Dy kandidatë të pazakontë, një republikan dhe një demokrat, dominojnë fazat e para të fushatës presidenciale amerikane. Është shumë shpejt për të parashikuar cilët do të jenë kandidatët përfundimtarë që do të përballen në zgjedhje. Por vëmendja që e rrethon biznesmenin Donald Trump dhe senatorin Bernie Sanders sinjalizon se votuesit amerikanë janë të lodhur nga gjendja aktuale e situatës politike.
Miliona amerikanë në anët e kundërta të spektrit politik kanë shprehur pakënaqësi me politikën e zakonshme. Dhe duket se ata mendojnë se pak nga kandidatët e mundshëm presidencialë mund të ofrojnë diçka ndryshe.
Manjati i pasurive të patundshme Donald Trump ka përdorur këtë pakënaqësi në avantazh të tij.
“Ka një lëvizje të madhe që po ndodh dhe ajo nuk ka të bëj me mua. Por me atë që unë them. Me mesazhin tim.”
Disa analistë politik kanë përqeshur shpresat e Trumpit për të marr kandidaturën e Partisë Republikane për shkak të deklaratave pa takt dhe të stuhishme, si dhe mungesës së një programi të qartë politik. Por anketat e opinionit tregojnë se ai kryeson në kampin republikan që aspiron Shtëpinë e Bardhë.
Gjatë takimeve që po realizon, Trump duket se po tërheq turma të mëdha njerëzish. Ndërkohë, ish guvernatori i Floridas Jeb Bush, në familjen e dy ish presidentëve amerikanë, konsiderohej si më favoriti kur filloi gara.
“Na duhet një president republikan që të respektojë kushtetutën dhe që nuk nënshkruan urdhëra ekzekutivë rastësisht si diçka që bëhet lehtë.”
Në anën e demokratëve, senatori nga Vermonti, Bernie Sanders tërheq audiecë të madhe kudo që shfaqet. Ai ka një axhendë të qartë që tërheq qytetarët në pozita të pafavorshme.
“Askush nuk e merr seriozish idenë se ndoshta, thjesht ndoshta, ne kemi nevojë për një revolucion politik në Amerikë.”
Sanders ka qënë kritik i hapur i kapitalizmit modern dhe thirrja e tij për një shpërndarje më të barabartë të të ardhurave rezonon me votuesit, por kritikët thonë se axhenda e tij socialiste nuk do ta ndihmojë të marr kandidaturën e partisë së tij.
Ish Zonja e Parë dhe Sekretare e Shtetit, Hillary Clinton, ende është në krye të anketave në garë.
“Ne do të punojmë drejt mundësive. Ne do ta bëjmë vendin tonë përsëri një vend ku nuk i kthen kurrizin askujt.”
Pavarësisht vëmendjes që tërheqin, as Trump dhe as Sanders nuk pritet të fitojnë kandidaturat e partive respektive për zgjedhjet 2016. Por analistët thonë se ata i kanë detyruar kandidatët e tjerë të trajtojnë çështje të debatueshme si imigracioni dhe hendeku në rritje mes të pasurve dhe të varfërve.(VOA)
Archives for August 2015
Atdheu është atdhe, bile atëherë kur të vret
“Të mos u shkasë zemra kundër Shqipërisë as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile atëherë kur të vret. Këtu kanë lindur, këtu të rrojnë me mish e shpirt, qoftë edhe me dhembje. Fëmijët i porosit ta duan vendin dhe gjuhën tonë gjer në vuajtje.” shkruante Mitrush Kuteli para vdekjes….
Kur na shkarkuan nga kamioni atje, isha me ca rroba të vjetra e si mos më keq nga pluhuri i asaj rruge të gjatë. Në kokë, për t’u mbrojtur nga dielli, kisha lidhur një shami me nyje në të katër cepat, siç e lidhin armaxhinjtë.Një polic erdhi e më pyeti:-Sa shkollë ke ti?-Hiç. Katër klasë të fillores kam – i thashë. -Mirë. Shko këtej, ti.
Për fatin tim të mirë e besoi se, siç isha katandisur unë, do ta besonte dhe po t’i kisha thënë: s’kam bërë shkollë…Kur më liruan, ndërsa po më hipnin në kamion, për të na sjellë në Tiranë, u ndodh përsëri ai polic. Më pa me ca sy katili e duke shtrënguar dhëmbët, më foli gjithë inat: “Ë ë ë ë!…Ti qen paske pasur shkollë të madhe, ti!” Ndërsa kunati i Mitrushit, i burgosur në moshë të re dhe ai në kampin e Maliqit, më ka treguar: Kur e sollën Mitrushin, e mbyllën në një kotec derri. Ai kamp ishte lemeri. Në mëngjes vetëm një si çaj. Bukë si baltë vetëm një herë në ditë, më drekë. Në punë na detyronin të shkonim duke rendur. Rendnim zbathur nëpër baltrat, se këpucët na u prishën brenda sy-tre ditëve. Punonim në kanale me ujra përmbi gjunjë e gjer në mes. Poshtë na pinin ushujzat, sipër na grinin mushkonjat. Dizanteria bënte kërdinë. Kur ktheheshim nga puna, në mbrëmje, ecnim me këmbë e duar si bagtia, sepse nuk qëndronim dot më këmbë nga lodhja e nga dizanteria. … Gjendjen e tij të rëndë e të pashpresë në burg e në atë kamp na e jep të gjallë Mitrushi në krijimet e veta të cilat kam fatin e madh t’i kem të shkruara nga dora e tij. “ Atdheu nuk vret , se ai është atdhe ; ( por vrasin të pabesët , tradhtarët , pushtetarët pa atdhe,; vrasin matrapazët , vret lakmia ,mos dija ,injoranca, tradhtia. Atdheu nuk vret ! fxh )
“Të mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe. Këtu kemi lindur, këtu do të rrojnë me mish e shpirt, qoftë edhe me dhembje.”
“Në gjithë skajet e vendit të lumur, Anembanë kumbonte një e folme E vetëme: ilirishtja e strallët-Vigmë barinjsh dhe kushtrim luftëtarësh,Farkuar në kudhra mijëvjeçarësh.”“…Gjuhë e fortë, vlugmadhe e ëmbël,E mbrujtur para se të ishin mbrujtur Tufët e hyjnive të lashtësive…” ( Atdheu nuk vret , vrasin mohuesit , shpërdoruesit , vrasin , vrasin ..të porositurit nga dreqi i mallkuar fxh)
Mitrushi nuk e mban dot rënkimin që i del nga shpirti:“Hej, histori! Ti, histori e lashtë E botës ilire së perënduar, Përse më bren e bluan kaq dhimbshëm
Me ankthin e frikshëm të humbjes edhe të asaj cope tokë të mbetur nga Iliria e Madhe këtu, buzë Adrias e Jonit, Mitrushi e mbyll poemën me kushtrimin: “Mbani, burra, Me dorë të fortë flamurin e Arbërit
Të skuqur me gjak ndër luftra të rrepta.!” (E dëgjojnë vallë bijt’ e sotëm të Arbërit thirrjen e Mitrushit? (Atdheu nuk vret , vret papërgjegjësia , vret tradhtia ! fxh )
“E kam atdhe! Që gjysh stërgjysh, që brez pas brez,
që gjithmonë. Po vendin tim e dua, lirinë e dua,
e s’dua zot mbi mua.” ( E kuptuat ju të birt` e Azisë osmane , ju t`ardhurit nga Kashkai ! fxh)
“Mendjen e kam te turbullt nga pagjumësia, nga ëndrrat e këqija. Sikur me ndiqnin, qe te me varnin. Ikja me vrap, hyja ne gropa e puse, dilja prape. Ata me ndiqnin. Ment me kapnin. Ikja përsëri. Ne nje çast u gjende edhe ti pranë meje. Dhe iknim. Pastaj u ndamë. Fundja u gjenda i ndjekur nga njerëzit tanë. Prape gropa, puse, gremina. Sikur isha ne Berat, nen Kala. Ne një sterre te Kalasë, pranë Kishës. Me tej ne Fier. Kisha shpëtuar nga ndjekjet dhe kërkoja ndonjë shtëpi për t’u fshehur. Isha i zbathur, i zhveshur. Dikush me thirri: “Qëndro, Dhimitri! Te zumë”. Me rrethuan, me zunë dhe po me shpinin te me vrisnin. Unë qeshja. Kisha qejf te me vrisnin… Dhe ja, u gjenda ne burg. .- ( shfryenta ankthin dhe tmerrin nga njerëzit e atdheut (fxh)
Porosi e fundit e Mitrush Kutelit : Te mos u shqasë zemra kundër Shqipërisë as kur do te vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile edhe atëherë kur te vret. ( Por atdheu nuk vret xh ) Këtu keni lindur, këtu te rrojnë me mish e shpirt, qofte edhe me dhembje. … Le te mbarojnë studimet ne ndonjë dege praktike-ajo fizike, ay mjekësi ose ndonjë fakultet tjetër, fjala vjen, per arsimtar, dhe le te merren edhe me letërsi ( histori fxh). Por jo si profesion kryesor. Profesionizmi ne histori (fxh), ne vendin tone, është, he për he, një rruge vuajtjesh, buka e tij është e hidhur. E hidhur, them, për ate qe s’di marifete dhe hipokrizia. Terreni i letërsisë (lexo i historisë) është nje toke tek gëlojnë gjarpërinjtë. Te vrasin shokët, se u bën hije…Për ketë duhet te grumbulloje me pare shume kulture. Talenti, prirja nuk vlejnë asgjë pa punë, pa kulturë.
( Degjo ketu ti plehu i kombit…po të hodha në dorë , do ta nxjerrë shpirtin nga bytha..Jazek të qofsh more dexhall ! (k.j.)
Kam rënë në dymendje dhe kurrsesi të largohem nga mendimi se në mesin tonë ka hyrë një dreq. Por nuk e po e di se a është po ai dreqi i kohës së Fishtës apo i biri apo nipi i tij. Por. sidoqoftë ai po e bën punën e tij prej djalli: dhe na ka futur të keqën në mesin tonë , sepse Atdheu nuk vret!
Fahri Xharra, 23.08.15
Gjakovë
Der Spiegel: Dibrani në ishullin grek që u hapi dyert emigrantëve
Shaqir Xhani u ka hapur derën emigrantëve dhe refugjatëve nga Lindja e Mesme. 19-vjeçari shqiptar përktheu menynë e restorantit të tij në arabisht, u ofroi ushqim falas refugjatëve dhe u dha çadra për të fjetur
U largua drejt Greqisë me familjen kur ishte vetëm dy vjeç dhe tani është bërë pronari i një restoranti në ishullin turistik grek, Kos, aty ku ditë më parë ka pasur përplasje mes policisë dhe emigrantëve ilegalë që tentojnë Evropën.
Shaqir Xhani, i njohur si Atis Tsanis në Greqi, është 19-vjeçari nga Dibra, i cili është bërë personazhi i revistës prestigjioze gjermane, “Der Spiegel”.
Gazeta shkruan se ai është i vetmi që u ka hapur derën emigrantëve dhe refugjatëve nga Lindja e Mesme. Ndërsa shumë pronarë restorantesh i refuzojnë refugjatët të futen, ai e sheh këtë situatë me pragmatizëm.
“Këta janë njerëz si gjithë të tjerët që kanë nevojë të hanë. Që kur vura në menynë jashtë ‘FastFood’-it gjuhën arabe, restoranti im është gjithmonë plot,” ka thënë Shaqiri.
Restoranti i tij ndodhet në shëtitoren e plazhit, aty ku ndodhen çadra të shumta me refugjatë sirianë, pakistanezë, afganë e iranianë. 19-vjeçari shqiptar u ka shpesh ofruar ushqim falas refugjatëve dhe u ka dhënë çadra që të flenë gjatë natës.(Dergoi per Diellin A.Ashiku-Athine)
Heronjtë
Nga Ilir Levonja/
Diku presin të kapin trenin. Diku ecin në grup. Diku shfaqen duke ngjitur një shteg pylli. Diku duke u rrahur. Diku duke protestuar. Diku djem të tërë të parruar, të lodhur dhe që të shikojnë me përçmim. Dhe diku të ulur në shesh. Ku, një punonjës shteti a një polic. I shenjenon dhe kërkon qetësi. Ata janë përzierje e tërë. Moshash, familjesh, vetmitarë. Janë përzierje edhe gjuhësh,kulturash apo zakonesh. I quajnë refugjatë. Prurje që pavarsisht këtyre peripecive kthehen një
kapital i çmuar për ekonomitë e vendeve të tyre. Megjithatë, sot për sot ata i thërrasin refugjatë.
Fotoja e një stacioni treni në Maqedoni është nga më të klikuarat në internet. Pamjet e një familjeje ku i pari babai, ngarkuar me çantë shpine dhe dy torba duarsh. Ku e shoqja tërheq të voglin…, të gjithë të trembur, vrapojnë të kapin trenin e lodhur që ikën drejt një rajoni me emrin perëndim.
Duket sikur venitjes së stacionëve apo trenave në ballkan, koha e refugjatëve po u jep frymëmarrjen e mungur. Megjithatë, përballë kurajos së këtyre njerëzve ngrihen kërcënueshëm jo vetëm pasiguria ndaj jetës që i pret. Por edhe fytyra më brutale e rrathëve me tela me gjëmba.
Duket gjithashtu sikur një makineri, një pjellë metalike me rrota. Që ecën e blinduar nga uniformat. Ngulë papushim skara hekuri. Ngre rrethorë gjëmbash me spirale si të krimbave kur zvarriten. I ngre kudo. Madje dhe i shtrëngon, ose i ngushton kur ndonjë fëmijë si harabel, u ikën fësht midis shufrave. Apo midis rrathëve. Dhe kur babai, apo nëna mbesin nga ana tjetër. Këto uniforma. Kjo makineri as që rreket. Nuk ka se si. Eshtë prej metali. Ndaj sot bota është e mbushur me njerëz refugjatë dhe uniforma antinjerëzore.
Shoh se edhe Shqipëria po merr masa parandalimi për emigrantët që vinë nga lindja e mesme.
Lërini. Lërini sirianët, të kalojnë. Lërini edhe kurdët. Lërini edhe libanezët. Yzbegasit, turkmenët,pakistanasit apo afganët. Eshtë lufta më e turpshme në lidhje me të drejtat e njeriut. Dhe kjo me preteksin e ruajtjes apo kontrollit të situatës në vendet kufitare me lindjen. E filloi Hungaria, pastaj Serbia, tani së fundi dhe Maqedonia. Nuk mund të mbrohet dështimi shekullor i politikave luftënxitëse, shtrënguese, apo diktaturave me gardhet prej telash me gjëmba. Çfarë ndodh tani, çfarë shikoni përmes televizionit. Njerëz që ecin më këmbë. Familje të tëra etj. Mosha të ndryshme. Janë produktet e ideollogjisë së shekullit të kaluar. Nëse nuk mundemi t’ua rregullojmë të ardhmen menjëherë. Të paktën t’u japim njerzillëk.
Ato ikje apo ardhje ashtu, të kujtojnë shqiptarët…., pas viteve nëntëdhjetë. Sepse para atyre viteve, vërtet është mallkur e kënduar deri me folklor kurbeti. Por askush nuk iku maleve. Askush nuk iku brenda bagazheve të autobusëve të policisë greke. Astonomisë së famshme. Që natës mblidhte refugjatë nëpër Greqi, i zbraste në mëngjes në Kakavijë. Dhe në kthim, merrte me para po klandestinë shqiptarë, përmes sekserëve që kishin.
Ikjet tona. Rrugët nëpër Gramozin e Ersekës gjënden kollaj fare. Janë akoma të shkelura. Po edhe nga tri urat e Përmetit, nga gryka e Vjosës. Pastaj nga ana e Sheperit, Zagoria. Nga Vrina e deri në Konispol. Sa shqiptarë janë gjymtuar. Sa kanë mbetur maleve. Sa janë rrahur. Sa janë çmendur nga torturat dhe përbuzjet. Edhe ata i quajtën refugjatë. Njerëz që mbartnin malarjen. Le t’i kthehemi detit. Arratisjet me kamardare. Ikjet e korrikut…, thyerjet e ambasadave. Prapë tek deti. Rrëmbimi i anijeve të mallrave, gomonet etj. Mbytja e gomoneve, e anijeve. Sa shpirtra kanë humbur. Dhe sa prej nesh akoma ikim.
Diçka e përciptë. Ikjet janë shkak i dështimit të shtetarëve. Kur ka luftë civile. Këtë po e kalon sot Siria. Kur ka luftra radikale midis fanatizmit, bindjes dhe dhunës. Këtë po e provojnë sot vendet e post pranverës arabe. Irak, Libi, Afganistan etj…, me ISIS, shtetin radikalëve islamikë. Kur ka privim të të drejtave kombëtare, për shkak të ndarjeve të territoreve etj. Këtë po e provojnë sot kurdët. Kur ka korrupsion shushunjash dhe përpjekje të perëndimorëve për të instaluar demokracinë. Këtë po e provojnë sot afganët dhe irakenët, libanezët etj.
Midis atyre që vrasin, vjedhin, mashtrojnë. Dhe nuk janë të aftë të mbajnë paqen në këmbë. Të mbajnë apo të bëjnë një shtet. Janë dhe ata që ikin. Thjesht për të mos u bërë palë e luftës së egër të njëriut me njëriun.
Në 2013 një nga futbollistët e Barcelonës, me emrin Andre Injesta. Pyetjes së gazetarit të El Pais…,mbi atë rutinën e titullit hero. Se ti je heroi, se ti kështu. Dhe se si ti ndihesh etj. Ai u përgjigj thjesht dhe i menduar. ”Unë luaj futboll për tu argëtuar. Dhe njerëzit më duan kudo që shkoj. Hero është njeriu që lufton kundër sëmundjes. Një njeri që emigron për të ushqyer fëmijët” Shqiptarë,
mos u rrethoni me tela me gjëmba. Lëri ata bijë nënash të shtegtojnë.
AHS Honors Scholar receives prestigious national scholarship
By Kim Colavito Markesich/
A spring 2015 CAHNR graduate is the 2015 recipient of the prestigious Association of Genetic Technologists’ Foundation for Genetic Technology Barbara J. Kaplan Scholarship. An Honors Scholar with a 3.9 GPA, Irini Agaraj recently completed her BS degree in the Department of Allied Health Sciences’ Diagnostic Genetic Sciences (DGS) program in cytogenetics.
“I feel extremely honored to receive this scholarship,” Agaraj says. “It is a wonderful recognition.”
The competitive national award is based on outstanding scholastic performance, volunteer work, initiative and potential to contribute to the profession.
“Working with Irini as a student and an honors advisee was never considered ‘work,’ but rather an enjoyable conversation,” says Judy Brown, assistant professor in residence and director of the department’s master’s program in health care genetics. “Irini is articulate, has a great sense of humor and above is all kind and respectful.”
“Over the past 24 years as program director of the DGS program, I have graduated over 500 students in cytogenetics and molecular diagnostics, and we’ve had some really amazing students,” says Martha Keagle. “Irini is in the top three. She is an outstanding student. Just stellar.”
Agaraj recently completed a six-month clinical internship at New York Presbyterian Hospital at Columbia University Medical Center that included peripheral blood, prenatal, cancer, and FISH cytogenetic rotations, in addition to a research project focusing on the efficacy of OncoScan for the detection of chromosomal abnormalities in glioma samples. The project compared methods of genetic testing of oncology specimens.
Agaraj plans to sit for the national cytogenetics certification exam, and will enter the one-year tract in the UConn Medicine and Dental Medicine Post-Baccalaureate Program. After completing the program, she plans to work as a genetic technologist while applying to medical school.
“I feel grateful to have found the DGS program,” Agaraj says. “I owe so much to the program. The clinical rotation was a great experience and it will help set me apart when I apply to medical school.”
“Although Irini has had a challenging honors curriculum in our program, she successfully balanced academics with volunteerism and participation within the University community,” says Brown. “Irini is a motivated and bright young scientist and will be an exceptional addition to the genetics profession, continuing to challenge herself to improve and inspiring those who work with her to do the same.”
Irini Agaraj receiving the Barbara J. Kaplan Scholarship, presented by Robert Gasparini, who founded the UConn DGS program in the early 1980s. It was the first baccalaureate program in cytogenetics in North America.
Agaraj has already displayed excellent leadership and teaching abilities, serving as an unofficial teaching assistant in one of Keagle’s human genetics classes. “We had to make up for snow days and I was out of town for a conference,” Keagle explains. “Irini prepared for the class and did an outstanding job.”
Agaraj served as community service chair for UConn’s Albanian Student Associationfrom 2012 to 2014. During that time she organized and hosted a blood drive, translated documents for a UConn professor opening a center for autistic children in Albania, and raised funds to purchase an electric wheelchair for an individual with muscular dystrophy, as well as volunteered at a number of multicultural children’s events.
During her winter break in 2014, Agaraj spent a week in Panama as a volunteer for Global Health Brigades, working with medical and dental professionals in a health clinic. In 2014, she volunteered for a month in a cytogenetics laboratory at Sifa University Hospital in Izmir, Turkey. She was a member of Alpha Phi Omega, a national service fraternity whose members commit to 25 hours of community service per semester. On campus, Agaraj worked as a student athlete tutor in the Counseling Program for Intercollegiate Athletes.
Agaraj received the Smyrski Farm Scholarship and the Anne McLendon Memorial Scholarship. She was also chosen as the student representative to the DGS Advisory Board. “It is the highest compliment we can bestow on a student,” remarks Keagle.
“I feel lucky to have been a part of the College of Agriculture, Health and Natural Resources,” Agaraj says. “They provide many opportunities for students. I enjoyed the close-knit community of the College. You don’t get that kind of connection anywhere else.
I have had the pleasure of working with dedicated professors who went above and beyond to help me whenever possible. I just want to thank them.”
Ne Foto:rini Agaraj receiving the Barbara J. Kaplan Scholarship, presented by Robert Gasparini, who founded the UConn DGS program in the early 1980s. It was the first baccalaureate program in cytogenetics in North America.
- « Previous Page
- 1
- …
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- …
- 89
- Next Page »