Archives for February 2021

Shtëpia e vjetër

February 25, 2021 by dgreca

Shtëpia e vjetër- Shtëpia e vjetër/

-SOFRA POETIKE- Për Gazetën DIELLI Cikël me poezi nga Mëhill VELAJ-/

Shtëpia e vjetër-/

Harrova që ishte ende pranverë,/

Ecja i heshtur në dhomën e rrënuar/

të shtëpisë së vjetër. Poshtë këmbëve/

ndjeja t’i kërcisnin kockat, por nuk rënkonte,/

Në xhamet e plasaritur nga erërat dhe rrebeshet, Drita e hënës strukej e brishtë,/

Hija e saj m’i thinjte krejt flokët./

. -.

Si ngaherë, bisedoja me shtëpizën e vjetër,

Luaja me gishtat “sinfoninë e dhimbjes” mbi pluhurin e pianos,

Ashtu e vjetëruar, e pluhurosur qëndronte

kryelartë dhe e heshtur në qoshkën e errët,

Tek unë vinin tingujt e përhumbur nga askundi!

. -.

Nga muret e shtëpisë suvaja vazhdonte

të binte pa u ndjerë, dhe bashkë me to

edhe foto e zverdhura mbetur ende në mure,

si kapela e të vdekurit varur në gozhdën e heshtjes, diku në korridorrin e errët!

. -.

Vecse drita e hënës binte mbi pianon e vjetër!

Si djalli nga temjani braktisa shtëpinë e vjetër,

Pashë dritat e qytetit, i shëmbëlleja me hënën,

Era pranverore frynte ngado në qytet,

Që cdo ditë betohej me dorën zgjatur për bukë,

Dëgjova melodinë e fluturimit të krahëve të fortë të shqiponjës…

. -.

Vështrova zogjtë që mbaheshin fort,

pas muskujve të erës, në ikje e kthim!

Qyteti që bartte gjurmët e dhimbshme të luftës,

Me mëkatet dhe mplakjen tonë shpërfillëm vdekjen,

Qyteti që bartte simbolikën e njerëzores

dhe kuptimin e jetës,

Me zërin e fortë të arsyes dhe identitetit!

Aty ku ende rrjedhin plagët e pellazgëve…

Sa herë sjell ndërmend, më shfaqet në kujtesë,

ndër sytë e mij; udhëtimi biblik i të dëbuarve!

Më shfaqen turmat e njerëzve të drobitur e të tjetersuar ,

Nënat e reja flokëlëshuar e të tmerruara,

Që mbartnin në kurriz djepin e përcëlluar me foshnjën e porsa lindur,

ndërsa të moshuarit e sakatosur dhe të ngrysërit jetimë shtrëngonin fort duart,

hiqnin këmbët zvarrë, mes breshërisë së plumbave, tymit lotues dhe flakës përpirëse!

Vraponin të coroditur e të frikësuar,

mes ikjes, braktisjes dhe shpëtimit,

Vatani mbeti djerr mes dhimbjes dhe trishtimit!

Ata që erdhën nga stepat e Karpateve murgërore, të etur e të shkujdesur,

si morrcakët e shpërndarë erërave të shekujve,

edhe pse e dinin se nuk ishte ajo që kërkonin,

gllabëruan tokën e Ilirisë, sikur të ishin zotërit e saj,

aty ku ende rrjedhin plagët e pellazgëve!

Loti i dhimbjes ngashërente thellë shpirtit,

për atdheun fatkeq, klithmat e psallteve dëgjoheshin mbrëmjeve të mugëta,

bashkë me trokun e hapave të fundit,

e të gjallëve dhe të vdekurve,

Grahmat e tyre mbytëse që vinin

nga varret e lashta!

Shqipet, bijtë e pellazgëve ecnin

vetëm ecnin,

u nisën për në fushbetejën e historisë,

aty ku luhej pokeri i tmerrëshëm i fateve të Ilirisë!

Me lotët e valë të dhimbjes dhe të vdekjes,

Vaditëm tokën që përkundej dhe digjte zjarr,

Me hirin e eshtrave të heronjve dhe gjakun e dëshmorëve, ende i patharë, e përziemë

Dhe hodhëm themelet e vatanit,

Me guxim, durim, dhimbje dhe shpresë marshonim

në udhëtimin biblik drejt Lirisë!

“…ku flejnë ëngjëjt…”

Në prehërin e lëndinës së blertë,

një gur qëndron kryelartë,

mbi supet e tij një pëllumb i bardhë,

që lodhje kurrë s’ndjen,

pëshpërin paqësisht dashurinë,

e atij qyteti të heshtur nën lëndinë,

ku flejnë ëngjëjt, së bashku me puthjet e rrënjëve,

të ledhatimeve, përkëdheljeve dhe fjalët e shënjta:

Të pastë nana!

. -.

Guri i fortë në përballje me rrebesh shiu

e turfan bore,

ku ndritin si kristale të arta,

emrat dhe shpirti i nënave.

. -.

Dhe qyteti i pagojë nxjerr vetëm një zë,

zërin e nënë Zojës e të nënë Arfës,

(E ç’rëndësi ka emri që kanë!)

Dhe kur mëngjesi vesh shaminë e bardhë,

Shqipton emrin më të bukur në botë;

Emrin NËNË,

dalë prej qumështit t’saj!

. -.

Në prehrin e shekujve të lashtë,

Mbështesim kokën të na ngrohë kujtimi,

i fjalëve të shenjta:

Të lëntë nëna mbrapa!

. -.

Qëndroj në heshtje e vështroj gurin,

hëna lëshon dritë argjendi,

në thellësi të lëndinës së praruar,

aty ku prehen shpirti e zemra e ëngjëllit…

. -.

Emër baladash e përjetësie,

që mërmëritet,

në bëlbëzimin e foshnjës së sapolindur,

në trokun e kuajve,

në cicërimën e zogjve,

në tingujt e çiftelisë,

në melodinë e sonetave,

në sinfoninë e gurgullimës së ujit,

në caf-cuf-in e trenave,

në mbylljen e syve, dhe përsërit çdo ditë,

togfjalëshin e përshpirtur:

Oh, Nëna Ime!

Më kapni, do t’u rrëfehem…

Si “fajtor” i prapë, u hoqa zvarrë,

rrugëve pakrye të qytetit.

Gurët nxirrnin kokën nga terri,

kryqëzonin vështrimin nga

frika, zjarri e tmerri….

. -.

Ata që gatuan mëkatet, apo

çudinë e të çuditshmes,

masakrën e përvuajshme

të epsheve, të fajit, të vrasjeve.

Ata që ditën numëronin kufomat,

natën varrosnin të gjallët.

Ata që mëkatet kërkuan në qiell, por

i gjetën këtu

në tokë, nën këmbët, aty

në djepat e trojeve tona…

. -.

Në sytë e trishtë të njerëzve përreth,

shihja lotët gri, plasaritjet e buzëve,

që paralajmëronin përballjen me mëkatet,

se një ditë kurrë nuk do t’i shpëtonin

ndëshkimit!

. -.

Po, kjo ishte e vërtetë,

E vërteta e së vërtetës,

Si shpirti ynë vetë!

Dhe unë si një “fajtor” i prapë,

kur të më kapin, do t’u rrëfehem…

për qiellin, tokën, lulet, ëndrrën,

ngjyrat, tingujt, këngën, vajet, puthjet…

. -.

Me gjakun e eshtrave vaditëm Lirinë

Dëgjoja klithmën e erës, që oshëtinte ,

në çdo gjymtyrë të atdheut,

Si një ninullë e trilluar në lumin e lotëve,

Mbi kurrizin e dorës që përkundte djepin.

. -.

Sytë mjegullonin në sallat e errëta,

Me aromën e pështirë të tymrave,

Që tymosnin llullat e trasha,

Të intrigave dhe mashtrimeve,

Dhe ngrinin dollinë për fatin e atdheut tim!

. -.

Në maskaradën e rrugicave të errëta,

Derdhej gjaku i luftëtarëve në emër të lirisë!

Derdhej Gjaku i Pellazgëve

në tokën e të parëve të mi, dhe ngriheshin

Mitet e legjendat në pemishten e Ilirisë!

. -.

Me ankthin e trishtë, i dëshpëruar,

I rraskapitur dhe gjymtuar,

Endesha në ndërrimin e stinëve,

Duke hapur dritaret e mallit.

Udhëtoja ndër kujtimet dhe ëndrrat e mia…

Udhëtoja brigjeve të Dardanisë, se NE

nuk ishim skllevër të armiqve tanë,

Ne nuk pranonim poshtërimin, mjerimin e gjakderdhjen.

Ne vetëm këndonim këngët e trimërisë,

Me gjakun e eshtrave vaditëm Lirinë,

Në tabanin e përjetshëm të atdheut tim!

Fluturimi hyjnor i BACALOKUT!

(Dedikuar Poetit Din Mehmeti)

U drodha atë mëngjes, kur qyqja ia dha vajit,

Pikëllimin e treta tutje në horizont,

Nuk e pashë të ndriçonte yllin polar,

Pashë diellin po lotonte,

Pashë qiellin u bë gri,

Pashë pëllumbat e trishtuar,

Që gugisnin me oi, oi…

. -.

U shua poeti Din Mehmeti, tha dikush,

Romantiku i pandreqshëm, tha një tjetër,

Udhëtari i kahershëm i penës së artë, shtova unë dhe

Ndjeva sytë të më digjnin nga lotët,

Ndjeva parzmin të dhimbte e zemrën të tkurrej,

Hiri i cigares m’u tha ndër buzë!

. -.

I vetmuar endem rrugëve të Gjakovës,

Shkel mbi gjethet e zverdhura,

Vështroj zogjtë që largohen,

Dhe me vete mërmërij si vetw poeti:

”Fatin tim nuk e nënshkruaj”.

. -.

Lart në qiell retë ikin e vijnë,

Unë akoma çapitem gurë më gurë,

në kalldrëmet e qytetit të heshtur,

me shpresën e kujtimin.

Dhe në hapësirën e agimit të ditës së re

Zëri im grish copëzat e kohës,

Jo nuk ka vdekur BACALOKU!!!

.-.

Në cepin e horizontit të bardhanës përqark,

Një zog shtegtar fillon të fluturojë,

Para rrezeve të diellit e qiellit të kujtimeve,

Është fluturimi hyjnor i poetit!

Ndër Sytë e POETIT

(Dedikuar Poetit Luigj CEKAJ)

Ndër sytë e poetit endet një engjëll i bardhë,

Që rri zgjuar dhe flet me gjuhën e hyjnisë,

Jashtë errësirë, era fishkëllen e çmendur,

Vajton për zemrën e poetit,

Që mbytet nga heshtja,

Ndërsa nata lexon mijëra fjalë,

Me gjuhën e engjujve të lashtë

që veç poetët i kuptojnë!

Ndër sytë e poetit endet shpirti binjak,

Herë shfaqet si simbiozë, herë zhduket,

Herë shfaqet i mjegulluar nga lëngimi

i plagëve në tokën mëmë,

Kroi i lotëve shterri fjalët,

Shpirti i poetit gjen prehje në fluturimin hyjnor!

Më pëshpëriste historia…-

Dua të flas lirisht me gjuhën e nënës ,

Edhe ato fjalë që shpirti mban fshehur,

Kam folur mbrëmë në ëndërr,

Me gjurmët e heshtura, me etërit e zemrës.

.-.

Por dhimbja dhe vdekja ishin frika ime,

I kemi besuar lirisë, pritjes së gjatë,

Për të ngritur atë flamur kuqezi!

.-.

Më buzëqeshi ëndrra në fytyrën time,

Më pëshpëriste historia;

Amanetin e etërve dhe tëbijve,

Për të mbrojtur tokën amë,

Për t’i dhënë blasfeminë e paqes!

.-.

Ndërsa unë trokisja në derë të kujtesës,

Shkruaj fjalët e shpirtit, i hedh në varg,

Klithmat dhe lotët i mbaj në zemrën time,

Mundohem t’i bëj dritë amanetit në çdo stinë,

I ndriçoj rrugën e lirisë;

Pemës që çel petale çdo ditë!

.-.

Dua të flas lirisht me gjuhën e nënës,

Trishtimin, dhimbjen dhe vdekjen,

T’i tresim në epokat e kohës,

Të endemi me shpirtin në ëndërra e shpresa.

.-.

Ka ardhur koha për të hyrë në ëndrra,

Të nesërmen të zgjohemi nga tingujt e zogjve,

Edhe me buzëqeshjen e fshehur e të malluar,

Të dëgjojmë zërin e amanetit të etërve:

“Mos kini frikë dhimbjen e vdekjen,

Hapini portën së ardhmes,

Aty do të gjeni Shpresën dhe PAQEN”.

Mëhill VELAJ

Stamford CT

2021

Nga Ilir Levonja/Sapo hyra në një ushqimore, vura re një kënd të improvizuar mbi vaksinimin. Aty shpërndahej një formular për t’u plotësuar dhe më pas të caktohej data. Kuptohet sipas grup moshave. Me që e kam afër dhe Bashkinë e qytetit shqyva sytë se mos po shihja kryetarin. Mos po shihja lali Erin tim me atë buzëqeshjen shabllone duke më thënë mirë se erdhe. Dhe kuptohet, duke sharë e bullizuar kryetarin e opozitës. Do ishte një emcion i veçantë për faktin se kam mbi 15 vjet këtu, si nuk njoha një kryetar? Qoftë ky i majtë apo i djathtë. Por qe vetëm një vajzë me uniformë që i përkiste personelit të farmacisë. Madje nuk pashë as banderola më mbishkrimin Amerika, a Florida buzëqesh. Nuk pashë as ndonjë ish personalitet ku kryeministri t’i afrohej e t’i thoshte, ku je o gjigand? Dhe me që ra fjala tek personalitetet, mos u përfshini në bullizmën e Edi Ramës. Ai po t’i donte artistët (personalitet) nuk ua shëmbte në kokë Teatrin Kombëtar. Një Teatër Kombëtar është Historia kombëtare. Kush i vë zjarrin Historisë është një covid më vete për vendin. Si nuk pashë një shtetar. Një si Edi Rama, lideri botëror që po na mahnit të gjithë. Shkon vet, nuk përton dhe pret vaksinën në aeroport. Jo pak por 8190 doza, jo kutia. E keni tek faqja e tij në fb, 8190. Nuk i shpëton asnjë kokërr konçize shifre. Sikur të ishin 8191 e gjysëm. Ai do ta postonte. Poston video avionësh mallrash që sjellin plot, dy kuti. Liderit botëror i duhen mbi dy milon e ca vaksina si dorë e parë, por ai është i lumtur edhe me dy kuti. Kur rrëzoheshin avionë në Gjadër e Divjakë, atë të drogës, nuk postonte video. Na thoshte që janë mushkonja. Kurse tani, mesnatë e ftohtë, hapen zgafellat e avionit, plot dy kuti. Lajm i madh edhe për pika mediat shqiptare. Dy kutia, na i dhuruan, mos na pyesni se kush, por janë nga Pfizer. Lideri botëror që nuk ka ngelur bankë, a fondi arab, a sulltanatit të Stambollit pa i lypur, i bënte dëm oferta e Rusisë. Madje nisi një luftë verbale karshi saj deri në shpalljen të pa dëshiruar të një atasheu. Lideri gogol i televizioneve, nuk i duheshin vaksinat e Rusisë, paçka se gjoja e do popullin e vet. Paçka se numrat kanë porropinë, janë bërë dyshifrorë, vatrat me qytetet ja dyfishuar, lideri botëror e gogol, e sheh me përçmim ofertën ruse. Biles edhe grupet emergjencës për përballimin e covid-19, skuthen brenda vetes me pretekse të kujdesshme politike se mos i mbetet qejfi shefit. Pika specialistët. Këtej nuk kanë shtretër, këtej presin gjoja Pfizer-in nga Amerika. Vajza me uniformë më solli në vete duke më pyetur nëse kisha nevojë për ndonjë shpjegim. Çfarë të t’i thosha. Ku e ke Kryetarin e Bashkisë? Po Guvernatorin e Shtetit? Presidentin e Amerikës? Thjesht një mirupafshim, ato që i përkasin Shqipërisë janë dhembje e imja.

Izmir Smajlaj dhe Franko Burraj ngrenë lart flamurin e Shqipërisë në Beograd

February 25, 2021 by dgreca

Nga Albano Kolonjari/ Izmir Smajlaj dhe Franko Burraj ngrenë lart flamurin e Shqipërisë në Beograd. Dy atletët tanë Izmir Smajlaj dhe Franko Burraj, ngritën lart flamurin e Shqipërisë në Mitingun Ndërkombëtar të Beogradit 2021. Atleti i kërcimit së gjati Izmir Smajlaj, fitoi Medaljen e Artë, duke kërcyer 7.91 metra. Në këtë garë Smajlaj fitoi pas një konkurence të fortë me atletin serb, dhe me një diferencë shumë të vogël nga ai. Fakti që Smajlaj fitoi Medaljne e Artë, dhe bëri që në podiumin e nderit të ngrihej flamuri dhe të dëgjohej hymi i Shqipërisë, bëri që të pranishmit serb në sallë të mos ndiheshin mirën. Kjo ishte medalja e dytë e artë që atleti ynë i kërcimit së gjati Izmir Smajlaj fiton brenda pak ditëve. Tre ditë më parë, ai fitoi Medaljen e Artë në Kampionatin Ballkanik në salla të mbyllura në Stamboll të Turqisë, duke u shpallur Kampion Ballakani duke kerkcyer 7.91m. Atleti Izmir Smalaj pas një jave do të konkurojë në Kampionatin Europian 2021, dhe i urojmë atji suksese. Një garë të sukseshme realizoi edhe atleti Frank Burraj në garën e 400 metrave. Ai zuri vendin e dytë, me vetëm 0.06 sekonda nga vendi i parë në të cilën u rendit romuni Robert Parge me 47.39, ndërsa Burraj realizoi kohën 47.45. Edhe Burraj ngriti lart flamurin e Shqipërisë. Pak ditë më parë atleti Franko Burraj në Kampionatin Ballkanik në salla të mbyllura në Stamboll të Turqise në garën e 400 metrave, u shpall kampion i Ballkanit duke arritur kohen 47sek.

PROKURORI I ISH-REGJIMIT KOMUNIST DEKOROHET NGA DEPARTAMENTI AMERIKAN I SHTETIT

February 24, 2021 by dgreca

Nga Frank Shkreli/Jo, jo nuk është “fake news”, është lajm i vërtetë! Lajmi më erdhi në postën time elektronike drejtë për drejtë nga Departmaneti i Shtetit pasi jam i abonuar për të marrë rregullisht të gjitha njoftimet e këtij departamenti në lidhje me Evropën. Lajmi u përhap edhe nga agjenci lajmesh të tjera shqiptare, përfshir edhe Zërin e Amerikës, i cili njofton se Departamenti i Shtetit nderoi të martën individë të vendeve të ndryshme për luftën kundër korrupsionit, mes së cilëve edhe gjykatësin shqiptar Ardian Dvorani. Çmimi i ri “Kampionët Ndërkombëtarë të Anti-Korrupsionit”, siç u shpreh Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, “vlerëson individë që kanë punuar pa u lodhur, shpesh në kushte të vështira, për të mbrojtur transparencën, luftuar korrupsionin dhe për të siguruar mbajtjen e përgjegjësisë në vendet e tyre”.

Unë nuk dua as nuk dëshiroj që ti bashkohem diskutimeve në median shqiptare, këto ditë, në lidhje me marrëdhëniet e Z. Dvorani me politikanë të ndryshëm shqiptarë të këtyre 30-viteve tranzicion të pafund dhe siç duket të pa mbarim, ku kanë pasur gisht dhe vazhdojnë të ushtrojnë influence në këtë përzgjatje të pafund edhe Z. Dvorani me shokë të tij gjykatës, prokurorë e të tjerë – të cilët në vend që të dekorohen duhet të mbahen përgjegjës për gjëndjen e mjerueshme dhe të pa krahasueshme me asnjë vend ish-komunist të Evropës — në të cilin gjëndet sot sistemi i (mos)drejtësisë shqiptare. Për këtë gjëndje të krijuar në Shqipëri duhet të jenë të turpëruar të gjithë, përfaqsues të drejtësisë dhe të politikës shqiptare, por edhe ndërkombtarët që vazhdojnë t’i mbeshtesin këta humbës dhe deshtakë për tre dekada tani. Të kenë turp, pikëspari para shqiptarëve por edhe para botës – sepse sado që të krenoheni me punën tuaj deri tani – shqiptarët që prisnin shumë më shumë prej jush – kanë vendosur tanimë se kjo që kini krijuar nuk është Shqipëria post komuniste që ata dëshironin. 30-vjet më parë rinia shqiptare rrëxoi monumentin e diktatorit Enver Hoxha duke deklaruar se e donin Shqipërinë si e gjithë Evropa. Të zhgënjyer nga mos-drejtësia dhe nga politika korruptive e këtyre 30-viteve, shqiptarët më në fund po votojnë me kembët e tyre duke u larguar masivisht nga trojet stërgjyshore për në vendet perëndimore pasi nuk dëshirojnë të jetojnë më në një atmosferë dhe frymë mos-drejtësie dhe politike enveriste, e ushtruar gjithnjë nga shumë përfaqsues të atij regjimi, 30-vjetë pas shembjes së monumentit të diktatorit Hoxha.

Monumenti i Hoxhës në sheshin Skenderbej mund të jetë rrëzuar 30-vjetë më parë, por, fatkeqësisht, monumente paturpësie të asaj periudhe terroriste dhe kriminale ke sot në zyrat më të larta vendimmarrëse të politikës dhe të drejtësisë në Tiranë, si në asnjë vend tjetër ish-komunist. Kjo është në situatë e pa-tolerueshme për një vend anëtar të NATO-s dhe duhet të ishte e pa-tolerueshme edhe për ndërkombëtarët në Tiranë. Por, të pakën — në minimum– nuk do duhej që përfaqsuesë të politikës dhe të dretësisë ish-staliniste/enveriste të rekomandoheshin nga ndërkombëltarët për dekorata nga ente ndërkombëtare prestigjoze siç është Departamenti Amerikan të Shtetit. Para se të çoni dolli për këtë dekoratë, mendoni pak se çfarë simboli i dërgohet popullit shqiptar me një rekomandim të tillë për një ish-prokuror të ish-regjimit. Çfarë simboli u dërgohet të përndjekurve, ish-të burgorurve të torturuarve nga komunizmi, familjeve të atyre që vdiqen nën tortura në burgjet komuniste, varret e të cilëve as sot nuk gjënden nga familjet e tyre që të kenë mundësit që pakën të vendosin një tufë me lule tek varri të dashurve të tyre? Çfarë simboli çon ky vendim për mbrojtjen historike të të drejtave të njeriut nga ana e Shteteve të Bashkuara. “Shtetet e Bashkuara janë të përkushtuara për një botë në të cilën mbrohen të drejtat e njeriut, mbështeten mbrojtësit e tyre dhe ata që kryejnë abuzime të të drejtave të njeriut mbahen përgjegjës. Promovimi i respektit për të drejtat e njeriut nuk është diçka që ne mund ta bëjmë vetëm, por është arritur më së miri duke punuar me aleatët dhe partnerët tanë në të gjithë globin. Presidenti Biden është i përkushtuar në një politikë të jashtme që bashkon vlerat tona demokratike me udhëheqjen tonë diplomatike, dhe një që ka në qendër mbrojtjen e demokracisë dhe mbrojtjen e të drejtave të njeriut”, ka deklaruar dje Sekretari Amerikan i Shtetit, Antony J. Blinken, duke thënë se të drejtat e njeriut dhe demokracia janë në qëndër të politikës së jashtme të Shteteve të Bashkuara.

Unë nuk e njoh dhe nuk kam asgjë kundër Z. Dvorani, president, kryeministër u bëftë! Në të vërtetë i uroj punë të mbarë, por shërbimi i tij si prokuror në Shkodër gjatë viteve të regjimit komunist 1988-1991, nuk besoj se është një punë me të cilën ai dhe shokët e tij të asaj periudhe mund të thonë se ishin krenarë. A po jo!? Pyesni shkodranët se çfarë ndodhte në qytetin e tyre verior gjatë asaj kohe dhe si trajtoheshin ata nga “drejtësia” e regjimit komunist të Ramiz Alisë — drejtësi që ushtrohej dhe që zbatohej nga Z. Dvorani me shokët e tij të shkolluar në frymën e drejtësisë marksiste-leniniste-staliniste. Pyesni për krimet çnjerëzore të atij regjimi dhe për njerëzit që i zbatuan ligjet e asaj kohe – madje edhe në ditët e fundit të regjimit komunist 1990-1991 — krime për të cilat ende askush nuk ka marrë përgjegjësi as nuk i kujton askush. “Krimi” për rrëzimin e monumentit të Stalinit e të tjera simbole komuniste në Shkodër, jo më shumë se dy muaj para pluralizmit në Shqipëri. Çdo gjë kishte marrë fund, por mbrojtësit e zellshëm të drejtësisë komuniste donin të jepnin mesazhin se jemi ende këtu. Abuzuesit e të drejtave më themelore të njeriut në regjimin komunist, sot na qenkan mbrojtësit më të zellëshëm dhe luftëtarë të korrupsionit, meritues të dekoratave nga Departamentit Amerikan të Shtetit!!!??? Po kush do e çojë deri fund drejtësinë për ato krime të kohës së komunizmit? Kush më mirë se ata që i urdhëruan dhe zbatuan ato krime e që edhe sot ushtrojnë detyrën e gjykatësit, prokurorit, avokatit e tjera. Për mua ka shumë rëndësi zbulimi dhe përgjegjësia për këto krime të komunizmit. Kjo duhej të ishte prioritet edhe për ndërkombëtarët nëqoftse vërtetë dëshirojnë ta shërojnë dhe ta çlirojnë atë shoqëri njëherë e mirë nga e kaluara e saj komuniste. Para dy tre ditësh ishte 30-vjetori i rrëximit të përmendores së Enver Hoxhës, a patë ndonjë ndërkombëtarë të bënte ndonjë deklaratë me këtë rast, po entet zyrtare të Shqipërisë “demokratike”, “antikomuniste”, anëtare e NATO-s, e shënuan, zyrtarisht, këtë datë????

A po t’i harrojmë ato krime, “se ashtu ishte koha” atëherë, thonë për veten e tyre sot të gjithë ata që ishin pjesëmarrës në krimet monstruoze të kryera nga ish-regjimi ndaj të pafajshëmve shqiptarë, kundërshtarë të regjimit, të cilëve u kishte ardhur shpirti në fyt nga diktatura komuniste që mbrohej dhe mbahej në këmbë nga shumë mbështetës të atij regjimi, shumë prej të cilëve edhe sot mbajnë pozita kyçe në qeveri dhe në drejtësi, e të cilët madje kanë siguruar edhe legjitimetin due mbështetjen e pa kursyer të ndërkombëtarëve.

Hannah Arendt është shprehur se, “Ekziston një ndërvarësi e çuditshme midis pamendësisë dhe së keqes”. Mua më vjen shumë keq për këtë pamendësi dhe ndërvartësi të ndërkombëtarëve me përfaqsues të keqës (the evil) e komunizmit, që fatkeqësisht, ende diktohet qartë në nivelet më të larta vendimarrëse të Shqipërisë. “Kur e keqja lejohet të konkurrojë me të mirën, e keqja ka një tërheqje emocionale populiste që fiton nëse njerëzit e mirë nuk qëndrojnë si pararojë kundër abuzimit”, ka paralajmëruar Hannah Arendt, një prej mendimtarëve më të rëndësishëm politikë të shekullit të kaluar.

Uroj që banaliteti i së keqës të mos arrij nivele edhe më të larta në trojet tona!

On the Front Lines of Diplomacy, at the Back of the Line for a Vaccine

February 24, 2021 by dgreca

In the best of times, working at the United States Embassy in Pristina, Kosovo, was always difficult: Pollution, poor electricity, unreliable internet service and a substandard health system there rendered it a hardship post for American diplomats.

That was before the coronavirus pandemic. In a cautionary cable sent last week to State Department headquarters, the American ambassador in Pristina, Philip S. Kosnett, described increasingly dire conditions for his staff, including depression and burnout, after nearly a year of trying to balance the public-facing duties of diplomacy during the pandemic.

He said many embassy employees felt unsafe going outside, shopping for groceries or getting medical checkups in a country that disdained face masks. Others reported to the office regardless, unable to gain access to government systems from home, to keep up with work demands with a staff thinned out by virus-related departures.

Mr. Kosnett said he had not yet received vaccines for his diplomats, even though doses were given to some State Department employees based in Washington starting two months ago.

“It is more difficult to accept the department’s logic for prioritizing vaccination for rear-echelon personnel in Washington,” Mr. Kosnett, a career diplomat, wrote in the cable, a copy of which was obtained by The New York Times. “Until the department is able to provide vaccines to posts like Pristina, the impact of the pandemic to health, welfare and productivity will remain profound.”

His concerns have been echoed by American diplomats working in Europe, the Middle East and South America, who complain that the State Department’s rollout of the vaccine has been disjointed at best.

At worst, some diplomats said, it left the distinct impression that the needs of senior leaders and employees based in the United States were more pressing than those of personnel living in countries with rising virus cases or no modern health care systems — or, in some cases, both. The outcry represents a muted but widespread mutiny among the American diplomatic corps, the first so far of Secretary of State Antony J. Blinken’s tenure. Some career employees at the State Department have also grumbled about political appointees being tapped for plum posts, despite Mr. Blinken’s pledge to promote from within.

But the departm’s internal schism over vaccine distribution has resonated particularly in light of President Biden’s pledge to speed doses to Americans and after Mr. Blinken noted last month that the pandemic had killed five American citizens and 42 locally employed staff members at embassies and consulates around the world.

In at least two cables to the department work force this month, Mr. Blinken and other senior officials sounded pained in trying to assure frontline diplomats that they, too, would be vaccinated, if they chose, as soon as doses were available.

“The unfortunate and difficult reality is that there are more places that need doses immediately than we have the supply to accommodate,” Carol Z. Perez, the acting under secretary of management, said in the latest cable, dated Monday, to update all diplomatic and consular posts on the department’s virus response. “I understand the frustration, and we are doing everything we can to fill these gaps.”

Yet the cable, which was signed by Mr. Blinken, said it was not clear how many doses the State Department would receive from the government’s vaccine campaign in March — nor where, exactly, they would be sent.

The department so far has received about 73,400 vaccine doses, or about 23 percent of the 315,000 requested for its employees, families and other household members of American diplomats who are posted overseas, foreign-born staff members working at embassies and consulates abroad, and contractors.

Eighty percent of those vaccines have been sent overseas — on par with the number of full-time State Department employees who work abroad, if not their family members or contractors. But diplomats noted higher risks of infection and lower quality of health care in many countries that were not at all comparable to conditions in the United States.

One official based in the Middle East said that the medical staff in some American embassies had been sent back to Washington to administer vaccines to officials there, leaving the impression that overseas personnel were not a priority.

Just as across the United States, officials at the department’s headquarters have struggled with delivering a vaccine that requires subzero temperature controls to more than 270 diplomatic posts worldwide. In recent weeks, the State Department obtained more than 200 freezers for embassies and consulates to use for storing the vaccines, 80 percent of which had been delivered, Ms. Perez said.

She also acknowledged “missteps,” such as in December, when an unspecified number of doses that were stored at the wrong temperature in Washington needed to be used immediately or go to waste. They were given to department employees who were put on a priority list by their managers and able to come to the medical unit at State Department headquarters on short notice during the holidays. Much of the first tranche of doses went to the department’s frontline workers: medical, maintenance and diplomatic security personnel, and officials who work in round-the-clock operations centers that monitor diplomatic and security developments around the world. Vaccines were also given to employees at the State Department’s missions in Iraq, Afghanistan and Somalia.

What was left over, for the most part, went to Washington-area employees who worked from government offices at least eight hours each week.

In January, diplomats in Mexico City, across West Africa and in Ashgabat, Turkmenistan, received the vaccine — as did employees at passport offices in Arkansas, New Hampshire and New Orleans. Additional Washington-area employees were also given doses.

This month, the bulk of the doses were designated for diplomatic posts in East Africa and southern Africa, as well as remaining Washington-area employees who regularly work from the office and staff at the U.S. mission to the United Nations in New York.

Separately, a senior department official said on Tuesday that about a dozen senior Trump administration appointees were also vaccinated before they left government, although the official refused to identify who they were.

Some diplomats abroad have said it might be faster to get the coronavirus vaccine from the nations in which they are posted rather than waiting for the State Department. In the cable on Monday, Ms. Perez said that would be allowed by at least 17 foreign governments so far, as long as they met American legal and safety standards.

She also said the State Department was the only federal agency that had used every vaccine it had received from the Department of Health and Human Services without wasting or spoiling any doses. “I wish we had more,” she said.

Despite the widespread exasperation, at least some diplomats overseas said they also understood that the global demands for the vaccine had far outpaced the supply — even if, they said, the State Department could have planned better months ago to secure more doses.

In Pristina, where about 20 percent of embassy employees have been infected by the virus, Mr. Kosnett said staff morale had plummeted since the vaccine rollout was announced. He said many diplomats there doubted the embassy would ever receive doses, and some believed that the State Department cared little for their plight.

He and other senior embassy officials “can and must do more locally to address morale issues,” Mr. Kosnett wrote in the cable.

“But we would ask that Washington do more, too,” he said. “Repeatedly raising expectations, then dashing hopes with regards to vaccine distribution, has taken a hard toll on our community’s outlook for the future.”

Courtesy NYTimes