Archives for December 2020

LIRIA QË NUK TROKITI KURRË NË DYERT TONA…

December 10, 2020 by dgreca

NGA AGUSTIN MIRAKAJ/

Misioni Ynë është që të mos heshtim, të ngrihemi e të përmbysim fëmijët e baballarëve të bllokut.

“ATA TË VRASIN NATËN DHE TË QAJNË DITËN”

‘QEVERIA Shqiptare’ është e ndërtuar mbi themelet e krimit. Sot ajo tregoi dhe njëherë që është vrastare. Kohët e fundit populli është i shtypur, i limituar, i shkatërruar nga mafja në pushtet. Në emër të Covidit., SHQIPËTARI është i sunduar dhë nënshtruar kthyer në SKLLAVË.

Shteti pushkatoi të riun 25 vjeçar, të ardhmen e vendit. Dje dhe Sot ne përfaqësohemi nga kriminelë të veshur me Pushtet. Shteti dhe krimi janë një dhe të pandarë.

SOT SHTETI BURGOS DHE VRET TE PAFAJSHMIN. LIRON KIRMINELIN.

SHTET MAFJOZ I PËRBËRË TOTALISHT NGA MAFJOZË që marrin peng të ardhmen dhe vrasin njerëz të pafajshëm. Shteti kthehet në killer gjakftohtë.

SHQIPËRIA NË RREZIK.

DIKTATURA DHE NJË HERË TREGOJË DHËMBËT e pamëshirshëm.

Heshtja është një shenjë e pëlqimit të atyre që nuk pajtohen me idetë e të ecurit përpara.

LIRINË nuk ta sjellë njeri, TI NGRIHESH DHE E FITONË ATË.

Heshtja është skllavëri.

Këshillë Shoqërisë Civile: Fitorja nuk qëndron tek rrëzimi i pemës së krishtlindjeve…

December 10, 2020 by dgreca

…. megjithatë vëreni vëth në vesh se fitorja nuk qëndron tek rrëzimi i Pemës së Krishtlindjeve apo e vitit të ri siç edhe e quanim ne dikur, as tek ministri, por tek e gjithë qeveria. Bëjani vendit këtë nder pasi 25 prilli është larg./

Nga Ilir Levonja- Florida- DIELLI/
Shoqëria civile shqiptare dha dje një shembull të përkryer për shëndetin e demokracisë. Unë e kisha humbur deri diku këtë besim. Shpresoj ta rishoh edhe sot atë që ndodhi dje. Pse jo edhe nesër… megjithatë vëreni vëth në vesh se fitorja nuk qëndron tek rrëzimi i pemës së krishtlindjeve apo e vitit të ri siç edhe e quanim ne dikur, as tek ministri, por tek e gjithë qeveria. Bëjani vendit këtë nder pasi 25 prilli është larg.

Dhe opozita e ka pranuar këtë ndëshkim. Mos e pranoni ju si shoqëri. Humbi jetën një i ri, një bir nëne. Fakti, ca orë policore absurde natën kur piku i lëvizjeve është ditën. Qe e gjitha një mini skenë e vrasjes së Sulos te filmi Lulëkuqe mbi mure. Një absurd shqiptar i dhunës shtetërore. Jo më shumë se dje mbrëma kancelarja Merkel i lutej shoqërisë civile gjermane që të pranonte të karantinohej. Apo të vetë izolohej. E bëri publikisht. Si kujtoni nuk ka polici? Nuk ka ushtri? Nuk ka armë Gjermania? Të gjitha i ka, madje me shumicë, por demokracia nuk është pushtet i njëshave, është pushtet i qytetarëve.

Tek ne vetëm jepen urdhra dhe dhuna është e drejtë ligjore e kujtdo lloji uniforme, qoftë kjo bashkiake, policore, gjyqësore, shikase, financiare, gardiste, shqiponjiste, ushtarake. Madje edhe shoferiste ose e atyre që u hapin derën e benzave të blinduar shefave të tyre. Eshtë dhunë policore edhe atyre nëpër studio, mjaft që vendosin nga një kollare, lënë pak mjekërr, hedhin xhel, përdorin syza fashion dhe kanë të drejtën ligjore të dhunojnë. Të përmendin standartet e munguara, përshembull përse Lulzim Basha nuk e dha dorëheqjen kur ndodhi 21 janari i 2011? Kësisoj i lind e drejta e çdo ministri pasardhës të vrasi e të mos e japi dorëheqjen. Standarte doni zotërinj? E dha Luan Rama (2003) ministër i brendshëm në qeverinë Nano vetëm për një sherr verbal dhe një të shtyrë me një gazetar. Përse nuk e dha Lulëzim Basha dorëheqjen qoftë faqja e zezë e Lulëzimit, por kjo nuk është e drejtë ligjore edhe për ty të vrasësh një 25 vjeçar me dy hurma në dorë. Nuk është bisedë për tu bërë bash kur trupit i të riut nuk i ka ikur akoma kurmi i ngrohtë i jetës. E, mjerë ajo shtëpi që e gjeti gjëma. Mjerë ata prindër…Një makineri e tërë shtypistash i dhëmb pema e krishtlindjeve, por asesi përdorimi i mjeteve që dëshmojnë dhunën, gazi lotësjellës, shkopinjët, skafandrat, uniformat pa numër personal.

Nuk bëhet vendi me njerëz që kur djegin e vrasin vetë, e quajnë të ligjshme. Kur djeg e vret tjetri të thonë se këta po na pengojnë të futemi në Europë. Nëse nuk e keni kuptuar, ka filluar një regjim i mirëfilltë, një regjim sa policor, sa ushtarak, sa vrasës, sa poshtërues i cili po i shërbën jo prirjes civile por njëshit. Mos i besoni më atyre që u kujtojnë Sali Berishën. Sali Berishën aty e kishin për 8 vjet. Madje po i shërbejnë dhe luten ditë e natë ta kenë. U duhet. Ju vetëm kujtohuni se jeta juaj nuk është Sali Berisha, por bash ekonomia juaj, puna, të ardhurat, të drejta civile. Mos i besoni më atyre që u kujtojnë Ilir Metën. Nuk e bët ju president Ilir Metën, e bën ata. Ju kujtohuni se shtëpia juaj a problemi juaj nuk është Ilir Meta, por ekonomia, pagat mjerane, taksimet, a këto rivlerësimet e pronës për të mbledhur ca më shumë fonde nga mospasja juaj. Bëjani vendit nderin që i takon dhe mos u merrni ata që kërkojnë standarte deri në Kore a në Amerikën e largët. Flasin kot! Amerika nuk njihet përmes internetit. Do ta njohësh Amerikën eja dhe merr metronë, bëj dy a tre punë, laj edhe pjata, pastaj fol për ligjin, për të majtën apo të djathtën. Pastaj ta kuptosh se sa bajat je kur thua se përse nuk e dha dorëheqjen Donald Trump kur një polic vrau një zezak?

Pastaj të kuptosh se përse polici amerikan i ulet në gjunjë protestuesve, kurse ai shqiptar i shan me rob shtëpie. Eja dhe të kuptosh se çfarë pushteti ka qytetari dhe çfarë presidenti. Çfarë pushteti ka Gjykata dhe çfarë Kongresi. Eja të kuptosh se sa bajat është Kuvendi yt.

BARDHOSH GJONZENELI DO T’I FALTE TORTURUESIT E TIJ KRIMINELE…

December 9, 2020 by dgreca

In Memoriam/

BARDHOSH GJONZENELI ISHTE NJË NJERI I MIRË QË, SIKUR T’I BININ NË DORË ATA KRIMINELËT KOMUNISTË, MUND T’I FALTE, PO ME ATË LEHTËSI QË I SHANTE E URRENTE

Më ka thënë hetuesi që asnjeri nga ne nuk do të shpëtoi gjallë./

Nga Enver Memishaj/

Bardhosh Gjonzeneli, ai burri trim e guximtar, u shua më 29 nëntor 2020 dhe shkoi të prehet në përjetësi, më 30 nëntor, i lodhur nga jeta e tij plot vrull, plot beteja, furtunë e dallgë, të cilat nuk e mposhtën dot.

Një nga legjendat e burgjeve komuniste, një personalitet si ai, që la pas gjurmë të pa shlyera, do të jetojë midis vlonjatëve e shoqërisë shqiptare me gjurmët që la pas, gjurmët e një luftëtari lirie, ashtu si i ati professor Bego Gjonzeneli, ose Bego Bukuria, siç e quajtën bashkëluftëtarët e tij Hysni Lepenica e Skënder Muçua. Lauruar në Itali, Begua me ortorinë e fjalën e zjarrtë u bë propagandist i Luftës Antifashiste në fshatrat e Vlorës. U burgos nga komunistët më 1945, e dënuar dhe e liruan, e arrestuan përherë të dytë më 1949 dhe e pushkatuan, nw moshwn 37 vjeçare.

Bardhoshi, djali i tij, do ia kalonte babait, u burgos tre herë, por i shpëti plumbit që i kishte narrë jetën të atit. Historia tragjike e një familejeje të njohur patriotike e demokrate nga Tragjasi i Vlorës që u perball per tre breza rresht me sakrifica e dinjitet me dhunën e pergjakshme komuniste.

* * *

Bardhosh Gjonzeneli lindi në vitin 1940, në Tragjas, Vlorë. U dënua tre herë, gjithsej me 50 vjet burg, kreu vetëm 27 vjet, sepse diktatura u shemb. Më13 maj 1960, me vendim nr. 39, Gjykata Ushtarake Tiranë e dënoi për “tradhëti ndaj atdheut në formën e arratisjes” me 15 vjet burg, humbjen e të drejtave për 5 vjet dhe konfiskim pasurie. Më 14 dhjetor 1976, me vendim nr. 323, Gjykata Vlorë e dënoi për “agjitacion e propagandë” me 10 vjet burg, humbjen e të drejtave për 5 vjet dhe konfiskim pasurie. Më 9 maj 1979, me vendim nr. 3, Gjykata e Lartë e dënoi për “ pjesëmarrje në një grup kundër-revolucionar nacionalist për të kryer krime kundër shtetit dhe agjitacion e propagandë“ me 25 vjet burg dhe humbjen e të drejtave për 5 vjet.( AISKK, F. 1, V. 2014, D. 10, Fl. 74-75)

Bardhoshi ishte qëndrestar dhe luftëtar i diktaturës komuniste, ishte një trim që nuk e lodhën dhe nuk e mposhtën prangat, torturat, urija dhe sëmundjet e burgjeve të zeza komuniste, kështu ai u bë modeli i luftëtarit dhe qëndrestarit për kundërshtarët e diktaturës komuniste.

Qani Beqo Sadiku (1950), dënuar me 17 vite bug dhe i ridënuar me 25 vjet të tjera bashkëvuajtës me Bardhosh Gjonzenelin në qelitë e Burrelit tregon se pas vitit 1982 u bënë disa ulje dënimesh qesharake. Komanda vinte në dhomat tona dhe për propagandë, shpallte uljet e dënimeve. Unë pyeta Bardhosh Gjonzenelin:

– Çfarë tu them atyre kur të vinë e të shpallin uljen e dënimit.

– Thuaju ia kam falur partisë, nuk i dua, më tha Bardhoshi.

Dhe unë thash në fakt: Ia kam falur partisë dhe shoqes Nexhmie këto që më keni falur mua. Ti marrin ata, se mua nuk më duhen”. Natyrisht që menjëherë u dërgova në qeli… (Memorial.al)

Ndërsa ishte duke vuajtur dënimin e dytë në burgun famëkeq të Spaçit, Bardhoshi u arrestua në shkurt të vitit 1979. Partia me anë të Sigurimit të Shtetit kishte shpikur, krijuar organizata “terroriste”, të formuara në burg, Se si mund të formohet në burg, nën terror, një organizatë këtë e dinë vetëm komunistët.

Synimi i këtyre arrestimeve dhe ridënimeve për herë të dytë dhe të tretë ia kishte shprehur në hetuesi Bardhosh Gjinzenelit hetuesi i tij: Mua më ka thënë hetuesi që asnjeri nga ne nuk do të shpëtoi gjallë”. (Fatos T. Lubonja “Ridënimi” Përpjekja Tiranë 1996, f. 262),

Fatos Lubonja shkruan se pas 4 muaj hetuesi dhe tortura çnjerëzore fizike dhe morale gjyqi filloi në maj të vitit1979 dhe pas 7 ditëve u dha vendimi: Me vdekje me pushkatim Xhelal Koprencka, Fadil Kokomani, Vangjel Lezho, ndërsa gjith të tjerët, mbi 20 vetë, u dënuan me mbi 20 vjet burgim, praktikisht kuptohet se ata dënoheshin me burgim të përjetshëm!!!

Nën tortura, pa bukë e pa ujë, pa mjekim e barna, njeri nga ta që nuk ju tremb syri kur e priste plumbi dhe litari Bardhosh Gjonzenli nuki mposhtej, ngadhnjente nga errësiara e qelive, duke u dhënë kurajo shokëve të qelive, siç e përshkruan shoku i prangave Fatos Lubonja: “Pastaj u hap qelia 1. Personin që erdhi prej andej e njoha edhe nga shpina. Ishte Bardhosh Gjonzeneli, i cili kishte ardhuar në Spaç, para një viti i dënuar për së dyti në kam me 10 vjet. Goja e Bardhoshit punonte vetëm në një drejtim: Shante e mallkonre qeverinë “më të degjeneruar në botë”, siç e quante ai qeverinë e Enver Hoxhës. Këtë e bënte sikur hante bukë, shoqëruar me humor dhe me një mirësi që të bënte të mendoje se, megjith mllehin e pa fund, ky ishte një njeri i mirë që, sikur t’i binin në dorë ata kriminelët mund t’i falte po me atë lehtësi që i shante. Natyra e tij e hapur e bënte të fliste me këdo që kishte fytyrë njerëzore në kamp, pa dyshuar se mos ishte spiun.

Bardhoshi u vonua më shumë se dy të parët te çezma. Prisja t’i shikoja fytyrën, pasi ashtu më dukej se mund të kuptoja diçka nga ajo që po ndodhte me të. Kur më erdhi përballë, pashë se kishte marrë një pamje të rreptë dhe të vrerët, mjaft të ndryshme nga ajo pamje njerëzore dhe e ngrohtë që kishte në kamp…

Pasi kishim marrë dënimin në Tiranë po ktheheshim në Spaç. Kur arritën përpara portës së hekurt të Spaçit, autoburgu ndaloi pa e shuar motorrin. Ndërkohë që hapej dera Bardhoshi nxjerr jashtë shqetësimin që na kishte kapluar të gjithëve:

– Për kokë të nënës (bënte be për nënën se babanë ia kishin pushkatuar) këtu na kanë sjellë për të na bërë gropën. Më ka thënë hetuesi që asnjeri nga ne nuk do të shpëtoi gjallë”. (Fatos T. Lubonja “Ridënimi” Përpjekja Tiranë 1996, f. 79, 262)

* * *

Bardhosh Gjonzeneli nuk ua plotësoi dëshërën komunistëve kriminelë. Ai pas vitit 1990 doli i gjallë nga burgu. Kishte qënë në diktaturë shembulli i qëndrestarit, tani në liri do të bëhej model i aktivistit dhe luftëtarit shoqëror për përparimin e proçeseve demokratike. Ai do të jetë inisiatori i krijimit të shoqatave të të persekutuarve e burgosurve politikë, të krijinit të Partisë së Balllit Kombëtar, duke dhënë në këto organizata shembullin e propagandistit shoqëror e politik.

Ai do të botojë në shtypin e përditshëm artikuj e pamflete politike, ku evidenton krimin, dhunën dhe terorin e diktaturës komuniste, duke qenë edhe vetë një dëshmitar i aësaj dune çnjerëzore. Ai do të shquhet si intelektual i shqetësuar për fatin e shoqërisë, do japë intervista në radoi e televizion dhe do të inkurajojë e nxisë shokët e burgut e sidomos rininë për të qenë në vijën e para të proçeseve demokratike. Kështu, si dje në burgje edhe sot në liri ai do të jetë modeli i njeriut të mirë, qytetarit, demokratit me vizion europian, shembulli i atdhetarit që nuk pyeti kurrë se ç’bëri atdheu për të dhe familjen e tij, por deviza e tij do të ishte deri në fund të jetës, se çfarë duhet të bej unë për atdheun dhe popullin tim.

Shoqëria kishte nevojë për zerin e tij dhe ai i shërbeu shoqërisë deri në fund pa kërkuar asgjë prej saj, qoftë edhe nje shërblim moral. Një personalitet si Bardhosh Gjonzeneli la pas gjurmë të pa shlyera, për familjen, fëmijët e sidomos për shoqërinë tonë, prandaj ai do të jetë mes nesh edhe pas vdekjes me shembullin e jetës së tij në diktaturë dhe në liri, me artikujt e shumtë në shtyp, me intersista dhe biseda me këshillat e tij.

Bardhosh Gjonzeneli ishte shpirt i lirë, njeriu s’diti të bënte kompromise me diktaturën, ishte kundër rrymave, me synim tek liria, sepse lirija thoshte ai nuk ka çmim, prandaj ai do të nderohej nga të gjithë, nga çdo krah kishte miq e do të gëzonte respekt e dashuri prej tyre.

Bardhosh Gjonzeneli do të mbetet gardian dhe luftëtar i fjalës së lirë, i lirisë. Si në diktaturë dhe në demokraci ai ruajti tek vetja dashurinë e pa shuar të lirisë. Shembulli i tij si luftëtar lirije inkurajoi dje shokët e prangave dhe burgjeve, inkurajon sot rininë për të vazhduar luftën për mbrojtjen e fjalës së lirë.

Bardhosh Gjonzeneli ishte ndëri i Vlorës edhe pse këtë titull nuk ia dhanë zyrtarisht sa qe gjallë. Ai do të kujtohet nga vlonjatët dhe nga gjith shoqëria jonë për shembullin që na la me jetën e tij prej luftëtari për liri e demokraci.

Bardhosh Gjonzeneli u shua në heshtje. Zemra e tij e lodhur shkoi të pushojë në përjetësi. Humbja e tij nuk është vetëm e Vlorës por e gjith shoqërisë sonë. Respekt për gjurmët që na le miku im fisnik që edhe nga shtrati i vdekjes, 15 ditë para se të mbyllje sytë më more në telefon dhe më the: Si je Enver, kam merka për ty…

Kështu ra perdja e teatrit tragjik që u lojt nga një burrë i pa harruar, në zymtësinë e jetës shqiptare.

Rrëfehet ish-i burgosuri i Spaç: 'Frojdin' e fsheha nën kapakët e librit të 'Shokut Enver' | Gazeta Fjala

Burgu i Spaçit

https://scontent.ftia16-1.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/1836652_715348785153685_984106403_o.jpg?_nc_cat=101&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=O-JP3AzHdtQAX8hjUzL&_nc_ht=scontent.ftia16-1.fna&oh=74e8564bbbd682ab274c20b8f22aa8d9&oe=5FF40432

https://scontent.ftia16-1.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/1962491_715344301820800_1355855968_o.jpg?_nc_cat=104&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=RU0GNk6SVmAAX9g_aHd&_nc_ht=scontent.ftia16-1.fna&oh=97bd4e06076e914a9f52d9526c9a3463&oe=5FF1FAAD

https://scontent.ftia16-1.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/1796838_715345258487371_1510006220_o.jpg?_nc_cat=105&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=Y2ppPHWYijoAX8ws3zT&_nc_ht=scontent.ftia16-1.fna&oh=7ea570f3f98571c1ed5bf384f069c72e&oe=5FF1E7C0

https://scontent.ftia16-1.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/1799939_715347821820448_1993601406_o.jpg?_nc_cat=100&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=qLXjNOXDCNoAX-0F9CQ&_nc_ht=scontent.ftia16-1.fna&oh=cd1322e20ea9e28f504f471d3c5880f8&oe=5FF34530

Viti 1990-Anton Çetta, në New York Times, fliste për pajtimin e gjaqeve…

December 9, 2020 by dgreca

Viti 2020 – Anton Çetta – 100 vjetori i lindjes dhe 25 vjetori i kalimit në amshim, si dhe 30 vjetori i nisjes së aksionit të pajtimit mes shqiptarëve – pajtimit të gjaqeve, të cilit i printe. Para 30 viteve – në 7 Prill 1990 gazeta Amerikane New York Times shkruante për faljen e gjakut dhe punën që po bënte Anton Çetta:

Më 7 prill të vitit 1990 në gazetën prestigjioze “New York Times” kishte zënë vend shkrimi i cili fliste për faljen e gjakut dhe punën që po bënte Anton Çetta.

Lajmi fillon më përshkrimin e familjes Dragacina dhe Betushi, ku dy anëtarët e familjes së tyre – Libibe Dragacina dhe Beslim Betushi i zgjatin dorën njëri tjetrit për t’ia falur gjakun e vrasjes.

Artikulli tregon se deri tani, që nga 1 shkurti janë pajtuar rreth 150 familje dhe se organizatorët janë të bindur se do të zgjidhen edhe 450 deri në 550 raste të mbetura, shkruan KultPlus.

“Në këtë situatë e cila ka qenë e vështirë për shqiptarët, ne dëshirojmë që të kemi të paktën një reduktim të kësaj të keqe”, është shprehur Anton Çetta, nismëtari i kësaj iniciative, për New York Times.

“Në kohë të vështira, është ligj natyror që njeriu dëshiron të ndjehet i sigurt”, ka theksuar Çetta.

Artikulli tutje tregon se për të marrë gjak duhet që të vritet një nga burrat e familjes, duke treguar se vrasësi është i pari që mendohet të vritet por nëse nuk mundet që të vritet ai atëherë vritet një anëtar tjetër i familjes, mashkull.

Në artikull është përfshirë edhe Ismail Haradinaj, familja e të cilit po ashtu po diskuton për të falur gjakun pasi që vëllai i tij ishte vrarë.

Anton Çetta për New York Times ka treguar se grupi i tij po përpiqen të ndryshojnë këtë traditë duke u thirrur në çështje patriotike në këtë kohë trazirash kur shumë shqiptarë po i bëjnë rezistencë asaj që ata thonë se është presioni në rritje i qeverisë qendrore në Beograd, ndaj tyre.

Shkrimi tutje diskuton edhe për problemet në mes të serbëve dhe shqiptarëve dhe pretendimet që kanë serbët për Kosovën duke e quajtur atë tokë të tyre.
“Kur gratë hoqën shamitë ishte e vështirë, por tani ato ulen mes nesh”, Anton Çetta u tha familjeve të një fshati.

“Tani është e vështirë për të falur gjakun, por më vonë do të jetë normale. Duhet të betohemi se nuk do të vrasim më njëri-tjetrin”.

NDRYSHE

December 9, 2020 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/ Liria dhe lumturia kanë nga një armik të fuqishëm në dorë; nga njëra anë është tirania, nga ana tjetër anarkia. Për t’u mbrojtur nga kjo e fundit, është e nevojshme për t’i dhënë kompetencat e duhura qeverisë; dhe për t’u mbrojtur nga e para, është e nevojshme që kompetencat të shpërndahen siç duhet. Kështu, në të gjitha punët është gjë e shëndetshme herë pas here
për të vënë pikëpyetje në gjërat që
janë marrë prej kohësh si të mirëqena; kur një brez i tërë lindur e rritur nën hijen e rëndë të një partie ekziston; dhe vetëm dy gabime janë që dikush mund të bëjë; duke mos shkuar gjatë gjithë rrugës; ose duke mos e filluar, sepse sa larg mund të shkosh pa shkatërruar nga brenda ato që përpiqesh të mbrosh nga jashtë? Kështu, për shembull, mund të njësohen rrënimet dhe vuajtjet e Luftës së Dytë Botërore me plagët dhe krimet e Luftës së Ftohtë por që kanë mbetur patrajtuara.
Ka në këtë planet ndonjë shoqëri që nuk zgjohet, dëshiron të jetojë e mbyllur në terr, dhe kush mendon ndryshe është specie në zhdukje, e cila sulmohet, përqeshet, përbaltet, mbulohet. Të tjerëve – me masë të ngrirë mendimi të vdekur – u mbetet të mbijetojnë, duke bërë që bota të lindë nga e para dhe njerëzimi të përsërisë të gjitha gabimet. Njeriu nuk dëshiron të vdesë i lumtur, dhe ka krijuar konceptin se vdekja është e hidhur – megjithëse buzëqeshja e tij e ngrirë tregon sa ironike është idea që e mban mbërthyer pa lëvizur pa folur për të treguar të vërtetën që e merr me vete. Deri këtu njeriu njeh e ka dije, përtej, çdo gjë është e errët, siç ndodh kur ecën përpara me kokën kthyer prapa.
Jeta është shfaqe; njeriu është aktor në dramën e shkurtër a të gjatë, siç e ka përgatitur Autori. Nëse është kënaqësia e tij që ti të luash rolin e njeriut të varfër, të pasur ose të një sundimtari, shiko të veprosh mirë, sipas skenarit, sepse kjo është puna jote – të luash mirë pjesën e dhënë, dhe jo të zgjedhësh atë që i përket një tjetri. Kur një mace e zezë të pret rrugën, ose një korb ndodh të fluturojë mbi çatinë tënde, mos u mposht nga paraqitja, por shpërfilli dhe thuaj: Asgjë nuk më paralajmëron. Për mua të gjitha vendet janë me fat nëse unë dua. Për çfarëdo që të ndodhë, më takon mua të nxjerr përparësi prej tyre; apo siç thuhet në një përrallë të lashtë, nga e cila vetëm kuptimi ka mbetur, se është njeriu që krijon vendin dhe jo vendi njeriun. Vendi është i bukur, por njerëzit janë të çmendur – titullohet një libër – sepse me ligje e kontrolle, radhë të gjata në kufi e shpikje virusi, njeriu pengohet të përmirësojë veten dhe t’i përshtatet bukurive të vendit.