Tubëz lirike/
Nga Anton Çefa/
Silueta jote, Shqipëri !/
Në damarët mavi të delirit tim/
silueta jote, Shqipëri !/
Herë nji konsull romak/
e madhështore, mospërfillëse Teuta/
në fronin mbretnor/
si pa dashtë më fanitën./
Herë nji pashά me çallmë/
e kaltërim i Gjergjit në re/
si dhe nji shqiptar kaçak/
që u pret kokën/
kohnave e fateve./
Në damarët mavi të delirit tim,
silueta jote, Shqipëri !
Lagunë e idhtë e dhimbjes
Oh, toka ime e shejtë,
ec e ec,
sa vite bana udhë
e udhë
mbi pllajën e idhtë të dhimbjes.
Në albumin plot baltë të rrugëve
m’i ruen gjurmët e hapave
si peng kujtimi
të nji fjale
me ngjyra të dridhshme ethesh
ku feks jehonë e shqetë
brenga ime për ty
si rrezatim ylberi.
Oh, toka ime e shtrejtë,
lagunë e idhtë e dhimbjes,
filtroma fjalën time
me baltën tande të shejtë!
Sinor arbëresh
Heshtja pushon n’amshim
mbi supet e përhimtë të atij shpani.*
Në mermer të Deas
shkelqen nji kumt i lashtë.
Urti Kanuni ka dhe nji ashkël guri.
Dhimbjen ta thekë ai gur
që Europa me gjak e nguli.
Eshtnat e të parëve në vorr
e gurët n’sinore
mos m’i lueni !
Kanë të njajtën peshë Kanuni.
. . . . .
*Shpan-i : guri i varreve.
Peng dhimbjeje
Truell do të thotë brengë
brengë që trashiguem prej të parëve
dhe që do t’ua lamë fëmijëve peng
me gurin e varrit
si dritën e synit.
Le t’i randojë në gjak
e në prak.
Trualli asht mall
kur je larg,
mall i shastisun
për hinin e vatrës.
Trualli asht dhimbje
kur je pranë,
dhimbje që pikon në çdo kapilar.
Rozafa
Si hana në boduarin e reve
Rozafa
në themel të kështjellit të gurtë
e në krahët e legjendës.
Përsëdytet e përthyhet
drita e hanës
në kullim të qumshtit ndër shekuj,
shkëlqen ashti i flisë.
Mall Shqipërie
Dallgë të çapërdisuna,
të turbullta e të zymta Atlantiku
- urë kujtese
për buzëqeshjen e urtë
e të kristaltë
të Adriatikut,
ku gjithnji lundron
si barkë me vela të bardhë
hija e trëndafiltë e një malli.
Malli për pluhurin e ngjyrave t’ylberit
Më gufon një mall i hershëm
njomzak
për pluhurin e ngjyrave t’ylberit,
amësimët e aromave
e për fijet e tingujve që endeshin
në indet e blerimeve
n’fund t’kopshtit,
e dridheshin pa pra
tue u derdhë në enën e kaltër të hapsinës.
Deliri i moshës bridhte
deri në skajet ma të largëta të andrrës,
si bredh dhe sot
në kullimet e blerta të gjakut.
Më gufon nji mall i hershëm
njomzak
i paqtë si zogu në fole.
Me bisedat e gjetheve
Ngujue në fund të kopshtit
gjithherë me kambë në dhe,
si me motrat
u rritëm bashkë,
moj kumbull.
Si nuk të lodhi pritja,
sa herë unë brodha
e të harrova?
Me bisedat pa mbarim të gjetheve
në pranverë
e me heshtjen e ngritë dimnore,
çfarë don me m’thanë, moj kumbull ?
Largime,
vajtje e ardhje ka kjo jetë,
po ti mos u trishto:
në degët tua kam varë përgjithmonë
buzëqeshjen e fminisë.
Në zemër më ngrin nji plagë
Ktheva në shtëpi
si gjethi i zverdhun
që era e hedh përdhe.
Ndigjoj trokitjet e nallave të nanës
në oborrin e shtëpisë së heshtun
si kumbime të bekueme
që binin mbi fmininë time.
Ajo s’asht ma.
Dhe as qeni nuk asht
i miri i im,
e mbyti malli.
Tani po përtypi
lehjet e tij të mirëseardhjes
si kafshata të njelmëta malli.
Vetëm kumbulla, po,
më përshëndetë
me një fëshfërimë të blertë
qortimi prozhmues.
Në zemër më ngrinë një plagë
prej bryme e bore
rishtas e hapun.