Archives for August 2016

JORGO BLLACI – ESENINIANI I PAVDEKSHËM

August 23, 2016 by dgreca

Nga cikli «Apostuj të vendit tim»/

Ese nga Xhevair Lleshi/

Ai po më priste në galerinë e Arteve «Eduard Lear» në Berat, mu në buzë të rrugës anësore. Asokohe ishte drejtor Shtëpisë Botuese «Naum Frashëri», i trashëgimisë së saj. I kisha dërguar një ftesë të thjeshtë për ekspozitën e botimeve «Uegen». E vërteta është se ne sa kishim hapur sytë dhe e kërkonim me qiri ballafaqimin me lexuesin. Jorgo Bllacin, poetin dhe përkthyesin, kisha pasur fatin ta njihja pikërisht atëherë kur nuk qe e nevojshme, atëherë kur gjërat s’mbahen mend. Por mua ai fakt më qe ngulitur thellë. Dikur, motrat mësuese që rrinin në katin e parë të shtëpisë sonë të vjetër, me që bëhej një konkurs nga shtëpia e pionierit, më dhanë një vjershë të Eseninit në rusisht që ta mësoja përmendësh dhe me synimin që ta recitoja. Rusisht unë nuk mësoja ende, por ato dinin mirë dhe me që kishin pesë veprat e zgjedhura të Eseninit në rusisht u vinte për mbarë që ta vrisnin kohën e lirë duke recituar lirikun e madh. Dhe unë e mësova lirikën e parë kushtuar nënës, e recitova në konkurrim dhe fitova. Asokohe Jorgo Bllaci (unë sigurisht nuk e dija) ishte mësues në fshatin Lumas, katër orë në këmbë nga Berati po qe se do t’i ngisje mirë atë, ndërkohë edhe kryetar i jurisë. Duket me që kishte lidhje me Eseninin më dha çmimin e parë. U ngrit nga tryeza me beze te kuqe dhe më puthi në ballë. Ai sigurisht s’kishte arsye ta mbante mend, kurse unë po. Më shumë se unë u gëzuan tri motrat mësuese, të cilat të tria e dinin gjithë Eseninin përmendësh. Sa lodhej njëra fillonte tjetra. Ia kujtova Jorgos gjithë atë «alamet ngjarjeje», ai qeshi dhe më tha se ato tri motrat mësuese nga Elbasani, i mbante mend dhe e dinte që e kishin mësuar përmendësh Eseninin. E çuditshme, më tha, të gjitha ndodhitë e kësaj jete, me mua, sikur lidhen vetiu me Eseninin. Ai është jeta ime. Ai më bëri poet, përkthyes, njeri, më dha guxim, forcë dhe dinjitet. Edhe më pak se kaq sa ç’tregova, do të mjaftonin për personalitetin tim. E dua, e kam në shpirt, më ngadhënjen, më bën të ndihem mirë. Edhe unë si ato tri motrat mësuese, të tuat, (Jo të miat, i dashur mik, e ndërpreva dhe ai e kaloi me një buzëqeshje të lehtë) e di edhe sot e kësaj dite përmendësh në rusisht e në shqip Eseninin e madh! Jam gati edhe këtu, te këto shkallë ta nis recitimin. Ai, or mik, të bën të papërmbajtshëm. Po, si, akoma të djeg e puthura ime në ballë? Dhe qeshi ngrohtë, aq ngrohtë sa edhe prilli paradite, teksa ne prisnim të hapej dera e galerisë, nuk do ta duronte dot.

Esenini, filloi sërish Jorgo Bllaci, mbërriti më në fund tek unë si flakë. E përpiva. Doja të kridhesha bashkë me të gjer në thellësi të Jonit, të mbështetesha diku në hijet e dendura të Lunxhërisë sime, apo të fluturoja diku larg bashkë me zogjtë shtegtarë. Pushoi pak dhe sikur po ngacmohej për t’ia nisur sërish, sikur do të merrte një udhë të gjatë. Esenini, vëllai im, duket nganjëherë si plak i ngeshëm që të detyron ta dëgjosh me vëmendje dhe të mendosh që nuk jetoi më shumë se tridhjetë vjet! E ky plak të krijon përshtypjen se e kalon kohën me fjalë, me to sikur të kap nga mënga dhe të pyet me vargje të stilizuara, të ngjall kureshtje të habitshme, të jep gjallëri të paparë. Befas ky plak është kthyer në një djalosh leshraverdhë e sy të butë e të kaltër që të lenë pa mend. Djalosh me mendje plaku dhe me vargje të dashuruar që burojnë nga një shpirt i thekur, i etur, nën pushtetin e një hegjemonie të bukur nënvetëdijeje…

Duhej ta kishe mendjen top e ta dëgjoje i kredhur nën shtypjen e bukur e të adhurueshme të fjalës. Jorgo Bllaci, në fund të buzëqeshjes kishte një tik interesant e të veçantë. Pasthirrma e tij sikur groposej e ai s’mbushej dot me frymë. Me sa duket nga vitet e dënimit. Duhet të kenë qenë të tmerrshme, derisa ia kanë plagosur rëndë të qeshurën, zërin prej aktori të lindur, frymën e ngrohtë që shtrëngonte fort për ta zotëruar kurdoherë situatën. Po, miku im, Esenini të bën për vete që në vargjet e parë. Nuk gjen dot tjetër si ai. Në burg deshën të ma vrisnin Eseninin tim, por me një krahëmarrje befasuese: donin që ta recitoja para të burgosurve. Nuk recitoj dot, u thashë. Nuk di të deklamoj vargje. Unë vetëm ia përsëris vetes. Kaq. Komandanti s’e dëgjoi gjer në fund. Mirë tha, thuaje po jo për vete, si të thuash për vete por me zë! Atë çast pata ndjesinë sikur mendimi po më ndrydhte trurin dhe sa s’më plasi koka. Mund ta futja veten në mijëra shkarëzime truri. Por mjaftonte që dikush të pëshpëriste ca fjalë të pakuptueshme nën buzë dhe unë pastaj të thyeja gjuhën. Jo, thashë me zë të ulët, nuk mundem. Sigurisht kaq duhej. Ata qenë ustallarë të torturës, të vdekjes dhe unë do të duroja deri në fund, duke recituar, domethënë të bëja për ta atë që nuk bëra për shokët e mi! Ia ke parë sytë Eseninit? Ku? Si? Atëherë fillonte gjithçka nga e para dhe unë përpunoja vargjet e tij, pastaj e dija se do të krenohesha me vargjet e gjetura. Ndoshta edhe Esenini atje, para çekistëve bolshevikë të njëjtën gjë kish bërë, derisa ata i morën jetën dhe në mënyrën më brutale të mundur e plasën në dhomën numër pesë të katit të dytë të hotelit «Ingliterra» në Leningrad (Sankt Pjetërburg). Ato që belbëzoja dukeshin si psalmet e ndërkryera, që s’i dëgjon njeri. «Ah, mëmëdhe, ç’u bëra qesharak! / Në vendin tim po ndihem krejt i huaj!» Sa herë i kam pëshpëritur këto vargje, unë e di, më vinte t’ia shkrepja të qarit (jo të dënesja, jo!) si fëmijë ndoshta është pak, pastaj çuditesha me veten time se si arrija të kridhesha aq thellë si te dikush tjetër, pale që të gjitha i mendoja dhe i belbëzoja në një gjuhë të largët. Iku, tha torturuesi, kaq e pati i shkreti! Mendja sa një kokërr gruri është! Dhe pallma e të qeshurës përmbyti të gjitha qelitë e torturave. Por erdhi një çast që isha me veten time, që mund të mendoja kthjellët. Ai, Esenini i mrekullueshëm më futi brenda, ai po më torturonte. Pse nuk thosha poezitë e mia? Pse ta përjetoja kaq thellë zhgënjimin tim? S’besoj se i kanë përjetuar edhe të tjerë këto tortura, ndaj provova të krijoja diçka timen por kush të besonte? Ç’strofë të hidhur mund të belbëzoja me mendje? Të ruaja muzikalitetin dhe kadencën eseniniane, të jepja frymën e tij, të shtrëngoja dhëmbët e të fishkëlleja, të gjeja dhimbjen time më të sinqertë dhe apoteozën e çiltërsisë ta jepja me shpirtin tim në thellësitë e paimagjinueshme. Por, megjithatë e dija: ata do të bërtisnin: jo, këto nuk janë të tuat! Se, ti, ne dhe gjithë bota e di tashmë, ti malukat, i ke mësuar vargjet e tij përmendësh. Gënjen, po, po, gënjen si bastard që je, duke na hedhur hi syve sikur po krijon vargje të tjera. Ne i dimë të gjitha! Të gji-tha! Merr vesh?… Kështu mbaronte dita, ikte fryma, gjë që mund t’u ndodhte të gjithëve. Poezi përplot dhembje e çiltërsi! Ata nuk kishin si ta dinin se gjuha jonë shqipe është më bujare se të tjerat për t’i thurur po aq bukur sa edhe Esenini im i shtrenjtë! Margaritarë të bukur që ma mbani shpirtin gjallë! Nga thesari i fjalëve që burojnë prej shpirtit po zgjedh vargje të rinj të Eseninit…

O Zot, ai nuk besoi kurrë te komunistët, nuk i dha fytyrë miku, s’e pranoi dot gënjeshtrën dhe nuk qe i gatshëm të lidhte gjëkund qoftë edhe një degëz dafine. Ai kishte për perëndi artin dhe poezinë, nuk u lodh kurrë të kandisej tek të mjerët, nuk arriti t’i shihte, sepse i besonte yllit të vet, asaj që ndiente dhe bredhëronte me iluzionin e bukur të botës së shkretuar nga mjerimi, duke marrë frymë thellë nga makthi që linte pas poezia. Mirëpo poezia e mbante fort tek iluzioni dhe magjia e figurave, sinqeriteti dhe ndjenja e hollë, e brishtë. Dhe nuk u bë kurrë rob i mjerimit, as i kuturisjeve boshe. Esenini i pakorrigjueshëm e donte gjithçka, edhe shoqërinë, me një finesë aq të hollë sa s’mund ta vije re, por fare mirë mund të shkriheshe në të me një madhështi të pabesueshme. E ndiej, e shoh që ai, mik i njerëzve me zemër të madhe, herë-herë këlthiste me zërin e dashur dhe nervoz, joshës gjer në këputje shpirti. Kurrë nuk u bë cinik, imponues po. Esenini im i shtrenjtë të merrte më qafë duke ruajtur ritmin teksa lexonte me zërin e njohur që të rrëmbente. Askush s’mund ta bënte dot aq bukur. Ju s’mund ta besoni se ç’ngjyrë i jepte vargut Esenini. Vetëm se duhet ta shihni me vëmendje, pastaj edhe duhet t’i njihni mirë ngjyrat, sidomos kur ato thuren në vargje. Po edhe diçka tjetër, Esenini i madh si askush tjetër u jep vargjeve temperaturën e pëlqyer, me ndryshime të befasishme por duke ruajtur me një ndjenjë të rrallë që amplituda të mos vihet re. E ka thënë njeri tjetër këtë? Jo, nuk e besoj. Lajtmotivin e bukur e mbron temperatura që përvijohet pa u dukur dhe gjithnjë e bryllët përshkoi atë bisedë tejet shpirtërore, komentin e mrekullueshëm që i bëri një poezie mjaft intime, kur pas vdekjes poeti do të kthehej tinëz në dhomë dhe ajo, gruaja e dashur, do ta ndiente ëmbël dhe në gjumë. Sa i afërt bëhej Edhe vetë Jorgo Bllaci kur të fliste për intimitete njerëzore. Sidomos poezia e pas vdekjes të mbetet në mendje nga ai takim i fundit me të. Pastaj mund të kërkoje edhe një damar tjetër, ndoshta prej ari te vjershat e tij të nxehta, por, ndërkohë e gjeja si të fshehur nëpër rrugët me pluhur e baltë të fshatit, në ujëra të qeta lumenjsh, në klithma zogjsh, fshehur nganjëherë edhe në mes të entuziazmit të fshehur par tronditjeve të mëdha. Në atë kohë Jorgo Bllaci ngashërehej keq, nuk e bën te dot poetin e njohur, e dëbonte poezinë moderne të Moskës, të huliganëve, të pjetërburgut, të prostitutave, figurat e guximshme e të rrema, sensacionin poetik të turbullut dhe të fryrë që aq shumë pastaj do ta gjeje edhe në poezinë shqipe fasadë, pse jo edhe tek tradicionalizmi i rinovuar me një thjeshtësi të shtirë dhe me dukje të pështirë karakteristike, e ënjtur në frymën popullore. E di, e di mirë që Esenini nuk u fut dot te lirika jonë, sepse binte ndesh me një realitet tjetër. Unë i besoj fort kësaj ideje. Megjithatë poezia e tij më ngadhënjen sepse ai nuk ecën kurrë me vargjet e veta në hije, ndryshe do të dukej sikur binte në mëkat. Ndoshta një mëkat poetik s’përbën problem. Ja, unë që i kam në mendje lirikat e tij të mrekullueshme sikur do ta doja këtë mëkat, por atë nuk e la kurrë të binte në këtë «humnerë» entuziazmi i tij. S’ka poet pa entuziazëm dhe përjetësisht rinor, por ai e përjetonte këtë edhe si individ në një mënyrë të veçantë. Sepse ai i ka dhënë shpirt të përsosur poezisë, ndryshe nga të gjithë ata që ndiqnin hapat e tij. A nuk e vini re se ky Poet i paimagjinueshëm e ngjesh mendimin brenda butësisë së shpirtit, shoqëruar me freski (të duket sikur fryn briza e malit, të paktën mua më vjen kështu ngaqë jam lunxhiot katërqind karatësh!). Dhe çfarë freskie! Mos harroni se edhe kjo vjen me një spontanitet tejet njerëzor, ndjenjë të pastër, të thellë dhe me ritëm të lartë! E vërteta është se kam lënë mendtë me Eseninin! Jo, s’kam të dytë pos vetes! O Zot, kam kërkuar të tjerë poetë që ta dinin përmendësh lirikën e tij! Nuk kam gjetur. Që herët e doja këtë. Një profeci e heshtur ma shtroi në mendje, atëherë kur u bëmë bashkë një grup të rinjsh dhe përkthyem Eseninin, pa e ditur mirë ç’kolos kishim përpara. Sot unë them se kjo ishte një përpjekje fillestare. Ktheva kokën pas. Ngriva. I thashë vetes: Ky ta rrëmbeu zemrën, të bëri si veten. Asgjë s’të përket ty. Vetëm atij. Ma fali menjëherë veten, më mbushi qenien e padukshme me një instinkt të rrallë e të fshehtë. I thjeshtë ai, i thjeshtë edhe unë, madje më fali papritur e papandehur pamjen e poetit (edhe unë bojë kashte flokët, edhe unë i ngjashëm, madje edhe sytë më bëheshin vetiu blu!), më dha tjetër fisnikëri. Nuk ngurrova aspak: iu dorëzova me shpirt. Ishte i jashtëzakonshëm. Vargje të bujshëm, fshehur në ndjenjën e madhërishme, rrëqethëse.

Jorgo Bllaci u koll. Më pa në sy. Vërtet sytë e tij patën marrë ngjyrën e detit, por me një errësim turbullues. Po, u ktheva tek Sergej Esenin, thuajse 20 vjet pas shqipërimit të poemës «Ana Snjegina» dhe disa vjersha të tjera që amatorët e poetit mund t’i kenë gjetur në librin «Lirika», atij të botuar më 1961. Por këtë radhë u ktheva tek ai «përbindësh» i poezisë për të mos u ndarë kurrë. Dhe kam zbuluar me keqardhje se e kisha njohur fare pak, kisha qenë thjesht i magjepsur pas vargut të tij, po ama pa arritur të kuptoja mirë thelbin, pavarësisht se e dija përmendësh.

Miku im, Esenini, ta dish, ka një përzemërsi të habitshme. Ai t’i zbraz gjithë dertet e shpirtit në duar. Dhe dihet që ti mbetesh pa frymë. Po, kjo është gjuha e vërtetë e poezisë! Lëri mënjanë, sikur thoshte ai, stërhollimet, turbullimet, enigmat, dhe shikoje shpirtin si rrjedh para teje, njëlloj si gjaku, si ujët e ftohtë në zheg. Mos më thuaj tjetër gjë. Ta them unë, Poezia e Eseninit ka në zemër dhembjen. Doni t’ia shkatërroni gjithçka atij Poeti të Madh? Po. Hiqjani dhembjen. Por, a ka dhembje pa shpirt? As mos bëni sikur e harroni këtë gjë dhe as mos e zëvendësoni me atë që quhet «mendim». Do të zhgënjeheni. Do të dështoni me turp…

Esenini ka një univers poetik me përmasa të jashtëzakonshme!

Shpirti i çiltër i Eseninit dhe unë këtë e kam kuptuar mirë, është tragjedia, por edhe pavdekësia e tij. Dhe mos harroni, këtë e sjell dashuria dhe përgjërimi për njeriun, përmes një muzike të përsosur të vargjeve të tij. Guximi i tij gjithnjë ka qenë tronditës, i dashuruar në mënyrë origjinale dhe të mrekullueshme, një mahnitje që bënte majë. Ai Poet filozofonte me metaforën e tij të ndritshme, madje edhe të çuditshme, me det e fushë, me lumenj dhe puhizë.

Vëri re, të lutem. «Ç’të bësh, atdhe! Këtu arriti puna. / Kujtoja se me ty jam shkrirë përgjithnjë./ Po sot s’u dashka arti im, as unë…» Këto ishin vargjet ulërima të Eseninit! Gjarpri e huton njeriun duke e parë sy dhe pastaj e helmon. Demagogji tiranësh që nuk i përfillin poetët, siç ndodhi me mijëra Eseninë në botë, por ua bëjnë jetën skëterrë. Pastaj, pas vdekjes u ngrenë monumente, madje i lodhin e i masakrojnë me nderime e me tallje të përbindshme. Megjithatë poetët e kanë shpirtin det të gjerë. Ja, edhe dy vargje do t’i them, si gjithnjë nën zë: «Të më vishni këmishë ruse,/ Të më vini të vdes nën ikonë»…

Kënga e shpirtit të tij (që iu bë pa jehonë edhe shpirti im!) u shndërrua në një perlë të rrallë, me një xiglim të hollë. Po këto i di mirë veç kokëkrisja e poezisë së tij, frymë e ngrohtë e njeriut të mirë. Dhe përherë më ndal Esenini im, më mban për xhakete, më bën shpesh ta pres, pranë ekstazës së zjarrit, të atij zjarrit shfarues të vjershave të ëmbla, gati të shpërthejë me zulm e bujë, me një ndjenjë të hollë tronditëse, në kufijtë e lirisë. Pyes veten: a jam edhe unë po ky? Profeci e gjallë. E them me një pikëllim të thellë. Ai Poet ma mori jetën dhe më dha Frymën. Vargjet e tij në çdo kohë do t’i recitoj me madhështi. Vështroj tani dhe kurdoherë me Frymën e tij dhe me sytë blu të ndritshëm që më bëjnë gjithnjë pa moshë, duke mbetur përgjithmonë i ri, si Ai! Një takim dashurie, po vetëm me Frymën e tij të fuqishme, me ritmin dhe shpirtin këngëtar. Varg rekuiem? Jo, kurrë! Jeta dhe vdekja pa apokalipsin. Ah, poezia! Esenini im! Amen!

Tiranë, më 20 gusht 2016

FBI uncovers 14,900 more documents in Clinton email probe

August 22, 2016 by dgreca

The FBI’s year-long investigation of Hillary Clinton’s private email server uncovered 14,900 emails and documents from her time as secretary of state that had not been disclosed by her attorneys, and a federal judge on Monday pressed the State Department to begin releasing emails sooner than mid-October as it planned.

Justice Department lawyers said last week that the State Department would review and turn over Clinton’s work-related emails to a conservative legal group. The records are among “tens of thousands” of documents found by the FBI in its probe and turned over to the State Department, Justice Department attorney Lisa Ann Olson said Monday in court.

The 14,900 Clinton documents are nearly 50 percent more than the roughly 30,000 emails that Clinton’s lawyers deemed work-related and returned to the department in December 2014.

Lawyers for the State Department and Judicial Watch, the legal group, are negotiating a plan for the release of the emails in a civil public records lawsuit before U.S. District Judge James E. Boasberg of Washington.

In a statement after a hearing at the U.S. district courthouse in Washington, Judicial Watch president Tom Fitton said the group was pleased that Boasberg rejected the department’s proposal to begin releasing documents weekly on Oct. 14, ordering it instead to prioritize Clinton’s emails and to return to court Sept. 22 with a new plan.

“We’re pleased the court accelerated the State Department’s timing,” Fitton said. “We’re trying to work with the State Department here, but let’s be clear: They have slow-walked and stonewalled the release of these records. They’ve had many of them since July 25 … and not one record has yet been released, and we don’t understand why that’s the case.”

In a statement, State Department spokesman Mark Toner said the agency previously agreed voluntarily to hand over emails sent or received by Clinton in her official capacity as secretary from 2009 to 2013 but that tens of thousands of documents would have to be “carefully appraised at State” to separate official records from personal ones.

“State has not yet had the opportunity to complete a review of the documents to determine whether they are agency records or if they are duplicative of documents State has already produced through the Freedom of Information Act,” Toner said. “We cannot comment further as this matter is in ongoing litigation.”

Judicial Watch filed the lawsuit in May 2015 after disclosures that Clinton had exclusively used a personal email server while secretary of state. Judicial Watch had sought all emails sent or received by Clinton at the State Department in a request made under the federal Freedom of Information Act, which covers the release of public records.

Monday’s hearing comes seven weeks after the Justice Department closed a criminal investigation without charges into the handling of classified material in Clinton’s email setup, which FBI Director James B. Comey called “extremely careless.”

On Aug. 5, the FBI completed transferring what Comey said were several thousand previously undisclosed work-related Clinton emails that the FBI found in its investigation for the State Department to review and make public. Government lawyers until now had given no details about how many emails the FBI found or when the full set would be released. It is unclear how many documents might be attachments, duplicates or exempt from release for privacy or legal reasons.

Government lawyers disclosed last week that the FBI has turned over eight computer discs of information: one including emails and attachments that were sent directly to or from Clinton, or to or from her at some point in an email chain, and were not previously turned over by her lawyers; a second with classified documents; another with emails returned by Clinton; and five containing materials from other people retrieved by the FBI.

The 14,900 documents at issue now come from the first disc, Fitton said.

In announcing the FBI’s findings in July, Comey said investigators found no evidence that the emails it found “were intentionally deleted in an effort to conceal them.” Like many users, Clinton periodically deleted emails, or they were purged when devices were changed.

Clinton’s lawyers also may have deleted some of the emails as “personal,” Comey said, noting their review relied on header information and search terms, not a line-by-line reading as the FBI conducted.

Trump slams GOP officials’ national security letter

August 22, 2016 by dgreca

Donald Trump on Monday lashed out at 50 top Republican national security officials for criticizing his presidential campaign.”The names on this letter are the ones the American people should look to for answers on why the world is a mess, and we thank them for coming forward so everyone in this country knows who deserves the blame for making the world such a dangerous place,” he said in a statement.

“They are nothing more than the failed Washington elite looking to hold onto their power, and it’s time they are held accountable for their actions.”Trump said the coalition dismissing his national security positions are many of the same voices guiding Hillary Clinton’s poor foreign policies.

“These insiders – along with Hillary Clinton – are the owners of the disastrous decisions to invade Iraq, allow Americans to die in Benghazi, and they are the ones who allowed the rise of [the Islamic State in Iraq and Syria],” the GOP’s presidential nominee said.”Yet despite these failures, they think they are entitled to use their favor trading to land taxpayer-funded government contracts and speaking fees,” Trump added.

“It’s time we put our foot down and declare that their gravy train is over: No longer will Crooked Hillary Clinton and the other disasters in Washington get rich at our expense.”

A group of 50 top Republican national security officials published a letter earlier Monday declaring Trump is unfit for the presidency.The letter was signed by aides and Cabinet members from past GOP administrations including former Presidents George W. Bush’s and Richard Nixon’s.”Mr. Trump lacks the character, values and experience to be president,” the letter says. “He weakens U.S. moral authority as the leader of the free world

VATRANET NE SHTEPINE E PAVARESISE SE KOSOVES DR. IBRAHIM RUGOVA

August 22, 2016 by dgreca

Me Vatranët e Amerikës në Shtëpinë e Pavarësisë së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova/

-Kjo shtëpi është shtëpi e Pavarësisë së Kosovës, shtëpi e lirisë, shtëpi e demokracisë, shtëpi e rezistencës së gjithanshme të popullit të Kosovës…Ishte kjo shtëpi shtetërore e Kosovës, po ashtu ishte shtëpi përfaqësuese e Kosovës dhe e interesave të saj, sepse nëpër të kanë kaluar me qindra diplomatë, kongresmenë, senatorë e deputetë amerikanë, evropianë dhe të shumë vendeve të tjera, thoshte Presidenti historic Dr. Ibrahim Rugova duke e përuruar muzeun më të ri të kryeqytetit-Prishtinës, në 23 dhjetor 2002/

-Biseda e kujtime me delegacionin e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra derisa në Prishtinë vizituam Shtëpinë e Pavarësisë së Kosovës e pastaj edhe derisa në ëmbëltoren e afërt ku pinte kafe Presidenti historik Rugova pinim kafe edhe ne…

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI

PRISHTINË, 22 Gusht 2016/ President i Lirisë e Pavarësisë së Kosovës përjetësisht…Përgjithmonë mirënjohës, falënderues…Shkruajnë vatranët nga SHBA në librin e pafund që shkruhet përditë nga populli në shtëpinë e vogël të punëve të mëdha e historike, e cila prej vitesh është e emërtuar: Shtëpia e Pavarësisë së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova. Këtë shtëpi-muze në kryeqytetin e Kosovës, Prishtinë, e viziton nga mesdita e 16 gushtit 2016 delegacioni i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, kryesuar nga zv/kryetari Agim Rexhaj, ku janë edhe Laura Rexhaj, Marjan Cubi – arkëtar i Vatrës, Dila Cubi, Fran Marku, Mhill Gjuraj, Pashk Maksuti, Mëhill Velaj dhe unë-korrespondent në Kosovë i Gazetës Dielli – organ i Vatrës, pasi të gjithë së bashku u pritëm me shumë nderim e respekt në Ipeshkvinë e Kosovës dhe në Katedralen “Nënë Tereza” nga Ipeshkvi Imzot Dodë Gjergji, e me ftesën e tij ishim pjesëmarrës edhe në ceremoninë e promovimit të Pullës Postare “Shenjtërimi i Nënës Terezë”…

Në Shtëpinë e Pavarësisë së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova së pari hymë në dhomën e vogël që ishte zyrë e Presidentit historik, pastaj në sallën ku priste delegacione më të mëdha e mbante konferenca për shtyp, në dhomëzen ku ishte teknika e komunikimeve me botën e për shpërndarjen e informacioneve, duke kaluar nëpër korridorin një pjesë e të cilit ishte byfe…Shumë vjet të kohës së lëvizjes e luftës për liri, pavarësi e demokraci, kam kaluar nëpër këtë shtëpi historike dhe në ditën e vizitës së Vatrës shqiptare nga SHBA flas edhe si ciceron…

“Kur Kosova do të jetë e lirë dhe e pavarur kjo shtëpi do jetë muze”, thoshte Presidenti Rugova në vitet e rënda të nëtëdhjeta të okupimit në shtëpinë e Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës të shndërruar në seli të institucioneve të Republikës së shpallur, atëherë të panjohur ndërkombëtarisht, që megjithatë ishte dhe njihej si deklarim i fuqishëm i vullnetit kombëtar, politik e demokratik.

Këte, në këtë verë 2016, e përkujtojmë me Agimin-zv/kryetarin e Vatrës, mikun e bashkëpunëtorin e afërt të Presidentit historik Rugova, themeluesin e udhëheqësin e LDK-së në SHBA, derisa hyjmë në këtë shtëpi të ëndërrave e idealeve të mëdha, mbi portën e së cilës nga fundviti 2002 ishte vendosur mibishkrimi Shtëpia e Pavarësisë së Kosovës, e pastaj Shtëpia e Pavarësisë Dr. Ibrahim Rugova.

“Kjo shtëpi është shtëpi e Pavarësisë së Kosovës, shtëpi e lirisë, shtëpi e demokracisë, shtëpi e rezistencës së gjithanshme të popullit të Kosovës”, thoshte Rugova duke e përuruar muzeun më të ri të kryeqytetit të vendit, në 23 dhjetor 2002, në ditën e 13 vjetorit të Lidhjes Demokratike për Kosovës, e cila që nga fillimet e saj ishte më shumë se parti lëvizje gjithëpopullore për liri, pavarësi e demokraci, dhe pikërisht në këtë shtëpi ishte themeluar.

Qindra qytetarë, aktivistë politikë, zyrtarë të lartë qendrorë e komunalë ishin tubuar për marrë pjesë në përurimin e Shtëpisë së Pavarësisë, me një ceremoni solemne që nisi në mesditë me ekzekutimin e këngës “Kur ka ra kushtrimi n’Kosovë”, të propozuar nga Presidenti Rugova për Himin të Kosovës.

“E kemi organizuar sot këtë ceremoni të përurimit ‘pa ftesa’ ashtu siç u tubuam para 13 vjetësh, pa ftesa pra, për të themeluar LDK-në”, theksoi Rugova dhe vijoi:

“Sot po bëjmë përurimin e ‘Shtëpisë së Pavarësisë së Kosovës’. Këtë akt solemn po e bëjmë në ditën e themelimit të LDK-së, më 23 dhjetor, pra në 13 vjetorin e jetës së saj. E bëjmë këtë akt solem në 13 vjetorin e themelimit të LDK-së, sepse LDK-ja ishte që nga fillimi themeli dhe bërthama e institucioneve të Kosovës”.

Në vazhdim Presidenti Rugova tha se menjëherë pas themelimit të LDK-së dhe institucioneve të tjera u morën vendime të mëdha në këtë shtëpi.(Me shume mund te lexoni ne Gazeten e Printuar)

NË TIRANË DO TË MBAHET TAKIMI I PARË I DIASPORËS SHQIPTARE

August 22, 2016 by dgreca

…unë e shikoj si një hap të parë mjaft pozitiv njoftimin për këtë të ashtuquajtur “samit” në Tiranë, “pa dallim e pavarsisht nga origjina”, siç cilësohet në ftesë. Një samit, i cili nëqoftse nuk drejtohet dhe nuk keq-përdoret për interesat politike të momentit, por i cili udhëhiqet vërtetë nga interesat kombëtare, politike dhe ekonomike afat-shkurtëra dhe afat-gjata, të vlerësojë pa dallim rolin dhe angazhimin historik të diasporës shqiptare të vjetër e të re gjatë dekadave, në interes të Shqipërisë dhe të shqiptarëve, pa marrë parasyshë zhvillimet politike aktuale në trojet shqiptare./

Nga Frank Shkreli/

Javët e fundit, anë e mbanë komunitetit shqiptaro-amerikan janë përhapur ftesa në adresë të organizatave të ndryshme dhe individëve të dalluar shqiptaro-amerikanë nga Ambasada e Shqipërisë në Washington, për të marrë pjesë në atë që cilësohet si “Samiti i Diasporës” që do të zhvillohet në Tiranë, më 18-20-nëntor të këtij viti. Ftesa është e nënshkruar nga Kryeministri i Shqipërisë, Z. Edi Rama, i cili pat njoftuar këtë iniciativë gjatë vizitës së tij të fundit, prillin që kaloi, në Shtetet e Bashkuara.

Me atë rast, duke folur në New York para disa përfaqsuesve të komunitetit, kryeministri shqiptar e përcaktoi objektivin e këtij “samiti” duke u shprehur se, “Do të jetë një Samit ku qeveria dhe aktorë të tjerë kombëtarë do të diskutojnë me diasporën. Të ndërtojmë sa më shumë ura dije”, ka thënë Z. Rama. “Samiti, një moment për të treguar se ne mund të jetojmë në pjesë të ndryshme të botës, por gjithmonë të bashkuar rreth vlerave tona, gjuhës dhe identitetit tonë unik shqiptar. Një moment për të diskutuar mbi rrugët dhe mënyrat e bashkëpunimit me shembuj suksesi nga heronjtë e diasporës”.

Unë e kam përshëndetur dhe e kam vlerësuar këtë nismë ç’prej fillimit si historike, si e para e këtij lloji që duhet të përshëndetet nga të gjithë pa marrë parasyshë dallimet politike që mund të ekzistojnë midis nesh, sidomos po të merret parasyshë trajtimi i deri tanishëm i diasporës nga Tirana zyrtare, e veçanërisht nëqoftse takimi organizohet edhe në bashkpunim me Ministrinë e Diasporës së Republikës së Kosovës. Ky fakt në vet vete i jep këtij takimi një domethënje edhe më të rëndësishme kombëtare. Me thënë të drejtën, dhe duke mos dashur të futem në polemika boshe, mua nuk më intereson nëse ky takim organizohet nga kjo ose ajo qeveri, por e shikoj këtë rast si një mundësi nga e cila duhet të përfitojë kombi shqiptar. Si një rast jo vetëm për të njohur kontributet e vyera prej dekadash të diasporës në përgjithësi dhe komunitetit shqiptaro-amerikan në veçanti, të cilin e njoh më mirë, në krahasim me diasporat e tjera shqiptare anë e mbanë botës. Ndoshta më shumë se një “samit”, në të vërtetë takimi në Tiranë duhet të jetë fillimi i një dialogu të mirëfilltë kombëtar, dialog i cili ka munguar për një kohë të gjatë. Fatkeqsisht, 100-vitet e fundit kanë njohur vetëm ndasi e përçarje në radhët e kombit shqiptar, ndërsa diaspora shqiptare, sidomos ajo në Amerikë, historikisht më aktivja në mbrojtje të interesave të kombit shqiptar, është konsideruar madje edhe si armiqësore dhe tradhëtare nga ish-regjim komunist i Shqipërisë. Në kohën e komunizmit, kjo diasporë luftohej me të gjitha mjetet, si nga regjimi i Enver Hoxhës ashtu edhe nga regjimi slavo-komunist i Beogradit. Ndoshta jo me të njëjtin koordinim, por të dy palët luftonin për të njëjtin qëllim: për ta përçarë dhe për ta shkatërruar diasporën shqiptare si një forcë që luftonte në interes të të drejtave të shqiptarëve kudo. Ishte krijuar një atmosferë e fenomenit “ne dhe ata”, e cila fatkeqsisht as sot 25 vjetë post-komunizëm nuk është zhdukur krejtësisht në marrëdhëniet ose në mungesën e marrëdhënieve të Tiranës zyrtare me diasporën shqiptare në Amerikë.

Ishte një kohë fatzezë, kur përfaqsuesit e regjimit enverist pranë Kombeve të Bashkuara, për dekada me radhë, në krye të aktivitetit të tyre “diplomatik” nuk bënë gjë tjetër veç mbollën frikë, mosbesim, grindje, ndarje dhe përçarje në radhët e komunitetit shqiptaro-amerikan, në një kohë kur ky komunitet, me dinjitet dhe plot atdhedashuri – dhe në mungesë të një përfaqësie diplomatike shqiptare — përpiqej të luante rolin e ambasadorit ose të ambasadës shqiptare në Washington. Diaspora shqiptare në Amerikë e ka treguar, historikisht, se ashtu siç është shprehur edhe Sekretari Amerikan i Shtetit Xhon Kerry në konferencën e vitit të kaluar mbi rolin e diasporës, përfaqsuesit e këtyre komuniteteve në Amerikë, “Janë ndër ambasadorët më të mirë që mund të kemi.”

E vërteta është se edhe gjatë periudhës post-komuniste ka patur prirje nga partitë politike ose politikanë të veçantë shqiptarë që të ndikojnë negativisht në komunitet, duke pasqyruar fatkeqsisht — edhe në radhët e komunitetit shqiptaro-amerikan të kohëve të sotëme — ndasitë dhe përçarjet që ekzistojnë në politikën aktuale zyrtare të Tiranës dhe Prishtinës.

Samiti do të merrte me të vërtetë një pamje mbarë kombëtare dhe tolerance politike, nëqoftse përveç Kryeministrit dhe përfaqsuesve të tjerë të qeverisë aktuale — përfaqsuesve të diasporës do tu drejtoheshin edhe Presidenti i vendit dhe opozita. Një gjë e tillë, do të pasqyronte vlerat më të mira stërgjyshore të shqiptarëve, por edhe vlerat perëndimore të tolerancës politike dhe do të shërbente si një rast për të, “bashkuar forcat e për të ndërtuar një bashkpunim në të mirën e përbashkët”, siç thuhet në ftesën e Kryeministrit Rama. Për ndryshe, në mungesë të kësaj, samiti i nëntorit do të konsiderohet si një dështim i radhës i një përpjekjeje me qëllim të mirë, por që e mbyti politika. Një dështim i objektivave të shprehura të samitit për avancimin e bashkpunimit do të ishte një dështim për të gjithë.

Kjo është arsyeja që unë e shikoj si një hap të parë mjaft pozitiv njoftimin për këtë të ashtuquajtur “samit” në Tiranë, “pa dallim e pavarsisht nga origjina”, siç cilësohet në ftesën. Një samit, i cili nëqoftse nuk drejtohet dhe nuk keq-përdoret për interesat politike të momentit, por i cili udhëhiqet vërtetë nga interesat kombëtare, politike dhe ekonomike afat-shkurtëra dhe afat-gjata, të vlerësojë pa dallim rolin dhe angazhimin historik të diasporës shqiptare të vjetër e të re gjatë dekadave, në interes të Shqipërisë dhe të shqiptarëve, pa marrë parasyshë zhvillimet politike aktuale në trojet shqiptare.

Në ftesën dërguar përfaqsuesve të diasporës shqiptare në këtë “samit”, Kryeministri i Shqipërisë, Z. Edi Rama shprehet se “samiti” duhet të shërbejë si një rast për “promovimin e imazhit dhe vlerave tona më të mira”. Për nga fakti se shumë prej nesh jetojmë në Shtetet e Bashkuara, për pothuaj gjysëm shekulli ose më shumë, ne u jemi përshtatur vlerave politike dhe morale të këtij vendi. Andaj vlerat tona janë vlerat perëndimore të gërshetuara me vlerat, historikisht, më të mira të kombit shqiptar. Njohja e këtij fakti në vet vete nga organizuesit e këtij “samiti” — si hap i parë — do të ndihmonte sado pak në vendosjen e urës dhe të lidhjeve të munguara për një kohë të gjatë mes Atdheut dhe diasporës shqiptare, sidomos asaj në Amerikë dhe do të kontribonte njëkohsisht drejtë zhdukjes së mentalitetit “ne dhe ata”, gjithmonë kundër njëri tjetrit, mbrenda dhe jashtë trojeve shqiptare.