Skicë/
Konferencierja, një vajzë e re, me një fletë në dorë tha:“Ai është një djalë i ri që e do poezinë. E flet mirë shqipen por poezitë i shkruan greqisht…”
…Dhe, duke mbajtur në një dorë mikrofonin e në dorën tjetër letrën, nisi të recitojë…
Recitoi një vjershë…
Më pas një dytë,
Më tej një tretë…
I dëgjova mes zhurmës që mbushi sallën.
Nuk i ndjeva.
Nuk më bëri “tëk” në shpirt.
Të njëjtën gjë bëri edhe salla.
Ai ishte një djalë i ri që siç u tha, fliste “mirë shqip”…
Më erdhi keq…
Nuk akuzova djalin. Nuk kishte faj. Vetëm dy vjeç ishte kur shkeli në tokën greke…
Akuzova “zotin”.
Jo atë që rri e na sheh nga qielli…
Akuzova “zotat” që rrinë e shohin nga karrigia e presidentit, kryeministrit, kryetarit të kuvendit, karriget e të gjitha partive…
Migjeni, dikur thërriste:
“Ah sikur të kisha një grusht e t’i bija malit që s’bëzan”.
Unë, duke perifrazuar poetin e madh, do të doja të thosha:
“Ah sikur të kisha një grusht dhe tu bija “zotave” që na lanë të asimilohemi, na e vdiqën gjuhën e bukur shqipe në mërgim, t’i rrëzoja nga “Olimpi” dhe t’i shkelja me këmbë…”
Fort, fort…
Mjerisht nuk kam as grusht, as gjymtyrë…
M’i kanë prerë…
Cung…
Dhe jam i detyruar të tretem në tretësirën e një vendi tjetër…
Abdurahim Ashiku