• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for March 2021

Nën/Kryetari i Vatrës Dr. Pashko Camaj, vizitë në Michigan

March 31, 2021 by dgreca

Nënkryetari i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës”Vatra’, njëkohësisht kryetar i Fondacionit të Studentëve, Dr. Pashko Camaj, vizitoi Kryesinë e Vatrës në Michigan. Me gjithë situatën e vështirë virale dhe rritjen e numrit të rasteve me Covid-19, kjo nuk e pëngoi z. Camaj të merrte këtë udhëtim. Dr. Camaj bëri një vizitë ngushëllimi në familjen e nën/kryetarit të Vatrës z. Alfons Grishaj, me rastin e ndarjes tragjike nga jeta të vëllait të tij Eduardit.

        Më pas Dr. Pashko Camaj, u takua me kryetarin e degës së Vatrës në Michigan, z. Mondi Rakaj(anëtar i kryesisësë Federatës) dhe anëtarët e kryesisë së degës zotërinjtë Rafael Floqi dhe Valentin Lumaj(anëtar i Këshillit të Vatrës).

”Kaherë kam dasht për të vizitue degën tuej të Vatrës, po me rastin në familjen Grishaj, e pashë edhe si obligim moral të vij”, – u shpreh Pashku.

    Më pas, në një nga restorantet në Macomp Twp, u shtrua një darkë pune. U trajtuan tema të ndryshme, ku më së shumti u bisedua për situatën aktuale në Vatër. Situata e vështirë virale dhe rregullat ligjore të Covid-19 kanë penguar në një farë mase në organizimin të aktiviteteve të gjera shoqërore, për të cilat Vatra ka qenë model. U bisedua edhe për shtimin e anëtarësisë dhe afrimin e intelektualëve të rinj të shkolluar dhe me energji në Vater, si prelud i një të ardhmeje të sigurtë të Vatrës.Po ashtu Dr.Camaj theksoi se rregullimi një herë e përgjithmonë i kuadrit ligjor të Vatrës është objektivi aktual kryesor i Kryesisë.

U fol për situatën pas-zgjedhore në Amerikë, në Kosovë  dhe për situatën para-zgjedhore në Shqipëri. Të gjithë ishin të mendimit se në Shqipëri kërkohet një ndryshim i realitetit politik, ekonomik dhe social. Është i domosdoshëm një tranzicion i paqtë i pushtetit ne duart e forcave opozitare.

Darka e punës u mbyll me shtërngime duarsh dhe falenderime reciproke.

Po dje, Dr. Pashko Camaj ishte i ftuar në televizionin e Shqiptarëve të Amerikës me president vatranin Gani Vila.

Dr. Camaj ka qenë aktiv në bashkëbisedime me komunitetin shqiptar në USA po ashtu autor i shumë shkrimeve në gazeta me këshilla se si të mbrohemi dhe të trajtojmë virusin i cili për më shumë se një vit ka mbërthyer globin.

Përgatiti: Valentin Lumaj

Filed Under: Vatra Tagged With: dr. Pashko Camaj, Michigan, vizite, zv/Kryetar i vatres

America and Albania: From Arch Adversaries to Strategic Partners

March 31, 2021 by dgreca

By Dr. Elez Bibera- Director  Eurasia Division Voice of America/

Keynote address at the Conference on the 30th Anniversary of the Reestablishment of U.S.-Albania Relations The Albanian Institute for International Studies/

March 31, 2021/

Thank you very much. 

Thank you for the invitation and for that very generous introduction.

            I am honored to be with you on this extraordinary occasion – the 30th anniversary of the restoration of U.S.-Albania ties.

            On a personal note, I had the honor and great privilege to attend the signing ceremony at the Department of State on March 15, 1991, in the company of senior American officials, members of Congress, prominent members of the Albanian-American community, Albania’s delegation led by Foreign Minister Muhamet Kapllani, and the leaders of the Democratic Party, Sali Berisha and Gramoz Pashko.  I must say that March 15th was one of best days in my professional life.

            I am pleased to share with you some thoughts on U.S.-Albanian relations and America’s consistent and critical role in supporting and advancing Albania’s democratic reforms and integration into Euro-Atlantic institutions.

While we today mark the 30th anniversary of the reestablishment of ties, the friendship between Albanians and Americans is much deeper. 

Thousands of Albanians emigrated to the United States in the late 19th century and the beginning of the 20th century.  They were inspired by America’s democratic ideals.  From here, they fought for the independence of their country, enlisting in the process the support of prominent American dignitaries.

President Woodrow Wilson’s principled stand at the peace conference was critical in avoiding Albania’s dismemberment. 

Throughout the 1920s and 1930s, the United States contributed to the consolidation of the Albanian state.  Washington forcefully denounced Italy’s invasion of Albania, and on several occasions during and after the war reiterated support for Albania’s independence and territorial integrity.

The communist takeover of Albania ushered in a period of troubled relations.  From 1946, when the U.S. withdrew its diplomatic representation in Tirana, until 1990, the two countries had no diplomatic contacts. Throughout this period, the two countries maintained diametrically opposed views on most important issues, and Albanians were subjected to daily anti-American diatribes. Tirana rebuffed Washington’s repeated overtures to normalize relations and continued to view the United States as its main enemy, jointly with the Soviet Union.

During the long period of Albania’s self-imposed isolation and absence of diplomatic ties with the United States, the Voice of America was essentially the only contact between the two peoples and the two countries. Through its broadcasts, VOA emphasized the traditional friendship between Albanians and Americans, gave Albanians hope that they had not been forgotten, and expressed America’s commitment to one day see Albania join the ranks of free and democratic nations.

The demise of communism in Eastern Europe and developments in Albania in 1990 ushered in dramatic changes in U.S.-Albania relations, which would transform the two countries’ relationship from erstwhile enemies to strategic partners.  After a long absence of contacts and having fallen from America’s radar screen, Albania suddenly became the focus of high-level American attention. Washington seized the opportunity and assumed a more direct and prominent role in efforts to encourage Albania’s reformist forces and promote democratic change. While agreeing to engage Ramiz Alia’s government, the United States introduced conditionality in its policy toward Tirana. In public testimony before the U.S. Senate Foreign Relations Committee in June 1990, Secretary of State James Baker predicating the restoration of ties with Albania’s willingness to implement fundamental political and economic reforms.  The same message was conveyed personally to Alia in August 1990 by Senator Dennis DeConcini, who led a U.S. Helsinki Commission delegation to Tirana.

The United States effectively used its leverage to promote much needed changes in Albania, expressing open support for the student demonstrations in December 1990 and the emerging democratic opposition. 

In the wake of the reestablishment of diplomatic relations in March 1991, the United States was now able to provide forthright and effective support for the cause of freedom and democracy in Albania.  

During his historic visit to Tirana, in June 1991, Secretary Baker made clear U.S. objectives in Albania and set the stage for what has become a strong and enduring relationship. Baker’s message was very clear.  He urged Albanians to put the vestiges of communism behind them.  He emphasized the imperative of the peaceful settlement of disputes, adding that in the “new Albania” there was no place for violence, intimidation, and the use of force.  

Secretary Baker said that Albania’s emerging political order had to reflect full respect for human rights, democratization of every level of government and society, a fair and open judicial process based on the best traditions of law and justice, a free and pluralist media, and the holding of fully free and fair elections at both the national and local levels. Baker pledged that as long as Albanians remained true to these principles, America will stand with them. 

            Baker’s message resonates today as much as it did 30 years ago. The bilateral relationship has experienced dramatic transformations, but the U.S.-Albania dialogue continues to be focused essentially on the same issues: the need for genuine democratization and strong democratic institutions, the rule of law, good governance, and clean elections. 

Successive American administrations have pursued a consistent policy toward Albania.   America’s vision of Albania has been one of a stable, prosperous, and democratic country with full respect for democratic norms and processes.  Albania has been treated as an important part of Washington’s concept of building a Europe whole and free.  American policymakers have made it clear that it is in the U.S. national interest to see Albania firmly anchored in the Euro-Atlantic community. 

            During the last three decades, the United States has been the most important and impactful promoter of Albania’s democratization, providing substantial diplomatic, political, economic, and military support.  As Albania faced the danger of military confrontation with Serbia in the 1990s, Washington forged strong military ties with Tirana.  Albania became a key American partner in the Western Balkans and played an important role in the U.S. strategy of containing the armed conflicts in former Yugoslavia and promoting regional peace, stability, and prosperity.  

Washington was the driving force behind Kosova’s liberation and independence from Serbia and Albania’s accession to NATO. President George W. Bush choose Tirana, in 2007, to announce U.S. support for Kosova’s independence.  After Kosova’s declaration of independence, the United States undertook a major diplomatic offensive to encourage other countries to recognize the new state.  The U.S. also played a key role in the resolution of the ethnic conflict in North Macedonia, which has led to a significant improvement of the status of Albanians in that country.

In the wake of these momentous events and for the first time in its history, Albania no longer faced a real, external threat to its independence and territorial integrity. Kosova’s independence, Albania’s membership in NATO, and the increasing empowerment of Albanians in Macedonia and Montenegro, gave Albanians throughout the region a new sense of confidence and unprecedented security.  Long known as the underdogs in the Balkans, the Albanians had never been in a more favorable geopolitical position.  With the emerging new political landscape in the Balkans, the Albanians were poised to play a key role. 

            Albania has become a staunch American ally. Tirana’s foreign policy interests have largely aligned with those of the United States in the Western Balkans: regional political and economic cooperation, the consolidation of Kosova’s statehood, integration of the countries of the region in Euro-Atlantic institutions, and full respect for minority rights.  Albania has been widely praised for its significant contribution to regional stability. Albania has also been very supportive of the U.S. actions in Afghanistan and Iraq and joined the U.S.-led coalition against ISIS.  The two countries also share the objective of countering Russia’s malice influence and growing destabilizing efforts in the region as well as China’s use of it growing economic power to gain political influence. 

            During the last three decades, Albania, as well as Albanians in Kosova, Macedonia, and Serbia, has been the focus of considerable attention by Washington.  This has been reflected in regular delegation exchanges, close coordination, and cooperation on various issues of mutual interest, and high-level visits to Tirana. Albanian representatives have had relatively easy access to American policymakers. They have enjoyed bipartisan support in the U.S. Congress.  The most prominent Senators and Congressmen have been supportive of Albanian causes.  And President Joe Biden has had numerous personal contacts with Albanian leaders and is intimately familiar with Albanian issues, particularly Kosova.

            The strategic partnership between the United States and Albania has transcended changes in each country’s governments.  Albania has enjoyed bipartisan American support. Albania’s major political forces were and are strong proponents of deepening the relationship with the United States.  Albania is one of the most pro-American countries in the world.

While providing support aimed at bolstering Albania’s stability and prosperity, the U.S. has not hesitated to openly call out failures to abide by democratic norms, efforts by the executive to influence or control independent institutions, attacks on the media, election irregularities, and failure to tackle pervasive corruption.  American policymakers and representatives have often been frustrated with the inability or unwillingness of Albanian politicians to find common ground on truly important issues, live up to their commitments and back their statements with concrete actions. There is a huge gap between rhetorical declarations of support for much needed fundamental reforms and actual commitment to reforms. While providing frank criticism of backsliding, the United States has been engaged in a sustained manner in helping Albania confront those challenges.  

            The United States and Albania have developed a strong and vibrant relationship. 

It is natural that on occasions such as this one, commemorating the 30th anniversary of the reestablishment of ties, the focus is on the positive aspects of the relationship.  But it is also important to point out some key issues that, if not addressed by the Albanians, may test the relationship.

As is the case with any bilateral relationship, this one, too, needs to be constantly nurtured.  It should not be taken for granted or viewed as static or permanent.  After all, America’s support is not an Albanian birthright. Shared democratic values and Albania’s commitment to democracy, the rule of law, and good governance are at the foundation of the relationship.  Building a viable democracy in Albania remains an important American foreign policy objective. Actions that undermine democratic practices may not only undermine the relationship, but may even cause a shift in U.S. attitudes and, in a severe case, a fundamental reappraisal of ties.

In recent years, Albania has experienced significant democratic backsliding and growing authoritarianism, making it one of the most dysfunctional and corrupt countries in Europe. Albania’s political system is essentially broken, and the country has been transformed into a one-party, authoritarian state, with the ruling Socialist Party controlling power at all levels.

Political polarization, pervasive corruption in the ranks of public officials and high officeholders, organized crime, and the culture of impunity have had a huge cost and continue to present an existential threat to Albania’s democracy.  The very institutions that are critical to fight corruption – government officials, members of the parliament, politicians, courts, judges, prosecutors, and the police – are the ones that are undermining the campaign against corruption.

Powerful politicians and businessmen have captured the state and, as a result, wealth and access to power have been concentrated in the hands of a small group.  The corrosive nature of Albania’s kleptocratic model of governance cannot be overstated. 

The breakdown in cooperation between the government and opposition and failure to find common ground on fundamentally important issues is frankly unacceptable for a full-fledged member of NATO and an aspiring member of the EU.

President Joe Biden has stated that promotion of democracy will be a top priority for his new administration.  Albanian government and opposition policies and actions are likely to come under increased U.S. scrutiny. The U.S. is not likely to remain oblivious to policies and actions that undermine democratic norms, values, and institutions. 

In 2016, major Albanian political forces acknowledged that the justice system was broken and agreed to the most substantial justice overhaul of any former communist country.  But they never took ownership of the reforms.  They made concerted efforts to undermine, manipulate and prolong the changes as long as possible.  Albania is entering the fifth year of these reforms. While the top echelons of the judicial system have been removed as a result of the vetting process, the implementation of reforms has been slow and selective, practically leading to an institutional collapse and threatening the fundamental tenet of the legal system – access to justice.  The justice surgery may have been successful, but the patient remains in a coma. 

Albania needs closure.  The cost of failing to fully implement these fundamental reforms is simply too great for the Albanian society. The United States has devoted enormous resources to these reform efforts and expects Albania to deliver.  

The April 2021 elections are a test for Albania’s democratic maturity and for U.S.-Albania relations.  This is a historic moment, and the stakes are high. 

While hard rhetoric has marked the opening of the campaign, Albanians have an opportunity to get their country back on a clear democratic track.  Credible elections, whose results are accepted by the major players, will open new opportunities, and unleash the great potential that the Albanians have.  Conversely, another flawed and fraudulent electoral process is likely to hamper the country’s political stability, signal a further deterioration in democratic practices, and complicate relations with the United States and the European Union.  The inability to hold clean elections will reinforce doubts about the Albanian elites’ democratic credentials and commitments.

But elections alone, even if they are held in full accordance with the highest international standards, are not a salve for Albania’s daunting challenges.  The post-election period must be followed by a patriotic consensus, a cross-party agreement, of concrete and sustained actions to address Albania’s democratic deficit, bridge the current political divide, and map out a clear way ahead. 

            The United States has been forthright in its support of Albania’s democracy as well as in its criticism of democratic failings. Given the special relationship between the two countries and the highly favorable opinion that Albanians have of America, there is no other country that is in a better position than the United States to help Albania on its democratic path.  The U.S. has the leverage, credibility, and ability to exert positive influence and help Albanians shape a future that fosters an inclusive political process, the rule of law, and effective and accountable governance.

            While American support will remain critical, the impetus for real change must come from within. Ultimately it is up to Albanian leaders to take responsibility and develop a clear strategy to build a viable democracy that the Albanian nation has so long aspired to achieve.

Filed Under: Opinion Tagged With: America and Albania, Dr.Elez Biberaj, From Arch Adversaries, to Strategic Partners

Amerika dhe Shqipëria: Nga armiq të papajtueshëm te partnerë strategjikë

March 31, 2021 by dgreca

Nga Dr. Elez Biberaj/ Drejtor i Drejtorisë së Euroazisë-Zëri i Amerikës/

Pjesë nga Fjala në Konferencën për 30 Vjetorin e Rivendosjes së Marrëdhënieve SHBA-Shqipëri, organizuar nga Instituti Shqiptar i Studimeve Ndërkombëtare- 31 mars 2021/

Administratat e njëpasnjëshme amerikane kanë ndjekur një politikë të pandryshueshme ndaj Shqipërisë. Vizioni i Amerikës për Shqipërinë ka qenë që ajo të jetë një vend i qëndrueshëm, i begatë dhe demokratik ku të respektohen plotësisht normat dhe proceset demokratike. Shqipëria është trajtuar si pjesë e rëndësishme e konceptit të Uashingtonit për ndërtimin e një Evrope të pandarë dhe të lirë. Hartuesit e politikave amerikane e kanë bërë të qartë se është në interesin kombëtar të Shteteve të Bashkuara ta shohin Shqipërinë pjesë të komunitetit Euro-Atlantik.

Shtetet e Bashkuara kanë qenë nxitësi më i rëndësishëm dhe më me ndikim për demokratizimin e Shqipërisë, duke dhënë mbështetje të konsiderueshme diplomatike, politike, ekonomike dhe ushtarake. Uashingtoni ishte forca kryesore shtytëse për çlirimin dhe pavarësimin e Kosovës nga Serbia dhe për pranimin e Shqipërisë në NATO. SHBA luajtën gjithashtu një rol kryesor në zgjidhjen e konfliktit etnik në Maqedoninë e Veriut, çka ka çuar në një përmirësim të dukshëm të statusit të shqiptarëve atje. 

Po ashtu, gjatë tre dekadave të fundit, Shqipëria, si dhe shqiptarët në Kosovë, Maqedoni dhe Serbi, kanë qenë në qendër të një vëmendjeje të konsiderueshme nga ana e Uashingtonit. Përfaqësuesit shqiptarë kanë pasur qasje relativisht të lehtë te politikanët amerikanë. Ata kanë gëzuar mbështetje dypartiake në Kongresin amerikan dhe senatorë e kongresistë të shquar kanë qenë mbështetës të çështjeve shqiptare. Presidenti Joe Biden ka pasur kontakte të shumta personale me udhëheqësit shqiptarë dhe është njohes i mire i çështjeve shqiptare, veçanërisht i çështjes së Kosovës.

Ndërsa kanë ofruar mbështetje për forcimin e qëndrueshmërisë dhe begatisë së Shqipërisë, Shtetet e Bashkuara nuk kanë ngurruar të vënë në dukje hapur dështimet e procesit të demokratizimit – shkelja e normave demoratike, përpjekjet e ekzekutivit për të kontrolluar institucionet e pavarura, sulmet ndaj medias, parregullsitë zgjedhore dhe dështimi për të luftuar korrupsionin e përhapur. Politikëbërësit dhe përfaqësuesit amerikanë shpesh janë zhgënjyer me paaftësinë ose mosgatishmërinë e politikanëve shqiptarë për të gjetur gjuhë të përbashkët në çështjet e mëdha, për të respektuar zotimet e tyre dhe për t’i mbështetur deklaratat me veprime konkrete. Ekziston një hendek i madh midis deklaratave retorike të mbështetjes për reformat thelbësore tepër të nevojshme dhe angazhimit aktual ndaj reformave. Shtetet e Bashkuara kanë bërë kritika të sinqerta ndaj rrëshqitjes prapa, e megjithatë kanë qenë të angazhuara fort për ta ndihmuar Shqipërinë të përballet me këto sfida.

Shtetet e Bashkuara dhe Shqipëria kanë krijuar një marrëdhënie të fortë dhe të gjallë.

Është e natyrshme që në raste të tilla si 30 vjetori i rivendosjes së lidhjeve, vemendja të përqendrohet tek aspektet pozitive të tyre. Por është gjithashtu e rëndësishme të theksohen disa çështje që, nëse nuk trajtohen nga shqiptarët, mund t’i vënë në provë serioze këto marrëdhënie.

Si çdo marrëdhënie dypalëshe, edhe ato mes Amerikës dhe Shqipërisë duhet të ushqehen vazhdimisht dhe jo të merren si të mirëqena apo të shihen si diçka statike dhe të përhershme. Mbi të gjitha, mbështetja e Amerikës nuk është një e drejtë e natyrshme e shqiptarëve. Në themel të marrëdhënieve janë vlerat e përbashkëta demokratike dhe angazhimi i Shqipërisë për demokracinë, sundimin e ligjit dhe qeverisjen e mirë. Ndërtimi i një demokracie funksionale në Shqipëri mbetet një objektiv i rëndësishëm i politikës së jashtme amerikane. Veprimet që minojnë praktikat demokratike jo vetëm që mund të minojnë marrëdhëniet, por mund të sjellin një ndryshim në qëndrimet e SHBA dhe, në rastin më të keq, një rishikim thelbësor të lidhjeve mes dy vendeve.

Vitet e fundit, Shqipëria ka përjetuar një rrëshqitje të konsiderueshme prapa në rrugën e demokracisë dhe një autoritarizëm në rritje, duke e bërë atë një nga vendet më jofunksionale dhe më të korruptuara në Evropë. Sistemi politik i Shqipërisë në thelb është prishur dhe vendi është shndërruar në një shtet njëpartiak, autoritar, me Partinë Socialiste në fuqi që kontrollon pushtetin në të gjitha nivelet.

Polarizimi politik, korrupsioni i përhapur në radhët e zyrtarëve publikë dhe atyre në poste të larta, krimi i organizuar dhe kultura e mosndëshkimit kanë pasur një kosto të madhe dhe vazhdojnë të paraqesin një kërcënim ekzistencial për demokracinë e Shqipërisë. Pikërisht institucionet që kanë rëndësi të dorës së parë për të luftuar korrupsionin – zyrtarët qeveritarë, anëtarët e parlamentit, politikanët, gjykatat dhe gjyqtarët, prokurorët dhe policia – janë ato që po e minojnë fushatën kundër korrupsionit.

Politikanët dhe biznesmenët e fuqishëm kanë kapur shtetin dhe, si rrjedhojë, pasuria dhe qasja tek pushteti janë përqendruar në duart e një grupi të vogël. Natyra gërryese e modelit kleptokratik të qeverisjes së Shqipërisë është tepër serioze.

Prishja e bashkëpunimit midis qeverisë dhe opozitës dhe mosgjetja e gjuhës së përbashkët për çështjet e rëndësishme është thjesht e papranueshme për një anëtar të denjë të NATO-s dhe për një vend që synon të anëtarësohet në Bashkimin Evropian.

Presidenti Joe Biden ka deklaruar se nxitja e demokracisë do të jetë një përparësi kryesore për administratën e tij. Qendrimet dhe veprimet e qeerisë dhe të opozitës ka të ngjarë të bëhen objekt i një vëzhgimi të shtuar nga ana e Shteteve të Bashkuara. Vështirë që administrata amerikane të mbetet e pavëmendshme ndaj politikave dhe veprimeve të cilat minojnë normat, vlerat dhe institucionet demokratike.

Në vitin 2016, forcat kryesore politike shqiptare pranuan që sistemi i drejtësisë ishte jofunksional dhe ranë dakord për një reformim thelbësor të këtij sistemi, më rrënjësori në ndonjë vend ish-komunist. Por shqiptarët kurrë nuk u dolën për zot reformave. Ata bënë përpjekje të përbashkëta për të minuar, manipuluar dhe zvarritur ndryshimet për sa kohë të ishte e mundur. 

Shqipëria po hyn në vitin e pestë të këtyre reformave. Ndërsa skalionet më të larta të sistemit gjyqësor janë hequr si rezultat i procesit të verifikimit, zbatimi i reformave ka qenë i ngadaltë dhe selektiv, duke çuar praktikisht në një kolaps institucional dhe duke kërcënuar parimin themelor të sistemit juridik – qasjen tek drejtësia. Mund të thuhet se operacioni kirurgjikal i drejtësisë mbase ka qenë i suksesshëm, por pacienti mbetet në komë.

Shqipëria ka nevojë për një përmbyllje. Kostoja e dështimit për të zbatuar plotësisht këto reforma themelore është thjesht tepër e madhe për shoqërinë shqiptare. Shtetet e Bashkuara u kanë kushtuar burime të mëdha këtyre përpjekjeve të reformës dhe presin që Shqipëria të bëjë pjesën e vet.

Zgjedhjet e prillit 2021 janë një provë për pjekurinë demokratike të Shqipërisë dhe për marrëdhëniet SHBA-Shqipëri. Ky është një moment historik dhe dështimi mund të ketë me pasoja të rënda.

Edhe pse hapja e fushatës është shoqëruar me një retorikë të ashpër, shqiptarët kanë një mundësi për ta kthyer vendin e tyre në një rrugë të qartë demokratike. Nëse zgjedhjet janë të besueshme, me rezultate të pranueshme nga lojtarët kryesorë, ato do të hapnin mundësi të reja dhe do të shpalosnin potencialin e madh që kanë shqiptarët. 

Përkundrazi, një proces zgjedhor sërish me të meta dhe i manipuluar ka të ngjarë të pengojë stabilitetin politik të vendit, të sinjalizojë një përkeqësim të mëtejshëm të praktikave demokratike dhe të ndërlikojë marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara dhe me Bashkimin Evropian. Pamundësia për të mbajtur zgjedhje të pastra do të forconte dyshimet për besueshmërinë dhe angazhimet demokratike të elitave shqiptare.

Por vetëm zgjedhjet nuk janë shpëtimi për sfidat e mëdha të Shqipërisë, edhe nëse ato mbahen në përputhje të plotë me standardet më të larta ndërkombëtare. Periudha paszgjedhore duhet të pasohet nga një konsensus patriotik, një marrëveshje ndërpartiake veprimesh konkrete dhe të qëndrueshme për të trajtuar deficitin demokratik të Shqipërisë, për të kapërcyer hendekun e tanishëm politik dhe për të përcaktuar një rrugë të qartë të ecjes përpara.

Shtetet e Bashkuara kanë qenë të drejtpërdrejta në mbështetjen e tyre për demokracinë e Shqipërisë dhe në kritikat ndaj dështimeve demokratike. Duke pasur parasysh marrëdhëniet e veçanta midis dy vendeve dhe mendimin tepër të favorshëm që shqiptarët kanë për Amerikën, asnjë vend tjetër më mirë se sa Shtetet e Bashkuara nuk do të mund ta ndihmonte Shqipërinë në rrugën e saj demokratike. Amerika ka fuqinë, besueshmërinë dhe aftësinë për të ushtruar ndikim pozitiv dhe për të ndihmuar shqiptarët të krijojnë një të ardhme që ushqen një proces politik gjithëpërfshirës, sundimin e ligjit dhe një qeverisje efektive dhe të përgjegjshme.

Por edhe pse mbështetja amerikane mbetet me rëndësi kritike, shtysa për ndryshim të vërtetë duhet të vijë nga brenda. Në fund të fundit, varet nga udhëheqësit shqiptarë se sa do të jenë në gjendje të marrin përgjegjësinë dhe të zhvillojnë një strategji të qartë për të ndërtuar një demokraci funksionale, për të cilën kombi shqiptar ka ëndërruar aq shumë.

Filed Under: Featured Tagged With: Amerika dhe Shqipëria, Dr. Elez Biberaj, Nga armiq të papajtueshëm, te partnerë strategjikë

KTHESA IMAGJINARE

March 31, 2021 by dgreca

Shkruan: Astrit Lulushi/

“Po sikur…?” ose “Çfarë do të kishte ndodhur, nëse”…? Janë pyetje që bëhen kur njeriu i ka zgjidhur të gjitha problemet e kohës, ose i klasifikon si të pazgjidhshme në këtë botë që përsërit gabimet; me të pasur e të varfër, të drejtë e të padrejtë, shtypës e të shtypur.
Nëse Perandoria Bizantine, për shembull, do të kishte mbijetuar, ajo do të mbulonte sot pjesën më të madhe të Europës Juglindore dhe Anadollit. Emër Ballkan nuk do të kishte, as ballkanizim.   (Gadishulli Ballkanik është sinonim i krijuar në shekullin e 19-të, për provincat e Perandorisë Osmane në Evropën Juglindore).
Në qoftë se kryqëzata e katërt, që kulmoi në vitin 1204 me shkatërrimin e Kostandinopojës në vend të Egjiptit siç ishte planifikuar, fillimisht do të shmangej, dhe pushtuesit Perëndimorë, që maskoheshin si kryqtarë, do të ishin në anën e Perandorisë, turqit osmanë nuk do të lejoheshin kurrë të hynin në Europë. Por, duke marrë parasysh të metat e Perandorisë Bizantine, nuk mund të imagjinohet që ajo të zgjerohej, sidoqoftë do të kontribuonte shumë për një Europë më paqësore pa frymën e kryqëzatave që i solli më shumë dëme vetes sesa osmanëve. Në fund të fundit, Luteri i quajti Kryqëzatat Historike si “E Keqja e Papatit” dhe historiani Runciman shkroi: “Nuk kishte kurrë një krim më të madh kundër njerëzimit sesa Kryqëzata e Katërt.”
Mbijetesa e Perandorisë Bizantine do të nënkuptonte gjithashtu që propaganda cariste se Moska ishte Roma e Tretë do të ishte e pakuptimtë. Sidoqoftë, Ballkani Jugor do të ishte me Albanë, Dardanë dhe Maqedoni të veriut që do të flisnin gjuhën zyrtare të perandorisë (greqishten). Mbajtja e osmanëve jashtë Europës do të nënkuptonte lehtësim për shumicën e shteteve europiane. Mbretëria e Hungarisë do të ishte lojtar kryesor në rivalitet me Boheminë. Të mos ishin në gjendje të zgjeroheshin drejt Lindjes ose Veriut do të thotë që Habsburgët duhej të zgjeroheshin drejt Jugut dhe Perëndimit; kështu, Zvicra do të ishte më e vogël. Vendet rreth Serbisë dhe Bullgarisë do të begatonin dhe heronj do të kishte më shumë nga fushat e dijes dhe mendimit sesa nga ushtria. Luftra më pak do të kishte.
Sa i përket vetë Perandorisë Bizantine, monarkia ishte thelbësore dhe nëse do të ishte me fat mund të krijohej një Dinasti tjetër maqedonase e cila do të siguronte vazhdimësinë e Maqedonisë nga koha e lashtë në të sotmen. Përveç osmanëve, armiqtë kryesorë të Bizantit do të ishin Republikat e Genovas, Venedikut dhe Mbretëria e Siçilisë, që mund të baraspeshoheshin nga një Aleancë mes Hungarisë, Perandorisë së Shenjtë Romake dhe shteteve të tjera italiane. Nacionalizëm nuk do të kishte. Nëse kështu, një formë e re Iluminizmi mund të përhapej në mbarë Perandorinë, duke shkaktuar reforma. Por Monarkia do të ishte forma bazë e qeverisjes dhe Perandoria ndoshta do të dukej si një formë më e vogël e Perandorisë cariste ruse e cila do të ishte shpërbërë. 

Filed Under: Analiza Tagged With: Astrit Lulushi, Kthesa imagjinare

“Dielli” me shqiptarët në Beograd, Serbi

March 31, 2021 by dgreca

KATEDRA E GJUHËS SHQIPE NË UNIVERSITETIN E BEOGRADIT/

Dr. Merima Krijezi, docente në Departamentin e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe në Beograd, me fokus shkencor albanologjinë, frazeologjinë, ballkanistikën dhe përkthimin, rrëfen ekskluzivisht për gazetën “DIELLI”, Organ i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, New York, historinë e Departamentit të Albanologjisë në Universitetin e Beogradit në Serbi. Sipas Dr. Krijezit, merita më e madhe për zgjerimin e interesimit për studimin e gjuhës shqipe, i takon indoevropianit Henrik Bariq, i cili shkroi një numër shumë të madh studimesh gjuhësore, në të cilat tema albanologjike, çështja e prejardhjes së shqiptarëve dhe historia e gjuhës shqipe zënë një vend të rëndësishëm në studimet e tij. Me docenten Dr. Merima Krijezi bisedoi gazetari i “Diellit” Sokol PAJA.

FILLIMI I INTERESIMIT PËR MËSIMIN E GJUHËS SHQIPE NË SERBI

Fillimi i interesimit për mësimin e gjuhës shqipe në Serbi, e ka zanafillën më 1905, kur Universiteti i Beogradit, nxori rregulloren për fillimin e mësimdhënies së gjuhës dhe letërsisë shqipe. Në kuadrin e seminarit të Gramatikës krahasuese të gjuhëve indoevropiane për dëgjuesit e Gjuhësisë së përgjithshme në Fakultetin Filozofik, në vitin shkollor 1920/21, u vu lënda “Historia dhe gramatika e gjuhës shqipe”. Ai vit merret edhe si fillimi i albanologjisë në Universitetin e Beogradit. Merita më e madhe për vënien e kësaj lënde dhe zgjerimin e interesimit për studimin e gjuhës shqipe,i takon indoevropianit Henrik Bariqit, lindur në Dubrovnik, që kish mbaruar studimet jashtë vendit, në Grac dhe Vjenë të Austrisë. Ai për shumë vite u mor me studimet e gramatikës krahasuese dhe historike të gjuhëve indoevropiane dhe ishte veçanërisht i interesuar për studimin e gjuhëve parasllovene dhe ballkanike, duke treguar prirje dhe interesim të posaçëm për studimin e gjuhës shqipe. Që nga punimet e para shkencore (1918) deri te faza e më e maturuar e tij (1950-60), ai shkroi një numër shumë të madh studimesh gjuhësore, në të cilat temat albanologjike zinin vendin kyç. Henrik Bariq, veç të tjerave, u mor me çështjen e prejardhjes së shqiptarëve dhe historinë e gjuhës shqipe, u dallua si kryeredaktor i publikimeve, të cilatu vlerësuan për nivelin e lartë shkencor brenda dhe jasht vendit, midis të cilave mund të veçojmë : “Arkivi për vjetërsinë, gjuhën dhe etnologjinë shqiptare” I-IV (1923-28), „Biblioteka e Arkivit” I-IV (1925-27), „Biblioteka Linguistike“ I (1938), „Vjetari i Institutit Ballkanologjik“ I (1957).

MË 1924 THEMELOHET SEMINARI PËR FILOLOGJINË SHQIPE

Më 1924, Këshilli i Fakultetit Filozofik mori vendimin për themelimin e Seminarit për filologjinë shqipe, i cili iu besua Henrik Bariqit. Në vitin 1925, si lektor me honorar për gjuhën dhe letërsinë shqipe,u zgjodh Xhevad Korça, emigrant nga Shqipëria, ish-drejtor i gjimnazit në Shkodër. Profesor Korça lindi më 1893 në Korçë, doktoroi në Universitetin e Vjenës, më 1923, me punimin “Tri çështje nga jeta e Skënderbeut”. Gjendja erëndë financiare dhe mungesa e mjeteve,ndikuan qëkonkursi për lektorin e ri të gjuhës shqipe të shpallej me vonesë, në vitin 1935. Në këtë postu zgjodh Vojisllav Dançetoviq, serb nga Kosova, që e zotëronte shumë mirë gjuhën shqipe dhe qëatë vit u diplomua për romanistikë në Zagreb. Si lektor vullnetar Dançetoviq ka mbajtur periodikisht ushtrime lektore në gjuhën shqipe. Vendi i punës së tij paguhej me honorare, pasi nuk ishte rregulluar brenda buxhetit. Në këto rrethana ai u detyruatë punësohej si mësimdhënës në një shkollë të mesme, por ushtrimet lektore në Seminar (si vullnetar), ai i mbajti në vazhdimësi deri në vitin 1940 (shih Zbornik Sto godina Filozofskog fakulteta, 1963). Rrethanat politiko-historike çuan në mbylljen e Seminarit në 1937. Në vitin 1947 lektori Vojisllav Dançetoviq angazhohet përsëri nga ana e Fakultetit Filozofik dhe pikërisht në këtë vit dërgohet në Shqpëri për të marrë librat e nevojshëm për bibliotekën e Seminarit, që duhej të ribëhej. Me angazhimin e Dançetoviqit në punën e kërkimit dhe blerjen e materialeve dhe librave të nevojshëm, si edhe marrjen e librave-dhurata d.m.th. donacionet, biblioteka arriti të kapte shifrën prej 1.000 titujsh. Fondin e bibliotekës e pasuroi edhe fondii librave të paraluftës i Seminarit, fondi i bibliotekës i rimarrë nga Shoqata për Bashkëpunimin Kulturor midis Jugosllavisë dhe Shqipërisë, si edhe kompletet e botimeve të dikurshme, që kishte redaktuar prof. Henrik Bariq.

KRIJOHET BIBLIOTEKA E RIBËRË E SEMINARIT TË ALBANOLOGJISË

Gjatë viteve 1948-49 krijohet kështu biblioteka e ribërë e Seminarit të albanologjisë. Në vitin shkollor 1948/49 Seminari rifilloi punën dheligjërues ishte zgjedhur Vojisllav Dançetoviq. Dançetoviq mori përsipër organizimin e mësimdhënies dhe rregullimin e programit studimor deri në 1950, kur asistent ishte zgjedhur Anton Çeta dhe dy vjet më pas,në 1949 vjen si lektor Idriz Ajeti, i diplomuar në Universitetin e Beogradit, ndonëse studimet i kishte nisur në Zagreb, në 1938, në Departamentin e romanistikës. Në Katedrën e albanologjisëai dha mësim nga 1953 deri në 1960 (në atë periudhë mori  titullin e doktorit të shkencave filologjike, me temën “Zhvillimi historik i së folmes gege të shqiptarëve të Zarës së Dalmacisë”. Nga viti 1960 ai filloi punën në Fakultetin Filozofik të Prishtinës, ku dha disa lëndë). Me angazhimin e këtyre dy ekspertëve, vetë Seminari u forcua dhe u krijuan kushte më adekuate për organizimin e mësimdhënies së gjuhës dhe letërsisë shqipe në Universitetin e Beogradit. Pas hapjes së Fakultetit Filozofik në Prishtinë në 1960, asistentët prof. Anton Çeta dhe prof. Idriz Ajeti u larguan nga Beogradi dhe filluan punën në fakultetin e sipërpërmendur, në Prishtinë.Prof. Vojisllav Dançetoviq, në 1958 mbrojti doktoratutën dhe në 1962 u zgjodhsi ligjërues i lartë. Ai mbeti kështu i vetmi mësimdhënës, jo vetëm në Seminar, por në gjithëDepartamentin e gjuhës dhe letërsisë shqipe, domethënë në Grupin studimor XXI në Fakultetin Filologjik. Në vjeshtë të vitit 1962 Remzi Nesimi zgjidhet lektor i ri. Në 1960/61 u themelua Fakulteti Filologjik i Beogradit, me hapjen e të cilit zyrtarizohet edhe ndarja e Fakultetit Filozofik dhe Fakultetit Filologjik.

DEPARTAMENTI PËR GJUHË DHE LETËRSI SHQIPE NË BEOGRAD

Seminari për albanologji mori një emër të ri dhe qënga 1961 quhej Departamenti për gjuhë dhe letërsi shqipe. Drejtuesi i këtij Departament, qëishte përgjegjës edhe për programin dhe zhvillimin e mësimit, ishte profesor Vojisllav Dançetoviq. Pas vdekjes së tij në 1974, shefi i këtij departamenti për një vit, u bëprofesori i ballkanistikës Momçillo Saviq, që për një kohë dha lëndën“Histori e gjuhës shqipe”. Më vonë, nëvitin 1975, shef i Katedrës u zgjodh dr.Halit Trnavci (u diplomua në Katedër për letërsi botërore, studimet pasuniversitare për gjuhë shqipe i kreu po në këtëKatedërdhe në vitin 1970 mbrojti doktoraturën me temë: Motivi i motrës dhe vëllait të vdekur në letërsinë gojore të popujve të Ballkanit). Në vitin akademik 2003/04,në Katedrën filloi të punonte prof. dr. Vanja Stanishiq, që nga ai viti akademik filloi ta mbante lëndënHistoria e gjuhës shqipe me dialektologji. Prof. Stanishiq magjistroi në 1990 në Fakultetin Filologjik të Beogradit,me temën “Marrëdhëniet gjuhësore serbo-shqiptare”, ndërsa në vitin 2000 mbrojti doktoraturën me temë“Baza fonologjike dhe forma grafike e gjuhëve ballkanike”.

PROFESORËT SHQIPTARË MË TË SHQUAR TË ANGAZHUAR NË MËSIMDHËNIE NË BEOGRAD

Gjatë viteve akademike 2012/13, 2013/14 lëndën “Historia e gjuhës shqipe me dialektologji” e ka dhënë profesor Dhimitri Bello, profesor i jashtëm nga Shqipëria dhe nga viti akademik 2015/16, profesor Vanja Stanishiq fillonpërsëri dhënien e kësaj lënde në Katedrën e albanologjisë. Deri në fund të viteve tetëdhjetë, në këtë Katedër kanë studiuar kryesisht shqiptarë me prejardhje nga Kosova, jugu i Serbisë dhe Mali të Zi. Numri i studentëve të regjistruar në studime themelore, ishte mbi njëzet. Në fund të viteve tetëdhjetë, situata filloi të ndryshojë. Një numër i madh shqiptarësh, shkollohen në Prishtinë dhe Shkup, ndërsa në Katedrën e gjuhës dhe letërsisë shqipe, fillojnë të regjistrohen gjithnjë e më shumë serbë dhe studentëme prejardhje nga martesa të përziera, që nuk dinin fare ose dinin shumë pak shqip. Programi studimor ndryshoi shumë here gjatë kësaj periudhe. Në 90-tat moduli i grupit përmbante lëndë të detyrueshme dhe lëndë me zgjedhje, që zhvilloheshin në dy semestra, por nga viti 2006, me vënien në zbatim të sistemit të Bolonjës, të gjitha lëndët janë njësemestrale. Në vitin 2007, si rezultat i bashkëpunimit të Fakultetit Filologjik të Beogradit me Shqipërinë, angazhohen në këtë katedër dy profesorë të jashtëm – dr. Stefan Çapaliku, për lëndën Letërsi shqipe dhe Primo Shllaku për lëndën Gjuhë shqipe, si dhe lektorja Ledia Dushi. Pas mbarimit të kësaj kontratetëprofesorëve të mësipërm, në maj të vitit 2010, angazhohen në katedër profesorTefë Topalli për Gjuhë shqipe dhe profesor Alfred Çapaliku për Letërsi shqipe nga Universiteti “Luigj Gurakuqi” i Shkodrës. Marrëveshja për bashkëpunim midis Serbisë dhe Shqipërisë është nënshkruar në vitin akademik 2010/11. Mbështetur në këtë marrëveshje,dy profesorë të Universitetit të Tiranës dërgohen në Katedrën e Albanologjisë në Serbi. Ata janë – Prof. dr. Avni Xhelili (për lëndën Gjuhë shqipe) dhe prof. dr.Adem Jakllari (për lëndën Letërsi shqipe), me një kontratë dy vjecare.Nga viti 2009 deri në 2013, si lektore për gjuhë shqipe ka punuar zonja Adelina Çaushi. Falë mirëkuptimit dhe ndihmës së madhe të profesorëve nga Tirana, studentët e Katedrës së gjuhës dhe letërsisë shqipe, për herë të parë ftohen dhe marrin pjesë në shkollën verore të gjuhës shqipe për të huajt, organizuar nga Fakulteti Histori dhe Filologji në Tiranë dhe patën mundësinë të rrinë një muaj të tërë në Shqipëri. Në vitin 2012 me kërkesën e Ministrisë së Arsimit dhe Universitetit të Beogradit, Universiteti i Tiranës dërgon dy profesorë të Katedrës së albanologjisë, dr.Dhimitri Bellon dhe dr. Persida Asllanin. Profesori Bello ka mbajtur lëndët: Historia e Gjuhës shqipe me Dialektologji, Sintaksë I-II, Morfologji e gjuhës shqipe I-II, ndërsa profesoresha Asllani ka mbajtur ligjeratat për Letërsi shqipe nëtë gjitha kurset (për të gjitha vitet), gjatë dy viteve akademike 2012/13 dhe 2013/14. Nga marsi i vitit 2015, si profesorë të jashtëm angazhohen përsëri nga Shqipëria dr.Olimbi Velaj nga Universiteti i Durrësit dhe dr.Eljon Doçe nga Universiteti i Tiranës.  Deri në vitin 1960 në Katedrën e gjuhës dhe letërsisë shqipe janë diplomuar rreth 400 studentë, ndërsa nga 1958 kanë magjistruar me dhjetëra. Midis tyre mund të permëndim profesorë dhe letrarë nga Kosova, si: Ramiz Kelmendi, Demush Shala, Mehdi Bardhi, Hilmi Agani, Besim Bokshi, Gani Luboteni, Latif Mulaku, Faredin Gunga, Enver Gjergjeku, Din Mehmeti etj., si edhe të tjerë që me kohë u bënë shkencëtarë, akademikë, profesorë dhe përfaqësues të shquar të jetës akademike dhe kulturore të Kosovës dhe ish-Jugosllavisë.

SERBËT DASHURI PËR GJUHËN SHQIPE

Në dhjetë vitet e fundit, në këtë Katedër regjistrohen nga çdo vit 12 studentë, shtatë të rregullt dhe pesë me vetëfinancim. Në vitin akademik 2015/16 interesimi për studimin e gjuhës shqipe rritet dhe në Katedër u regjistruan 26 studentë. Nga viti 2012 një numër studentësh serbë ndjekin studimet master në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë në Tiranë. Sot në këtë Katedër janë punësuar 4 pedagoge, dr. Nailje Mala Imami (profesore e asociuar) shefe e Katedrës, dr. Merima Krijezi (docente), ma Marija Popoviq (asistente) dhe ma Nora Bezera (lektore).Në Katedër është angazhuar një profesore e rregulltë me kontratë nga Shqipëria, dr. Olimbi Velaj (profesore e rregulltë). Kjo katedër është një nga katedrat më të vjetra e gjuhës shqipe në Europë. Karakterizohet nga një historik i begatshëm dhe interesant. U themelua shumë para Departamentit të gjuhës shqipe në Prishtinë (1960) dhe Tiranë (1968), themeluesi i saj ishte shkencatar i njohur, prof. Henrik Bariq, që ishte katolik me prejardhje serbe nga Dubrovniku. Duke mos llogaritur disa ndërprerje të shkurtra në punim, kjo katedër punon dhe ekziston njëqind vjet në Beograd. Shumë shqiptarë u arsimuan në këtë departament dhe u bënë profesorë të respektuar, akademikë, gazetarë, shkrimtarë, artistë etj.

KUSH ËSHTË DOCENTE DR. MERIMA KRIJEZI

Merima Krijezi është docente në Departamentin e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe në Beograd. Fushat e saj kryesore të interesit shkencor janë albanologjia, frazeologjia, ballkanistika, përkthimi. Aktualisht po punon në fazën e tretë të hartimit të një fjalori elektronik shqip-serbisht/serbisht-shqip, së bashku me kolegët nga Fakulteti Filologjik në Beograd (Prof. Dr. Predrag Mutavxhiq dhe Dr. Ana Sivaçki) dhe profesorët nga Instituti Albanologjik në Prishtinë, Prof. Dr. Hysen Matoshi, drejtor i Institutit Albanologjik në Prishtinë dhe prof. Dr. Qemal Murati,këshilltar shkencor i Institutit Albanologjik në Prishtinë. Ky projekt u nis në vitin 2019 nga Organizata Ndërkombëtare për Migrim (IOM) në bashkëpunim me Misionin e Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK), me ndihmën dhe mbështetjen e Ambasadës Britanike në Prishtinë dhe Zyrës së Komisionerit të Gjuhëve në Kosovë. Njësitë e përpunuara në fazën e parë të hartimit të këtij fjalori tashmë mund të gjenden në faqen e internetit: https://ëëë.fjalor-recnik.com/ (mbi 30.000 fjalë). Merret edhe me përkthimin letrar dhe deri tani ka përkthyer një numër të madh tregimesh, novelash, si dhe poezi nga shqipja në serbisht dhe anasjelltas. Do të dëshironim të përmendim: përkthimin e poezisë nga Ariana Leka Ndreqje gabimesh, poezinë e Bardul Maliqit në serbisht, Dejan Gjorgjeviq dhe Gordana Pavlloviq në shqip, përkthimin e tregimeve nga Mirosllav Qurçiq (Hipnozë, Uria, Si mbeta pa gishtin e madh të dorës së majtë), Ag Apollonit, Ridvan Dibrës, Edmond Tupjes, Roland Gjozës etj. në serbisht. Në fillim të marsit të këtij viti u botua  përkthimi i saj i romanit “Ridënimi” nga Fatos T. Ljubonja në serbisht (u botua nga shtëpia botuese “Partizanska knjiga” (Kikindë, Serbi) dhe me mbështetjen e TRADUKI-t.

Filed Under: Featured Tagged With: Beograd, Katedra e Gjuhes shqipe, Sokol Paja

  • 1
  • 2
  • 3
  • …
  • 44
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Kontributi shumëdimensional i Klerit Katolik dhe i Elitave Shqiptare në Pavarësinë e Shqipërisë 
  • Takimi i përvitshëm i Malësorëve të New Yorkut – Mbrëmje fondmbledhëse për Shoqatën “Malësia e Madhe”
  • Edi Rama, Belinda Balluku, SPAK, kur drejtësia troket, pushteti zbulohet!
  • “Strategjia Trump, ShBA më e fortë, Interesat Amerikane mbi gjithçka”
  • Pse leku shqiptar duket i fortë ndërsa ekonomia ndihet e dobët
  • IMAM ISA HOXHA (1918–2001), NJË JETË NË SHËRBIM TË FESË, DIJES, KULTURËS DHE ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE
  • UGSH ndan çmimet vjetore për gazetarët shqiptarë dhe për fituesit e konkursit “Vangjush Gambeta”
  • Fjala përshëndetëse e kryetarit të Federatës Vatra Dr. Elmi Berisha për Akademinë e Shkencave të Shqipërisë në Seancën Akademike kushtuar 100 vjetorit të lindjes së Peter Priftit
  • Shqipëria u bë pjesë e Lidhjes së Kombeve (17 dhjetor 1920)
  • NJЁ SURPRIZЁ XHENTЁLMENЁSH E GJON MILIT   
  • Format jo standarde të pullave në Filatelinë Shqiptare
  • Avokati i kujt?
  • MËSIMI I GJUHËS SHQIPE SI MJET PËR FORMIMIN E VETEDIJES KOMBËTARE TE SHQIPTARËT  
  • MES KULTURES DHE HIJEVE TE ANTIKULTURES
  • Historia dhe braktisja e Kullës së Elez Murrës – Një apel për të shpëtuar trashëgiminë historike

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT