Archives for May 2019

3 MAJ- Dita Boterore e Lirise se Shtypit perkujtohet ne OKB

May 3, 2019 by dgreca

3 MAJ – Dita Boterore e Lirise se Shtypit perkujtohet ne nje sesion te nivelit te larte ne seline e Organizates se Kombeve te Bashkuara ne Nju Jork. UNESCO dhe Departamenti i Komunikimit Global mbajne edicionin e 26-te ne pranine e zyrtareve te larte te Kombeve te Bashkuara, organizatave te shoqerise civile, eksperteve dhe anetareve te akademise.

Per vitin 2019 tema e dites jane sfidat aktuale qe perballon media ne periudhat e zgjedhjeve dhe shtimi i dezinformacionit krahas me forcen mediale per te mbeshtetur demokracine, paqen dhe pajtimin. Ne sallen e konferencave ne seline e Organizates se Kombeve te Bashkuara, punimet e sesionit i hapi dhe moderoi znj. Alison Smale, zv. Sekretare e Pergjithshme per Komunikimin Global.

Pas fjales se hapjes, u transmetua mesazhi i regjistruar nga z. António Guterres, Sekretari i Pergjithshem i OKB-se. Me pas folen znj. Fatima Kyari Mohammed, Vezhguese e Perhershme e Unionit Afrikan prane organizates boterore, Shkelqesia e saj, znj. Maria Fernanda Espinosa Garcés, Presidente e sesionit te 73-te e Asamblese se Pergjithshme te OKB-se dhe Kryetare e Komisionit te Asamblese per Informacionin, znj. Valeria Robecco e Agjencise se Lajmeve ANSA, dhe Presidente e Korrespondeteve te OKB-se (UNCA).

Pjesen e dyte te sesonit e moderoi z. Maher Nasser, Drejtor Departamenti per Komunikimn Global dhe folesit ishin z. Emanuele Sapienza, Specialist per Ceshtjet Globale ne UNDP, znj. Meredith Broussard nga Universiteti i Nju Jorkut (NYU), z. Stephen Adler, Kryeredaktor i agjecise Reuters, znj, J. Alex Tarquinio, Presidente e Shoqates Profesioniste te Gazetareve etj.

Fol për Kosovën, por mos intrigo kundër Kosovës, zoti kryeministër?!

May 3, 2019 by dgreca

Shkruan: Enver Bytyçi/

Presioni që kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama dhe presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, i kanë bërë kryeministrit Haradinaj është bërë temë diskutimi e replikash të ndërsjellta midis protagonistëve dhe pjesmarrësve në Samitin e Berlinit. Kryeministri I Kosovës i akuzoi publikisht të dy “vëllezërit siamezë pro serbë”, Ramën dhe Thaçin se “ata i kanë bërë më shumë presion për taksën sesa vetë Vuçiq në Berlin”! Edi Rama u përgjigj me formulën e tij standard kur i djeg e vërteta se “Askush nuk më ndalon të flas për Kosovën”! Këtë lloj formule ai e ka shpreh në publik sa herë është zënë ngushtë dhe nuk ka patur përgjigje për kritikat që i janë bërë në raportet e tij me Kosovën. Ndërkaq e vërteta është se zoti Rama, bashkë me Hashim Thaçin dhe Baton Stanishiqin nuk flasin për Kosvën, por intrigojnë kundër saj. Nëse rendisim të gjitha deklaratat e tyre, atëherë secili do të shohë se në diskursin dhe veprimtarinë e këtyre tre protagonistëve të ndarjes së territorit të Kosovës ka vetëm intrigë, shejtanllëk, gënjeshtër, maska, mashtrime, me një objektiv të vetëm, të realizojnë me çdo kusht projektin e Beogradit për Serbinë e Madhe. Samiti i Berlinit ishte një dështim i madh për ta, por nuk e ka varrosur projektin serb të shkëmbimit të kufijve me Kosovën. Me datën 7 maj Aleksandër Vuçiq do të jetë në Itali për të kurdisur dhe njëherë tik-taket e orës së këtij plani dhe një ditë më pas do të vijë në Tiranë, me qëllim që të rekordojë punën në koordinim me Edi Ramën. Atë ditë në Tiranë do të jenë edhe Hashim Thaçi e Baton Stanishiqi. Këta të katër do të takohen jashtë kamerave e në fshehtësi nga publiku, me qëllim që të projektojnë kundërmasat në kundërpërgjigje ndaj Berlinit. Këtu do të jemi dhe do të shohim se cila do të jetë intriga e radhës kundër Kosovës! Dhe përsëri Edi Rama do ta justifikojë intrigën e tij me formulën “Askush nuk më ndalon të flas për Kosovën”! Këta të katër nuk do të flasin më 8-9 maj për Kosovën, por kundër Kosovës. Atyre do t’u vijë në ndihmë gjithashtu viktima tjetër e Berlinit, Frederica Mogherini, e cila do të jetë ato dy ditë në Tiranë. Prej së paku katër vitesh ata kanë folur dhe kanë vepruar ethshëm kundër saj, kundër shtetësisë së Kosovës, kundër integritetit territorial të saj, kundër institucioneve dhe kushtetutës kosovare. Këtë punë do të vijojnë ta bëjnë edhe pas Berlinit. Të qenit kundër nuk është njëjtë me të folurit për diçka. Këta liderë, tre shqiptaro-serbë dhe një serb bashkë me Mogherinin, janë bërë bashkë jo vetëm kundër Kosovës, por edhe kundër Bosnjë-Hercegovinës, kundër Maqedonisë së Veriut, kundër Malit të Zi dhe vendeve të tjera të Europës Lindore ku jetojnë pakica të rëndësishme. Nëse ndodh me Kosovën shkohet te shpërbërja e këtyre shteteve. Në Berlin kryeministri i Bosnjë-Hercegovinës foli hapur për rrezikun që përbën vepra antiKosovë e presidentit serb, presidentit kosovar dhe kyzeministrit shqiptar. Por edhe presioni për heqjen e taksës nga ana e Ramës dhe Thaçit e ka intrigën e vet. Baton Haxhiu e trajtonte si tragjedi përgjigjen negative të Haradinajt dhënë presidentit Macron për këtë çeshtje. Në fakt tragjedi do të ishte nëse Haradinaj e heq taksën ndaj mallrave serbe që hyjnë në Kosovë. Në këtë çeshtje gjithashtu Kadri Veseli u shfaq në favor të kërkesës së Beogradit për heqjen ose suspendimin e taksës me pretendimin se ajo e ka kryer tashmë funksionin e saj. E vërteta është se të gjithë këta me heqjen e taksës synojnë largimin e Haradinajt nga posti i kryeministrit. Që Vuçiq, Thaç, Rama e Baton Stanishiqi nuk duan ta shohin Ramush Haradinajn në krye të ekzekutivit të Kosovës, kjo tashmë është e provuar. Shkaku është se Haradinaj, siç shkruante Der Spiegel, pengoi planin e tjetërsimit të territorit të Kosovës. Dhe me qëllim që ky plan të rikthehet në skenë atyre u duhet të largojnë taksën e bashkë me taksën edhe autorin e saj, Ramush Haradinajn. Kjo është intriga e radhës që Edi Rama ka përdor në Samitin e Berinit kundër Kosovës dhe kryeministrit të saj. Me një gur të vrasë dy zogj: Edhe ta realizojë projektin e penguar në Berlin të ndarjes së Kosovës, edhe të hiqet para Merkel e Macron si faktor në Ballkan, për shkak të rënies së krediteve nga kriza politike në Shqipëri. Rama, Thaçi, Batoni janë tashmë të pabesueshëm në opinionin shqiptar. Ata duhen izoluar si mashtruesit më të mëdhenj në historinë e shqiptarisë, jo vetëm si njerëzit që punojnë më së shumti kundër Kosovës e pro Serbisë. Nisur nga faktet e shumta dhe lodhja që këta njerëz pa dinjitet e pa atdhe na kanë shkaktuar do të doja që këta të bojkotohen, të mos shihen në ekranet televizive, të mos dëgjohën se çfarë thonë, të mos ndiqen në deklarata që bëjnë, madje të mos intervistohen dhe të abondonohen edhe në rastet kur thërrasin konferenca shtypi, sepse njerëzit janë lodhur nga intrigat, mashtrimet dhe gënjeshttrat e tyre. Tiranë, më 03.05.2019

Ending Impunity in Kosovo

May 3, 2019 by dgreca

Dr. Paul R. Williams /

Closing the Accountability Gap for Crimes Committed During the Kosovo Conflict/

Dr. Paul R. Williams delivered his oral testimony at the House Committee on Foreign Affairs hearing “Kosovo’s Wartime Victims: The Quest for Justice” on April 30. His written submission contained 22 pages focusing on the international legal violations committed during the Kosovo War of 1999.

Good morning Chairman Engel, Ranking Member McCaul, and members of the Committee. It is an honor to testify before you today. In particular, it is an honor to be invited here by Chairman Engel given his long-standing commitment to peace and justice in Kosovo. It is also a privilege to share this platform with the other individuals testifying before the committee.

It is clear that the Kosovo Albanian victims of the conflict in Kosovo suffer from an accountability gap.

During the course of the Yugoslav wars, armed forces associated with the Serbian regime carried out genocide, mass murder, torture, mass rape, and mass deportation as a means to achieve Serbia’s military and political objectives. This campaign of terror and destruction was 1) designed and implemented at the highest levels of the Serbian regime; 2) required tens of thousands of individuals willing to perpetrate such crimes; and 3) left hundreds of thousands of victims in its wake.

Every victim of an atrocity is entitled to justice, and every perpetrator should be held accountable for their actions.

It is equally important, however, not to embrace the mantra of “all sides are responsible,” which can create a false sense of moral equivalence among the parties. During the Kosovo conflict, the forces associated with the Serbian regime were responsible for the vast majority upwards of 80% of atrocities. They displaced nearly 1.4 million people (90% the Kosovo population), killed over 12,000 civilians, and raped over 20,000 women.

Yet, the UN Yugoslav Tribunal indicted an almost equal number of alleged Serbian Regime perpetrators and alleged Kosovo Liberation Army perpetrators. None of the indictments of the alleged Serbian perpetrators included charges of rape or sexual violence as a stand-alone atrocity crime. In total, the Yugoslavia Tribunal only convicted 6 Serbian perpetrators for the atrocities of the Kosovo conflict.

The domestic hybrid mechanisms created by the UN Mission in Kosovo and subsequently by the European Union Rule of Law Mission disproportionally indicted Kosovo Albanians by a factor of ten to one, and only convicted 4 Serbian perpetrators. Again, with no charges of rape as a stand-alone atrocity crime.

In 2015, the international community exerted substantial diplomatic pressure on the government of Kosovo to create the Kosovo Specialist Chambers, and Specialist Prosecutor’s Office. The general diplomatic characterization of the court is that it is designed to solely prosecute ethnic Albanians who served with the Kosovo Liberation Army. If this characterization is correct, then the court essentially grants de facto amnesty to perpetrators who committed atrocities on behalf of the Serbian regime, and it closes off effective justice for hundreds of thousands of victims in Kosovo including the estimated 20,000 victims of conflict-related sexual violence and rape.

No other international criminal tribunal has been ethnically-based or has denied justice to such a substantial number of victims.

The accountability gap created by the actions of the international community, including the United States, derives from the 20 years old approach of the European Union to the conflict in the former Yugoslavia – accommodation and appeasement of the Serbian regime. This approach requires maintaining a perception of moral equivalence among all parties to the conflict.

However, false moral equivalence, the creation of ethnic based courts, the denial of access to justice for victims, and the fostering of ethnic injustice undermines the legitimacy of accountability mechanisms and their ability to promote reconciliation – which is essential to create a durable peace.

The myopic focus of the international sponsors of the Specialist Chambers is disappointing for two reasons. First, as detailed in my written submission, the statute adopted by the Parliament of Kosovo does not actually preclude the prosecution of all individuals responsible for crimes committed in Kosovo, and thus could serve as a vehicle for justice for every atrocity victim, regardless of ethnicity. Second, the statute provides for state of the art victim representation and witness protection, which are key to the successful prosecution of conflict-related sexual violence. The court has the potential to be an ideal mechanism to bring about justice for the 20,000 victims of rape in Kosovo.

To accomplish the restoration of the integrity of the Specialist Chambers, the United States should work with the government of Kosovo to affirm, and if necessary clarify, that the mandate of the court covers all crimes committed in the territory of Kosovo and is not limited to prosecuting members of a specific ethnic group of alleged perpetrators. If necessary, the United States can work with Kosovo to amend the statute to make this mandate unambiguously clear.

The United States should also work with the government of Kosovo to encourage the Specialist Prosecutor’s Office, a part of the judicial system of Kosovo, to prioritize the investigation and prosecution of rape and other conflict-related sexual violence.

Thank you for the opportunity to testify today.

Dr. Paul R. Williams is a member of the Council of Foreign Relations and has served as a Counselor on the Executive Council of the American Society of International Law. He is a Rebecca I. Grazier Professor of Law and International Relations at the American University, as well as President/ Co-Founder of Public International Law and Policy Group.

KONGRESI KOMBËTAR I LUSHNJËS, GUR THEMELI PËR SHTETIN SHQIPTAR

May 3, 2019 by dgreca

PROPOZIMI: TË SHPALLET FESTË ZYRTARE NË REPUBLIKËN E SHQIPËRISË /

Pas Kuvendit Kombëtar të Vlorës të mbajtur më 28 Nëntor 1912, Kongresi Kombëtar i Lushnjës mbetet padyshim ngjarja më e rëndësishme në historinë e Shtetit Shqiptar. Simbolikisht, Kuvendi i Vlorës është i pazëvendësueshëm, sepse realizoi pavarësinë e Shqipërisë, ndërsa Kongresi i Kombëtar i Lushnjës u bë gur themeli për ndërtimin e shtetit shqiptar duke i dhënë jetë parlamentarizmit.

Rrethanat në cilat u mblodh Kongresi Kombëtar i Lushnjës ishin tepër të vështira, vendi mbahej i pushtuar nga forcat italiane, franceze, serbe dhe ato greke. Ndërkaq ekzistenca e Shqipërisë ishte venë në pikëpyetje. Por pavarësisht këtyre zhvillimeve, delegatë nga të gjitha krahinat të mbledhur në Lushnje morën vendime të rëndësishme të cilat shpëtuan këtë komb.

Qysh në takimin e parë Kongresi i Lushnjës kundërshtoi fuqishëm vendimin e Fuqive të Mëdha, për zbatimin e Paktit të Fshehtë të Londrës, i 26 Prillit 1915, i cili e ndante Shqipërinë midis fqinjëve. Kongresi i Lushnjës vendosi unanimisht, të shpallë të shkarkuar Qeverinë e Përkohshme të Durrësit, bashkë me të edhe delegacionin zyrtar të dërguar prej saj në Konferencën e Paqes me arsyetimin se ajo “kishte dalë jashtë kornizës për të cilën ishte zgjedhur”.

Kongresi i Lushnjës caktoi një delegacion të ri të përbërë nga: Luigj Bumci, Mehmet Bej Konica, Mihal Turtulli dhe Sulejman Delvina. Kongresi i Lushnjës mori në shqyrtim planet e Konferencës së Paqes së Parisit në lidhje me Shqipërinë, duke i quajtur ato të papranueshme. Kongresi i Lushnjës u shpreh për pavarësinë e plotë të Shqipërisë, kundër çdo mandati të huaj. Në telegramin e protestës, që iu dërgua kryetarit të Konferencës së Paqes, shpallej botërisht, se shqiptarët ishin gati të bënin “të gjitha sakrificat, të derdhnin edhe pikën e fundit të gjakut të tyre, kundër çdo vendimi që do të vinte në rrezik tërësinë tokësore dhe pavarësinë e tyre të plotë”.

Kongresi i Lushnjës miratoi aktin kushtetues, ku sanksionohej sovraniteti i plotë i shtetit Shqiptar dhe kjo u shpreh me organet që ngriti ai. Në mbledhjen e katërt, që u mbajt më 30 Janar 1920, kongresi formoi një Këshill të Lartë prej 4 vetash, i cili do të përfaqësonte kolegjialisht kryetarin e shtetit shqiptar, derisa të përcaktohej përfundimisht forma e regjimit prej një asambleje kushtetuese. Si antarë të Këshillit të Lartë u zgjodhën: Aqif Pashë Elbasanin, dr. Mihal Turtulli, Luigj Bumçi dhe Abdi Toptani, të cilët nga pikëpamja fetare përfaqësonin të gjitha besimet fetare ekzistuese në vend. Ky këshill do të ushtronte pushtetin ekzekutiv së bashku me qeverinë. Kongresi i Lushnjës zgjodhi edhe një Këshill Kombëtar, i cili do të luante rolin e parlamentit. Ai përbëhej nga 37 anëtarë. Këshilli Kombëtar kryente detyrat e organit legjislativ dhe kishte të drejtë të plotësonte vendet vakant të Këshillit të Lartë. Këshilli i Lartë nuk mund ta shpërndante Këshillin Kombëtar, këtë të drejtë e kishte vetëm asambleja.

Kongresi i Lushnjës zgjodhi një qeveri të re me Kryeministër Sulejman Delvinën, Ahmet Zogu Ministër i Brendshëm, Mehmet Konica Ministër i Punëve të Jashtme, Hoxhë Kadria Ministër i Drejtësisë, Ndoc Çoba Ministër i Financave, Sotir Peci Ministër i Arsimit, Ali Riza Kolonja, Ministër i Luftës, dhe Idhomene Kosturi me detyrë Drejtor i Përgjithshëm i Postë-telegrafave. Eshref Frashëri do të mbante detyrën e Drejtorit të Përgjithshëm të Punëve Botore. Në seancën e pestë, që u mbajt më 31 Janar pasdite, kongresi zgjodhi antarët e Senatit. Pas kësaj mbledhje, atë pasdreke të 31 Janarit të vitit 1920, kongresi u dha fund punimeve. Vendimet e kongresit u miratuan pak më vonë edhe nga delegatët e tjerë, midis tyre edhe nga ata të krahinave veriore të vendit, që nuk arritën të merrnin pjesë në punime.

Kongresi i Lushnjës, i tregoi botës se Shqipëria ishte e pavarur dhe e pandashme,çka dotë thoshte se shqiptarët, trimat e Skënderbeut, do të luftonin deri në pikën e fundit të gjakut, për çlirimin e këtij vendi, duke iu dalë kundër planeve djallëzore për copëtimin e Shqipërisë. Organet që zgjodhi kongresi, nisën të veprojnë si i vetmi autoritet i Shqipërisë, me fuqi sovrane. Në vetëm pak kohë, qeveria e Tiranës, e dalë nga Kongresi i Lushnjës, u njoh prej të gjithë shqipëtarëve dhe u formua kështu një qendër, rreth së cilës mund të mblidheshin të gjitha energjitë e kombit. Kongresi i Lushnjës kishte ngjallur shpresat dhe iu kish dhënë shqiptarëve një farë besimi në vetvete. E gjithë Shqipëria u mobilizua Rrethet e Vlorës e të Labërisë dhe pastaj, e tërë Shqipëria e Jugut u ngrit me armë në dorë kundër ushtrisë italiane. Tërheqja e Italisë nga Vlora sillte si rrjedhim logjik, pavarësinë e shtetit shqiptar. Kongresi i Lushnjës, me vendimet e tij detyruan Fuqitë e Mëdha të hiqnin dorë nga qëllimet grabitqare, tashmë vendi kishte zot. Më 17 dhjetor 1920, Shqipëria u pranua në Lidhjen e Kombeve.

Kongresi i Lushnjës t’i jepet ajo që meriton në histori… Jo për t’i bërë nder vetëm qytetit të Lushnjës po për t’i bërë nder historisë dhe se vërtetës.

VEHBI ADEMI- Njeriu i mirë mbetet i gjallë në memorjen e njerëzve

May 2, 2019 by dgreca