LETËRSI- JULIA GJIKA NË SOFRËN POETIKE TË DIELLIT/

TI, SHEMBELLTYRA IME!/

Rastësisht jam ndodhur/

në një qytet të panjohur./

Më dukej si ëndërr./

Ecja e pasigurt,/

ecja për të gjetur një dalje,/

vërtitesha në një udhëtim të paqëllimtë./

S’isha gjë tjetër veç një mizë pa kokë.

E panjohura ecte përkrah meje

ndonse isha fill e vetme.

Ndjehesha si në pranga

dhe fjala më ish e lidhur.

Ishte nje makth dhe asgje tjetër.

Kur drita po shuhej tej në perëndim

ndjeva vetmi.

Një zgjim të shpëton!

Vetëm një zgjim!

Po si ta ngrysësh një natë?

Por ende s’ka mbritur çasti!

Duhej përgatitur diçka.

Qytet i panjohur,

mbështjellë me pasiguri.

Nëpër mjegullnajë vërtiteshin orët

duke shtyrë akrepat.

Dikush ndërhyn pakuptuar.

Vendos vulën për çdo gjë.

E pamundur për mua të kuptoj

si u bë e mundur të hapej shtegu i shpëtimit

të eci në atë qytet që nuk kishte dalje?

Tani hija ime ndiqte dritën.

Papandehur erdhi ai çast i shumëpritur

ku mushkëritë mbushen me frymë,

ku plotësisht je në udhë te mbarë.

Ajri ngarkohet gjithnjë e më shumë

me aromën e nje premtimi:

“nuk do të humb,

ti je shëmbëlltyra ime.”

***

NE OQEAN  AJRI

Sqepi i një pëllumbi

nën tinguj metalikë

mblidhte një ëndërr të coptuar

për t’a ngritur lart

në oqean ajri.

Duke lënë poshtë

hije zvaranikësh.

* * *

Në mes qiellit dhe tokës

dita numuron orët

kënga e mallit

e qepur në qiell

pikon vesën syri i mëngjesit,

ku lahet një pulëbardhë

përpara fluturimit.

***

DREJT MALIT

Sa shpejt!

Në një ditë acari,

Zoti e ftoi për t’u ngjitur Malit.

I bindur me tinguj në buzë,

shërbëtor i denjë

dha provën e fundit,

si çdo mëngjes kur falenderonte Zotin

për bukën e përditëshme,

për faljen e mëkateve.

Ishte gati, u nis…

Ditë acari,

kur toka ishte e ngrirë.

Ai u ngjit Malit.

Në qetësi hyjnore,

për ne la fjalët.

***

PARA SE TE LARGOHEJ NGA NE

Ajo donte të flinte me mua- kujton Maria.

Më erdhi pranë shtratit,

qëndroi atje në fund tek këmbët e mija.

-Më parë kish ndaluar tek unë

të kujtohet? – flet me padurim Parashqevia.

Ngriti kuvertën që më kish rënë në dysheme,

pastaj u mbështet tek dritarja.

përballë me shtratin tim.

Largoi perden, ishte një hënë e plotë në qiell,

drita e saj i ndriçoi fytyrën.

Sa e bukur ishte mami atë natë!

Për mua ajo ka mbetur aty.

Nuk e largoj dot nga sytë,

si mund të largohet një perde.

Asnjë natë,

nuk ka forcë të ma marë atë fytyrë.

Si hëna që qëndron atje lart,

ajo qëndron me mua- thanë

në një gojë binjaket 11 vjeçare,

për nënën e tyre që e humbën .

ATJE LART NE KODRINE

Atje në kodrinën e blertë

janë edhe banesat e vogla.

Gjumin e përjetshë atje bëjnë foshnjat.

Tingujt e lutjeve pikojnë nga gjethi në gjeth

në një det heshtje që hesht.

Në çdo stinë aty shpërthen blerimi

aty çelin lulet më të freskëta

që mbjell njerëzimi.

Aty këputet lot’ nënash,

aromë parajse kundërmon mbrëmja.

Ato banesa të vogla

me lot pavdeksie vaditur.

me tinguj zemre nënash

ëngjëj nanuritur.

PUTHJA E DASHURISE

Puthja e dashurisë është e kripur

puthja e dashurisë është pikë mjalti

Frymëmarjen e qielli ajo ka

e nxituar në fillim

pastaj e matur.

Puthja e dashurisë

shpërthim i stinës

me ngjyrat e ndezura veshur

nuk pret të bjerë mbrëmja

me mushtin e muzgjeve dehur.

Puthja e dashurisë e humbet rrugën

I bën syri dritë, fluturon në botë drite

ashtu si ja do e bardha zemër.

LAKURIQET E NATES

Fluturimi i tyre është elegant,

nuk e durojnë vapën, as dritën

Qorrazi futen nën çatitë e shtëpive të vjetra,

zhurrmojnë nën tavanët, koloni.

Të frigon fluturimi i tyre magjik,

të tmeron kafshimi vdekjeprurës.

Pëllëmbët e tyre me thonj të mprehtë.

të çudit këmbëngulja e tyre,

uljet dhe ngritjet

krahëhapur në pikiadë.

Kur truri i tyre më parë ka bërë selektimin.

a thua do të rrëmbejë nëse të ka zgjedhur,

Dallon çka përpara, një shkëmb, njeri a një mizë.

Të frikshme janë thonjtë,

me to të vërtit në honet e së panjohurës.

Hutimi kërkon portën e shpëtimit

je i detyruar të mblidhesh sa grushti

e të shikosh si ai fiton

ndërsa je bërë të flasësh me vehte!

Mars 25- Prill/ 6 / 2021.