Archives for June 2019

DUALITET

June 9, 2019 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Mendimet dhe ndjenjat lindin, me ose pa vullnetin tonë, dhe ne përdorim fjalë për t’i shprehur ato. Që në fillim të jetës së tij, njeriu pllakoset nga harresa. Ne jemi të lindur, por nuk e mbajmë mend atë. Foshnjërinë, gjithashtu. Fëmijërinë e herëshme e kujtojmë vetëm në fragmente; dhe jetojmë, duke humbur kuptimin e jetës. Sa e kotë është të mendosh se fjalët mund të depërtojnë misterin e qenies njerëzore; duke i përdorur, ato vetëm mund ta bëjnë më të dukshme injorancën tonë. A është lindja fillimi? Apo është vdekja përfundimi i qenies sonë?
Trupi është i prishur dhe shpirti është i pavdekshëm- me këto ide janë marrë Pitagora, Sokrati dhe Platoni. Jeta në Tokë është vetëm një imitim i papërsosur i jetës ideale në qiell, thonin ata. Krijuesi, Zoti, Natyra, ose si të duash quaje, mund të shfaqet mes njerëzve vetëm nëpërmjet dijes dhe arsyes. Rasti i natyrës njerëzore, me një trup që prishet dhe një shpirt të padukshëm, e ka bërë të pamundur identifikimin e një kuptimi të vetëm të jetës.
Aristoteli nuk shmang mundësinë e dualitetit, kur thotë se mendja është jomateriale dhe si e tillë, e pavdekshme. Ai argumenton se mendja nuk duket si organet e tjera të trupit, pasi i përmbledh të gjitha rolet, jo vetëm disa, siç bëjnë, për shembull, sytë që janë vetëm për të parë dhe veshët, vetëm për të dëgjuar. Pikëpamjet të tilla dualiste mbi jetën konsideroheshin të vërteta dhe deri vonë, mbizotëronin.
Sot njerëzit mendojnë se Jeta, ose çfarëdo që e quajmë atë që jemi dhe ndjejmë, është gjë e pashpjegueshme. Mjegullimi në mendje na pengon. Dhe ndoshta është mirë që jemi të mbrojtur nga njohja e asaj që është njëkohësisht kaq e padepërtueshme, përndryshe do të na thithte, duke kapërcyer funksionet që i duhen për arritjen e qëllimit të saj.

KUFOMA POLITIKE E EDI RAMËS MBAN ERË…

June 9, 2019 by dgreca

Opinion nga Asllan Bushati/

Nga 28 prilli deri më 23 maji bëra një vizitë private në Shqipëri. Qëllimisht nuk takova asnjë politikan (as djathtas e as majtas), megjithse kam miq e të njohur në të dy krahët. Arsyeja ishte e thjeshtë: desha të testoj e të pjek më tej mendimet e mija politike nëpërmjet kontakteve të drejtpërdrejta e personale me njerzit për problemet e kohës që po kalojmë.

Kam qenë e vazhdoj të jemë shumë i shqetësuar për situatën shumë të rëndë e të komplikuar politike, ekonomike, shoqërore, sociale, kulturore, etike, morale , psikologjike etj, të vendit tim në këtë tranzicioni kaq të gjatë. Prandaj i pyeta shumë nga dashamirët e mi se cfarë mendonin ata? Nga përgjigjet e tyre më erdhi si rrufe në mendje një thënie e Ramiz Alijës se:” Shqipëria është vend i vogël dhe e mira dhe e keqja duken brenda ditës”. Kanë kaluar gati tridhjetë vjetë dhe e mira sa duket zhbëhet nga mentaliteti dhe primitivizmi që Ramiz Alija dhe idhulli i tij E.Hoxha ngulët në mendjen e majtistëve shqiptar. Kurse e keqja është ngulur këmbëkryq jo deri në kockë por deri në palcë.

Marrë shkas nga sa më sipër, po e përsëris për të disatën herë se pikpamjet e mija politike janë të djathta. E deklaroj këtë se kam krijuar bindjen e plotë se: me qeveri e administratë më të vogël, me taksa më të ulta, me më shumë liri për biznesin, me më shumë siguri për njerëzit e pronën, me më shumë investime në arsim e shëndetësi, me zgjedhje të lira, shtet ligjor e demokratik, me një kooperim më të mirë me investuesit e mëdhej ndërkombëtar, vendi im do të zhvillohet më shpejt e do të jetë më i begatë.

Por kjo nuk më pengon të them se e pranoj opsionin e së majtës si një alternativë dhe mundësi (sipas filozofisë të së majtës europiane), por aspak sipas versionit enverist e kriminal të rilindjes së Edi Rames. Kjo filozofi allarilindase (në se mund të quhet e tillë) është shëmtia më e madhe e asajë euro-perendimore dhe ka rezultuar madje edhe anti kombëtare.

Sot institucionet të pavarura nuk ka në Shqipëri. Gjykata Kushtetuese dhe e Lartë janë shkatërruar, Prokuroria është shkërmoqur e vepron nën urdhërat politik të Ramës dhe e ashtuquajtura rilindja socialiste është kthyer në një shtet shypës e shfrytëzues brenda shtetit. Pra Edi Rama ka gjithë shembëlltyrën e një tirani pamaskë, pa kundërshtarë, pa institucione e pa media kundër tij. Ai ka paret e taksapaguesve (por edhe të krimit) shqiptarë dhe i trajton ato si pronë personale të Kryeministrit. Individi në Shqipëri tashmë ndiehet totalisht i pa mbrojtur, banda të hajdutëve ordiner e profesionistë bëjnë kërdinë duke vjedhur në fshat e në qytet, njerzit janë të shantazhuar nga bandat vetiake e të lidhura me Qeverinë. Nuk ka qelizë të segmenteve të shtetit e të shoqërisë që nuk janë punësuar militantët socialist e enverist fanatikë. Realiteti shqiptar po ju a kalon edhe filmave të hollivudit.

Për Edi Ramën e bandën e tij, pretendimet e opozitës dhe përgjimet e zbardhura nga Bild, (për blerjen masive të votive në 2017-tën), nuk janë as të ligjeshme , as të vërteta dhe as nuk përbëjnë asnjë fakt që të vërtetojnë paligjëshmërinë e Qeverisë aktuale e aq më pak lidhjen e saj me botën e krimit. Turp për të gjithë ju të së majtës shqiptare që e sollët në fuqi këtë farë të keqe duke i bërë një dën shumë të madh vehtes dhe gjithë populit shqiptar.

Edhe Ju ndërkombëtarë që punoni në Tiranë, (kush më shumë e kush më pak), keni formësuar staturën e një gjysëm guvernatori urdhër dhënës dhe keni pranuar stabilitetin-“stabilokracinë” (edhe rrënues e shkatërrimtar) në Shqipëri si më të rëndësishëm se demokracia. Jeni bërë njësh me Edi Ramën duke mbyllur sytë e veshët edhe për veprimet kriminale e skandaloze të tij. Jeni bërë shtypës të zërit opozitar duke mbërritur deri atje sa i keni thënë hapur Lulzim Bashës se :”po shtove edhe një presje në dokumentin (në 2017-tën) që po ju servirim për firmë do ta konsiderojmë refuzim”. Cdo ditë thoni përralla e gjëra të ditura edhe nga adoleshentët e barinjë në mal si: e hëna vjen para të martës, nënta para dhjetës, gushti pas korrikut, parlamenti është vendi i diskutimeve etj, sikur ne shqiptarët nuk dimë asgjë. Jeni treguar krejt të njëanshëm e thjeshtë proqeveritar dhe tashmë jeni edhe të pabesueshëm. Turp edhe për ju. Historia do t’ju gjykojë si të pa ndershëm.

Opozita e tanishme, kam binjen e plotë se do të hyjë në historinë e Shqipërisë, si një mekanizëm që bëri e bën luftë primore për demokraci e shtet ligjor. Si një forcë që projektoi e udhëhoqi luftën kundër kriminelve në parlament e në segmentet e shtetit. Që e vuri reformën në drejtësi në binarë kushtetues dhe që pranoi edhe sakrificë sublime për votën e lirë si baza e themeli i një shteti demokratik. Lulzim Basha e Oert Bylykbashi me shokë, ju mësuan shqiptarëve e ndërkombëtarve se cdo me thene mendim juridik bashkohor europian e demokratik.

Me qetësi, prudencë e largpamësi, udhëheqja e PD-së dhe e opozitarëve afër saj, udhëhoqën revolten popullore e cila medoemos do të cojë në rrëzimin e diktaturës së rilindjes së Edi Ramës, fundi i së cilës nuk është i largët. Edi Rama është tashmë në pikiadë të pandalëshme. Ai është një kufomë politike që mban erë të keqe në cdo cep të Shqipërisë dhe në cdo segment të jetës.

Tani që Presidenti Ilir Meta, ja hoqi Edi Rames 30 qershorin si mundësi përplasje e premise për një konfrontim civil, duhet pritur që një mendje e sëmur si e tija të pjellë ndonjë idiotësi tjetër për të mbajtur pushtetin edhe me dhunë e gjakderdhje. Opozita lypset të jetë e përgatitur që të shmangi me cdo kusht një konfrontim civil.

Edi Rama zgjedhjet e parakohëshme i quan herezi , jo normale dhe poshtruese personale. Ky është mentaliteti i diktatorit, por socialistët e vërtetë duhet të kuptojnë se ndryshimi i sistemit në Shqipëri është domosdoshmëri për të sotmen dhe të ardhmen. Të gjithë duam një Shqipëri për të gjithë , demokratike, ligjore “si gjithë Europa”.

New York, bashkëpunim me Policinë e Kosovës

June 7, 2019 by dgreca

-Policia e Kosovës nënshkruan marrëveshje bashkëpunimi me Departamentin Policor të New Yorkut (NYPD)/

NEW YORK, 7 Qershor 2019-Gazeta DIELLI/Drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Kosovës, Rashit Qalaj, i shoqëruar nga stafi i tij, në këtë rast drejtori i Departamentit të Burimeve Njerëzore Taibe Canolli, drejtori i Divizionit Kundër Krimit të Organizuar, Florie Hajra dhe zyrtari nga ICITAP-i amerikan, Richard Staples, po qëndrojnë për një vizitë zyrtare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku kanë realizuar takim me Komesarin e Policisë së New Yorkut, James P. O’Neill, si dhe kanë realizuar vizita në Akademinë Policore, departamente të ndryshme, Homland Security (Doganë dhe Polici Kufitare), në muzeun memorial etj.

Kjo vizitë disa ditore është e një rëndësie të veçantë dhe ka për qëllim vazhdimin e avancimit të bashkëpunimit ndërpolicor ndërmjet dy vendeve, si dhe intensifikimin e marrëdhënieve policore me interes të përbashkët.

Si rezultat i takimeve zyrtare dhe bashkëpunimit të ndërsjellë, sot me 07.06.2019, nga drejtori Qalaj dhe komesari O’Neill u nënshkrua një memorandum bashkëpunimi, i cili vlerësohet si i pari me vendet e Ballkanit.

Përmes nënshkrimit të këtij memorandumi synohet vendosja e bashkëpunimit sa më cilësor, në shkëmbimin e informacioneve policore, në luftën kundër krimit të organizuar, krimit trans-kufitar, parandalimin e kriminalitetit, veçanërisht në format komplekse të krimit të organizuar, krimit me elemente ndërkombëtare si dhe veprave tjera penale, përfshirë edhe shkëmbimin e praktikave më të mira policore.

Me rastin e nënshkrimit të këtij memorandumi të dy vendet vlerësuan marrëdhëniet e shkëlqyera të të dy policive në të gjitha fushat policore si dhe nevojën e avancimit të bashkëpunimit të mëtejmë edhe në të ardhmen./b.j/-PS: Me shume foto shihni ne Facebook- Gazeta Dielli

Kostaq Stefa – kur bukuria shndërrohet në provë materiale të krimit

June 7, 2019 by dgreca

nga Shpend Sollaku Noé/

Në shtetin e shëmtuar që vriste atdheun e bukur. Të metamorfozës së medaljeve të ringjallura si pranga, të zinxhirëve e drynave me çelësa të hedhura në lumë. Të damkosjes së trurit me vula inkandeshente. Të rrënqethjes së barit. Të llurbës që dërgoi nën trikëmbësh auditorin. Të plumbit pas veshit që përdrodhi besën. Të ligjit të pjellë prej urrejtjes që vuri nën thembër të brishtën e mbetur pa mbrojtje. Të thikës pas shpine që theri përqafimin.

Kostaqi i bukur

Këto rreshta janë diçka nga historia e një bojskauti të inteligjencës së re shqiptare, të flijuar në altarin e tiranisë. Shiheni me vëmendje këtë zotëri të vitit 1927: është Kostaq Stefa. Vetëm 22 vjeçar – tashmë qysh prej një viti pedagog në Shkollën Teknike të Harry Fultz-it, në Tiranë, pasi kish mbaruar në të njëjtën shkollë aq mirë sa të emërohej po aty. Një beratas modern, i bukur në mendje, i bukur në moral. Zotësia dhe pastërtia e shpirtit do ta shpinin po atë vit, në fatlumin 1927 të zgjidhej kryetar i organizatës së parë shqiptare të bojskautasve. Formimi fizik, moral e shpirtëror i rinisë së gjithandejme ishte qëllimi i këtij organizmi botëror. Këndvështrim i mbetur modern edhe sot për ata që kanë lindur të bëhen prijësa. Sepse beratasi i bukur Kostaq Stefa i kishte të gjitha premisat për të qenë një prijës.

Si të gjithë ata që kanë ardhur në këtë botë që të bëjnë mirë, ai djalosh beratas iu kushtua edhe Kryqit të Kuq.

Si pothuaj të gjithë djemtë modernë, ishte edhe sportiv i zellshëm, në tenisin prej tij të preferuar.

Kostaqi kish qenë edhe me fat, sepse kish lindur në një familje që asnjëherë nuk i ishte shmangur detyrës ndaj atdheut. Tradita familjare i nguste patriotizmin pa kushte. Që do të ishte edhe një tjetër nga bukuritë e këtij djali të përzgjedhur qysh prej lindjes për t’u bërë i shquar.

Që ajo bukuri të ishte e plotë mungonte diçka që rasti e solli krejt natyrshëm: Leni.

Eleni e bukur

Bijë e Jançeve, bukuri tipike e viteve ‘30. Po të kish lindur gjëkundi tjetër, mund të ishte bërë aktore e dëgjuar. Elegante, me vështrim depërtues, e veshur sipas modës së fundit, nuk kish sesi t’i shpëtonte një tjetër syri të mençur, atij të Kostaqit. S’pati nevojë për shkuesi. Ai e ftoi në shtëpi sapo e pa me motrën e tij, Elpiniqin. Nuk qe e domosdoshme t’i deklaronte shuarjen e yjeve nëse ajo nuk do të pranonte: mesazh i shpirtit u bënë ca biskota në formë zemre. Që bojskauti ynë sapo i kish sjellë prej Londre. Ishte bërë një djalosh i bukur, do ta pëshkruante më vonë Kostaqin ajo. Kish flokë të dredhura e të ndara në mes, hundën e drejtë, faqet në të cilat gjendej gjithmonë një tis i kuq; buzët të plota…Sjelljet prej zotërie të trashëguara.

Ajo ishte ende nxënëse e Normales së Korçës në vitin më të bukur të bojskautit mangalemas, në të papërsëritshmin për ta: 1927. Syrit të saj të mençur e të mprehtë nuk do t’i shpëtonte ai ngazëllim i brendshëm i djaloshit ndërsa i ofronte herë pas here kutinë e biskotave londineze. Një zemër këtu, një zemër atje, përcjellja dhe propozimi i lumtur për një jetë të përbashkët që u bë edhe alfa e krijesave që sollën në jetë.

Familja e bukur – shtylla kurrizore e atdheut të ardhshëm

Alfredoja, Vangjushi, Elda, Vitorja dhe Parashqevia – camërdhokja që sapo kish mbushur një vjeç. Këta pesë fëmijë, të gjithë si yje, i krijoi çifti i bukur Taçi e Leni. Për ta ngritja e familjes qe një art i vërtetë. Atdheu kishte nevojë të rritej. Si mund të zhvillohej më tej nëmos nëpërmjet fëmijëve të bukur?

Çfarë duhej t’u kish kërkuar më shumë shteti shqiptar shtetasve të tij? Eleni e Kostaqi i kishin plotësuar e tejkaluar të gjitha detyrimet ndaj Shqipërisë: ishin inteligjentë, kishin studjuar në shkollat më të mira shqiptare dhe të Evropës, kishin lozur pa hezitim rolin e tyre kur atdheu kish qenë në nevojë, e shihnin orientimin e vendit të tyre drejt Perëndimit si diçka të natyrshme, të lindur me ADN e shqiptarit.

Një skenar i një filmi të mohuar, i zhvilluar kokëposhtë

Ia kish kërkuar atdheu edhe atë sakrificë të lartë: shoqërimin drejt shpëtimit të tridhjetë amerikanëve të rënë andej nga Belshi. Mjekë, infermiere, ekuipazh i avionit. Ishim miq me amerikanët, ishim aleatë. Kishin qenë korrierët partizanë ata që i kishin përcjellë nëpër dhiare deri në Berat, për të mos rënë në dorën e gjermanit. Shtabi partizan i Beratit ia kërkoi Kostaqit atë detyrim. Boyskauti ynë e quajti nder. Dy prej infermiereve ushtarake amerikane u strehuan tek Stefët. Për tu nisur sa më parë drejt shpëtimit. Rrugëtim i pashkelur ndonjëherë as prej Kostaqit.

Në librin “Ikja nga Shqipëria” të Anjes Mangeriçit, përshkruhet me besnikëri të fakteve sesi nën drejtimin e atij profesori mangalemas, u përshkrua itenerari pothuaj i pamundshëm: Berat – Dobrushë – Vërzhezhë – Leshnije – Zhulat – Progonat – Dhoskat – Gjirokastër – Tërbaç – Dukat. Ndarja pranë bregdetit. Kthimi i vetëm i Kostaqit për në Berat meriton një vepër letrare më vete. Por ai nuk e kish mendjen tek lavdia, por tek Leni e fëmijët. Dhe as që i shkonte ndërmend që sapo kishte përcjellë armiqtë e ardhshëm.

Ajo që duhet të ish bërë pika e tyre e forcës e familjes së Bukur Stefa, sipas logjikës së mbrapshtë të tiranisë u kthye në sferën e tyre të Sifizit.

Flamujt që nuk u shpalosën më

Ishin tre në mbledhjen e Beratit, atë të stërtrumbetuarën e tetorit të 1944-ës. Në rrjedhën e zhvillimeve të mëvonshme dy prej atyre flamurëve – Union Flag dhe Stars and Stripe – do t’i merrnin vorbujt, do të mbetej vetëm ai i mesit, me drapër e çekan. Askush brenda kufirit të shtetit nën yllin që kullonte gjak nuk duhej më të shihte miqësinë dhe krenarinë në valëvitjen e tyre.

Ajo që së pari përflitej, fatkeqësisht ndodhi.

Në mbëmjen e 8 shtatorit të 1947-ës, në portën e Stefajve dikush troket me këmbë. Në emër të popullit. Të popullit të kujt, kërkon të kuptojë gjuhën e terrorit Kostaq Stefa. Të popullit të tyre, sigurisht, jo të popullit tim. Janë tre. Ushtarakë. I shquari djalë mangalemas nuk kish dashur t’i besonte si të vërteta lajmet e marra në Tiranë sipas të cilave amerikanët, britanikët dhe gjithkush që kishin punuar me ta, sipas gjykimit sllav të cilit atdheu i shqipeve po i nënshtrohej, tashmë ishin të gjithë armiq.

Ku ishte vendosur arrestimi i tij, në Moskë apo Beograd?

Profesor Stefa detyrohet t’i kthejë shpinën shtëpisë. Leni e tij dhe të katër fëmijët më të rritur – Tina ishte vetë disa muajshe – do të mbajnë përgjithmonë në paradhomat e kujtesës atë kurriz atësor që e përpiu errësira.

Pjelladreqët e territ dhe akuzat e sajuara

As që i kishin kaluar ndërmend Eleni Jançe Stefës se të gjitha ato veçori të mrekullueshme të Taçit të saj do të konsideroheshin krime. Krim sepse fliste e shkruante shkëlqyer anglishten? Krim sepse shpëtoi mjekë e infermierë nga asgjësimi i sigurtë prej nazistëve? Krim sepse kish mbaruar Tekniken e Herri Fullcit? Krim sepse kish qenë 22 vjeçar pedagog? Krim sepse kish studjuar në Firence? Krim sepse kish qenë profesor edhe në Qytetësen e Beratit? Krim sepse kish ndërtuar një familje sipas traditës patrotike të prejardhësve? Krim sepse ishte i pastër si pika e vesës në Tomor?

Sa herë do t’ia kish përsëritur vetes këto pyetje kur u sekuestruan pasurinë dhe nuk u lanë asnjë kuvertë, kur i përzunë edhe nga streha e tyre – kështjellë e shumëbrezave Stefa – , për ta përplasur me 5 fëmijë në furrën e pjekjes poshtë shtëpisë; kur pa në dorën e policit sahatin e Taçit prej 500 napolonësh flori as edhe të regjistruar në letrën e konfiskimit; kur do ta pushonin nga mësuesia; kur të pesë engjëjt e saj dhe ajo vetë do të mbeteshin në dorën e miqve e farefisit.

E mendoj shpesh atë zonjë të çmuar Eleni Stefa, sa herë që më kujtohet nëna ime. Ne ishim gjashtë fëmijë kur na e dënuan babanë. Dhe na u bënë shpëtimtarë dajat krutanë, i miri kushëri Gani Duro në Berat, por edhe miqtë e shumtë. Nuk mund të harroj sidomos një Vit të Ri, kur shoqërova mamanë nga Lushnja, në muzg, nëpër shi, bubullima e llucë, deri në Plug, tek një mikeshë e saj të internuar atje – Nebaet Kollçinaku – për të kërkuar borxh, pasi nuk kish mbetur asnjë lek edhe për të blerë ca portokalle! Për të tjerat as që bëhej fjalë. Sido që ndodhi, babi ynë të paktën doli i gjallë prej minierës së kromit. Të pesë fëmijët e Kostaqit nuk do ta shihnin më të jatin.

Nuk qenë lëmosha ato që njerëzit e mirë u ofruan Elenit e të bijve, por mbijetesa me kokën lart. Mbijetesë që nuk ndoti aspak veçoritë e vyera familjare të Stefëve deri në 18 janarin e vitit 1993.

Ish gjendur gropa ku kishin hedhur Kostaqin dhe tre beratasit e tjere. Elenit i erdhi ora të ballafaqohej me të hamendurën. Sidoqoftë, mendoi se mund të konsiderohej “me fat”. Burbuqe Haxhiademi nuk arriti ta mbushte me substancë mermerin e Ethemit të saj. Aldo Renato Terrusi e kërkon akoma dëshpërimisht të jatin e groposur në burgun e Burrelit e sa të tjerë. E sa të tjerë… që bredhin nëpër eter pa asnjë banesë të fundit.

Rëndësia e gjetjes së eshtrave të Taçit të saj të hijshëm, sidoqoftë, e kish përfshirë të gjithën. Ajo e mendoi gjatë atë çast të pushkatimit, atje, buzë përroit në Uznovë, në vitin e murgët 1948. Me të qeshurën e plasaritur përjetë, me lotin e shkretuar.Ajo, Eleni kokonë, i dëgjoi përsëri e përsëri ato krisma. U ngjeth. Në buzë të gropës së përbashkët. Mbylli sytë. Në vesh përceptonte qartë psherëtimën e Kostaqit të bukur: “Ah, Leni im, më pushkatuan, o shpirt, më 3 mars, pas mesnatës. Qemë katër ne të mbyturit në gjakun tonë. I kisha njohur. Ishte Tajfur Haznedari, nëpunësi i bashkisë, ishte edhe avokati Hamit Myftiu, ishte edhe Babai i Teqesë Bedri Cakranji. Nuk po ta rrëfej sesi ramë pranë njeri-tjetrit. U përpoqëm të ishim bashkë, që të katër. Nuk u përqafuam dot. Njërin krah ma kishin thyer. Duart i kishim të lidhura me zinxhirë. Zinxhirët të mbyllyr me dryn. Të mbyllur edhe përtej vdekjes. Me çelësin të hedhur larg, drejt trojeve ku flitej sllavisht. Ky dryn që shihni tani në mes të eshtrave të parakrahëve të mi. Sa më kanë dhembur ato eshtra! Dhe bënte ftohtë, shumë ftohtë pasi na mbuluan me baltë. Ndieja të dridhura vazhdimisht… Deri sa u ngjita atje lart, përmbi Taben e Kalasë. Ju shihja si në pëllëmbën e dorës. Ju kam ndjekur çdo çast, por nuk zbrisja dot deri tek ju. Kishte shumë egërsira nëpër rrugë, qenër që pëllisnin, dosa që lehnin. Më piku malli për ty, Leni im e shtrenjtë. U dogja shkrumb për fëmijët tanë. Si ia bënin pa përkëdheljet e mia Fredoja, Elda, Toti dhe Tina? Vangjo a ia arriti të mësohej pa mua? Qemë shumë të lidhur”. “Ah, Taçi im, asnjëhere nuk u mësua Vangjo me humbjen tënde, as të tjerët. Qe ai, bashkë me Fredon që t’u gjendën të parët kur të zbuluan nga nënbalta”.

Qiell që rrotullohet rreth syve të Elenit të bukur; tokë që trandet që prej përbarqeve. Meteorë që rrëshkasin e përthyhen sikur të ishin bij vetëtimash. Qiell i rrafshët që përkulet mbi baltë. “Po të shpjemë në një vend me dritë, Taçi. Nuk ke për të pasur më ftohtë”.

Diciturat e Fotografive: 1- Kostaq Stefa pedagog tek Teknikja e Harry Fultzit. 2- Kostaqi dhe Eleni te porsamartuar 3- Familja Stefa ne vitin 1942. Me ta edhe motra e Kostaqit si edhe bashkepunetorja shtepiake e familjes Stefa. Tina nuk kishte lindur akoma 4- Shtepa e Stefajve ne Mangalem

Lartësia e vetes

June 7, 2019 by dgreca

NGA ASTRIT LULUSHI/
Njeriu në gjunjë është aq i lartë sa duket, thjesht gjysmë njeri, më shumë se gjysmën e jetës e kalon ulur. Kjo ndikon në lartësimin e tij. Ai kurrë nuk arrin as lartësinë e vetes. Prandaj mendimi nuk çan dot, sepse fluturon ulët. Njerëzit e mëdhenj janë të rrallë, edhe kur ngrihen shoqëria nuk i do, i rrëzon, i gjunjëzon, i shtrinë, i vret. Qëndrimi lart, në këmbë e lodh njeriun. Edhe qëndrimi për shumë kohë në majat e pushtetit është i lodhshëm. Prandaj zgjedhjet bëhen çdo katër vjet, që çdo njeri në një kohë a një tjetër, të jetë në gjendje të qeverisë e provojë vështirësinë a ëmbëlsinë e pushtetit. Ata që nuk ngopen me fuqinë e pushtetit nuk e lëshojnë atë, duke u kthyer në tiranë e diktatorë.
Ky brez ka më shumë kohë të lirë se çdo brez tjetër në të kaluarën. Por ironikisht, është më lehtë të gëzosh një punë sesa kohën e lirë. Puna është e organizuar, ka objektiva, rezultate, rregulla dhe sfida që inkurajojnë përkushtimin e vëmendjes dhe humbjen e Vetes.
Koha e lirë është ashtu siç thuhet, e lirë, e paorganizuar, dhe kërkon shumë më tepër përpjekje për ta mbushur atë. Por koha e lirë sot, në vend që ta nxisë njeriun në përdorimin e aftësive fizike dhe mendore, ofron thjesht gëzimin pasiv, duke shikuar një ngjarje në vend të marrjes pjesë në të, duke u kënaqur a u shpenguar me lojra, lajme, shfaqje e filma në TV, iPhonë e iPad. Kjo kënaqësi pasive është si një rrënie në gjunjë, që nuk e lë njeriun të ngrihet në lartësinë e Vetes e jo pastaj më shumë.