Archives for March 2014

“Urat e Ballkanit flasin”, takimi rajonal në Berat

March 25, 2014 by dgreca

Nga Almarina Gegvataj/Në kuadër të nismës së saj globale “Kultura-një urë drejt zhvillimit”, e cila synon shfrytëzimin e forcës së kulturës si mjet dinamik i bashkëpunimit dhe risi për zhvillim gjithëpërfshirës ekonomik, kohezion social dhe paqe, UNESCO, në bashkëpunim me Fondacionin Balkanika, Bashkinë e Beratit dhe partner të tjerë nga rajoni, organizon takimin rajonal në Berat, në datat 29-30 mars 2014.

Sipas njoftimit zyrtar, takimi do të zhvillohet me prezencën e Ministres së Kulturës, znj. Mirela Kumbaro dhe Drejtorit të Përgjithshëm të UNESCO, Irina Bokova. Ky takim rajonal në urën e Goricës në Berat pason takimet e organizuara në Edirne-Turqi dhe në Lovech, Bullgari.

Takimi në Berat është i treti takim në kuadër të projektit “Urat e Ballkanit flasin”, projekt i nisur që në vitin 2013, i cili do të mbarojë në vitin 2014 në të gjithë Evropën Juglindore për të nxjerrë në pah urat, si simbole të fuqishme të unitetit dhe mirëkuptimit të ndërsjelltë.

Projekti ka disa aktivitete : tryeza të rrumbullakta, shfaqje artistike dhe kulturore, lexime publike, etj. Ai ofron një mundësi për personalitete letrare, autoritetet kombëtare, ndërkombëtare dhe vendore, ekspertë, partner privatë dhe universitete të rajonit për të shkëmbyer përvojat. Ai ka për qëllim të rrisë krijimtarinë, dialogun dhe shkëmbimet kulturore, për të frymëzuar qasje innovative dhe krijuese për ruajtjen e trashëgimisë dhe kulturës ndaj politikave të ndjeshme të zhvillimit.Nisma është konceptuar që të sigurojë hapësira për bashkëpunim kulturor ndërajonal dhe rajonal, të nxisë shkëmbimet ndërmjet profesionistëve të kulturës, urbanistëve, komunave, artistëve, shoqërisë civile në politikat kulturore, në strategjitë dhe praktikat që ushqejnë dialogun ndërkulturor, por edhe stimulimin e sektorit kulturor si sektor i qëndrueshëm ekonomik dhe shoqëror.

Në takimin rajonal do të zhvillohen edhe veprimtari artistike si: Foto-ekspozitë “Murmurima e ujërave”, me pjesëmarrjen e piktorëve të vendeve të ndryshme të Ballkanit, që do të krijojnë në ajër të hapur veprat që do t’i dhurohen qytetit të Beratit., koncerte nga ansamblet bullgare dhe shqiptare, si dhe një spektakël 3D animacion mbi urën e Goricës. Panairi i artizanëve të Beratit dhe Gjirokastrës do të shoqërojë vendet e hapura përgjatë dy ditëve të takimit rajonal “Urat e Ballkanit flasin”.(Sipas ATSH)

Mazhoranca rrëzon amendamentin e deputetit Mediu

March 25, 2014 by dgreca

*Mediu: Pronat në bregdet t’u kthehen pronareve/

Komisioni parlamentar i Ligjeve rrëzoi të martën një amendim në ligjin “Për kalimin në pronësi pa shpërblim të tokës bujqësore”, i propozuar nga deputeti i Partisë Republikane, Fatmir Mediu.

Nisma ligjore e deputetit Mediu lidhet me të drejtën e pronësisë për tokat në bregdet, e cila, sipas tij nuk zgjidhet prej 20 vjetësh dhe aktualisht ndodhet në një ngërc, i shkaktuar nga zbatimi i ligjit 7501, i vitit 1991 “Mbi tokën”. Kjo situatë, sipas Mediut, ka çuar në marrjen e tokave pronarëve të ligjshëm, e shoqëruar me një kaos në shpërndarjen e tyre, duke shkaktuar abuzime të rënda me pronat, të konstatuara dhe në dokumentet zyrtare të Bashkisë Himarë dhe të Kontrollit të Lartë të Shtetit dhe së fundi, të pranuara dhe nga Gjykata e Rrethit Vlorë.
Relatori i draftit, deputeti i PS-së, Armando Subashi tha se amendimi i paraqitur konsiderohet një çështje e zgjidhur dhe që nga pikpamja ligjore nuk sjell asgjë të re. Sipas tij, nisma është një përsëritje e panevojshme e asaj që ka rregulluar ligji aktual dhe që në thelb nuk e zgjidh problemin, por përkundrazi e ndërlikon atë më shumë, nisur nga interesi i pronarëve të ligjshëm.
Subashi iu referua amendimit të këtij ligji në vitin 2009 nga maxhoranca e djathtë e asaj kohe, duke theksuar se ndryshimet e atëhershme në ligj e kanë zgjidhur që në atë kohë shqetësimin e deputetit Mediu.

Mediu: Pronat në bregdet t’u kthehen pronareve

Kryetari i Partisë Republikane, Fatmir Mediu, ka kërkuar të martën, duke folur në komisionin e ligjeve, që çështja e pronës private të zgjithet sa më shpejt, pasi zgjidhja e të drejtës së pronës është detyrim i BE, duke përmendur rastet kur Gjykata e Strasburgut ka përcjellë 8 vendime pro ndarjes së pronave.

Mediu përmendi tokat bregdet, për të gjithë ata pronarë që i kanë zotëruar ato para vitit 1945 dhe për këtë arsye, theksoi ai, kam depozituar në Kuvend një amendim mbi ligjin “Për kalimin në pronësi pa shpërblim të tokës bujqësore, të ndryshuar”.

Medi tha se, “Prona private dhe zgjidhja e drejtë është detyrim i BE, Strasburgu dhënë 8 vendime pro ndarjes së pronave dhe se ky Pr.ligji nuk ka karakter rëndues financiar, por ul kostot dhe barren financiare të dëmshpërblimit. Pronareve të ligjshëm u është marrë prona nëpërmjet shtetëzimit dhe qeveria nuk mund të përdorë dy standarde. Janë shpërndarë 151 mijë hektarë tokë bujqësore, 70% e saj në mënyrë të padrejtë”, tha ai, duke shtuar se “në zonat me përparësi turizmin nuk është dhënë asnjë titull pronësie në bazë të ligjit 7501″. Ai kërkoi që të zbatohet detyrimi ligjor i pajisjes së pronarëve me çertifikate pronësie.

PD: Atentati ndaj Kryetarit të Komunës së Farkës, terrorist

March 25, 2014 by dgreca

Deputeti i Partisë Demokratike, Keltis Kruja, ka reaguar të martën me një deklaratë, pas ngjarjes së rëndë të goditjes me antitank të Fatbardh Plakut dhe familjes së tij, duke bërë përgjegjëse qeverinë që nuk siguron rendin dhe qetësinë në vend.

Gjithashtu, deputeti i PD, Keltis Kruja tha se “PD e konsideron atentatin ndaj kryekomunarit të Farkës, si një akt të rëndë terrorist, si një sulm burracak ndaj një të zgjedhuri vendor, ndaj një zyrtari demokrat të votuar nga qytetarët, që është njëkohësisht kryetar i shoqatës së komunave të Shqipërisë”.

“Partia Demokratike është e shqetësuar se prej 7 muajsh, që kur kjo qeveri ka ardhur në pushtet, të zgjedhurit dhe zyrtarët demokratë kanë qenë vazhdimisht objekt i sulmeve të rënda që kanë kërcënuar jetën e tyre dhe të familjeve të tyre”, tha Kruja.

Partia Demokratike kërkon zbardhjen e menjëhershme të kësaj ngjarjeje, zbulimin e autorëve dhe mbështetësve të tyre, duke shtuar se “ne i bëjmë të ditur sot autorëve, dhe nxitësve të tyre, që nuk trembemi, dhe nuk tërhiqemi nga misioni ynë, përballë kësaj dhune çnjerëzore”

Viti 1848 : EDUART LIR NE LUSHNJE

March 25, 2014 by dgreca

-Ç’thotë për Lushnjën e atëhershme, udhëtari i njohur anglez –Praninë dhe qendrimin e tij në Lushnjë, gazetat angleze të kohës e japin që në titull. Natyrisht që kjo nuk mund te jetë rastësi. Eduart Lir ishte dikushi, me siguri diçka më shumë se një piktor i pejzazhit. I gjithë shkrimi tërheq vëmendjen, shton imagjinatën. Jemi tamam në një fshat si Lushnja e atëhershme. Atëherë, çfarë ka në thelb ky udhëtim në kohë ?

Nga Niko Ferro& Andrea Liko/

Eduart Lir u lind më 12 maj 1812 në periferi të Londrës, në një familje të thjesht angleze. Duket disi e çuditshme, por ai ishte fëmija i njëzet i familjes. Thuhet që pati një adoleshencë të vështirë. Babi i Eduartit humbi të gjithë pasurinë e familjes në disa investime të dyshimta dhe përfundoi në burg. Vetë Eduarti u rrit nga motra e tij e madhe. Mësojmë gjithashtu se ai vuante nga sëmundja epileptike dhe nga azma. Sidoqoftë, që i vogël ra në sy për vizatimet e tij të cilat përpos se ishin mjaft precize, ishin dhe mjaft të bukura. Pasioni i tij i madh ishte vizatimi me karakter zoologjik, me pak fjalë pikturimi i zogjve. Falë kësaj aftësie, ai arriti të gjeje punë si piktor natyralist. Midis vitit 1830 dhe 1832 Eduart Lir publikoi një nga veprat më të bukura dhe të mirë ilustruara, dedikuar papagallëve, me titull “Illustrations of the family of Psittacidae or Parrots”.[1]

Çuditërisht, në vitin 1837 ai hoqi dorë papritur nga ilustrimi zoologjik dhe u dedikua tërësisht në pikturimin e peizazheve. Këtu talenti i ri ra në sy të dy politikanëve at e bir, Edward Smith Stanley XIII, konti i Derby, dhe djalit të tij Edwart Smith Stanley XIV. Per hir te se vertetes, kane qene dy politikanë me influencë të gjerë në parlamentin britanik. (Ky u fundit u zgjodh për tri herë resht Kryeministër i Mbretërisë së Bashkuar, gjithashtu drejtoi edhe Ministrinë e Jashtme Britanike).

Eduartin fillimisht ata e ftuan si mysafir në shtëpinë e tyre, pastaj edhe e punësuan. Mësojmë gjithashtu se ishin pikërisht dy politikanët në fjalë ata që i mundësuan Eduartit fondet për udhëtimet e tij ne Lindje, sic parapëlqehej të thuhej në atë kohë për Ballkanin.[2]

Për të qenë të sinqertë, mendojmë se Liri nuk eshte nisur prej mecenateve te tij bosa thjesht per te pikturuar pejzazhe te Ballkanit. Sidomos kur ata jane anglez dhe vendimmarres ne politiken shteterore te mbreterise. Logjika e do te mendosh se këto udhëtime dhe informacioni i nxjerr prej tyre mund ti kenë shërbyer jo pak administrates angleze, e cila në atë kohë ishte mjaft e interesuar për të testuar gjendjen dhe atmosferën politike që po kalonte kjo pjesë e perandorisë osmane. Mjafton te kujtojme se vetëm një vit më parë (1847), në Shqipërinë e Jugut shpërtheu një kryengritje e fuqishme. Por duam të sqarojme se ky nuk është objekt i bisedimit tonë, pasi jemi të interesuar për vendet që ai eksploroi. Për t’u rikthyer tek Eduart Lear, mund të themi vetem se ai e kaloi pjesën më të madhe duke udhëtuar në vende të ndryshme. Ne maj 1848, udhetari i rralle nga Ingliterra e larget mbërriti edhe në Lushnjë. Pikërisht këtu nis edhe hulumtimi ynë.

Në vitin 1848 Lear udhetoi ne token shqiptare pothuajse dy herë, në maj dhe në nëntor te po atij viti. Nga keto udhëtime, ai la jo vetëm mbresat e shkruara, por edhe një shumëllojshmëri skicash mjaft interesante. Madje, edhe vizatime me bojëra uji të cilat e bëjnë më të bukur vëllimin kushtuar vendit të Shqiponjave. Disa prej atyre vizatimeve janë ruajtur tashmë në koleksione publike apo private, sidomos ato britanike dhe amerikane. Kjo është e gjitha e ruajtur në rreth njëqind vepra, të cilat kanë kontribuar në pjesën më të madhe për të rritur ndërgjegjësimin në Evropë për aspekteve të ndryshme të një vendi që deri më atëherë ishte injoruar pothuajse krejtësisht. Në veçanti, Revista “Journals of a Landscape Painter in Albania & C botuar në Londër në vitin 1851 shtëpia botuese Richard Bentley , përmban njëzet litografi me tre ngjyra që artisti i vizatoi sapo u kthye në Angli. Në këtë vepër, Liri përshkruan skena të ndryshme të peizazhit dhe pjesë nga jetesa e shqiptarëve. Por edhe përmes shkrimit në anglisht, autori nuk nguron të nxjerrë në pah vlerësimin dhe entuziazmin e tij për natyrën shqiptare, e përshkruar në të gjithë shumëllojshmërinë e saj, për malet, lumenjtë, liqenet , por edhe për dëshmitë arkeologjike dhe artistike. Ai përshkruan zakonet e popullit shqiptar, traditat dhe veshjet e ndryshme.

Në ekskursionet e tij, Edward Lear ndihmohet nga një udhëzues shqiptar, Gjergi Kokalli, i cili e shoqëroi pothuajse në të gjithë Shqipërinë.

Ne po ndalemi tek qendrimi i tij në Lushnjë, të tregojmë se çfarë pa ai ketu dhe si e përshkruan atë. Në faqe 175 ai shkruante [3] :

“U nisëm në mesditë. Beratin nuk shpresoj se do e arrij sonte, por Leustrin,i cili është vetëm gjashtë orë prej këtu, duhet të synojmë pasi edhe moti duket se favorizon këtë gjë”., por vete Eduart Lir jep shpjegimin e tij në fund të faqes se ditarit me shënim. Leustri është Lusna, fshati në të cilin ai ishte drejtuar për të vajtur në Berat. Dhe bëhet fjalë pikerisht për Lushnjën, padyshim. Përcaktimi i vendbanimit si “Lusna” për këdo që studion gjuhësi nuk është i rastësishëm; shkurt mund te themi se kjo është forma fillestare e evolucionit të emërtimit Lusna- Lusnia më pas në Lushnjë. Në faqen 180 te shenimeve te veta, ai vazhdon përsëri me përshkrimin e mjedisit dhe nderkohe jep disa të dhëna mjaft interesante

“[Pas shumë] përpjekjesh midis baltës dhe ujit, mbërritëm në Leustri, në orën 10:30. Por duke shpresuar se do arrinim në Berat, unë nuk [doja] të ndaloja, me përjashtim të pushimit të kuajve, në një han buzë rrugës, kati i së cilës ishte okupuar nga një tregtar nga Shkodra, i cili ishte rehatuar aq sa rrethanat ja lejonin-duke pasur parasysh se as bukë as ujë nuk mund të merrej, për shkak të shiut të fuqishëm”.[4]

Ndonëse janë vetëm pak rreshta te kursyer, ato janë të rëndësishme për kumtin qe na dergojne. Mund të themi se Eduart Lear ishte ndofta i pari evropian që qendron në Lushnjen e pushtuar prej shumë shekujsh nga turqit osman. Liri përmend një han në anë të rrugës. Ai ka qene duke ardhur nga Tjermi (Çerma). Në krah të majtë, tamam në hyrje të qytetit ndodhej “Hani i Salushes”; pavarësisht se nuk e përmend, ai e përshkruan atë me vetëm një kat. Majfton ti hedhim një sy fotos për të kuptuar se bëhet fjalë për këtë hanë (fig 2). Ai tregon edhe për tregtar nga Shkodra i cili qëndronte aty. Arsyeja mund të lidhet edhe për faktin se Lushnja ishte një qendër midis jugut dhe veriut dhe këtu ndalonin kalimtarë dhe tregtarë të shumtë.

Bibliografia

Rivista “La Sicilia”. Lear il pittore dei paesaggi conosciuto per i suei limericks. 30 Dicembre 2012 f,16 (Articolo di Salvatore di Fazio)

Edward Lear. Poetry for young people. Edited by Edward Mendelson. New York 2001, f.4

Edwart Lear . Journals of a Landscape Painter in Albania & C. Editor Richard Bentley. London 1851 f, 175

[1] Rivista “La Sicilia”. Lear il pittore dei paesaggi conosciuto per i suei limericks. 30 Dicembre 2012 f,16 (Articolo di Salvatore di Fazio)

[2] Edward Lear. Poetry for young people. Edited by Edward Mendelson. New York 2001, f.4

[3] Edwart Lear . Journals of a Landscape Painter in Albania & C. Editor Richard Bentley. London 1851 f, 175

[4] Edwart Lear po aty f 180

“MIRËKUPTIMI” ME GANI MEHMETAJ DHE KËRCËNIMET “VLLAZËRORE”!

March 25, 2014 by dgreca

NGA K R I S T O Z H A R K A L L I U/

Kur riprodhova e fjalët për demokracinë të mendimtarit të shquar francez, Volterit, se do të “jap dhe pikën e fundit të gjakut që ti të kesh të drejtë të thuash mendimin tend “ ndonse kundërshtari i tij e shante egërsisht, kisha besuar se me këto fjalë do t’i jipej fund polemikës “armiqësore” ndaj meje nga “vëllezërit” kosovarë, megjithëse kisha pasur një përvojë të hidhur se si e konceptojnë lirine e fjalës dhe demokracinë disa “pseudodemokratë” shqiptarë të kohës sonë. Kjo,sigurisht, nuk ndodh vetëm në truallin arbëror Para se të arratisesha në Greqi më 24 mars 1961, në shtypin komunist shqiptar bëhej zhurmë e madhe për proçesin gjyqësor që zhvillohej në Athinë kundër një gazetarit dhe “heroit” grek, Manolis Glezos. Sigurisht se nuk dija hollësira as saktësi pse po bëhej ai gjyq, por kisha bindjen se në një vend demoktratik nuk duhej të dënoheshin njerëzit për bindjet e tyre politike si ngjiste në diktaturën komuniste. Prandaj kur kalova kufirin besova se kisha kjaluar në botën e lire perendimore. Veçse në Greqinë e asaj kohe demokracia ishte e mangët, e çalë. Ishte një demokracia ballkanase. Në Janinë ku na mbanin disa muaj në hetime- atje u njoha me mikun tim të pare verior, Kamber Merdinin nga Sohodolli i Peshkopisë- na bënin lloj lloj pyetjesh gjë që nuk na habiste për natyrën e marrëdhenieve të të dy vendeve dhe të të dy botëve të asaj kohe. NJë ditë pra një officer fanatik më pyeti: “Ç’mendim ke ti për gjyqin që bëhet kundër Manolis Glezosit?” U befasova dhe në fillim nuk dija si t’i përgjigjesha. Si u mendova pakëz u përgjigja: “Nuk e di pse po gjykohet Glezoja, dhe nuk mund të kem një mendim të prerë” Ai më vështroi i habitur dhe tha:”Por ai është komunist! Nuk mjafton kjo?” Dhe unë duke qënë i ri dhe naiv i u përgjigja : “Po është se dënohet për bindjet e tij politike, nuk pajtohem me këtë gjyq. Gjyqe të tilla bëhen në diktaturat komuniste dhe jo në vendet demokratike. Po të bëjmë dhe ne kështu, ç’ndryshim do të kemi nga ata,komunistët?!! Afërmëndsh se për demokracinë e cunguar greke të asaj kohe-të mos harrojmë se Greqia kishte dale nga një luftë e përgjakëshme vëllavrasëse vetëm dhjet vjet më pare- fjalët e mia u keqkuptuan dhe oficeri fanatik shkrojti në dosjen time se qënkesha komunist, thua se komunistët mbronin idetë pluraliste! Sigurisht ky mallkim më ndoqi se atëhere çdo mendim që nuk pajtohej me qeverinë në pushtet ishte…komunist. Më vonë u njoha nga afër me Glezon, madje se bashku u gjëndëm të internuar nga junda fashiste më ishullin e vdekjes të Jaros. Miqësia jonë mbajti mjaft vite deri kur, para 15 vjet NATO filloi ndëshkimin e Sërbisë për çlirimin e Kosovës. E majta greke aso kohe përkrahte Sërbinë e Milosheviçit dhe akuzonte kosoavarët dhe UÇK-në si agjentë të imperializmit amerikan. Në një takim pra me Glezon- i cili edhe sot në moshën 90 vjeçare është deputet tepër aktiv në parlamentin grek- u grindëm keq për çështjen e Kosovës…Megjithatë ai nuk më kërcënoi, nuk më kërkoi ta mbyllja gojën, thjesht më kundërshtoi

Ndoshta këto që po shkruaj këtu të duken të pakuptimta. Kohët e fundit nëpërmjet shtypit elektronik patëm një “polemikë” me zotin Gani Mehmetaj, kryesisht për mendimet e mia për Ibrahim Rugovën dhe Rexhep Qosjen. Në shkrimin e fundit-për barrikadat- zoti Gani, megjithse nuk pajtohej me mendimet e mia- e drejta e tij- më shtrin dorën dhe më konsideron mik, çka më bëri të besoja se polemika midis nesh kishte marrë fund, madje më pëlqeu dhe shkrimi i tij i fundit për ilirët…(Duket se ky shkrim është shkruar në kohën e Jugosllavisë, prandaj ka disa mangësi dhe më lindi dëshira t’ja vija në dukje…Ai flet për personalitetet e shquar ilirë që kishin lindur në Dalmaci dhe ka harruar-ka të ngjarë që të mos e dinte se në atë kohë njohuritë tona ishin tejet të kufizuara- figurën më të madhe ilire që kishte lindur në Dalmaci. Fjala është për Konstandinin e Madh, ose “Shën Konstandini” i cili konsidetrohet Perandori që u dha lirine të krishterëve të cilët deri atëhere ndiqeshin si armiq të perandosrisë dhe, kryesorja i dha emrin e tij qytetit më të bukur e të famëshëm të lindjes. Konstandinopojës, Stambollit të sotëm) Edhe tani besoj se mospajtimi politik dhe kulturor nuk i bën dy njerëz armiq, dhe kjo është bukuria e demokracisë. Veçse andej nga Kosova- dhe nga Shqipëria- demokracinë e kuptojnë në mënyrë të njëanëshme dhe kjo tregon se kanë akoma mbeturina të diktaturës komuniste, ose fashiste në konceptet e tyre. Nuk e kam fjalën për intelektualin Gani Mehmetaj. Ai përpiqet të argumentojë kundërshtimet e tija dhe kjo është e pranueshme. (U brengosa pak se vë në të njëjtin kandar(si do të thoshte dhe Arshi Pipa!) Fan Nolin me Ahmet Zogun se si erdhën këta të dy në pushtet. Dihet se Noli nuk pati asnjë ushtri të huaj, as bëri pazarllëqe me fqinjët për ta sjellë në pushtet, por kjo është diçka që duhet ta bisedojmë më gjatë dhe me gjakftohtësi!)

Nuk e kam pasur zakon t’u përgjigjem “komentuesve” të ndryshëm që, falë internetit, mund të shprehin mendimet e tyre, akuzat dhe sharjet e tyre ndaj shkrimeve që nuk janë të pëlqimit të tyre .Fanatizmi i tyre shumë here kapërrcen etikën e mirësjelljes,duke arritur në skajin e verbër të gjakmarjes! Deri tani janë katër mbrojtës të Ganiut tone-thua se ai nuk mund të mbrojë veten- por edhe të Rugovës dhe domosdo shares të ulët të Rexhep Qosjes. Por, më e keqja, arrijinë në skajin ekstremist të kërcënimeve ndaj meje! Vetëm në kohën e diktaturës më kishin kërcënuar të mbyllja gojën, si më kishin kërcënuar fashistët dhe shovinistët e të gjitha ngjyrave! Dhe ja tani erdhi koha që të më kërcënojnë “vëllezërit” tanë kosovarë…

Por le t’i zëmë me radhë.Njëfarë çami më akuzon pse nuk shaj Janullaton për kishën autoqefale shqiptare. Kryesisht besoj se ky nuk e ke lexuar shkrimin tim përsa i përket Nolit tone. Por përse duhet të akuzoj Anastas Janullatosin unë? Ç’faj ka ai? Ai e ktryen më së miri punën e tij, madje mund të them se si i huaj, nuk i ka shfrytëzuar të gjitha mundësitë që i ka dhënë shteti shqiptar-Berisha- që i dha kishën ortodokse shqiptare në pjatë. Ç’faj ka pra kryepeshkopi Janullatos? Pse nuk shikojmë verbërinë tone, marrëzinë shqiptare por dime vetëm të shajmë dhe të akuzojmë të huajt se bëjnë punën e tyre? Nëqoftëse nuk do të bëhemi të vetëdijëshëm se të huajt punën e tyre bëjnë dhe se ne duhet të bëjmë tonën, në se ngahera do të presim nga të huajt të na ndihmojnë dhe të na përkëdhelin, do të mbetemi përherë nëç errësirën shekullore…Pastaj na vjen dikush që nuk din se emrat shkruhen me shkronja të mëdha, madje quan veten…leka-duket është pasardhës i të ndierit Leka, prandaj nuk ka mësuar të shkruajë dhe të flasë shqip, por nuk mungon të më kërcënojë se po guxova here tjetër të akuzoj Rugovën dhe të mbroja Qosjen ai… Nuk e di se ç’do të bëjë…Do të vijë në Athinë dhe të më gjejë? Thua të kem rënë në gjak me të? Sadik Elsani merr në mbrojtje Ganiun, sikur ky nuk di të mbrojë veten dhe na numëron veprat që ky ka botuar,kur ai nuk ka parasysh asnjë libërin tim…Do ta ftoja të vinte të banonte në Athinë 53 vjet dhe të botonte disa libra shqip këtu dhe jo tani në kushtet e demokracisë, por në kohën e diktaturës.. Por duke pasur ngrohtësinë familjare, duke pasur përreth njerëzit e një gjaku e një gjuhe, bëhet kushdo trim dhe, kur i ka xhepi mund të bëhet edhe intelektual, edhe shkrimtar dhe, pse jo, Akademik!!!… Atëhere do ta shikoja se sa do t’i vlente lëkura se në vendin e tij dhe në anonimi bëhet kushdo trim, madje….intelektual! Nga ana tjetër unë nuk “u mburra” asgjëkundi se qënkam “shkrimtar i madh” “Intelektual” as….akademik! Hodha në letër vetëm mendimet e mia , sa më thjesh kisha mundësi! Fazli Hajdari më informon se e njeh nga afër familisht Rexhep Qosjen (bravo i qoftë se unë nuk e njoh!) dhe e di fort mire sa i poshtër është (!!!)dhe këtu hedh dhe shigjetat e tij helmuese…Më shan për komunist, për admirues i Enver Hoxhës(sic!) e të tjera, pa munguar dhe ky të më thotë se andej nga malet e tyre nuk i falin njerëz si unë dhe ka mundësi-mendova unë- të marrë koburen dhe të vijë të më bëjë atë që dikur i bënë Hasan Prishtinës në Selanik! Në këtë mënyrë të gjithë këta trehgojnë se sa demokratë na qënkan!

Por le të flasim seriozisht. E them edhe njëherë se nuk jam marrë as do të mirrem here tjetër me “komentues” injorantë që nuk dine çdo të thotë të kuvendohet qetësisht, me argument, bindëshëm. Kam mendimin dhe dëshirën se me Gani Mehmetaj mund të mirremi vesh dhe t’i japim dorën njeri tjetrit. Askujt nuk i hyjnë në punë grindjet, urrejtjet dhe hakërrimet. Prandaj e përsëris se më pëlqeu shkrimi i tij i krijuar në rrethana tejet të disfavorëshme për shqiptarët e ish Jugosllavisë. Jam i vetëdijëshëm se ëndrra ime që dikur të shkoja në Kosovën e çliruar, nuk ka për t’u realizuar kurrë, sidomos tani me kushtet e disfavorëshme që janë krijuar për mua. Prandaj dua ta mbyll këtë shkrim duke I shtrirë dorën miqësisht zotit Gani Mehmetaj, pa i kërkuar kurrë të ndryshojë qëndrim dhe të pajtohet me mua por edhe ai të mos besojë se unë, në këto rrethana mund të bëhem admirues, ose ithtar të disa figurave që nuk më kanë pëlqyer. A nuk është kjo e drejta ime, kur, tekefundit, nuk dëmtoj njeri? Mjafton që Kosova shqiptare të ecë përpara dhe të mos harrohet e të vonohet bashkimi kombëtar gjë që duhet të jetë në mëndjet dhe zëmrat e shqiptarëve kudoqfshin, akoma dhe në megrim ose në diasporë si quhen vitet e fundit..

Kristo Zharkalli, Athinë 25 mars 2014.