EVGENIJ EVTUSHENKO/
MONOLOG I NJERIUT TË PASNESËRMË/
Adami dhe Eva nuk kishin parti,/
arka u projektua nga jopartiaku Noe./
Të gjitha partitë me buzëqeshjen malinje,/
i shpiku djalli – ai ka shije të keqe./
Dhe mbase në zemër të vetë mollës,
ç’krimb ishte mbyllur – krimb e gjarpër në një
Politika – profesioni me origjinë diabolike
dhe njerëzit u krimbën pastaj.
Politika shpiku policinë,
politika shpiku liderët,
futi njeriun e gjallë në rresht
dhe i ndau njerëzit në kuadrate.
Ku është partia e vejushës, e pelegrinit të gjymtuar,,
Partia e fëmijës dhe e familjes, ku është?
Ku është kufiri midis Magdalas dhe Majdanekut,
dhe në mes Oswiecimit dhe Songmit?
Një ditë, një ditë, një ditë,
stërnipërve të kohëve moderne të gjitha partitë
do t’u vijnë në mendje si një gjë e largët,
si egërsira, Babilonia e madhe.
Dhe do të ketë një botë pa të gjymtuar në varrezë,
pa sakatë moralë në pushtet,
dhe një parti e vetme në të:
emri i saj i thjeshtë – njeri.
Shkruar në vitin 1972 – Botuar në vitin 1991
Përktheu: Faslli Haliti
1.TË RINJTË QË DUHEN /
Të rinjtë që dashurohen puthen në këmbë
Përballë portës së natës
Kalimtarët që kalojnë i tregojnë me gisht
Por të rinjtë që dashurohen
S´janë aty për askënd
Është vetëm hija e tyre
Që dridhet në errësirë
Që shkakton tërbimin e kalimtarëve
Përbuzjen e tyre nënqeshjet e tyre
Zilinë e tyre
Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd
Ata janë diku shumë më larg se nata
Shumë më lart se dielli
Janë në shkëlqimin verbues të dashurisë së tyre të parë.
Përktheu: Faslli Haliti