Archives for March 2020

PUBLIÇISTIKA E DOM LAZËR SHANTOJËS DHE NYJET E PAZGJIDHURA TË HISTORIOGRAFISË SHQIPTARE 2

March 17, 2020 by dgreca

(Në 15-vjetorin e botimit të vëllimit “VEPRA” të Shantojës, nën kujdesin e Arben Markut, Niketa Stefës dhe Ardian Ndrecës)

Shkruan: Eugjen MERLIKA/

Në shkrimet jepet një tabllo aspak optimiste e ecurisë së Shtetit shqiptar, të problemeve të tij ekonomike, financiare, administrative. Në to bëhet një analizë anatomike e këtyre dukurive e vihet theksi mbi një aparat burokratik administrativ të stërfryrë që rëndon si një shkëmb mbi një ekonomi të dobët e të pazhvilluar, për të mos thënë të paqënë. “ A thue âsht nevoja për gjithëket personal? A perdoret gjithky personal pse Shqypënija e të mëkambunit e saj kan nevojë për tê, a po pse këta duen të jetojnë në shpinë të Shqypnìs?..” (f.131) pyet me dhimbje autori. Ndihet shqetësimi qytetar i Shantojës që futet deri në skutat më të errta të Vendit të tij, që i bën jehonë skamjes së pjesës më të madhe të popullit që kjo mënyrë organizimi e funksionimi e Shtetit nuk ndihmon aspak t’a lehtësojë. Shqetësimi është i sinqertë, i ndjerë, në përputhje edhe me misionin e famullitarit që përditë prek me dorë hallet e mangësitë e shqiptarëve të thjeshtë që mbushin famullinë çdo të djelë, që revoltohet e shpërthen kur sheh se “ si shkrryhet parja, si shpërdoret mûndi i fukaràs, i popullit, i bulkut, i puntorit. Për me mbajtë njerz parasita……qi nuk dijnë se si me jetue, veçse në shpinë të Shtetit, me nji nênpunësì të vjedhun me protekcjon…”. (f.131) Nuk kemi të bëjmë me një instrumentalizim të tipit marksist të dukurisë por me dhimbjen e thellë të atij që e don me gjithë zemër popullin e tij. Kjo dhimbje arrin deri në revoltë e dëshpërim kur sheh se kriteret e marrjes në punë të morisë së nëpunësve nuk janë meritat dhe zotësitë, por klientelizmat dhe hatëret politike. Janë plagë të hapura e të pambyllura kurrë deri në ditët tona, kur ende përballemi me këto dukuri, duke paragjykuar zhvillimin.

Në artikujt e botuar tek “Ora e maleve” ndihet fuqishëm pulsi i atdhetarit, por ka një dozë të madhe realizmi. Problemet e Vendit përballohen me zemër por edhe me mendje, kryesisht në kah kritik. Shkrimtari ka një objektiv të qartë rreth të cilit vërtitet e gjithë masa e shqetësimeve të tij: Shqipëria që duhet të ecë në rrugën e zhvillimit, të përparimit, të qytetërimit. Dukuritë që pengojnë këtë ecje janë në tehun e kritikës së publiçistit, janë lënda e pamfleteve të tij politike, objekt i fshikullimit, herë herë me tone mjaft të ashpra. Por Shantoja nuk është nihilist, nuk shikon vetëm errësirë në të tashmen e në t’ardhmen e kombit të tij. Ai ka aftësinë të shohë edhe dritën tek njerëzit idealistë që mundohen të shtrojnë rrugën, mbi të cilën breznitë e ardhme do të ndërtojnë shtetin bashkëkohor. “Shqypënìn e ka bâ inteligenca e do t’a mbâjë inteligenca, ose Shqypënìë nuk kem me pasë! Reservoir-i i forcës mâ të shndoshtë në Shqypnìë âsht qandra e saj intelektuale. Kur ndiejm bisedimet plot dieje e hollësië të nji Fan Nolit, dialektikën e shterngûet e të mbâtun të nji Luigj Gurakuqit, fjalën elektrixante te nji Ali Kelcyrës, gjuhën kirurgjike të nji Stavro Vinjaut, arsyetimet ligjore të nji Koço Tasit, na i harrojmë të tana eksplozjonet e soçme e nji fjalë e vetme e e ambël na tingllon në vesh: Po! ka Shqypnìë!” (f.143)

Shantoja është idealist, por në idealizmin e tij ka një farë pragmatizmi. Historia e botës i ka mësuar se popujt, në rrugën e tyre të zhvillimit, kanë arritur synimet kur kanë patur prijsa t’aftë e të kushtuar çështjes së tyre. Në pranì të tyre fashitet pezmi dhe lind shpresa për t’ardhmen e besimi në të. Kjo shpresë gjen burime ushqimi te të rinjtë, te studentët që, në Vende të ndryshme të Evropës, pregatiten me dije, kulturë e profesione e janë të gatshëm t’i venë në jetë këto në Atdheun e tyre. Kështu u krijua ajo elitë kulturore e pasur në Shqipërinë e viteve tridhjetë, që do të kositej pa mëshirë mbas 1944, si “inteligjencë borgjeze”, kundërshtare e regjimit komunist.

Duket se është një fatalitet historik për Shqipërinë fakti që i duhet të ëndërrojë gjithmonë një brez të ri që duhet t’a nxjerrë nga këneta e mbrapambetjes e t’a verë në rrugën e përparimit. “ Idét linden, rriten e frytësojnë vetëm në nji tokë virgjin; në mênden e në zêmbren e të rivet: prej tyne mandej dalin e pastrojnë kalbësinat e gjithshkaf ndalon perparimin o kristalizohet në trajtat e nji kohe qi ka prendue” (f.244) shkruante Don Lazri më 1924. Tetëmbëdhjetë vite më pas Mustafa Kruja, atëhere Kryeministër i Shqipërisë së bashkuar me Italinë, në intervistën dhënë gazetarit të njohur italian Indro Montaneli shprehet:

“Ne kemi një aristokraci të lodhur, të mbetur prapa, me parime që nuk i përshtaten më kohës sonë, një borgjezí të mangët në numur, në mjete e pregatitje, një masë në të cilën 70% është analfabete. Shpresa jonë është tek të rinjtë. Të rinjtë kanë vrulle që herë herë i shtyjnë shumë përpara, por janë të mbrujtur me një dashuri të pastër për atdheun e tyre e sinqerisht synojnë në formimin e një vetëdije kombëtare dhe vetiake. Shumë prej tyrë shkojnë për të studjuar në Itali. Kthehen që andej me padurimin për të ngritur vëndin e tyre në nivelin italian. Shpesh padurimi i shtyn në gabime, por qoftë i bekuar ai që gabon për bujarí. Un nuk dua të rinj të bindur verbërisht, por të ndërgjegjshëm e të disiplinuar. Natyrisht të parët do t’a bënin më të lehtë detyrën time si qeveritar, por nuk do të më jepnin asnjë garancí për të ardhmen. Për ne ajo që ka vlerë është vetëm e ardhmja”.

Sot, mbas gati tetëdhjetë vitesh të tjera, shpresa për të nxjerrë politikën shqiptare nga bataku dhe Vendin nga renditja e fundit në Evropë, është varur përsëri tek të rijtë. Edhe se shpesh hasim në zhgënjime në atë drejtim, mbasi jo çdo gjë që shndrit është ar, mendoj se përtëritja e vazhdueshme e politikës shqiptare është një domosdoshmërì. Për fat të keq nuk shihet në këtë prizëm nga një pjesë e mirë e klasës drejtuese që ruan pozitat e fituara, pa marrë para sysh faktin se koha kalon e nuk mund të ketë njerëz për të gjitha stinët. Megjithatë aktivizimi i mjaft të rijve të diplomuar jashtë Shtetit në administratën shtetërore është diçka inkurajuese, po të mos kishte si kriter zgjedhjeje përkatësinë politike, këtë sëmundje të pashërueshme të jetës shqiptare.

Ndër shkrimet publiçistike të Shantojës mendoj se një vend të dorës së parë zenë ata që i kushtohen ngjarjeve dhe personazheve të politikës shqiptare në një hark kohor prej pothuaj një të katërt shekulli. Shkrimtari ishte një vëzhgues i mprehtë i tyre e, më shumë se pjesëmarrës me funksione të rëndësishme, ishte një viktimë e ndërgjegjëshme e atyre ngjarjeve. Pësoi burgime, internime e mërgime edhe se nuk ka patur asnjëherë ndonjë pozitë të lartë, madje nuk ka qenë as deputet. Por prifti poet është në simbiozë me ato ngjarje dhe protagonistët e tyre e penda e tij, së bashku me oratorinë, ndikojnë herë herë në mënyrë vendimtare në to. Shantoja është gjithmonë koherent me veten dhe parimet. Opinionet mund edhe të ndryshojnë, por vlerësimet kanë një kriter përcaktues e të paluajtshëm: interesi i Atdheut. Ky është metri i vërtetë e i vetëm që shërben si njësí matjeje për këdo e për gjithshka.

Ai ishte i pozicionuar në krahun e Opozitës antizogiste. Idhulli i tij ishte Luigj Gurakuqi që “Me nji duresë e nji palodhësië shembullore shkrîni jetën për idealin e nji Shqipënie të lirë, të madhe, të lume.”, kryetari i Opozitës në vitet 21-24. Martirët e lirisë e të demokracisë ishin Avni Rustemi, vetë Gurakuqi, Bajram Curri, Hasan Prishtina, Elez Isufi, Zija Dibra, Ramiz Daci, Zef Ndoci, Mark Raka. Bashkëluftëtarët me të cilët ndau bindjet e idealet ishin Mustafa Kruja, Stavro Vinjau, Qazim Koculi, Xhevat Korça etj. Në altarin e kombit ishin kolegët e tij më të njohur si Fishta, Gjeçovi, Mjeda, Harapi, Marlaskaj etj. Në fushën kundërshtare ishte Ahmet Zogu, Kryeministër, President e më pas Mbret i Shqipërisë, sinonim për një pjesë të shqiptarëve i së keqes në pushtet, i rrethuar nga bejlerë përkrahës si Eshref Frashëri, Mehdi Frashëri, Faik Konica etj. apo vrasës dhe ideatorë vrasjesh si Baltjon Stambolla, Çatin Saraçi etj.

Në këtë mikrounivers figurash politike Shantoja depërton me fuqinë e pendës , duke na lënë të skalitura bindjet e mendimet e tij. Ato janë frut pikëpamjesh objektive e subjektive të autorit, ndonjëherë edhe të pasioneve politike të tij. Por gjithsesi ata janë dëshmí të rëndësishme, mbasi dalin prej pendës së një personi pa paragjykime, që vlerëson duke u nisur nga faktet. Periudhat të cilave i referohen shkrimet janë ato 1920-24, koha e mërgimit 24-39 dhe vitet 39-43, kur Shqipëria ishte e pushtuar nga italianët por kishte një status të posaçëm, sepse quhej e bashkuar me Mbretërinë e Italisë.

Për ngjarjet e këtyre hapësirave kohore historike autori mban qëndrime të ndryshme. Me botkuptim të përparuar demokrat mbështet pa rezerva revolucionin e qershorit 1924 dhe ata intelektualë e të rinj të Bashkimit që ishin flamurmbajtës të tij. Çuditërisht i kushton pak shkrime Qeverisë së Nolit dhe më shumë mërgimit politik që pasoi rënien e saj. Ndoshta ky fakt dëshmon për një farë zhgënjimi që pëson publiçisti Shantoja nga ajo qeverisje dhe në vetë të parë nga Kryeministri, të cilin në një shkrim të mëvonshëm e sulmon rreptë. Nga mërgimi në Jugosllavì, Austrì e Zvicër mundohet të analizojë gjëndjen e Shqipërisë reale, që përfaqësohet nga evolucioni i pushtetit të Ahmet Zogut deri në Mbretërì, por edhe atë alternative që ka fytyrën e mërgatës politike shqiptare antizogiste. Në këtë gjëndje konflikti të fortë e të përhershëm duket se nuk ka vend për biseda e marrëveshje. Për Shantojën, ashtu si për të gjithë të mërguarit politikë jashtë Atdheut, “Bota e ka marrë vesht se në Shqipnìë sundon nji President gjaksor, nji President qi mbytë me pare diten për diellë, nji President qi flet vetë me sikarët, qi u premton ndihmen e nji fuqiës s’huej, qi u premton lirim të shpejtë, rrogë të përmuejshme…” (f.370)

Por këtë kundërshtar politik, këtë “President gjaksor”, kur e sheh të diskredituar pa të drejtë nga një gazetë austriake, ka burrërinë t’i kërkojë Kancelarit austriak, Dr. Seipel, ndërhyrjen e tij për të vënë në vend prestigjin e atëhere Kryeministrit shqiptar. Ёshtë një nga perlat e këtij libri, një shembull ideal i moralit politik në një shkallë të lartë, një shprehje e harmonizimit të luftës politike me etikën e saj e me respektimin e institucioneve, një leksion stili për politikën e sotme në Shqipërì e më gjërë.

Vijon

Sëmundje zyrtare

March 17, 2020 by dgreca

Nga Astrit LULUSHI/

Ndërsa “karantina” mund të tingëllojë si “kanaçe”, ajo nuk është as “kazan”, por vetëm një izolim 40 ditor për parandalimin e përhapjes së sëmundjes. Fjala është marrë nga italishtja “quaranta” – 40. Praktika e kuarantinës, filloi gjatë shekullit XIV në përpjekje për të mbrojtur qytetet bregdetare italiane nga epidemitë e murtajës. Anijet që vinin në Venecia nga portet e infektuara u kërkohej të qëndronin në spirancë për 40 ditë para se të fillonin zbritjen e udhëtarëve dhe shkarkimin e mallrave. Mes shqiptarëve, “kuarantina” u bë “ karantinë”, duke u përdorur nga zyrtarë e shtypi, dhe më pas turma, si gjithmonë, ndoqi shembullin e tyre. Kështu, kjo fjalë gjysmake, si edhe masat e qeverisë kur shpall se “ndalohet qarkullimi i makinave private”, ose, “ndalohet ecja në grup me më shumë se dy persona”, të kujtojnë komedinë e B. Levonjës për kohën e fashizmit nga kënvështrimi komunist. Kur një vend nuk ka një qendër efektive për kontrollin e sëmundjeve, ku qeveritari a çdokush në krye merr pozat e doktorit duke dhënë këshilla e rekomandime, kjo gjendje shkakton tallje nënzë, përçmim dhe hutim në masë. Qeveria krenohet me numrin e të arrestuarve dhe gjobave të rënda edhe pse njerëzit të gjithë ndjehen të mbyllur nga frika, sëmundja e policia e shtetit. Ditë të errëta po kthehen, kur diktatori ishte pronar i popullit dhe ekspert i vetëm i çdo gjëje.

THREE US OFFICES, ONE MESSAGE FOR KOSOVA’S INDEPENDENCE

March 17, 2020 by dgreca

by Rafaela Prifti/

On the twelfth year of Kosova’s Independence, the 17^th Day of February 2020 was proclaimed “Independence of Kosova Day in the Bronx”.

The Albanian-American Society Foundation, Sons and Daughters of Albania in America and the Albanian Community Center at Enrico Farmi Cultural Center of Belmont Library hosted a special commemoration on February 19th. The state and local offices of the legislative and executive branches converged to signal the importance of the day. The New York State Governor’s Office, the New York State Senate and the Bronx Borough President delivered messages of support reinforcing a strong partnership with the community.

Mr. Esad A. Rizai, President of the Albanian-American Society Foundation and a central figure who is recognized for his hard work to elevate the community, thanked the distinguished guests and participants. Starting with Ms. Sophia Zayas, Bronx Regional Representative from the Office of Governor Andrew M. Cuomo, a senior staff of State Senator Alessandra Biaggi, Mr. Rizai acknowledged the community members who were gathered to mark the day, including Ms. Williams of the Belmont library that provided the venue for the event. Speaking on behalf of Governor Cuomo’s office, Ms. Zayas drew attention to “the special place that Albanians have in the diverse Bronx community.” She read out a letter signed by the New York Governor sending greetings for the commemoration of the 12^th anniversary of Kosova’s independence, which is “recognized by more than 100 countries including many in the European Union.” On this occasion, governor Cuomo honored the state of Kosova with a proclamation. His letter stated that what is most special about the “the people who have made our state their home,” and are part of the history of Kosova are individuals who have committed incredible acts of courage, inspired by the ideals of freedom. A posthumous citation for his contribution was awarded to Mr. Alush Smajli (Hoti). The New York Governor dedicated a special tribute posthumously to a man “of such rare quality and character as Ali Rizaj,” for demonstrating the highest level of commitment to these ideals. As documented, at a young age, he joined the forces of liberation against the Italian and German occupation. Mr. Ali Rizaj was imprisoned by communists who seized power in Albania after the WWII. He escaped to Kosova where he was arrested and jailed. Forced to leave behind family members, in 1951, Mr. Rizaj migrated to the US. As an activist of undeterred conviction and a valiant freedom fighter, Mr. Ali Rizaj was awarded the presidential medal for his bravery in service of Albania’s Liberation War. His son, Esad A. Rizaj, accepted the proclamation on behalf of his late father, whom he remembers as a man “who fought for what he believed in and believed in what he fought for.”

Founder and President of the Albanian-American Society Foundation, Mr. Esad A. Rizai, was also delegated to present the proclamations issued by the Bronx Borough President. Mr. Hajdin Alijaj, Vice-President of the organization that promotes Albanian heritage and values, was one of the honorees. He thanked all who made the event possible. “We,” said Mr. Alijaj “are here to honor the heroes for the sacrifices they made for a free and independent Kosova and give our blessings to the United States and NATO nations for ending the war.” A proclamation was issued to Mr. Ali Haxhaj for his one of a kind contribution in turning his own home into a school facility for Albanians subjected to education bans imposed by the Serb regime. The next honoree, Mulla Zeke Berdyna, was cited as “a distinguished religious leader and activist who gave his life for ethnic Albanians and freedom of Kosova, to preserve his proud heritage despite years of imprisonment.” The proclamation presented to salute and honor the legacy of Mulla Zeke Berdyna, read in part that the President of the Borough of the Bronx, with the largest Albanian community in the US, “celebrates the tremendous contributions to culture and history they have and continue to offer our borough, our city”. On behalf of the Berdyna family in Kosova and in the US, their grandson, Fahri, thanked the officials and the organizers, vowing to work harder to show gratitude to ‘this great country.” In acknowledgement of a KLA legendary founder, Adem Jashari, it was proclaimed that February 17, 2020 would be “Independence of Kosova Day in the Bronx. Regarded as the “father of Kosova Liberation Army”, Adem Jashari, is widely considered a symbol of Kosova’s independence by ethnic Albanians. Fifty eight members of his family perished in the attacks that Serbian forces launched at Jashari’s home in Prekaz in March 1998. He was posthumously awarded with the title “Hero of Kosova”. Mr. Qazim Gashi was invited to accept the recognition. To commemorate Kosova’s Independence, Albanian poet and songwriter Isa Brecani addressed the guests. He presented the view that Kosova’s independence has opened the path towards the unification of all Albanian regions. Then he recited three of his original poems dedicated to three heroes: Commander Adem Jashari, General Tahir Sinani and Vezir Ademaj. A commander in the KLA during the Kosova war, Mr. Tahir Sinani was appointed commander in the Kosova Protection Corps after the war, and went on to join the NLA in the Macedonian Conflict in 2001. In his honor, February 17, 2020 was proclaimed “General Tahir Sinani Day”. Proclamation stated that “his life was tragically cut short but the flame of his heroism will always brightly burn for all Albanians.”

Mr. Esad A. Rizai expressed his gratitude to the Bronx Borough President Ruben Diaz Jr. and his staff for supporting the community organizations for 11 years. Indeed, the partnership have made possible celebrations of events like the independence of Albania by raising the Albanian flag over the Bronx County Building in 2018 for the first time. In August 2009, the borough joined its Albanian community to honor the most beloved Albanian daughter, Mother Theresa, with her very own street in the Bronx.

To mark the celebration, the New York State Senator Alessandra Biaggi issued a proclamation that was presented by the Deputy Chief of Staff, Mr. Miguel Rondon. It recognized that “in the nation of Kosova, we have an entity worthy of the highest respect and esteem.” A number of distinguished Albanians like Alush Smajl Hoti received recognition by the New York State Senator’s Office.

Following the official part of the ceremony, attendees were invited to say a few words and share their thoughts and messages. Mrs. Mimoza Dajci, Founder and President of Hope and Peace Foundation, is also a family member of Isa Boletini, an Albanian national hero and visionary. She credited the annual celebrations of independence by the Albanian-American Society Foundation under Mr. Rizai’s leadership to the strong bonds with the Borough and the state level government. In order to better support such partnership, Mrs. Dajci called for a more unified community. Remembering the victims of the Kosova war and the survivors, she placed emphasis on demanding justice for the unpunished sexual crimes of the conflict. On behalf of the Smajli family, Mr. Hoti, presented briefly his grandfather’s bio with emphasis on the contribution of Alush (Ali) for the liberation of ethnic Albanians and the opening of his home to be used as a school facility when the Serbian regime outlawed schooling for Albanians. “Such actions spelled severe consequences,” said Mr. Hoti, yet Alush Smajli set an example of patriotism for his successors and all of us. In reference to present day issues, Mr. Hoti urged for a coordinated effort to advocate for Kosova’s rights. The next speaker was the author of this article who briefly referenced the previous celebrations to drive the point that our community is brought together by common values and traditions to be honored and upheld. Attending the event were Mr. Idriz Lamaj, Executive Council member of Pan-Albanian Federation of America Vatra, and guests from organizations with headquarters in Baltimore, Philadelphia etc. To commemorate the day of Kosova’s Independence, Mr. Egidio Sementilli, Chair of the Bronx Italian-American Cultural Association, highlighted the struggles of the Albanian and Italian community. Reaching back to his childhood years, Mr. Sementilli spoke about his experience as a newly arrived immigrant in the “big family” here in the 70s. From that period to the present, he credited the Albanians with ensuring “the community’s survival in the Bronx.” “And thirty years ago,” Mr. Sementilli said, “Mr. Esad Rizai, made sure that the Albanian community was at the table,” paying tribute to the legacy of the Albanian-American Society Foundation.

At the commemoration of Kosova’s Independence, the 17^th Day of February 2020 was proclaimed “Independence of Kosova Day in the Bronx” while the state and local government officials reinforced the strong partnership with the Albanian community.

SHUPLAKA E ZOTIT

March 17, 2020 by dgreca

Nga Alfons GRISHAJ/ Njëherë e një kohë pata lexuar një tregim, ngjarje e vërtetë ndodhur në Berlin, tregimi titullohej: “Shuplaka e Zotit”, përkthyer nga një nga kolosët tanë (në mos gabohem), Ernest Koliqi.

Historia e atij tregimi ishte pak a shumë kështu: Në vitin 1936 , Berlin, në një spital katolik, një nënë çifute priste të lindte fëmijën e vet. Përballë shtratit të lindjes, në murin karshi qëndronte varur kryqi i Krishtit. Çifutka i tha murgeshave që shërbenin t’a hiqnin kryqin e Krishtit, se ajo nuk kishte dëshirë që fëmija e saj që do të lindte të shihte figurën e Jezusit.

Murgeshat i thanë nënës që po priste fëmijën, që ata nuk mund të bënin asgjë, sepse ishin vetëm shërbëtore, porse ato do t’ia drejtonin kërkesën drejtuesve të spitalit ose mjekut. Çifutka këmbëngulte në të sajën. Ndërsa dhimbjet i shtoheshin dhe fëmija ishte në rrugë e sipër për të lindur, ajo vazhdonte t’i kërkonte doktorit të njëjtën gjë: “Hiq kryqin e Jezusit!”. Doktori vazhdonte detyrën pa i kthyer përgjigje deri në lindjen e fëmijës . Pasi përmendi fëmijën iu kthye të ëmës : “ Zonjë mos u shqetëso… se fëmija juaj nuk do ta shohë kurrë kryqin e Jezusit!” – “Po përse ?” – e pyeti e ëma e fëmijës e çuditur ”- “Sepse fëmija ka lindur i verbër.” – ia ktheu doktori.

Për mendimin tim, kjo është redemption !!

Që fëmijë besova në Zot, jo në format e stisura dhe të servirura keq, por në Librat e Shenjtë, dhe bazuar në eksperiencën e pranisë së Zotit në jetën time. Asnjëherë nuk u luta kur isha keq, por gjithmonë e lëvdova dhe e falenderova kur isha mirë, duke u lutur dhe për të tjerët deri në sakrificë…

Sot alemi po përjeton çaste të parashikuara në Bibël dhe të rishfaqura në subkoshincën e besimtarit. Për herë të parë, në mënyrë globale, shtetet e tmerruara e shohin veten të pafuqishme në përballjen me “Shuplakën e Zotit”. E pra, Zoti e dinte që njeriu do bëhej si gjeli, i cili do mendonte se po nuk këndoi ai, nuk vjen mëngjesi, nuk lind dielli. Ndërsa tani, ai nuk ka kohë për urrejtje , për cmirë , e sheh veten të pafuqishëm, një gjel gënjeshtar, të strukur, të frikësuar, të gjunjëzuar me shpresën për të zbardhur… dhe jo për ta sjellur mëngjesin.

Dikur një nga poetët tanë shkruante pak a shumë kështu:

Prej një gojëvogli që asht vetë krymi

Që për të sot thu nuk ka fuqi,

Prej ktij gojvogli tash t’thithet tlyni

Sa dhe kockat ka me t’ i shkri!

Mikrobi i sotëm as që nuk shihet, nuk është as sa krymi, por një armë e tmerrshme, e padukshme ndëshkuese që shkurton jetë njerëzish…, se me vdekje jemi të dënuar të gjithë! Pas kësaj … është zgjidhja e Hyut.

Eshtë koha të kthehemi tek Zoti.

Le të lutemi… !!!

KRYEBASHKIAKU I NEW YORK-ut PO SHEH MUNDËSINË E MBYLLJES SË QYTETARËVE

March 17, 2020 by dgreca

-Kryebashkiaku i tha CNN-it se qyteti “po merr në konsideratë” mundësinë e një urdhëri që detyron banorët e qytetit të “mbyllen në shtëpi” si San Francisko, ku njerëzit mund ta lënë shtëpinë vetëm për ushqime, ilaçe dhe nevoja jetike për tre javët e ardhshme. Nga ana tjeter Guvernatori Como ka deklaruar se ende nuk ka ndermend te vendos ne karantine ndonje nga qytetet e shtetit te New York-ut.

– De Blasio tha se bizneset “absolutisht” mund të mbyllen “edhe më gjatë” sesa prilli dhe maji – nderkohe qe komisioneri i tij për shëndetin, parashikon se shpërthimi mund të zgjasë deri në shtator.

Përveç urdhërit të përgjithshëm të Shtëpisë së Bardhë të mosgrumbullimeve më shumë se 10 persona bashkë, përveç këshillës që të moshuarit të qëndrojnë mbyllur, Kryetari i bashkisë së New Yorkut ka thënë se është duke studiuar mundësinë e dhënies së urdhërit të qëndrimit të gjithë qytetarëve në shtëpitë e tyre për t’u mbrojtur nga Coronavirusi.

Këtë deklaratë Kryebashkiaku de Blasio e bëri të martën, 17 Mars, ku ai e përcolli në publik idenë se mund të urdhërojë njujorkezët që të qëndrojnë në shtëpitë e tyre për të zvogëluar përhapjen e koronavirusit.

Kryebashkiaku i tha CNN-it se qyteti “po merr në konsideratë” mundësinë e një urdhëri që detyron banorët e qytetit të “mbyllen në shtëpi” si San Francisko, ku njerëzit mund ta lënë shtëpinë vetëm për ushqime, ilaçe dhe nevoja jetike për tre javët e ardhshme.

“Ne do të shohim të gjitha opsionet e tjera, por mund të arrihet deri tek ajo me siguri për të gjithë vendin,” tha de Blasio.

“Ne duhet të kemi në mendjen tonë se kjo mund të jetë një krizë në të paktën disa muaj,” shtoi ai. Ndoshta “Mund të na kalojë gjatë verës.”

De Blasio tha të martën në TV PIX11 se ai mund të urdhërojë edhe kufizime të tjera apo mbyllje të qytetit.

Gjithçka, tha ai, është në tryezë tani. Ne po vlerësojmë situatën për çdo orë dhe të reagojmë sipas zhvillimeve.

Nëse do të detyrohemi të marrim masa më drakoniane ne do të bëjmë përpjekje që të zbusim efektin njerëzor, u zotua kryebashkiaku.

Pandemia e koronavirusit thuajse ka mbyllur bizneset në të gjithë qytetin, ku ka pasur 463 raste të konfirmuara dhe shtatë vdekje që nga e hëna. Restorantet dhe baret u urdhëruan të merrnin vetëm porosi p Kryebashkiaku i tha CNN-it se qyteti “po merr në konsideratë” mundësinë e një urdhëri që detyron banorët e qytetit të “mbyllen në shtëpi” si San Francisko, ku njerëzit mund ta lënë shtëpinë vetëm për ushqime, ilaçe dhe nevoja jetike për tre javët e ardhshme.

Per restorantet jane urdheruar, duke filluar nga e hëna në mbrëmje, te merrnin vetem porosi per ushqime, për të ndaluar përhapjen e koronavirusit. Palestrat, kazinotë, klubet e natës, kinematë, teatrot, vendet e koncerteve janë gjithashtu të mbyllura.

Mbylljet mund të zgjasin për disa muaj, sipas de Blasio.

“Unë jam shumë, shumë i shqetësuar për ndikimin e ketyre masave në jetesën e njerëzve,” tha ai për CNN kryebashkiaku.

De Blasio shtoi se bizneset “absolutisht” mund të mbyllen “edhe më gjatë” sesa prilli dhe maji – me komisionerin e tij të shëndetit, që parashikon se shpërthimi mund të zgjasë deri në shtator.(Dielli)