Nga Kaltrina Hoti/ U humba sot në bardhesën e pëlhurës, me brushën dhe ngjyrat të qetësoja shpirtin. U ballafaqova me disa fjalë që bënin zhurmë të madhe pa drejtim dhe asnjë qëllim të caktuar. Fillova pikturën me një ndjenjë të kujtimeve. Përpara syve që donte të futet në pikturë më erdhi gjyshja ime Lola. Më tingëllojë zëri i saj duke më thënë; “mendo tre herë para se të flasësh fjalën tënde”. Ajo sikur donte që kjo fjalë e urtësisë të shpërndahet në pikturë që përmes syrit të depërtoja në kuvend. Urtësia ky virtyt i lartë njerëzor ku pesha e fjalës zbut egërsinë më të madhe krijon personalitetin dhe autoritetin tonë. Durimi që është fillimi i urtësisë të jep rast ta njohësh diturin e përfituar në tryezën e ballafaqimit të ideve. Fuqia e urtësisë depërton përmes rrezeve të dritës dhe si një burim shprese mbledh të tjerët drejt një qëllimi të vetëm ku muret e Kullës së Lashtë stolisen me vepra. Vetë gjyshja Lolë me pranin e saj më kujtoj odën e dikurshme të burrave ku urtësia ulej në ballë. Ajo kohë mbante vulën e rendit të fjalës ku në atë odë rreth tryezës kuvendare ulej këmbëkryq e barabartë edhe gruaja bashkë me trimërinë e burrave. Urtësia për çështje madhore ishte shtylla e vendosjes. Çdo kuvendar që ka shpreh mendimin ka qenë në gjendje ta zbërthen në brendësi të fjalës së urtë, duke iu përshtat sfidës së kohës. Edhe sot ne kemi nevojë që në çdo kuvend të fjalës të përdorim aftësinë tonë të vjetër edhe pse ballafaqohemi me opinione të ndryshme por që kanë një përfundim të logjikshëm ku do fitoj fakti dhe argumenti i urtësisë. Zhurma nuk është argument, është padituri, andaj ne duhet të priremi nga urtësia të cilën duhet ta ushqejmë më libër, laps, brushë e daltë. Ne kemi nga ku të mësojmë dhe unë me këtë rast dua të citoj të madhin mendimtar Sami Frashërin ku vepra dhe fjala e tij na mëson se si të kuvendojmë në tryezën e qëllimeve madhore. Ai me një rast thotë:  “Njeriu nuk është i përjetshëm, le të përpiqet të jetë e pavdekshme ajo që do të thotë dhe ajo që do të bëjë.”