Archives for November 2014

Fisi i Çirakajave, një fis i vogël, por patriot dhe arsimdashës

November 3, 2014 by dgreca

Nga ky fis do të përmendja Abdurraman Çirakun patriotin e madh, mbështetësin dhe përkrahësin e Ismail Qemalit/
Shkruan: Albert Z. Zholi/
Në grykën që krijohet mes maleve të Gribës me majën më të lartë atë të Këndërvicës, në anën lindore të kësaj gryke dhe malit të Çipinit në anën perëndimore, ndodhet fshati i Vërmikut. Kjo grykë me karakteristikat e saja të veçanta dhe disa kilometra e gjatë mban emrin e këtij fshati. Banorët e këtij fshati ashtu si edhe të gjithë krahinës së Kurveleshit që në kohët më të hershme janë shquar në vazhdimësi për ndjenja të larta patriotike, ata i kanë luftuar me pushkë pushtuesit që kanë dashur që hynë në këtë fshat, por edhe për ta hyrë në krahinën e Kurveleshit, nëpërmjet kësaj “porte”. Nga ky fshat herë pas here, kur e kanë kërkuar interesat e vendit kanë dalë djem dhe vajza, burra dhe gra të zot në mbrojtje të vatanit dhe i kanë thënë ndal ushtrive të huaja pushtuese. Në këtë fshat malor midis shumë familjeve dhe fiseve, ka jetuar edhe ai i Çirakajve, i cili është larguar nga fshati në fund të vitit 1939.
Fisi i Çirakjave ka qenë i lidhur me Luftën NCL, por edhe më pas, ata janë dalluar për përkushtim dhe korrektësi në shërbim të vendit. Nga ky fis do të përmendja Abdurraman Çirakun, patriotin e madh, mbështetësin dhe përkrahësin e Ismail Qemalit, i cili i qëndroi atij besnik..
Abdurramani është lindur më 5 mars 1888, pasi kreu shkollën në gjuhën turke në qytetin e Vlorës, vazhdoi studimet në Stamboll të Turqisë për oficer artiljer. Gjatë kohës në Turqi, u njoh me shumë patriotë shqiptarë, të cilët punonin për çështjen kombëtare. Për aktivitetin e tij ai shikohet me dyshim dhe për të shpëtuar, ai arratiset nga Turqia dhe shkon në Marsejë të Francës. Duke përfituar nga amnistia e shtetit turk ai kthehet përsëri në Turqi dhe shërben oficer në ushtri. Në tetor të vitit 1912 ai arratiset nga shërbimi në ushtrinë turke dhe shkon në Vlorë, ku po bëheshin përgatitjet për ngritjen e flamurit. Qeveria e Ismail Qemalit e caktoi me detyrë komisar të policisë për qytetin e Vlorës. Kur Ismail Qemali u largua nga Shqipëria e mori Abdurraman Çirakun si shoqërues të tij në Francë. Më pas, ai kthehet përsëri në Shqipëri dhe vazhdon aktivitetin patriotik. Ai ka qenë një ndër luftëtarët më në zë të luftës së vitit 1920, kur Labëria hodhi italianët në det. Komiteti Ushtarak, i cili drejtonte Luftën e vitit 1920 e kishte ngarkuar Abdurramanin të komandonte artilerinë, e cila ishte vendosur në malin e Shashicës. Në këto luftime ai rrëzoi një aeroplan dhe dëmtoi një benzinatë të flotës italiane në gjirin e Vlorës
Përgatitjes së tij të lartë, zotësisë dhe trimërisë si ushtarak i kushtohet edhe kënga e kushtuar nga populli i Vlorës:
………………………………….
Në urë të Peshkëpisë
Ra balona e Italisë
Aeroplanin kush e shtiu
Trim Avdurraman Aliu …!
……………………………….
Sa herë që këndohej kjo këngë nëpër dasma dhe sebepe, ai ulte kokën dhe i vinte rëndë dhe thoshte me modesti se mbase e kishte qëlluar edhe ndonjë tjetër… Sa herë përkujtohej dita e qëllimit me top të Asamblesë Kusilinge, nga kodrat e Saukut, atë si një nga artiljerët e parë shqiptar e thërrisnin në Tiranë.
Më 16 maj 1924 ai ishte pjesëmarrës në batalionin “Bashkimi”, i cili marshoi drejt Tiranës për përmbysjen e Ahmet Zogut.
Përveç Abdurramanit, një bir i denjë i këtij fisi ka qenë edhe Xhule Çiraku, i cili që në moshën e tij të re u lidh me lëvizjen e LANÇ-it. Në fillimet e kësaj lëvizjeje ai njihet me Hysni Kapon, ky bashkëpunim e çoi edhe më përpara aktivitetin e tij në qytetin e Vlorës. Në vitin 1942, ai aktivizohet dhe merr pjesë në përpilimin dhe shpërndarjen e trakteve kundër pushtuesve italianë. Më 9 maj 1942 merr pjesë në demonstratën e bukës, që u organizua në Vlorë. Më qershor të vitit 1943, krijohet çeta “Avni Rustemi”, ku ai do të ishte një nga pjesëmarrësit e saj. Më vonë, inkuadrohet në Brg. e VI Sulmuese, duke arritur të bëhet edhe Komisar i saj. Pas çlirimit të vendit, ai kryen detyra të rëndësishme: Komisar në mbrojtjen bregdetare të vendit, në disa degë të Punëve të Brendshme si dhe në Ministrinë e Brendshme me detyra të rëndësishme deri dhe në postin e zëvendësministrit.
Gjatë gjithë kohës që ai shërbeu është dalluar si një kuadër i zotë, i ndershëm, i drejtë, i përkushtuar dhe me një aftësi të rrallë komunikimi. Ai në të gjitha detyrat që ka kryer nuk ka përfituar prej tyre as më të voglin privilegj, përkundrazi ka qenë shembull e model për zbatimin e ligjeve të shtetit. Edhe pse i larguar nga vendlindja, ai interesohej herë pas here për bashkëfshatarët, mbante lidhje të vazhdueshme me ‘ta dhe i ka ndihmuar për hallet e problemet që ata kanë patur. Por jo më pak aktivitet patriotik kanë patur edhe tre vëllezërit në fisin e Çirakajve, Qemali, Seiti dhe Jonuz Çiraku. Që në moshë të re ata u radhitën me forcat partizane dhe luftuan deri në çlirimin e Shqipërisë.
Me krijimin e Këshillit Nacional Çlirimtar në fshatin e Vërmikut, më 25 shtator 1942, Qemal Çiraku zgjidhet sekretar i këtij këshilli. Po kështu, më 22 tetor 1943 në këtë fshat, krijohet celula e Partisë Komuniste dhe Qemali ishte një nga anëtarët e kësaj celule. Për shumë vite ai punoi dhe shërbeu në detyrën e Kryetarit të Degës së Punëve të Brendshme në qytetin e Fierit, ku edhe sot ai kujtohet e përmendet nga banorët e këtij qyteti, për përkushtimin dhe kryerjen me korrektësi të detyrës.
Qemali së bashku me vëllanë e tij, Seit Çirakun ishin aktivist dhe pjesëmarrës direkt në shpërndarjen e trakteve të Partisë Komuniste si dhe në demonstratat e zhvilluara në qytetin e Vlorës, së bashku, edhe me disa bashkëfshatarë të tjerë.
Për pjesëmarrjen dhe trimërinë e treguar prej tyre në Luftën NÇL, po përshkruaj më poshtë luftimet në fshatin Qesarat dhe plagosjen e komandantit të kompanisë Seit Çiraku.
Beteja e Qesaratit ka qenë nga më të përgjakshmet dhe më heroike në historinë e Luftës NCL. Për luftimet e zhvilluara në Qesarat ish -luftëtari i kësaj beteje Seit Çiraku, në kujtimet e tij ka shkruar midis të tjerave : “….Terreni dhe bora na e bënë edhe më të vështirë përplasjen me gjermanët. Partizanët pasi kishin shpartalluar një grup gjermano-ballistësh, u futën në fshat për t’u qetësuar si dhe mjekuar disa shokë të plagosur. Gjatë kohës që po qetësoheshim, forcave gjermane u kishin ardhur përforcime të shumta dhe rrethuan brigadën partizane. Lufta u bë e përgjakshme dhe e vetmja mundësi për të dalë nga kjo situatë ishte çarja e rrethimit. Komandanti i brigadës më urdhëroi mua, komandantin e njërës prej kompanive, që së bashku me një grup partizanësh të kapnim majën e kodrës përballë Qesaratit. Me të mbërritur në kodër, efektivi i partizanëve u përplas me një kompani ushtarësh gjermanësh, të cilët e kishin kuptuar se marrja e pikës dominante do t’u jepte edhe fitoren. Qëlluam me breshëri ndaj komandos gjermane dhe plumbat e automatikut e prenë në mes komandantin gjerman, i cili në ato çaste hedh edhe një granatë që e kishte në dorë ndaj grupit të partizanëve. Granata më bie në parakrah dhe unë e kam marrë veten pas 36 orësh në dëborë dhe i vetëm. Partizanët e grumbulluar pas beteje më kishin konsideruar të vdekur dhe u habitën, kur morën vesh që unë ashtu këmbë e duar dhe i gjakosur mbërrita në fshat. Parakrahu pothuajse ishte copëtuar në copa lëkure dhe gjak i ngrirë vareshin përpara meje. Pasi mbërrita në fshat më çuan në spitalin partizan dhe më vonë me anije drejt spitalit aleat në Bari….”, – përfundon tregimin e tij ish-partizani dhe Komandanti i Kompanisë, Seit Çiraku.
Në fisin e Çirakajve do të përmendja midis të tjerëve edhe Burhan Çirakun, i cili si një intelektual e pedagog ka dhënë një kontribut e ndihmesë të veçantë në fushën e historisë, me kontributin e tij në detyrën e Drejtorit të Muzeut Kombëtar, detyrë të cilën e ka kryer për disa vite. Ai ka kontribuar për pasqyrimin sa më mirë të historisë së popullit tonë në këtë muze.
Fisi i Çirakajve, edhe lidhjet miqësore i ka bërë në familje të dëgjuara e patriote si në Kuç e Vërmik të Vlorës, në Gjirokastër, në Korçë, në Fier, Dibër etj..
Aktiviteti i fisit të Çirakajve, megjithëse, një fis relativisht i vogël, në shërbim e për të mirën e vendit, është i madh e i rëndësishëm, i cili nuk mund të përshkruhet vetëm me një shkrim në të përditshmen “Telegraf”. Ata kanë qenë dhe do të mbeten një fis atdhetar e patriot, që gjithë jetën e tyre ia kanë kushtuar vendit të shqiponjave, atdheut të tyre.
Vlerësimi i shoqatës “Labëria”
Në Kongresin e fundit të Shoqatës Kulturore Atdhetare “Labëria”, që u mbajt në muajin Maj 2014, në qytetin historik të Gjirokastrës, z. Agim Çiraku, pasardhës i denjë i fisit Çiraku, u zgjodh nënkryetar i shoqatës me votim unanim. Disa muaj më parë z. Agim u vlerësua me titullin “Personalitet i Labërisë” Për ndihmën dhe punën e bërë në ndihmë të aktiviteteve të shoqatës. Ky vlerësim ju dha vetëm disa prej personaliteteve të Labërisë në fusha të ndryshme të historisë, letërsisë, shkencës. Ky është vlerësimi më i madh që iu bën kjo shoqatë, figurave intelektuale dhe patriotike të saj.

ERË E RE

November 3, 2014 by dgreca

Shkruan: PRANVERA GJONI-Belgjikë/
“Kreu i Shtetit shqiptar vlerësoi me Titullin “Mjeshtër i Madh” zonjën Fatmira Breçani me motivacionin:“Për punë të shquar dhe vlera të veçanta artistike të shfaqura si interpretuese e këngës popullore, e mirënjohur në të gjitha trevat shqiptare, përcjellëse e traditës dhe vlerave kombëtare”; zotin Azgan Haklaj me motivacionin: “Për veprimtarinë e tij të shquar si artist, letrar e drejtues në paraqitjen dhe organizimin e vlerave të artit dhe të kulturës së mbarë kombit shqiptar” si dhe zotin Hamit Aliaj me motivacionin: “Një nga figurat e spikatura të krijimit poetik në letërsinë shqiptare, lëvrues me përmasa evropiane i motiveve të fuqishme shpirtërore dhe dinjitetit njerëzor”.”
– Duke u nisur nga ky lajm tejet sensacional, si bashkëqytetare, si krijuese, si një femër-njeri e dashuruar marrëzisht pas artit, së bukurës dhe humanitetit në të gjithë vertikalitetin që shprehin, që përcaktojnë në thelb dhe mbartin brenda vetes, u lumturova.
Po, po, e them me zë të lartë që qava nga gëzimi i përligjur i këtij nderi që kreu i shtetit shqiptarë, Presidenti i Republikës së Shqipërisë zoti Nishani akordoi çmimin e nderit, “MJESHTËR I MADH” të plotëmerituar për këtë TRINOM-vlerash të qytetit verior të Tropojës.
– E shurdhuar deri në dëshpërim dekadave të fundit,( i ndjek në mënyrë rigoroze gjithë zhvillimet, edhe pse jetoj jashtë trojeve shqiptare) nga përcjellja e kronikave të zeza për këtë zonë dhe jetën agresive, të dhunshme të njerëzve mes njeri-tjetrit, e cila na bëri të njohur ( edhe pse për keq) që ekzistoka dhe një qytet i harruar brënda Shqipërie.
-U kujtuan fatlumsisht këtë tetor se ky popull qëndrestarë, mikëpritës, artëdashës, atdhetarë, i bukur, i kësaj zone paska dhe artistë, paska dhe anën tjetër të medaljes që shkëlqen. Që percipiton thesare që ndrisin jo vetëm këtë zonë hyjnore, por kompasi i magjisë tyre, përfshinë një gamë të papërcaktuar, të panjëhsuar.
– Ka magjinë e penës Homeriane zotin Hamit Aliaj.
I cili ka derdhur shpirtin e tij epik, lirik, reflektues, kritikues, në zemrën e krijesave të veta, me të gjitha ngjyat e mundshme origjinale, të pangatërrueshme me një tjetër. Të përkëdhelura me diamantin bruto të thellësisë poetike. Gjë e cila i jep meritën dhe vlerësimin të paekuivueshëm.
– Zonjën dhe bilbilin e këngës popullore Fatmira Breçani, e cila ka thyer gjithë kufinjt me zërin dhe interpretimin briland të sajë.
– Zotin Azgan Haklaj, i cili me një përkushtim të admiruar, bashkoj shpirtrat e artistëve dhe artdashësve, cep më cep ku flitet shqip. “Rrënoi” çdo barrierë financiare, burokratike edhe më…për të përcjell vlera njerëzore, artistike dhe bashkim kombëtare.
– U thye një mur (me shumë vonesë) për elitën e harruar tropojane.
Brezash kanë sjellë në letërsi, artin viziv dhe atij të shkruar, në sport, muzikë, kostumografi, studime shkencore, vlera të qënësishme.
Por, të mbetura fatkeqësisht të izoluara brenda “istikamit” krahinor.
E dhimbshme kjo dukuri deri diku “ fondamentaliste” për shumë faktorë:
– për shpirtin vital evoluiv të identitetit individual.
– Për shtrirjen e vlerave dhe publikimin e tyre në çdo skaj të vendit tonë.
– Për indiferentizmin burokrativ, mentalitetin ural, apo dhe paragjykime të mefshta, që për hir të vërtetës, nuk është dhe aq e vështirë të çkodohen, kur vlerat njerëzore, historike të këtij rodi me freski alpesh, kanë vazhdimësinë, frymëmarrjen e rrënjëve, të traditës së Eposit të Kreshnikëve. Që ka nxjerr ky dhé, dhe janë kaq transparente dhe të frytshme në të gjitha fushat e jetës.
– Për mbylljen në një qark të ngushtë rrethore, për dekada me rradhë, duke vrarë nga pak shpirtin disadimensional, të personaliteteve të fushave të ndryshme…
– E përjetoj në çdo damarë këtë ngjarje historike ( unë dhe besoj çdo tropojanë), si ogurbardhë për të ardhmen. Duke na shtuar besimin dhe rritur shpresën, që çdo përkushtim që sjell vlera duhet të vlerësohet, pa marrë parasysh vendbanimin, idetë, fenë…
Gjithashtu, duke përcjellur mesazhin gjithë kombëtarë: koha e çmontimit të miteve oborrtare, lëpirësve, jargavitësve, rushfeteve ndaj drejtuesve ekzekutiv të antivlerave…PO TROKET.

Belgjikë,1. 11. 2014

Mark Gjonaj – nesër sfida për një mandat tjetër!

November 3, 2014 by dgreca

Mark Gjonaj : Nga një burrë me rrënjët shqiptarë në mërgim – në një detyrë të lartë në kryeqytetin e Nju Jorkut Albany – i pari Assemblyman shqiptaro-amerikan në Nju Jork, gati për të marrë një mandat të dytë në Qarkun 80-të – të qytetit të Bronxit/
Nga Beqir SINA Bronx New York City/
ALBANY NEW YORK : Një gazetë më e madhe – në qytetin e Bronxit – BronxTimes, shkruante disa muaj më parë, se :”Duke ecur në lindje përgjatë rrugës Lydig Avenue në lagjen e Morris Parkut të Bronx , rrugës që mban edhe emrin e Noblistes shqiptare Nëna Tereses – ju nuk mund të “kaloni” pa vështruar edhe posterit e fushatës elektorale të asambleistit të parë shqiptarë Mark Gjonaj – përfaqësuesit të Kuvendit të Nju Jorkut – Qarkut të 80-të .
Tani dy vjet më pasë posteri i tij ” Mark Gjonaj choice for Progresive” është zvendësuar me “Elected Mark Gjonaj – for Assembly”, i cili është i “ngjitur” në dritaret e bizneseve, zyrat e shtetit, kryqëzimet e rrugëve kryesore, vitrinat e dyqaneve , dhe muret e pallateve. Kudo në Bronx të shfaqet portreti i fisnik i asamblestitit të parë shqiptarë, me flokët e tij të zeza – krehur mbrapa dhe sytë e tij ngjyrë kafe e ndezur me një kostum të zi ashik dhe këmishë të bardhë, me një pin në jakën e xhaketës që tregon se ai është asambleistë.
Në Barnes Avenue në selinë e fushatës Gjonaj – çdo gjë është dekoruar në të njëjtën ngjyrë si postera të tij – në rrugët e sheshet e qytetit , ku votuesit e tij tani “mezi” po presin edhe marrjen e mandatit të dytë dhe ai vetë është duke të jetësuar mandatin e tij të dytë – për në assemblen e Nju Jorkut – në Albany.
Një poster që lexonë ” “Elected Mark Gjonaj – for Assembly,” Zgjedh Mark Gjonaj – për Kuvendin e Nju Jorkut , ” shkruar me tekst të kuq dhe të bardhë në një sfond blu të një strishte të gjatë, duket se i “ngacmon” për her të fundit zgjedhësit e tij për nesër që të dalin në votime. Mbasi, banorët, e Bronxit – lagjet e Qarkut 80-të, ku asambleisti shqiptarë, po shërben tash dy vjet në mandatin e tij të parë – dhe është duke u bërë gati të marrë edhe një mandat të dytë – lagjet të cilat përfshijn Morris Park, Pelham Parkway , Van Nest , Pelham Bay , Pelham Parkway , Norwood , Allerton dhe Van Cortland Valley, mund shkojnë nesër e votojnë përsëri Mark Gjonajn për në Asamblenë e Nju Jorkut Qarkun 80-të.
Më shumë postera dhe fotografi mbulojnë muret e brenda selisë Gjonaj , së bashku me copa të “zgjedhura” gazetash( përfshirë gazetën Bota sot- Illyria dhe Dielli) të cilat, kan shkruar rreth fushatës së tij dhe çmimet të mirënjohjes, marrë prej tij nga organizata të ndryshme vendore . Aty gjenë dhe Formularët për regjistrimin e votuesve Nju Jork, të cilat janë grumbulluar në një tavolinë me broshura informative, që lexojnë disa nga objektivat në fushatën e Gjonajt. Aty shkruhet se ai është fokusuar në rrethin e tij 80-të në Bronx .

Mark Gjonaj , 43 vjeç , bëri histori kur mundi në mandatin e kaluar Assemblywoman në detyrë Naomi Rivera në zgjedhjet paraprake, Demokratike në 13 shtator 2013 me një diferencë prej 11 për qind . Riveren – e cila i përkiste një dinastie politikanësh në këtë Qark , me përvojë të gjatë në politikë.

Kurse, sfiduesi i tij në zgjedhjet e përgjithshme nesër në 4 nëntor , thuhet se është një republikan, i cili “nuk ka as më të voglin shancë’, për të i bërë ballë , demokratit Mark Gjonaj Simbas, shtypit lokal ka të ngjarë, që në listë të mos ketë asnjë republikan në Qarkun 80-të, Bronx, ku rikandidon demokrati Gjonaj, nga “frika” e ndonjë humbje të rëndë nga ana e Republikanëve.
Gjonaj – i cili është biri i dy emigrantëve shqiptarë, i lindur dhe rritur në Bronx, i kushton një pjesë të madhe të jetës së tij për aktivitetet e të gjitha komuniteteve, si dhe duke ndihmuar komunitetin shqiptaro-amerikan në të gjithë zonën e New Yorkut.
Ai mori detyrën në Asamblenë e Shtetit të New York-ut, më 1 janar 2013, duke sjellë me vete përvojat e tij – si biri i një emigranti – një pronari të biznesit të vogël dhe praktikat e vështira për të jetuar dhe punuar në lagjen Bronx. Ai është i pari shqiptarë i Amerikës, në historinë e emigracionit që zgjidhet me votat elektorale në një detyrë kaq të lart në shtetin e New Yorkut.
Në mandatin e tij të parë si Assemblyman i Qarkut të 80-t, Gjonaj – thuhet se ka ndihmuar shtetin e New Yorkut, të bëjë përparime të mëdha në fushën e mbulimit afatgjatë të sigurimit të kujdesit shëndetësor, të shtetësisë dhe të emigracionit, të shërbimeve të tjera sociale për shtresat e varfëra, duke ndihmën e tij në sistemin e arsimit, dhe atë të shërbimit civil.
Si një Assemblyman i mandatit të parë, në shtetin e New Yorkut, Qarku 80-të në Bronx, Mark Gjonaj – simbas shtypit lokal – ka luajëtur një rol aktiv në Albany dhe në Qarkun 80-të, për të krijuar vende pune dhe të mirë paguar, strehim të përballueshëm për qiramarrësit, arsim cilësor në shkollat publike, zgjerimin e objekteve të kujdesit shëndetësor në qytet, mbrojtjen dhe sigurinë e lartë në qendrat socialepër të bërë rrugë të sigurta në të gjitha lagjet, dhe një cilësi më të mirë e jetës për të gjithë komunitetet.
Gjatë fushatës së tij, Assemblymani Gjonaj – ka premtuar se përsëri në mandatin tjetër, ai do të jetë i pranishëm në të gjitha ngjarjet e planifikuara në Qarkun e 80-të, duke u gjendur pranë të gjitha komuniteteve, indianëve, Jews, kinezve, rusve, shqiptarëve, hispanikëve, atyre me ngjyrë, arabve , italianëve dhe të tjerëve.
Në një fjalim entusiast, para dhjetëra mbështetësve të tij në Restorantin Don Coqui – në mbyllje të fushatës së tij ai tha, se do të donte të falënderoj të gjithë për mbështetjen e tyre në fushatën për rritjes së fondeve. “Në fund të fundit, tha Gjonaj – një zyrtar i zgjedhur nuk është asgjë pa mbështetjen e komunitetit, ku ai është zgjedhur, poqese ai nuk është i lidhur me hallet e problemet e zgjedhësve të tij. Unë jam i kënaqur për gjithëçka kam bërë, gjatë këtij mandati për ju dhe duke punuar së bashku me ju “.
Gjonaj u lind më Arthur Avenue në Zonën Fordham të Bronxit, nga prindër emigrantë shqiptarë, të cilët kishin emigruar dekada më parë nga Reçi i Ulqinit . Pas 10 vjet në zonën Fordham , familja e tij u zhvendos në zonën Pelham Parkway . Nëna e tij punoi si një shërbyese në Spitalin Jacobi dhe babai i tij ka punuar si inspektor ndërtimi .
Zgjedhja e tij në mandatin e parë, i ka bërë jashtëzakonisht krenar të gjithë shqiptarët në Amerikë, madje edhe ata në vendlindjen e tyre, Shqipëri, Kosovë, Mal të Zi, Maqedoni, Luginën e Preshevës, Çamëri, e kudo që ka shqiptarë.
” Për shqiptarët , kjo do të thotë shumë , sepse për aq kohë ne nuk kemi pasur dikë që të na përfaqësojë , në Albany, Mark Gjonaj, patjetër që është krenaria jonë që kemi një shqiptarë, tani në Albany” thotë veprimtari i dalluar i komunitetit shqiptarë – Harry Bajraktari, botuesi i parë i gazetës shqiptaro amerikane Illyria. Ai pohoi se komuniteti shqiptar, është dashur të kontribuojë, në çdo fushat për të zgjedhur të tjerë, në Nju Jork, për të pasur mbështetjen e tyre në të kaluarën – Mirëpo,” tani ne kemi një përfaqësues të lart në Albany nga mesi ynë , pra kemi Mark Gjonaj , në Kuvend , që mund të flasi edhe për komunitetin tonë. ” thotë Harry Bajraktari.
Kongresmeni demokart e New Yorkut, Elliot Engel, i cili mori pjesë në natën e mbylljes së fushatës Gjonaj – në një fushat për rritjen e fondeve, u shpreh se ai po e mbështetëse fuqishëm asambleistin Mark Gjonaj – edhe në një mandat të dytë, sepse:. “Prej kur ai u zgjodhë për herë të parë, tha Engel – unë kam patur shumë besim se Marku do të jetë një përfaqësues i mirë i zërit tuaj në Albany – dhe se ai tashmë është njeriu i duhur edhe për një mandat tjetër për të gjitha komunitetet në Bronx” tha Engel – duke shtuar se si i pari asambleist shqiptarë, në New York, unë dhe Mark Gjonaj – kemi qenë present në shumë ngjarje të komunitetit shqiptarë”.
Ndërsa, edhe zyrtarët e tjerë lokal e kanë vlersuar punën e Mark Gjonaj në Kuvendin e Nju Jorkut, Qarku 80të në Bronx – Nju Jork, Kontrollori i Qytetit Scott Stringer, ka thënë se “Ju sot nuk po mbështesni vetëm një asambleist të New Yorkut – por ju po mbështetni atë sensin që ka Mark Gjonaj – për të përfaqësuar ju në qytetin tonë”

TA NDIHMOJME SE BASHKU BASHKATDHETAREN DONIDA KEMBORA

November 3, 2014 by dgreca

*Njoftim per bashkeatdhetaret tane shqiptare ne SHBA/
*Nje dhimbje qe vazhdon dhe nje shoqeri qe duhet ta lehtesoj kete dhimbje/
* Te nderuar bashkeatdhetare shqiptare te hershem e te rinj ne Token Amerikane/
Ka disa muaj qe nje vaize e re, Donida Kembora studente shqiptare ne Universitetin Amerikan ne Bullgari ndodhet ne nje gjendje te rende kritike shendetesore dhe ekonomike ne Boston ku po kerkon ndimen mjekesore. Shpenzimet per mjekimin e plote nuk mbulohen nga Siguracionet (inshurenca provisory) qe i takon si studente dhe vizitore nga vende te tjera.
Gjendja shendetesore e Donides ka shqetesuar me te drejte njerezit e families, prinderit dhe te afermit e saj. Prinderit, babai i studentes, Jashar Kembora (Baçi) vjen nga nje familje e vjeter dhe e njohur historikisht per tradita humanitare dhe kontribute patriotic te verdure nga shoqeria Shqiptare. Ai eshte sot nje nga intelektualet e nderuar te Lushnjes, nje mesues dhe trajner profesionist i njohur i basketbollit jo vetem ne Myzeqe por ne te gjithe vendin. Si prind mes shume andrallash e veshtiresis te jetes se sotme ekonomike ne Shqiperi ka disa muaj qe gjendet prane vajzes se tij te dashur.
Gjendja shendetesore e se bijes Donida Kembora, keshillat dhe kerkesat e mjekeve dhe veshtirsite ekonomike per te perballuar shpenzimet e larta per mjekimin e vajzes dhe te vet qendrimit te tij ne keto situata kane cuar edhe ne nje pozicion psikologjik te renduar per kete bashkeqytetar.
Shoqeria lushnjare ne Astoria te N. Yorkut ju ben thirrje gjithe bashkeqytetarve, shoqatave dhe grupimeve te tjera lushnjare dhe atyre mbare kombtare te njohura per vlerat dhe virtytet qe i karakterizojne qe te kontribojme ne forma te ndryshme humanizmi per lehtesimin e kesaj dhimbje qe ka mberthyer vajzen e re studente Doniden dhe families e saj shqiptare ne kete krize te rende.
Shume bashkeqytetare lushnjare qe jetojne ne SHBA kane mare inisjativa individuale dhe shoqerore humanitare per tju gjendur prane familjes se Donides qe gjendet ne veshtirsi. Respektojme perkushtimin dhe kontributin e bashkeqytetarve tane Pirro Shkoza, Sybi Kulla ne Boston, Mihal Jano e Luan Korreshi ne N. Jersey, Mira Sema Pukes, Vasil Seminit, Bardhyl Demit ne N Yorke si dhe dhjetra te tjereve per kete fatkeqesi te families se Donida Kembores.
Nga shoqeria lushnjare ne Astoria New York e N. Jersey, Kristaq Papa, Dalip Greca, Mihal Jano, Mira Puka, Bardhyl Demi, Vasil Semini, Adem Belliu, Kristaq Foto, Leonard Gallani, Luan Korreshi, Aleksander Tesho, Fredi Naco e tjere.
Po ju bejme me dijeni se shoqeria Lushnjare po kontribon ne numrin e llogarise te hapur ne Santander Bank-https://dmob.santanderbank.com/csdlv/ContentServer… me numer Account# Donida Kembora. Account # 39803883311 Routing# 011075150

JE MESAZHI NE ANGLISHT I DONIDES
“My name is Donida Kembora. I am 23 years old, born and raised in Albania. I was a student at the American University in Bulgaria studying Business Administration and Economics. The summer of 2013 was my third summer in the United States as a work and travel student. It was my third summer in Martha’s Vineyard. Unfortunately, in June 2013 i had a cramp on my right leg, which was not going away. Since the doctors in Martha’s were not giving me a solution to the problem, i came to Worcester and scheduled an appointment with an orthopedic. The same day, due to my situation, the orthopedic suggested me to do an MRI of my spinal cord. The same day, after the MRI, i was called in emergency at Saint Vincent Hospital in Worcester, where i was told that the MRI showed a large tumor inside my spinal cord. Therefore i was sent in emergency in Beth Israel Deaconess Medical Centre in Boston. The doctors told me that my situation was really complicated and new to them. I had to undergo surgery on the 5th of July, but i was left paralyzed from the waist down due to some complications. The doctor stopped the surgery and decided to do an angiogram to check if the blood vessels were pumping the tumor. Fortunately, this wasn’t the case. On the 10th of July i had the second surgery to remove the tumor. Now, i am tumor free and i am having physical therapy since i am still paralyzed from the waist down. I am living in Worcester, because i have to follow up with my doctor in Boston and i can not travel long distances. I am covering all the expenses by myself, since my insurance covers only the emergency visits. Currently I am on a B2 visa for medical reasons, therefore i can not have any type of assistance.

Nga drita e një mësuesi Poet

November 3, 2014 by dgreca

Mendime dhe mbresa rreth librit “Simfonia e nxënësve”/
Nga Keze Kozeta Zylo/
Libri “Simfonia e nxënësve” “Letërkëmbime të zgjedhura”është një libër unik për nga lloji, i shkruar mjeshtërisht nga dora e një kompozitori poet me moshë relativisht të thyer, 80 vjet…
Mesuesi dhe Poeti i Kombit Shehu me qetësinë olimpike nxjerrë me majën e penës së tij nga shishja prej mishi dhe gjaku ku kishin mbyllur mjaft nxënës Lirine e tyre burgosur. Duke e lexuar gjithë librin me 361 faqe jo vetëm që e lexova me ëndje, emocion, dhimbshëm dhe bukur, por mora dritë nga llambushkat e shpirtit të një Poeti të madh. Në momente të caktuara m’u duk se dëgjova simfoninë e pestë dhe të nëntë të Bethovenit i cili thonë se kur u shurdhua shtrihej në dysheme dhe në kokën e tij ndiheshin valët e tingujve të mahnitshem, ndërsa Poeti ynë troket dhe zgjon me tingujt hyjnorë të GJUHëS SHQIPE tek “shurdhët”, që disa të mjerë duan t’ja humbasin dëgjimin dhunshëm…
Ja si i shkruan një ish nxenes i tij në vitin 1959 E.Isufi: “E ndjej vehten si në shishe… Edhe këtë vit jam në Muzinë si profesor. Përpjekjet për të fituar të drejtën e studimit dështuan para ndjenjës së miqësisë të Shefit të Seksionit së Arsimit-Sarandë, se bursat qenë të rezervuara për njerëz të zgjedhur”… (f.7)
Poeti dikur i internuar me punë në metalurgjik në Elbasan kujton nga lartësia e moshës letërkëmbimin me ish nxënësit e tij, ku ndjen dhe prek nga afër lirshmërinë e tyre ndaj mësuesit të letërsisë, në kohën e diktaturës që datojnë qysh nga viti 1959, çka të kujton thënien e Adams i cili thotë: “A teacher affects eternity; he can never tell where his influence stops”, që përkthehet; “Një mësues prek perjetësinë dhe kur nuk tregon se kur do të ndali influenca e tij”.
Midis letërkëmbimeve të shumta më ra në sy dhe letra e shkrimtarit të mirënjohur të dënuar prej 24 vitesh nga diktatura Daut Gumenit i cili i shkruante: “Jam mërzitur më shumë nga që s’u takuam sesa nga gjurma që më la kamçiku i kuqalashit (zyrtar)…
Vazhdoj leximin dhe në imagjinatën time krijohet portreti i mësuesit poet që me bashkëshorten e tij Zanën për dore qëndronte para zyrave të frikshme të Komitetit Qendror siç shkruan Ai të cilët do të vendosnin fatin e tyre për të shkuar në punë të rënda, në internim… Zana kjo grua intelektuale dhe e mënçur ngrihet para meje si një hyjneshë, si Zanat që qëndronin në malet tona qëndresë, në Olimpin e Tomorrit, Pashtrikut, Gjallices, ndërsa Zana nga dera e madhe e Kokoshajve të persekutuar të Vlorës ruante virgjërinë e nderit dhe të besës së burrit që shkrihej midis botës së magjishme të nxënësve dhe që ishte burim frymëzimi për ta.
Mësuesi i vërtetë mund të prekë retë gjer në qiell t’i ndajë kur grinden dhe me shiun e tyre të puthë butëz tokën e çarë si shegë për ujë, por mund të ndodhë që nxenesi të eci, eci pandalur dhe shpirti i një mësonjësi të vertetë të ngazëllehet dhe të frymëzojë për më shumë. Me humorin e hollë si fijëza ajri në mushkëri nxënësish ndjejmë bisedat nga më të ndryshmet brenda ditarit të një mësonjësi. Ish nxënësja e tij Diana Peza i shkruan nga xhirimet në metalurgjik se për fat të keq nuk u takuam… Do qe gjë e bukur të ngjiteshim dhe konkretisht gjer në majë, kësaj here nxënësja përpara, udhëheqëse si Virgjili e mësuesi pas tij, si Dantja!
Në këtë libër ka dhe ish nxënës që nuk jetojnë më ndaj dhe publikimi i letrave duket se janë një homazh për Ta. Letra e aktorit dhe regjisorit të shquar Agim Qirjaqi është nje letër mirënjohjeje respekti të veçantë për mesuesin i cili qe i pari që i tha se ju do të bëheni një artist i madh. Agim Qirjaqi i shkruan ndërmjet të tjerash: Ju mbeteni njeri i artit. Të paktën une s’jua harroj ngaqë pikënisjen e aktorit e kam nga ju. Më ngulët sytë si para një zbulimi, më tërhoqët me zor në estradën e gjimnazit e andej mirë keq përfundova ku jam.
Një mësuesi profesionist i besohen shumë gjëra sidomos në se je krijues. Ish nxënësve të tij ju duket ndonjëherë sikur mësuesi i tyre është ndërmarrje botuese, por nga ana tjeter ata i thonë se veç jush nuk mund t’ja tregojë kujt poezitë e mia i shkruan Enver Isufi. Po sjellë dy strofa nga poezia “Gjimnazistja nga fshati”. Ti gjithmonë e heshtur rri në bango/ kur muzika zemrat na rrëmben/ Ti nuk di të hedhësh “foks” e “tango”/ ti nuk di të veshësh dekoltenë/…Ti dhe fundin nuk e ke të ngushtë/ dhe as flokët s’i ke prerë mbi ballë/ dy gërshetat rrahin gjinjtë e ngurtë/ me këpucka fshati tek ngjit shkallë/…
Kujtimet janë pafund dhe me të drejtë ish nxënësit e tij i shkruajnë se duhen natë dimri për t’i treguar.
Ish nxënësi Zeman Lalaj e çmon si një thesar të letërsisë shqipe. Mësonjësi i tyre ishte poet, përkthyes, por mbi të gjitha Njeri! Ata kujtojnë poezitë e tij që futeshin në shpirtin e tyre si Ujëvara Dielli, titull në krijimtarinë e Shehut. Me shpirt kujtojnë dhe përkthimet nga Esenini si: Në Veri kam një mike intime/ Sa të ngjet Shagane, shpirtja ime/ më kujton ajo ndoshta atje/ Shagane, shpirti im Shagane/…
Lalaj i shkruan se tani në moshë të thyer mësova se Gjirokastres i thuhet Gjinokastër dhe argumentimi që ju i bëni emrit të qytetit është sa atdhetar dhe shkencor.
Ata i shkruajnë dhe në intimitet e quajnë nga më të afërmit mësuesin, se një mësues i mirë bëhet dhe prindi i dytë, bëhet shok, mik e vëlla. Ja si i hap zemrën Thoma Zhamo në zemrën e të cilit kishte ngritur folezë një dashuri e veçantë, por e parealizueshme, ndaj dhe i kish shprishur gjumin, ëndrrat dhe i kishte kushtuar këtë poezi dashurisë së hershme të tij: Sytë më mbyllen/ dhe çudi/ po më del perpara ti/ një kordele kaltëroshe/ përmbi flokë roje rri/ Ai shtat mermer i derdhur/ qenkësh art e poezi/ sytë seç m’u hapën prapë/ e përpara s’ka njeri/ humbi vajza flokëartë/ sërish mbetem në vetmi/…

Mbështetem në supin tuaj profesor…

Një nga letrat më të dhimbshme, më prekëse është letra e shkrimtares së njohur Kozeta Mamaqit drejtuar ish profesorit të saj të letërsisë, e cila para pak kohësh humbi tragjikisht birin e saj të vetëm, Sokol Olldashin, që preku zemrat e miliona shqiptarëve, për ikjen në përjetësi shumë i ri, por dhe shumë i njohur si krijues dhe politikan. Letra pikon lot nga syri i Kozetës, është syri i një nëne për birin e saj të shtrenjtë, është lot pikëllues që kthehet në dritë nga parajsa, atje ku ka zënë vendin përreth fronit të Zotit, poeti Olldashi.
Profesori i letërsisë ka pasur komunikim të mëparshëm me Kozetën dhe Sokolin, por me humbjen e Tij, zemra i drithërohet dhe i jep tejet vështirësi për ta ngushëlluar, e megjithatë Poeti e gjen fjalën ngushëlluese dhe depërton në zemrën e plagosur të saj duke u munduar ta shërojë paksa.
Po sjellë disa copëza nga letërkëmbimi: E nderuar Kozeta! E kam pasur tepër të vështirë të të shkruaja për fatkeqësinë tënde që i kalon përmasat e fatkeqësive! Ikja e papritur dhe e pabesueshme e Sokolit në një natë të errët e në mënyrë të errët nuk mënjanohet nga asnjë ngushëllim! I vutë në fëmini emrin Sokol për fluturim të guximshëm në hapësira Lirie, por ai kishte pamjen dhe shpirtin e pëllumbit të butë që kish lindur për Paqe! Nuk e mendoja kurrë që nxënëses sime aq të mirë, me shpirt prej qelqi të hollë, një ditë do t’i shkruaja ngushëllim për një humbje të tillë!… Të mbaj mend kur komentoja tragjeditë e shkrimtarëve…e ti qëndroje me hutim të bukur…Nuk mund të shkonte në mend se një lloj i atyre dramave me Andromakë e Ofeli do të hynte në shtëpi në moshën disi të thyer… Aq më keq mbi dramën e diktaturës që s’ia kishe për borxh njeriu, të shtohej dhe drama në demokraci! Kam bindjen se do më dëgjosh edhe në këtë rast ish mësuesin tuaj!…
Letra e poetit Shehu të kujton Frojdin i cili thotë: “Njeriun e sotëm e trondit jo më pak se grekun antik”
Duke e përjetuar thellësisht komunikimin e tyre më duket sikur letrat vijnë prej botës së përtejme dhe shoh një tragjedi antike në amfiteatrin e Butrintit që luhet nga aktorët modernë shqiptarë…
Përgjigja e Kozetës është sa delikate aq dhe tronditëse, sa e dhimbshme aq dhe poetike, i kalon kufijtë e një letre, është zemër e dhembshur plot art, është një vajtim i thekshëm i një nëneje artiste, sa që parandjen se mund të kthehet në mit në kohë dhe në hapësirë. Letra është si një blatim, nje dhuratë perëndie mbi varret e njerëzve, apo si një boskë, një vazo e bukur antike që mban hirin e të vdekurit në perjetësi.
Përgjigja e saj drejtuar profesorit të letërsisisë është: I dashur profesori im, ju falënderoj për ngushëllimin dhe mbështetjen. I nderuar profesori im i mirë që më ke shkruar me aq dashuri, dhimbje, delikatesë, të më ndjesh, por nuk kam mundur as të lexoj e aq më pak t’ju shkruaja më parë. Jam e dërmuar nga dhimbja…s’dua ta besoj që im bir…Oh Zot, profesor, më fal për këtë moment, por po mbështetem në supin tuaj…Ju falënderoj…që më dhatë forcë…A do të mundem dot, profesori im i mrekullueshëm?!
Ju përqafoj,
Kozeta fatkeqe!

Mbi thinjat e mësuesit ndrin shpirti i bardhë i nxënësve…

Letërkëmbimet me profesorin nuk kanë fund ato janë si pëllumba paqeje në qiellin pafund të shpirtit të një Poeti. Ksenofon Dilo pinjolli i familjes së shquar të Ilia Dilo Sheperit e çmon ish mësuesisn e tij si një mësues brilant të rrallë. Unë kam qenë me fat thotë Dilo sepse kisha një mësues nga më të mirët që kishte Shqipëria dhe ndoshta më tej.
Vlerësimi i mësuesit për ish nxënësin e tij Dilo është tejet njerëzor, duke i thënë se të kishja dhe nxënës dhe shok, koha e vërtetoi. Këto janë fjalë burrash, fjalë bese, njerëz human!
Brenda letrave gjen shkëmbime me ish nxënës që sot janë profesorë, si psh me prof. Republika Zeka e cila jep mendim dhe debaton plot kulturë me profesorin Shehu. Prof.Zeka e vlerëson publicistikën e Tij si të Nolit në mbrojtje të Kombit para synymeve dhe shpifjeve të qarqeve ultranacionaliste greke.
Me një tis humori të hollë përshkruhet dhe komunikimi me ish nxënësin e tij fabulistin Selam Shkurti nga Golëmi. Poeti e çmon talentin e tij se në fabula nuk ka përdorur kërrabë t’i shtrëngosh me zor qe të mblidhet tufa e deleve. Ai i kujton disa nga me të bukurat si: Kë do dërgoni në luftë/ sifetin që lëshon pufkë/ Lufta do burra për kordhe/ jo si ky që lëshon p…”! Kot i pari se ka thënë/ thesi bosh s’qëndron në këmbë”… Qeshi ministri u shkri/ ah golëmas shakaxhi/ holloj peta për byrekun/ në fund i rrah dhe dybekun/…”!
Shkrimtarja Vllasova Musta ish nxënësja e profesor Shehut i quan letërkëmbimet blerim, ngjyra, prek kolosët, tokën dhe qiellin, por mbi të gjitha ato kanë një harmoni shpirti a thua se mund të vijë nga lart?
Musta kishte lexuar “Fjalëurtat” e Shehut dhe kishte marrë lapsin në dorë të nënvizonte më të spikaturat, por kur mbaroi pa se i kishte nënvizuar të gjitha dhe s’kishte lënë asnjë.
Profesori Shehu nga malet me borë të Zvicrës ku emigroi në moshë të thyer ndihet me fat që Progonati e lindi dhe Gjinokastra, kryeqendra e Labërisë, e rriti. Në kalldrëmet e ngushta preku mistershëm imazhet e bulevardeve të mëdha që kish krijuar njerëzimi. Poeti plot kulturë dhe mirënjohje vlerëson gjimnazin “Asim Zeneli” nxënësit e tij dhe si i moshuar sytë dhe veshët i mban me adhurim tek brezat që vijnë, ndryshe është fatkeq ai mësues të cilit nuk ia kalojnë nxënësit. Në fund librin e mbyll me shprehjen e famshme te Kenedit se: “Mos pyet se c’të jep Atdheu, por c’i jep ti Atdheut”! Me këtë motiv sa tokësor dhe qiellor dha jetën Heroi emrin e të cilit mban gjimnazi Asim Zeneli.
Profesor Shehu është siç thotë Ataturku se një mësues i mirë është si një qiri që e konsumon vehten e vet për t’u bërë dritë të tjerëve.
Eshtë e pamundur të përmendësh gjithë emrat e nxënësve në këtë libër, por është më se e mundur të pohosh se pasi e ke përfunduar ke dëgjuar një simfoni të jashtëzakonshme me zëra dhe tinguj të magjishëm gjimnazistësh, ku poeti i mirënjohur tepelenas Petrit Ruka me të drejtë e pagëzoi librin “Simfonia e Nxënësve” dhe mësonjësi i mëncur e degjoi.
Profesor Shehu është siç thotë Ataturku themeluesi i Turqisë moderne se: “Një mësues i mirë është si një qiri që e konsumon vehten e vet për t’u bërë dritë të tjerëve”. Ndaj duke përfunduar shkruaj se lexova dhe ndjeva se Libri është një ujëvarë Drite, është Simfoni!

2 Nentor, 2014
Staten Island, New York