Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for September 2020

NAJADA ALLIU(SOJLI)- MES SFIDAVE DHE MUNDESIVE TE JETES

by

– Intervistë me konsullen shqiptare në Nju Jork, Najada Alliu(Sojli), dhënë bashkëpunëtorit të Diellit, Fadil Shehu-*

Nëse një ditë do të rikthehesh në retrospektivën e kohës së fëmijërisë dhe adoleshencës suaj, si do e përkufizonit Najadën në trokun e viteve?

Najada: Të kthehesh aq shumë vite pas, dhe të rrugëtosh nëpër kujtimet e viteve të bukura të dlira të jetës, padyshim është vërtetë emocionuese. Fëmijëria ime ka qenë e bukur, e mbushur plot dashuri, si vajzë e vetme dhe motër e tre vëllezërve. Kanë qenë kohë të tjera, por të mbushura plot jetë, gjallëri dhe thjeshtësi.

  • Njiheni si femër e vendosur, këmbëngulëse për të arritur aty ku dëshironi. Ju është dashur të sakrifikoni shumë?

 Najada: Jeta është e mbushur plot bukuri dhe vështirësi, shpesh vendosemi përballë zgjedhjesh. Ajo të cilën do ta quaja të rëndësishme është që puna apo ajo çfarë ju besohet të bërit me korrektësi dhe dëshirë. Në këtë kontekst do të thoja, që unë vërtetë kam punuar me përkushtim dhe pasion dhe gjërat kanë rrjedhur natyrshëm.

-Eksperienca juaj si diplomate është mjaftë e gjatë në Ministrinë e Jashtme. Sa ka ndikuar profesioni juaj si juriste?

Najada: Eksperienca e gjatë dhe e vyer, gjithmonë është fokusuar në sektorin Konsullor. Një sektor mjaftë dinamik, por gjithmonë i kornizuar dhe bazuar në ligje. Prandaj mund të them që ka qenë një themel i fortë.

-Në një moment të caktuar jeta ju solli pranë shokun tuaj më të mirë, Besnik Alliu, i cili më pas u bë bashkëshorti juaj. Por jeta mori një tjetër kah. Si do e përshkruani këtë fazë të jetës?

Najada- Jeta është e larmishme, dhe çdo fazë ka bukurinë e saj. Unë do ta quaja thjesht bekim nga Zoti. Njohjen time me Besnikun, krijimin e familjes dhe sjelljes në jetë të frutit të dashurisë sonë Rejon. Gjithçka ishte e mrekullueshme deri në momentin, që jeta na përplasi me sëmundjen e Besit dhe e gjithë ajo strehëz e ngrohtë, e quajtur familje që ne e kishim krijuar me aq shumë dashuri, ju desh të tronditej. Kanë qenë momente për të cilat nuk dua të ndalem, sepse ende më dhëmbin me të njëjtën forcë, por është pikërisht forca e dashurisë që ne krijuam, e cila më pas më dha jetë dhe motiv për të ecur përpara, së bashku me të shtrenjtin birin tonë, Rejon Alliu. Ndonëse e zgjata disi, por do të ofroja një mesazh për të gjithë lexuesit, të cilët duhet  që të vlerësojnë jetën dhe të gjallët e tyre. Ajo është gjëja më e shtrenjtë.

Ju e përmëndët me kaq bukuri e dashuri prej nëne birin tuaj, Rejonin. Çfarë mund të na tregoni për marrëdhënien tuaj?              

Najada- Rejoni nuk është thjesht im bir, ai është shoku dhe miku im. Ndonëse është ende në një moshë shumë të re, marrëdhënia jonë është vërtet mjaftë solide. Për të mund të flisja pa fund, për edukatën, rezultatet e tij në mësime, dëshirën për të më ndihmuar, por do të theksoj veçanërisht mirësinë dhe ëmbëlsinë që mban në zemër dhe shpirt. Kjo më bën një nënë të lumtur dhe plot besim për të ardhmen e tij. 

Më parë ju keni ushtruar detyrën e Konsulles në Romë,Itali.Cilat janë të veçantat  dhe të përbashkëtat midis Romës dhe New York-ut? 

Najada– Fjala «konsull» është e njëhsueshme me fjalën «shërbim»,çka nënkupton në vetvete të përkushtosh punën dhe veten tënde në shërbim të të tjerëve, dhe të zbulosh potencialin dhe lumturinë tënde në të shërbyerit. Prandaj vendi në të cilin po shërben nuk përbën diferencën, por  Najada, përkushtimi yt për tu ardhur gjithmonë në ndihmë, brënda kornizës, bashkatdhetarëve të tu, dhe jo vetëm, i cili tek unë vijon të mbetet i njëjtë. Do ta veçoja Konsullatën në NY për mbulimin e madh që ka, sidomos në drejtim të pajisjes së shtetasve me pasaportë dhe kartë identiteti. Një punë vërtet impeniative, me volum të madh, por përtej çdo lodhje, të shpërblen me kënaqësinë e përmbushjes së misionit tënd. Jam vërtetë mirënjohëse që kam pasur fatin të punoj në këto dy qëndra të rëndësishme botërore, ku vlen për tu theksuar fakti që kanë një diasporë të madhe, e cila vijon me zell dhe këmbëngulje për të ruajtur dhe trashëguar vlerat e kombit shqiptar dhe ruajnë një bashkëpunim mjaftë të ngushtë me Ambasadën. Thellësisht mirënjohëse.

Si do ti përshkruanit marrëdhëniet me autoritetet kompetente të SHBA-ve, lidhur me çështjet që ju mbuloni?

Najada- Normalisht ne e ushtrojmë funksionin tonë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe padyshim, pa bashkëpunimin dhe marrëdhëniet e shkëlqyera midis dy vendeve, puna nuk do të ishte e lehtë. Për çdo çështje që është kërkuar bashkëpunimi i palës amerikane, jemi takuar gjithmonë me profesionalizimin dhe dëshirën e mirë të kolegëve amerikanë, për tu përgjigjur brënda çdo kornize ligjore dhe në një kohë të shpejtë.

Cili është urimi apo fjala më e bukur që ju është thënë nga bashkatdhetarët tanë gjatë punës suaj?

Najada- Marrë shumë urime. Bashkatdhetarët nga mjaftë shtete, nëpërmjet Shërbimeve Konsullore Online, ose ardhjes së tyre në konsullatën tonë këtu në Nju Jork, përfitojnë një numër më të madh shërbimesh, diku rreth 400 shërbime. Kjo natyrisht ka krijuar mundësinë që shtetasit nëpërmjet Konsullatës sonë  këtu në Nju York, të trajtojnë një gamë më të gjerë çështjesh, dhe në një kohë më të shpejtë.

A ndjeheni e kënaqur në këtë pozicion ku jeni sot?

Najada– Jeta është sfida për të jetuar të sotmen, me shikimin drejtë të nesërmes. Çdo njeri kërkon të jap më të mirën e mundshme nga vetja dhe të punojë fort për të qenë i realizuar në shumë aspekte. Sigurisht referuar bisedës sonë, jeta shpesh na vendos me shpatulla pas murit dhe na lëndon thellë, por prapë se prapë mirënjohja dhe vlerësimi për të mirën, nuk duhet të mungoi asnjëherë. Ndaj thjeshtë mund të them që ndjehem e bekuar.

Për ta përmbyllur këtë intervistë, si e shihni të nesërmen tuaj si femër, nënë dhe diplomate?

Najada: E ardhmja është mister, por njëkohësisht forcë për të besuar dhe shpresuar më të mirën për realizimin e tim biri, sidomos në aspektin akademik, i cili është një nga prioritet e tanishme, dhe krenaria e çdo prindi. Veten sigurisht e shoh në vijimin e përmbushjes me përkushtim dhe përgjegjësi të privilegjit të madh që më është dhënë për të shërbyer në MEPJ. Kujtimi i bashkëshortit, im bir, familja e madhe dhe puna që bëj, më japin forcë për të nesërmen e Najadës, në çdo dimension të saj.

 Emertesat e fotografive: 1- Najada Alliu Sojli

2- Najada dhe ambasadorja Amerikane në Shqipëri Yuri Kim.

3- Najada me ish Ambasadore Amerikane ne OKB, Nikki Haley. 

4-Me bashkëshortin e ndjerë, Besnik Alliu.

5- Djali, Rejon Alliu.

ÇAMÇAKËZ – ÇÌMÇÀ

by

Nga Muç Xhepa- Do t’i fusin në kampe pune,- tha Aureli dhe u ngrit të shkojë. Ishte bashkë me Mirandën. Ajo tundi kokën. Nuk e aprovoi mendimin e të shoqit.Jemi miq që fëmijë. Nga Elbasani. Jeta në konviktin e së njëjtës shkollë në të mesmen dhe të lartën, na ka bërë si vëllezër. Aureli dhe Miranda u dashuruan që në bankat e shkollës së mesme dhe u martuan fare të rinj. Çift ideal.- Këta kanë marrë fund,- tha Miranda,- e jo më të mbyllin mijra njerëz në kampe përqendrimi.U larguan për te stacioni i autobusëve prapa piramidës së Neronit. Unë u ula te bordura në anën tjetër të hotel “Dajtit”, pranë kabinës së telefonit. Shenjë e një ere të re. Jo prodhim vendi. Prisja Artan Metohun të hanim drekë bashkë. Ishim miq që nga koha e universitetit. Ai studionte të bëhej inxhinier pyjesh, ndërsa unë mësues i gjuhës angleze, të cilën Artani e mësonte me pasion dhe e fliste rrjedhshëm. Duke zbritur shkallët e hotel “Dajtit” ma bëri me dorë të shkoja tek ai. Ishte fillimi i viteve ’90.- Nesër herët kam për të marrë një grup turistësh anglezë te Hani i Hotit. Eja edhe ti!- Kërkon aprovim.- Flas unë me Hajrien, shefen e grupeve angleze tek Albturizmi. Punët kanë ndryshuar. Duan të afrojnë edhe nga ju.Vështroi ngultas. Më dha të kuptuar se hapja e ambasadave kishte thyer edhe prangat e tiranisë. Ndjeva një ngazëllim të brendshëm. Të flisje me të huaj ishte krim dhe të dënonin sipas nenit 55 për “agjitacion dhe propagandë”. Të flisja me anglezë, gjuhën e të cilëve kisha filluar ta mësoja që fëmijë, ishte më tepër sesa një ëndërr. Artani nguli këmbë.Nga Tirana u nisëm me errësirë. Në autobus, nga ato të rinjtë me xham të madh përpara, të dukej vetja sikur vrapoje në këmbë nëpër rrugët e ngushta.- Me serën tonë mbulohen e zbukurohen rrugët e Parisit,- tha shoferi pa e kthyer kokën nga ne, që ishim ulur në dy vendet e para pranë derës. Artani buzëqeshi dhe më shkeli syrin. Shoferi rreth të dyzetave, trupshkurtër e barkmadh, ishte nga Tirana. Me Artanin ishte mik. Kishin shoqëruar bashkë shumë grupe ndër vite dhe kishin krijuar besim te njër-tjetri.- Muçin e kam shok të vjetër,- i tha Artani duke qeshur.Te Hani i Hotit na priti kamerieri. Ishte i tronditur dhe dridhej sikur të ishte në ethe.- Doni diçka të ngroheni?- Nga një gotë “Rum”,- tha Artani.- Kam “Metaksa”, rumi mbaroi dje.Lokali ishte i errët. Një llambë e vogël ndriçonte banakun, e cila hidhte dritë të zbehtë edhe mbi tryezën tonë. – Ndizi neonet,- i tha Artani,- grupi vonohet.Kamerieri vuri gishtin mbi buzë. Të heshtnim. Shoferi nuk duroi. U ngrit dhe i mori vetë gotat bashkë me shishen e “Metaksasë”.- Ky është i humbur. Ku e kanë gjetur vallë?- Shoferi ktheu shishen qafëgjatë, të zbukuruar me medalje, si ato të konjakut “Skënderbeu” dhe mbushi gotat. – Për shoqëruesin e ri!- Trokiti gotën me Artanin.- Ktheje ngadalë se është i fortë,- m’u drejtua dhe ngriti gotën lart.Pa kaluar poshtë gllënjkën e parë, oficeri i shërbimit thërriti Artanin. Dolën jashtë lokalit. Në tryezë erdhi kamerieri. Vazhdonte të dridhej. Mori edhe ai një gotë metaksa dhe u ul pranë shoferit. – Patrulla e shërbimit ka asgjesuar dy shkelës kufiri. Djem të rinj nga Shkodra,- zëri i dilte i mbytur.- Por,- shoferi e ktheu me fund gotën,- sikur e kanë të ndaluar të qëllojnë për të vrarë!- Jemi bërë dhe. Shef Myzaferi gati sa nuk e braktisti detyrën. Tani u largua. Myzaferin e njihja. Kishim qenë bashkë në shkollë. Konviktorë. Djalë i heshtur dhe me karakter. Punonte në doganë.- I kanë ende trupat atje, në anën tjetër të përroit, mbi rrugën automobilistike. I ruajnë me ushtarë.Artani u kthye. Ishte i prerë në fytyrë. Po agonte.- Cili është Artani nga ju?- një ushtar me automatik në sup brofi te dera.- Grupi arriti. Eja t’i marrësh!Të vënë në kolonë për një, me çanta ndër duar, anglezët u afruan te dera e autobusit.- Good morning! Good morning!- belbëzonin, sikur të ishin në dijeni të krimit që kishte ndodhur pak orë më parë.Autobusi u nis me lëkundje të buta. Nga lart, klimatizuesit nisën të lëshonin aromë të këndshme, të huaj. “Eh, shqiptari i gjorë!” thashë me vete i trishtuar,-“shtyhet e shtypet në autobus ‘fizarmonikë’, pa xhama, i shqyer në mes. Pluhuri i rrugës ia nxin këmishën pa zbritur ende në stacion. Nëse tenton të largohet nga parajsa socialiste, përfundon buzë kanalit i bërë copa-copa nga plumbat e ushtarit”.Artani më tha të ulem në vendin pas shoferit. Nuk e kuptova përse.- Mirë se ardhët!- përshëndeti ai grupin. Pa përdorur fjalët, “Republikën Popullore Socialiste të Shqipërisë”. Mori mikrofonin në dorë, u ngrit në këmbë, u kthye nga turistët dhe filloi t’u flasë për itinerarin e tetë ditëve të qëndrimit në Shqipëri. Te hyrja e hotel “Rozafës”, ku do të hanin mëngjes, vinte rrotull një kuqo, barkalec, flokë thinjur, veshur me kostum ngjyrë bezhë të dalë boje, kravatë kafe edhe ajo e dalë boje. Sapo zumë vend në sallën e ngrënjes, ai iu afrua një kamerierje të bëshme dhe e ngacmonte me dorë në ijë. Ajo ledhatohej.- Është operativi Ndue, qefliu i sigurimit. E gjuan shumë armikun …- Artani tha me të qeshur.Dielli kishte filluar të ngrohte, kur lamë hotelin për të vizituar kalanë “Rozafa”. Në të përpjetën mbi rrugën kryesore, në njërën nga kthesat, mbinë nga dheu një tufë fimjësh. Ndiqnin në të dy anët autobusin dhe thërrisnin si të marrë: “Çìmçà! Çìmçà! Çìmçà!” Zgjatnin duart. Disa prej tyre vendosnin dy gishtërinj pranë buzëve dhe bënin sikur tërhiqnin diçka jashtë gojës që e mbanin me dhëmbë. Guida angleze, një grua rreth të dyzetave, flokëverdhë, të gjata deri pranë supeve, me sy blu dhe trup të rregullt, ku dallonin këmbët e mbushura e të drejta, u ngrit nga vendi, hapi xhamin e sipërm të dritares dhe hodhi një pako me çamçakëzë. Fëmijët u sulën duke shtyrë njëri-tjetrin për tokë. Shpërthyen të qeshura në autobus. Të tjerë filluan të bënin të njëjtën gjë. Dukej se ishin të përgatitur për një shfaqje të tillë. U trondita shumë nga skena tragjike. S’vura re që në vendin bosh, pranë meje, ishte ulur një vajzë e re. Fshiva sytë shpejt dhe u përpoqa t’i buzëqesh.- Don’t be sad! – Mos u dëshpëroni!- Më shtrëngoi dorën. Fjalët e para me një të huaj më mbetën në grykë. Lëmshi i dhimbjes i kishte mbytur ato.Pas një xhiroje brenda mureve të kalasë, grupi hyri në muzeun e vogël. Artani njihej me kuratorin dhe i kërkoi t’i fliste për kalanë. – Do t’më falësh,- m’u drejtua,- Valeria më kërkon te dera. I mbetur vetëm u afrova të dëgjoja.- Kalaja Rozafa është ndërtuar mbi kodrën në hyrje të qytetit të Shkodrës, më saktë, në juglindje të tij… rrethohet nga lumenjtë Buna e Drini…- Zëri i dilte i lodhur, anglishtja me gabime, në vend të shkopit tregues përdorte dorën…, kur filloi të mburrte punën e madhe që kishte bërë pushteti popullor për ta pasuruar muzeum, iu afrua një turist i moshuar.- Mund të na tregoni si dhe kur e pushtuan romakët këtë fortesë?- nga kuleta e madhe prej lëkure që kishte lidhur rreth brezit, ai nxorri një bllok të vogë të mbante shënim. Kuratori u kap në befasi. Bëri sikur nuk e dëgjoi pyetjen dhe vazhdoi me legjendën e murosjes, e cila shkaktoi të qeshura.- Ju pyes për epokën para Krishtit?- Nguli këmbë turisti.- Në vitin 168 p.e.r.,- u dëgjua një zë pranë derës. Ishte Artani i sapokthyer. Turistët shpërthyen në duartrokitje. Me të qeshurën e tij të padjallëzuar Artani i kërkoi ta vazhdonte vetë rrëfimin.Në Durrës arritëm rreth orës dy. Dreka ishte shtruar në sallën e madhe të hotel “Adriatikut”. Një botë tjetër, krejt e panjohur për mua. Kamerieret shërbyen në fillim aperitiv, djathë dhie të marinuar me piper dhe spec të kuq. Me të lyej feta të vogëla buke të porsathekura. Pastaj sollën sallatë të freskët me vaj ulliri. Pjata kryesore: dy kotoleta ala milaneze me mish viçi, të rrethuara me patate të skuqura, djathë kaçkavall dhe vezë të ziera e të prera me formë. Në fund, ëmbëlsira tiramisu. Drekën po e shtyja me lot, të cilët valë, valë më mblidheshin në grykë. Anglezët herë pas here, kur i kërkonin diçka njëri-tjetrit, thërrisnin: “Çimça, çimça”! Dhe, tregonin me gisht fetat e prera hollë të bukës së thekur, ende të ngrohta, jo prej asaj të zezës së dyqanit, por prej galetash të bardha, ndryshe, të panjohura për mua; pjatancën e vogël të zbukuruar me një fill ari anash dhe mbushur ma djathin e marinuar, shishet e ujti “Glina”. Por, kur Valeria thërriti: “Çimça, çimça”, dhe rrëmbeu shishen e verës, të kuqe, “Kabernet” që ishte në mesin e tryezës; nga të katër anët shpërthyen të qeshura të gjata, therëse. Hidhërimi filloi t’ia lerë vendin një ndjenje tjetër; të shtypur fort në errësirën e nënvetëdijes. Hakmarrja ndaj Valerias. Artani e vuri re. Isha zverdhur.- Dalim në verandë, – buzëqeshi çiltër.Verandën te hotel “Adriatiku” e kisha parë nga larg. Vend i ndaluar për punëtorët dhe fshatarët që me zell ndërtonin socializmin. “Çlirimtarët”, sundimtarët e rinj, ia kishin hequr të drejetën shqiptarëve t’i afroheshin vendit ku bëhej jetë borgjeze. Cili pushtues i huaj e kishte bërë një gjë të tillë? Tokë e “Xanun” sheh sot në të katër antët e vendit te pronat e pronarëve të grabitur. Hajde thuaj pastaj se historia nuk përsëritet? Artani mori djathtas verandës. Për te tryeza në qoshe. Në anën tjetër ishte ulur këngëtarja e madhe e muzikës së lehtë. Karshi saj, një burrë i veshur me kostum te huaj diçka i tregonte. Ajo qeshte me kumbim. E çpenguar, sikur të ishte e zonja e vendit.- Është Parashqevi Simaku dhe miku i saj, Pobrati, nëndrejtori i sigurimit për turizmin, tha Artani dhe porositi dy arançata. Kamerieri i solli menjëherë.- Përse të thashë të uleshe pas shoferit. Të huajt mendojnë që njëri prej nesh është i sigurimit. Pra, spiuni. Ai gjithnjë ulet në fundin e autobusit.- Më ka treguar Andrea Opari, para se të arratisej, një bisedë midis anglezësh.Artani qeshi me zë.- Ma thuaj. Më ka marrë malli shumë. Megjithëse, përpak e pësova nga arratisja e tij. Do të ta tregoj një ditë tjetër. Është histori e gjatë.- Grupi që shoqëroja,- fillova rrëfimin e Andreas,- ishte ulur te tarraca e pesëmbëdhjetëkatëshit. Mbrëmje. Kishin ngrënë darkë. Në tarracë ishte freskët. Kishin marrë nga një pije dhe tregonin barcaleta. Ai që e mbante veten si kapoja i grupit m’u drejtua me ton ironizues.- Andrea, mund të më thuash, përse në Gjarmaninë Lindore patrullojnë gjithnjë dy vetë?- Rrudha supet. Bëra të paditurin. Një grua e moshuar që ishte prezantuar si historiane, ndërhyri.- Njëri di të lexojë, ndërsa tjetri të shkruajë.- Plasi e qeshura.- Saktë! Fituat një gotë verë!- kapoja i kerkoi kamerierit t’i sillte verën.- Tani përsëri për ju Andrea,- u ngrit në këmbë që ta dëgjonin të tërë.- Në Bashkimin Sovjetik patrullat janë treshe. Ku qëndron ndryshimi?- Ngrita supet përsëri. Por, këtë radhë më shpëtoi nje buzëqeshje.- E di unë,- tha një djalë i ri që sapo ishte kthyer nga Moska.- I pari di të lexojë, i dyti di të shkruajë dhe i treti di të tregojë; raportojë për të dy të parët. Artani shpërtheu në të qeshur: me lot.- Andrea është i madh! Shoferi është i treti.Ditën e parafundit e kaluam te hoteli i Sarandës. Ishte ditë e bukur me diell të nxehtë. Ishim shtrirë te rëra përpara hotelit. Vend i vogël. Ngjitur pranë njëri-tjetrit. Mungonte Artani dhe Valeria. Pas një ore erdhi Valeria. Kishte veshur rroba banje në gjyrë blu. Dallonin fort me lëkurën e saj të bardhë. Ekstravagante në prerje. Bikini që i tregonin pjesë intime. Shtroi një peshqir të bardhë dhe u shtri me fytyrë nga ne. Filluan pëshpërima.- Bite, … bite, … teeth,- Nuk po i kuptoja anglezët. Është popull me humor të hollë.- Hair, … curly, … shame,- e qeshura u bë ngjitëse. Shikonin Valerian që kishte mbuluar sytë me kapele të bardhë dhe shijonte rrezet e diellit. I bërë kureshtar, i hodha edhe unë sytë tek ajo. Rrëzë bikinit kishte shenja të kuqe dhëmbësh, ndërsa në anë të buzës një qime të përdredhur ngjyrë kafe. Kishte mbllaçitur: “Çimça”.

KQZ nis procedurat për aplikimin e të drejtës së votës së Diasporës

by

Komisioni Qendror i Zgjedhjeve ka nisur punën për realizimin e votimit të shtetasve shqiptarë të cilët banojnë jashtë Shqipërisë. Ditën e sotme KQZ i ka nisur dy institucioneve kryesore të përfshira drejtpërdrejt në realizmin e këtij procesi Ministrisë së Brendshme, (Drejtorisë së Përgjithshme të Gjendjes Civile) dhe AKSH-it, (Agjencisë Kombëtare të Shoqërisë së Informacionit) një kërkesë zyrtare për nisjen e bashkëpunimit.

Në letrën dërguar AKSH-it, KQZ nënvizon rëndësinë e gjetjes së një modeli i cili do të garantojë sigurinë e këtij procesi.

“Mbështetja për realizimin e zgjedhjeve në Republikën e Shqipërisë edhe për shtetasit që jetojnë jashtë vendit kërkon aplikimin e platformave tuaja, mbi modele funksionale dhe të provuara në vende të tjera për të garantuar verifikimin e kërkesës së zgjedhësve jashtë vendit si dhe elementët e sigurisë që do të ketë procesi i votimit” shkruhet ndër të tjera në kërkesë.

Ndërsa në letrën zyrtare dërguar Drejtorisë së Përgjithshme të Gjendjes Civile, KQZ kërkon bashkëpunim për dërgimin e informacionit për numrin e zgjedhësve  të cilët kanë të regjistruar në RKGJC (regjistrin kombëtar të gjendjes civile) adresën e vendbanimit të përhershëm jashtë territorit të Shqipërisë

Gjithashtu KQZ ka kërkuar bashkëpunimin e kësaj drejtorie edhe për praktikën e ndjekur për regjistrimin e adresave të shtetasve shqiptare që jetojnë jashtë vendit.

Bashkëpunimi këtyre dy institucione me KQZ është një moment rëndësishëm për realizimin e  procesit të votimit të shtetasve shqiptarë që jetojnë jashtë vendit, pasi do të realizojnë procesin e regjistrimit të adresave të shtetasve shqiptarë që jetojnë jashtë dhe regjistrimin e shtetasve shqiptarë që jetojnë jashtë vendit të cilët do të shprehin dëshirën për të marrë pjesë në zgjedhjet në Shqipëri.

Me ndryshimet e fundit në Kodin Zgjedhor, Komisioni Qendror i Zgjedhjeve do të jetë fuqiplotë për të nxjerrë aktet e mënyrës së regjistrimit dhe votimit të shtetasve jashtë vendit.

Kërkesat e plota mund ti lexoni :

Kërkesa e KQZ dërguar AKSH-it (Agjencisë Kombëtare të Shoqërisë së Informacionit)

Kërkesa e KQZ dërguar  Drejtorisë së Përgjithshme të Gjendjes Civile

(Kortezi-Diaspora Shqiptare)

Albanians and America for Biden

by

By Mynyr Z. Nazifi-

This November we as Americans face one of the biggest decisions this country has had to make in modern history. A decision that will not only affect our lives but will also impact the lives of future generations to come. This November we are not just deciding between Joe Biden and Donald Trump. We are choosing what kind of world we want to live in and what kind of world we want to leave for our children and grandchildren. And for those reasons it is clear that Joe Biden is the best choice for America and Albanians all over the world.

Being born in the former Yugoslavia in 1950 (modern day Republic of North Macedonia), I witnessed the failings of socialism firsthand. Aside from the widespread corruption and exploitation of its citizens, voting was an absolute joke. The government did whatever it wanted and the people had no voice. This never sat well with me and as a teenager I became an activist and fought against the horrors of Yugoslavian socialism and Albanian communism, demanding basic human rights and the better treatment of my fellow citizens and Albanians. It wasn’t until years later that those demands were met with the final dismantlement of Yugoslavia, but at that point I had long since moved to America in search of a better life for my family and myself.

As a 21-year-old newlywed it was not an easy decision for me to just pick up and move to America with my young bride. Aside from the difficulty of leaving loved ones behind, not knowing if and when we would see them again, neither of us spoke a word of English or knew how to get started with our new lives. But what we did know was that the promise of American freedom was worth the risk. I know many of you reading this had to make the same difficult decision when you too decided to come to America in search of a better life. And for that opportunity we should all consider ourselves very lucky. Because had the Trump Administration’s immigration policies been the prevailing sentiment, many of us would not have made it to this wonderful country let alone call ourselves American citizens.

Coming to this country with little more than the clothes on my back and a growing family to support, hard work was not a choice but necessary for survival. At times I worked multiple jobs, going days, weeks and even months without getting to relax and spend quality time with my family. But from that sacrifice I was able to experience the American dream and now own multiple successful businesses with the help of my family. And for that reason, I always try to vote for my pocket and still consider myself a Republican to this day. As a businessman, my support for the Republican party began in 1980 when a vote for Ronald Reagan meant a vote for small government, smart fiscal policy and most importantly common sense. But over the years the party has strayed, capitalizing on an already polarized nation by feeding the flames with racist, nationalist and divisive rhetoric.

I look forward to the day that I can again vote Republican, but it will not be this November 3rd because to describe the damage that Donald Trump has done to this country one could fill the pages of this gazette ten times over without even scratching the surface. We live in a world constructed in his image. New turmoil on the news daily, mistrust in every direction and above all else hate all around us. We cannot blame all of today’s problems on Donald Trump but we can ask ourselves if we honestly believe that he made any of them better. For me the answer is clear. Joe Biden will be my vote for the next US President. In these uncertain times he is exactly what our country needs – a levelheaded and experienced professional not plagued by the selfishness and dishonesty we as a nation have grown to accept from Donald Trump. So while we might not be able to undue all of the damage that Donald Trump has done, voting for Joe Biden and Kamala Harris this November is a start. For that reason, I ask all Albanians, especially those in swing states like Wisconsin and Michigan, to consider all of the ways a Biden presidency will help you and your community. From restoring the healthcare benefits Donald Trump is trying to cut to making it easier to bring loved ones to the United States as immigrants and visitors, Joe Biden has the best interests of the Albanian people in mind. So the only question is, come election day will you?

I LUMI DOM SHTJEFËN KURTI-DËSHMITAR I KISHËS MARTIRE SHQIPTARE

by

                   

 -Vrasja e porositur e një rilindasi-

Nga Frank Shkreli-

Të shtunën që kaloi në sallën “Rrok Mirdita” të Katedralës Shën Pali në Tiranë, seli e Arqipeshkëvisë Metropolite Tiranë-Durrës, u promovua vëllimi i II i trilogjisë, “I lumi Dom Shtjefën Kurti, dëshmitar i Kishës Martire”, me autorë Nikollë Loka, Av. Alfred Duka dhe Ing. Nikolin Kurti.  Merrnin pjesë personalitete të jetës shoqërore, fetare dhe akademike në Tiranë.  Promovimin e hapi nipi i Dom Shtjefnit, Nikolin Kurti, pas të cilit përshëndetën Nunci Apostolik i Selisë së Shenjtë, Imzot Charles Braun, me origjinë nga Shtetet e Bashkuara dhe Arqipeshkvi Metropolit i Tiranës dhe Durrësit, Imzot George Frendo. Një parashtresë e shkurtër historike u bë nga Nikollë Loka, ndërsa diskutimin kryesor e mbajti Av. Alfred Duka. Pati dhe diskutime nga të pranishmit.

Vëllimi I i librit kushtuar Dom Shtjefën Kurtit është botuar dy vjet më parë dhe është promovuar – ndër të tjera – edhe në Qendrën “Bogdanipolis”, të Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë, Prillin e vitit të kaluar.  Siç dihet tani, Dom Shtjefën Kurti ishte njëri prej 38-martirëve shqiptarë, viktima të pafajshme të komunizmit të regjimit të Enver Hoxhës, të shpallur si të tillë nga Papa Françesku.  Don Shtjefën Kurti, prift katolik nga Ferizaji i Kosovës, pësoi martirizimin për shkak se kishte pagëzuar një foshnje, në kohën kur një vepër e tillë kishtare ishte e ndaluar nga regjimi komunist në Shqipëri. 

Në promovimin e vëllimit të II të shtunën në Tiranë, në lidhje me trajtimin juridik të dënimeve të Dom Shtjefën Kurtit nga regjimi komunist,  ka diskutuar Av. Alfred Duka, i cili evidentoi shkeljet nga ana e gjykatës të vet ligjeve të kohës, duke kërkuar ta përzienin klerikun me jetesë të kristaltë, në çeshtje ordinere, në lidhje me disa vjedhje që kishin ndodhur në Gurzë.  Dom Shtjefni është dënuar me porosi nga lartë, ndërkohë që për dënimin e tij interesohej vetë Enver Hoxha.  Diktatori Hoxha, sipas tij, kishte dërguar gjoja “me punë fizike” në Gurzë, afër Krujës, njërin nga sekretarët e tij, i quajtur Vahid Lama, i cili e ndoqi procesin gjyqësor të Dom Kurtit, në çdo seancë.  Shkeljet e gjykatës së Krujës u përsëritën edhe në Gjykatën e Lartë të Shqipërisë, ndërsa Presidiumi i Kuvendit Popullor të Shqipërisë, firmosi dënimin me vdekje për Dom Shtjefën Kurtin, u tha në promovimin e vëllimit të II të librit kushtuar martirit shqiptar. Për më tepër, në seancën e mbajtur fund javën që kaloi, u thekësua se as sot pas rreth 50 vjetësh nuk ka të dhëna se ku gjenden eshtrat e këtij kleriku martir.   

   ..

Ja disa të dhëna bazë biografike mbi të Lumin Dom Shtjefën Kurti, misionar i lirisë së shqiptarëve:  I Lumi Dom Shtjefën Kurti përfaqëson brezin shqiptar të idealeve të mëdha të ribashkimit kombëtar dhe të aspiratave për jetë të lirë. Ai ishte meshtar, mësues, veprimtar shoqëror, i flijuar me vetëdije për kombin e vet. I lumi Shtjefën kishte lindur në Prizren, kishte kaluar fëmijërinë në Ferizaj, pastaj rininë e parë në Shkodër dhe rininë e dytë në Insbruk dhe në Romë, për t’u kthyer fillimisht si krahu i djathtë i klerikut të shquar, Imzot Lazër Mjedës në Shkup, ku i ra fati të jetë rrëfyesi i parë i Nënë Terezës. 

Pastaj Dom Shtjefni kaloi me shërbim në Ferizaj; ishte themeluesi i famullisë së Shën Rrokut në Novosellë; mësues i gjuhës shqipe në shkollën katolike shqipe në Ferizaj dhe mësimdhënës i lëndës së besimit në shqip, në shkollën serbe të Novosellës ku, meqenëse i zhvillonte mësimet në gjuhën amtare, mori kërcënime nga serbët. Bashkë me Dom Gjon Bisakun dhe Dom Luigj Gashin e ngritën zërin në mbrojtje të bashkombasve të vet me memorandumet e tyre dërguar deri në Lidhjen e Kombeve, ku dhanë alarmin mbi çfarë po ngjiste në Jugosllavinë e atëhershme kundër shqiptarëve autoktonë. Këta tre klerikë shqiptarë nga Kosova, i treguan botës se çështja shqiptare nuk ishte një çështje fetare, por kombëtare, pasi qeveria serbe po përdorte metodat më brutale të vrasjeve dhe terrorit për të ndryshuar balancat etnike në trojet shqiptare të ish-Jugosllavisë. 

Dom Shtjefën Kurti në Shqipëri punoi s famullitar në Kurbin, Skuraj dhe Gurzë, ku meremetoi kishat ekzistuese dhe ndërtoi kisha të reja. Më vonë ai u vendos në Tiranë, duke qenë dhe Dekan i Dekanatit të Tiranës. Nga ky pozicion, aki iu përkushtua fesë dhe komunitetit katolik, duke dhënë kontribute të rëndësishme në fushën fetare, arsimore dhe kulturore. Këtë veprimtari e vazhdoi dhe në vitet e pushtimit fashist. 

Dom Shtjefni është njëri ndër ata klerikë që iu përmbajtën me rigorozitet misionit të tyre si klerikë dhe nuk u angazhuan në politikë. Nga pozicioni i tij si klerik ndihmoi në shpëtimin e hebrenjëve gjatë Luftës së Dytë Botërore. Dom Shtjefën Kurti ishte përfaqësues tipik i aspiratave shqiptare për lidhje me Perëndimin dhe u ndëshkua si i tillë, në kushtet kur qeveria komuniste kishte hyrë në aleancën e shteteve komuniste sllave.  Ai, në zbatim të ligjeve të kohës, kur në letër, formalisht, “lejohej liria e besimit dhe e organizimit shoqëror”, punoi për ruajtjen e Kishës nga ndikimi due ndërhyrjet e shtetit dhe ishte ndër nismëtarët për krijimin e një partie demokristiane. Ai kishte menduar se ishte në të mirë të vendit krijimi i një partie të tillë. Megjithëse në kuadrin e sistemit shumëpartiak, ndonëse një veprim i tillë nuk u ndalua me ligj deri në vitin 1946, kjo nismë e tija u konsiderua si tradhëti e lartë ndaj Atdheut. 

Sipas Nikolin Shkurtit, njërit prej autorëve të librit, Dom Shtjefni vazhdoi të mbante lidhje me misionet perëndimore dhe iu nënshtrua dënimit të parë prej njëzet vjetësh, pasi: Nuk e pranoi shkëputjen e klerit katolik shqiptar nga Kisha Katolike Universale; dhe se luftoi për krijimin e një opozite politike ndaj regjimit dhe për këtë qëllim kishte patur takime dhe me përfaqësues të shteteve perëndimore. Duhet theksuar se pavarësisht terrorizmit shtetëror ndaj klerit katolik, i lumi Dom Shtjefën Kurti refuzoi kategorikisht dhunën, duke i qëndruar besnik misionit kristian të sakrificës deri në vetëflijim. Besnik i bindjeve të veta, ai do të shkonte përsëri në një gjyq farsë, prej nga do të dënohej me vdekje. 

Jeta, veprimtaria dhe vdekja e Dom Shtjefën Kurtit shërben edhe sot si shembull dëshmitar i gjallë i dashurisë dhe besnikërisë ndaj fesë dhe Atdheut, në Kosovë dhe në Shqipëri si dhe anë e mbanë trojeve shqiptare dhe kudo që ka shqiptarë. I pavdekëshëm qoftë kujtimi i tij sot dhe gjithmonë!

                        …       

———————————————————————————————-

Kujtime nga protesta e komunitetit shqiptaro-amerikan kundër vrasjes barbare të At Shtjefën Kurtit nga regjimi komunist hoxhist, Nju Jork, 1973

Ish-Udhëheqësi shpirtëror i Komunitetit Mysliman në Nju Jork, i Përndershmi Imam Isa Hoxha, duke folur në demostratën para OKB-së, 1973, e komunitetit shqiptaro-amerikan për të protestuar mbi vrasjen makabër të At Shtjefën Kurtit.


Demostrues me plakarta:“Njoftojmë botën se At Shtjefën Kurti nuk është i vetmi  që është pushkatuar nga regjimi komunist” ; “Ne shqiptaro-amerikanët u bëjmë thirje të gjithë njerëzve liridashës, Papës, Presidentit Richard Nixon…”  

Autori, pjesëmarrës në protestën para OKB-së me Monsinjor Dr. Zef Oroshin, ish-udhëheqësin shpirtëror të komunitetit katolik shqiptar në Nju Jork, 1973

Duke argumentuar me një police të Nju Jorkut gjatë demonstratës kundër vrasjes së At Shtjefën Kurtit nga regjimi komunist i Enver Hoxhës – para selisë së Misionit të Shqipërisë Komuniste pranë OKB-s.