta fsheh, më zë një dridhmë që as vetë nuk e ndaloj dot, një dridhmë që pak nga pak më shndërrohet në makth, se këto deklarime i kam dëgjuar sa herë ndërrohen qeveritë këtu në Shqipërinë tonë të dashur. “Ëh… rënkonte vendi,/ Sa herë vinin mizoritë,/ Ëëëëëh rënkon edhe qielli,/ Kur hipin, zbresin qeveritë…”

Shqipërisë po i ndodh si kalasë së Rozafatit, që ndërtohej ditën dhe prishej natën, ndaj edhe sikur të kem fatin e gruas që u muros për të qëndruar kështjella, do ta pranoj, vetëm dua të ngre zërin tim që të mos i dëgjoj e të mos e shoh më ndërtimin pa leje dhe prishjen me leje, se në vendin tonë kanë ardhur e kanë ikur pushtues pas pushtuesi, por asnjë nga pushtuesit, nuk prishi ato që ndërtonte ai që ikte, ndërsa në kohën e sotme, që jemi pa pushtues, pa armik në vatra, po bëhem mynxyra të papara e të padëgjuara…

Ka vite që nuk më shkitet nga mendja një skenë e parë në një pyll buzë rrugës, kur një burrë po priste një pemë të lartë dhe pema u rrëzua me një oshtimë, që ngjante si rënkim e një të riu të rrëzuar nga një plumb i pabesë. Shtanga dhe lotova, se ai vazhdonte të priste më radhë… Po kjo vazhdoi në gjithë vendin, vazhdon edhe sot, priten e digjen pyje pafund… kjo gjë u bë edhe në 97, ku u shkatërruan fabrika, uzina, kombinate… vreshta, ullishte, kanale ujitëse… se kështu po “dënonin” sistemin diktatorial, vramë dhe njëri – tjetri me një egërsi më të egër se diktatura e diktatorit, në emër të “demokracisë” dhe ku ishim… në diktaturë, ku shkuam… në një formë më të egër diktature dhe ne sa koha shkon ndalojmë frymën dhe dëgjojmë të na çilet një dritëz demokracie, një dritëz shprese për paqe, për vëllazëri mes shqiptarësh, po si do ta kemi këtë, ku pa zënë kolltukët, dëgjohen kërcënime?? Cilët janë demokratët? Po socialistët? Po …? A nuk janë të gjithë shqiptarë? A nuk flasim të gjithë shqip? Nuk jemi të një gjaku? Pse do të “përshëndetej” populli me masa ndëshkimore pa i përshëndetur me dëshirën e mirë për të gjetur një gjuhë të përbashkët që edhe ato që janë ndërtuar pa leje të mos prishen, por të shpallen pasuri shtetërore, se një që vjen e ndërton në pronën time pa më pyetur, ai ka dy rrugë: Ose brenda një afati ta prishë vetë, ose ajo të më kalojë mua, kështu edhe këto ndërtime, se është mund, djersë dhe investim, që është bërë, mbase pa dokumente, por patjetër me leje, se nuk u ngrit një kështjellë me rërë të njomë, ashtu siç bëjnë fëmijët buzë detit dhe ta fshijë dallga, por është dashur punë e kur paskan qenë pa leje, ku ishte pushteti vendor që i ka lejuar? A nuk ishte kjo socialiste, apo në ato rrethe ku ka qenë i partisë demokratike e kur erdhën në pushtet bënë të njëjtën gjë??

O zot i madh! Kur do mbarojë kjo Odise?! Nuk e ka fajin ujku që ha tufën, por bariu që nuk e ruan, ndaj unë doja të dëgjoja nga kjo qeveri që të thoshte: “Nuk do të lejohen më ndërtime pa leje, ato që janë bërë në prona publike, i kalojnë shtetit për t’i menaxhuar për të mirën e popullit…” e cila do kishte më shumë vlerë, sesa të shkojnë me ceremoni për t’i prishur, ajo gjë krijon makthe, jo ndërgjegjësim, se po të veprohej kështu, asnjë nuk do të guxonte të ndërtonte pa leje, se do t’i konfiskohej… apo me drejtuesit e shkollave. Ç’faj kanë drejtuesit që i vinin mësuesit në rresht, kur ata urdhëroheshin nga lart? Po, jam dakord, të shikohen të paaftët, që edhe mund të ketë, por të aftët të trajtohen nga shteti si drejtorë dhe jo si komisarë të partisë. Ata janë si të gjithë, mësues, por kanë qenë të detyruar, janë shqiptarë e kanë të drejtë të punojnë, nëse duam arsim (jam e bindur) ata bëjnë arsim, nëse duam politikë, ato nuk kanë rrugë tjetër, bëjnë politikë. E keqja nuk është tek drejtorët, por tek qeveria. Nëse qeveria e re, do dijë të drejtojë, edhe ata do i përgjigjen detyrës, ashtu siç kërkohet. Fshesë e këtyre do ishte një përsëritje e gabimeve, duhet të mësojmë të drejtojmë, jo të shkatërrojmë…

Që në fushatë dëgjoja biseda mes kolegësh: “Po fitoi PS, unë do bëhem drejtor se jam i LSI – së, – thoshte njëri, ndërsa unë, – thoshte një tjetër, do të bëhem nëndrejtor, se jam e PS- së…” dhe këto bëheshin në sy të drejtorëve aktualë e krijohej një gjendje, si të ishin armiq. Unë besoj, se më “fshesën” e qeverisë së re, do të bëhet i njëjti gabim i qeverisë që iku dhe kjo më çon të mendoj, se në Shqipëri nuk ka ndryshuar asgjë e nuk ndryshon asgjë nga kushdo që ta marrë pushtetin, se politikanët tanë nuk udhëhiqen nga ideja: “Ç’mund të bëjmë për popullin”, kjo mbaron me mbarimin e fushatës dhe populli nuk ekziston më si nocion e jo më si qëllim.

Unë i uroj qeverisë së re një rrugëtim paqësor dhe bashkëpunues me gjithë shqiptarët, sidomos, me intelektualët dhe mendjet e ndritura të vendit tonë. Le të merret ky shkrim si një shqetësim që vjen nga populli, se krijuesit kanë veti që pëshpërimat dhe psherëtimat e popullit t’i kthejnë në thirrje që shteti t’i dëgjojë dhe të reflektojë…