Archives for April 2013

Vatra duhet t’i kërkoi Qeverisë Shqiptare që emigrantët të kenë të drejtën e votës për zgjedhjet e 23 qershorit

April 29, 2013 by dgreca

Fjala e Mbajtur në Kuvendin e Vatrës nga kryetari I deges se Michiganit, z. Alfons GRISHAJ/.

I nderuar Dr. Gjon Bucaj, Kryetar i Vatrës!

Të nderuar anëtarë të Vatrës të mbledhur në këtë Kuvend!

Të nderuar miq dhe të ftuar!

Në emër të Degës së Vatrës Michigan, ju sjell përgëzimet dhe përshëndetjet për mbarëvajtjen e këtij Kuvendi të vazhdimësisë të traditës së shkëlqyer të Vatrës 101 Vjeçare.

Vatra, ka me çfarë të mburret, ka për çfarë të flasë, ka për çfarë të japë leksione, por, ka hapësira për të dëgjuar dhe përmirësuar punën e vet në të mirë të kombit, kultivimit të identitetit dhe gjallërimit të frymës patriotike në diasporë…

Vatra ka një traditë 101 vjeçare në Amerikë, në atdheun e dytë të shqiptarve, duke e parë në këtë këndvështrim, kultura amerikane ka ndikuar në mënyrë thelbësore në kohë dhe hapësirë tek Institucioni jonë, që është më i vjetri në hapësirën shqiptare. Vatra është krenare që djepin e vet e përkundi në demokracinë e këtij vendi duke marrë përkrahjen e duhur, pa të cilën, Shqipëria do të vazhdonte të endej në udhëkryqin e Historisë…

Dega e Vatrës së Michiganit, që njihet në histori dhe si koka e dytë e Vatrës, vjen sot në këtë Kuvend me një pjekuri dhe maturi riorganizuese, e cila ndikoi dhe në rithemelimin e degëve të tjera në Amerikë. Padyshim, promotori i kësaj lëvizje të re është Dr.Gjon Buçaj me stafin e tij, duke vijuar në linjën e drejtë të ish kryetarit largpamës, Agim Karagjozi, një patriot i madh dhe i palëkundur në luftën e pandërprerë ndaj rrymave prokomuniste, të cilat synonin ta vinin Vatrën nën kontroll, me qëllim që ajo t’i shërbente pushtetit të shëmtuar Enverist.

Dega e Vatrës së Michiganit, gjatë më shumë se një viti që drejtohet nga unë si Kryetar, dhe bashkëpuntorët e mi të kryesisë, Pjeter Jaku, Mondi Rakaj, Kujtim Qafa, Julian Çefa, Enita Hajdari, Ilir Myftiu, e mbështetur nga Kosulli i

Nderit, patriotin Ekerem Bardha, kleriku patriot Don Fran Kola, Imam Shuaip Gërguri, Dom Ndue Gjergji, Baba Arshiu dhe dervish Helidon Pashai si dhe shumë aktivistë të shquar të këtij komuniteti, si Vasel Ujkaj, Gjeto Ivezaj, Donika Bardha, Nevrus Nazarko, Jozeph Dedvukaj, Paulin Palushi,Valentin Lumaj etj të cilët, kanë një kontribut të respektueshëm. Dega jonë ka zhvilluar një veprimtari të dendur e të sukseshme, ku mund të veçohen takime të ndryshme si dhe angazhime të natyrës diplomatike me senatorë e kongresmenë të Shteteve të Bashkuara, për të rrahur problemet e shqiptarëve dhe atdheut tonë, Shqipërisë. Gjithashtu, ka pasë një politikë antarësimi, duke vlerësuar aktivitetin e secili dhe, veçanërisht pranimin e të rinjëve.

Dega e Vatrës së Michiganit është munduar të ndihmojë qendrën në të gjitha drejtimet në bazë të programit dhe statutit. Ajo ka dhënë dhe mendime të vlefshme për ndyshimin e disa pikave në Statutin e sotëm. Dega e Vatrës në Michigan, ka mbajtur lidhje të ngushta me Ambasadën e Shqipërisë në Uashington të drejtuar nga z.Galanxhi dhe Konsullatën e Përgjithshme në NY, të drejtuar nga Dritan Mishto.

Si do të punojë Vatra në të ardhmen?

Vatra duhet të funksionojë si një Institucion me të gjitha barometrat e një Institucioni modern. Nuk duhet të ketë pauza dhe mëdyshje. Duhet të jetë e qartë në politikën kombëtare dhe vlerat demokratike. Duhet të jetë shumë e lidhur me të gjithë diasporën në çdo shtet ku jetojnë shqiptarët. E them këtë, se Vatra e ka këtë autoritet. Duhet të jetë e lidhur më shumë me shtetin amerikan, për të promovuar interesat e Shqipërisë etnike në çdo moment.

Sot është shekulli 21, pra, na bijt e shekullit të ri, duhet të trokasim në dyert e qytetrimit, si Ilirët e hershëm Shqiptarë, me një qartësi matematike për të ardhmen e fëmijëve dhe kombit tonë…

Vatra duhet t’i kërkoi Qeverisë Shqiptare që të gjithë emigrantët, kudo që janë të kenë të drejtën e votës për zgjedhjet që po vijnë!

Zoti i bekoftë Shqiptarët kudo në botë!

Zoti e bekoftë Amerikën, aleaten besnike të Shqiptarëve.

Ju faleminderit!

JAKOV XOXA, PEDAGOG DHE SHKRIMTAR I HAPËSIRAVE TË MËDHA

April 29, 2013 by dgreca

– Në 90-vjetorin e lindjes/

Nga: Prof. Murat Gecaj/

Mbaj mend se ndër orët më të këndshme të leksioneve tona në degën e gjuhës e letërsisë shqipe, të Fakultetit Histori-Filologji, ishin ato me pedagogun dhe shkrimtarin e shquar, Jakov Xoxa. Ai mishëronte tiparet e njërit ndër intelektualët më të spikatur, jo vetëm të Fakulteit tonë, por dhe më gjerë në Universitetin e Tiraznës. I thjeshtë, i qetë, i matur e “i butë” në shikim, fjalë e veprime; depërtues e këmbëngulës me mendimet e veta, i frymëzuar nga jeta e njerëzv tanë dhe historia e tyre shumëvjeçare-këto e cilësi të tilla shfaqte hapur, para nesh. Prandaj leksionet e tij i prisnim me dëshirë dhe sikur ndiheshim më të lirë e më të qetë në to. Kur hynte në auditor, gati pa u kuptuar, na tërhiqte menjëherë timbri i zërit të tij melodioz, i cili u ngjante notave muzikore, me ngritjet dhe uljet e tij të qeta. Ndoshta, kjo kishte të bënte dhe me leksionet, që na jepte për lëndën “Teoria e letërsisë”. Pasi fliste për figurat e ndryshme stilistike, mendimet e veta i ilustronte me vjersha të krijuesve tanë, sidomos nga autorët shqiptarë të Rilindjes Kombëtare, të Pavarësisë ose ata të viteve ’30-të. Veçanërisht, e kishte për zemër Migjenin dhe me vargjet e poezive të tij sikur bëhej më i frymëzuar dhe më i kapshëm për ne, studentët.

Pas leksioneve, në kohën e lirë dhe të pushimit, shpesh bisedonim lirshëm me profesor Jakovin, i cili sikur kishte sjellë me vete në biseda aromën e fushave të Myzeqesë, thjeshtësinë, çiltërsinë dhe qetësinë e banorëve të asaj krahine. Para nesh shfaqej sa pedagog, aq shkrimtar, krijues i disa veprave, të cilat lanë gjurmë të veçanta në letërsinë shqipe. Vinim re se i bëhej mjaft qejfi, kur i flisnim për këtë ose atë vepër letrare, që kishim lexuar ose kur mendimet tona i shoqëronim dhe me pjesë nga ato vepra.

Një lidhje të veçantë për mua pati me këtë pedagog e shkrimtar edhe fakti se bashkëshortja e tij, e mira dhe e urta Dhurata Xoxa, shërbeu disa kohë redaktore në gazetën “Mësuesi”. Atë e drejtoi, që në fillimet e saj, pedagogu, shkrimtari e psikologu i shquar, prof. Bedri Dedja, më vonë Akademik. Në këtë redaksi punoi, në fillim, sekretar i kolegjiumit Sofokli Afezolli dhe redaktorë: Nako Bezhani, Myzafer Bejleri, Bekim Çomo e të tjerë, me radhë. Unë, siç mund ta kem shënuar dhe diku tjetër në këtë libër, pata fatin që të bashkëpunoja me këtë gazetë, qëkur isha student. Aty gjeta përherë dhe dashamirësinë, ngrohtësinë e ndihmën e pakursyer të vetë Dhuratës, e cila gjithashtu u nda shpejt nga jeta. Në mendjen time, çifti Xoxa simbolizonte dy intelektualë të përkryer, që secili nga ata plotësonte tjetrin. Në vitet e mëpastajme, kam patur rastin të takohem me djemtë e tyre, Agronin e Arbenin dhe kam ndjerë kënaqës, se ata janë bërë pasardhës të denjë të tyre, kanë dhënë e japin ndihmesën e pakursyer, në arsimin dhe kulturën tonë kombëtare.

Në vitet e fundit të jetës, Jakov Xoxa punoi shumë e po kaq shumë i dha vepra të arrira lexuesit shqiptar. Por, për fat të keq, stërlodhja e arsye të tjera, e çuan në atë, që ai të ndahej shpejt nga jeta, pra kur ishte në kulmin e krijimtarisë së tij letrare dhe mund të jepte përsëri shumë për arsimin dhe shkollën tonë të lartë.

Ne, studentët e degës së gjuhë-letërsisë shqipe, në fillimet e Universitetit të Tiranës, jemi takuar shpesh, në përvejtorë të plotë të kryerjes së studimeve të larta. Ndër bisedat tona, një vend të veçantë ka zënë kurdoherë kujtimi i paharruar për figurën, jetën dhe krijimtarinë e pedagogut Jakov Xoxa.

Jakov Xoxa ka lindur në qytetin e Fierit, në vitin 1923, në një familje nëpunësi të thjeshtë. Mësimet e para i mori në vendlindje, në Vlorë e në Berat. Ndërsa shkollën e mesme e ndoqi në disa qytete, pra në Kavajë, Korçë, Elbasan dhe Tiranë. Ishin vitet e lëvizjes së madhe antifashiste, të cilën e përqafoi edhe Jakovi i ri. Mbas çlirimit, i ndoqi dhe i përfundoi studimet e larta për filologji jashtë shtetit, në vitin 1952. Punën e nisi në ish-Institutin e Shkencave, bashkë me figura të njohura të gjuhësisë, letërsisë, historisë etj. Pastaj punoi gazetar e pedagog në Institutin Pedagogjik 4-vjeçar të Tiranës dhe që nga viti 1957, pra me krijimin e Universitetit të Tiranës, në Fakultetin e Historisë e Filologjisë, ku dha lëndën e teorisë së letërsisë. Më vonë, doli në krijimtari të lirë.

Në vitet e para të çlirimit, Jakov Xoxa i ri bashkëpunoi me shkrimtarin e publicistin e paharruar Tuni Papuçiu (po nga Fieri) dhe nxorën gazetën “Përpjekja e rinisë”. Shpejt nisi të botojë shkrimet e para të tij, si: skica, reportazhe e tregime, me një gjuhë të pasur, të mbështetur në tabanin popullor. Në shkrimet dhe tregimet e tij gjeti pasqyrim myzeqari i thjeshtë e i varfër, por i etur për liri e dituri. Libri i tij i parë, me tregime e novela, doli në vitin 1949 dhe më pas drama “Buçet Osumi”. Krijimet e viteve ’50-të i përmblodhi në librin “Novela” (1958). Po në atë vit doli dhe drama tjetër e tij, “Zemra”. Këtu mbyllet periudha e parë e krijimtarisë së Jakov Xoxës, kur formoi personalitetin e tij. Për tematikën, stilin, gjuhën e rrjedhshme etj., janë pëlqyer për lexuesit tregime të tilla, si: “Kurorat e Masar beut”, “Frika e xha Llukanit”, “Tre pleqtë dhe Mihali katër”, “Gjeti ustai-ustanë”, “Ai që tallej me urinë e tjetrit”, “Kapedani”, “Njeriu, që s’kish parë diell me sy” etj.

Si rrjedhojë e pjekurisë së tij dhe e vullnetit ta pashoq, Jakov Xoxa iu fut me guxim prozës së gjatë. Kështu, më 1964, botoi romanin, tashmë mjaft të njohur për lexuesit tanë, “Lumi i vdekur”, libër voluminoz, mjaft me vlera për stilin, gjuhën, idetë, këndvështrimin. Është një pasqyrim i gjithanshëm i jetës së thjeshtë dhe të vështirë e tronditëse të fshatarit shqiptar, në të kaluarën. Ai është mishëruar mjaft bukur përmes figurës së personazheve: Pilo Shpiragu, në fshatin e imagjinuar Trokth, Koz Dynjaja a Kiu Gremi dhe familjeve të tyre. Për këtë roman të bukur e mjaft domethënës për kohën, autori u nderua me “Çmimin e Republikës” të Klasit I. Më tej, duke njohur nga afër dhe në thellësi jetën e njerëzve të thjeshtë të fshatit myzeqar, mblodhi materialin e duhur dhe botoi romanin e tij të dytë, “Juga e bardhë”(1971) dhe më vonë shkroi romanin tjetër të njohur, “Lulja e kripës”(botuar më 1982, pas vdekjes).

Në vitin 1983, vepra letrare e Jakov Xoxës u përmblodh në 6 vëllime. Tre romanet e marra së bashku janë një trilogji, që pasqyrojnë një tablo shumëplanshe të jetës shqiptare, në përgjithësi dhe të Myzeqesë, në veçanti. Ka skalitur një galeri tipesh e karakteresh, si Kiu Korroziu a Peri i Këputur; ka përshkruar mjedise të ndryshme, plot vërtetësi e kolorit.

Jakov Xoxa ishte punëtor i palodhur i krijimtarisë, skalitës i fjalës shqipe dhe stilist i rrallë. Prandaj dhe pati se për çfarë t’u fliste, pedagog i letërsisë shqipe, brezave të studentëve, në auditoret e Fakultetit të Historisë e Filologjisë, të Universitetit të Tiranës. Përveç fjalës së tij tërheqëse dhe të goditur, ai u vuri në shërbim brezave të studentëve tekstin mësimor “Hyrje në shkëncën e letërsisë” dhe më pas “Teoria e letërsisë”(stilistika), kurs teroik e praktik; Tiranë, 1970.

Studiues të ndryshëm e kanë vlerësuar krijimtarinë e J. Xoxës me fjalët më të mira dhe më të ngrohta. Njëri nga ata, kolegu i tij, prof. Koço Bihiku ka shkruar edhe këto radhë: “Jakov Xoxa u largua nga gjiri i shkrimtarëve në një kohë, kur forcat e tij krijuese ishin në lulëzim të plotë. Por, për të gjithë ata, që do të ndjekin rrugën e bukur, po të mundimshme të shkrimtarit, veprimtaria e tij letrare duhet të jetë model i një pune të palodhur dhe me vullnet të madh, i përpjekjeve të ngulmëta për të njohur jetën e popullit të tij dhe për ta paraqitur atë me art mjeshtëror”.(Jakov Xoxa, “Vepra letrare-1”, Tiranë, 1983; parathënie).

Vdiq në Tiranë, në vitin 1979, i nderuar dhe i respektuar nga qindra e mijëra kolegë, studentë dhe lexues të veprave të tij. Është nderuar me medalje e urdhëra të ndryshëm dhe me titullin “Mësues i merituar”.

(M.Gecaj, “Filologë që nuk harrohën”, Tiranë, 2002, faqe 39-42)

SHSHA-ja në Çikago përkrah dëshminë e Komitetit për Punë të Jashtme të Kongresit Amerikan

April 29, 2013 by dgreca

Nga Skënder Karaçica/

Sundimit shekullor serb ndaj popullit shqiptar dhe të Kosovës i pati ardhur fundi në vitin 1999,kur forcat progresive dhe liridashëse të Europës dhe në bashkëpunim të ngusht me shtetin e Amerikës i dhanë grushtin e merituar regjimit vrastar të Milloshevqit.Po e theksojmë se që nga viti 1912 e deri më sot,regjimi serb nuk e ka ndryshuar kursin e vet antishqiptar dhe ndaj Kosovës,kështu e nis reagimin SHSHA-ja në Çikago,që i del në përkrahje për dëshminë e Komitetit për Punë të Jashtme të Kongresit Amerikan në Uashington,të krysuar nga Kryesuesi i nënkomitetit për Evropë dhe Evroazi z.Dejn Rorabaker.
Në fokus të ngjarjeve politike,ky asociacion kombëtar i SHSHA-së ngre zërin me tërë argumentet e kohës se marrëveshja në Bruksel në mes Serbisë dhe Kosovës është artikulua që,si thuhet me gjuhën e diplomacisë regjimin aktual serb në Beograd (si trashigimtar i kohës vrastare të Millosheviqit)mos ta lanë me duar thatë!Marrëveshja në Bruksel,theksojnë zëshëm shqiptaro-amerikanët e Çikagos nuk është historike,por me këtë akt të (mos)marrëveshjes problemin antishqiptar serb e kanë lanë të dera e shtetit të Kosovës .
Regjimi okupues serb e pati humbur luftën në Kosovë dhe marrëveshja më e mirë do të ishte që Brukseli të vijëzoj kahet për pakicën serbe vetëm në kaptinat e Kushtetutës së shtetit të Kosovës që pa fije dyshimi konsiderohet si një nga aktet më moderne dhe me standardet ndërkombëtare kur kihet parasysh pakica serbe.Duhet theksuar,thuhet më tej në përkrahjen e SHSHA-së për dëshminë për Kosovën të Komitetit për Punë të Jashmtme të Kongresit Amerikan se nuk mund të pajtohemi për vijat e autonomisë për serbët pakicë,që ndër vite pakica serbe në ish-Jugosllavi është instrumentalizuar me standarde të dyfishte,madje deri të populli më i privilegjur me ligjet kushtetuese të kohës.
Jo autonomi për serbet në shtetin e ri të Kosovës,thotë SHSHA-ja në Çikago për të vazhduar me argumentin se e drejta e tyre si pakicë është sendetuar aq mirë në Kushtetutën e Kosovës sa mund të krahasohet me të gjitha aktet më të mira të së drejtës së shtetit ligjor dhe me kahe demokratike jo vetëm në Europë po edhe më gjerë në botë.Është dashtë që Brukseli të krijojë të gjitha mundësitë që pakica serbe të mbeshtetët në kodet e ligjeve të shtetit të Kosovës pa krijuar standardin e dyfisht të dy entiteteve në këtë shtet të ri,që sipas shqiptaro-amerikanëve kjo (metodë)i takon kohës së komunizmit.
Në përkrahjen tonë,kërkojmë që lidhur me marrëveshjen serbo-shqiptare në Bruksel të merret Kongresi dhe Senati Amerikan bashkë me mekanizmat tjerë diplomatik në Uashington,që kjo marrëveshje për të qenë (historike)dhe një pajtim në mes të dy popujve në luftë tash e njëqind vjet,të sendertohet me aktin e duhur të heqjes dorë përgjhtmonë nga ana e Serbisë ndaj skenarëve antishqiptar dhe të shtetit (realitet i ri)të Kosovës.
Në fund fare,asociacioni politiko-kombëtar(SHSHA-ja)e përkrah angazhimin tash e njëzet e pesë vjet të LQSHA-së(Joe DioGuardi),i cili me shpirtin e tij të arbëreshit shqiptar nuk pushon së vepruari për kauzën e madhe kombëtare shqiptare në Ballkan.Dyert e Kongresit Amerikan po i hapin duart e arbëreshit që,sit thotë DioGuardi,do të punoj deri sa të jem gjallë!Për çudinë tonë,thonë në Çikago,tash e katërmbëdhjetë vjet asnjë nga institucionet shtetërore në Prishtinë,Tiranë dhe të subjekteve politike në Maqedoni,Ulqin dhe Preshevë saherë që shkuan në Nju Jork dhe Uashington nuk ia hapën derën arbëreshit dhe misionarit për kauzën tonë kombëtare shqiptare!Duhet thënë me argumentin e kohës se ishte vetë Joe DioGuardi(LQSHA-së)që e çon në Kongresin Amerikan çështjen shqiptare dhe të Kosovës në vitet më të rënda të olupimit të Serbisë.Pse është harruar njeriu që u bë udhërrfyesi më i mirë për liri dhe demokraci në tokën shqiptare,pyesin shqiptaro-amerikanët në Çikago.I bëjmë thirrje tërë mekanizmave politik dhe shtetëror në atdhe,që mos t,ia kthejnë shpinën LQSHA-së dhe Joe DioGuardit,ndonëse e kemi parë se në saje të angazhimit të tij ende po u firmosur marrëveshje(jo)historike në Bruksel,ai organizon dëshminë me Komitetin për Punë të Jashtme të Kongresit Amerikan në Uashington.Sërish dëgjohet zëri i DioGuardit për Kosovën,thuhet në përkrahjen e SHSHA-së në Çikago!

BACA ADEM BERISHA-GJURGJEVIKU NË NDËRGJEGJEN TONË JETON SI NJË QENIE E PASHUAR

April 29, 2013 by dgreca

Ne Foto: ADEM BERISHA(1948-2012)/

Nga Shaban Cakolli/

Kjo botë nuk është shtëpia jonë e përjetshme,sado e duam dhe e ndërtojmë,një ditë meodomos duhet të e lëmë,dikush më herët,dikush më vonë.Mirëpo me vite të tëra rrugëtojmë nëpër te,rrëpatemi,bëjmë vepra dhe nuk kënaqemi me ate që bëjmë,bëjmë sakrifica

për të arritur më shumë,por vjen koha papritur dhe i lëmë të gjitha,padyshim se na dhimbsen.Jeta është mister i madh,hedh hapat sot,pa ditur nëse mund të i hedhish nesër.Dikush thotë jeta është si një hije,hyn nga porta ,del nga dritarja.E keqja qëndron mu aty,nga se janë rregulla të natyrës nga të cilat nuk mund të ndryshojmë asgjë.Këto ligje të natyres,ia kanë lënë njeriut një privilegj,të jetoj sa mund të jetohet,të sundoj mbi natyrën,të e ndërtoj ate me punë e vepra.Njeriu nuk është ndonjë materje kimike,molekulë që tretet e zhduket si fluskë sapuni.Njeriu është çenja më e rëndësishme në rruzullin tokësorë,ai ka rrënjë,histori dhe identitet.Njeriu e bënë jetën në natyrë,ajo jetë është formë lufte,një luftë për të mbijetuar,dikush hapëron me më shumë suksese,dikush më pak.Ka disa faktorë të cilët na ndihmojnë të kalojmë ditët e shpresa,besimi,dashuria për jetë,dhe secili bënë jetën e vet ashtu si ka fuqinë,dikush me vepra më të mëdha,dikush më të vogla,por një ditë secili nga ne meodomos do e lëmë. Megjithatë çdo njeri gjatë rrugëtimit në jetën e tij lë gjurmë.Ka njerëz që jetojnë të vdekur,ka të vdekur që jetojnë nëpër breza.Kur njeriut i vdes një i dashur,padyshim njeriu nuk ndihet vetëm i hidhëruar,ndihet i zemëruar,i hutuar dhe friksuar.Isha shumë i ri,kur më vdiq një i dashur,nuk mund i mbaja dot lotët,mundohesha të ndrydhë dhembjen nga brenda.Atë botë më pat pyetur i madhi Azem Shkreli:Përse ndihesh kaq i trishtuar?I rrëfeva për dhimbjen që kisha për humbjen e një të dashuri,dhe prap më pyeti:Ka vdekur i tëri, apo vetëm gjysma?!Isha i ri dhe në vitet e mia,nuk më kishte rënë të dëgjoi pyetje të këtij lloji.Për disa momente mbeta i heshtur,duke u munduar të bluaj kuptimin e këtyre fjalëve,por duke u bazuar në mençurinë e të madhit Shkreli,ngula këmbë të mësoj kuptimin

e kësaj pyetje!Si,ka vdekur i tëri ,apo vetëm gjysma?Njeriu kur vdes,vdes i tëri i thash i habitur!Jo,jo më tha Shkreli:Disa njerëz jetojnë të vdekur,ata përveq që dëmtojnë natyrën,dëmtojnë shoqërinë,kombin,e keqja është se bëjnë edhe hargjime në këtë jetë,por

ditën që zhduken,nëse gjejnë njerëz të mjaftueshëm për të i bërë një varr,emri i tyre shuhet nga ajo ditë,nuk i kujton kush më,përveq nëse ua kujton dobësitë që i kanë sjellur,familjes,rrethit,shoqërisë,kombit,,,,,,

Njerëz të cilët kanë bërë vepra të mira për familjen,atdheun,kombin,nuk vdesin kurrë.Ata kanë lënë vepra të cilat ua kujton çdo ditë familja,rrethi,atdheu,kombi,dhe vepra e tyre i bënë të kujtohen brez pas brezi.Këtë e kam mësuar nga i madhi Azem Shkreli,dhe kur

e kam mësuar më u është larguar gjysma e dhimbjes për humbjen e të dashurit tim,nga se ai kishte lënë vepra të mira,të cilat i kujtojmë jo vetëm ne,por edhe të afërmit dhe rrethi ynë.Kohët e fundit sikur kam fituar përshtypjen se rrufeja po godiska vetëm lisa të

mëdhenj.Sikur më duket se vdekja po vepron e sulmon padrejtësisht mbi shkrimtarët dhe poetët,në kohën kur na janë më se të nevojshëm.Brenda dhjetëvjetshit që po e lëmë sulmoi:Azem Shkrelin,Ferit Ramadanin,Ibrahim Ibishin,Bardh Hamzën,Din Mehmetin,

Adem Berishën,Ali Podrimen,e dhjetëra të tjerë,në moshë të re,në kohën kur kishim shpresa në ta dhe kur më shumë se kurrë na duheshin të ishin në mes nesh.Maji i vitit që lam pas,pabesisht na e mori Adem Berishën,e mori tinëzisht në kohën kur askush nuk

e priste as që e mendonte.Atë ditë kobzezë,baca ishte në krye të detyrës,ishte plot energji,shpresë,madje synonte edhe të shkonte në LSHK,por një fatkeqësi natyrore e ndaloj,ia ndau ëndrrat përgjysmë.Atë ditë dikush e shpalli këtë lajm në facebook.Nuk më kujtohet

kush,sepse ndihesha i mpirë.Reagova shumë shpejt dhe kundërshtova,jo dhe jo,baca është gjallë.Nuk munda të e pranoj dhe as sot nuk mund të e pranoj se baca nuk është më me ne!Disi e ndjejë thell brenda vetës se lajmi ishte vetëm një ëndërr e keqe,se baca është

gjallë dhe do kthehet në mesin tonë si më parë.Ka kaluar një vit nga ajo kohë,shpesh baca më shfaqet në ëndërr,madje në disa çaste më duket sikur e shoh të ndjerin në rrugë,diku në një autobus,pranë trotuareve duke kaluar,i fshijë sytë dhe sërish më vjen një hije

ngjajshmërie e tij,sikur më ndezë shpresën,se gjithçka e folur për vdekjen e tij,ka qenë vetëm një keqkuptim.Megjithatë jeta kërkon të njohim realitetin,e realiteti thotë se baca nuk është më me ne.më kot përpiqem të vendos midis qenjes dhe mosqenjës.

Eh,çka të bëjmë?Prej lëkurës nuk dilet,në këtë botë të gjithë jemi rrugëtarë për në rrugën e fundit,dikush më herët,dikush më vonë.Kur kuptova se Adem Berisha nuk është më u shtanga,u pllakosa.Mërgimi kjo plagë kobi,nuk më mundësoi të isha atë çast atje,

të e përqafoja,të ia thoja lamtumirën e fundit,të ia hidhja një grusht dhe mbi varr,një buqetë lule kujtimi mbi varrin e tij.Po,përse ndodhi kjo?Sepse gjithçka erdhi tinëzisht,sepse nuk e priste as baca,as ne,sepse një natë më parë kishim biseduar në facebook me

bacën deri në orët e vona,kurse tani kur pabesia ndodhi,nuk isha i pregatitur,deri sa unë të arrija në Kosovë bacen nuk do e linin mbi dhe,nga se udhëtimet nga Gjermania në vendlindje bëheshin tri herë në javë,madje duhej të rezervonim edhe bileta udhëtimi,

e për gjitha këto duhej kohë.Baca Adem Berisha,duhej të ishte njeriu më i mirë dhe më i dashur,të cilin kam mundur të e njoh në jetën time.Mendoj se baca ka pasur nga një mik në çdo shtëpi shqiptare,ishte i urtër,i dashur,bëmirës,mësues,veprimtarë kombëtarë,

poet i shquar,eh po çka nuk ishte,nuk kishte diçka e mirë që i mungonte atij.Vetëm mërgimi na pat nda,me trup ishim larg njëri-tjetrit,por në mjetet elektronike ishim gjithnjë bashkë në mëngjez e mbrëmje.Me bacën komunikonim gjërë e gjatë deri në orët

e vona të natës,për artin e kulturën,pse jo edhe për gjendjen në të cilën ishte katandisur vendi ynë,e cila na rëndonte të gjithëve.Me bacën rrugëtonim bashkë në gazeta e revista,facebook dhe forume,nëpër radio,kudo kishim të njejtin mendim dhe të njejtin

rrugëtim,mirreshim me problemet e letërsisë,kulturës,botimeve,sigurimin e librave,etj…….Baca ishte një patriot i madh,ishte madje njeri me ngarkesë psikologjike për fatin e atdheut si po rrokullisej,po kishte edhe një ngarkesë për mbesën e vet Diellzën,të cilës

në moshën më të njomë ia shou jetën një makinë,dhembje të cilën vështirë e përballonte,dhembje të cilën e ndante me ne miqët,të cilët kësaj ëngjëllushke ia patëm kushtuar nga në poezi dhimbje,e të cilat baca i përmblodhi në një libër”LULJA LA LULISHTËN”:

Eh,kush do e mendonte se edhe bacën do të e gjente i njejti fat si mbesën Diellzën?Edhe bacën atë ditë të kobshme maji,e ndaloi një fatkeqësi komunikacioni,për të lënë ëndërrat përgjysmë,librin,LSH,miqët,veprat që donte të i përfundoj……………………………………………

Tani po vjen maji tjetër,natyra ka marrë pamje pitoreske,padyshim ka gjelbëruar varrin ku pushon baca,ka hedhur lule mbi vendpushimin e tij,por aty mungon buqeta e luleve të mia të cilat nuk munda të ia lë pranë e kjo më rëndon shpirtin.

Adem Berisha ishte poet i ndritshëm,ai nuk ngutej të botoj,por kur botonte,botonte fuqishëm,unë e pata quajtur poet që i gjasonte Gjergj Fishtes.Së fundi baca pat botuar një përmbledhje poetike të cilën e pati titulluar”PËRBALLJE”:Athua baca kishte parandjenja

se po i ndodhte diçka e keqe?Unë jam i sigurtë se po!Në fillim kur ishte para përfundimit të librit,më pat thënë se do të e titullonte ndryshe,madje kur e botoi u morëm vesh që librin të mos ma dërgoj me postë në mërgim,po doja të e përgëzoja në Kosovë ku edhe

do të organizonim një promovim të atij libri.Nuk vonoi një javë dhe libri më erdhi në postë,në te kishte lënë dorëshkrim:”Kujtoje bacën Adem,edhe kur të mos jetë më”,eh po kujt do të i shkonte mendja se baca do të shuhej atë javë?!Atë ditë që mora librin e bacës,

i shkrova dhe e përgëzova dhe e falemnderova,por nuk u durova pa e pyetur:Përse bacë më dërgove librin në postë,kur e lam të e promovojmë në Kosovë?Paj,nuk mund u durova pa ta dërguar më tha baca!Kur e pyeta,përse kishte bërë ndryshim në pagëzimin e librit,

më tha se ndërrova mendje!Më vonë kam mësuar nga miqët,se të gjithëve që ju kishte dërguar librin ua kishte lënë mbishkrimin”Kujtojeni bacen Adem,edhe kur të mos jetë më”,si dhe ndërrimi i titullit të librit”Përballje”,më kanë bërë përshtypjen se baca kishte

parandjenja se po ndahej nga ne,madje vet emërtimi”PËRBALLJA”,sikur e bënte ate të kuptoj se po përballej me diçka që po ia shuante ëndrrat.Miq sikur ishte Adem Berisha vijnë shumë rrallëMe shpirtin krijues që e karakterizonte, me dashurinë për letërsinë dhe artin,

me humanizmin e gjerë dhe të pashoq, shkrimtari vazhdoi të shkruante dhe të botonte deri në fund të jetës së tij:Unë ia kam shpërnda botimet e tij në gazeta,revista,blogje,forume dhe ai më ishte mirënjohës.Fatkeqësisht librin e fundit”PËRBALLJE”,nuk ia kam shpërnda,

as nuk do të mundem kurrë të ia shpërndajë.Lajmi për ndarëjen e baces nga ne,më këputi dy krahët,më pllakosi dhe më mori fuqinë,sa e sa herë jam munduar të e përshkruaj,por kur hap kopertinat,kur lexoj mbishkrimin e tij,kur më bie në sy poezia të cilën më kishte

përkushtuar mua,nuk gjejë forcë as një shkronjë të e nxjerr nga ky libër.Vdekja e Adem Berishës,më ka shkaktuar barrë të rëndë,kur e kuptoj se më nuk do të takohemi,se më nuk do të lexojmë shkrime të reja nga ai,më duket sikur truri më shkëputet nga koka,dhe

e peshoj dhe e mbajë rëndë kokën me dy duart.Megjithatë e kujtoj se një privilegj e kisha që njoha bacën,një krenari për veprat që na i la.Thellësisht nga shpirti e ndjejë dhimbjen për bacen që nuk ndodhet më në mes nesh.ngushëllohem që nuk e kemi fizikisht

në mesin tonë,por ai jeton në ndërgjegjen time shpirtërore si një qenie e pashuar,të cilin e kujtoj dhe ndjejë çdo çast.

Adem Berisha u lind më 03. 05. 1948 në fshatin Gjyrgjevik i Madh të komunës së Klinës, fshat ky historik dhe vendlindja e heroit të pavdekshëm kombtar, Sadik Ramë Gjurgjevikut.

Xhaxha Ademi rrjedh nga një familje e varfër fshatare por të paster për nga ideali dhe përcaktimi kombëtar. I ati i autorit Zeqë Ramadani ishte kinse i mobilizuar si partizan në luften e dytë botërore, por në vend të kësaj përjetoi marshin famkeq e për shumë kënd edhe tragjik – ate

drejt masakres së Tivarit të 1945-tës bashkë me disa bashkëfshatarë të tij si Jusuf Mangjolli, Prekë Martini, Tafil Bajrami e të tjerë. Kjo njësi pati fatin t’i shpëtonte masakrës së Tivarit si njësi plotësuese a arradhave partizane të Dalmacisë dhe Istres e duke iu falenderuar disa

oficerëve kroatë të cilët e tërhoqen drejt destinimit.

Në dimërin e egër të 1947-ës bashkë me të vëllanë Rexhep Ramadanin dhe birin e vëllait Mus Rexhepin gjëndet i lidhur për kumbullat e Sali Gjokës për tri javë rresht, presion ky për të treguar se ku gjëndet Ukë Sadiku, Halil Sadrija (biri i vëllait) dhe Qazim Bajraktari i Ostrozubit të cilët

ishin pjestarë të organizatës patriotike “Besa kombtare” e dalë nga kuvendi i LNDSH-së, mbajtur më 4-5 gusht 1945 në fshatin Doberdol të Llapushës të cilin e drejtuan prof. Ymer Berisha, Ukë Sadiku e Marie Shllaku.

Kjo zgjatë gjerë më daten 17. 02. 1947 kur kuislingët dhe sherbëtorët e armikut iu bien në gjurmë dhe i qesin në pritë në fshatin Sferkë të Gashit, në avlinë e dhëndërrit të Ukë Sadikut – Sokol Dinit me ç’rast vriten në vend Halil Sadrija e Qazim Bajraktari ndërsa Ukë Sadiku plagoset rëndë

por arrin të largohet nga vendi i ngjarjës e më pas sipas kërkesës së prokurorit të atlherëshëm, antishqiptarit të përbetuar e famkeq Ali Shukrija, ekzekutohet në Prishtinë.

I ati i xhaxha Ademit, Zeqa vdes në moshen 40 vjeçare duke lënë pas të ëmen Shahen, bashkëshorten Fazilen, Ademin 6 vjeçar dhe Shabanin 1 vjeçar. Çka të flitet për jeten që pastaj kanë bërë këta bonjakë të cilëve pas tri vitesh iu vdes edhe gjyshja Shaha e ata mbesin vetëm në përkujdesjen

e nënës Fazile 32 vjeçare dhe e cila jetoi gjer më daten 17. 02. 2007.

Xhaxhai dhe vellau ynë t Adem Berisha në kushte gati të pa para varfërie vazhdoi mësimet pranë shkollës fillore “Zejnel Hajdini” në Ujmirë dhe përkundër gjithë vështirësive, u dallua ndër nxënësit më të mirë të shkollës. Që atëherë ai ishte anëtar i grupit letrar të shkollës, atij dramatik

dhe atij muzikor, cka dmth se dashuria e Adem Berishës per vargun dhe artin ne pergjidhësi nuk eshte shume e rastesishme ndonese ne moshen me te re dallohet me prirjet e tij prej poeti.

Pas përfundimit të shkollës fillore me sukses të shkëlqyeshëm u regjistrua në shkollen normale atëherë “Silvira Tomazini” në Skenderaj si paralele e ndarë e normalës së Mitrovicës e cila pas ardhjes së Ahmet Malokut për drejtor ndërroi emërin në “Hasan Prishtina”. Pas kryerjes së vitit

të dytë në vitin 1965, për shkak të kushteve tejet të vështira ekonomike detyrohet të nderpres shkollimin dhe të punojë si mësues i pakualifikuar nëpër fshatrat më të largëta si në Gorozhup të Hasit, Carravranë, tani Gurbardh të Malishevës, Millanoviq, tani Shkozë poashtu të Malishevës etj.

Në vitin 1968 përsëri këthehet si nxënës i rregullt në kl. e III-të të normalës në Mitrovicë në të cilin vit ndodhin demonstratat e nëntorit të cilat përfshjnë pothuajse të gjitha qytetet e Kosovës e poashtu edhe Mitrovicen, bartës te të cilave ishin nxënësit e normalës, ata të gjimnazit dhe të

shkollës teknike nder të cilët edhe vetë i madhi Adem Berisha. Edhe si normalist ia kishte ëndja që kohë pas kohe të merrej me shkrime, kryesisht poezi por ishte temperament dhe shkrimet e tij ishin të papërshtatshme për kohen. Kështu, gjatë ndejave me shokë shpesh kishte dëshirë të

citonte vargjet e Migjeni

Pas përfundimit të normalës me sukses të shkelqyeshëm punoi edhe dy vite të tjera si mësues ndërsa që nga viti 1973 punon si punëtor i administratës komunale në komunen e Rahovecit ku u dallua si një nder punëtorët më të mirë, vlerësim ky i cili ishte bërë gjatë mbikqyerjes inspektuese

të kryeinspektorit të atëherëshëm për financa të Kosovës – Azem Hajdini – Xani, Vibar Hani etj.

Mirëpo gjithënjë e përcjellë fati i lig dhe asnjëherë nuk e lënë të qetë të punojë dhe të krijojë sepse si anëtarë dhe djalë i familjës balliste, konsiderohej i papërshtatshëm dhe i rrezikshëm për bijt e “nënë Titos e të bab Partisë” (kështu e quanin ata veten kur e humbnin durimin), kështu

që shumicen e jetës mund të thuhet se e kaloi me vështërsi të një pas njëshme.

Në periudhen e vlimeve politike të viteve të 80-ta hapur demaskon politiken diskriminuese e antishqitare të regjimit të kohës kështuqë në vitet 1989-90 u dallua si njëri nder aktivistët e parë në këshillin nismëtar për themelimin e Lidhjes Demokratike të Kosovës – Dega në Rahovec.

Në Kuvendin themelues të Degës, në Krushë të Madhe zgjedhet delegat i Kuvendit dhe anëtar i kryesisë së Degës të cilin aktivitet e vazhdon për disa vite. Poashtu ishte njëri ndër themeluesit e Sindikatës së Pavarur të organeve të administratës dhe judikatuës së Rahovecit e më vonë nga

baza zgjedhet dhe delegohet si anëtar i Këshillit Ekzekutiv të Degës së administratës dhe judikaturës së Kosovës pranë BSPK në Prishtinë.

Bashkëpunon ngusht edhe me Këshillin lokal të pajtimit në nivel komunal dhe bashkë me udhëheqësin e mirënjohur të këtij aksioni, tashmë të ndjerin prof. Anton Çetta si dhe aktivistët e këtij këshilli e veprimtarët tjerë të njohur siç ishin profesorët e Universitetit të Prishtinës prof. dr.

Hajrullah Gorani, prof. dr. Rexhep Mehmeti, prof. dr. Zekeria Cana, prof. dr. , Muj Rugova e shumë të tjerë, merr pjesë në shumë pajtime të gjaqeve dhe ngatrresave.

Viteve të fundit kohë pas kohe merret me shkrime, poezi, të cilat(disa prej tyre) i përmblodhi në përmbledhjen “Krenaria dhe pikëllimi”. Këto vite ballafaqohet me sëmundjen e kancerit në mushkëri por ende e perballon me plot krenari dhe dinjitet. Është entuziast dhe i pandalëshëm

ndërsa për miqët dhe shokët ka një shpirt tepër dashamirës.

Adem Berisha ishte krijues,veprimtarë kombëtarë,i dashur për miqët,i pa ndarë nga aktivitetet kulturore,kombëtare dhe humanitare.Ishte plot energji,punoi në krijimtarinë letrare deri në frymën e tij të fundit. Adem Berisha ka botuar këto përmbledhje poetike:

KRENARIA DHE PIKËLLIMI

LULJA LA LULISHTEN

PËRBALLJE

Për ata që nuk kanë pasur rastin të lexojnë nga baca Adem,po u japim një cikël poetik nga vepra e tij”KRENARIA DHE PIKËLLIMI”,ku do të kuptojnë sa e dashi atdheun,kombin dhe shoqërinë:

TY O AT E MËMË

– Atdheut tim-

Mbijetove acare e stuhi,

ngadhënjeve nder shekuj,

të dua në zor e në liri –

ishe dhe mbete tempull mbi tempuj.

Të dua, të dua mbi të gjitha,

të dua më shumë se veten,

të dua se je djepi im,

në Ty gjej vetëm të vërtetën.

Qielli mbi Ty është më ndryshe

nga ai në mërgim,

dielli tek Ti ngrohë më ëmbël

o i dashuri, Atdheu i im.

Fusha, ara e livadhe

të përshkojnë pa mbarim,

i dua e s’mund të iu ndahem

sot e deri në amshim.

Malet plot me drunj,

kullosa e shkëmbinj

shtrihen si kurora

deri në pakufi.

Lumenjtë e liqenet

me ujë të kthjelltë si loti,

për ne dhe vetëm për ne

i kishte krijuar Zoti.

Ke gjithfarë minierash,

energji e gjithçka tjetër

vështirë mund të numërohen

dhe vendosën në letër.

Djem e vasha të bukura ke,

pëtrita e skiftera,

si luleve të trëndafilit

larg iu ndihet era.

Ke shumë njerëz të ditur,

shkrimtarë e shkencëtarë,

ke edhe nobelistë,

priftërinj e hoxhallarë.

Për këto e shumë të tjera

shkrova e këndova

e kur e kërkoi koha

dola dhe luftova.

Jo pse e doja luftën

me plot mizori,

po pse u sulmova

mu nga fqinjët e mi.

Jo pse e doja luftën

të pushtoj të tjerë,

po për të mbrojtur t’imën

që e kisha, e do ta kem përherë.

ISHA, JAM DHE DO TË JEM

Jam një bli i madh

dhe kam rrënjë të thella,

luleve të mia të freskëta

larg iu ndihet era.

I ruaj me fanatizëm

gjithë lulet e mia,

edhe unë do ec’ përpara

si e gjithë njerëzia.

S’erdha nga Karpatet,

jo as nga Rusia!

po u linda në këto troje

o pika nga gjithësia.

Jam i lashtë sa bota,

rritem n’Arbëri,

kam shumë të mira tjera

të gjithë më kanë lakmi.

por, kam do degë të prera

me sopatë të topitur,

m’i kanë prerë barbarët

përherë të uritur.

mua më sakatuan

e veten e turpëruan,

por ne do të shkojmë përpara

dhe prapë do të jem’ të bashkuem.

Gjithçka pashë e përjetova,

tmerr e krime mbijetova,

vendit shpinën kurrë s’ia ktheva

dhe as emrin nuk e ndërrova.

Ruajta gjuhen time,

traditë e kulturë,

nder sfida të kohërave

s’u përkula kurrë.

S’zhdukem kurrë nga trualli,

t’a dini or barbarë,

shumë herë jam farkuar

u kalita në zjarr.

E po, deshët ju a s’deshët

o të mjerët mëkatarë,

unë mbeta ai që isha

dhe gjithë do të jem shqiptar.

DASMA E LIRISË

Eu sa leu dielli o mbi at kodër

u hap lajmi-o n’Shkup e n’Shkodër

nga Evropa e n’Amerikë,

nga Azia në Afrikë,

prej andej n’Australi

se n’Kosovë ka një risi

i madh e i vogël o janë bë një

eu kanë nisë luftën o për Liri.

Eu n’Dukagjin t’Binak Alisë,

u lidh Besa e shqiptarisë,

me ia kthye pushkën Serbisë,

për t’a mbrojtur pragun e sh’pisë

si luaj djemtë e Lirisë

të betuar n’besë të zotit

si në kohen e Kastriotit

si ç’vepruan të parët e motit

eu i ranë n’ballë armikut t’sotit

Eu n’atë Prekaz të Ahmet Delisë,

në ABC-në e trimërisë,

në Piramidën e burrërisë,

nen flamurin e Pavarësisë

u nis dasma e Lirisë

grusht i madh iu dha Serbisë

iu ndërruan rrjedhat e historisë

iu kthye nderi shqiptarisë

eu iu thyen planet o të Rusisë.

Eu n’Shalë të Bajgores së Boletinit

në vendlindjen e Isa trimit,

trimit të Vlorës e gjithë Shqipërisë

i madh e i vogël o janë ngre n’këmbë

ndal Serbisë o na i kanë thënë

Nish, Prokuple na i ke marrë

ke marrë Vranjën me Kurshumli

Ulqin, Plavë edhe Guci

ke cunguar at Iliri

na i ke veshë trojet me të zi

eu të vraftë zoti me gjithë Rusi.

Eu n’atë Grykë të Llapit të Bec Sinanit,

digës së gjallë të këtij vatanit,

Shaqir Grishës e trimav’ t’motit

që u flijuan për ditë të sodit

si luaj djemtë e malësisë

dalin n’skenë Yjtë e Lirisë

si në krahët tjerë të shqiptarisë

kundër të keqes e padrejtësisë,

kundër presë e barbarisë,

kundër dhunës e mizorisë

të ushtruar gjithë prej Serbisë

eu qysh prej shekujsh të historisë.

Eu n’ballë t’furtunës – o prinë Zahiri,

Edmond Hoxha dhe Hakifi

sypatrembur si zana të malit

përgjatë Llapit e tërë Gollakut,

Nerodimes e Karadakut,

Kaçanikut të Idriz Seferit

pa iu nda kurrë fushës së nderit,

si stërnipa të Skënderit,

si stërnipa të Kastriotit,

pa iu tremb pushkës as topit

e bënë luftën për liri të pop’llit

eu jo për poste as të liga të sodit.

LEGJENDA DRENICARE

U linde në Prekazin e Ahmet Delisë

që tok me Murselin i dhanë vulë burrërisë.

U linde në Drenicën e Azem Galicës,

të Shotës e t’Shabanit-simbole t’sakrificës.

U rrite dhe u edukove në frymën e traditës

mu si e kanë zakon trimat e Drenicës.

Nuk të dhimbsej jeta, familja as pasuria!

Një për ty ishte mbi të gjitha, Atdheu dhe Liria.

Bëre të jashtëzakonshmen për të shtrenjtën Liri

vetëm që Kosova të mos jetojë në robëri.

Formove UÇK-në nga lulet e këtij kombi

vallë, për Liri të Kosovës të kishte krijuar Zoti?!

Shkjau ty prore të ka friken por të ka edhe lakmi,

Ti i tregove gjithë botës ç’bëjnë shqiptarët për Pavarësi.

Prehu i qetë n’Prekaz o Adem Jashari!

Ty edhe në mes të errësirës si yll të shndrin varri.

Ti je udhërrëfyes i gjithë breznive të reja,

për armiqtë e këtij trualli prapë do të shkrepësh si rrëfeja.

Populli Drenicës, Kosovës e gjithë Shqipërisë,

të ka për Legjendë të kohës dhe gjithë historisë.

IDEATORIT TË PAVARËSISË

(Kushtuar arkitektit të pavarësisë

së Kosovës – dr. Ibrahim Rugova)

Si granit në bjeshkët e Kelmendit

lindë e rritë, je edukuar

veç për të mirë të këtij vendit

zoti i madh të ka krijuar.

Me madhështinë që zoti të fali

atdheut tënd iu përkushtove,

në vepra të mëdha asgjë s’të ndali

Kosovës nënë prore i ndihmove.

Kurrë s’u trembe nga armiku

o arkitekti i pavarësisë,

hallkë e fortë je prej çeliku

në zinxhirët e historisë.

Nuri yt ish porsi yll drite

nëpër sfida kurrë s’u gjunjëzove,

të urresh ti kurrë nuk dite

kurrë njeri nuk ofendove.

Vepra e jote është e përmotshme

brezat kurrë s’do ta harrojnë,

figurën tënde të palodhshme

në piedestal lartë do ta çojnë.

E tash si bora e majës së malit

kur rrezet dielli mbi te lëshon,

si çiltëria e kristalit

i pavdekshëm lartë qëndron.

BIJA E SOVRANIT

E dalë nga gjiri i popullit

të Kosovës nënë,

me nderë dhe krenari emrin

Ushtri Çlirimtare e mbanë.

Me emblemë të UÇK-së në krah

e flamurin Kuq e Zi,

anë e kënd Kosovës

lufton për liri.

S’e ndal shiu as bora,

s’e tremb gjylja e topit

kurrë nuk i dridhet dora,

mbesës së Gjergj Kastriotit.

Nuk i trembet vdekjes,

nuk i trembet varrit,

është kjo luanesha,

bija e Adem Jasharit.

Përpara i ka vënë vetës

detyrë të shenjtë madhore,

Kosovën të çlirojë

këtë tokë të shtrenjtë arbërore.

Popullit i ka dhanë besën

kombit i është zotuar

Flamurin Kuq e Zi

nga dora për të mos e lëshuar.

Të jep gjithçka nga vetja

gjakun e rininë . . .

Eu, . . . Zoti e bekoftë ore!

mbi të gjitha e kishte Lirinë.

Dëshmorëve që ranë për liri,

të rënë për të mos vdekur,

populli do u këndojë lavdi

me dashuri e respekt të paepur.

DESHMORIT TË RËNË

Edhe shqipja e malev’ tona

lakmi të kishte ty o trim,

çka është frika kurrë nuk dije

Ti për ne je udhërrëfim.

Si rrufe që vije prej qiellit,

si vetëtima që shkrumbon,

vdekja jote shumë e hershme

zemrat tona na i përvëlon.

Jo, për ju unë nuk kam vdekur,

në zemrat tuaja rrënjë kam shti,

siç kam qenë, i tillë kam mbetur

tash jam lule në pavdekësi.

Kurrë për mua mos derdhni lot

as harenë mos e ndaloni,

zemrave tuaja s’iu ndahem dot

gjithë me mua do të bashkëjetoni.

Shokët këngën të mos e ndalin,

le të këndojnë si në ditë të mira,

veç nga ‘i pikë lot le të më falin

oh, i kam lënë bre në kohëra të vështira.

NËNTORËT E LAVDISË

Me Njëzetetetë Nëntor

nga plaku mjekërbardhë,

u ngrit në Vlorën tonë

Flamuri jonë kombëtar.

Ish Nëntori i Dytë

qe nga Kruja e Skënderbeut,

me atë flamur që lartë u ngrit

iu kthye nderi mbarë atdheut.

Ne të tretin e lavdisë,

i shkëlqyer që ish si ari

në Prekazin heroik

u lind Adem Jashari.

Në nëntor të 97-ës

si luaj djemtë e lirisë

në Llaushë të Drenicës,

grusht të fortë i dhanë Serbisë.

Muja, Rexha dhe Dauti,

si skiftera fluturuan,

të vërtetën mbi UÇK-në

hapur botës ia treguan.

KRENARI NDERSHEKULLORE

Njëzetetetë Nëntori

rroftë deri në pakufi,

është Dita e Flamurit

shumë luftërave që iu ka pri.

Krenari ndërshekullore

e kishim e do ta kemi,

me te i tregojmë gjithë botës

kush, në të vërtetë na jemi.

Jem’ bijtë e asaj shqipeje

ndër shekuj me gjak të larë,

kurrë të pa gjunjëzuar

prore mbetem krenarë.

Sot flamuri jonë

tjetër mision ka,

të na prij në fitore

mbi projekte të mëdha

Në çdo njëzetetetë nëntor

ju këndoni e festoni,

shqipen dykrenare

sa më lartë ta çoni.

Le të valojë e bekuara

si në kohë të Skënderbeut,

forcë e krenari

le t’i sjell Atdheut.

HOMERIT TË SHQIPËRISË

Lum shqiptarët e lum Shqipëria

për atë yll që u fali zoti,

lakmi i kish këtij gjithë njerëzia

kishte shpirtin të kthjelltë si loti.

Humanist e dijetar,

si At Gjergji është vështirë me le,

mbi të gjitha atdhetar,

prijatar në shkencë e fe.

Nga e mori atë energji

aq me forcë ta dojë Shqipërinë,

këtë veç zoti mund ta di

që i dha Gjergjit madhështinë.

Motet ndërrohen si â zakoni

por kujtimi vije tu u shtue,

këngët e tij tash lirshëm këndohen

dhe s’ mund kush më me i ndalue.

At Gjergj Fishtës të madhit vëlla

le t’i këndojmë lavdi përherë,

për gjithë veprat qe na i dha

si një engjëll i krishterë

KUR ZOTI BËRI BOTEN

Kur zoti bëri boten

me plot mrekulli

i fali kësaj të veçantën

që quhej ILIRI.

I fali tokë e det

dhe shumë begati,

i fali edhe një kalá

që sot e quajnë SHQIPËRI.

Dhe në shqip ai porositi,

që shqiptarët ta kuptojnë,

token dhe det’n e tyre

me çdo kusht ta mbrojnë.

Bëhuni tha të vyeshëm,

të dashur e humanë,

po e deshët ju veten,

unë gjithë me ju do të jam.

Dojeni tha njëri tjetrin

siç e duani veten,

dojeni gjithë çka ‘u fala,

ju duhet të gëzoni jetën.

Ju fala edhe tri fé

me një zot përmbi,

kjo s’është hendikep

por është begati.

Ju dhashë Gjergja e Skëndera,

Pjetër Buda e Naima,

qëndrojnë lartë këta si skiftera

dhe shkëlqejnë porsi vetëtima.

Unë ju dhashë dhe shumë Azema,

shumë Adema dhe Ibrahima,

që për të mirë të jeni emblema

vetë ju zgjodha ju’ për trima.

PSE TË QUHEM ÇFARË NUK JAM

Unë jetoj n’Kosovë

por s’jam kosovar

i tillë çfarë më quajnë

disa ndërkombëtarë.

Kush këtë emër më imponon

mik i imi kurrë s’ka qenë,

as sot të mirën nuk ma don,

don të më shtyj të ndërroj idenë.

Por ideja e ime s’ndërrohet

as nder vite as nder shekuj,

për çdo ditë ajo forcohet

si granit edhe si hekur.

Ç’prej dardanëve e deri n’ditë të sodit

kurdoherë kam qenë shqiptar,

ç’arsye ka që pas shumë shekujsh

të mohoj trungun tim kombëtar?

Pse pra të quhem çfarë nuk jam,

qenien time t’a hudh n’ujë,

sa të kenë shqipe nëpër male

kurrë me mua i huaji s’do të luaj.

PSE ? dhe PSE ?!

Pse dy sy të një koke të ndahen

kur vetë Zoti s’i ka nda,

pse përherë të derdhin lot,

pse gjithmonë të rrinë tue kja?

Pse në gjak ata të lahen

pa e pasur as të vetmin faj?

pse s’ka mjek t’ua shërojë plagët?

janë shenjtorë e nuk janë djaj.

Pse një trup duhet gjymtuar,

pse t’i priten duar e këmbë?

bukurinë për t’ia shëmtuar

pse s’ka babë e pse s’ka nënë?!

Kush kësaj të keqeje i kontribuon

të vetmin trup për t’a copëtuar,

zoti i madh e bëftë bejan,

për jetë qoftë ai i mallkuar.

Kush në jetë nuk don të pendohet

për gjithë të ligat qe ka bâ,

zoti kurrë këtij mos i dhashtë

vajzë as djalë, motër as vëlla.

Gjithçka tjerëve që u ka bërë

bumerang iu kthefshin prapë,

“të gjitha kthehen në këtë botë”

zoti i madh do të merr hak.

Se nj’ai zot që është për tânë

askujt të keqen që nuk i don,

pjesët e trupit të copëtuar

përsëri do t’i bashkon.

DRITAT QE NUK FIKEN

Ai m’kujton Azemin,

Ajo më kujton Shotën,

vepra e të cilëve

pat mahnitur boten.

Dinin çka kërkonin,

për te edhe punuan,

dinin të luftonin

për Atdhe u flijuan.

Vepra tyre e ndritur

kushtuar Atdheut

rrënjët i ka të thella –

nga kohë e Skënderbeut.

Fehmiu edhe Xheva

Yje të Lirisë do të mbesin,

në zemrat e këtij populli

ata kurrë s’do vdesin.

Si dëshmorë t’Lirisë

të Kosovës nënë,

në historinë e lavdishme

vend të merituar kanë.

Porositë e Tyre

në vend do t’i çojmë,

mësimin edhe punën

kurrë nuk do t’i lëshojmë.

Populli po edhe koha

tash nga ne kërkojnë,

Kosovën tonë të dashur

shpejt ta lulëzojmë.

Mos të humbasim kohën

të shtrenjtë si flori,

populli le ta ndiej

se jeton në liri.

JEM’ KRENARË QË . . .

Kurrë nuk ishim arnautë,

kurrë nuk ishim as “shiftarë”,

kurrnjëherë nuk qemë hajdutë

jem’ krenarë që jem’ shqiptarë.

Kurrë të huajën nuk lakmuam,

e për t’onen derdhem gjak,

kurrë askënd nuk e sulmuam

gjithë na u desh të marrim hak.

Kurrë varreza nuk shkatërruam,

shishen “mbrapa” nuk e shtiem,

kurrë askënd nuk e dhunuam

s’e turpëruam kurrë shqiptarinë.

Martinoviqtë e “vdiqët” tjerë

krejt çka munden inskenuan,

vollën helm e vollën vrer

më në fund turpshëm dështuan.

Gjithfarë emrash na adresuan

që mbarojnë me “ist” dhe “ist”,

dhe më në fund nuk hezituan

qe të na quajnë kanibalistë.

Mirëpo, edhe zoti vetë ka thënë

që kjo tokë askujt s’i falet,

askush në shpinë këtë nuk e solli

nga Urali as nga Karpatet.

Dhe, krejt ku bukës i thonë bukë

e krejt ku ujit i thonë ujë,

le ta di dhe zoti vetë

s’do të sundojë më kurrë i huaji.

VIGANI I LIRISË

(kushtuar Xhelal Hajdës-TONI)

Porsi si një yll drite

që shkëlqen në qiell,

erdhi nga mërgimi

me shpirtin e dëlirë.

Erdhi se e desht Atdheun

për te dhe do flijohet,

heroikisht ra për të mos vdekur

që kurrë të mos harrohet.

Shiu, bora e stuhia

s’e ndalnin dot TONIN,

e shtrenjtë për te ishte Liria –

mbi të gjitha ai kishte kombin.

Besën që kishte dhënë

ÇËSHTJA E SHTETËSISË NJË PROBLEM ME PËRMASA TË MËDHA NË MAQEDONI

April 29, 2013 by dgreca

SHKELJE TË RËNDA TË TË DREJTAVE TË NJERIUT NË MAQEDONI/

Pasi Programi Unik Shqiptar – PUSH, me qendër në SHBA, ngriti iniciativën për të bërë publike të dhënat e shqiptarëve që u mohohet e drejtat e shtetësisë në bazë të lindjes dhe martesave me shtetas të Maqedonisë. Pasi u botua nëpërmjet mediave ky lajmërim, në zyrën e organizatës sonë u paraqitëm shumë qytetar që sollën dokumentat e mohimit të shtetësisë pa të drejtë nga MPB të Maqedonisë. Në këtë Raport do sjellim emrat e disa shqiptarëve që u është mohuar e drejtave e shtetësisë me motivacionin si Persona që rrezikojnë integritetin dhe sigurinë e qytetarëve dhe të Republikës së Maqedonisë.

PUSH, duke vërejtur se prej kaq vitesh partitë politike shqiptare në pozitë dhe opozitë nuk e kanë në programin e tyre çështjen e shtetësive për ta ngritur si çështje delikate në Kuvendin e Maqedonisë, duke vërtetuar se shpeshherë Avokati i Popullit pajtohet me vendimet absurde të MPB, vendosëm që këtë çështje ta ngrejë në Institucionet Ndërkombëtare për të Drejtat e Njeriut. Duke parë padrejtësitë që u bëhet shqiptarëve në lidhje me përfitimin e shtetësisë së Maqedonisë, ne si Lëvizje PUSH, vendosëm që këtë çështje ta ngremë në Kongresin Amerikan si shkelje e rëndë e të drejtave të njeriut. Ky raport do ti dërgohet edhe Departamenti Amerikan i Shtetit (DASH) për shkeljet e rënda që ndodhin në Maqedoni për fitimin e së drejtës së shtetësisë

Në Maqedoni dështojë regjistrimi i popullsisë më 2011 dhe askush nuk di në këtë shtet sa qytetar kanë shtetësi, sa janë pa shtetësi, sa është numri i emigrantëve ekonomik dhe politikë në këtë vend? Pra, në këtë raport do të parashtrojmë çështjen e mohimit të shtetësisë në RM të mijërave njerëzve që jetojnë prej dekadash në këtë shtet, por që MPB u refuzon shtetësitë dhe lejet e qëndrimit pa asnjë shkak dhe sqarime. Raporti është bërë gjatë periudhës 12 Shkurt deri më 12 Prill 2013.

Që të jemi më të qartë për problemin në fjalë do të sjellim disa fakte që tregojnë mohimin pa të drejtë të shtetësisë nga MPB. Pra, bëhet fjalë për mohimin e shtetësisë të të gjithë shqiptarëve që vijnë nga Shqipëria e Kosova dhe u takon me ligj shtetësia.

Mos dhënia e shtetësisë njerëzve që kanë dhjetëra vite që kanë krijuar familje, jetojnë në Maqedoni, në këtë mënyrë u ndalohet integrimi në jetën shoqërore dhe kulturore të shtetit ku paguajnë taksat e ndryshme. Pra, u ndalohet e drejta të punësohen në ndërmarrjet shtetërore. Duke u mohuar të drejtën e punësimit në këto institucione ndeshim me racizmin shtetëror, kur në të njëjtën kohë me të madhe Maqedonia ngre zërin për të drejtat e minoritetit maqedonas në vendet fqinje me të. Këtu kemi një shtet që tregohet racist me popullsitë të etnive të tjera dhe njëkohësisht kërkon të drejtat e njeriut të zbatohen nga vendet e tjera.

Një shqiptar nga Shqipëria kishte fituar shtetësinë e Maqedonisë duke ndryshuar kombësinë nga shqiptare në maqedonase, duke ndryshuar fenë islame në ortodokse, ka ndryshuar emrin edhe mbiemrin nga Alban Limani në Antonio Limanovski. Duke bërë këto ndryshime ai kishte fituar shtetësinë maqedonase. Sipas tij, ky i kishte bërë të gjitha këto ndryshime nën presionin e policisë për të fituar shtetësinë maqedonase në vitin 2001.

Fatbardha Shabanit, një grua nga qyteti i Kavajës ka 16 vite e martuar në Maqedoni, por i është refuzuar disa herë shtetësia.

Hana Asani e martuar më 2003, me shtetas të Maqedonisë, nënë e tre fëmijëve i është refuzuar shtetësia e Maqedonisë me pretekstin se rrezikon sigurinë e Republikës së Maqedonisë.

Fahrije Neziri nga Ferizaj i Kosovës dhe që nga 1985 është martuar me Muhamedin nga fshati Idrizovë. Ka disa vite që bashkëshortes së tij jo vetëm i refuzohet shtetësia, por MPB i refuzon edhe lejen e qëndrimit për të huaj. Znj.Fahrije i rrezikohet ndarja familjare sepse pa leje qëndrimi nuk mund të vazhdojë të jetojë në Maqedoni legalisht. Pra, siç shihet kemi një rast flagrant ku janë shkelur rëndë të drejtat e njeriut, kujdesia e shtetit maqedonas për bashkimin familjar.

Fatmir Hoxha me origjinë nga Kaçaniku ka 27 vite që i refuzohet shtetësia bashkë me pjesëtarët e tjerë të familjes. Kjo familje është pa asnjë kujdesie nga institucionet humanitare në Maqedoni edhe pse ky shtet thith fonde në emër të kësaj kategorie.

Avdulla Ibrahimi ka lindur në vitin 1965 në Kumanovë dhe ka patur shtetësi, por Ministria e Punëve të Brendshme (MPB) ia ka hequr pa asnjë arsye. Gruaja e tij nga Presheva e ka fituar shtetësinë në bazë të martesës me të në vitin 2001, po ashtu edhe 3 fëmijët e tij e kanë shtetësi, ndërsa ai vetë jo. Edhe pse ai ka mbi vete shtëpinë, dyqanin, të gjithë faturat vijnë në emrin e tij, Avdulla Ibrahimi nuk ka asnjë dokument verifikimi, certifikatë, leje qëndrimi. Është një njeri që po ti ndodh diçka e keqe nuk mban përgjegjësi morale dhe ligjore askush.

Në fillim të vitit 2013 përherë të tretë MPB i refuzon shtetësinë këtij shqiptari të lindur dhe shkolluar në Maqedoni. Shkresa që ka pranuar Avdullah Ibrahimi për refuzimin e shtetësisë ndryshon nga origjinali që zakonisht dërgon MPB. Në letrën që ka pranuar Ibrahimi mungon logoja e MPB, mungojnë numri i dosjes dhe shumë elementëve të kësaj ministrie. Ibrahimi sqaron se në MPB i kanë kërkuar që të nisë proceduar për të marrë shtetësinë, njëjtë si shtetasit e huaj, procedurë kjo që zgjat së paku katër vjet. “Unë kam lindur në Maqedoni dhe nuk kam pse të kërkoj shtetësi njëjtë si shtetasit e huaj. Unë nuk jam shtetas i huaj, por jam shtetas i Maqedonisë. Unë kam letërnjoftim të Maqedonisë, të cilit i ka dal afati në vitin 2005, ndërsa shtetësinë ma kanë hequr në vitin 2002. Nuk e di pse më kanë hequr por besoj se qëllimi është veç me i pakësuar shqiptarët”, ka deklaruar, Avdulla Ibrahimi.

Naxhie Osmani e cila ka lindur në vitin 1967 në Çair të Shkupit dhe jeton në fshatin Bukoviç që i përket Komunës së Shkupit, edhe pse ka lindur në Shkup dhe është banore e kryeqytetit zonja Naxhie nuk ka shtetësi të Maqedonisë, ndërsa bashkëshorti i saj dhe dy fëmijët janë shtetas të Maqedonisë. Ajo pasi ka parashtruar kërkesë për shtetësi i është mohuar në vitin 1997. Për fat të keq për kategorinë e këtyre shqiptarëve që u mohohet shtetësia e Maqedonisë pa të drejtë nuk janë interesuar asnjëherë partitë, deputet dhe ministrat shqiptar.

Mirdita Dibrani, me prejardhje nga Kosova. E martuar prej 14 vjetësh në fshatin Shipkovicë të Tetovës, dhe me dy fëmijë, kjo grua nuk ka arritur ende të pajiset me nënshtetësi. Arsyetimi i autoriteteve është se ajo paraqet rrezik për sigurinë dhe mirëqenien e shtetit të Maqedonisë. Për 3 vite me radhë, familja Dibrani mundohet të arrijë këtë të drejtë, por pa sukses. Fillimisht, vendimi i parë nga MPB-ja erdhi pozitiv, por brenda dy-tre ditësh, ai u anulua, me një përgjigje negative. Ironia qëndron tek arsyetimi; edhe pse ajo konsiderohet rrezik sigurie, ajo është e kapshme në çdo kohë nga shteti, dhe nuk është dënuar asnjëherë për ndonjë vepër penale.

“Si të ndjehem unë që jetoj në punën time se nguci askënd, me hallet e dertet e veta dhe tët kthehet kjo punë në kurriz tëndin është shumë e rëndë. S’mund ta marr me mend se asnjëherë se kam bë një gjë të tillë. 1000 kopje letrash kam pru se s’jam e dënuar asnjëherë prej gjyqit as në Kosovë e as në Maqedoni nuk e di ku bazohen at atë unë se jam e rrezikshme për shtetin”, tha Mirdita Dibrani.

Ahmet Laçi, i lindur në vitin 1946 në fshatin Pustenik të Kosovës, prej moshës 8 vjeçe ai jeton në Maqedoni, por edhe pse ka kaluar plot 58 vjet në këtë shtet ai kurrë nuk arriti të bëhet shtetas i Maqedonisë. Ahmeti Laçi thotë se nuk ka lënë institucion pa trokitur për të kërkuar ndihmë për shtetësinë. Deri tani, ai thotë se ka aplikuar pesë herë ndërsa të gjitha përgjigjet që ka marrë kanë qenë negative. Ajo që e bën edhe më tragjike këtë rast, sipas Laçit, është arsyetimi se është shtetas i padëshiruar dhe i rrezikshëm për Maqedoninë.

“Prej vitit 1994 kam aplikuar për nënshtetësi të Maqedonisë, kjo është e pesta herë, gjithmonë është problemi i njëjtë, vendimi vjen negativ megjithëse unë i plotësoj të gjitha kushtet, qe 40 vite jam i martuar, tre fëmijë i kam, krejt janë nënshtetas të Maqedonisë përveç meje. Unë nuk e di ku është problemi, unë kam edhe shtëpi këtu, kam edhe burime jete këtu, paguaj tatim, ushtrinë e kam bë në Maqedoni, klasën fillore e kam kryer në Maqedoni, shkollën e mesme e kam kryer në Maqedoni në maqedonisht, unë mendoj se i plotësoj të gjitha kushtet, nuk e di nga lind ajo ide e cila vjen kjo negativ”, tha Ahmet Laçi, banor i Shkupit

Me të njëjtën problematikë ballafaqohet edhe një tjetër banor i Shkupit, 59 vjeçari Aziz Bekteshi me prejardhje nga Lubishta e Kosovës. Ai jeton në Shkup prej rreth 50 vjetësh por asnjëherë nuk ka arritur të fitojë nënshtetësinë e Maqedonisë me të njëjtin arsyetim sikur se bashkëqytetari i tij, se konsiderohet si rrezik për shtetin.

“Jam i gatshëm sot me dëshmuar, sot me dëshmuar edhe me polici edhe me gjyq që as nuk më kërkon gjyqi as nuk më kërkon policia, jo vetëm këtu po as në Kosovë po askund në botë, a po më kupton, këtë mundem me dëshmuar kur të donë. Me të vërtet unë jam aq i emocionuar edhe aq i habitur, nuk e di se kush mundet me më ndihmuar se të gjitha ato institucione i kërkova edhe askush nuk ma shtriu dorën me thanë që ngadalë se nuk është punë e vogël dhe e thjeshtë. A unë prapë po e them se unë mundem me dëshmua kur të doje dhe në çfarëdo rasti”, thotë Aziz Bekteshi, banor i Shkupit

Naser Bela, 45 vjeç, gruaja dhe djali i tij tani 16 vite kërkojnë shtetësinë e Maqedonisë. Edhe pse i lindur në Shkup ku edhe aktualisht jeton dhe punon, atij që nga viti 1993 kur edhe aplikoi për herë të parë, në vazhdimësi kërkesat i refuzohen. Bela thotë se në stacionin policor në Draçevë në atë kohë, e kanë kushtëzuar të bashkëpunojë me policinë, në dëshiron të pajiset me shtetësi në të kundërtën gjithë jetën do ti mohohet e drejta për shtetësi. “Unë e refuzova me një fjalë thash jo se punoj, më than atëherë s’do ta marrësh asnjëherë nënshtetësinë, thash as nuk më duhet ashtu nënshtetësi, se ajo është e imja, do të vije dita kur do ta marr, edhe unë e di arsyen se për atë e refuzon, mirëpo më ka humbur dokumentacioni i asaj nuk e kam për fat të keq, më ka humb ai vërtetimi se shumë mirë shkruan Naser Bela të vish në ora 7 në stacionin policor në Draçevë për nënshtetësinë, mirëpo ato hynë në punë tjera, unë si pranova të punoj se nuk më interesonte. Tash për së fundi herë i kam dhënë në 2005 dhe s’ka asgjë, dhe vetëm malltretojnë, kërkojnë dokumentacione që një gjë s’mund ta bëjmë. Mu më intereson me çfarë të drejte nuk më takon nënshtetësia? Shoqja 24 vjet ka kurorëzim me mu në Draçevë dhe s’ka kurrfarë dokumentacioni të Maqedonisë, i ka vdekë baba s’ka mund të shkoj, nëna i ka vdekur nuk mund të shkon, tash i ka vdekë vëllau para 20 ditësh edhe nuk mund të shkojë, dhe këtu më tregon dikush se ne i kemi të gjitha drejtat! S’kemi ne shqiptarët të drejta, këto janë rrena”, tha Bela.

Arben Llalla shpallet nga MBP e Maqedonisë Person i Rrezikshëm që rrezikon integritetin dhe sigurinë Kombëtare të Republikës së Maqedonisë. Si pasojë MPB i ka refuzuar në bazë të martesës shtetësinë e Maqedonisë dhe lejen e qëndrimit të përhershme Arben Llallës. Për herë të parë atij i është refuzuar në mars 2008, duke vazhduar në dhjetor 2008, ndërsa në korrik 2011, i është refuzuar edhe leja e qëndrimit të përhershme. Së fundi në Maj 2012 përsëri i refuzohet kërkesa për shtetësi në bazë të martesës pa të drejtë ankinimi. Arben Llalla që në vitin 2003 është martuar me shtetase të Maqedonisë dhe nga kjo martesë kanë një djalë. Edhe përse i plotëson të gjitha kushtet, MBP kundër ligjeve për shtetësinë e ka shpallur person me Rrezikshmëri të Lart disa herë. Dy herë Komisioni i qeverisë së shkallës së dytë i ka dhënë të drejtë z.Llalla, MPB gjithnjë ka dërguar përgjigje përfundimtare se është person me rrezikshmëri të lartë.

Fadil Curi nga Hani-Elezit i Kosovës është i martuar me shtetase të Maqedoni prej më shumë se 25 vitesh dhe i mohohet shtetësia e Maqedonisë edhe përse ky i plotëson të gjitha kushtet.

Aqif Krasniqi i datëlindjes 1950 nga Kosova i martuar në vitin 1979 me shtetase të Maqedonisë dhe nga viti 1972-1989 ka punuar në Postën Telefonike në Shkup i është refuzuar disa herë e drejta e shtetësisë në Maqedoni.

Rive Islami nga Kosova, është martuar në Tetovë në vitin 1984, dhe prej atëherë i është refuzuar disa herë e drejta e shtetësisë. Ajo nuk e gëzon të drejtën e shtetësisë në vendin ku jeton prej 30 vitesh edhe pse i plotëson të gjitha kushtet.

Në qytetin e Kumanovës dhe fshatrat përreth u refuzohet shtetësia qindra njerëzve që kanë mbi 40 vite që jetojnë dhe punojnë në këtë shtet me pretekstin se janë të rrezikshëm për Maqedoninë.

Zyra e avokatit të popullit në Kumanovë deklaron se në vitin 2006 janë mbi 366 kërkesa ndihmë për të fituar të drejtën e shtetësisë. Ndërsa më 2007 janë bërë 237 kërkesa të tilla. Ndërsa në zyrën së avokatit të popullit në Tetovë janë formuar 183 lëndë për çështjen e mohimit të shtetësisë më vitin 2007. Banorët e dy fshatrave Goshinca dhe Llukara nuk kanë shtetësi dhe jetojnë pa letërnjoftime, njerëz që nuk kujdeset askush për ta. Këta banorë mund ti vrasin dhe asnjeri nuk mbanë përgjegjësi morale dhe ligjore. Në rajonin e Kumanovës nga viti 2002 ka filluar në heshtje një proces për çregjistrimin e shqiptarëve me qëllim që të pakësohet popullsia jonë atje.

Në një gazetë, disa vite më parë shkruhej se janë rreth 100 mijë shqiptar që u mohohet e drejta e fitimit të shtetësisë. Ndërsa 3.800 maqedonas të Shqipërisë në mënyrë të lehtë kanë fituar shtetësinë e Maqedonisë duke mos plotësuar asnjë kusht elementar.

Siç shihet problemi i mohimit të shtetësisë nga shteti maqedonas mijëra shqiptarëve të cilët kanë krijuar familje me shqiptar shtetas/e të Maqedonisë është një fenomen me prapavija politike duke përdorur standarde të ndryshme në bazë të kombësisë etnike dhe përkatësisë fetare.

Racizmi i një ligji

Aplikuesi me kombësi shqiptare edhe po të plotësoj kushtet që i kërkohen për fitimin e shtetësisë, mundet ajo ti refuzohet në qoftë se zyra e sigurimit shtetëror nuk jep mendim pozitiv. Në këtë rast i huaj duhet ti drejtohet avokatit të popullit për ndihmë, Gjykatës Supreme Administrative dhe gjykatave ndërkombëtare për shkeljen e të drejtave të njeriut nga ana e Institucioneve të Republikës së Maqedonisë. Dua të shtoj se edhe Gjykata Administrative nuk funksionon siç duhet, ka fakte që rastet e ndihmës për shtetësitë i zgjat në pafundësi me pretekstin se MPB nuk i jep materialet e dosjes për shfrytëzim.

Ligji për rrezikshmëri që ende funksionon pa të drejtë në Maqedoni është bërë i famshëm duke u refuzuar të drejtën njerëzore më shumë shtetasve nga Shqipëri dhe Kosova të cilët kanë mbi 10 vite martesë me shtetas të Maqedonisë. Këtij ligji i ka skaduar mandati sepse lufta e ftohtë ka mbaruar. Ky është një ligj që shkel të drejtat e njeriut, krijon kushte për prishjen e familjeve dhe nxit urrejtjen etnike dhe fetare midis qytetarëve.

Në bazë të kushteve të sotme politike dhe shoqërore ligji në fjalë nuk duhet të funksionojë pasi Maqedonia është kandidate për në BE e NATO dhe ka nënshkruar marrëveshje bashkëpunimi miqësor me të gjitha Institucionet e Republikës së Shqipërisë. Midis Maqedonisë dhe Shqipërisë janë hequr regjimi i vizave. Strukturat e policisë, ushtrisë dhe të sigurimit kanë një bashkëpunim të ngushtë midis tyre në luftën kundër terrorizmit dhe kontrabandave të ndryshme. Së shpejti pritet që policë nga Shqipëria dhe Maqedonia do të patrullojnë në vendet e njeri-tjetrit bashkë.

Shumë aplikuesve për shtetësi maqedonase u bëhen presione nga strukturat e sigurimit për tu bërë informator ose bashkëpunëtorë i këtyre strukturave. Kjo metodë e vjetër që është përdorur në kohën e diktaturës komuniste e cila bie ndesh me ligjet kushtetuese dhe të demokracisë që pretendojmë se zhvillohet në Maqedoni.

Deklaratë skandaloze zëvendësministri shqiptar për rastet e shtetësive

Më 11 shkurt 2013, zëvendësministri i brendshëm, Xhelal Bajrami deklarojë për rastin e Mirdita Mirdita-Dibranit me origjinë nga Kosova, e cila nuk posedon dokumentin e shtetësisë edhe pse e martuar tani 14 vite në Shipkovicë të Tetovës. Xhelal Bajrami deklarojë “Ka pasur vendim negativ nga ana e Sigurimit Shtetëror mirëpo arsyet unë ende nuk i kam të elaboruar mirë pse është marrë një vendim i tillë. Ndoshta vendimi i tillë do të mund të ndryshojë pasi varet nga momenti ndonjëherë mundet që bashkëshorti i personit në fjalë apo ndonjë i afërt i saj të merret me ndonjë veprimtari të palejuar në Maqedoni dhe ajo të jetë si pasojë pse vendimi ka qenë negativë nga ana e organeve të Sigurimit Shtetëror”.

Pra, sipas këtij ministri shqiptar të gjithë ata shqiptar që aplikojnë për shtetësi të Maqedonisë nuk duhet të kenë asnjë kushëri të burgosur apo keqbërës sepse mbajnë edhe këta përgjegjësi penale. Kjo është injoranca shqiptare që na përfaqësojnë në qeverinë e Maqedonisë sepse çdo individë mban përgjegjësi personale për ato vepra keqbërëse që kryen.

Prandaj, ju bëjmë thirrje të gjithë atyre njerëzve që u është mohuar e drejta e shtetësisë së Maqedonisë pa të drejtë, të sjellin fotokopjet e vendimeve për refuzimin e shtetësisë nga ana MPB në zyrën e Programit Unik Shqiptar që ndodhen në qytetin e Tetovës, në adresën Bllok 77, email levizja.push@gmail.com, dhe numër tel 070928833. Në zyrën tonë do jenë përfaqësuesit tanë të cilët do t’ju presin dhe do t’ju japin këshilla për të vazhduar më tej betejën për të

Gjykata e Strasburgut e stërngarkuar me lëndë nga Maqedonia

Qytetarët e Maqedonisë i prijnë listës së kallëzimeve penale të ngritura pranë Gjykatës Evropiane për të drejtat e njeriut në Strasburg. Në këtë gjykatë janë parashtruar mbi 1.200 kallëzime penale nga ana e qytetarëve kundër shtetit të Maqedonisë, për shkeljen e të drejtave të njeriut.

Kryetari i Përgjithshëm

Emin Eddie EGRIU

egriubuffalo@aol.com

Buffalo, NY, SHBA

Kryetari – dega Maqedoni

Prof.Teuta Kamberi-Llalla

Bllok 77, Tetovë, Maqedoni

Tel. mobil. 0038970928833

Email. levizja.push@gmail.com