Archives for January 2014

AKUZAT NDAJ MBRETIT ZOG NE SHTYP KANE PRAPAVIJE DENIGRUSE

January 31, 2014 by dgreca

Deklaratë për shtyp e Oborrit Mbretëror Shqiptar/

Oborri Mbretëror Shqiptar ka ndjekur disa akuza të kohëve të fundit ndaj figurës së Mbretit Zog,të publikuara me zell nga qarqe përjetësisht të interesuara për denigrimin e figurës së Mbretit,duke përdorur materiale të deklasifikuara nga informatorë,që nën petkun e shërbimeve ndaj interesave amerikane hamëndësojnë dhe trillojnë me qëllime të caktuara uljen e figurës së Mbretit,duke i shërbyer drejtpersëdrejti padronëve të vërtetë të tyre,ashtu si edhe Kim Philby i shërbeu deri në fund të jetës KGB dhe UDB si dhe Sigurimit te Shtetit Shqiptar dhe diktatutes enveriste , të lidhura ngushtë me to.(ndonse në rastin konkret informatori ishte i nje rangu të papërfillshem dhe jashtë strukturave të shërbimeve sekrete,përveçse një informator ordiner).Sigurisht për përhapjen e këtyre trillimeve janë të interesuar pasardhësit e kësaj ideologjie,e cila fatkeqesisht është e zellshme për të vazhduar kauzën e sistemit që i polli.
Neverisim këto mashtrime ordinere dhe “tellallët” që janë të interesuar për to e që ndjekin me konseguencë rrugen e mashtrimeve .

Oborri Mbreteror Shqiptar

Mbreti Zog I nderohet nga Shteti i Izraelit

January 31, 2014 by dgreca

Kujtimi i Mbretit Zog I u nderua nga Shteti i Izraelit më 27 janar 2014, ditën ndërkombëtare përkujtimore të Holokaustit, gjatë një ceremonie në muzeun kombëtar në Tiranë

Ditën e 27 janarit 2014, që përkon me ditën ndërkombëtare përkujtimore të Holokaustit, Shteti i Izraelit nderoi kujtimin e Mbretit Zog I me një çmim special, gjatë një takimi të organizuar nga Ambasada e Izraelit dhe Bashkia e Tiranës në Muzeun kombëtar në Tiranë.

Cmimi mban këtë motivacion : “Për kontributin e veçantë në ndihmën e dhënë ndaj refugjatëve hebrenj të ardhur në Shqipëri gjatë periudhës së Holokaustit.” Motivacioni, i theksuar edhe në fjalën e mbajtur nga Shk. Tij Ambasadori i Izraelit në Tiranë, Z. David Cohen, nënvizon se shumë familje hebraike ia detyrojnë jetën e tyre në veçanti Mbretit Zog si dhe gjithë shqiptarëve.

Si pasardhës i Mbretit Zog I dhe kre i Familjes mbretërore, LTM Princi Leka II i Shqiptarëve u ftua të merrte këtë çmim gjatë një ceremonie ku morën pjesë shumë personalitete, si dhe krerët e komuniteteve fetare në Shqipëri.

ENGLISH TRANSLATION

29 January 2014

King Zog I honoured by the State of Israel

The memory of King Zog I was honoured by the State of Israel on January 27 2014, Holocaust Memorial Day, during an international meeting holded at the National Museum in Tirana

On January 27, 2014, King Zog was honoured by the State of Israel : “On behalf of the State of Isreal, the Ambassador of Israel to Albania presents this special award to HM King of the Albanians, Ahmet Zogu, for his special contribution in offering a welcome heaven to Jewish refugees during the Holocaust.”

“Many Jewish families owe their lives to King Zog in Particular and Albania in General. He who Saves one life is as though he has saved the entireworld“, emphasized David Cohen, Amassador of Israel in Albania”.

As King Zog I’s heir HRH Prince Leka II of the Albanians, head of the Royal House, was invited to receive this award by HE David Cohen, during a moving ceremony organised ad the National Museum of Tirana which was attended by many personalities and the chiefs of the religious communities in Albania as well.

SHKRIMET ME TE LEXUARA TE JAVES NE DIELLI ON LINE

January 31, 2014 by dgreca

Deri ne mbremjen e se enjtes, 30 janar, shkrimet me te lexuara te Javes(24-30 janar) ishin:

–VATRA DHE PROTESTA KUNDER KRYEPESHKOPIT JANULLATOS-Gjon Bucaj -1330 lexime

– TAKIMI MES ORGANIZATORËVE TË PROTESTËS ME PËRFAQËSUESIT E KRYEPESHKOPIT JANULLATOS– Redaksia- 1330 lexime

–PERKRAHESIT E PROTESTES KUNDER KRYEPESHKOPIT JANULLATOS-Redaksia- 133o lexime

-U mblodh Komisioni I Protestes kunder Janullatosit- redaksia -1300 lexime

–Kali i Trojës në mesin e shqiptarëve!– Gani Mehmeti- 805 lexime

– KRAJLI I RI, KRYEMINISTRI GJUKANOVIÇ,NGJALL NË KËTË JANAR, NË ULQININ SHQIPTAR, KRAJL NIKOLLËN E VJETËR– Ramiz Lushaj -320 lexime

– DHUNOHET PERMENDORJA KUNDER GENOCIDIT GREK NE LLOGARA– 300 lexime

–RRENJET SHQIPTARE, VATRA, KOMUNITETI SHQIPTAR – PROTESTUAN KUNDER KRYEPESHKOPIT GREK TE SHQIPERISE– Beqir Sina -245 lexime

-Mesazhi i At Nikolla Markut per protesten -234 lexime

–Universiteti Jezuit Fordham nderon kryepeshkopin Anastas Janullatos– Aida Bode 231 lexime

-Kush tha se ne proteste nuk kishte ortodokse- redaksia 165

–Albanian Protesters Descend On Fordham To Oppose Award-Laura Sanicola 132

Faleminderit per bashkepunimin!

In Memoriam-Gregory Lima 1925-2014

January 31, 2014 by dgreca

Të nderuar bashkëatdhetarë!

Me keqardhje ju njohtojmë se miku i madh I shqiptarëve z. Gregory Lima ndërroi jetë.Diaspora shqiptaro-amerikane, Televizioni AAvision dhe Akademia e shkencave të shqiptarëve të Amerikës do të mbajnë një Akademi përkujtimore për veprimtarin e madh dhe hulumtuesin e palodhur për zgjidhjen e çështjes shqiptare z. Gregory Lima.

Ai padyshim është figura më faqendritur që mori pjesë dhe ishte suportues i luftës së drejtë të UÇK-së prej fronti të luftë, në Rambuje dhe deri në Pavarësinë e Kosovës, hulumtues i denjë i çështjes shqiptare nën Maqedoni, nën Mal të Zi, Preshevë Medvegjë e Bujanoc si dhe një suportues i drejtë i çështjes çame.

Takimi mbahet në:

09- shkurt- 2014 prej 1-30 pm deri në 3pm

Bronx house 990 Pelham Pkwy S, Bronx, NY

Në pritje për të nderuar mikun e madh të shqiptarëve

z. Gregory Lima

***

Obituary: Gregory Lima, 88, Journalist and Author

A New Yorker, Gregory Lima went to Tehran, Iran, in 1958 to start Kayhan International, which became, in its heyday, the leading English-language newspaper in the Middle East. He remained with Kayhan, first as editor, then as special correspondent and critic, through its demise in the revolution of 1978–79.

He was born in 1925 on his mother’s kitchen table in Brooklyn, the first of six children. His mother was a seamstress and a shop steward for the ILGWU. His father owned a fruit-and-vegetable store. They were immigrants from Sicily.

Though he lived his life in three continents, he came of age as a child of Depression-era New York.

His first job, delivering groceries for his father, “meant exploring all the cellars in the neighborhood, for deliveries were made from the cellar through a dumbwaiter system,” he wrote in his memoir, a work in progress. In those cellars he found the tenants’ abandoned books and began to build his eclectic library.

An early poem, “Ferry to Hoboken,” now lost, caught the eye of teachers and administrators at Edward Stitt Junior High School, and he was made editor of the school’s literary magazine, Laurel Leaf.

He went on to DeWitt Clinton High School, where he shared a circle with the poet Emile Capouya and the writer James Baldwin. He dropped out during his senior year to enlist in the U.S. Army.

From basic training in North Carolina and Cape Cod, to waiting for action in England, to the “seasick landing at Utah Beach in the Normandy invasion,” and as a soldier laying out telephone wire in France, Belgium, and Germany, his war was a time of exploration and discovery. Officers read soldiers’ outgoing mail to make sure they weren’t divulging sensitive information. Gregory was bemused to find that his letters to his mother – and to girls he met in Europe – were serving to improve the prose of those officers’ own correspondence.

After the war, he set out for college on the GI Bill, graduating with honors from Syracuse University and going on to do graduate work at the New School for Social Research. He continued his studies – and his adventures – at the University of Toulouse and in Heidelberg and Würzburg in Germany. In his little Volkswagen he explored the postwar continent.

Noticing that GIs returning home in droves would need civilian clothes, he started American Designs, and made good money selling suits and outsourcing the work to Asia. Hee kept writing, however, and soon he was called to Iran by the forward-looking publisher of one of the Persian-language dailies, Kayhan. The invitation came with a nice check, and he went.

The new daily, Kayhan International, was a success, read by Western-educated Iranians and the growing community of expatriates. Gregory said there were 70,000 Americans in Iran in the 1970s; in a series of articles about Iran’s minorities, he included one titled “The Yankees.”

He married a member of another minority, the Armenians, in 1962. An insatiable reader, he was knowledgeable about Armenian history and culture by the time he met her family. Karina Arzooian’s family embraced him as one of their own, and he treated her younger brother Razmik as his own son. Gregory and Karina soon had two sons of their own, Vincent and Eric.

He started a firm, International Communicators, that helped a range of companies establish their businesses in Iran.

He wrote The Revolutionizing of Iran (1973), a volume about the shah’s reforms, the so-called revolution from above. As part of those reforms, in lieu of mandatory military service, young Iranian men with an education could join the Literacy Corps, a campaign to spread literacy in Iranian villages. An article Gregory wrote about healthcare delivery in an Armenian village cluster in central Iran inspired the establishment of a parallel Medical Corps.

His second book, The Costumes of Armenian Women (1974), richly illustrated by the photographer Peter Carapetian, was sold out instantly.

Though he now spent less time at the paper, his feature stories remained a fixture of Kayhan International’s weekend edition. In them, he took readers along with him on his voyages of discovery – on an archeological dig in the Caspian region, to an arts festival in the city of Shiraz, and well beyond Iran’s borders to Japan, Australia, South Africa, and across the Indian Ocean and the Persian Gulf.

He stayed in Iran through the revolution of 1978–79 but left soon after the raid on the U.S. Embassy. Back in the country of his birth, he might have capitalized on his deep knowledge of Iran. Instead he returned to the New School to earn a master’s degree in international relations and to help him gain perspective on the upheaval he had witnessed. Years later, on his eightieth birthday, a friend from Iran gave him a glass sculpture on which he had etched the apt encomium, “The beautiful American.”

Now established in Patterson, New York, in the summer home his father had bought when his fruit-and-vegetable business was thriving, he started exploring the Hudson Valley. He described his findings in long letters to his elder son, who, with Gregory’s reluctantly granted permission, had chosen to stay behind in Iran for a few years.

Before long, though, Gregory’s mind was back in Europe and he was traveling to Albania – home of his good friend Nua Shala – and to Kosovo, Montenegro, and beyond. In 2012, he published two books on the Balkans: The Amerikani and Journey to Macedonia. The latter volume reproduced an influential report he had written after a 1998 trip, where he interviewed the Albanian political elite and members of the Kosovo Liberation Army.

He made his first trip to Armenia in 2005. For some years after that, he lived a few months a year in Yerevan, the capital, where he was able to spend time with his granddaughters Noor and Arev – and contributed feature stories on Armenian art and artists to his son’s newspaper, The Armenian Reporter.

Less than a month before his death, over Christmas, he spent a few happy days gathered with his wife, children, and grandchildren. They looked back on a joyful year, during which his son Eric became the proud father of a son, Milo, established a successful Invention Factory at the Cooper Union, and earned tenure as a professor of mechanical engineering there.

He said he was enjoying his life: Karina’s inspired cooking, their garden, their grandchildren, as well as his projects and works in progress.

Gregory died peacefully – a day after experiencing a massive stroke – in Danbury, Conn., in the company of his wife of 52 years, his sons, and his daughter-in-law. At the time, he was working on the sixth chapter of his memoir, The Way it Was.

Hendeku i pabarazisë sociale dhe sfida joreale e Obamës

January 30, 2014 by dgreca

Nga Rafael Floqi/

UASHINGTON – Fjalimi i gjashtë i presidentit Obama mbi gjendjen e vendit (State of the Union) kishte në qendër të vëmendjes shumë çështje, por më shumë se çdo gjë, dallohej ajo e uljes të hendekut të thellë në mes të ambicieve të tij politike dhe të mjeteve që ai ka në dorë për t’i arritur ato.

Presidenti Obama e kishte bërë të qartë ambicien e tij qysh muajin e kaluar, kur ai iu referua ekzistencës “së një hendeku pabarazie të rrezikshme dhe mungesës së rritjes së pasurimit të klasës së mesme në Shtetet e Bashkuara”, duke e përcaktuar atë si ” sfidën kryesore të kohës sonë”. Qëllimi i tij thelbësor, siç ai e pat bërë të ditur dhe në fjalimet dhe intervistat e tij, ishte kundërshtimi i prirjes sipas së cilës, të ardhurat për shumicën e amerikanëve kanë mbetur ne vend qysh nga fundi i viteve 70-të, ndërsa të ardhurat për të pasurit janë rritur.

Kjo, siç u pa dhe gjatë fjalimit, synonte ta bindte publikun për çështjen e realizimit të sfidës kryesore të tij sociale. Ndaj dhe në fjalimin e tij vjetor mbi gjendjen e vendit, State of the Union, Presidenti i dha meritën popullit amerikan për forcimin ekonomik të vendit dhe siç pritej, u përqendrua në çështjet ekonomike, duke bërë thirrje që 2014 të ishte “një vit i veprimit.”

“Sonte, kjo dhomë flet me një zë për popullin që ne përfaqësojmë, ju, qytetarët tanë jeni ata të cilët e bëni të fortë vendin tonë.” tha zoti Obama i cili në pjesën më të madhe të fjalimit u përqendrua në ekonominë dhe çështjet me të cilat përballet klasa e mesme, duke u përpjekur t’i siguronte votuesit se gjërat po përmirësohen.

Deri tani, amerikanët kanë shfaqur dyshime të konsiderueshme në lidhje me hendekun e pabarazisë së të ardhurave. Sondazhet nga disa organizata serioze tregojnë se: nga njëra anë, shumica e amerikanëve, 60 % e tyre sipas një sondazhi të fundit të Pew Research Center, thonë se besojnë që “sistemi ekonomik në këtë vend është i padrejtë dhe në favor të të pasurve. ” Ndërsa një shumicë e konsiderueshme është dakord se hendeku në mes të pasurve dhe të gjithë të tjerëve ishte rritur ndjeshëm gjatë viteve të fundit.

Nga ana tjetër, sipas një sondazhi publik të Wall St Journal / NBC, të martën, thuhet se vetëm 45 % syresh, besojnë se ” reduktimi i pabarazisë në mes të ardhurave të të pasurve dhe të varfërve ” duhet të jetë një nga ” përparësitë absolute” që Kongresi dhe presidenti do të duhet ta adresojnë këtë vit. Por amerikanët në përgjithësi kanë më shumë gjasa për t’iu përgjigjur pozitivisht një pyetje për uljen e varfërisë dhe për përmirësimin e pagave për klasën e mesme, sesa një pyetjeje për konceptin abstrakt të ” reduktuarit të hendekut të pabarazisë së të ardhurave.”

Tani që ekonomia është duke treguar shenja përmirësimi dhe për të pakësuar shqetësimin publik për deficitet buxhetore, Obama po ve edhe një herë bast, se votuesit do të jenë të gatshëm të mendojnë edhe për prioritetet afatgjata.

“Për herë të parë në më shumë se një dekadë, udhëheqësit e biznesit në mbarë botën kanë deklaruar se Kina nuk është më vendi numër një në botë për investime, tani Amerika është në vendin e parë në botë për investime.” tha Presidenti duke shtuar se megjithatë, se përparimi nuk po vjen me shpejtësinë e duhur.

Një pjesë e zgjidhjes së tij ishin propozimet për të rritjen e pagës minimale, zgjerimin e mundësive për arsimim dhe reformën e imigracionit. Por në përgjigjen Republikane, ligjvënësja Cathy McMorris Rodgers i kritikoi këto politika të Presidentit Obama, duke thënë se “Tani për tani, politikat e Presidentit janë duke ia vështirësuar jetën e njerëzve.”

Edhe pse fjalimi mbi gjendjen e vendit nuk jep shumë mundësi për të zhvendosur opinionin publik në favor të Presidentit, kur dhe mbështetja për punën e tij me ekonominë ka rënë, ai shërben për t’i mobilizuar demokratët me çështjet që Presidenti po vë në dukje. Kjo mund të jetë vendimtare në një vit zgjedhor në të cilin kontrolli demokratik i Senatit, është i rrezikuar nga disa gara në shtete të ndryshme që janë fort kontestuese.

Por vetë fakti, që mbetja pezull e rritjes së pagave dhe hendeku i pabarazisë së të ardhurave janë përkeqësuar për gati katër dekada, si përgjatë kryesimit të katër presidentëve republikanë ashtu dhe të tre presidentëve demokratë, tregon vështirësinë e detyrës që Obama ka marrë përsipër, sidomos për të arritur këtë gjatë këtij mandati kur ai i ka opsionet mjaft të kufizuara.

Një nga pikat kryesore e fjalës së tij ishte shpallja e një urdhri ekzekutiv për të rritur pagën minimale për kompanitë që bëjnë biznes me qeverinë. Urdhri ilustron me së miri se ç’ lloj veprimi ekzekutiv Obama ka në plan të ndërmarrë këtë vit, si nga mënyrat për të ecur përpara me agjendën e tij, pavarësisht nga pengesat e opozitës republikane në Kongres. Presidenti e bëri të qartë se ai do të merrte të gjitha ato vendime ekzekutive që ia lejonte ligji, aty ku nuk ishte e nevojshme marrja e miratimit prej Kongresit, për arritjen synimeve të agjendës së vet të majtë.

Një urdhër i tillë është ai që do të rrisë pagat për vitet e ardhshme për një numër të papërcaktuar të punëtorëve me paga të ulëta, ndoshta disa qindra mijë, duke përfshirë edhe pastruesit e ndërtesave federale dhe shërbyesit e kamerierët në kafeteritë e tyre. Por ky veprim do të mbajë të paprekur pagën e miliona punëtorëve të tjerë me paga të ulëta, punët e së cilëve nuk janë të lidhura me kontratat federale. Rritja e pagës minimale për një grup më të madh punonjësish me paga minimale do të kërkonte mjaft kohë dhe punë dhe miratimin e Kongresit për të vepruar. Nga ana tjetër shume shtete kanë ligje të ndryshme dhe vlera të ndryshme të pagës minimale.

Rritja e pagës minimale për punonjësit federalë edhe nëse, siç mendon Obama , do të induktonte rritje të pagës minimale në treg edhe për punonjësit e tjerë, në anën tjetër për paradoks nuk do të shkurtonte hendekun në fjalë. Pasi pronarët e bizneseve të vogla, le të themi të fastfood-eve dhe restoranteve, nuk kanë ndonjë kundërshtim në thelb për rritjen e pagës minimale të punonjësve , pasi ata rritjen do t’ia kalonin si barrë klientëve, duke bërë rritjen e çmimeve të produkteve që do të ulte vlerën reale të rritjes të pagës minimale.

Disa demokratë shpresojnë se presioni politik i këtij viti zgjedhor, do të bëjë që udhëheqësit republikanë të bashkohen me një projekt për rritjen e pagave minimale, edhe pse të dy Kryetarët republikanë John A. Boehner nga Ohajo në Dhomën e Përfaqësuesve dhe udhëheqësi i pakicës në Senat Mitch McConnell nga Kentaki e kundërshtuan këtë ide të martën. Edhe në qoftë se Kongresi do të kalonte ligjin për rritjen për 10,10 $ në orë për punonjësit federalë me pagë minimale, gjë që administrata e ka mbështetur, kjo do të ndikonte drejtpërdrejt vetëm në rreth 6 % të punëtoreve me pagese me orë. Edhe ekonomistët dashamirës të administratës pohojnë se mbështetja për qeverinë do të rritet, por megjithatë ata pranojnë se kjo, në vetvete, nuk do të kthehet ne prirje drejt uljes të një pabarazie më të madhe.

E njëjta gjë vlen edhe për çështje të tjera që Obama theksoi, të cilat republikanët ka të ngjarë të vazhdojnë t’i kundërshtojnë, ku përfshihet zgjatja e kohës së përfitimeve të papunësisë për ata që kanë qenë pa punë për më shumë se 26 javë, zgjerimi i financimeve të arsimit parashkollor të kopshteve si dhe më shumë fonde në infrastrukturë për riparimin e rrugëve dhe urave.

Por sigurisht, kjo nuk mund të bëhet me urdhrin e peshkut, dhe asgjë nuk do ta çonte nivelin e hendekut të pabarazisë përsëri aty ku ka qenë dekada më parë. Kjo është e vështirë edhe me një Kongres bashkëpunues dhe jo më me një Kongres bllokues si ky që ka para Obama.

Problemi themelor është se me gjitha vëmendjen për të dhënat e arritjeve ekonomike të presidentëve, ekonomia vepron me ligjet e veta, dhe ata kanë mundësi shumë të kufizuara për t’i dhënë formë mënyrës se si vepron ajo, sidomos kur bëhet fjalë për një afat të shkurtër. Programet si ai i zgjerimit të arsimit parashkollor mund të japin përfitimet ekonomike që Obama dhe aleatët e tij shpresojnë vetëm atëherë kur nxënësit e sotëm kopshtit të jenë në moshë për gjendje pune.

Por e vetmja politikë rezultative që do të bënte të avanconte edhe qëllimi i mirë i Obamës për rritjen e të ardhurave për punëtorët amerikanë, ishte ajo që ishte e pakapshme gjatë gjithë qëndrimit të tij si president, kapërcimi i krizës dhe rritja e fuqishme ekonomike. Ky është mësimi i fundviteve të 90-ta, kur tregu i punës iu dha punonjësve më shumë pushtet në marrëveshjet me bosët e tyre, gjë që çoi në shkurtimin e diferencës në mes të pasurve dhe të varfërve dhe që bëri të rritej e pasurohej shumica e punonjësve dhe të forcohej klasa e mesme, baza e ekonomisë amerikane. Dhe besoj se edhe Obama tashmë e ka kuptuar se është më e vështirë për një President, sesa për Bob the Builder të shpallë “Yes, we can!.”