Archives for May 2015

PAVARESIA, KONFERENCA E LONDRES, DREDHITE E EUROPES

May 4, 2015 by dgreca

Lufta për shpalljen e Pavarësisë, Konferenca e Ambasadorëve në Londër, dredhitë dhe pranimi në OKB/
Nga Harallamb Kota-studiues/
-Në 5 nëntor 1912 Ismail Qemali së bashku me Luigj Gurakuqin, krijojnë “një komitet drejtonjës”, që të merrte në dorë qeverisjen e vendit/
– Në qarqet diplomatike të Vjenës, opinioni mbizotërues në kancelaritë e Fuqive të Mëdha, ishte në favor të një Shqipërie autonome/
– Në 15 gusht 1920, në Lushnjë u mbajt “Kongresi Kombëtar i Arsimit”, i cili përcaktoi fizionominë dhe frymën kombëtare të arsimit në shtetin e pavarur shqiptar/
– Pak muaj më vonë, Qeveria Delvina paraqiti kërkesën e pranimit të Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve/
– Më 17 dhjetor 1920, Shqipëria u pranua në Lidhjen e Kombeve dhe tash e tutje ajo është e njohur si shtet sovran/
***
Atdhetarët shqiptar menjëherë pa humbur kohë, filluan të punonin për zgjedhjen e delegatëve për mbledhjen e Kuvendit Kombëtar. Në datën 5 nëntor 1912 Ismail Qemali së bashku me Luigj Gurakuqin, në mbledhjen që organizuan me koloninë shqiptare në Bukuresht, vendosën të krijojnë “një komitet drejtonjës”, që të merrte në dorë qeverisjen e vendit. Sondazhet e bëra nga Ismail Qemali në qarqet diplomatike të Vjenës, vërtetonin se opinioni mbizotërues në kancelaritë e Fuqive të Mëdha, ishte në favor të një Shqipërie autonome. Grupi i atdhetarëve shqiptar i kryesuar nga Ismail Qemali, kërkonte të arrinte qëllimin maksimal, shpalljen e pavarësisë dhe zgjedhjen e një qeverie të përkohshme nga një kuvend kombëtar. Si vend i mbledhjes u caktua Vlora, për ku ishin drejtuar delegatët nga krahina të ndryshme të vendit.
Më 28 nëntor të motit 1912 në Vlorë, në rrethana të ndërlikuara kur kishte filluar lufta ballkanike dhe tokave shqiptare u kanosej rreziku i aneksimit nga monarkitë fqinje të Ballkanit, u mblodh Kuvendi Kombëtar i Vlorës. Shqiptarët sapo kishin përfunduar kryengritjen e e tyre të përgjithshme kundër sundimit osman, u vunë përsëri në lëvizje për të shpëtuar atdheun. Qysh në ditën e parë, të 37 delegatët zgjodhën kryetar Ismail Qemal Vlorën dhe në bazë të propozimit të tij, Kuvendi mori vendimin historik: “Shqipëria me sot të bahet më vehte, e lirë e mosvarme”. Në ballkonin e selisë së Kuvendit Kombëtar të Vlorës, u ngrit flamuri kombëtar. Me shpalljen e pavarësisë Kuvendi Kombëtar i Vlorës kreu një akt me rëndësi jetike për popullin shqiptar, që kurorëzonte luftërat shekullore të tij për lirinë e pavarësinë e Shqipërisë. Më 4 dhjetor Kuvendi i përbërë nga 63 veta, që përfaqësonin të gjitha trevat shqiptare prej Shkodrës, Rafshit të Dukagjinit e Kosovës, Dibrës. Ohrit, Strugës dhe Çamërisë, zgjodhi Qeverinë e Përkohshme të kryesuar nga Ismail Qemali me nënkryetar Nikoll Kaçorrin dhe anëtarë: Abdi Toptani, M.Derallën, Luigj Gurakuqin, Pandeli Çalen, Mehdi Frashëri, Lef Nosin, M.Libohovën e P.Pogën. Pleqësia e zgjedhur e kryesuar nga V.Agolli, do të ishte një “mëkëmbëse” e kuvendit, do të bashkëpunonte me Qeverinë e Përkohshme, do ta kontrollonte e do ta këshillonte atë kur të ishte nevoja. Të drejtën e rrëzimit të qeverisë e kishte vetëm Kuvendi Kombëtar. Në “Konferencën e Ambasadorëve në Londër”, që nisi më 17 dhjetor 1912, u vendos që të krijohej një “Shqipëri Autonome” (Principatë), nën sovranitetin e sulltanit, që vihej: “në garancinë e kontrollin ekskluziv të gjashtë fuqive” dhe të shpallej asnjanëse, gjë e cila shënonte një hap prapa me Kuvendin e Vlorës dhe vinte në kundërshtim të hapët me zhvillimin e ngjarjeve në Shqipëri. Në “Principatën Shqiptare” u përfshi vetëm gjysma e trojeve dhe e popullsisë shqiptare. Nga trungu i Shqipërisë u shkëputën krahinat më pjellore, që ishin edhe vatrat e rëndësishme të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare. Aleatët e koalicionit ballkanik, filluan të grinden për të ndarë plaçkën e luftës. Për zgjidhjen e kësaj situate, Qeveria e Përkohshme caktoi një delegacion, që ta përfaqësonte në “Konferencën e Londrës”. Në mars të vitit 1913, shkoi në Londër Kryetari i Qeverisë së Përkohshme Ismail Qemali i shoqëruar nga Isa Boletini dhe Luigj Gurakuqi, i cili paraqiti pranë komisionit të Fuqive të Mëdha, kërkesat për pavarësinë dhe tërësinë territoriale të Shqipërisë, të cilat ranë në veshin e shurdhët të diplomacisë europiane. Më 13 qershor 1913, filloi Lufta e II Ballkanike, e cila i ngjante luftës së çakejve për të shqyer një copë mish. Por Shqipërisë: “i qe trashur kocka” dhe nuk e gëlltisnin dot. Çakejtë i silleshin rrotull, e kafshonin anash, e gjakosnin dhe i nduknin pjesë nga trupi i saj. Lëngata shqiptare ishte më e dhimbshmja në kasaphanën njerëzore të asaj lufte që vazhdoi deri më 10 gusht 1913. Në krye të shtetit turk erdhi “triumvirati i turqve të rinj”, i lidhur ngushtë me Gjermaninë, me të cilën kishin përfunduar dhe një aleancë ushtarake.
Edhe për qeverisjen e “Principatës shqiptare”, “Fuqitë e Mëdha”, kishin caktuar Ëidin një princ gjerman, i cili mbërriti në Durrës në kryeqytetin e shqiptarëve, në 7 mars 1914. Atë ditë mbërriti në Durrës edhe Fan.S.Noli-kryepeshkopi i Durrësit, Tiranës,Elbasanit, i Gorës e i Shpatit,Primat dhe Egzark i Ilirisë, Detit të Perëndimit dhe i gjithë Shqipërisë. Selia e Kryepeshkopës u caktua Durrësi, ku do të ishte edhe Pallati Princëror. Pas tri ditësh, pikërisht në datën 10 mars 1914, Fan Noli mbajti të parën shërbesë fetare në gjuhën shqipe, në prani të qindra njerëzve nga të gjitha besimet, fillimisht në kishën Shën Spiridhoni dhe më pas në ambientet e pallatit mbretëror. Shërbesa fetare, ishte një manifestim patriotik i dyfishtë sepse: -meshohej për herë të parë në gjuhën shqipe dhe Noli me fjalën e tij që kishte peshë, krijoi mbështetje për Princ Ëidin, pasi ai donte që të njihej shteti shqiptar. Noli e mbylli fjalën e tij me thirrjen:-“Rroftë Shqipëria e lirë”.
Më 20 gusht 1914 filloi “Lufta I Botërore” dhe si pasojë e konfliktit të shteteve ndërluftuese, Pric Ëidi mbeti pa përkrahje dhe u largua nga Shqipëria. Pas Ëidit, në fillim të vitit 1915 u largua edhe kryepeshkop Fan.S. Noli, i cili me të mbërritur në Amerikë, u angazhua tërësisht për mbrojtjen politike të vendit të tij. Në Shqipërinë e pushtuar nga shtetet ndërluftuese, patriotët shqiptar, të mbështetur nga bashkatdhetarët e tyre në SHBA dhe aktivistët e federatës atdhetare “Vatra”, krijuan në vitin 1914, organizatën e parë politike shqiptare që u quajt “Partia Kombëtare”. Në të, hynë pa dallim moshe, civilë e ushtarakë, shumica të ardhur nga jashtë atdheut, si: Eshref Frashëri, Sotir Peci, Aqif pashë Elbasani, Ahmet Zogu,Rexhep Mitrovica, Faslli Frashëri, Kostaq (Koço)Kotta, Salih Butka,etj. Intelektualët e kësaj partie, zhvilluan një propaganda të fuqishme kundër qeverisë së Durrësit, duke e quajtur: “vegël pasive të imperializmës italiane”, demaskuan planet pushtuese të monarkive fqinje dhe në maj të vitit 1914, ndihmuan në dëbimin nga Durrësi të Esad pashë Toptanit. Në vitin 1915 kjo parti e zhvendosi qendrën e sajë nga Durrësi në Shkodër, ku gjatë luftës së parë botërore, rreth saj u grumbulluan shumë personalitete të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, të cilët krijuan Komitetin e “Mbrojtjes Kombëtare të Kosovës”. Në kapërcyellin e këtyre zhvillimeve, diaspora shqiptare në SHBA, mendonte që pas mbarimit të luftës, në Shqipëri duhej të organizohej edhe zhvillimi i jetës politike të “Shtetit të Pavarur Shqiptar”, sipas përvojës së shteteve më të zhvilluara të kohës dhe sidomos të SHBA. Intelektualët atdhetarë të mërguar atje, kishin formuar bindjen e plotë se pluralizmi ishte kusht dhe ndër faktorët përcaktues të progresit. Për këtë qëllim Sevasti e Kristaq Dako, më 27 gusht 1917 në Ëorçester Mass, krijuan partinë e parë politike shqiptare me emrin “Partia Politike Kombëtare Shqiptare”.Me nxitjen e saj në 28 shkurt 1918, nisi botimin gazeta “Albania”, e cila botoi lutjen drejtuar Presidentit të SHBA Ëudrov Ëilson dhe ambasadorëve të Britanisë së Madhe, të Francës dhe të Italisë në Ëashington, të cilëve u kërkohej të merrnin masat e duhura për të ndalur terrorin grek mbi popullsinë shqiptare në Çamëri.
Në shtator 1918, nga “Partia Politike” lindi ideja e krijimit të një regjimenti vullnetarësh nga emigrantët shqiptarë në SHBA, për të shkuar në Shqipëri’ e për të luftuar përkrah vëllezërve të tyre, për çlirimin e vendit dhe për mbrojtjen e tërësisë e të integritetit tokësor të saj. Por pak muaj më vonë në 30 tetor 1918, përfundoi lufta e parë botërore dhe xhonturqit kapitulluan. Qeveria e re turke, nënshkroi kushtet e armëpushimit dhe pushoi praktikisht ekzistenca e Perandorisë Osmane.

ANËTARËSIMI NË LIDHJEN E KOMBEVE
Pas mbarimit të Luftës së Parë botërore, sapo filloi “Konferenca e Paqes” në Paris, më 18 janar 1919, “Partia Politike Kombëtare” e shqiptarëve me qendër në SHBA, caktoi Ismail Qemalin si përfaqësuesin e sajë, për të marë pjesë në “Konferencën e Paqes” në Paris. Por Ismail Qemali vdes papritur në rrethana tepër të dyshimta dhe në ënd të tij, ajo dërgoi në Paris’ Parashqevi Qiriazin, Mihal Gramenon dhe Nuredin Vlorën. Ndërkohë në Shqipëri në qytetin e Shkodrës, “Partia Kombëtare” shqiptare në fillim të vitit 1919, nën drejtimin e Sali Nivicës botoi gazetën “Populli”. Anëtarët e saj luanin një rol të rëndësishëm në përgatitjen e Kongresit të Lushnjës, pasi akti i pavarësisë së Shqipërisë, i kurorëzuar në Kuvendin e Vlorës, drejtuar nga Burri i Madh i Kombit Shqiptar, patrioti dhe atdhetari i shquar Ismail Qemal Vlora, ishte vënë në rrezik. Në vitet e luftërave ballkanike dhe luftës së parë botërore, sovraniteti i shtetit shqiptar ishte cenuar rëndë dhe tërësia e territoreve të tij ishin vënë në rrezik
Për të rikonfirmuar edhe njëherë para fuqive të mëdha, ekzistencën e shtetit shqiptar, patriotët shqiptarë, në 21 janar të vitit 1920, thirrën në Lushnjë një mbledhje mbarëshqiptare, “Kongresin e Lushnjës”. Populli kishte zgjedhur delegatët e tij. Nga Gjirokastra ishte zgjedhur: Kasëm Radovickën, Kiço Koçi, Veli Hashorva, Shezai Çomo, Spiro J.Qarroqi, Ali Këlcyra, Rasim Babameto, Dervish Seid dhe Arshi Shehu. Nga Korça:Eshref Frashëri, Koço Kota, Shaban Blloshmi, Gjokë Dinika Gusho, Idhomen Kosturi, Sali Butka,Ferit Frashëri, Beqir Rusi. Vlora:Qazim Kokoshi, Ymer Radhima, Myqerem Hamzaraj,Dhimitër Qypi. Nga Berati:Sheh Ibrahim Karbunara, Llazar Bozo, Iliaz Vrioni, Bektash Cakrani, Llazar Goxhomani, Kamber Belishova, Spiro Papa, Hysein Nikolica. Nga Elbasani: Aqif pashë Elbasani, Kasem Sejdini, Filip Papajani, Adem Gjinishi, Qazim Dyrmishi, Asllan Shahini, Sali Çeka. Durrësi: Xhafar Ypi, Irfan Ohri, Shezivar Alltuni, Mytesim Këlliçi, Abdi Toptani. Rrexhep Jella. Shkodra: Xhemal Naibi, Mati Logoreci, Hoxha Kadri, Ndoc Çoba, Rrexhep Shala, Ejup Sabri. Dibra: Ahmet Zogu, Dine dema, Ramiz Daci, Dine Nasufi. Nga Malësia Gjakovës: Hasan Batusha, Xhemal beg Bushati dhe Nga Diaspora: Sotir Peci. Kongresi vendosi unanimisht të shpallë të shkarkuar Qeverinë e Përkohshme të Durrësit, bashkë me të’ edhe delegacionin zyrtar të dërguar prej saj në “Konferencën e Paqes” dhe në vend të tij, caktoi një delegacion të ri’ të përbërë nga: Luigj Bumçi, Mehmet bej Konica dhe Mihal Turtulli. Kongresi mori në shqyrtim planet e “Konferencës së Paqes” të mbajtur në Paris në lidhje me Shqipërinë, duke i quajtur ato të papranueshme dhe u shpreh për pavarësinë e plotë të Shqipërisë, kundër çdo mandati të huaj.
Mbledhja e kombit miratoi aktin kushtetues, ku sanksionohej sovraniteti plotë i shtetit shqiptar dhe kjo u shpreh me organet që ngriti:-Këshillin e Lartë me 4 anëtarë, që do përfaqësonte kolegjialisht kryetarin e shtetit shqiptar, derisa të përcaktohej përfundimisht forma e regjimit’ prej një asambleje kushtetuese, -Këshillin Kombëtar si parlament të parë me 37 anëtarë, -Qeverinë e re, të kryesuara nga Sulejman Delvina. Kongresi i Lushnjës caktoi Tiranën kryeqytet të Shqipërisë. Qeveria e Sulejman Delvinës u vendos në Tiranë më 11 shkurt 1920, duke ushtruar pushtetin në territorin e përgjysmuar të Shqipërisë, në hapësirat gjeografike të caktuara nga Fuqitë e Mëdha. Vlora, kryeqyteti i pavarësisë dhe i ngritjes së flamurit shqiptar të Skënderbeut, bashkë me rrethinat e sajë ishte e pushtuar nga ushtritë italiane. Në këto kushte, përfaqësuesit e krahinës të mbledhur në “Kuvendin e Barçallait” më 29 maj 1920, vendosën fillimin e luftës. Për organizimin e drejtimin e saj u zgjodh Komiteti “Mbrojtja Kombëtare” me kryetar O. Haxhiun dhe komisioni ushtarak me Ahmet Lepenicën në krye. Pas një ultimatumi dërguar forcave ushtarake italiane dhe refuzimit të tij, lufta u zhvillua në mënyrë frontale. Forcat shqiptare që arinin deri në 4 mijë vetë, të përbëra nga vullnetarë të ardhur nga të gjitha krahinat e Shqipërisë dhe të mbështetura nga qeveria e Tiranës, u vunë përballë dy divizioneve italiane dhe i detyruan të tërhiqen në qytetin e Vlorës. Në kohën që shqiptarët luftonin për të çliruar Vlorën, Esat pashë Toptani organizonte turbullira në popull dhe sulmonte qeverinë shqiptare para shteteve perëndimore. Në këto kushte, patrioti Avni Rustemi më 13 qershor 1920, kreu në Paris vrasjen e Esat pashë Toptanit. Për këtë ngjarje, është shprehur edhe intelektuali e patrioti shqiptar Mustafa Kruja, i cili thotë: “Vrasja e Esadit, ishte i vetmi mjet për ta shpëtuar vendin prej kaosit të esadizmit”. Pas vrasjes së Esadit, shumë vullnetarë shqiptar shkuan të luftojnë në Koplik të Shkodrës, për të përballuar agresionin e armatosur jugosllav që nisi më 26 korrik 1920. Vullnetarët shqiptar prej 400 vetash qëndruan në bregun e Bunës, për t’iu kundërvënë një sulmi të mundshëm jugosllav. Ndërkohë, komiteti “Mbrojtja Kombëtare” organizoi sulmin frontal për marrjen e Vlorës. Pas shumë luftimesh ku mbeti i vrarë patrioti Selam Musai, në datën 2 gusht 1920 italianët u tërhoqën nga Vlora dhe lufta mbaroi. Fitorja e Luftës së Vlorës, krijoi kushtet e favorshme për të filluar në 13 gusht të atij viti “Luftën e Dibrës”, kundër reparteve serbo-malazeze, që kishin pushtuar tokat e krahinës së Dibrë,kishin hyrë thellë në tokat shqiptare duke iu afruan kryeqytetit . Krerët e luftës, nën drejtimin e E. Isufit të ndihmuar nga mijëra vullnetarë që iu përgjigjën thirrjes së qeverisë shqiptare, çliruan Peshkopinë dhe i detyruan pushtuesit të tërhiqen në kufirin e caktuar në vitin 1913. Pas tre luftërave, qeveria shqiptare mori kontrollin e plotë mbi të gjitha krahinat. Në 15 gusht 1920, në Lushnjë u mbajt “Kongresi Kombëtar i Arsimit”, i cili përcaktoi fizionominë dhe frymën kombëtare të arsimit në shtetin e pavarur shqiptar. Pak muaj më vonë, Qeveria Delvina paraqiti kërkesën e pranimit të Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve. Për këtë qëllim,në tetor 1920 u dërgua në Gjenevë Fan.S.Noli., i cili para nisjes deklaroi: “…me shpresën e zotit, do të kthehem në Tiranë, duke sjellë me vete edhe vendin e Shqipërisë në bashkësinë e përparuar e duke i siguruar asaj, një vend në atë tavolinë që i takon prej kohësh”. Pas mbarimit të punimeve Noli kthehet fitimtar dhe deklaron: “Më 17 dhjetor 1920, Shqipëria u pranua në Lidhjen e Kombeve dhe tash e tutje ajo është e njohur si shtet sovran”.

VOTONI PER ELHAIDA DANI!

May 4, 2015 by dgreca

Mbështetja për Elhaida Danin është jehonë për kulturën shqiptare/
Elhaida Dani, përfaqësuesja e këngës shqiptare në Evrovizion 2015, gjatë qëndrimit të saj në Maqedoni u takua edhe me Bardhyl Mahmutin, autorin e librit «Mashtrimi i madh».
Elhaida Danit i intereson çdo gjë që ka lidhje me shqiptarët dhe rrjedhimisht edhe me tragjedinë që përjetoi populli i Kosovës përballë politikës së gjenocidit.
Vlerat e mirëfillta artistike dhe shkencore duhet të ngadhënjejnë. Gara për Këngën e Evrovizionit është indikator i mobilizimeve për të zgjedhur vlerat e vërteta artistike. Vota e shqiptarëve në të gjitha shtetet e Evropës mund të bëjnë që artistja e madhe shqiptare të zërë vendin e merituar. Ajo është më e mira dhe e meriton fitoren. Por, ajo ka nevojë edhe për votën e çdo shqiptari. Vota për Elhaidën është votë për kulturën shqiptare, është votë për prezantimin tënd si shqiptar në botën e artit. VOTO DHE NDERO VETEN!(Bardhyl Mahmuti)

Populli i vetëm në tokën e vet – shqiptarët

May 4, 2015 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/
Dëshira e madhe sllave ( dhe e të gjitha nëngrupeve të tyre ) është që me cdo kusht të gjejnë “fakte “ dhe me këtë të bindin ( mashtrojnë botën) me certifikatën e tyre të rrjejshme të lindjes . Por “ofiqari që i kishte pas shënuar lindjet e kombeve , e kishte gjetur mënyrën e vet që në “librat “ e tij të shënojë saktë cdo imtësi. E kishte pas ditur që vijnë tërmetet , fortunat dhe shira e medha ; e kishte pas dijtur që këndej pari do të kalojnë dhe bishat më të egra që do të shkatërrojnë cdo gjë që e gjejnë para vetit dhe e kishte pasur kujdesin që të ruen disa nga faqet e atij libri të madh historik të lindjeve.
Përkundër të gjithave – ne jemi populli i vetëm në token tonë . Jemi këmbëkryq mbi token e të parëve dhe të paratëparëve tanë.

Por kemi edhe asilloj cmendurinash që mundohen të na tregojnë që neve për të ardhur këndej pari na kishte pas dhënë turku “ vizën “ diku pas viteve 1389 >
“Ishte faji i një gjermani”, foli Niko Dimou në lidhje me krenarinë greke në këtë çështje. Ai po drejtonte gishtin tek Johann J. Winckelmann, një historian gjerman arti i shekullit XVIII ëndërrimi i të cilit për Greqinë e lashtë “të populluar nga njerëz të bukur, të gjatë, flokëverdhë, të urtë, që përfaqësonin përsosmërinë”, siç e parashtroi Niko Dimou, u përdor me qëllim që t’i jepej formë qenies greke në kohën tonë.
“Ne flitnim Shqip dhe e quanim veten romakë (romanë, romaioi, romioi), por pastaj historiani Winckelmann, shkrimtarët Goethe dhe Viktor Hugo, piktori Eugène Delacroix, të gjithë këta na thanë se “Jo, ju jeni helenët, pasardhësit e drejtpërdrejtë të Platonit dhe Sokratit”, dhe ajo e bëri të vetën. Nëse një komb i vogël dhe i varfër ka një ngarkesë të tillë mbi shpatullat e tij, ai nuk e merr veten ndonjëherë”.( “Elgin Marble Argument in a New Light (Grindja për Mermerët e Elginit e ndriçuar përsëri)” me autor Michael Kimmelman botuar në gazetën New York Times më 23 Qershor 2009 )
Problemi më i madh i sllavëve është se si të bindin botën që ata nuk kanë ardhur këndej pari pas shek.VII-të (psK) sepas ata pretendojnë që “ gjenetika “ e tyre në këto anë ishte e pranishme që para shekulltt të shpifur të “ardhjes së tyre” Gjenetika tyre na qenka më së paku , këndejpari, mbi 12000 vjet para Krishtit (???) , Sipas tyre ata nuk dijnë se nga paskan ardhur , se kush ishte para-atdheu i tyre. E dini pse? Sepse sllavet “ kane lindur dhe bashkëjetuar me Mbretëreshën Ilire Teuta “ dhe s se sa mbreter i kishin dhënë Romes. Kujdes shqiptar, ne ku po mbesim ?
Maklavun në Ister ( Kroaci) – observatori i pare diellor në Kroaci , të ngjajshme janë gjetur edhe në Maqedoni ( Observatori Kokino , Kumanovë ) (foto: Igor Karasi, izvor: astronomija.co.yu) Maklavun u Istri – prvi poznati prapovijesni astronomski sunčevi opservatorij u Hrvatskoj. Drevne građevine slične namjene posljednjih godina otkrivene su i drugdje na Balkanu, primjerice kod naselja Kokino u sjevernoj Makedoniji.
(foto: Igor Karasi, izvor: astronomija.co.yu)
Ata ( sllavët pa dallim : kroatet , bosanacet , serbet malazezet ) mendojnë që nuk ka asnjë ndryshim antropologjik në mes tyre ( sllavëve ) dhe ilirëve. ( po na kush jemi atëherë ?)
“ Të gjitha veshjet kombëtare t tyre janë të ngjashme me ato të ilirëve. Ndërtimi trupor , qëndrimi trupor , zakonet popullore, besimet , të gjitha janë të njejta me ilirët “
Mbetje murore , me gurë megalit në Ishullin hvar në detin kroat (Ostak megalitskog zida na uzvišenju Purkin kuk na otoku Hvaru – veličina kamenih blokova naprosto “obara s nogu”. Velebne megalitske i kiklopske građevine nalazimo posvuda u zemljama južnih Slavena, posebice u Dalmaciji, Hercegovini, Crnoj Gori…(izvor: wikipedia.org) )
Edhe në Serbi , mbetjet nga ndërtimet sllave me gurë megalit- ciklopik
Jedno od mjesta u Srbiji koje odiše tajanstvenom snagom i prožimanjem prirodnog i duhovnog – Markov kamen na planini Kopaonik; tu se nalaze neobični megaliti, kamene kugle, ali i gejzir.
Ruajna zot nga shqiptarët se sllavëve vetëm iu dal përpara ! (fxh)
*Fahri Xharra . (Pjesa e dytë)
Gjakovë, Maj 2015

BEN BLUSHI NE FOTO ME EKSTREMISTET, ANTISHQIPTARET E SFEVA

May 4, 2015 by dgreca

Deputeti i PS, Ben Blushi në strehën e organizatës ekstremiste antishqiptare SFEVA( Bashkimi i Studentëve për Çlirimin e Vorio Epirit), në qendrën e Vatrës Epiriotase. Themelues i SFEVA është Mitropoliti i Konicës, Sebastianos, më 1982. Në këtë sallë ku është fotografuar deputeti Blushi zhvillohen aktivitetet e shumta me tema për aneksimin e jugut të Shqipërisë (Autonomia e Vorio Epirit). Në krahun e majtë të deputetit Ben Blushit është Spiro Janaqi, anëtar i kryesisë të organizatës OMONIA-dega Selanik.(E dergoi historiani Arben Llalla)

LIRIA E MEDIAS: PËRPARËSI E POLITIKËS SË JASHTME TË SHBA

May 4, 2015 by dgreca

Nga Frank Shkreli/
Si çdo vit edhe sivjet, 3 Maji shënoi Ditën Botërore të Lirisë së Shtypit. Kjo ditë u shpallë si e tillë nga Asamblea e Përgjithëshme e Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB) me qëllim që anë e mbanë botës të celebrohen dhe të mbështeten parimet themelore të lirisë së shtypit, të vlerësohet gjëndja e lirisë së shtypit në mbarë botën, që të mbrohet media nga sulmet ndaj pavarësisë së saj dhe që kjo ditë të jetë gjithashtu një rast për të kujtuar gazetarët të cilët kanë humbur jetën në krye të detyrës.
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Barak Obama kujtoi këtë ditë duke u takuar me tre gazetarë emigrantë, përfshirë edhe një gazetare të Zërit të Amerikës, Fatima Tlisova nga Rusia, gazetarë të cilët, tha presidenti amerikan, në vendet e tyre ishin objekt trajtimi të keq por që tani ushtrojnë lirisht profesionin e gazetarit në Shtetet e Bashkuara. Ai theksoi se Dita Botërore e Lirisë së Shtypit, “është një ditë në të cilën ne ripohojmë rolin jetik që luan shtypi në një demokraci duke hedhur dritë mbi shumë sfida dhe barbarizma që ndodhin anë e mbanë botës, por edhe duke sjellur lajme të mira.” Udhëheqsi amerikan lavëdori profesionin e gazetarve duke thënë se, “Gazetarët na japin të gjithë ne si qytetarë, mundësinë për të mësuar të vërtetën mbi vende të të tjera, të vërtetën rreth vetes tonë dhe të vërtetën mbi veprimtaritë e qeverive tona. Kjo na bën ne më të mirë. Na bën më të fortë. Gazetarët u japin zë të pazëshëmve, ekspozojnë padrejtësitë dhe mbajnë përgjegjës, udhëheqsit si unë.”
Presidenti Obama nënvijoi se, “Fatkeqsisht, në shumë vende të botës, liria e shtypit po sulmohet nga qeveritë të cilat duan të fshehin të vërtetën, ose sepse nuk u besojnë qytetarëve të marrin vet vendimet në lidhje me jetën dhe veprimtaritë e tyre. Gazetarët kërcënohen, nganjëherë madje edhe vriten. Enteve të pavarura të medias u ndalohet veprimtaria, kundërshtarëve u mbyllet goja dhe lirisë se fjalës po i zihet fryma”, theksoi Presidenti Obama. Ai tha se liria e shtypit në botë është e rëndësishme për të gjithë ne, përfshirë shtoi ai, edhe qeverinë e Shteteve të Bashkuara, “Por ajo që është gjithashtu me rëndësi është fakti se duhet folur haptazi dhe shpesh në mbështetje të këtyre vlerave të cilat janë të garantuara nga Kushtetuta jonë dhe nga të drejtat themelore që ajo përmban, por që ne besojmë se këto vlera nuk janë thjeshtë vlera amerikane. Ne besojmë se disa vlera themelore, siç është liria e fjalës dhe e ndërgjegjes, është një liri dhe e drejtë njerzore por njëkohsisht është edhe një e drejtë universale, liri zbatimi i të cilës më në fund e bën këtë botë më të mirë dhe më të fortë”, për të gjithë. Presidenti Obama ofroi mbështetjen e tij ndaj lirisë së shtypit kudo në botë dhe në emër të vendit që ai përfaqëson, deklaroi gjatë takimit me tre gazetarët imigrantë në Shtëpinë e Bardhë të shtunën që kaloi duke pohuar se, “Dua që t’a kuptojnë të gjithë se mbështetja jonë për lirinë e shtypit do të vazhdojë të jetë një përparsi e politikës së jashtme të Shteteve të Bashkuara, jo vetëm për arsyen se është e drejtë e doemosdoshme, por për më tepër, unë besojë se mbështetja ndaj lirisë së shtypit anë e mbanë botës, është edhe në interesin kombëtar të Shteteve të Bashkuara”, përfundoi Presidenti Obama mesazhin e tij kushtuar Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit.
Edhe Kongresi amerikan lëshoi një deklaratë mbi Ditën Botërore të Lirisë së Shtypit. Komisioni i Helsinkit i Kongresit amerikan u shpreh se “Në disa vende anëtare të OSBE-së, qeveritë po përdorin taktika gjithnjë e më të sofistikuara për të kërcënuar dhe për të diskurajuar gazetarinë profesioniste, duke burgosur gazetarët në përpjekje për tu mbyllur gojën kundërshtarve politikë.” Kryetari i Komisionit Amerikan të Helsinkit, Kongresisti i Partisë Republikane Chris Smith tha se sjellje të tilla janë të papranueshme nga vendet të cilat janë angazhuar të mbështesin liritë dhe të drejtat themelore të njeriut në bazë të Marrveshjes Përfundimtare të Helsinkit dhe u bëri thirrje sidomos Turqisë, Azerbaixhanit dhe Uzbekistanit që të lirojnë gazetarët që mbeten ende në burg.
Në një mbështetje tjetër ndaj lirisë së shtypit në botë nga ana e Shteteve të Bashkuara, Kongresisti Smith njoftoi se ka në plan që me 5 maj të paraqesë në Dhomën e Përfaqsuesve të Kongresit, projektligjin “World Press Freedom Protection Act of 2015”, projektligj i cili sipas tij do të “autorizojë Presidentin që tu mohojë vizë hyrje në Amerikë individëve të cilët besohet se kanë kërcënuar lirinë e shtypit në vendet e tyre. Projektligji do të kufizojë disa aktivitete të Shteteve të Bashkuara me drejtorët e enteve të mediave shtetërore nga vendet ku kërcënohet ose pengohen gazetarët amerikanë në kryerjen e detyrës së tyre.” Dhe më në fund në projekligj i bëhet thirrje “Qeverisë së Shteteve të Bashkuara që si pjesë përbërse e negociatave për traktate ndërkombëtare dhe marrveshje tregtare të përfshihet edhe liria e shtypit dhe liria e internetit.”
Ndërkaq, udhëheqsit e lartë të OKB-së në deklaratat e tyre me këtë rast thanë se liria e fjalës dhe liria e shtypit janë kritike për një qeverisje të suksesshme si dhe për zbatimin e të drejtave të njeriut anë e mbanë botës. Ata i kujtuan vendeve të botës se liria e fjalës dhe liria e shtypit janë gjithashtu jetike edhe për përpilimin e një agjende të re të një zhvillimi ekonomik global të qëndrueshëm. Në një mesazh të përbashkët nga udhëheqës të lartë të OKB-së — përfshirë Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, Ban Ki Moon — thuhet se ushtrimi i një gazetarie me cilësi të lartë, “U mundëson qytetarëve që të marrin vendime të mirë-informuara rreth zhvillimeve në shoqërinë ku ata jetojnë”, ndërkohë që gazetarët e mirë punojnë gjithashtu për të, “ekspozuar padrejtësitë, korrupcionin dhe abuzimin me pushtetin.” Zyrtarët e lartë të organizatës botërore theksuan gjithashtu shqetësimin e tyre të thellë në lidhje me mjediset e vështira të prekur nga dhuna e pasiguria në të cilat punojnë mijëra gazetarë çdo ditë anë e mabnë botës, duke nënvijuar se në zona konflikti dhe jo konflikti, çdo javë vritet të pakën një gazetar në krye të detyrës. Në deklaratën e tyre me rastin e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit ata theksuan se, “Gazetaria duhet të lejohet të lulëzojë në një ambient që ua bën të mundur gazetarëve të punojnë të pavarur nga influencat e ndryshme dhe pa ndërhyrje të tepëruar dhe në kushte sigurie”, duke nënvijuar edhe temën e Ditës së Lirisë së Shtypit për këtë vit me pohimin se, “Ky është mesazhi ynë sot, që gazetaria të lulëzojë!”
Në mesazhin e tyre, ata theksuan gjithashtu se “Duhet të intensifikojmë përpjekjet tona për zbatimin e së drejtës themelore të njeriut – e që është liria e fjalës dhe liria e shtypit.” Ndërkohë që kanë theksuar mbështetjen ndaj lirisë dhe të pavarësisë së gazetarisë tradicionale, OKB-ja theksoi edhe rëndësinë për të siguruar ushtrimin e një gazetarie të lirë, pluraliste dhe të pavarur, përball një bote digjitale që po ndryshon shumë shpejt. Në lidhje me digjitalizimin e gazetarisë, në deklaratën e OKBsë thuhet se fatkeqsisht, “Teknologjia digjitale është shfrytëzuar për të përhapur urrejtje dhe për të nxitur dhunën, por ajo mund të përdoret edhe për të mirë, për të afruar popujt në një bashkbisedim global për ndërtimin e një bote më të mirë.” Gazetaria e suksesshme, qoftë digjitale, qoftë tradicionale, tha udhëheqsi i OKB-së Ban Ki Moon, duhet të jetë e ankoruar në shkrime, raporte dhe informacione me cilësi të lartë gazetareske dhe si të tilla duhet të jenë në dispozicion të të gjithë shtresave të shoqërisë, përfshirë femërat. Ai shtoi se “Femërat luajnë një rol kritik në fushën e gazetarisë, por që deri më sot ky rol është lënë pas dore”. Në lidhje me këtë, ai u bëri thirrje qeverive, shoqërive dhe individëve që të zbatojnë parimet universale të fjalës së lirë dhe të lirisë dhe pavarësisë së medias e të cilat janë miratuar, tha ai, nga shtetet anëtare të OKB-së, me qëllim dhe si të nevojshme për shkëmbimin e lirë të ideve dhe të informacionit si mbrenda vet shteteve anëtare, ashtu edhe midis kombeve të ndryshme.
Me rastin e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit, UNESCO-ja, që është enti i OKB-së i ngarkuar me mandatin për të promovuar dhe për të mbrojtur lirinë e medias anë e mbanë botës, emëroi — njërën prej gazetareve më të njohura të botës dhe korrespondenten e cila mund të ketë kontribuar si asnjë tjetër në shkëmbimin e lirë të informacionit midis kombeve — gazetaren dhe korrespondenten e shquar të CNN-it, Christiane Amanpour, si “Ambasadore të Vullnetit të Mirë për Lirinë e Fjalës dhe të Sigurisë së Gazetarve”, në mbarë botën.
Duke njoftuar emërimin e saj, Drejtoresha e Përgjithshme e UNESCO-s Irina Bokova tha se gazetarja ndërkombëtare e CNN-it, Christianne Amanpour u emërua me motivacionin, “Në njohje të përpjekjeve të saja për të promovuar një media të lirë, të pavarur dhe pluraliste, me të drejtë veprimi të lirë nga dhuna, duke kontribuar, nepërmjet medias së lirë drejtë paqës, zhvillimit të qëndrueshëm ekonomik, zhdukjes së varfërisë dhe ndaj respektit dhe zbatimit të të drejtave të njeriut.” Drejtoresha e UNESCO-s vlerësoi punën e korrespondentes Amanpour duke iu drejtuar asaj se, “Në të shumtën e rasteve, përball bashkbiseduesve më të vështirë, ti ke vepruar me integritet dhe guxim, me bindjen se liria e fjalës dhe liria e medias janë të doesmosdoshme për shoqëri më të forta, për demokraci më të shëndosha, për paqë dhe pajtim, si dhe për një zhvillim ekonomik më të qëndrueshëm. Janë këto parime të cilat sot, më shumë se kurrë, duhet t’i mbrojmë– ndërkohë që këto liri po kërcënohen sot anë e mbanë botës”, vlersoi ajo punën e gazetares Christiane Amanpour.
Ndërsa në fjalën e saj, pasi pranoi emërimin nga UNESCO si “Ambasadore e Vullnetit të Mirë për Lirinë e Fjalës dhe të Sigurisë së Gazetarve”, korrespondentja Christiane Amanpour theksoi rolin që luajnë gazetarët, të cilët ajo i cilësoi si, “shtylla të reformës, të lirisë dhe të demokracisë”, detyra e të cilëve tha ajo, është që të “përforcojnë shoqërinë civile.” Gazetarja Amanpour u shpreh se si gazetarë, “Jemi në këtë botë për ta bërë atë një vend më të mirë, për të gjithë”. Ajo bëri gjithashtu një thirrje plot pasion për lirimin e të gjithë gazetarëve të burgosur kudo qofshin ata dhe dënoi ashpër vrasjet dhe sulmet në rritje e sipër kundër përfaqsuesve të medias anë e mbanë botës.
Ndonëse tema e Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit këtë vit ishte, “Le të lulëzojë gazetaria”, si mund të lulëzojë gazetaria në një botë ku gazetarët në shumë vende kërcënohen, sulmohen dhe burgosen dhe madje edhe vriten në raste kur ekspozojnë abuzimet dhe korrupcionin në nivelet më të larta qeveritare dhe shtetërore si edhe kur preken interesat e oligarkëve? Prandaj, thotë Komisioni Për Mbrojtjen e Gazetarve, le të shërbejë “Dita Botërore e Lirisë së Shtypit” si një rast i mirë për gazetarët, për entet e ndryshme të lajmeve si dhe për organizata të të drejtave të njeriut kudo, që të pakën për një ditë të përqendroinë vëmendjen e tyre mbi rëndësinë e lirisë së shtypit, e cila përbën bazën e shumë të drejtave dhe lirive të tjera bazë të njeriut. Me fjalën “shtyp”, nuk nënkuptohen vetëm lajmet e shtypura në gazeta, por i referohet vet funksionit që gazetaria luan në shoqëri — rol i cili duhet të mbajë pushtetarët dhe abuzuesit e pushtetit përgjegjës para popullit dhe njëkohsisht të informojë qytetarët mbi të drejtat e tyre dhe se si t’i ushtrojnë ato të drejta universale të garantuara nga ligjet e mbrendshëme si dhe nga konventat ndërkombëtare.