Archives for July 2013

Ekipi Prishtina u shpall ekipi më i mirë i vitit ne turneun e Montrealit

July 19, 2013 by dgreca

Në Montreal u zhvillua aktiviteti më i madh sportiv i shqiptarëve të Montrealit, kupa e futbollit/

Shkruan: Ajet Nuro, Montreal, Kanada /

U bë viti i tretë që shqiptarët e Montrealit ia kushtojnë një ditë futbollit, sportit më popullor në vendin e tyre. Madje, këtë vit ata i kushtuan dy ditë. Montreal, 16 qershor 2013 Dita e 16 qershorit ishte paraparë të ishte ditë feste për shqiptarët e Montrealit, festë që grumbullon të gjithë dashamirësit e futbollit, futbollistët amator por edhe familjet e tyre. Dhe shqiptarët, iu përgjigjën thirrjes për të qenë të pranishëm në këtë ngjarje. Por, natyra nuk ishte në anën e tyre. Gjatë të pesë orëve që zgjati aktiviteti, shiu nuk rreshti së rëni dhe ai shoqërohej nga një i ftohtë jo i zakontë për një ditë mes-qershori. Por, pjesmarrësit në fushë nuk u dorëzuan dhe kanë luajtur pa ndërprerje. Dhe me ta, në fushë, ishin edhe arbitrat e palodhur dhe përfaqësuesit e një këshilli disiplinor që ishte ngritur me qëllim mbarëvajtjen e aktivitetit. Edhe pse shi, ndeshjet u zhvilluan në dy grupe të përbër nga katër ekipe secili, një formulë e futur në aktivitetin e këtij viti. Ekipet pjesëmarrëse ishin 8: Kastrioti, Prishtina, Tirana, Skënderbeu në një grup dhe Flamurtari, Ferizaj, Besëlidhja, Vllaznia në grupin tjetër. Dy ekipet më të mira të çdo grupi kaluan në gjysmë finalen që u vendos të luhej në datën 7 korrik 2013. Laval, 7 korrik 2013 Shiu i 16 qershorit dhe ai i ditëve që pasuan nuk i kishte dekurajuar as pjesmarrësit as familjet e tjera shqiptare të ftuara të kalonin një ditë në formë pikniku. Fatmirësisht, koha të djelën e 7 korrikut ishte me ne. Sipas planit, u zhvilluan ndeshjet gjysmëfinale që nxorën fitues Kastriotin dhe Prishtinën. Në mbyllje të dy ndeshjeve të para gjysmëfinale, një grup fëmijësh u futën në fushë për t’i dhënë ngjya edhe më të bukura aktivitetit. Tek e fundit, ata do t’a marrin stafetën një ditë… Vendi i tretë i takon … Para se të fillonte aktiviteti, disa ishin skeptik përse do të duhej një ndeshje për vendin e tretë por ndoshta kjo ishte ndeshja më e ngarkuar me emocione dhe të papritura nga të gjitha ndeshjet e tjera. Pas barazimit 2:2, mes Besëlidhjes dhe Ferizaj, fituesi duhet të përcaktohej me penallti. U deshën të gjuhen mbi 10 penallti për të përcaktuar fituesin që u shpall Beslidhja.

Ekipi Prishtina, kampione 2013 Kur e pyeta Naserin (Neser Veseli) se nga janë futbollistët e Prishtinës, më tha janë të gjithë shqiptarë për t’më lënë të kuptoja se nuk ka rëndësi se nga është origjina e tyre. Qesha dhe i thash se jam kurioz më shumë se për statisika. Dhe e vërteta, pavarësisht se ekipi ka emrin e kryeqytetit të shtetit të dytë shqiptar, djemtë që e përbëjnë janë sa nga Tepelena e Fieri aq edhe nga Prishtina e Peja. Më e bukura, Jasmini është nga Plava, nga shqiptarët e Malit të Zi. Flet shqip? – Jo më përgjigjet Naseri, -Janë asimiluar, – shton jo pa trishtim Naseri… Pra, ndonëse ekipi ka emrin Prishtina, ai është mbarë kombëtar e pse jo edhe pak ndërkombëtar pasi në portë qëndronte një kanadezo-afgan…

Organizatorët kishin marr masa që të gjithë të kënaqeshin që nga fëmijët për të cilët ishin marr masat të kishin dhuratat e tyre e gjerë tek më të mëdhenjtë që kishin dhurata për pjesëmarrjen plus disa dhuratave nga bizneset. Sidoqoftë, duhet falenderuar pjesmarrja e disa personave që i dhanë seriozitet dhe siguri aktivitetit. Dua të përmend arbitrat, Dr. Gëzim Bytyqi që erdhi nga Ottawa dhe gjykoi 5 orë në shi, por edhe të palodhurin Arjan Rizaj, që gjykoi ndeshje në të dy ditët. Falenderime për zotërinjtë Myrteza Halili, Besnik Qendro, Avni Shkupolli dhe Nehat Kaloshi që ndihmuan aq shumë në sigurimin e një transparence dhe vlerësimin sa më mirë të ndeshjeve si dhe dallimin e talenteve respektivisht golshënuesit më të mirë dhe futbollistit më të mirë të turneut. Nuk dua të le pa përmendur z. Hysni Marku, krytarin e Bashkësisê së Shqiptarëve të Kebekut në Montreal, për interesimin, këshillat dhe ndihmën në mbarvajtjen e aktivitetit. Falenderime drejtuesve dhe organizatorëve të të gjutha ekipeve dhe çdo futbollisti për angazhinin në fushë dhe jashtë saj.

Aktivitet i arrirë …

Këto dhe fjalë të tjera të mira ishin përshtypje që n’a i shprehën pjesmarrësit në fund të aktivitetit. N’a vjenë mirë kur i dëgjojmë, por duke qenë një nga organizatorët nuk mund të mos përmend ndonjë mungesë. Kështu, është për të ardhur keq që, megjithë punën e bërë për të transmetuar mesazhin se kupa e futbollit para së gjithash ka qëllim bashkimin, miqësimin dhe argëtimin e shqiptarëve të Montrealit dhe pastaj ajo është matje forcash, një mesazh i tillë nuk ka mundur të përçohet tek të gjithë. Pra, në këtë kontekst është e pashpjegueshme, fyerja që iu bë një djali të riu (i cili erdhi me kënaqësi për të ndihmuar) që do të jetë e ardhmja e shqiptarëve këtu. Si një nga organizatorët, i kërkoj ndjesë atij për këtë veprim të disa pjesmarrësve dhe premtoj se, nëse unë do të jem përsëri mes organizatorëve të aktiviteteve të këtij lloji, ngjarje të tilla nuk do të përsëriten.

Faqert e verdha dhe “Shqiptari i Montrealit” sërish në takim

Tradita e kupës së futbollit përkon me një traditë tjetër që po mundohemi të krijojmë ajo e prezantimit dhe njohjes me faqet e verdha të bizneseve shqiptare të Montrealit dhe rrethinave dhe një gazete modeste me emrin “Shqiptari i Montrealit” që deri më sot ka parë dritën katër herë. Sa mirë do të ishte që të njohim sa më shumë shqiptarë sipërmarrës. Por ka edhe të joshqipfolës që duan të bashkëpunojnë me komunitetin tonë si rasit i z. Amirouche Benmerar (algjerian) apo dhe Izabela Przystal (polake) që ishin kujdesur të sillnin dhurata për fëmijët shqiptar pjesmarrës në aktivitet.

E bukura e një aktiviteti si kupa e futbollit është se ajo grumbullon të gjithë moshat. Fatmirësisht, disa nga ekipet kishin menduar të tërhiqnin të rinjë që ata të marrin stafetën nesër. Kështu, në fushë kishte shumë të rinjë por më i riu, Denis Metai, nuk ka mbushur ende 15 vjeç. Ai aktivizohet në hockey por edhe në futboll (soccer). Përgëzime të gjithë të rinjëve dhe veçanërisht Denisit që iu dha mirënjohja si pjesmarrësi më i ri i aktivitetit. Po ashtu, edhe veteranët nuk i munguan kupës. Nuk ka nevoj për shifra por z. Laze Leskaj është veteran si në futboll edhe jashtë tij. Ai është një nga emigrantët më të hershëm por edhe nga më të njohurit pasi duke qenë se punon për një organizëm qe ndihmon emigrantët e rinjë, ai në një farë mênyre është bërë një Nënë Tereza e shqiptarëve të Montrealit. Urime pra z. Laze për mirënjohjen që i bën organizatorët e kupës.

Golshënuesi më i mirë i Turneut u shpall Ismet Palamar i cili ka lindur në Pejë. Kur i bëra një foto si një nga golshënuesit më të mirë të ndeshjeve në grupe dhe kandidat i mundshëm për mirënjohjen si golshënuesi më i mirë i turneut, m’u drejtua në anglisht dhe më tha se ai përfaqëson Republikën e Kosovës. Ai nuk flet shqip dhe është produkt i ish-Jugosllavisë ku nuk ishte e rrallë kur takoje familje të përbëra nga prindër që i përkisnin gjuhëve dhe rracave të ndryshme. Kështu ai nuk flet shqip (ndonëse mundohet të thotë shprehje praktike nga shqipja) por këmbngul të thotë se është shqiptar.Ne mblidhemi bashkë, të gjithë shqiptarët dhe organizojmë një kup futbolli. Por në të përditëshmen tonë, jemi të rrethuar nga të tjerë që nuk flasin gjuhën tonë, por që kanë respekt për ne për ato vlera që ne i kemi në punë dhe në jetë. Prandaj, duket se dhe ata duhet të kenë vend në një kup shqiptare. Shumë nga ekipet ishin kujdesur të kishin edhe të tjerë, joshqipfolës në ekipet e tyre dhe shumë prej tyre shkëlqyen edhe në fushë. Kështu, lojtari më i mirë i takoi pikërisht këtij grupi. Ai ishte Amine Bounila Merci les amis!!!

Në fund nuk n’a ngelet veç të urojmë mirë u pafshim në aktivitetet e ardhëshme!

Lamtumirë Vinçenco Çeramit – gjeniu poliedrik

July 19, 2013 by dgreca

Nga Arjan Th. Kallço/

Lamtumira është fjala që na ndan me njerëzit tanë më të dashur. Fjalë e dhimbshme dhe plot peshë, sidomos kur të largohet përgjithmonë një mik i vërtetë me të cilin ke ecur në rrugën tënde të krijimtarisë, aq më shumë që ka qënë mësuesi yt i madh i jetës. Lamtumira është fjala e fundit që i ndan njerëzit që ndoshta njohjet i kanë patur të pakta, por sado të pakta t’i kenë patur, ka mbetur diçka në jetë që të rilidh me të. Por edhe ata që nuk e patën mundësinë që ta njohin nga afër, përsëri sado egoistë dhe nihilistë të tregohen, përsëri, herët a vonë, do të ndeshen me emrin dhe veprën e tij. E prej Çeramit na ka mbetur një pasuri e tërë letrare, kinematografike e skenike, kështu që do të kemi padiskutim momente të bukura ritakimi me të. Edhe për ne shqiptarët e përtejdetit do të ishte mirë që jo vetëm filmat, por edhe veprën e tij letrare ta njohim, duke e sjellë në gjuhën tonë. Kjo është detyra e përkthyesve dhe e shtëpive botuese që të mos ezitojnë, por të fillojnë nga puna qysh tani. Janë mbi 30 vepra të shkruara prej tij që presin të përkthehen, ose të paktën prej tyre disa nga kryeveprat të cilat e bënë të famshëm autorin më parë si shkrimtar e pastaj si skenograf. Besoj se në të gjithë atë përvojë ka gjithmonë leksione që duhen lexuar dhe mësuar, për secilin prej nesh.

Lindi në Romë në vitin 1940, shkrimtar, dramaturg, poet, skenograf. Në vitin 1976 botoi romanin e parë Një borgjez i vogël, i vogël; Prani e dashur 1978; Lamtumirë Lenin 1981; Djali prej xhami 1983; Lepuri 1988; Hipokriti 1991; Njerëzit 1993; Zoti ‘900 1994; Këshilla një shkrimtari të ri 1996; Takimi 2005; Jetë të gënjeshtra 2007.

“Desha ta falenderoja publikisht mikun Çerami, është një person shumë bujar, ëmbëlsia e tij të gjeg. E fuste dorën në xhep dhe nxirrte jashtë futrunë. Më ka mësuar shumë gjëra. Që në fillim më mësoi se frymëzimin e presin diletantët, të tjerët i përveshin mëngët dhe i futen punës. Më mësoi sintaksën, sintezën. Është një njeri që ia hap zemrën të gjitha enigmave dhe di t’i zgjidhë të gjitha ato. Po e përshëndet me fjalët e një poeti të madh: Vinçenco, mos rri e vështro, mos u shqetëso, nëse bien yjet, por shikoji që t’i mbash mend. E ardhmja sapo filloi” – u shpreh aktori i çmimit Oskar Beninji.

Kur i propozuan çmimin e merituar të karrierës, ai nuk shkoi vetë, ashtu si Benini dhe Piovani, të tre të bashkuar nga një lidhje dhe bashkëpunim mbi 20 vjeçar, por dhe nga përvoja magjike që i çoi deri tek Çmimi Oskar për filmin Jeta është e bukur. Në takimin me presidentin Napolitano vajza e vet lexoi mesazhin e të atit, duke e mbyllur me fjalët : Shpresa jonë, në errësirën në të cilën luftojmë është se më në fund shteti dhe ndërmarrjet private duhet të vendosin bashkë të investojnë për bukuritë e Italisë dhe të bëhen të vetëdijshëm se kultura, talenti, fantasia janë një burim real. Lidhja me Romën e shkrimtarit të njohur mbeti shumë e fortë, pasi ai lindi në zemrën e Italisë, të artit dhe kulturës. Ja si shprehet ai për qytetin e tij që aq shumë e deshi dhe e respektoi, pasi dhe vetë qyteti e deshi birin e vet: “Të gjitha librat e mi dhe romanet janë plot me qytetin e Romës. Në të gjitha vendet ku kam shkuar Roma më ka sugjeruar gjithmonë diçka që më pas e futa në shkrimet e mia”.

Shpesh kemi dëgjuar dhe shkruar se jeta e një njeriu të madh në fillesat e saj nuk ka qënë prej një gjeniu, përkundrazi të jepet përshtypja se nuk do ta lidhë asgjë me pasionet e jetës. Një ditë përgënjeshtrohen të gjitha dhe talenti i fshehur shpërthen fuqishëm dhe e ngre zërin e vet. Më pas është një punë e madhe që e kalit atë dhe e vë para provave të jetës, të profesionit dhe kulturës. Edhe Çerami është një prej atyre rasteve që ndoshta edhe vetë mësuesi i tij nuk e besonte, por surprizat në jetë nuk mbarojnë kurrë.

Një prej kujtimeve të para për të kur ishte nxënës e sjell një profesor : “Vinçencoja është shumë i drojtur, mbeti vitin e kaluar, se nuk u përgjigjej pyetjeve. Duhet ta kuptojmë, sepse ishte i sëmurë”. Ai profesor ishte 28 vjeçari Pier Paolo Pazolini që nuk ia doli që t’ia kthente fjalën Vinçencos së vogël, por në sajë të një teme : Një të dielë në mal, e ndihmoi të kuptonte se fjalët do të ishin më tej jeta e vet.

“Ishte një temë për friulianë, ku dija unë gjë për mallet? Kisha parë vetëm një, Terminilon dhe në verë”- thotë Cerami. E shpiku në përshkrimin e vet : Terminilo e shkatërruar nga orteqet dhe e banuar nga njeriu i urryer i borës. Druhej se e kishte tepruar, por Pazolinit i pëlqeu, e lexoi me zë në klasë. Sukses i madh.

“Më bëri përshtypje. Mezi pres të shkruaj një tjetër. Pa e ditur e zbulova letërsinë” – u shpreh autori. Më vonë Pasolini e mori si ndihmësregjisor në filmat e vet. Lidhjet me kinemanë vazhduan dhe romani i tij i parë, Një borgjez i vogël, i vogël, u bë film me aktorin Alberto Sordi. Ka shkruar për emrat e mëdhenj të kinematografisë italiane Belokio, Amelio, Bertoluci, Skola, Veronezi, Moniceli etj. Por Çerami ishte dhe poet. Epitafin e shkroi vetë në një prej poezive të tij të fundit : “Çdo mëngjes prej vetes më pëlqen e ardhmja e shkuar / dhe në mbrëmje qaj për të”. Kryebashkiaku Marino u shpreh se me vdekjen e tij, Roma humbi një mik. Vërtet një mik të dashur, në një dashuri ëndrrash midis Qytetit të përjetshëm dhe atij që me veprën e tij ia shtoi përjetësinë. Po e mbyll me fjalët e Beninjit, shenja e mirënjohjes më të ndjerë ndaj tij që vështirë se do të harrohet: “Pa të nuk do të kisha mundur as të ecja në muzikën e jetës. I detyrohem për gjithçka. Sot kemi një poet më pak në botë, një gjë që na bën të gjithëve më të trishtë”.

Poezia e Migena Arllatit vjen si një balerinë poetike që stis art në ritmin e lëvizjeve

July 19, 2013 by dgreca

Nga Adem Gashi/*

Po e nis diskursin përurues për poezinë e Migenës me një vaki të natyrës redaktuese. Një prej autorëve të shumtë që unë kam redaktuar, kishte vite që ngulmonte t’ia redaktoja një vëllim me poezi. Duke ditur se autorët kanë shumë kërkesa, unë ngula këmbë në vetëm një kusht. I thashë: në çastin që e marr dorëshkrimin, unë harroj autorin. Migenës nuk ia vura as këtë kusht sepse nuk e njihja dhe as kisha lexuar gjë nga ajo. Dorëshkrimi i saj më bindi se nuk ishte e papërvojë në fushën e krijimtarisë letrare, se mbi të gjitha autorja ishte e begatë me kulturë gjuhësore, sepse gjuha është mjeti i domosdoshëm për këtë lloj krijimtarie. Natyrisht, edhe kjo autore kishte një kërkesë këmbëngulëse, shifrën njëqind. Në dorëshkrim qenë njëqind e dy poezi (një fatmirësisht e përsëritur dhe vetëm një për viktimizim). Megjithatë e pranoj se kërkesa nuk qe e natyrës thjesht formale, ngase libri do të botohej në kuadër të nëntorit të njëqindtë të pavarësisë së Shqipërisë. Poezitë pa përjashtim ishin të realizuara në gjithë paramentrat estetikë për botim, madje edhe ajo e viktimizuara. Në këtë punën e strukturimit formal të librit, duke gjetur lëvizjen si emanacion të përmbajtjes, i rekomandova autores titullin “Midis ritmeve”, por me të drejtën autoriale, ajo nxorri si argument arkivin e saj artistik, stisur shumë kohë më parë, sa në kornizën e mbamendjes, po aq edhe në kohën e shkrimit të tyre. Njëqind lirikat e Migenës dëshmojnë se ajo vjen në botën poetike me verbin e saj, sa origjinal në plan perceptimi të botës e jetës, po aq edhe në plan të realizimit artistik pa ndrojtje dhe pa pozë dukjeje. Njësia e parë që përthekon këtë cikël poezish, “Orët e jetës time”, mëqaket me motive loti, kolovajze, vdekje kali, vetmi hëne, ecje së prapthi, krejt si një lojë fëmijërie. Reminishenca që brumëzojnë lirika të ndjeshme. Njësia e dytë “Më trembin orët kur jam pa ty”, ngre në fron motivin e përjetshëm të dashurisë, motivin e kurorës të kësaj lirike i cili nga përmasa universale ngre fole në botën intime individuale dhe anasjelltas. Në këtë cikël poezish Migena jo vetëm ndihet e sigurtë por ka guximin që të bëj flirte formaliste duke provuar akrostikun, rimën e brendshme, bashkëbisedimin ose dialogun midis vetjeve si sekuenca dramatike të mbushjes shpirtërore. Herë- herë ajo i vë në funksion subjektesh edhe shenjat e pikësimit, një animizëm a metonimi që i bën të flasin pikëpyetjet, edhe presjet, edhe shenjat e tjera. Tek njësia e tretë “Koha që s’ecën”, regjistri i motivacionit vjen më i ngrysur, më i rënduar, më cerebral. Në fjalësin e saj poetik bëhet popullimi me nocione që dalin nga togfjalëshi habitor: Kujtimet qenkan lagur, si ikje, ndjekje, vdekje, vuajtje, bosh, mërzi, lodhje, ëndrra, e të tjera. Por pavarësisht amullisë së kohës që nuk ecën, ajo ruan ekuilibrin duke i shndërruar xhevahiret e zeza në gjerdan poezie. Njësia e katërt “Vdekje indiferencës” përmbledh lirikat që ashpërsojnë shqiptimin e ndjenjave, marrin referencë nga e vërteta, vetëdija dhe arsyeja, duke dëshmuar se Migena di të rebelohet e të ngrejë zërin e protestës, jo duke u kamufluar pas subjektit lirik po drejtpërdrejtë nga vetja. Motivet e atdhetarisë, shpesh të folklorizuara këtyre ditëve dhe sidomos vitin që shkoi, tek ajo janë zëvendësuar me motive qytetarie, duke u përmbajtur me një disiplinë e kulturë arti nga butaforia vrasëse skematike. Mendoj se konstatimi vlerësues që i rri më pranë kësaj lirike është kapja e jetës në lëvizje, aty ku koha dhe hapësira shkrihen në ritme, midis të cilave galon qenia e dashuruar. Natyrisht, nuk mungon as kundrimi ironik i dramave jetësore që, kur e kur, merr intonim thuaja sarkastik. Në perceptimin e lexuesit, poezia e Migenës vjen si një balerinë poetike që stis art në ritmin e lëvizjeve. Fundja, a nuk është Lëvizja fundament i materies?! Duke respektuar ritualin përurues për librin në kuadër të festës poetike të Gjakovës, Mitingut të 49-të të poezisë, nuk më bëhet të përfundoj fjalën time pa kapakun e florinjtë konstatues: Libri i Migenës është nga librat e rrallë më poezi që ruan në mënyrë të qëndrueshme ekuilibrat, pa amplituda rrënuese. Më ka rastisur të lexoj vëllime poetike ku nga një poezi antologjike në një faqe, në faqen tjetër shfaqet një skarto, një hedhurinë thuaja e palexueshme. Merreni këtë libër të autores Arllati. Hapeni në cilën faqe të doni, si ta sjellë rasti dhe do ta gjeni pa asnjë drojë lirikën e pastër me vulën e shprehjes së lëngshme e me musht jete të Migenës.

* Redaktori i librit

Migena ARLLATI, vëllimi me 100 poezi “Mendime në kornizë”

1. KONCEPT I GABUAR KOHE

Ndodh që ditët

të më duken vite,

ndodh që çastet

të më bëhen të palëvizshme,

ndodh që jetën

ta ndërroj me një orë.

Shfrenimi i Zotave Perëndi

Do të lumturohej si asnjëherë.

1. NËPËR ËNDËRRA ZGJUAR

E luta laureshën

të ma falte këngën,

ta këndonte për mua,

gjumi të më lodhej

e sytë të më mbylleshin.

Nënstrehët e dritareve

roje gati-tu qëndrojnë,

e lëshohen ultratinguj

që kujtesën time ndjekin.

Këngë e laureshës…

jo kaq fort,

kapërceje refrenin,

jo kaq fort!

Magjirat më ndjell

dhe endjet nëpër çaste gëzimi.

Ti, o këngë që më kënaqe,

ti, o këngë që të mirëpres,

ti, o këngë që ma largove fjetjen!

2. LOTË

U lodha së numëruari

dyqind pika loti

që nesër katërqind

presin të bëhen.

Si rrjedhin lotët?

Katërqind, tetëqind, dymijë e dyqind pika lot.

Sa e sa mijëra të tjera lot

që s’quhen më pika

po hauze, dete e oqeane sot.

Siç rrjedhin pa pushim

mes pllajave-faqe

të mjafta për përmbytje jo të një qenieje

po të një bote të tërë në paqe.

3. HËNA DHE TI

Nuk kam ëndërruar hënën të ulur mbi mua,

nuk kam ëndërruar lumin të shkojë lart,

po edhe nëse i kam ëndërruar

ato janë ashtu siç janë

në trajtën e tyre të origjinës.

Ty,

kam ëndërruar të të njoh,

dhe të të dua pa skaj,

pas dashurisë, dihet pastaj.

Sot ëndërroj të të takoj

pavarësisht të gjithave.

E ç’më duhet hëna mbi krye

kur mbi çdo gjë ti je,

e ç’më duhet të shoh lumin në ajër

kur mendjet tona takohen në re!

4. VEÇ KURORËN

Pa titull është kënga ime,

këndojeni si të doni!

Pa kuptim është fjala ime,

le ta shajnë gjithkund!

Dhe vështrimet pa drejtim janë,

le t’i marrë kush të dojë!

Dhe qiellin nuk e dua,

ndajeni mes jush atë që më takon!

Veç ti, o mbret

falma kurorën

një çast para vdekjes!

5. LUMTURIA

Lumturia,

kjo përrallë jetësh

më kujton sythin e palidhur,

ende të padalë

këputur nga djersa,

kalloja,

cingërima…

Lumturia,

në një barsoletë shekujsh

është kthyer!

6. PËR NE TË DY

Mirë qofshim edhe në jetën që na pret,

Bizhuteri në zemra varur,

Idili i dashurisë mëkatare

E sjelltë mes nesh të bukurën parajsë!

Gënjehet jeta me kalendarë,

Hiret tona botën vrasin

Etyde me yjet duke thurur çdo natë.

A do jemi të tillë edhe nesër, vallë?

Netëve të ndjera u bëfshim serenadë!

Ravijëzohet buzëqeshja lart mbi bust.

A do të jemi gjithmonë kështu vallë?

7. DASHURI MATEMATIKE

Po qe se: një edhe një

bëjnë dy

atëherë kuptohet: unë dhe ti

formojmë një çift.

Ç’shprehje abstrakte!

Një njësh i njehsuar në një

dhe një dysh i dyzuar nga vetë fjala.

Po unë dhe ti të tillë jemi,

a mos përqafim i errësirës

pasuar nga një puthje e vjedhur,

na kanë shtuar delikatesën?!

8. TERS

Cili është tersi nga ne të dy,

unë apo ti,

ti apo unë,

ne, të dy

apo askush nga ne?

Kur bie nata ti më pëshpërit:

“Të dua shpirt!”

Kur zbardh dita, ti më pëshpërit:

“Të dua e dashur!”

Tersi s’mund të jetë

në fjalor dashurie.

Unë të puth çdo ditë,

çdo mbrëmje, çdo mëngjes.

Tersi s’mund të ngjitet pas puthjesh.

Të dua shumë –

në mos qoftë kjo për ters!

9. PA POEZI

Shkruaj një rresht, një fjalë

si në një abis

në fletën e bardhë shkarravis

Përsëri shkruaj e fshij,

e fleta,

si vetë jeta

lëmsh e tëra,

s’u bëka dot poezi.

10. KUFOMË E GJALLË

Nëse vdes

mos më varrosni,

mishin kapërthyer ndër vete

jashtë ma lini!

Do të flasë ai më shumë

se ç’kam folur me heshtjen unë.

Do flasin ato që krimbat,

me zor të tjerëve nga dheu ua nxjerrin,

dhe bashkë me dhera lagështie

marrin dheun.

Nëse vdes,

dua të jem e pavarrosur,

një kufomë e gjallë që flet.

11. PËR TY

(Nënës, në ditëlindjen e saj)

Që prej dyzet vjetësh

ke ardhur në jetë,

e që prej njëzet vjetësh

mua më ke sjellë në jetë.

Sikur ta dija

sa mundime do të sillja

jetën s’do ta kisha dashur

sepse lotët e tu

shpirtin me brenga ma kanë izoluar.

Fjalët e tua

ujëvarë mendimesh tek unë kanë formuar.

Një çikëz buqëqeshje jotja

dëshirën për jetë

qindra fish ma shton,

e për të të parë të lumtur

bashkë me magjinë e fjalës “nënë”

Diçka me zemër sot të dhuroj.

12. NËNËS

Si nata kredhur në qetësi

më vijnë fjalët e tua, nënë

e jastëku i bardhë, i butë si bora

janë duart e tua që më ledhatojnë

kur flas me rrudhat e tyre.

Flokët, ato thinja ari

t’i dua më shumë se çdo vallëzim në botë,

e margaritarët e shpirtit thurur kurorë

mbi krye do të t’i vë,

shpërblim për dramën jetësore.

13. S’JAM MANEKIN

…se s’jam manekin

indiferencës t’i bëj strehë.

Kam mish e gjak e kockë

dhe ndiej,

se si damarëve të mi

ka një rrjedhë

që jep e merr jetë,

pavarësisht se fustanet

i vesh e i zhvesh vetë.

Ndaj

manekin s’dua të jem.

14. PAS PUTHJES SË PARË

Nga puthja e parë

çdokush veten jo mirë e ndjen,

paçka se me një zë thosh

“Jam mirë dhe shumë mirë”,

Një luleshtrydhe e këputur nga dikush

pastaj e futur në gojë tek ti.

Luleshtrydhja gjak e tëra ish

kullonte e magjepsje e saj shëmbëllente,

mbushur nga pritja e zemrës në vite

një çudi: si nuk shpërthente ?!

Më vonë,

mësuar me këputje luleshtrydhesh të tilla

të duket se lëndina do mbarohet,

por jo,

mbijnë të tjerë: trëndafila.

15. MOSPËRFILLJE E GËNJESHTËRT

Kur na akuzojnë për xhelozi

shpejt tezën e kundërt paraqesim,

mosinteresi del e përpihet

nga ai lumë i marrë fjalësh.

Jo vonë në vorbullën më të lehtë mbytet

sepse i gënjeshtërt është argumenti,

e mendimi xheloz sërish don të fshihet

nën tymin e cektë të mospërfilljes

duke treguar padashur një fakt:

DASHURI!

16. MES RITMEVE

Ritmi i tingujve

zemrën nga gjumi ma zgjon,

ritmi i tingujve

zemrën peshë ma çon.

Ritmi i tingujve,

ritmi i muzikës.

Ndoshta aty është fshehur Bet’hoven,

Ndoshta Iglesias,

Xhekson ndoshta,

Ndoshta është fshehur,

Emri delikat i jetës.

17. ORË

Orët e jetës sime

nisin atje ku mbarojnë.

Orë të zgjatura tërkuzë,

Orë të shtyra me zor,

Orë të pritura me ankth,

Orët e orëve të ditës.

Diku më duket se ka ngecur akrepi,

Atje tek orë e seminarit.

Orët e prishura duhen ndrequr,

përsëri prishen e ndreqen sërish

për t’u prishur e mos u ndrequr më kurrë.

18. INVERS

Trupën e një shfaqjeje cirku

kam nisur të shoh në kuzhinë,

ditën e një pranvere

gabimisht e ndiej në dimër,

dhe pulsin që lehtë rreh mbi damar

në flokë e ndiej gjithmonë e më shpesh.

Rekuiem këndohet në dasëm,

me puthje luftojnë ushtarët.

Thonë se Toka rrotullohet.

Asgjë më tepër !

19. ME KADARENË

Dy pika shiu ranë mbi qelq

dhe unë për ty seç ndjeva mall,

i dashur pritmë lart në qiell

do vijë ajo ditë dalëngadalë.

Do takohemi sërish mbi të vyshkurat lule

të përqafuar me mall të dukemi si në fotografi

dhe ujdhesat i shtrenjtë do marrim tutje

si dikur: ti plak e unë fëmijë.

Dhe më shumë kujdes

me mustaqet t’mos më bezdisësh,

dhe me shumë kujdes

gjymtyrët e plogëta të t’i fërkoj,

e bastunin në dorë unë fëmija

ta mbaj si t’isha perandor.

Dy pika zjarr ranë mbi zemër

E dashuri seç më ngjallën.

20. SYZE PËR QIELLIN

Për qiellin

do të blija një palë syze,

të shtrenjta, të shtrenjta

sa t’i dridhej fytyra kur t’i vinte.

Dhe në vendndodhjen e ylberit

vendin do ta kishin,

aty kur sytë tanë dot nuk shohin,

aty ku vështrimi s’na arrin,

aty ku as s’mund të përfytyrojmë.

Për këtë,

i bleva syze qiellit.

21. KËTU BËN FTOHTË

Këtu është ftohtë

ndaj gjithnjë kruspull rrimë.

Këtu është ftohtë

e mishi të rrënqethet.

Është ftohtë!

Temperatura e zemrës nën zero,

gjaku i kthyer në ujë,

palca në stalagmite të bardhë.

Këtu është ftohtë

këtë e dinë të gjithë,

Është ftohtë

ndonëse fjalët shkrihen mbi kaloriferë,

e mendja punon si për dreq.

E dinë të gjithë që këtu bën ftohtë

por ajsbergu vetëm majën ka lart.

22. MUNGESË E GJATË

Që në shpirt ka të mirë e të keqe

këtë e di engjëlli dhe djalli,

se një ekuinoks tokësor

është më i shkurtër se një përtëritje.

I kapur në dremitje

një zog i mirë, i gjorë,

rrëzon petalet e lehta të borës

nën qiellin e rrafshtë të gjetheve.

Një shkëndijë përplaset

e në personifikim të durimit është kthyer,

dhe një tjetër llomotit

me gjuhën krejt zbathur.

Sa herë dolën sonte ?

Një për mua,

një për ty,

E mbi akuj shëtisim,

pa u parë,

të vetëm, të verdhë

të mbetur pa diell !

23. HESHTJE VARRI

A mund t’heshtë një varr

me një skelet brenda ?

Edhe gjethet e rëna mbi të

bëjnë më shumë zhurmë se vetë heshtja.

Një unazë (e florinjtë ?)

pajton besnikërinë e fundit.

Klithma sorrash

prishin serenatën e shelgjeve.

Me ç’mall do ta donin heshtjen !!

24. … SEPSE

E desha jetën

sepse…

E dashurova atë

sepse…

E fala buzëqeshjen time

sepse…

Besoj se tani

keni një ide për preferencat e mia.

Për pak harrova:

E shkrova këtë poezi

sepse…

25. KËNAQEM ME TY NË LIBRA

Sonte s’më punoka mirë stilolapsi

dhe kolla për dreq, fillon e më nget.

E nga t’ia nis për të arritur tek ti,

tek çasti i idilit vdekës me ty ?

Ti s’di se dje jam puthur me ajrin,

se lamtumirën dot, jo, nuk ia dhashë,

i padukshëm është,

hej, ç’ligj duhet të ndryshojë vallë ?!

Ti s’di diçka më të bukur

se dashurinë në libra po provoj

se mall i Kadaresë, Pushkinit,

balsam për shpirtin, që të gjithë njësoj.

Dhe, nëse më i natyrshmi gëzim

ty do të të ngazëllejë,

dije se nga larg ta sjell unë

me lutjet kthyer në postierë.

26. DJERSË TË VETES

Më pëlqen të dal shëtitje

e të ec duke numëruar hapat e mi.

Ç’tjetër mund të bëj

për të parë gjurmët në kthim ?

Më pëlqen të jem vetëm ,

qoftë edhe me një bastun imagjinar

edhe të ec, të ec,

duke u lodhur së kontrolluari njësitë,

duke imituar bezdinë e atij

që ka për grua një mësuese gjuhe;

Jo ‘s’ por ‘z’,

jo pikëpyetje por reticensë.

E kështu të lodhem,

të lodhem në kontrollin

e një shëtitjeje solo,

aq më tepër nga vetja.

27. LOZONJARE, SI VAJZAT

Fryn era dhe gjethet e pemëve lodh,

Lëvizin të gjorat dhe fëshfërimë formojnë.

Sa bukur !

Si të veshura me minifunde

në një parakalim mode spërdridhën

padukshmërisë së ajrit.

Si lozonjare

që joshin djemtë t’u vijnë pas.

Po ç’kuptojnë ata

pas vajzave me ose pa minifunde

mahnitur.

Gjithet rrinë e qeshen të dëshiruara .

ç’faj u ka trungu

që ato janë aq larg ?!

28. MYKU I VETES

Një djalosh të buzëqesh atje

e ti ul kokën e turpëruar,

sikur patriarkalizmi shekullor

në trupin tënd të ketë kulluar.

E nga ky kullim

një rreze çiltërsie venitet.

Simpati e çastit ?

Dashuri e përnjëhershme ?

S’ka rëndësi.

Përballë saj

ti ke vënë mykun e stërlashtë,

për të thënë diçka më tepër,

je mbyllur brenda

në një guackë.

29. DËSHIRË E RE

Dua të shfryj si era

Me tallazat pafund të shpirtit.

Dua

të përplasem, vritem,

gjakosem, nxehem.

Dua

të shfryhem

të mos ngjaj si ballon brengash,

të lutem me pemët,

pallatet, njerëzit,

të shoh ç’formë zbrazëtie marr,

të ngatërrohem pafundësisht,

të puthem me lulet e parqeve,

të krihem me telat e korentit.

Dua…

Sa dua t’jem si era !

30. MYSAFIR PAS SHIUT

Në asfaltet e lagur

pluhuri ka ngjitur mrekulli,

e keqe e tij njësh me të është bërë.

Ne me këmbë e puthim

për ta sjellë si mysafir të rastit

në shtëpitë tona.

Merkato kuqezi:Marvaj drejt Italise. Hysaj:“Lacio jep tre milione

July 19, 2013 by Administrator

Merkato kuqezi:Marvaj drejt Italise. Hysaj:“Lacio jep tre milione”.

Nga Albano Kolonjari

Mergim Marvaj do te luaje ne Seria A. Lajmi behet i ditur nga gazetat sportive italiane. Ato i referohem edhe nje deklarate te teknikut Italian te Kombetares Shqiptare Xhani De Biazi,. Sipas tyre numri nje ii pankines kuqezi ka zbuluar se destinacioni i futbollistit te tij Marvaj nuk do te jete Lacio, por nje skuader tjeter e Seria A. Italianet thone se:”ka shume mundesi qe Marvaj te veshe bluzen e skuadres Sasulo, e cila sapo eshte ngjitur ne Seria A dhe kerkon perforcime”. Keto aludime lidhen me faktin se De Biazi ka nje ngikim shume te madh ne Modena ku eshte edhe selia e klubit Italian. Nga ana tjeter mesohet se Marvaj nuk do te jete me kapiten i skuadres gjermane Grojther Furth. Ky fakt ka te beje mesa duket me largimin e tij nga kjo skuader qe ne sezonin e ri do te luaje ne Bundesligen e dyte.

Gazeta italiane e kane bere fakt te kryer .Mbrojtesi tjeter i Kombetares Shqiptare Hysaj do te luaje sezonin e ardhshemtek Lacio. Vete klubet ende nuk e kane konfirmuar kete, por mesohet se lacialet i kane afruar nje shume prej tre milione euro klubit te Empolit, per kartonin e futbollisit. Nese kjo do te realizohet, atehere tek Lacio do te jene kater shqiptare, Drejtori teknik Igli Tare, kapiteni i Shqiperise Lorik Cana, portieri Thomas Strakosha dhe Elsied Hysaj.

Olldashi apo Basha?- Po pse Basha, jo Olldashi?

July 18, 2013 by dgreca

Shkruan: Erion Borova/

Të hënën demokratët do të shkojnë për herë të parë në jetën e tyre në kutitë e votimit për të votuar drejtpërdrejt kryetarin e tyre të ardhëm. Dhe për herë të dytë në historinë e Partisë Demokratike ata do të zgjedhin një kryetar të ri, krejt në mënyrë demokratike e transparente. Po prej kaq ditësh diskutimet vijojnë të shfaqen përmes dilemës: Kush duhet e kushdo të jetë kryetar i ri i Partisë Demokratike, Basha, apo Olldashi? Natyrshëm, secili bën një bilanc, bën një përshkrim të asaj që shikon, përcepton e ndjen dhe më në fund, të hënën secili do t’i japë fund kësaj dileme. Demokratët do të kenë kryetarin e tyre të ri.

Megjithatë, në këtë rast bëhen përpjekje që t’i jepet përgjigje pyetjes kush duhet të jetë kryetar i Partisë Demokratike, cili prej dy kandidatëve mund ta çojë PD-në në fitore dhe mund ta bëjë atë të aftë të bëjë opozitën moderne e fituese? Dikush më tha: Unë votoj Bashën dhe jo Olldashin. Kur e pyeta pse, ai më shpjegoi disa argumente. Si në çdo rast tjetër, edhe argumentet janë subjektivë. Si çdo gjë tjetër, edhe argumenti gjithmonë është relativ. Megjithatë le t’i shqyrtojmë një e nga një.

Argumenti i parë lidhet me formimin e secilit prej kandidatëve. Basha është formuar e kultivuar me kulturën politike si dhe me kulturë të përgjithshme anglo-saksone. Ai jo vetëm ka jetuar për shumë vite në mjedis kulture të tillë, por është aktivizuar në organizata të shumta ndërkombëtare, deri në Gjykatën Ndërkombëtare Penale të Hagës, duke kryer detyra të rëndësishme me përgjegjësinë që të dikton kultura anglo-saksone. Ai e ka shfaqur me mjeshtri kulturën e tij politike në fushatën elektorale për zgjedhje të Përgjithshme më 2005-ën e 2009-ën si dhe të zgjedhjeve lokale të 2011-ës, por edhe në detyrat që ka kryer, veçmas si shef i diplomacisë shqiptare. Po Olldashi? Ai është formuar me kulturë ballkanike, me pak ndikim nga kultura mesdhetare. Ai nuk ndryshon aspak nga modeli i kulturës politike shqiptare. Madje ai ka shumë anë të përbashkëta me vetë të majtën, të cilën e godet më shumë sesa Basha, pikërisht për të fshehur lidhjet konceptuale politike me të majtën. Ndërkaq të djathtës, por edhe politikës shqiptare i duhen personalitete me formim dhe vizion perendimor, mundësisht anglo-sakson. Basha e plotëson këtë kusht më shumë se kushdo tjetër në PD e jashtë PD-së.

Argumenti i dytë: Kontributet në Partinë Demokratike. Olldashi thotë se ka 23 vite në PD, duke dashur të godasë Bashën, i cili ka ardhur më vonë se Olldashi në këtë parti. Për të qenë korrekt Olldashi nuk thotë të vërtetën, sepse ai ka e shumta 18 vite në PD, jo 23 vite. Pesë vitet e fillimit që ai i shton ka qenë madje në formacione politike rinore ose partiake kundër PD-së. Por kjo s’ka rëndësi. Me rëndësi është se kush është i përkushtuar më shumë për Partinë Demokratike dhe anëtarët e saj. Gjatë tetë viteve Basha ka dëshmuar respekt për çdo demokrat, ka dëshmuar përkushtim për t’u gjendur pranë tyre. Ndërsa Olldashi ka krijuar një rreth vicioz rreth vetes dhe e përdor klanin e tij kundër demokratëve të tjerë. Për këtë shkak janë larguar me qindra demokratë nga partia, së cilës ata i patën besuar. Basha ndjek filoozofinë e bashkimit e të unifikimit, Olldashi në përgjithësi atë të ndarjes e të punëve nën rrogoz. Ky është një dallim i madh midis tyre. Për të mos thënë faktin tjetër që kur Olldashi erdhi në PD-në e Berishës, Basha ishte në Lidhjen Demokratike të Rugovës. Pra të dy demokratë ishin që në fillim. Pamundësia për të jetuar në Shqipëri e bënte Bashën të gjendej në një parti tjetër demokratike, madje shqiptare e me emër, simotër të PDSH.

Argumenti i tretë ka të bëjë me rezultatet e punës të secilit prej kandidatëve. Rezultate të mira kanë të dy, edhe Basha, edhe Olldashi. Por ka dhe dallime thelbësore midis tyre. Olldashi pati një rezultat të dukshëm në detyrën e ministrit të Brendshëm, por më pas, si ministër I transporteve ai thjesht ka realizuar projektet e Berishës e të Bashës, dmth ka qenë ingjinieri zbatues . Basha mbështeti me të gjitha forcat e mjetet ndërtimin e Rugës së Kombit. Si ministër i Jashtëm ai bëri të mundur nënshkrimin e Marrëveshjes së Stabilizim-Asocimit nga të gjitha vendet anëtare të BE-së. Negocoi me përkushtim për anëtarësimin e Shqipërisë në NATO dhe korri suksesin e duhur. Si ministër i Brendshëm kreu në kohë rekord të gjitha detyrimet për liberalizimin e vizave. Atë punë që nuk e kishin bërë një duzinë e paraardhësve të tij në 20 vite, ai e realizoi në një vit. Kjo do të thotë se Basha ka kredenciale më të shumta sesa Olldashi për ta merituar vendin e numrit një të Partisë Demokratike. Meritat, sukeset e rezultatet e tij të punës dëshmojnë aftësi më të mëdha sesa Olldashi.

Argumenti i katërt: Përballja me Edi Ramën. Në këtë aspekt nuk ka dilemë. Të dy, Olldashi dhe Basha janë përballur me Edi Ramën. Por Olldashi ka humbur me një rezultat më të ulët sesa Spartak Ngjela, ndërsa Basha e largoi Ramën nga zyra e kryetarit të Bashkisë së Tiranës. Janë dy pamje të ndryshme, madje të kundërta. Dhe motivi për të zgjedhur një kryetar të opozitës është aftësia e tij për t’u përballur me kreun e mazhorancës. Këtë aftësi e ka dëshmuar njëherë Lulzim Basha dhe nuk ka pse dikush dyshon se ai mund ta mundë në çdo raund Edi Ramën. Edhe filozofia e përballjes ndryshon midis Bashës dhe Olldashit. Ky i fundit e kërkon përballjen përmes konfliktit në aparencë dhe pazareve në prapaskenë. Njësoj si Rama, Olldashi është i teorisë së pazareve, në vend të filozofisë së zhvillimit të demokracisë reale në këtë vend. Ndërsa Basha di të përballet me një filozofi të re me kundërshtarin. Ai nuk është konfliktual, por paqësor. Nuk përdor retorikën, por argumentin në shërbim të poltikës. Kjo e ka bërë atë dhe do ta bëjë në të ardhmen konkurent të pakontestueshëm në një demokraci moderne. Olldashi është kultivuar me mentalitetin ballkanik të politikës. Pra, ose konflikt, ose kompromis! Ai është njeri I kompromiseve të pamoralshme dhe I luftës hakmarrëse politike, pra person i ekstremeve, pa një linjë të qartë konkuruese. Mbase kjo shërben për të bindur ndonjë militant fanatik të Partisë, por nuk i shërben qëllimit final, fitores së Partisë Demokratike dhe ardhjes së saj në pushtet.

Argumenti i pestë ka të bëjë me veset e virtytet. Edhe në këtë aspekt të dy kandidatët ndryshojnë shumë midis tyre. Olldashi afron në këtë pikëpamje më shumë me Edi Ramën dhe miqtë e tij, sesa me Sali Berishën dhe konceptet e tij për figurën morale të politikanit në Shqipëri. Basha, në të kundërt, ka të metat veta, por nuk ia njohim veset. Së paku ai nuk I praktikon veset e Olldashit. Partisë Demokratike i duhet një kryetar pa vese, edhe pse me të metat e veta. Të zgjedhësh një kryetar me vese, do të thotë që në nisje të fillosh e korrësh dështimin.

Argumenti i gjashtë duket se shkon në favor të Olldashit, por ndoshta nuk është kjo e vërteta. Olldashi thotë se ai është deputet, duke lënë të kuptohet se një kryetar jashtë parlamentit nuk është i përshtatshëm për Partinë Demokratike. Por dhe kjo pjesë ka relativitetin e saj. Basha është kryetar i Bashkisë së Tiranës dhe Tirana është gjysma e Shqipërisë. Kjo do të thotë se Basha ka një shans më shumë se Olldashi të dëshmojë aftësitë e tij drejtuese e menaxhuese praktike, ndërkohë që Olldashi ka më shumë shanse të dëshmojë retorikën e tij në sallën e parlamentit. Ndërkaq Basha ka mundësi të shumta jashtë parlamentit të dëshmojë konkurencën politike për strategjinë e zhvillimit të Shqipërisë në të ardhmen. Dhe Olldashi, nëse e do Partinë Demokratike, edhe pse jo kryetar i saj mund ta luajë rolin e tij brenda parlamentit. Nuk e pengon qenia ose jo kryetar partie në këtë pjesë. Kështu të dy plotësojnë njëri-tjetrin.

Argumenti i fundit, Basha ka mbështetjen e mediave të qendrës e të së djathtës, Olldashi ka përkrahjen e mediave ekstremisht të majta. Çdo të thotë kjo? No koment!