Archives for November 2018

SHQIPERIA 106 VJET PAVARESI, CEREMONI NE CITY HALL

November 28, 2018 by dgreca

106 VJETORI I PAVARËSISË SË SHQIPËRISË, CEREMONI NË KËSHILLIN E BASHKISË TË NJU JORK- ut/

1 a foto e perbashk 1 a tenderuarit 1a Posteri 1 a salle 1 a policet 1 a flet Marku 1 a nazo grup

– Dita e Flamurit Kombëtar Shqiptar, Festimi i Pavarësisë së Shqipërisë, nderohet me një ceremoni emocionuese në Council Chambers- New York City-/

– Sekretarja e Federatës Panshqiptare të Amerikës Nazo Veliu nderohet nga Këshilli Bashkiak i Nju Jorkut-

– U nderuan: Dr. Elez Biberaj, Gani Shehu, Nazo Veliu, Ilirjan Rusi, Gjekë Gjonlekaj, Rexhë Xhakli-(Per me shume fotografi shihni ne Facebook dielli vatra)-

Kronika: Ora 5:15 minuta e mbasditës së datës 27 Nëntor 2018 Shqipëtarë nga të gjitha krahinat dhe trojet shqiptare filluan të mblidhen në City Hall, në Bashkinë e New Yorkut për të kremtuar 106 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë. Ky celebrim I Ditës së Pavarësisë ishte organizuar nga NYC Council Spiker, zoti Corey Johnson, zoti Mark Gjonaj si dhe nga nje grup i madh anetarësh të tjerë të Këshillit të Bashkisë së Nju Jorkut.

Në momentet e futjes së pjesmarrësve në Bashkinë e New Yorkut sipas traditës shqiptare miqtë dhe të ftuarit u gostitën me ushqimin dhe ëmbëlsirat e shijshme shqiptare.

Në orën 6 të mbrëmjes filloi ceremonia e festimit të 106 vjetorit të Pavarësisë ku mirëseardhjen e jo vetëm të shqiptarëve por edhe shumë qytetarëve të tjerë amerikanë të nacionaliteteve të ndryshme e prezantoj Lidia Curranaj. Këngëtari i mirënjohur shqiptar Riad Ymeri me zerin e tij brilant përcolli himnin e SHBA dhe Himnin Shqiptar, kohë në të cilën në sallën e ceremonisë erdhenu futën dy djem të veshur me kostume Kombëtare shqiptare, te cilët mbanin të flladitur ndër duar dy Flamuj, Flamurin Amerikan dhe Flamurin Shqiptar. Ata shoqëroheshin nga tre policë ,e uniformat e policisë amerikane, që i jepnin solemnitet castit ceremonial.

Famullitari i Kishës Katolike Shqiptare dom Pjetër Popaj me një fjalim atdhetar tregoj përpjekjet e shqiptareve për pavarësi dhe luftën për Liri në të gjithë historinë e tyre. Një përshëndetje të vecantë bëri edhe Ambasadorja e Shqipërisë në Kombet e Bashkuara, Besiana Kadare dhe Konsullja e Pergjithshme e Kosoves zonja Teuta Sahatcia.

I pari këshilltar shqiptar në bashkinë më të madhe në SHBA, Zoti Mark Gjonaj pasi uroi festën e Pavarësisë, falenderoi mbështetsit, foli për 106 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërise, informoi të pranishmit edhe për Shqipërinë e Shqiptarët. Ai theksoi se sot shqiptarët janë të ndarë në pesë shtete të ndryshme jo për faj të tyre, por ai vuri në dukje se edhe pse janë të ndarë e të coptuar përsëri ata e kanë ruajtur identitetin e tyre nëpërmjet, gjuhes, zakoneve dhe traditave të tyre.

Në ceremoni u theksua se kur i pyet shqiptarët se cfarë janë ata nuk përgjigjen në bazë të përkatësive të tyre fetare me krenari atë përgjigjen se janë shqiptar. Pas kësaj Zoti Mark Gjonaj filloj të bëjë përshkrimin e secilit honores duke i thirrur ata një nga një. E vecanta e kësaj ceremonie festive ishte sepse Honorees ishin nga të gjitha trevat shqiptare qofshin këto brenda apo edhe jashtë territorit të Republikës së Shqipërisë.Të nderuarit ishin nga Shqipëria, Kosova, Camëria, shqiptarët e Maqedonisë, Shqiptarët e Malit të Zi si dhe shqiptarët e Luginës së Preshevë-Bujanovcit:

1.Elez Biberaj

2.Gani Shehu

3.Nazo Veliu

4.Ilirjan Rusi

5.Gjekë Gjonlekaj

6.Rexhë Xhakli

Të nderuari e kësaj ceremonie pasi falenderuan organizatorët, treguan nga vinin e cfarë kishin mundur të bënin këtu në ndihmë të komunitetit shqiptar për të mbajtur të gjallë gjuhën, traditat dhe zakonet shqiptare. Këtë gjë më mirë se kushdo e shpalosi Grupi i valleve “ROZAFATI” nën drejtimin e Mjeshtres Angjelina Nika. Në fund Imam Tahir Kukaj pasi falenderoi jo vetëm organizatorët por edhe pjesmarrësit në këtë ceremoni festive që tashmë po bëhet traditë në City Hall ai ashtu si edhe Father Peter Popaj e bekoj ditën e Flamurit dhe të Pavarësisë së Shqipërisë. Mbylljen e bëri zonja Lidia Curanaj.(Korresp i Diellit)

Dita e Flamurit

November 27, 2018 by dgreca

Në kujtim të një dite historike/

Nga Reshat KRIPA/

Ky shkrim i dedikohet një ngjarjeje të jashtëzakonshme që ka ndodhur në qytetin tim të lindjes, në Vlorë, në kremtimin e ditës së pavareësisë në vitin 1991, një ditë e papërsritshme kur në shtizën e flamurit do të ngrihej, për herë të parë, pas dyzeteshtatë vitesh, flamuri kombëtar pa yllin e kuq të komunizmit dhe kjo bëhej në një kohë kur Kuvendi i Shqipërisë nuk kishte vendosur ende heqjen e tij nga flamuri.

Kanë kaluar njëzeteshtatë vite qysh nga ajo ditë e shënuar, por me keqardhje konstatoj se asnjë autoritet shtetëror, asnjë media e shkruar apo vizive nuk ka përmenduar apo shkruar të paktën disa rreshta për këtë ngjarje të pa përsëritshme. I vetmi që ka shkruar ka qenë gazetari Agim Popoci i cili, para disa vitesh, më mori një intervistë që e botoi në ish-gazetën “Metropol”.

Do të kisha dashur që këtë shkrim ta botoja në disa gazeta të vendit, titujt e të cilave nuk dua t’i përmend, por për fat të keq, eksperienca më ka mësuar se asnjë prej tyre nuk do ta botonte. Ndaj po e shpërndaj në mediat online që vazhdimisht botojnë të gjithë shkrimet e mija.

Po afronte dita e shenjtë e flamurit. Por ajo nuk ishte si ditët e tjerat. Ishte festa e parë e flamurit në liri. Në zemrat e qytetarëve sundonte një shqetësim i madh. Të gjithë prisnin se cili flamur do të ngrihej, ai me yllin e komunizmit që sundoi vendin për gjysmë shekulli, apo flamuri pa yll i Skënderbeut dhe Ismail Qemalit? Kuvendi i Shqipërisë ende nuk e kishte vendosur heqjen e yllit nga flamuri.

Kudo bëheshin diskutime te zjarrta. Një pjesë fanatikësh të regjimit të përmbysur, që u kishte mbetur ora në vitin 1945, mbronin tezën e flamurit me yll, ndërsa pjesa tjetër, më e madhja, të kundërtën. Miti i komunizmit kishte filluar të shembej, por komunistët ishin ende në fuqi. Ata ishin të gatshëm të përdornin çdo lloj forme për të mbajtur pushtetin e tyre. Këtë e kishin treguar disa muaj më parë në qytetin demokrat të Shkodrës, ku ishin vrarë katër martirë.

A do të pranonte qyteti turpin që në shtizë të ngrihej flamuri i urryer i tradhtisë së madhe? Këtë shqetësim e ndjente pothuajse i gjithë populli, por më tepër e ndjenin ata që i provuan mbi trupat e tyre gjëmbat vdekje prurës të atij ylli, të përndjekurit politikë.

15 nëntor. Mbledhja e Kryesisë së Degës së Shoqatës së të Përndjekurve Politik të Rrethit. Merrnin pjesë: Hysni Alimerko, kryetari i degës, Burim Kokoshi, nënkryetar, Fari Shaska, Sefer Dauti, Alajdin Alemi, Bashkim Ndreu, Neshet Merkaj, anëtarë dhe unë, sekretar i degës.

Nga Tirana kishte ardhur, si i dërguar nga shoqata kombëtare, Viktor Dosti, që hodhi i pari mendimin e ngritjes me çdo kusht të flamurit pa yll ditën e pavarësisë. Të gjithë e miratuan. Shoqata iu drejtua partive politike dhe shoqatave opozitare për veprim të përbashkët, Partisë Demokratike, Partisë Republikane, Bashkimit të Sindikatave të Pavarura dhe Shoqatës “Çamëria“.

Pas dy ditësh u bë takimi i përbashkët e tyre. Të gjithë ranë dakord që t’i drejtonin një peticion Komitetit Ekzekutiv Pluralist të Rrethit, ku partitë opozitare kishin përfaqësuesit e tyre. Në atë peticion me një ton ultimativ, kërkohej ngritja e flamurit pa yll. Duke patur shumicën në këtë komitet, socialistët refuzuan. Të njejtin qendrim mbajti edhe Byroja e Rrethit e Partisë Socialiste.

Më 26 nëntor televizioni “Zëri i Amerikës“ transmetoi një deklaratë të firmosur nga përfaqësuesit e partive dhe shoqatave opozitare, ku i bëhej thirrje qytetarëve të merrnin pjesë të gjithë në manifestimin e madh ditën e pavarësisë.

27 Nëntor, prologu i ndeshjes së madhe. Në shtizën e flamurit, me urdhër të Mezan Malajt, kryetarit socialist të komitetit pluralist, vendoset flamuri me yll. Por llogaritë ishin bërë gabim. Qyteti kishte djem të gjallë. Xhemal Mustafaraj, ish i burgosur politik dhe Fadil Ndreu, ish i internuar, hipën në shtizën e flamurit, grisën yllin, e dogjën në mënyrë demonstrative dhe ngritën lart flamurin pa njollën e turpit Një turmë e madhe i shoqëronte me brohoritje. Në mbrëmje vonë në mbledhjen e Komitetit Pluralist kryetari, nën presionin e përfaqësuesve të opozitës, u detyrua të pranoj ngritjen e flamurit pa yll.

Po atë mbrëmje u mblodh Komiteti Organizator i Festës, ku u diskutua se cili do ta ngrinte flamurin. Mendimet ishin të ndryshme. Dikush thoshte se i takonte njërit prej të rinjve që grisën yllin e flamurit. Një tjetër propozoi që të ngrihej nga një prej përfaqësuesve të vjetër nacionalistë të shoqatës. Së fundi dentist Abdullai u ngrit dhe propozoi:

– Flamuri të ngrihet prej një djaloshi të ri, një trashëgimtari të një prej familjeve më të njohura me traditat kombëtare.

Propozimi i tij u miratua. Njëzëri u vendos që ky të ishte Altini 17 vjeçar, biri i Burim Kokoshit, një ish i burgosur politik dhe nipi i njërit nga firmëtarët e aktit të pavarësise më 1912, Qazim Kokoshit, vdekur në burgun komunist të Vlorës në vitin 1946.

Atëherë u ngrit një i moshuar dhe shprehu mendimin e rrezikut që paraqiste një vendim i tillë. Sigurimi i shtetit ishte akoma në veprim. Ngjarjet e muajve të fundit e kishin treguar këtë. Nuk mund të rrezikohej jeta e një djali të ri, aq më tepër që ishte i vetmi i familjes së tij.

Të gjithë heshtën. Pritej vendimi i Burimit. Ai e kishte këtë të drejtë. Pas pak, ai u ngrit dhe me një zë të vendosur tha:

Në rast se djali im duhet të vdesë për flamur, kjo është vdekja më e bukur!

Askush nuk pati kurajo ta kundërshtoj. Të gjithë pjesëmarrësit u shpërndanë për të kryer detyrat e caktuara.

28 Nëntor. Në të gjitha fasadat e godinave binin në sy njoftimet që bënin thirrje për pjesëmarrje në ngritjen e flamurit. Flamurë pa yll ishin ngritur në të gjitha pikat dominuese të qytetit. Në sheshin historik filluan të grumbullohen njerëzit. Në duart e tyre shumica mbanin flamurë të vegjël pa yll.

Ora 10.00. Kryetari socialist i Komitetit Ekzekutiv Pluralist, i shoqëruar nga përfaqësues të tjerë të atij komiteti drejtohen për në shtizën e flamurit. Pompoziteti i tij ishte i jashtëzakonshëm. Por, papritmas, para portës së lulishtes qëndrore, një grup i madh njerëzizh u preu rrugën. Ishin ish të dënuar politikë. Një pjese prej tyre diktatura u kishte rrëmbyer njerëzit më të dashur. Të tjerët i kishte syrgjynosur në burgjet dhe kampet e tmerrshme. Midis tyre edhe një delegacion i degës së shoqatës së të përndjekurve politikë të Beratit me në krye kryetarin e saj Fatos Zdrava. Bashkë me ta edhe demokratë të tjerë që ishin ngritur kundër kësaj diktature. Në krye kryesia e degës së shoqatës. Aty, në këmbët e shtizës së flamurit, dialogun e hapi Fariu:

– Zoti Kryetar! Në emër të të përndjekurve politik dhe popullit të këtij qyteti, ju nuk do ta ngrini flamurin.

– Kush do ta ngrejë atëhere?

– Atë do ta ngrenë duart e atyre që nuk janë njollosur me gjakun e këtij populli.

Kryetari shtriu perpara duart dhe foli:

– Duart e mia nuk janë të përgjakura. Unë nuk kam vrarë njeri.

Kjo përgjigje më ngjalli shumë kujtime. Para syve më dolën ngjarjet e viteve të gjata të diktaturës. Më dolën fytyrat e mijëra të rënëve për liri dhe demokraci. Atëherë i ktheva përgjigjen:

– Edhe nëqoftëse nuk keni vrarë, i keni shërbyer asaj partie që vrau një komb të tërë. Ndaj duart e atyre që kanë ngritur flamurin e komunizmit, nuk do të ngrenë flamurin e Ismail Qemalit.! Ky flamur është i yni.

Kryetari u detyrua të tërhiqej.

Ndërkaq, ndërsa qendra e zërit trasmetonte Hymnin e Flamurit duart e njoma dhe të pastra të Altinit ngrinin lart flamurin kombëtar.

Sheshi filloi të buçiste nga duartrokitjet dhe brohoritjet. Kudo ndiheshin përqafime, urime dhe këngë patriotike. Pastaj jashtë çdo zyrtarizmi, në podiumin para monumentit të pavarësisë hipën ata që për pesëdhjetë vjet e kishin të ndaluar edhe të flisnin apo mendonin ndryshe. Ata nuk i caktoi njeri për të dalë aty. Dolën me dëshirën e tyre për të shprehur atë që mendonin prej vitesh.

Unë pata fatin ta deklaroj të hapur mitingun:

Dita e 28 nëntorit, dita e shenjtë e flamurit, festa e jonë kombëtare erdhi. Këtë vit kjo festë ka diçka të veçantë. Për herë të parë pas dyzeteshtate vitesh robërie komuniste, në qytetin tonë po valëvitet krenar flamuri kombëtar, pa yllin e urryer të sistemit totalitar komunist.

Duçja i vuri flamurit tonë spatën e fashizmit, Enver Hoxha yllin sllav të komunizmit. Por, këtë rradhë, po valon flamuri i Skënderbeut dhe Ismail Qemalit, ai flamur që u bë simbol i nderit dhe trimërisë, i qëndresës dhe vetmohimit. Po valvitet flamuri i kuq me zhgabën e zezë dykrenore në mes dhe jo flamuri i komunizmit me yllin e urryer.

Hodha vështrimin nga turma para meje. Në sytë e shumë prej tyre pashë gjurma lotësh. Ishin lotët e lirisë, të asaj lirie që kishim vite që e ëndërronim. Pas meje e mori fjalën Kryetar Hysniu, që bëri një përmbledhje të historisë së kësaj dite historike, duke vënë theksin në masakrimin që i kishte bërë regjimi komunist kësaj ngjarje të jashtëzakonshme.

Ceremonia vazhdoi me vendosjen e kurorave në varrin e Plakut të Shquar të Pavarësisë. Kurorën e shoqatës e mbanim unë me Hysniun. Vendosën kurora edhe përfaqësuesit e partive dhe shoqatave opozitare. Nga turma një pjesë e mirë hodhën lule mbi atë varr. Së fundi një vizitë e përbashkët në Muzeun e Pavarësisë, pranë bregut të detit.

Kështu u mbyll kjo ditë e shkëlqyer historike. Për mua dhe pjesëmarrësit e tjerë të saj, ajo do të mbetet një ditë e paharruar e jetës tonë.

Në këtë ngjarje, telekronisti i televizionir shqiptar dhe gazetari i gazetës “Zëri i Popullit”, megjithëse ishin të pranishëm, heshtën dhe nuk transmetuan apo botuan gjë, siç duket të urdhëruar nga padronët e tyre.

DO TA LAJ GOJËN ME SAPUN!

November 27, 2018 by dgreca

2-Frank-shkreli-2-300x183-1

Nga Frank Shkreli/

Kështu na kërcënonte nëna kur dëgjonte të kishim përdorur ndonjë fjalë të pa vend kur ishim fëmijë, në komunikim me shokët tanë të shkollës ose me këdo tjetër.

Duke dëgjuar sot diskurset në radhët e politikanëve shqiptarë nga të dy anët e kufirit shqiptaro-shqiptar, por jo vetëm midis politikanëve, shpesh më kujtohen fjalët e nanës, megjithse si të mitur që ishim as nuk mund të mbaheshin përgjegjës për fjalët dhe veprimet tona. Por prindërit tanë kishin përgjegjësi që të na korigjonin, por edhe të na ndëshkonin kur përdornim fjalë të fëlliqta në publik ose në rrethin familjar, me qëllim për të turpëruar dike ose për të cenuar emrin e mirë të dikujt. Në botën ku jam rritur unë dikur, fjalë të tilla që dëgjojmë sot të dalin nga gojët e politikanëve dhe të shumë figurave të tjera publike shqiptare – fjalë të ulëta, të pa ndershme dhe të turpshme – ishin të pa pranueshme. Turpëroheshim se duke përdorur fjalë të tilla të ndyra kundër dikujt me qëllim për të dëmtuar personin e tyre, do të na dilte emri i keq në fshat dhe në shoqërinë ku jetonim.

Sidomos kohët e fundit, duket se gjuha e përdorur në publik, nga ata që duhet të dinë më mirë se kaq, është ashpërsuar keqas. Vulgariteti i shprehur me fjalë e qëndrime, nga njerëzit publikë e sidomos përfaqsuesit e politikës të medies shqiptare, më bën të pyes veten se çfarë përgjegjësie mbajnë këta njerëz, pikëspari ndaj vetvetes, si përfaqsues të popullit, por edhe ndaj të miturve, rinisë shqiptare, brezit të ardhëshëm dhe shoqërisë në përgjithësi — me shprehje dhe sjellje të tilla në ekranet e televizioneve dhe në media të tjera. Si përballen këta njerëz me fëmijtë dhe familjet e tyre kur këthehen në mbrëmje në shtëpi dhe dëgjojnë lajmet e ditës para ekranit. Vulgariteti i fjalëve që përdorin udhëheqsit e sotëm shqiptarë në komunikim me njëri tjetrin dhe me të tjerët, në të vërtetë, ka kaluar kufijtë njerzor dhe të sjelljes së mire, ndërkohë që e gjithë situate është këthyer në një politikë urrejtjeje me të gjithë ata të cilët prej tyre konsiderohen, jo si kundërshtarë politikë, por si armiq të përbetuar.

Fjalët janë plumba, zotërinjë të ndershëm! Duhet kujdes në shqiptimin e tyre, sidomos nga udhëheqsit dhe përfaqsuesit më të lartë të kombit, nga një platformë e caktuar publike, fjalë që dëgjohen nga qindra mijëra ndoshta miliona veta. Gjuha e urrejtjes, sipas ekspertëve, jo vetëm i paraprin shpesh dhunës, por edhe e frymëzon dhe e legjitimon atë. Atëherë lind pyetja se pse politikanët përdorin një gjuhë të tillë urrejtjeje. Prapë, sipas eskpertëve, sepse politikanët kudo, besojnë se me gjuhën që përdorin, qoftë edhe gjuhën e urrjejtjes, e përdorin me qëllim për të influencuar vendimet që marrin, për të kontrolluar burimet natyrore dhe buxhetore, madje edhe për të influencuar dhe kontrolluar edhe sjelljet dhe vlerat e njerëzve.

Është e tepërt të them, se urrejtja në radhët e politikanëve, minon edhe zhvillimet demokratike dhe përçanë shoqërinë, në “ne” dhe në “ata” — cilëtdo qofshin ata, të brendshëm ose të jashtëm, politikanë ose gazetarë, njerëz të thjeshtë që vetëm duan të qajnë hallet e veta, e madje edhe ndërkombëtarët, tashti janë bërë subjekt i kësaj gjuhe të ndyrë. Gojëndyrët dhe urrejtësit e botës shqiptare, sidomos ata në detyra udhëheqjeje, por edhe disa të tjerë në fushën e gazetarisë dhe publicistikës, i kanë kaluar kufijtë e një diskursi politik normal, që për botën dhe kulturën shqiptare duhej të konsiderohej si diçka e papranueshme në shekullin 21.

Urrejtësit dhe gojëndyrët, me fjalët e tyre të flliqta, me idetë dhe me veprimtaritë e tyre që pasojnë fjalët e përdorura poshtëruese, e konsiderojnë veten tani si pjesë normale e jetës politike dhe shoqërore, madje sjellja e tyre është këthyer në një prirje dominuese tashti të opinionit dhe komunikimit publik brenda shoqërisë shqiptare, në përgjithësi. Anything goes, është një thënjë në anglisht. Çdo gjë është e pranueshme. Nuk ka asnjë rregullë, as kufij për gjuhën që përdoret ndaj kundërshtarëve. Politikani kundër politikanit, gazetari dhe publicisti kundër kolegëve, historiani kundër historianit, e ashtu me rradhë. Duket sikurë shoqëria shqiptare është në një gjëndje permamente grindjesh dhe urrejtjesh, pjellë e regjimit komunist pothuaj 50-vjeçar. Për mbarë botën Lufta e dytë Botërore ka marrë fund 70-e ca vjet më parë, por jo për shqiptarët. Lufta dhe interpretimet e saja, e sidomos debatet mbi regjimin komunist që pasoi luftën – ndryshe nga çdo vend tjetër në Evropë — vazhdon edhe sot në Shqipëri e deri diku edhe në Kosovë, midis nostalgjikëve të komunizmit, të përndjekurve të regjimit dhe atyre që ata gjithnjë konsiderojnë si “kolaboracionistë” të fashizmit dhe nacizmit, ndërkohë që shqiptarët sot konsiderojnë Gjermaninë dhe Italinë si ndër vendet më mike të shqiptarëve. Do ishte mirë që me këto çështje të merreshin historianët e mirëfilltë dhe jo mbarë shoqëria.

A nuk e shohin, sidomos udhëheqsit shqiptarë, se kur urrejtja ndaj njëri tjetrit – e shqiptarit kundër shqiptarit pra — konsiderohet tani si diçka normale dhe e zakonshme në diskurset politike. Si rrjedhim, çdo gjë e mirë dhe pozitive e arritur deri më tani, kërcënohet në shoqërinë e sotëme shqiptare. Në rend të parë demokracia, zbatimi i ligjit, të drejtat e njeriut dhe pluralizmi, ndër të tjera — por mbi të gjitha kërcënohet dinjiteti i individit, të çdo shqiptari, pa marrë parasyshë bindjet e tija politike, 75 vjetë më parë a po sot. Kjo është një politikë që po bëhet për të dëmtuar të tjerët, ata që mund të mendojnë ndryshe, me qëllim për të përçarë Kombin. Në interes të kujt shkon kjo gjë? Ne, si shqiptarë, me të drejtë mburremi para botës me tolerancën dhe bashkjetesën fetare, por të jemi të sinqertë, shqiptarët kanë dështuar plotësisht duke mos mundur të gjejnë një bashkjetesë politike midis tyre. Është ky një dështim me pasoja tragjike për të sotmen dhe për të ardhmen e Kombit shqiptar. Sa poshtë ka rënë diskursi politik në trojet shqiptare, pothuaj 30-vjetë pas shembjes së komunizmit!

A jeni të vetdijshëm se bashkimi bën fuqinë, se bashkimi bën beslidhjen e madhe, sidomos në këtë vit kushtuar Kryebashkuesit të Arbërit, Gjergj Kastriotit -Skenderbeut. Sot më shumë se kurrë, kemi nevojë për më shumë udhëheqës, që me fjalë e me vepra, promovojnë bashkimin dhe jo përçarjet ndërmjet shqiptarëve. Kemi nevojë për udhëheqës që mbështesin dhe promovojnë ato që shqiptarët kanë të përbashkëat dhe jo të theksojnë ato që i ndajnë. Përhapja e urrejtjes, frikës dhe paragjykimet – me fjalë dhe me vepra — ndaj disa grupeve të popullësisë, sidomos nga udhëheqsit e vendit, nuk kanë të bëjnë aspak me udhëheqje të mirë qeverisëse dhe aq më pak me një debat të përgjegjëshëm dhe të ndershëm për zgjidhjen e problemeve dhe të sfidave serioze me të cilat përballen sot shqiptarët anë e mbanë trojeve të veta. Mbi të gjithë të tjerët, përfaqsuesit qeveritarë duhet të marrin seriozisht përgjegjësinë e tyre në këtë fushë.

Disave duhet t’u lahet goja me sapun!

28 NËNTORI 2018- BOSTONI-NJË DITË KUQ E ZI

November 27, 2018 by dgreca

-Përkujtohet dita e Pavarësisë-/

1 a ngritja e Flamurit 1 femije ne sfond 1 alibeja e popull 1 fuat festa 1 prifti flet 2 fjalimi 1 1 alibeja Petrit

Nga Fuat Memelli/

I ftohti , nuk i pengoi shqiptarët e Bostonit për të përkujtuar të dielën që kaloi, 28 Nëntorin, ditën e Pavarësisë. Ashtu si çdo vit, u mblodhën te bashkia e këtij qyteti. Veprimtaria u organizua nga Shoqata “ Mass. Besa”. Flamuj shqiptarë, shalle, shqiponja, plisa të bardhë, stema e simbole të tjera shqiptare, spikasin në këtë ditë të shënuar. Këto simbole nuk janë vetëm në duart apo veshjet e tyre. Mbi të gjitha ato janë në zemrat e shqiptarëve, pasi siç ka thënë Volteri “Atdheu është vendi ku rrobërohet shpirti”. Në këtë mozaik ngjyrash, bie në sy familja e Vendim Lushajt me origjinë nga fshati Tërbaç i Vlorës. Që nga kryefamiljari e deri te më i vogli, të pesë pjesëtaret e kësaj familje, kanë me vete ngjyrat e flamurit. -Flamurin dhe shallet i kemi marë në Shqipëri, ndërsa shqiponjat i kam stampuar vetë, thotë Andi, djali i djali i Vendimit dhe Lumturisë. Petrit Alibej, një nga veprimtarët e palodhur të shqiptarëve të Bostonit dhe një nga organizatorët kryesorë të kësaj veprimtarie, është veshur me veshje tradicionale të Kosovës , si për të thënë :” Edhe unë jam me Kosovën.”Një grupi korçarësh që nuk i duken ngjyrat e flamurit, i pyes: -Ku i kini ngjyrat juve? Dhe ata nxjerrin nga xhepat çelsa me flamurin , stilolapsa ku është stampuar shqiponja, etj. Sheshi i bashkisë është stolisur me dy flamujt: atë shqiptar dhe amerikan. Shumë vetë shkojnë aty dhe bëjnë foto. Duan t’i kenë si kujtim nga kjo ditë jo vetëm për vete por edhe për t’ja dërguar njërëzve të tyre në Shqipëri, si për t’i thënë: ”Edhe ne festuam ditën e Pavarësisë.” Në shesh jehuan tingujt e flamurit amerikan. Më pas, ndërsa vzhdonte himni shqiptar, kosovari Shemsi Shehu, ngriti flamurin tonë.

NE NA NGROH ZJARRI I DASHURISË PËR ATDHEUN

Pas himneve të flamurit amerikan dhe atij shqiptar, u bënë disa përshëndetje. Ata që flasin janë të moshave e profesioneve të ndryshme por të gjithë i bashkon 28 Nëntori i Pavarësisë, kur plaku Ismail Qemali ngriti flamurin në Vlorë. Në fillim u lexua përshëndetje e kryetarit të bashkisë së Bostonit, zotit Marty Ëalsh. Pas uronnnte shqiptaro-amerikanët për 106 vjetorin e shpalljes se pavarësisë, ai vlerësonte kontributin në masë të madhe të këtij komuniteti për pasurimin e historisë, kulturës, biznesit dhe diversitetit të këtij qyteti. Pastaj e mori fjalën veprimtari i palodhur i shqiptarëve të Bostonit, Petrit Alibej, i cili foli për përpjekjet e popullit shqiptar që nga koha e Skënderbeut ,vazhdoi me Lidhjen Shiptare të Prizrenit nga e cila kanë kaluar 140 vjet. Më pas vlerësoi kontributin e burrave të shquar të kombit tonë, si Ismail Qemali, Hasan Prishtina,Isa Boletini etj, për shpalljen e Pavarësisë. Në mbyllje të fjalës së tij ai recitoi vargje të poezisë së ….. të poetit Lefter Çipa: Nga kjo baltë e kësaj toke/mer një grusht e shtrydhe fort/pika gjaku do kullojë/ luftën e madhe tregon… Si të ishte një aktor profesionist, Guri Stefani recitoi plot pathos poezinë e famëshme te Nolit: “Himni i Flamurit”..” O flamur gjak/ o flamur shkabë/o vend e vatër/ o nënë e babë/ lagur me lot/djegur me flakë/ flamur i kuq/ flamur i zi…..Sami Hajdini, megjithëse i moshuar, nuk mungon asnjëherë në këtë ditë të shënuar. Ai recitoi vargje që i ka thurur vetë:- Folë moj shqiponjë, folë/ aty ngjitur në flamur/ gjithë botës i trego/ se ti shqipe s’plakesh kur’….Si një buqedë e veçantë lulesh, ishte përshëndetja e nxënësve të shkollës shqipe të Bostonit. Nën kujdesin e mësueses së përkushtuar, Vjollca Avrami si dhe mësueseve të tjera, fëmijët recituan poezi për flamurin, për Skënderbeun, etj. Kjo shkollë ka 40 nxënës dhe 5 mësuese. Këta fëmijë kanë lindur në Amerikë por të nxitur nga prindërit e tyre , vazhdojnë shkollën shqipe për të mos harruar gjuhën e të parëve. Peshkop Ilia Ketri, i kudondodhur në veprimtaritë e shqiptarëve të Bostonit , pasi bekoi flamurin tonë theksoi :” Sot është ditë e ftohtë, por ne nuk ngrijmë, se na ngroh zjarri i dashurisë për atdheun , për Shqipërinë tonë. Megjithëse jemi mijra km larg, dashuria e malli për Shqipërinë, nuk shuhen kurrë.” Në emër të shoqatës “Kosova’ përshëndeti veprimtari i palodhur i saj , Hafiz Kabashi, ndërsa në emër të shoqatës “Çamëria” përshëndeti Vera Gjata.-Sot e kam ditë punë por nuk mund të rija pa ardhur t’ju përshëndes në këtë ditë të shënuar. Në emër të shoqatës Mas.Besa sivjet përshëndeti kosovari, Shemsi Shehu, i cili shquhet jo vetëm si veprimtar por edhe për shpirtin e tij të bamirësisë. Në fund e morën “fjalën” vallëtarët e grupit “Bashkimi Dance”. Ky grup ka mbi 20 vjet që është krijuar dhe ka dhënë shfaqje jo vetëm në Boston por edhe Neë York e qytete të tjerë të Amerikës . Me vallëtarët bashkohen edhe shumë pjesëmarrës e kështu rrethi zgjerohet e i ngjan një vale të bukur deti.

SOLIDARITET

Në mbarim të veprimtarisë pranë bashkisë së Bostonit, shumë nga pjesëmarrësit shkuan në restorantin shqiptar “Alba”, me pronar shkodranin, Leonard keka. Krahas këngëve e valleve, pjesëmarrësit dhanë fonde për degën e Shodrës të Shoqatës së Invalidëve Para e Tetraplegjikë, të cilat kanë kushte të vështira. Nga kontributet e dhuruara nëpërmjet internetit si dhe atyre që u mblodhën te “Alba”, u grumbulluan gjithësej 3450 dollarë, që do dërgohen në Shkodër për shoqatën e mësipërme. Ky kontribut ka një simbolikë të veçantë, pasi u mblodh në prag të ditës së Pavarësisë.

SHQIPTARET E ARIZONES KREMTUAN SOLEMNISHT DITEN E FLAMURIT

November 26, 2018 by dgreca

1 a Mulliq salle 1 Mulliqi me keng 3 Mulliq beu

NGA LULZIM MULLIQI/
Me rastin e festave tona kombetare,vecanerisht 28 nentorit,festes kombetare te te gjithe shqiptareve qe njihet ndryshe edhe si “Dita e Flamurit” shqiptaret e shtetit te Arizones e kremtuan solemnisht me aktivitete te begatshme kombetare,kulturore,sportive dhe artistike.Ketij manifestimi te rendesishem kombetar dhe kulturor,ashtu sikurse ne vitin pararendes edhe kesaj radhe i parapriu Pikniku i pervitshem tradicional i Pavaresise i organizuar nga Shoqata me e vjeter e shqiptareve te ketij shteti “Shqipe e Arizones”.Me kete rast ne vendtkimin e shqiptareve te Arizones ne Cactus park dhe 39 Ave,u organizuan edhe lojrat sportive si ne shah,futboll dhe basketboll.Pas fjalimeve ceremoniale te rastit u zhvilluan lojrat sportive sic ishte:turniri ne futboll te vogel ku garuan skuadra te ndryshme te komunitetit,ku atmosferen edhe me festive e ben bashkatdhetaret tane te ardhur nga treva te ndryshme etnike shqiptare,te cilet kishin sjellur me vete edhe ushqime tradicionale shqiptare.Me pas ne nderim te kesaj feste te rendesishme kombetare u organizua edhe nje mbremje mizikore festive me pjesemarrjen e kengetareve te mirenjohur te muzikes popullore shqiptare,sic ishin:Shaqir cervadiku,Amarda Arkaxhiu,vellezerit Edmond e Eduart Nikolla dhe Amir Morina.Kjo mbremje muzikore u organizua nen patronatin e Shoqates shqiptaro-amerikane “ Shqipe e Arizones “ ne Hotelin Four Points Sheraton ne Peoria Ave,ne qytetin e Phoenixit.Me kete rast gjithcka ishte pergatitur ne menyre shume te bukur,per nje mbremje shume te kendshme,per nje kremte shume dinjitoze dhe madheshtore.Atmosfera ishte edhe me festive brenda ne salle e cila ishte dekoruar me flamuj kombetar ku ne sfond mbizoteronin edhe fotografite e ideologeve dhe atdhetareve te Pavaresise se Shqiperise,Ismail Qemailit,Isa Boletinit,Hasan Prishtines etj.Ne fillimi te ketij eventi u be intonimi i himnit kombetar dhe atij amerikanMe pas nje fjalim rasti ne emer te Shoqates “ Shqipe e Arizones “e mbajti anetari i Bordit dhe aktivisti i devotshem,Dr.Arben Lasku.Ai pasi i pershendeti te pranishmit u ndal te rendesia historike qe kishte shpallja e Pavaresise se Shqiperise ne rrethanat e atehershme politike,Juridike dhe diplomatike ne Ballkanin e trazuar.Ne vijim dr.Arben Lasku theksoi se shpallja e Pavaresise se Shqiperise perben nje nga ngjarjet me te rendesishme ne historine e popullit shqiptar.Ajo ishte fryt i perpjekjeve shekullore te atdhetareve tane per te formuar shtetin e pavarur shqiptar.Sot i kujtojme me pietet dhe respekt te madh te gjitha ato figura te medha historike qe kontribuan ne shpalljen e Pavaresise se Shqiperise.Me pas programi artistik vazhdoi me daljen ne skene te grupit te valleve te femijeve te shkolles Shqipe te cilet performuan disa valle te tradites te pergatitura nga Jessie Fidani.Me pas doli ne skene moderatori i kesaj mbremje,Mr.Sc.Lulzim Mulliqi i cili pasi i pershendeti te pranishmit dhe i uroi 106 vjetorin e shpalljes se Pavaresise se Shqiperise,prezantoi dhe ftoi ne skene kengetaret e mirenjohur te Estrades muzikore shqiptare te ardhur enkas per kete mbremje kengetari i mirenjohur nga Kosovo,Shaqir Cervadiku pastaj kengetarja Amarda Arkaxhiu,vellezerit Nikolla dhe kengetari i komunitetit,Amir Morina.Dalja ne skene e kengetarit te mirenjohur nga Kosova,Shaqir Cervadiku dhe interpretimi i kengeve atdhetare me mjeshtri artistike sic ishin kenget “ Shqiperine e dua se jam shqiptar,Kosoven e dua se jam kosovar” pastaj kenget epike si “Moj Shqiperi mos thuj mbarova dhe kenga e Flamurit” zgjuan nje interesim te jashtezakonshem te mergimtaret tane.
Zeri i embel,melodik dhe karakteristik i kengetarit Shaqir Cervadikut u shoqerua gjate me duartrokitje frenetike dhe ovacione te shumta te artdashesve tane.Me pas gazetari dhe moderatori,Lulzim Mulliqi lexoi edhe nje leter pershendetese te Shoqates shqiptaro-amerikane nga Cikago e cila e pershendeste dhe vleresonte larte artistin e kenges popullore nga Kosova,Shaqir Cervadikun.Mjaft emocionuese dhe mbreselenese ishte edhe paraqitja ne skene e kengetares nga Shqiperia,Amarda Arkaxhiu e cila u paraqet me nje kolazh kengesh nga jugu dhe Shqiperia e mesme.Gjithashtu me nje potpuri kengesh per mergimtret tane kenduan, Amir Morina dhe vellezerit Edmond e Eduart Nikolla te shoqruar nga instrumentisti i mirenjohur,Astrit Dungu.Gjithashtu viene te permendet se ne kete eveniment te rendesishem kombetar dhe kulturor ishte i pranishem edhe fotografi profesionist i komunitetit shqiptaret te Arizones i kudondodhuri,Ensuel Kola,i cili permes fotografise i perjeteson aktivitetet e komunitetit tone.