Neki Lulaj/ Gjermani/
TITËRRIMË VARGJESH/
(Poetit Ali Podrimja)/
Si trill poetik na erdhe në kujtesën e mbrame/
Në amëshimin e dhimbjes ku stërkalat rrokullisen/
Vetëtimë e mbushur plot elipse si gjëmimet në Alpe/
Titërron rrokje në ditën që vjen me sinorë befasie/

Lajmi këput më dysh për ty frymëmarrjen në gjoks/
Jetën e fillove si uragan e arratinë more si meteor/
Si t’i lidh sonte litarët e ngërçet plot nyje që nyjojnë/
teksa pisha thërmohet e thyhet në Çabratin shekullor/

Zemra u plagos mbi Ulpanë, në Prishtinë e Dardani
Eshkë e ndezur Lumi në shtratin e Lumit si vërshim deti
Dremit në qetësi hyjnore ky erudit e perlë në poezi
Aliu ynë modern që zanoret e heshtja dhimbshëm i treti

E ai në Rilindje gjen qetësi ku qielli në Torzo fluturonte
Ashti dardan mishëruar në credo zemrat nuk gjetën qetësi
Në mes të fletëve të bardha ku zemra vullkan përlotej
Të ndrydhura në një gjoks atdhetar në sirtarin e ri

Lumi tri dekada rrodhi në vetmi e në pikëpjekjen e papritur
Me poetin e vargut modern bashkë u shua etja për jetë
U takuan me mallin e djegur në përjetësinë yjembushur
Dhe bënë një kullë të re kujtese , një monumet

ATJE

Kohë e ndrydhur nga pagjumësia
Mbi vekun e legjendave
Ninullë e vjetër në qoshe të odës
Rrotull sillen bandillat në kopshtia
E fjala thur qilimin e kohës

Degët gjysëm lakuriq
Luhatin zogjtë gushëkuq
Jo, nuk dinë t’i ndalin cicërrimat
Puthin buzët e tokës ku korret grurë
E eshtrave iu japin gjallëri
Teksa gërhet thellë në lëndinat

Në gjumin e parë të ditës
Era pehat në lugun e ngrohtë
Endërrat në shtratin e drurit
E mashtrojnë paq fund në kohën

Buzët e hënës puthin vetullën e lumit
Në shtratin e valës përkunden zanat
Mbi urën që i ndan dy brigje
Hingëllimat e kuajve dëgjohen nëpër shpat
Duke i varur stërkëmbthin kohës ditë dhe natë

GOZHDËT SHKULI

Mbi gozhdat e shekullit varen 100 vjet mëvehtësi
Tremijë vjet shtet heshtjes ia kreh kaçurrelat
Kombit merr shtëllunga mjegulle në qiell pa kaltërsi
Në male këputen dhe rilindin gjethet te dega

Nëpër shkretëtirat e kohës ecim mbi kalldremin e jetës
E plandosën Krishtin e gjakuan vunë në një kryq gjaku
Mbi trup kamzhik i skuqur gozhdat kurrë nuk u prekën
Vrushkujt rridhnin drurin që nuk e breu teja tek pragu

Lisat e zgjimit nuk digjen e të gjatë e pat durimin
Sa të thellë e kishte shikimin tek muret pjestonin heshtjen
Nga vringëllimat në mes të çarave të kohës vinte lëngimi
Shtetrrethim tremijëvjeçar armiqtë vinin në prag të një dere

GJUM I MËRGUAR

Tërë natën bëra sehir se dikush gjumin ma vodhi
Ajo që po gërhin në dhomën time tejmatanë murit jetim
Recepcionieri dremiste gjumëtrembur në një qoshe
Nata ishte zhytur në një oqean që nuk ia dije thellësinë

E shlodhja ditore rrinte si në një kënetë e përgjumur
Mbi shavarin e jetës më shihte mua mbi tavolinën e vjetër
Dy bërryla si qiri të ndezur në katër këndet e Atdheut
Shëtit shungullima e natës si shtrëngatë në moçalin e nxirë

Stuhi e papërgjumur prek livadhe dhe kroje kristalore
Sonte kujtoi pikëpjekjen e shfletoj kalendarin e vjetër
Ndrydh heshtjen e s’di ta pikturoj fytyrën engjëllore
Ta shkruaj emrin në një shkëmb e në kapakun e zemrës

Kanjusha ime e bardhë mos je lejlek zemre
Në cilën rrasë guri të gdhenda fytyra e bukur
Lotin mbi faqe prush dhe ëmbëlsi e njelmët
Plot margaritarë me vlerë si dielli rrezepurpur

Loti i kripur m’i shëroi plagët e shekullit barbar
Melhem për varr është e vellon do ta blejmë bashkë
Në Vlorë shtizon flamuri për dasmën e madhe
Do e stolisim nëntorin e kuq dhe të bardhë