Archives for March 2017

MANIPULIMET HISTORIKE DHE PROPAGANDA NË FILMAT E KOMUNIZMIT

March 23, 2017 by dgreca

NGA KASTRIOT DERVISHI/

Filmat artistikë dhe ato televizivë janë pjesë e agjitacionit të kohës me synimin për t’i shërbyer indoktrinimit të thellë të “njeriut të ri”. Në thelb të këtyre filmave është propaganda dhe përmbysja historike në funksion të paraqitjes së rendit socialist si shpëtues, të përparuar dhe njerëzor. Filmat e kohës së komunizmit, janë mjeti më i sofistikuar i propagandës komuniste, me synimin që manipulimet e shtrembërimet të përparojnë e zënë vend në shtresat inferiore të popullsisë, duke i bërë ata të krijojnë përfytyrime të gabuara për ngjarje dhe persona.
Jo pa qëllim, Drejtoria e Agjitacionit dhe Propagandës në Komitetin Qendror të PPSH-së, hartoi strategjitë e para qysh kur nisën dramat dhe shfaqjet e tjera të këtij lloji.
Filmat në shumë raste janë realizime të mira artistike, por, po kaq janë me përmbajtje skadaloze, propagandistike komuniste dhe falsifikime historike.
Qysh përpara se të niste prodhimi i filmave artistikë, u vendos së pari përcaktimi i rregullave në letërsi dhe arte sepse këto do përbënin edhe bazën e tematikave për filmat e ardhshëm. Deri këtë kohë kjo ishte eksperimentuar në teatër, shfaqjet e të cilit ishin agjitacioni më i ngritur propagandistik i kohës. Në vendimin nr.499, datë 26.12.1952 të Byrosë Politike “Mbi zhvillimin e letërsisë dhe arteve, thuhej ndër të tjera:
“Niveli ideologjik i letrarëve dhe artistëve po ngrihet dhe përpjekjet e tyre për përvetësim të metodës artistike të realizmit socialist janë të mëdha. Ato po përfitojnë gjithnjë e më shumë nga shembulli dhe eksperienca e letërsisë dhe arteve sovjetike.
Tematika e re që përfaqëson frymën e partisë, përshkon pothuajse të gjitha prodhime letraro-artistike. Heroi i saj, është njeriu i ri, që punon e lufton për të ardhmen”.
Byroja politike me vendimin në fjalë, kërkonte përmirësim të prodhimeve letrare dhe artistike, duke kërkuar:
1-Njohje të plotë të realitetit, sidomos parimit të luftës së klasave.
2-Evidentimin e heroit pozitiv.
4-Kuptimin e jashtëm të frymës së partisë.
5-Dhënien e veprën me mjeshtri artistike.
6-Paraqitje e mirë e formës.

Nëse do ta vini re, në asnjë film shqiptar nuk del roli i emisarëve jugosllavë gjatë luftës, pra nuk del asgjëkund Miladin Popoviçi, Dushan Mugosha, Velimir Stojniçi. Kjo jo pa qëllim, ata janë thelbi i çdogjëje në vitet 1941-1944. Jo pa qëllim është thënë se luftën e vërtetë në Shqipëri e ka bërë kinostudio. Në mënyrë të përmbledhur, duhet thënë se këto filma kanë shkaktuar:
-Manipulime historike, sidomos nga koha e luftës.
-Manipulim të të vërtetave të rendit socialist.
-Ngritjen e kultit ndaj Partisë së Punës, Sigurimit të Shtetit, etj.

Më poshtë një analizë për disa filma shqiptarë, artistikë apo televizivë, të cilët janë shfaqur më shumë pas vitit 1990.

-“Skënderbeu”, film shqiptaro-sovjetik (1953). Shihet qartë ndikimi rus. Paraqitet Papa dhe Vatikani si armiqtë e Shqipërisë, sepse kështu e donin interesat ruse.

-“”Fortuna” (1959). Me temë nga Lufta e Dytë Botërore. Ndërtohen skena imagjinare të luftës së komunistëve kundër italianët, të cilët paraqiten si budallenj që këndojnë kur shkojnë të luftojë. Po ashtu një prej idiotësive të këtij filmi është se britanikët paraqitën si miq me gjermanët.

-“Debatik” (1961). Zmadhon tej mase rolin e kalamajve gjatë luftës, ndërsa i paraqet fashistët se merren me kalamaj, madje i vrasin. Fashizmi nuk është marrë kurrë me kalamaj, sepse në të vërtetë me ta janë marrë komunistët në vitet 1945-1954, teksa i kanë futur në kampet me tela me gjemba. Po ashtu në film janë të qarta parimet e luftës së klasave, sipas së cilës fukarenjtë dhe të pashkolluarit e donin Shqipërinë ndërsa intelektualët dhe të pasur nuk e donin.

-“Detyrë e posaçme” (1963). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Ngrihet lart roli i Sigurimit të Shtetit në kombinacionet me lojën e “Frontit të Rezistencës”.

-“Toka jonë” (1964). Bazohet mbi parimet e luftës së klasave duke përligjur vjedhjen e pronës si veprim të ligjshëm. Synimi i filmit është demaskimi i kulakut.

-“Vitet e para” (1965). Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet “sabotimit të tharjes së kënetës së Maliqit”. Fund e krye falsifikim. Në këtë film paraqiten amerikanët si organizatorë të “sabotimit”. Intelektualët paraqiten si tradhtarë dhe rreckamanët si njerëz që donin atdheun.

-“Komisari i dritës” (1966).Bazuar në ngjarje të vërtetë. Kleri katolik paraqitet imoral dhe kundër kulturës, ndërsa komunistët si përkrahës të dijes dhe kulturës.

-“Duel i heshtur” (1967).Bazuar në ngjarje të vërtetë. Ka subjekt gjoja një arratisje të inskenuar nga amerikanët. Si ngjarja, ashtu edhe lidhja me amerikanët është falsifikim historik. Ky film merr përsipër të ekranizojë “heroizmin” e një ushtari, i cili pa ditur as të drejtojë një mjet lundrues, vret shokët dhe kthehet në port.

-“Ngadhënjim mbi vdekjen” (1967). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Ushtria gjermane e cila ka qenë shumë simbolike në Gjirokastër paraqitet sikur ka vendosur disa divizione në këtë qytet. Përveç masivizimit të kësaj ushtrie që nuk i përgjigjen asnjë të vërtete, në film, kjo ushtri ka marrë edhe funksione policore, duke kontrolluar shtëpi, etj.

-“Horizonte të hapura” (1968). Frymëzim nga revolucioni kulturor kinez dhe figura komike e Lej Fenit. Individi nuk ka allin e vet, por të ndërmarrjes, pronës socialiste, etj.

-“Prita” (1968). Masivizim i luftës së komunistëve në skena me të vërtetë komike në raport me heroizmin dhe me “gjermanë frikacakë”, të cilët janë të paditur nga pikëpamja ushtarake përballë të “diturve” partizanë.

-“Njësiti gueril” (1969). Ligjërim i veprimeve terroriste të kohës së luftës.

-“I teti në bronz” (1970). Mishërim i parimeve të luftës së klasave. Partizanët dhe ballistët janë vendosur në role të pavërteta, ndërsa pozicioni i ushtrisë gjermane në rol shumë të theksuar, në përkushtim për t’u marrë me probleme fshatare.

-“Lugina e pushkatarëve” (1970). Subjekti ka në plan forcat ndihmëse të kufirit që mbrojnë atdheun nga “diversantët”, të cilët janë gjithnjë me mjekra e synojnë të prishin “ditët e lumtura” të rendit socialist.

-“Mëngjese lufta” (1971). Subjekti nga koha e luftës. Fëmijët arrijë t’i marrin rrobat ushtarëve gjermanë, ndërsa këta janë të paaftë të veprojnë. Edhe këtu gjermanët paraqiten me detyra policore, sigurisht duke denigruar ballistët si bashkëpunëtorë të tyre.

-“Krevati i perandorit” (1973). Mbështetet mbi parimet e luftës së klasave. Pavarësisht se subjekti kryesor është perandori italian, në thelb të filmit është triumfi i komunistëve mbi pushtetin e vjetër. Filmi paraqet si pozitive përmbysjen e madhe sociale të vitit 1944, kohën kur inteligjencia e vendit u vra ose përfundoi burgjeve dhe injoranca erdhi në pushtet.

-“Operacioni Zjarri” (1973). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Lavdëron veprimet e Sigurimit të Shtetit dhe synon që veprimet e forcave antikomuniste t’i paraqesë si terroriste.

-“Cuca e maleve” (1974). Frymëzim nga revolucioni kulturor kinez gjoja mbi “zakonet e vjetra”.

-“Shtigje lufte” (1974). Bazuar në ngjarje të vërteta. Ka manipulime të shumta. Enver Hoxha paraqitet si organizator i mbledhjes së Pezës. Po ashtu personazhi kryesor që ka qenë një terrorist e gjobvënës, paraqitet si hero popullor.

-“Beni ecën vetë” (1975). Bazuar në filma të ngjashëm të kinematografisë sovjetike, sipas së cilave ishte më mirë të jetoje në fshat, sepse fshati ishte rritur, etj.

-“Në fillim të verës” (1975). Ekzagjerim i tepruar i aktivitetit të njësitit gueril.

-“Rrugicat që kërkonin diell” (1975). Bazohet në zgjimin e rolit të klasës punëtore kundër borgjezisë, në luftë për rendin e ri. Në film jepet si zgjidhje se vetëm Partia Komuniste do t’i sillte të mirën Shqipërisë, gjë që ka rezultuar e pavërtetë.

-“Dimri i fundit” (1976). Skena thellësisht qesharake. Në film ushtria gjermane merret me disa gra të një fshati, a thua se kishte ndonjë rëndësi të madhe. Krijohet përshtypja se ky fshat duhej të ishte Stalingradi.

-“Fijet që priten” (1976). Fantazitë e Sigurimit të Shtetit. Një shqiptar që dikur kishte bashkëpunuar me nazistët vjen i maskuar pas shumë vitesh si shtetas i huaj, këtë herë në shërbim të amerikanëve, britanikëve, etj. Në realitet nuk ka ndodhur asnjë rast i tillë.

-“Ilegalët” (1976). I kushtohet spiunazhit gjatë luftës. Komunistët me arsim fillor, arrijnë të kuptojnë veprimet agjenturore të një kuadri shërbimi sekret të huaj (italian). Pra të pashkollët ishin më lart se kuadri i shkolluar në Itali për punë spiunazhi.

-“Lulëkuqet mbi mure” (1976). Ka subjekt shtëpinë e fëmijës gjatë luftës. Fëmijët bëhen spiunë të komunistëve dhe në fund shfaqin besimin te roli i Partisë Komuniste. Administrata e jetimores paraqitet e pashpirt. Në film është edhe roli i ekonomistit të jetimores. Në të vërtetë këtë funksion e ka pasur babai Nexhmije Hoxhës, fakt të cilin skenaristët nuk e kanë ditur.

-“Përballimi” (1976). Mban lart parimet e luftës së klasave, duke goditur kulakët, avokatët, mësueset e moralin e tyre, borgjezinë e vogël, etj. Filmi i kushtohet procesit të vjedhjes së prodhimit të fshatit. Natyrisht filmi nuk thotë të vërtetën se kriza e vitit 1948 ishte si rezultat i politikës së gabuar të Partisë Komuniste në raport me Jugosllavinë. Në vitin 1947 Shqipëria me kërkesë të jugosllavëve nuk mbolli drithë, por pambuk për industrinë jugosllave. Në film, sekretari politik paraqitet si kuadër i përgatitur. Në film, po ashtu paraqiten klerikët si mashtrues, rasti i hoxhës te peshimi i miellit.

-“Pylli i lirisë” (1976). Tregon se patriotizmi doli nga shtresat inferiore të shoqërisë. Filmi është përbuzës ndaj pronarëve dhe ballistëve. Kleri ortodoks paraqitet si i lidhur me pushtuesin.

-“Tinguj lufte” (1976). Mbi parimet e luftës së klasave. Borgjezia që shtyp vegjëlinë, madje edhe fëmijët dhe shpëtimi që vjen nga Partia Komuniste. Fukarai paraqitet i zgjuar, ndërsa djali i pasanikut si i pazoti për të mësuar artin.

-“Tokë e përgjakur” (1976). Ligjërim i veprimeve të vjedhjes së pronës. Shpëtimi vjen nga Partia Komuniste. Pronarët e tokave paraqiten si kriminelë e gjakpirës. Edhe këtu lufta e klasave.

-“Zonja nga qyteti” (1976).Jehonë jetës socialiste dhe nevojës për të jetuar në fshat. Filmi propagandon pikërisht këtë duke sjellë një imazh krejt tjetër të fshatit, ndryshe nga mizerja e fukarallëku që mbizotëronte atje.

-“Njeriu me top” (1977). Mbështetur mbi parimet e luftës së klasave. Goditen ballistët si shkaktarë të të gjithë të këqija. Paraqiten partizanët sikur nuk digjnin shtëpi teksa ky fakt është i shumëvërtetuar në vitet 1943-1944.

-Shembja e idhujve” (1977). Bën fjalë për vitet ’30. Motivi kryesor është përçarja kombëtare. Prifti katolik paraqitet si mbrojtës i injorancës. Roli i xhandarit theksohet me të folurën e veriut, për të dhënë të kuptohet se “janë të trashë”. Mësuesi që paguhej nga qeveria, është revolucionari që i kupton mirë këto punë.

-“Tomka dhe shokët e tij” (1977). Banalitete nga Lufta e Dytë Botërore. Ushtrisë gjermane arrin t’ia kallë një kalama nga Berati dhe shokët e tij.

-“Gjeneral gramafoni” (1978). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Filmi jep në mënyrë të shtrembër raportet shqiptaro-italiane në zonën e Kuçovës në vitet ‘30. Sipas të dhënave dokumentare, grevat e punëtorëve janë bërë me dijeni të plotë dhe leje të qeverisë së kohës. Po ashtu, prefekti i Beratit nuk ka qenë mendjelehtë sa të vihej në dispozicion të italianëve. Dokumentacioni i kohës provon i hedh poshtë të gjitha ato që ka ndërtuar ky film.

-“I treti” (1978). Film televiziv me temë Sigurimi. Thellësisht imagjinata Sigurimi, sikur të huajt po merreshin aq shumë me Shqipërinë dhe një komunist të saj.

-“Kur hidheshin themelet” (1978). Film televiziv i ndërtuar mbi parimet e luftës së klasave. Ligjërohen veprimet terroriste të komuniste ndaj klasave të tjera, të cilat paraqiten me përshkrime të errëta. Po ashtu roli negativ i misioneve të huaja.

-“Në pyjet me borë ka jetë” (1978). Motivim nga kinematografia sovjetike. Lavdërohet jeta në fshat.

-“Nusja dhe shtetrrethimi” (1978). Edhe këtu ushtria gjermane ka marrë rol policor, shumë e interesuar për të arrestuar një komuniste.

-“Pas gjurmëve” (1978). Parimet e luftës së klasave te fëmijët, të cilët edukohen të bëhen spiunë e të jenë vigjilentë mbi “armikun”. Gjatë filmit shihen skena të konfiskimeve ndaj pronarëve.

-“Vajzat me kordele të kuqe” (1978). Një film kushtuar Institutit Femëror në Tiranë. Në fund kemi pushkatimin e figurës kryesore të filmit. Në të vërtetë nuk njihet asnjë rast i pushkatimit të ndonjë femre me gjyq gjatë luftës.

-“Balonat” (1979).Zmadhim i rolit të kalamajve gjatë luftës. Nuk njihen raste të tilla. Në fund është një manipulim i vrasjes së një fëmije.

-“Këshilltarët” (1979). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Mbështetet në parimet e luftës së klasave. Manipulohet një ngjarje e ndodhur për hakmarrje duke përzier ballistët dhe gjermanët.

-“Mysafiri” (1979). Një film i trilluar nga Sigurimi i Shtetit. Ka në thelb temën e vigjilencës revolucionare. Pra të huajt, amerikanët, anglezët, italianët, etj, na kanë inat që ne kemi arritur kaq shumë suksese dhe duan të na përmbysin rendin socialist.

-“Ne vinim nga lufta” (1979). Mbështetur mbi parimet e luftës së klasave. I kushtohet ditëve të para pas vendosjes së regjimit komunist. Veprimet terroriste të komunistëve paraqiten si të ligjshme apo si reforma.

-“Radiostacioni” (1979). Edhe ky ka në thelb luftën e klasave. I kushtohet betejës për Tiranën, ardhur pas prishjes së marrëveshjes së komunistëve me gjermanët (duhej dukur sikur po luftohej). Në plan të parë shihen luftime me gjermanët, po në thelb është paraqitja e errët e klasave të tjera.

-“Një shoqe nga fshati” (1980). Propagandë mbi jetën e mirë që bëhej në fshat.

-“Agimet e stinës së madhe” (1980). Film televiziv. Mishërohet nga parimet e luftës së klasave. Përligjen veprimet terroriste të komuniste në ditët e para të pushtetit të tyre.

-“Kërcënimi” (1981). Me temë nga Sigurimi i Shtetit. Imagjinata që nuk kanë ndodhur asnjëherë. Ato pak ambasada të huaja në Tiranë, interesoheshin për objektet ushtarake të Shqipërisë sikur ne të ishim ndonjë superfuqi.

-“Në prag të lirisë” (1981). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Manipulon tërësisht ngjarjet e vitit 1944. Paraqiten shtrembër forcat e tjera politike që nuk janë komuniste si p.sh. Partia Socialdemokrate e Musine Kokalarit, apo ngjarje si ajo e 4 shkurtit 1944, e cila nuk ka lidhje me gjermanët, sepse është bërë nga shqiptarët. Filmi është ndërtuar në formën agjitative sikur Partia Komuniste e kishte të drejtë legjitime pushtetin. Po ashtu në film manipulohen të vërteta në lidhje me organizatën e Frontit Nacionalçlirimtar e cila në fakt ishte një maskë në duart e Partisë Komuniste. Po ashtu ky film, mbizotërohet nga fryma klasore.

-“Një natë pa dritë” (1982). Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet jetës së Migjenit. Paraqet të shtrembër krejtësisht realitetin e viteve ’30,të cilin e sheh vetëm me nota të errëta e paragjykuese. Filmi i përmbahet agjitacionit antizogist të propagandës zyrtare të kohës dhe e ka shtrembëruar tërësisht realitetin e viteve ’30, duke u bazuar vetëm në ngjarje apo fakte apo interpretime të vogla. Po ashtu është edhe antifetar dhe antikulturor.

-“Qortimet e vjeshtës” (1982).Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet jetës së Qemal Stafës. E megjithatë, filmi zhvillohet në funksion të propagandës së regjimit komunist, mbi fillesat e lëvizjes komuniste dhe rëndësinë e saj, duke dhënë mesazhin se vetëm komunizmi e shpëton Shqipërinë.

-“Si gjithë të tjerët” (1982). I kushtohet “përkushtimit” të Partisë së Punës për jetimet. Në të vërtetë, ka qindra raporte zyrtare që tregojnë diskriminimin e jetimëve në regjimin komunist

-“Besa e kuqe” (1982). Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet “5 heronjve të Vigut”. Filmi është manipulim historik, pasi dihet se Mirdita në atë kohë nuk e pranonte regjimit komunist që po sillnin partizanët.

-“Era e ngrohtë e thellësive” (1982). Film televiziv. I kushtohet klasës punëtore, duke propaganduar të mirat e socializmit (dështimet ekonomike të të cilit janë të pafundme), kushtet e punës, jetën socialiste, etj.

-“Nëntori i dytë” (1982).Bazuar në ngjarje të vërtetë. Pavarësisht se në përgjithësi është film që përpiqet t’i shpëtojë ndikimit të regjimit në të, nuk ka mundur ta realizojë plotësisht këtë gjë. Filmi minimizon rolin e shtresave të pasura të vendit, madje i paraqit ato si “reaksionare”, sepse i jep rol kryesor fukarenjve. Këta të fundit (vegjëlia), sipas parimeve të luftës së klasave kanë marrë protagonizmin historik. Figura jo të spikatura si p.sh. Hysen Hoxha (xhaxhai i Enver Hoxhës) dalin në rolin e protagonistëve aktivë të atyre ngjarjeve.

-“Njeriu i mirë” (1982). Pavarësisht se përgjithësisht i përmbahet në temën kryesore të tij dashurisë dhe luftës së të aftit me të paaftin, nuk i shpëton dot elementëve të luftës së klasave, si çështja e biografisë dhe “hatasë” së origjinës nga Ballit Kombëtar.

-“Rruga e lirisë” (1982). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Por një film agjitativ që i kushtohet kongresi të grave komuniste në Berat. Filmi i nxjerr gruan nga roli i saj i vërtetë që ka në shoqëri, ndërsa e paraqet këtë kongres (të vitit 1944), në të vërtet formal dhe pa ndonjë ndikim në jetën e jetën, si ngjarje e madhe historike.

-“Dora e ngrohtë” (1983). Një film tipik agjitativ, i mbizotëruar nga parimet e luftës së klasave, ku një armë kriminale e Partisë së Punës si Sigurimi i Shtetit, ka marrë rol edukativ. Në film demaskohen “klasat e përmbysura” të cilat kanë marrë rrugën e vagabondazhit dhe vjedhjes (akte të cilat në fakt i ushtronte prej vitit 1944 regjimi komunist). Hetuesi po ashtu është personazh i dashur, i cili madje del edhe xhiro me ish të pandehurin, i cili ka hyrë në “rrugë të drejtë”, pas dënimit që i dha partia. “Dora e ngrohtë” është Partia e Punës, në fakt që dorë xhelati, përgjegjëse për sa e sa krime në këtë vend.

-“Një emër midis njerëzve” (1983).Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet jetës së Avni Rustemit, por i paraqet të gjitha faktet historike në mënyrë në shtrembër, në funksion të politikës së Partisë së Punës. Falsifikohet si ngjarja e atentatit mbi Esat Totpanin, zhvillimet politike të viteve 1920-1924, zgjedhja e Avni Rustemit deputet, zija e pambajtur për nderin e Leninit në parlament, etj. Filmi përshkruhet nga filli i luftës së klasave dhe i përçarjes.

-“Koha nuk pret” (1983). Film televiziv. I kushtohet vigjilencës së organeve të Sigurimit kundër shqiptarëve jokomuniste. Në një shënim të kohës thuhet se ky film pasqyron përpjekjet e “mbeturinave të reaksionit në bashkëpunim me agjenturat e huaja”, kundër vendosjes së regjimit komunist. Këto përpjekje në fakt, pra çdo orvatje për të kundërshtuar regjimin, janë pozitive.

-“Militanti” (1984).Bazuar në ngjarje të vërtetë. I kushtohet komunistit Vasil Shanto. Por filmi përmban manipulime të shumta historike sepse mbizotërohet nga parimet e luftës së klasave dhe urrejtjes mbi forcat e tjera politike jokomuniste. Veprimet terroriste paraqiten si patriotike.

-“Nata e parë e lirisë” (1984). Propagandon natën e parë të robërisë komuniste si “natë lirie”. Në qendër të filmit janë vjedhjet që i bëhen pasurisë së individëve që për tekat e pushtetit të ri quhen “reaksionarë”.

-“Vendimi” (1984).Bazuar në ngjarje të vërtetë. Por nuk i shpëton frymës së manipulimit të fakteve. Qysh në fillim mashtrohet me faktin e arrestimit në Itali të personazhit real Ludovik Nikaj, i cili rezulton se ka ardhur vetë në vitin 1945 dhe nuk e ka arrestuar kush. Në qendër të filmit janë ngjarjet e majit 1942 në Tiranë, kohë kur gjithë dokumentacioni i Partisë Komuniste ra në dorë të italianëve. Por filmi nuk njeh fare si protagonistë, drejtuesit e Partisë Komuniste si Miladin Popoviçin dhe Dushan Mugoshën, duke u orvatur haptazi ta paraqesë Enver Hoxhën si drejtuesit e PKSH-së. Po ashtu personazhi që është në rolin e Zef Ndojë, nuk u vra në qeli, por u vra pasi u arratis nga burgu.

-“Asgjë nuk harrohet” (1985). Bazuar në ngjarje të vërtetë. Faktet janë shtrembëruar të gjitha. Qëllimi i filmit është të sjellë vijimësinë armiqësore të Ballit Kombëtar.

-“Hije që mbeten pas” (1985). Filmi synon të fusë frymën e përçarjes dhe denoncimit brenda familjes. Në një shoqëri si ajo komuniste, e ndërtuar e gjitha mbi bazën e vjedhjes së pasurisë së tjetrit dhe mbi krimin, nuk ka asnjë lloj të drejtë të bëjë moral për gjëra të vogla korrupsioni.

Engel Remarks on U.S. Policy toward Kosovo

March 23, 2017 by dgreca

WASHINGTON—Representative Eliot L. Engel, Ranking Member of the House Committee on Foreign Affairs, today delivered the following remarks in the United States House of Representatives regarding American policy toward Kosovo:

“Mr. Speaker: an Olympic gold medal; ground-breaking international conferences on religious cooperation and tolerance; membership in the World Bank, the IMF, and other international bodies; and recognition by more than 110 countries. These are only some of the accomplishments of the young nation of Kosovo, or Kosova, as I have often referred to it.

“The United States was among the first to recognize Kosovo and today we are its strongest backer, and rightfully so. First recognized by President Bush, relations only deepened under President Obama. For that, Kosovo proudly has become the strongest supporter of the United States in Europe, sitting at an 85 percent approval rating.

“This is not to say that Kosovo is a perfect country. We’re not a perfect country. Corruption needs to be attacked in Kosovo, judicial reform is progressing far too slowly, and official unemployment hovers at just above 30 percent. So there’s hard work to be done. There’s obviously a lot of work to do.

“But I’ve visited this country again and again and again and again, and every time, I see progress, and I know there’s a bright future. I’ve often said that as an American I can go all around the world, but I’ll never get greeted with more love and friendship than I will in Kosovo. People there truly love Americans and all things American.

“So the best way to help Kosovo is through continued, strong support, as the United States has done for many years. But too many impediments stand in the way—many of them coming from outside of Kosovo’s borders.

“For example, Kosovo wants what most countries across the region want: to become part of a secure and integrated Europe—membership in the European Union and NATO. Yet just five European holdouts stand in the way of this progress for Kosovo. And when it comes to United Nations membership, Kosovo’s way forward is blocked by Serbia and its ally Russia.

“In fact, Serbia seeks to block Kosovo at almost every turn, and lately has been escalating tensions. Both Serbia and Kosovo want to go to the European Union and I support both of them getting into the European Union. But one of those countries shouldn’t try to block another one, and Serbia has repeatedly tried to make it difficult for Kosovo to get into the EU and to get other things as well.

“Serbia recently sent into Kosovo’s north a propaganda train emblazoned with the words ‘Serbia is Kosovo’—written in 21 languages—to foment discord among Kosovo’s small Serbian population. It pushed the building of a wall in Mitrovica, a tiny city straddling the cleavages of Kosovo’s interethnic divide. While that wall has now come down, the scars remain. Serbia has continued to deny justice to the loved ones of hundreds of victims of its campaign of ethnic cleansing, including three American citizens, the Bytici brothers. And there is all kind of insults from a train and other things, giving propaganda against Kosovo by Serbia, pushed to the Serbian-Kosovo border that helps to escalate tensions rather than bring them down.

“As a result of a Serbian INTERPOL arrest warrant, French authorities recently detained former Kosovo Prime Minister Ramush Haradinaj, who has already been acquitted twice by an international tribunal. You know, we in the United States have this wonderful thing of no double jeopardy. If you go trial and you’re acquitted, you cannot be tried on the same thing again. That isn’t true of many countries. And so, Ramush Haradinaj was accused of war crimes, went to The Hague, spent many many weeks and months there, was acquitted, and then was recharged again and had to go back to The Hague to have another trial, on which he was again acquitted. Now Serbia has manipulated INTERPOL to try to get a third trial on the same, on essentially the same matter, for Ramush Haradinaj again. This to me is unconscionable and shows tremendous bad faith on the part of the Serbian government.

“Serbia also fought Kosovo’s membership in UNESCO—ultimately, a self-defeating act, because among Kosovo’s most cherished historic cultural institutions are its 13th-century Serbian Orthodox Churches. Kosovo did not get into UNESCO. It failed by three votes and again the Serbian interruption played a major role in preventing them from getting into UNESCO. The United States fought to have Kosovo into UNESCO, but ultimately again lost by three votes.

“Kosovo and Serbia have sat down across the negotiating table in talks facilitated by the European Union. Those talks showed some progress. They resulted in an agreement calling for normalization. I even nominated, at that time, the Prime Ministers of Kosovo and Serbia, along with the EU’s former foreign policy head, Baroness Catherine Ashton, for the Nobel Peace Prize.

“Unfortunately, today, I question these successes. What kind of normalization involves stoking tensions among a neighbor’s minority population and standing in the way of international integration? That’s what Serbia is doing to Kosovo, and it should be stopped.

“And you know in terms of Ramush Haradinaj, trying to try him again, I don’t know why the government of Serbia seems intent on rekindling twenty- and thirty-year-old Balkan wars. There were terrible things that happen in war and terrible things that happened on both sides, but the man was found innocent twice, and this is nothing more than bad faith on the part of the Serbian government and harassment.

“It might come as a surprise to you, Mr. Speaker, but nine years on as a free and independent country, Kosovo still has no army. That’s right: a sovereign nation-state without an army. It has a small, lightly-armed Security Force, but nothing resembling the large, Russian-equipped Serbian military just next door.

“Earlier this month, Kosovo took a small step toward establishing its army: legislation was submitted to parliament. Like the legislative process here in the United States, the introduction of a bill is only the opening note on a much larger and longer sheet of music, a score which involves consultation with regional partners, the international community, domestic minorities, and NGOs.

“We all know how this process works. There’s back and forth. There’s give and take. Supporters and opponents alike are welcome into the arena, and all positions are heard. The process accounts for everybody’s concerns in some way or another.

“So what’s in this proposal? What would Kosovo’s army look like?

“It would be multiethnic, just as the Kosovo Security Force and the Kosovo Police are now. It would partner with western countries and, hopefully, NATO in pursuit of greater regional and international stability. It would be defensive and non-threatening to Kosovo’s neighbors.

“Mr. Speaker, it would be exactly what the United States wants to see in a partner.

“Yet, while Kosovo slowly moves to set up its small defensive force, Serbia is beefing up its military with full Russian backing. It is taking deliveries of T-72 tanks, MIG-29 fighters, and S-300 anti-aircraft missile systems, courtesy of Moscow and Vladimir Putin.

“So I’m a little confused, Mr. Speaker.

“Kosovo, a country we support and which supports us, wants what every other country in the world has: a basic army, in which its citizens can serve their nation, and probably serve alongside our own military if given the chance. What do we do? We offer rebukes and diplomatic threats. We make it clear that we don’t support Kosovo having an army at this time. That is absolutely absurd and is a position that we ought to change and change quickly.

“Yet Russian weapons and materiel are pouring into Serbia, courtesy of Vladimir Putin. And as far as I can tell, the United States has stood in silence.

“So regardless, Mr. Speaker, America’s relations with Kosovo are strong and the future is bright. We need to stay on that course. Kosovo is a young country, and I have been there many many times. It’s not even ten years old. We know better than anyone that building a democracy is hard work. Sometimes you’ll face setbacks. Sometimes you need a helping hand. That’s why American support is more important than ever. That’s why the United States should work to deepen our ties, enrich our mutual understanding, and continue to bring stability to the entire Balkan region. That’s the way to a more prosperous, democratic, and multi-ethnic Kosovo, and that’s the way for the United States to see a Balkan region free, at peace, and part of the whole of Europe.

“Meanwhile, France should send Ramush Haradinaj home. Enough is enough already. We cannot stand for anymore of this nonsense.

“The United States should stand by Kosovo. Kosovo is a free and independent country. For many years they were fed all sorts of lies about the United States during the old communist regime in the ‘50s and ‘60s and ‘70s, but you know what? The people of Kosovo didn’t believe a word of it. So I would say to my colleagues, and to my friends, and to all of our American citizens, when you visit Kosovo you’ll know and you’ll be proud to be an American, because people come up to you in the street want to touch you, want to talk to you, want to do everything and be everything American. And those are the types of friends that we need.

“America does much for many many people around the world, many many nations, and sometimes we feel it is not appreciated. But not in Kosovo. Everything that the United States has helped that country with is appreciated from everyone, from the Prime Minister to the President, to people in government, to the average people in the street. I very often have people coming up to me in the street, wanting to talk to me, they recognize me. They say, “Thank you. Thank you to America for standing by us for our independence. Thank you to America for being strong and keeping us strong.” And so those are the kinds of friends I want to have. Those are the types of people I want to have.

“So I would say to the people of Kosovo and the government of Kosovo: the United States stands by you and always will stand by you. And I would say to the government of Serbia: we support the aspirations of the Serbian people to enter the European Union, but Serbia ought to stop doing what it’s doing to block Kosovo. Serbia ought to stop its belligerent moves against Kosovo. Both countries should go into the European Union, and eventually NATO. And each one should not help, not stop each other, they should help each other.”

KONGRESMENI ELIOT L. ENGEL MBI POLITIKËN AMERIKANE NDAJ KOSOVËS

March 23, 2017 by dgreca

Përgatitur nga Frank Shkreli/

Përfaqsuesi demokrat në Kongresin amerikan, njëherazi edhe nën-Kryetar i Komisionit të Dhomës së Përfaqsuesve për Politikën e Jashtme dhe njohës i mirë i çështjeve shqiptare në Ballkan, Eliot Engel mbajti të mërkurën një fjalim mbi politikën e Shteteve të Bashkuara karshi Republikës së Kosovës.

Fillimisht, miku i njohur i shqiptarëve numëroi ato që ai tha se janë suksese dhe arritje të viteve të fundit të shtetit më të ri në Evropë, duke përfshirë ndër të tjera medaljen e parë të artë olimpike të Kosovës, mbajtjen e konferencave me rëndësi ndërkombëtare mbi bashkpunimin dhe tolerancën në fushën fetare atje, antarësimin e Kosovës në Bankën Botërore, në Fondin Monetar Ndërkombëtar dhe në ente të tjera botërore, si dhe njohjen diplomatike deri tashti të pavarësisë së Kosovës nga më shumë se 110 shtete të botës. Ai theksoi në fjalimin e tij në Dhomën e Përfaqsuesve, se këto janë vetëm disa prej arrijtjeve të deri tanishme të shtetit të ri të Kosovës.

“Shtetet e Bashkuara kanë qenë ndër të parat shtete që kanë njohur më së pari pavarësinë e Kosovës dhe sot jemi mbështetsi më i fortë i saj dhe me të drejtë”, nënvijoi kongresmeni Engel. Së pari, Kosovën e njohu si shtet të pavarur Presidenti Xhorxh Bush dhe marëdhëniet vazhduan të forcoheshin gjatë administratës së Presidentit Barack Obama. Si përfundim, Republika e Kosovës, theksoi ai, krenarisht e konsideron veten si mbështetsja më e fortë e Shteteve të Bashkuara në Evropë.

Mirëpo, Zoti Eliot Engel nënvijoi se kjo nuk do të thotë se Kosova është një vend i përsosur në çdo pikëpamje. “As ne nuk jemi një vend i përsosur”, u shpreh ligjvensi amerikan, por “Korrupsioni në Kosovë duhet të luftohet dhe reforma në drejtësi po zhvillohet me një ritëm tepër të ngadalëshëm, ndërkohë që përqindja zyrtare e papunësisë sillet diku rreth 30 për qind. Si rrjedhim, është e qartë se në Kosovë mbetet shumë për tu bërë”, deklaroi njëri prej mbështetsve më të mëdhej të Kosovës dhe të shqiptarëve në përgjithsi, në Kongresin amerikan.

Por, në fjalimin e tij mjaft të gjatë, Zoti Engel iu këthye përsëri optimizmit të tij mbi të ardhmen e Kosovës, duke thënë se nga vizitat e shumëta që i ka bërë atij vendi gjatë viteve, ai ka parë secilën herë përparimin e bërë atje, duke thënë se “Jam i bindur për të ardhmen e shkëlqyer të Kosovës.” Ai u shpreh se siç e ka thënë shpesh herë, se kurdo që udhtojë nepër botë si shtetas amerikan, askund nuk më presin me më shumë dashuri e miqësi se ç’është rasti kur vizitoj Kosovën. “Njerëzit në Kosovë”, shtoi ai, “me të vërtetë i duan amerikanët dhe çdo gjë amerikane”.

Ai iu drejtua Dhomës së Përfaqsuesve të Shteteteve të Bashkuara duke thënë se në këtë moment, “Mënyra më e mirë për të ndihmuar Republikën e Kosovës është me mbështetje të fortë, ashtu siç kanë bërë Shtetet e Bashkuara gjatë viteve”. Por, ai tha se ekzistojnë pengesa të mëdha ndaj zhvillimit normal të Kosovës, shumica e të cilave vijnë nga jashtë kufijve të Kosovës. Ai tha se Kosova dëshiron, ashtu si të gjitha vendet e rajonit, të bëhet pjesë e një Evrope të sigurt e të integruar, me antarësim në NATO dhe në Bashkimin Evropian. Si shëmbull i këtyre pengesave nga jashtë, ligjvensi amerikan përmendi mos njohjen e shtetit të Kosovës nga “Pesë vende evropiane dhe bllokimin e antarësimit të Republikës së Kosovës në Organizatën e Kombeve Bashkuara nga Serbia dhe aleatja e saj Rusia”, u shpreh ai.

“Në fakt, Serbia po përpiqet të bllokojë Kosovën në çdo rast dhe kohët e fundit ka shtuar tensionet” në rajon u kujtoi ai kolegëve të tij. Si masa tensioni të mbsëhtetura nga Serbia, ligjvensi amerikan Eliot Engel përmendi trenin propagandistik të mbishkruar në 21 gjuhë të huaja me fjalët, “Kosova është Serbi”, me qëllim për të shkaktuar trazira në radhët e popullsisë së vogël serbe në Kosovë — dhe ndërtimin e murit famëkeq në Mitrovicë. Për më tepër, “Serbia, vazhdon tu mohojë drejtësinë familjeve shqiptare të qindra viktimave si rezultat i fushatës serbe të spastrimit etnik kundër shqiptarëve, përfshirë rastin e tre vëllëzërve Bytyqi, shtetas amerikanë”, theksoi Z. Engel. Ai përmendi gjithashtu edhe urdhër arrestin e Interpolit serb për Ramush Haradinaj, i cili u arrestua nga autoritetet franceze, por i cili është gjetur dy herë i pafajshëm nga tribunali ndërkombëtar, theksoi Engel. Franca, tha ai, “Duhet ta lejojë Ramush Haradinajn të këthehet në Atdhe. Mjaft është mjaftë”, deklaroi kongresmeni amerikan para Kongresit.

Në vijim, ai shprehu dyshimin e të ashtuquajturit sukses të bisedimeve, midis Beogradit e Prishtinës, të ndërmjetësuara nga Bashkimi Evropian, duke thënë se “Serbia po pengon integrimin ndërkombëtar të Kosovës dhe se kësaj duhet t’i thuhet stop njëherë e mirë!” Në fjalimin e tij, Zoti Engel iu drejtua kolegëve ligjvenës në Kongres duke thënë se, “Ju mund të habiteni të mësoni se pas 9 vjetësh si shtet i lirë e i pavarur, Kosova ende nuk ka një ushtri të vetën. Pra, një shtet i pavarur e sovran, pa ushtri! Kosova”, tha ai, “ka një Forcë Sigurie, por asgjë në krahasim me forcat e mëdha të armatosura serbe dhe të furnizuara mirë nga Rusia”, në kufirin e saj. Ai theksoi se është aburd fakti që Shtetet e Bashkuara nuk mbështesin, tani për tani, themelimin e një ushtrie të shtetit të Kosovës. Është një qëndrim që duhet të ndryshojë sa më parë nga ana e Washingtonit, pasi armët dhe furnizimet ruse vazhdojnë të dërgohen pa pengesë në Serbi, me miratimin e Vladimir Putinit.

Megjithëtë, Eliot Engel theksoi se marrëdhëniet e Amerikës me Kosovën janë të forta dhe e ardhmja e tyre është e shkëlqyeshme. Duhet të qëndrojmë dhe të vazhdojmë në këtë rrugë, ka thënë ai. “Si shtet i ri”, Kosova nënvijoi ai, “ka nevojë për ndihmë. Ne e dimë më mirë se çdo kush se sa e vështirë është të ndërtohet demokracia, nganjëherë haset në pengesa e herë të tjera është e mevojshme ndihma”, u shpreh ai para Kongresit. Z. Engel nevijoi se mbështetja amerikane për Kosovën tani, është më e rëndësishme se kurrë më parë. Kjo është arsyeja, theksoi miku i shqiptarëve në Kongresin amerikan, që Shtetet e Bashkuara të punojnë për thellimin e marrëdhënieve tona, të shtojmë mirëkuptimin dhe të vazhdojmë të mbështesim stabilitetin anë e mbanë gadishullit ballkanik. “Kjo është mënyra e vetme për të garantuar një Kosovë më të begatshme, më demokratike dhe multi-etnike dhe kjo është mënyra që Shtetet e Bashkuara të krijojnë gjtihashtu edhe një rajon të lirë dhe në paqë në Ballkan, si pjesë e një Evrope të bashkuar.

Në fund të fjalimit, Elot Engel u bëri thirrje Shteteve të Bashkuar që të vazhdojnë të qëndrojnë pranë Kosovës si shtet i lirë e i pavarur. Për shumë vite, shtoi ai, popullit të Kosovës u ishin mbushur veshët me gënjeshtra e propagandë kundër Shteteve të Bashkuara gjatë sundimit të regjimeve komuniste shekullin e kaluar, por ata nuk i kanë besuar kurrë ato rrena, tha Z. Engel. “Populli i Kosovës, pohoi ai, është mirënjohës për të gjitha ato që Shtetet e Bashkuara kanë bërë për atë vend në të kaluarën. Është një popull të cilin e dua për mik, për miq të tillë kemi nevojë”, u shpreh Engel.

Zoti Engel e përfundoi fjalimin e tij të mërkurën, në sallen e madhe të Dhomës së Përfaqsuesve, me një mesazh për popullin dhe qeverinë e Kosovës, duke deklaruar se “Shtetet e Bashkuara qëndrojnë pranë jush dhe do të jenë gjithmonë me ju”. Ndërsa iu drejtua qeverisë së Serbisë me këto fjalë: “Ne përkrahim aspiratat e popullit serb për antarësim në Bashkimin Evropian, por Serbia duhet të ndalojë menjëherë masat që ka ndërmarrë për bllokimin e antarësimit të Kosovës dhe të ndërpresi njëherë e mirë masat luftënxitëse kundër Republikës së Kosovës.” Të dy shtetet, tha në fund të fjalimit të tij Z. Engel, “duhet të antarësohen në Bashkimin Evropian dhe eventualisht në NATO, pa u penguar nga njëra tjetra.”

Përgatiti Frank Shkreli

Më poshtë teskti i plotë i fjalimit të Z. Engel në anglisht:

Në 18 vjetorin e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë: Binomi i pandarë – NATO dhe Kosova

March 23, 2017 by dgreca

Shkruan: Prof. Asoc, Dr. Enver Bytyçi/Nesër mbushen 18 vite nga koha kur avionët e NATO-s filluan bombardimet kundër caqeve ushtarake të Serbisë. Në orën 19. 45 të datës 24 mars 1999 avionët e Aleancës lëshuan mbi Jugosllavinë e mbetur bombat e para, duke shënuar fillimin e një fushate historike për t’i dhënë fund një konflikti më shumë se njëshekullor në Kosovë. Presidenti amerikan, Bill Clinton, atë natë mbajti para popullit amerikan fjalimin historik, duke lajmëruar se ai kishte urdhëruar Aleancën Atlantike të fillonte operacionin ushtarak, si mundësi e vetme e zgjidhjes së konfliktit shqiptaro-serb në Kosovë. Duke njoftuar urdhërin e tij për bombardimet kundër Serbisë, Bill Clinton u tha amerikanëve se “Ne dhe Aleanca e NATO-s kemi bërë të gjitha përpjekjet, me qëllim që të arrinim një zgjidhje paqësore të konfliktit në Kosovë. Por presidenti Milosheviç, i cili në të kaluarën e afërt shkaktoi luftra të tmerrshmë në Kroaci e në Bosnjë, ka vendosur në favor të agresionit në vend se të paqes”. Presidenti amerikan në atë fjalim para kombit amerikan përcaktoi dhe objektivat strategjike të operacioneve ushtarake, të cilat konsistonin në demonstrimin e forcës kundër agresionit të Milosheviçit në Kosovë, që ai të ndalë sulmet kundër civilëve të pambrojtur, si dhe të dobësohej fuqia ushtarake e Serbisë, me qëllim që ajo të mos mund të vazhdonte me tej agresionin e saj ushtarak në Kosovë. Dhe jo vetëm Bill Clinton… Thuajse në të njëjtën njëjtën orë dolën atë natë në ekranet e televizioneve kombëtare udhëheqësit kryesorë të Europës Perendimore për t’u kumtuar popujve të tyre vendimin për t’i ardhur në ndihmë një populli që po përndiqej, masakrohej dhe shpërngulej prej trojeve të veta, shqiptarëve të Kosovës. Tony Blair në Londër, Gerhard Schreoder në Berlin, Shirak në Paris e të tjerë burra shteti u detyruan të justifikonin aksionin ushtarak të ushtrive të tyre, me qëllim që ky aksion të merrte dimensionet e veta reale. Kancelarit gjerman i duhej të shpjegonte se pse Gjermania për herë të parëpas Luftës së Dytë Botërore do ta nxirrte ushtrinë e saj jashtë kazermave të mbyllura e do t’i bashkëngjitej veprimeve luftarake të Aleancës. NATO për herë të parë në historinë e saj 50 vjeçare u bashkua njëzëri për t’i dhënë një mësim të mirë agresionit serb në Kosovë dhe për të parandaluar katastrofën humanitare dhe zgjerimin e konfliktit në rajon. Ishte aksioni i parë ushtarak i Aleancës në një territor jashtë vendeve anëtare të saj. Ishte gjithashtu kthesa më e rëndësishme në vendosjen e rendit të ri botëror pas rënies së Murit të Berlinit. Ishte kjo një ndërmarrje ushtarake më e madhja në historinë e NATO-s, pas shterrimit të të gjitha mjeteve diplomatike e politike preventive për t’i dhënë fund terrorit serb të Milosheviçit në Kosovë. Katër ditë pas fillimit të bombardimeve,më 28 mars, ministri i Mbrojtes i Gjermanisë, Rudolph Scharping kishte folur për herë të parë “për krime kundër njerëzimit” të Beogradit në Koosovë. Ndërsa pak ditë më pas, ministri i Jashtëm gjerman, Joschka Fischer, masakrat e dhunën e Milosheviçit në Kosovë i konsideroi si “Makineria e vdekjes e Milosheviçit” dhe foli për “SS-të serbë”, ndërkohë që kundështarët e sulmeve të NATO-s i quajti “përkrahës të fashizmit të ri”. Fischer shkoi më tej, kur masakrat në Kosovë i krahasoi me Aushvicin. Ai u shpreh se “Nuk kam mësuar vetëm nga nocioni “kurrë më luftë”, përkundrazi, kam mësuar nga nocioni “kurrë më një Aushvic i ri”. Po ashtu Tony Blair paralajmëroi se Europa nuk mund të pranonte që në fund të shekullit të XX të përsëritej koha e nazizmit. Nato vazhdoi bombardimet e saj kundër caqeve ushtarake e policore të Serbisë në një hark kohor prej 78 ditësh. Gjatë gjithë kësaj kohe Aleanca koordinoi jo vetëm programin e përditshëm të sulmeve ajrore, por edhe operacionin mediatik, me qëllim që opinioni publik të ishte gjithnjë i informuar dhe të mbështeste operacionet ushtarake të NATO-s. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në Bruksel dhe në disa qendra të tjera europiane u krijuan qendrat mediale të informacionit. Më e rëndësishmja prej tyre ishte Qendra Mediale e Operacioneve (Media Operations Centre – MOC) në selinë e NATO-s në Briuksel, ku u angazhuan së paku 20 ekspertët më të mirë të përpunimit të informacionit. Këtë qendër e drejtonte Alastair Campbell, një nga këshilltarët më të zotë te Tony Blair. U formuan gjithashtu kompanitë e performancës së imazhit të luftës. Të gjithë personazhet mediatikë, zëdhënësi i NATO-s Jamie Shea, gjeneralët, ekspertët, politikanët, u angazhuan të argumentonin se “Përse kjo luftë kishte kaq shumë rëndësi për rendin e ri botëror”. Zëdhënësi Jamie Shea thoshte se “Kosova ishte e para luftë mediatike. Përdorimi i medias, beteja për përpunimin e opinionit ishin po aq të rëndësishme sa edhe sulmet ajrore”. Ndërkaq videokonferencat patën një efekt të jashtëzakonshëm sa i përket ritmikës së trajtimit të tematikave dhe proceseve. Megjithatë, siç ndodh në të gjitha rastet e konflikteve në botë, edhe në rastin e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë konflikti çoi në polarizimin e palëve kundërshtare. Kundërshtarët e intervenimit të NATO-s në Kosovë e trajtuan konfliktin si pjesë të interesit dhe strategjisë së Perendimit dhe NATO-s, veçmas SHBA-ve, për zgjerimin e zonave të influencës. Organizatat e Lëvisjes për Paqen demonstruan dhe protestuan fushqishëm kundër luftës dhe ndërhyrjes së Aleancës në Kosovë. Në këto demonstrime kishte ndikim dhe intervenim nga pala kundërshtare Serbia dhe Rusia. Por pati gjithashtu raste kur kjo qasje u dekonspirua. Psh gjatë një proteste anti-NATO në Berlin protestuesit me kombësi serbe kishin hedhur parullat “Vdekje shqiptarëve”! Kjo e kompromentoi qëllimin e protestës, sepse në opinionin publik perendimor u dha mesazhi se “kërkohej ndalimi i përdorimit të forcës, për të legjitimuar dhunën e terrorin serb në Kosovë”. E gjithë dinamika e zhvillimeve të 78 ditëve të intervenimit ushtarak të NATO-s për Kosovën u zhvillua përmes debatit, nëse sulmet ajrore të saj ishin ose jo legjitime. E vërteta është se për këto sulme nuk pati një mandat të Këshillit të Sigurimit, siç edhe parashikohet në nenin 52 të Kartës së OKB-së. Kjo ndodhi për shkak se Rusia paralajmëroi veton e saj sa i përket autorizimit të aksionit ushtarak kundër Serbisë. Mungesa e një mandati të Këshillit të Sigurimit i çoi shumë ekspertë të konkludonin se bombardimet e NATO-s në Kosovë ishin të paligjshme nga pikëpamja e së drejtës ndërkombëtare. Formalisht kjo ka një impakt jolegjitimiteti. Por në përmbajtje ekziston një e vërtetë tjetër substanciale. Kjo për disa arësye: 1. Masat e diplomacisë preventive të Bashkësisë Ndërkombëtare për ndërprerjen e dhunës serbe në Kosovë jane unikale, të papërsëritshme, së paku deri në këtë kohë. Për t’i dhënë fund këtij konflikti bashkësia ndërkombëtare, SHBA-të, NATO dhe BE punuan në koordinim me njëri-tjetrin në një periudhë kohore të gjatë. Ata u udhëhoqën nga përvoja e mëparshme e mosveprimit në Bosnjë, ku makineria ushtarake serbe shkaktoi terror masiv e masakroi mbi 150 mijë muslimanë, në emër të idesë së çmendur të “Serbisë së Madhe”. Cituar nga historiani me famë europiane, Holm Sundhaussen, Milosheviçi më 1989 kishte deklaruar se “Serbia ose do të bëhet e madhe, ose nuk do të ekzistojë fare”. Kjo formulë hitleriane e kishte zgjuar komunitetin ndërkombëtar. Prandaj bota demokratike krijoi instrumentet e parandalimit të dhunës e agresionit serb në Kosovë. U krijua Grupi i Kontaktit, në të cilin bënin pjesë SHBA-të, Gjermania, Britania e Madhe, Franca, Rusia dhe Italia. Këshilli i Sigurimit e shqyrtoi situatën në Kosovë katër herë dhe në rezolutën 1190 të 30 shtatorit 1998 arriti në përfundimin se “Situata në Kosovë rrezikon një katastrofë humanitare dhe që ta përhapë konfliktin në të gjithë rajonin”. Ky konstatim, i votuar edhe nga Rusia, sipas kapitullit VII të OKB-së justifkon ndërhyrjen ushtarake për t’i dhënë fund konfliktit. Nëse Rusia nuk dha Ok e saj për këtë operacion, kjo ka të bëjë kryekëput me interesat e saj gjeopolitike, por jo me qëllimet dhe misionin që përcakton Karta e OKB-së. Kjo do të thotë se legjitimitetin e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë e ka cënuar qëllimisht e drejta për veto e Rusisë. Ndërkohë përmbajtësisht ajo parashikohet në Kartën e OKB-së, përkatësisht në kapitullin VII të saj. 2. Legjtimitetin e ndërhyrjes ushtarake të NATO-s në Kosovë e përforcon fakti se para kësaj ndërhyrjeje u zhvillua në Ramboullet të Francës Konferenca për Kosovën, marrëveshjen e së cilës e firmosi pala shqiptare dhe e refuzoi pala serbe. Refuzimi i marrëveshjes nga Beogradi ishte fundi i një procesi dialogues dhe preventiv që konflikti të zgjidhej me mirëkuptim dhe në mënyrë paqësore. 3. Por këtë legjitimitet e përforcon gjithashtu fakti se në përfundim të luftës Këshilli i Sigurimit miratoi një rezolutë të posaçme, atë me nr 1244, e cila e vuri Kosovën nën protektoratin ndërkombëtar dhe sigurinë e saj nën autoritetin e NATO-s. Kjo rezolutë e votuar edhe nga rusët pas kapitullimit të Milosheviçit e shndërroi në null gjithë procesin e mëparshëm, duke legjitimuar jo vetëm bombardimet e NATO-s kundër Serbisë, por edhe duke përcaktuar të ardhmen e Kosovës sa i përket statusit dhe ushtrimit të vullnetit politik të shqiptarëve dhe banorëve të tjerë të saj. 4. Sa i përket legjitimitetit të ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë ekspertiza mund të operojë edhe me një lloj deduksioni të tillë: Nëse Këshilli i Sigurimit do të autorizonte një ndërhyrje të forcës në Kosovë e ndërkohë NATO nuk do të donte ta ndërmerrte këtë aksion, cili do të ishte rezultatntja e një autorizimi të tillë? Eshtë krejt e natyrshme se Këshilli i Sigurimit nuk mund të impononte një aksion ushtarak të NATO-s. Helmetkaltërit e OKB-së do viheshin në situatën e masakrës së Sebrenicës. Prandaj më i rëndësishëm se një autorizim i KS ishte dhe mbetet vullneti i vendeve anëtare të NATO-s për të ndërhyrë dhe për t’i dhënë fund konfliktit në Kosovë. Kompaktësia e vendeve anëtare të NATO-s ishte suksesi më i madh i këtij aksioni. Duhet thënë se në këtë proces pati përpjekje për të ndaluar sulmet me rastin e festave të Pashkëve Ortodokse, por ato përpjekje dështuan. Një inciativë të tillë e ndërmori ministri i Jashtëm i Italisë, Lamberto Dini, i mbështetur nga Greqia dhe Franca, por Madllein Olbright dhe Joschka Fischer paralizuan përpjekjet e tyre për t’i dhënë Milosheviçit një sinjal se ai mund të tolerohej në terrorin që ushtronte kundër shqiptarëve në Kosovë. Më 9 qershor 1999 u nënshkrua në Kumanovë marrëveshja për paqen midis NATO-s dhe përfaqësuesve të Milosheviçit. Më 10 qershor u miratua në KS të OKB-së rezoluta 1244, e cila e shkëputi Kosovën përfundimisht nga Serbia dhe i dha asaj të drejtën për vetëvendosje. Më 12 qershor 1999 trupat ushtarake të NATO-s nën siglën e KFOR-it hyjnë në Kosovë dhe e vendosin atë përfundimisht në hartën e një vendi të lidhur me Aleancën Atkantike, Bashkimin Europian dhe vlerat amerikane të demokracisë. Pa këtë ndërhyrje Kosova nuk do të mund të shpallej e pavarur më 17 shkurt 2008. Megjithatë asaj i mbetet ende rrugë derisa të pranohet në OKB dhe në të gjitha institucionet ndërkombëtare. Kosova ka nevojë të integrohet në BE e sidomos në NATO. Institucionet e saj nuk duhet të harrojnë se mund të konsolidohen së pari përmes përkushtimit të politikës, por edhe përmes mbështetjes së vazhdueshme të NATO-s, SHBA-ve dhe Bashkimit Europian.

Shqipëri-Dita e Sulltan Nevruzit

March 22, 2017 by dgreca

Dita e Sulltan Nevruzit, presidenti Bujar Nishani uron nga teqeja e Ali Postivanit në Përmet/

Presidenti Republikës, Bujar Nishani dhe zonja e Parë, Odeta Nishani morën pjesë në kremtimet e festës tradicionale të Sulltan Nevruzit në Teqenë e Baba Aliut, në Ali Postivan të Përmetit, duke uruar përzemërsisht këtë ditë të shenjtë të besimtarëve bektashinj.Me këtë rast Presidenti i Republikës dekoroi me Titullin “Naim Frashëri” klerikun dhe udhëheqësin e shquar shpirtëror të bektashinjve, Baba Hekuran Nikollari me motivacionin: “Për kontributin e rëndësishëm në ringritjen, ruajtjen dhe përhapjen e besimit bektashian. Me vullnetin e Zotit si dhe talentin e përkushtimin e tij u ka ofruar besimtarëve bektashianë paqen fetare, dorën e ngrohtë, karakterin atdhetar, dashurinë hyjnore si edhe shpresë e besim tek mendimi filozofik që përfaqëson”.Në fjalën e Tij përshëndetëse, Kreu i Shtetit shqiptar theksoi:Së pari dëshiroj t’ju uroj nga zemra: Gëzuar festën e Festën e bekuar të Sulltan Novruzit, Gëzuar të gjithëve! Në këtë bukuri që të shikon syri këtu, s’ka sesi zemra të mos jetë njerëzore, e shpirti të jetë bujar.Jam shumë i lumtur që jemi sot së bashku në ditëlindjen e Imam Aliut, këtu në Teqen e Ali Postivanit, në këtë strehë piktoreske të Zotit, natyrës dhe njeriut.

Jam shumë i lumtur të dashur miq që pata edhe ftesën, edhe dëshirën për të më mikpritur, por edhe të jem këtu sot së bashku me ju në një ditë të shenjtë, në një ditë të madhe, në një ditë të veçantë, në ditën e lindjes së Imam Aliut këtu në Teqenë e Ali Postivanit, në këtë strehë sa piktoreske të Zotit, aq edhe të njeriut. Është një kënaqësi për mua dhe një privilegj si President i Republikës, por edhe si një qytetar i thjeshtë, si njëri prej jush që ta uroj këtë festë gjithë bashkësinë e ndritur të bektashinjve, për të gjithë bektashinjtë shqiptarë e për të gjithë bektashinjtë anembanë botës dhe njëkohësisht të shpreh mirënjohjen e nderimin për punën e përkushtimin e klerikëve bektashinj, të cilët me aq pasion, me dashuri, me përunjësi dhe me besim, përpiqen çdo ditë për të lehtësuar vështirësitë, problemet e njerëzve tanë dhe për t’i orientuar ata drejt rrugës më të mirë, drejt rrugës së parimeve për të cilat në çdo kemi e do të kemi gjithnjë nevojë.

Sot ne festojmë ditën më të rëndësishme të besimit bektashian, ditën e ringjalljes dhe shpresës dhe të gjithë ne lutemi për një të ardhme më të mirë për veten tonë, për familjet tona, për fëmijët tanë, por ne lutemi për një të ardhme më të mirë edhe për të gjithë shqiptarët.

Kam ardhur këtu në Teqen e Alipostivanit, ë bashku me, pranë jush, sepse vetë besimi bektashi sikurse çdo besim tjetër merr vlerën e së vërtetës kur rrezaton edhe në zonat më të thella, anembanë trojeve tona shqiptare, dhe prek nga afër çdo zemër shqiptari, jo vetëm këtu në Alipostivan, jo vetëm në Përmet e në Këlcyrë, jo vetëm në Skrapar e Tepelenë, por deri në Amerikën e largët ku komuniteti bektashian shqiptar është aq i organizuar dhe aq kontribues.

Komunikimi sa më i mirë me besimtarët e vet ka bërë që teqetë e bektashinjve të jenë të shpërndara në pikat më atraktive dhe më dominante të relievit shqiptar, dhe kjo nuk është rastësi. Me ndërtimin e tyre plot finesë ato pasqyrojnë botën e pasur shpirtërore të bektashinjve shqiptarë. Teqetë shqiptare përfaqësojnë një arkitektonikë mahnitëse dhe krijojnë në tokën që jetojmë ne një kostelacion yjesh të përngjashëm me ato që i shohim në qiell.

Brenda këtyre strehave të kultit ato i japin jetë dhe shpresë shpirtit njerëzor nëpërmjet besimit tek Zoti, dijes, atdhedashurisë dhe kulturës që ato përhapin. Më shumë se fjalët këtë bashkëjetesë hyjnore të njeriut me Zotin dhe Atdheun e pasqyron rindërtimi i kësaj teqeje-monument këtu në Ali Postivan.

Prej këtij asambli të bukur e të mrekullueshëm arkitekturor vështrimi depërton përgjatë luginës së Vjosës e deri në Përmet, ngrihet lart në majat përreth dhe malet e Nemerçkës, Postenamit, Trebeshinës, Dhembelit deri tek Maj e Kokojkës, bukuritë që Zoti na i ka falur e duhet të jemi krenarë për to e duhet të punojmë t’i ruajmë fort ato. Teqeja e Alipostivanit nën shembullin e Teqes së Frashërit dhe gjithë teqeve simotra u krijua dhe hodhi shtat në një truall që gjithmonë ka reflektuar dashuri për pavarësinë, për mëvetësinë, arsimin dhe kulturën, për dijen, për qytetërimin e për përparimin.

Merita e baballarëve të saj të nderuar ishte se ata u bënë pjesë aspiratës të popullit që i përkisnin. Madje ata lanë gjurmë të fuqishme në luftrat e popullit të kësaj krahine për liri, shkollë shqipe e flamur kombëtar në të gjitha etapat. Teqetë e kësaj treve, si kudo në trojet shqiptare, krahas misionit fetar u shndërruan në vatra të vërteta atdhetare dhe emancipimi kulturor.

Nuk është rastësi që nga kjo krahinë janë edukuar dhe kanë dalë njerëz të shquar bektashianë si Frashërllinjtë e famshëm, Baba Alushi, Baba Aliu, Baba Abdullai, Dervish Selfo Merdini e shumë të tjerë para kontributit e kujtimit të të cilëve ne sot e përgjithmonë duhet të përkulemi me respekt.

Të dashur miq e besimtarë bektashianë,

Besimi bektashian, në gjirin e të gjithë besimeve të tjera, arriti të vendosë rrënjë të thella në shpirtin tonë e të kthehej në një burim jo vetëm tolerance e harmonie, por edhe në një faktor të qenësishëm kulture, patriotizmi, edukate dhe filozofie optimiste. Ky besim ia doli të japë fryte të shëndetshme në trojet tona, sepse krahas besimit hyjnor ai gjeti tek shqiptarët një shpirt të gjerë e mendje të hapur si dhe traditat më të arrira të burrërisë, nderit dhe krenarisë. Ndaj ky besim jo vetëm u mirëprit, por u hap gjerësisht dhe sot është një frymëzim i thellë njerëzor, patriotik, por edhe kombëtar.

Nga ana tjetër në Shqipëri teqetë ndihmuan në ndërtimin e paqes fetare dhe shpirtërore si dhe në ruajtjen e identitetit të gurrës së pasur etno-kulturore të besimtarëve shqiptarë. Nga gjiri i bektashianëve do të dilnin poetë, studiues, politikanë dhe letrarë të shquar. Gjenerata të tëra bektashiane të prirë nga burrat e familjes Frashëri i dhanë Atdheut shembuj të mëdhenj të qëndresës dhe diturisë si dhe kontribute të vyera në zhvillimin e konsolidimin e shtetit shqiptar.

Ideologët kryesorë të Rilindjes sonë kombëtare vendosën në themelin e shtetit shqiptar harmoninë fetare dhe platformën e një shteti me tipare evropiane, atë të shtetit dhe kombit unikal, por me dashuri reciproke midis feve.

Bektashizmi ishte dhe është një nga katër shtyllat kryesore të kësaj harmonie.

Pjesëtarët e këtij komuniteti të prirë nga baballarët e tyre me zemër të madhe, ishin ndër ata shqiptarë, të cilët hapën rrugën për përparimin e gjithçkaje.

Bektashianët ishin dhe mbeten mbështetës në çdo aksion reformues për emancipimin e shoqërisë shqiptare. Kjo është edhe arsyeja se pas genocidit komunist të shkurtit të vitit 1967 kur teqetë si dhe objektet e tjera të kultit, u shembën, u rrafshuan, u dhunuan, u mallkuan, por përsëri besimi bektashian në zemrën e njrëzve nuk u shua, por mbijetoi.

Ai mbijetoi sepse ishte ngulur fort në mendjen dhe shpirtin e çdo besimtari shqiptare dhe nuk u mposht nga ateizmi, sepse në themel të filozofisë së tij ishte e mira e përgjithshme. Kështu 25 vjet më parë në 22 Mars të vitit 1992, bektashizmi u ringjall me një forcë të re edhe më të fuqishme se më parë për të zëvendësuar me shpejtësi, atë që ne shpesh e quajmë si kohën tonë të humbur në të shkuarën.

Edhe gjatë këtyre dy dekadave në udhëheqjen e të ndriturit Baba Reshat Bardhi ne i pamë bektashinjtë shqiptarë të ringjallur tek mblidheshin rreth vatrave të tyre të shenjta, kudo në Shqipëri, duke iu drejtuar Zotit për një jetë e të ardhme më të mirë, por edhe duke vënë vetën e tyre në gatishmëri dhe në shërbim për të arritur këtë të ardhme më të mirë. Historia dhe e tashmja e bektashizmit shqiptar ngelen përgjithmonë pjesë e ndërgjegjes së re që krahas ushqimit të filozofisë islame merr jetë edhe nga tradita shqiptare. Kjo është jo vetëm një krenari për të gjitha besimet, por kjo lidhje me interesat e kombit merr akoma dhe më shumë vlerë sidomos në kushtet kur në botë po fryjnë erëra fondamentalizmi, të cilat kurrë nuk kanë gjetur strehë në Shqipërinë tonë të dashur, në zemrën patriotike të besimtarëve tanë.

Një model si ky i bektashianëve, duhet të kthehet patjetër në një gurrë frymëzimi se si mund të jetë modern e njëkohësisht tradicional një besim i cili qëndron së bashku me ndjenjën dhe zakonet kombëtare.

Teqeja e Ali Postivanit është tashmë një strehë e ngrohtë besimi dhe shprese për shpirtrat e lënduar, për qytetarët në nevojë dhe për jetën e aspiratat e secilit prej nesh që dëshiron një Atdhe më të mirë, një familje më të begatë, një individ të sigurtë, e një tokë më të ndriçuar e një shpirt më bujar.

Qysh prej Baba Aliut, kjo teqe për fatin e keq është shkatërruar dhe djegur disa here. Por përsëri është ringritur, është rindërtuar e mbi të gjitha prej dashurisë njerëzore, prej besimit se e mira nuk mund të ndalet, se e mira nuk mund të zhduket. Ajo është ringritur sepse themelet e vërteta të saj janë në zemrën dhe vetëdijen e secilit prej jush, e secilit prej banorëve të kësaj krahine të mrekullueshme.

Të gjithë bashkë jemi dakord se, krahas vullnetit të Zotit dhe kësaj dëshire dhe angazhimi mbarëpopullor, një meritë të veçantë në lartësimin dhe ringritjen nga themelet të këtij asambli të mrekullueshëm ka dhe udhëheqësi i saj, i nderuari Baba Hekuruan Nikollari. Për këtë klerik dhe kontributet e tij tashmë flasin me shumë respekt gjithë banorët e Ali Postivanit, Përmetit, Këlcyrës, Tepelenës, Skraparit e Kolonjës. Merita, puna dhe sakrificat e këtij biri të Përmetit janë të jashtëzakonshme për kohën që po kalojmë. Udhëtimin e tij në rrugën e Zotit ai e ka përshkuar si një misionar i devotshëm, i cili nuk u nda asnjëherë prej halleve të njerëzve të thjeshtë dhe truallit që e lindi dhe edukoi.Kulturën, botëformimin dhe cilësitë hyjnore ai e vendosi në shërbim të të mirës së përgjithshme. Baba Hekurani në përmbushje të misionit të tij fisnik ka fituar dhe gëzon adhurimin e mbarë krahinës për pritjen e ngrohtë, dashamirësinë, shpresën dhe besimin që përhap ndër bashkëqytetarët e vet.

Sot në këtë ditë të bukur feste do të dëshiroja, duke përfituar nga privilegji i lartë që kam, fati i madh që më është dhënë, por edhe përgjegjësia që ndiej si President i Republikës por edhe si një qytetar i këtij vendi të nderojmë së bashku kontributin e Baba Hekuranit me një dekoratë që mban emrin e një biri të shquar të Përmetit dhe gjithë kombit shqiptar, Titullin “ Naim Frashëri”.

Do të doja gjithashtu që ky vlerësim institucional të shërbejë njëkohësisht si një gjest mirënjohje për kontributin e gjithë klerikëve bektashianë të gjithë kësaj zone, e të gjithë Jugut të vendit por edhe të gjithë trojeve shqiptare.

Në këtë ditë të bukur, të lumtur e të shenjtë feste ju uroj nga zemra edhe njëherë përshumë vjet gëzuar Sulltan Novruzin, shëndet, paqe e mbarësi në familjet tuaja!Rrofshi përherë! Paçi mbarësi dhe Zoti e bekoftë Shqipërinë, kombin shqiptar, Këlcyrën, Përmetin, gjithë Jugun e Shqipërisë dhe këto vende të mrekullueshme që Zoti na i fali e të dijmë të punojmë të gjithë e t’i gëzojmë!”…

Meta uron bektashinjtë: Ditë e veçantë, ofron mundësi të shkëlqyer për reflektim

Kryetari i Kuvendit z. Ilir Meta mori pjesë në ceremoninë festive të organizuar në Kryegjyshatën botërore të Bektashizmit në Tiranë me rastin e festës së “Sulltan Novruzit”.

Në këtë ceremoni, z. Meta mbajti edhe një fjalë përshëndetësi ku i uroi të gjithë besimtarët bektashinj për më shumë paqe, harmoni dhe begati.Kryetari i Kuvendit u shpreh se “Sulltan Novruzi” është festa tradicionale e së djeshmes që vjen në të sotmen e secilit prej nesh si një triumf i ringjalljes dhe i ripërtëritjes së jetës.

“Është një ditë e veçantë që ofron mundësi të veçantë dhe të shkëlqyer për të reflektuar. Reflektim për nevojën e jashtëzakonshme që kemi si individ dhe si popull për më shumë dashuri e qetësi. Për më shumë qetësi dhe mirësi. Për më shumë mirësi në dashurinë, për jetë, respekt për të shkuarën dhe shpresë për të nesërmen. Për më shumë besim e forcë dhe për forcën që jep besimi në progresin e çdo ditë që vjen”, – tha z. Meta, duke shtuar se bektashizmi dhe tradita e tij është një nga lumenjtë më të rëndësishëm që mbush detin e atdhetarizmës tonë.

“Është shembulli i jashtëzakonshëm i përkushtimit moral dhe i shërbesës për atdheun dhe për njeriun. Mirënjohje pafund për kontributin dhe veprën e jashtëzakonshme të etërve të bektashizmit që nga rilindja kombëtare nën emrin e vëllezërve të mëdhenj Frashëri e deri më sot. Që nga koha kur rilindi shpresa kombëtare dhe u rihodhën themelet e asaj çfarë ka qenë dhe çfarë do të bëhet Shqipëria. Në atë projekt gjigant dashurie për atdhe është vëne mendja, zemra, pasioni dhe shërbesa e besimtarëve bektashinj dhe gjithë shqiptarëve që besonin tek Shqipëria”, – u shpreh Kryetari i Kuvendit, z. Meta.

Fjala e Kryetarit të Kuvendit z. Ilir Meta

Gëzuar festën e “Sulltan Novruzit”, këtë festë plotë dritë të pranverës dhe shpresës. Urimet më të mira për të gjithë ju për mbarësinë, mirëqenie, paqe dhe dashuri.

Urimet më të mira për të gjithë shqiptarët, që pavarësisht besimit, pavarësisht emrit me të cilin adhurojnë Zotin e tyre dhe që është një, janë sot bashkë duke u lutur për një të nesërme më të mirë, për veten, për fëmijët, për familjet për miqtë dhe për fqinjët e tyre.

Dita e sotme është festa tradicionale e së djeshmes që vjen në të sotmen e secilit prej nesh si një triumf i ringjalljes dhe i ripërtëritjes së jetës. Është një ditë e veçantë që ofron mundësi të veçantë dhe të shkëlqyer për të reflektuar. Reflektim për nevojën e jashtëzakonshme që kemi si individ dhe si popull për më shumë dashuri e qetësi. Për më shumë qetësi dhe mirësi. Për më shumë mirësi në dashurinë për jetën, respekt për të shkuarën dhe shpresë për të nesërmen. Për më shumë besim e forcë dhe për forcën që jep besimi në progresin e çdo ditë që vjen.

Bektashizmi dhe tradita e tij është një nga lumenjtë më të rëndësishëm që mbush detin e atdhetarizmës tonë. Ai është shembulli i jashtëzakonshëm i përkushtimit moral dhe i shërbesës për atdheun dhe për njeriun. Mirënjohje pafund për kontributin dhe veprën e jashtëzakonshme të etërve të bektashizmit që nga rilindja kombëtare nën emrin e vëllezërve të mëdhenj Frashëri e deri më sot.

Që nga koha kur rilindi shpresa kombëtare dhe u rihodhën themelet e asaj çfarë ka qenë dhe çfarë do të bëhet Shqipëria. Në atë projekt gjigant dashurie për atdhe është vëne mendja, zemra, pasioni dhe shërbesa e besimtarëve bektashinj dhe gjithë shqiptarëve që besonin tek Shqipëria.

Duke festuar sot duke uruar njëri tjetrin ne e shohim këtë festë edhe si një tjetër simbol të bashkëjetesës sonë të shlyer dhe tolerancës fetare. Kjo është një nga pasurit tona më të mëdha.

Ky është monumenti ynë më i rëndësishëm evropian ndaj në këtë ditë feste dhe besimi lutem dhe shpresoj për më shumë mbarësi për shoqërinë tonë, më shumë harmoni dhe punë të ndershme. Lutem, shpresoj dhe besoj për më shumë harmoni, bashkëjetesë dhe dashuri.