Archives for March 2021

LETER PRESIDENTIT BIDEN

March 11, 2021 by dgreca

LETËR E HAPUR PRESIDENTIT TË SHTETEVE TË BASHKUARA TË AMERIKËS JOSEPH BIDEN /

–Marrëveshja e normalizimit midis Kosovës dhe Serbisë e përqendruar në njohjen reciproke mund të arrihet vetëm me angazhimin e plotë të SHBA-ve

Nga MA. AGIM ALIÇKAJ *

I nderuari Zoti President Biden,

Unë do të doja të adresoja një çështje të rëndësishme të politikës së jashtme me të cilën jeni marrë gjatë pjesës më të madhe të jetës suaj politike shumë të suksesshme në Amerikë – ngjarjet tragjike pas shpërbërjes së ish-Jugosllavisë.

Angazhimi dhe udhëheqja e juaj personale në ndalimin e katër luftërave të tmerrshme të shkaktuara nga shteti kriminal i Serbisë, i udhëhequr nga krimineli i luftës Slobodan Milosevic, ka ndihmuar në shpëtimin e jetës së miliona civilëve të pafajshëm, përfshirë gra dhe fëmijë në Kosovë, Bosnje dhe Kroaci. Përkushtimi juaj për mbrojtjen dhe ruajtjen e të drejtave të njeriut, paqes dhe stabilitetit në Evropën Juglindore është i admirueshëm. Kjo çështje është shumë e ndjeshme për zemrat e qindra mijëra shqiptaro-amerikanëve si unë, të cilët i kanë shpëtuar shtypjes serbe dhe asaj komuniste dhe po përjetojnë ëndrrën amerikane në vendin më të mirë të botës.

Unë kurrë nuk do ta harroj fjalimin tuaj frymëzues të mbrëmjes në New York, organizuar nga aktivistët e të drejtave të njeriut dhe udhëheqësit e Lidhjes Qytetare Shqiptaro Amerikane, Joe DioGuardi dhe Shirley Cloyes DioGuardi më 28 Prill 2002.

Ju thatë : “ Derisa populli serb të shikojë veten në fytyrë, të kuptojë se çfarë kanë bërë udhëheqësit e tyre, ata nuk do të jenë në gjendje të heqin këtë nocion të viktimizimit, ata kurrë nuk mund të shërohen nga sëmundja se ata janë të shtypurit dhe ky cikël do të vazhdojë dhe do të vazhdojë…”

Fatëkeqësisht, ata nuk i dëgjuan këshillat tuaja miqësore. Më shumë se dy dekada më vonë, Serbia nuk ka ndryshuar shumë, kështu që cikli po vazhdon. Qeveria shoviniste serbe e udhëhequr nga Aleksandar Vuçiq, media e kontrolluar dhe kisha ortodokse serbe, po manipulojnë ende me popullin serb duke promovuar urrejtje për kombet fqinje, veçanërisht për popullin shqiptar, bazuar në gënjeshtra dhe në “të drejtat historike” të tyre të rreme. Nacionalisti, shkrimtari dhe politikani i njohur serb Dobrica Çosiq ka deklaruar “Gënjeshtra është virtyti më i lartë i popullit serb… Serbët janë shpëtuar kaq shumë herë në histori me gënjeshtra”.

Serbët kurrë nuk kërkuan falje për genocidin ndaj popullit shqiptar, ata e konsiderojnë veten si viktima dhe ende po e luajnë rolin e viktimës. Populli i Kosovës është në zi edhe sot, më shumë se 1500 njerëz janë ende të zhdukur. Shumë kriminel lufte ende ecin të lirë në Serbi dhe territore tjera të kontrolluara prej tyre. Vrasësit e tre shtetasve amerikanë vëllezërve Bytyqi ende nuk janë dënuar. Serbia nuk është ndëshkuar për krimet kundër njerëzimit. Drejtësia ende nuk është vendosur.

Sjelljet destruktive armiqësore serbe kundër Kosovës, janë bërë më agresive pas fitores suaj të Presidencës në Amerikë dhe akoma më shumë pas zgjedhjes së Albin Kurtit dhe Vjosa Osmanit në Kosovë. Ata kanë frikë nga ju sepse e dinë që ju e kuptoni situatën në Ballkan më mirë se kushdo tjetër, se ju qëndroni për një zgjidhje paqësore, të paanshme, të vërtetë dhe të qëndrueshme të konfliktit shqiptaro-serb, bazuar në drejtësi për të gjithë. Ata kanë frikë nga Z.Kurti dhe Znj. Osmani, sepse e dinë se ata janë udhëheqës pro-perëndimorë, të pakorruptuar, të shkolluar, të aftë, të patrembur dhe shumë të popullarizuar.

Kohët e fundit, nacionalistët serbë u janë drejtuar për ndihmë aleatëve të tyre në Evropë, të cilët kanë mirëkuptim ndaj qëllimeve të tyre shkatërruese, përfshirë parlamentarë racistë francezë dhe politikanë të tjerë që vijnë nga vendet e Bashkimit Evropian të cilët nuk e kanë njohur Republikën e Kosovës. Njëri prej tyre është emisari i BE-së në dialogun midis Kosovës dhe Serbisë, Z. Miroslav Lajcak. Ai i ngjan më shumë një misionari serb se sa një ndërmjetësuesi të paanshëm. Ai tashmë ka treguar paragjykimin e tij kundër Kosovës, duke kërkuar ndryshimin e kushtetutës së Kosovës me qëllim të krijimit të asociacionit të komunave të pastra etnike serbe dhe duke dhënë një intervistë me hartë në prapavijë e cila e tregon Kosovën si pjesë të Serbisë. Kjo plotësisht në kundërshtim me vlerat e proklamuara perëndimore të multietnicitetit dhe bashkëjetesës paqësore të nacionaliteteve të ndryshme.

Ajo që është edhe më shqetësuese, Serbia po vazhdon me spastrimin etnik të popullit shqiptar në pjesën veriore të Kosovës dhe atë jugore të Serbisë. Kohët e fundit, presidenti serb Vuçiq ka takuar nacionalistë serbë, shovinistë dhe huliganë të udhëhequr nga Lista Srpska, duke u dhënë atyre udhëzime se si të pengojnë në një situate të re të krijuar pas zgjedhjeve të fundit në Kosovë. Ata po përdorin dhunë edhe ndaj serbëve që nuk pajtohen me politikat e tyre si Z. Nenad Rasiq, djali i të cilit u rrah keq në mes të ditës nga mbështetësit e Vuçiq. Znj. Rada Trajkoviq, një aktiviste serbe për të drejtat e njeriut ka deklaruar se ndihet e kërcënuar nga Vuçiq. Ekziston mundësia për më shumë dhunë të organizuar nga serbët me qëllim të destabilizimit të mëtutjeshëm të Kosovës.

Politika e Bashkimit Evropian e përkëdheljes së agresorit (Serbisë) dhe e presionit mbi viktimën (Kosovën) për 22 vjet , thjesht dhe logjikisht ka dështuar. Diplomatët perëndimorë janë përpjekur më kot për ta larguar Serbinë nga aleanca me Rusinë dhe Kinën në kurriz të popullit shqiptar. Ky lloj akomodimi i oreksit serb për grabitjen e tokave shqiptare është kaq i gabuar. Serbët janë rrëmbyes famëkeq të tokave të huaja që kurrë nuk ndalen, derisa të binden se nuk ka mundësi për të grabitur më.

Qeveria despotike e Putinit po i mbështetë kërkesat e tyre për një “Serbi të Madhe” e cila u shërben aspiratave hegjemoniste ruse në Evropën Jugperëndimore. Ky projekt i planifikuar mirë është zbatuar nga serbët për më shumë se një shekull. Është i paraparë në detaje nga politikani serb Vaso Çubriloviq në librin e tij të quajtuar “Zhdukja e shqiptarëve”. Qindra mijëra civilë shqiptarë janë vrarë ose detyruar të emigrojnë në Turqi dhe vende të tjera. Misionarët e ndryshëm antishqiptarë po përpiqen ta ngatërrojnë atë duke e krahasuar me një projekt për të ashtuquajturen “Shqipëri e Madhe” i cili nuk ekziston. Nëse kjo do të ishte e vërtetë, do të kishte një plan konkret dhe përpjekje të organizuar për bashkimin e të gjitha tokave shqiptare të Serbisë Jugore ( Preshevë, Bujanoc, Medvegjë, Nish, Toplicë, Kurshumli dhe Sanxhak), Maqedonisë Perëndimore, Malit të Zi Jugor dhe Greqisë Veriore me Kosovën dhe Shqipërinë.

Plani i ish-presidentit Martti Ahtisaari paraqet kompromisin më të madh dhe më të dhimbshëm që Kosova duhej ta bënte për të marrë një pavarësi të kufizuar dhe të mbikqyrur – shtet multietnik edhe pse më shumë se 90% është shqiptar, flamur pa simbole kombëtare, hymn kombëtar të pakuptimtë dhe të drejta të jashtëzakonshme për pakicën serbe si askund tjetër në botë. Prapëseprap, Kosovës vazhdohet ti bëhet presion nga disa diplomatë perëndimorë për të bërë më shumë kompromise, tashti në bisedime me agresorin, Serbinë shoviniste, e cila kurrë nuk i ndali përpjekjet për shkatërrimin e Kosovës. Do të dëshiroja që këta ndërmjetësues ta kuptojnë njëherë e përgjithëmonë. Mjaft është mjaft. Nuk mund të bëhen negociata dhe as kompromise me lirinë e një populli, kurrë. Edhe vetë zoti Ahtisaari në një intervistë për gazetën Kroate “Vecernji list” me 22 Korrik 2012 tha: “Nëse Serbia ka dëshirë le të shkojë te Rusia, nuk mund të pranohen koncesione tjera”

Kurrë nuk do të ketë zgjidhje pa përfshirjen e plotë, të përhershme dhe serioze të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Marrëveshja për Normalizim Ekonomik nën kujdesin e Adiministratës Trump, e nënshkruar në Uashington më 4 Shtator, 2020, ishte një fushatë publiciteti e organizuar nga një diplomat shumë jokonvencional, jodiplomatik, Z. Richard Grenell. Ai ndihmoi në shkarkimin e qeverisë demokratike të Albin Kurtit për të krijuar një qeveri kukull të Avdullah Hotit, e cila rezultoi në nënshkrimin e marrëveshjes e cila shërbente ekskluzivisht për interesat serbe. Kjo gjë u bë me shpresë që paratë dhe votat serbo-amerikane në shtetet konkurente si Michigan, Illinois, Wisconsin dhe Pennsylvania do të ndihmonin në zgjedhjen e Presidentit Trump. Edhe pse humbën, Z. Grenell vazhdon të sulmojë qeverinë në ardhje të Kurtit, të dalur nga zgjedhjet e lira demokratike, madhështore dhe historike. Shpresoj se Administrata e juaj do ta shpërfillë marrëveshjen e tij të parealizueshme pro-serbe si dhe pikëpamjet e tij jokonstruktive.

E vetmja gjë e mirë që doli nga kjo marrëveshje ishte njohja e pavarësisë së Kosovës nga Izraeli, një akt i vonuar që pritej nga një vend demokratik proamerikan i bazuar në marrëdhënjet e shkëlqyera historike midis popullit hebre dhe shqiptar. Edhe kjo njohje e drejtë erdhi me polemika rreth vendosjes së Ambasadës në Jeruzalem, për shkak të kundërshtimit të fortë nga Evropa. Kjo situatë mundë të zgjidhet vetëm me angazhimin dhe udhëheqjen e Amerikës. Nga ana tjetër, qeveria serbe nuk ka bërë asgjë në realizimin e premtimit të tyre për të zhvendosur Ambasadën nga Tel Aviv në Jeruzalem. Si zakonisht, ata po vazhdojnë të luajnë rol të dyfishtë: mirëkuptim për palestinezët dhe miqësi me shtetet si Irani, ndërsa gënjejnë dhe përpiqen t’a bindin Izraelin se problemi i serbëve me shqiptarët është i njëjtë me konfliktin izraelito-palestinez.

Realiteti është se konflikti midis Kosovës dhe Serbisë është politik dhe mund të zgjidhet vetëm në mënyrë politike. Një zgjidhje gjithëpërfshirëse dhe e përhershme nuk është e lehtë, por është shumë e qartë dhe e thjeshtë. Duhet të fillojë me kuptimin dhe pranimin nga populli serb se serbët nuk janë viktimë, gjë e cila e krijon mundësinë për kërkim falje dhe përpjekje serioze për kapjen dhe ndëshkimin e kriminelëve të luftës. Kjo do të bëjë të mundur një dialog konstruktiv midis dy palëve të barabarta, i cili duhet të ndërmjetësohet nga diplomat të paanshëm amerikanë dhe evropian në arritjen e një marrëveshjeje për mbrojtjen dhe sigurimin e të drejtave të njejta njerëzore dhe nacionale për pakicat serbe që jetojnë në Kosovë dhe popullin shqiptar në Serbi. Rezultati përfundimtar duhet të jetë njohja e ndërsjellë në mes të dy shteteve në kufijt aktual, pa komuna të pastra etnike dhe pa status ekstraterritorial për institucione dhe monumente fetare kudo qofshin ato. Kjo mund të arrihet vetëm me presion të vërtetë diplomatik, ekonomik dhe politik mbi Serbinë nga Amerika dhe Evropa.

Z. President, në fjalën tuaj theksuat që Amerika duhet të qëndrojë e angazhuar deri sa të kryhet puna. Unë jam i sigurt se keni njohuri, përvojë, mençuri dhe fuqi të mjaftueshme për ta përfunduar këtë punë. Ju tashmë e keni siguruar vendin tuaj në historinë amerikane duke u bërë Presidenti i 46-të i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Suksesi i arritjes së një zgjidhjeje përfundimtare dhe të drejtë midis Kosovës dhe Serbisë do të jetë trashëgimia e juaj e përhershme në historinë e kombit shqiptar, bashkë me Presidentin Wilson, Presidentin Clinton dhe Presidentin Bush. Për më tepër ju gjithashtu do të hyni në historinë serbe si lideri amerikan, i cili e ndihmoi kombin serb të lirohet dhe çlirohet nga djalli përmbrenda.

Gjatë gjithë historisë, populli shqiptar ka treguar respekt dhe tolerance të pakrahasueshme për besimet e ndryshme fetare, racat dhe grupet etnike. Asgjë nuk e ilustron këtë më mirë sesa shpëtimi i të gjithë hebrenjve që jetuan ose arritën në tokat shqiptare duke ikur nga persekutimi nazist gjatë Holokaustit. Jam shumë krenar që babai im Arif Aliçkaj ishte pjesë e kësaj përpjekjeje fisnike mbarëshqiptare, e njohur me rezoluten amerikane H.Res. 812 në nëntor të vitit 2012. Si njëri prej kombeve më të vjetra të civilizuara të Evropës Jugperëndimore, populli shqiptar i ka dhënë botës shumë personalitete të mëdha si Skënderbeu, i cili për 25 vjet me radhë e mbrojti Evropën nga pushtimi i Perandorisë Osmane dhe Shënjtores Nënë Tereza, simbolit të humanizmit dhe kujdesit për njerëzit e vuajtur dhe me nevoja në të gjithë botën.

Populli shqiptar kurrë nuk e ka sulmuar ndonjë komb tjetër, ai gjithmonë i ka luftuar pushtuesit e huaj për të mbrojtur shtëpitë e veta dhe fëmijët e vet. Krejt çka don ky popull në këtë moment, është e drejta për të jetuar i lirë në tokat e veta stërgjyshore. Kosova e ka zgjedhur rrugën e saj evropiane pro-amerikane. Ka ardhur koha që Serbia të zgjedhë a do të bëhet pjesë e Evropës demokratike apo do të mbetet nën ndikimin e Rusisë dhe Kinës, me të gjitha aspektet negative që sjellin sistemet totalitare.

Është fakt i vërtetë që populli shqiptar e do Amerikën më shumë se çdo komb tjetër në botë, ndërsa populli shumicë serb anon gjithnjë kah Rusia para Amerikës. Kjo gjë nuk do të ndryshojë kurrë.

Zoti ju bekoftë juve, familjen tuaj dhe kombin amerikan !

Zoti e bekoftë kombin shqiptar!

*Anëtarë i Kryesisë së Ligës Shqiptaro-Amerikane dhe i Këshillit të Vatrës

AN OPEN LETTER TO THE PRESIDENT OF THE UNITED STATES OF AMERICA JOSEPH BIDEN

March 11, 2021 by dgreca

The normalization agreement between Kosova and Serbia centered on mutual recognition can only be achieved with full US involvement/

By AGIM ALIÇKAJ, MRSC. *

Dear President Biden,

I would like to address an important foreign policy issue that you have dealt with for most of your very successful political life in America – the tragic events after the breakup of former Yugoslavia.

Your personal involvement and leadership in stopping four terrible wars, launched by the criminal state of Serbia and led by former war criminal Slobodan Milosevic, has helped save the lives of millions of innocent civilians, especially women and children in Kosova, Bosnia and Croatia. Your dedication to the protection and preservation of human rights, peace and stability in Southeastern Europe is admirable. This issue is very dear to the hearts of hundreds of thousands of Albanian-Americans like me, who have escaped Serbian and communist oppression and are living the American dream in the greatest country in the world.

I will never forget your inspirational speech at an event in New York organized by human rights activists and the leaders of Albanian American Civic League, Joe DioGuardi and Shirley Cloyes DioGuardi on April 28, 2002. You said: “Until the Serbian people look themselves in the face and understand what their leaders have done in their name, they will not be able to shed this notion of victimization, they can never cure themselves of the disease that they are the oppressed… and this cycle will continue and continue”.

Unfortunately, they did not listen to your advice. More than two decades later, not much has changed in Serbia, so the cycle is continuing. The Serbian chauvinistic government led by Aleksandar Vucic, the controlled media and orthodox church are still manipulating Serbian people and promoting hatred for neighboring nations, especially against the Albanian people, based on their fake “historical rights”. A well-known Serbian nationalist, politician, and writer, considered by many as the father of Serbia, Dobrica Cosic has said “Lying is the highest virtue of the Serbian people… The Serbs have rescued themselves in history so many times with lies.”

They never apologized for the genocide against Albanian people, they regard themselves as victims and are still playing the victim. The people of Kosova are in mourning even today as more than 1500 people are still missing. Many war criminals are walking free in Serbia and other territories controlled by them. The murderers of three American citizens, brothers Bytyqi, have not yet been charged. Serbia has not been punished for their crimes against humanity. Justice has yet to be served.

The Serbian obstructionist/enemy behavior against Kosova has become more aggressive after your win of the Presidency in America and even more so after the election of Albin Kurti and Vjosa Osmani in Kosova. They fear you because they know that you understand the situation in the Balkans better than anyone, and that you stand for a peaceful, un-biased, truthful and lasting solution to the Albanian-Serbian conflict based on justice for all. They fear Mr. Kurti and Mrs. Osmani because they know that they are pro-western, uncorrupt, highly educated, very capable, fearless and very popular leaders.

Lately, Serbian nationalists have turned for help to their allies in Europe who are sympathetic to their destructive goals, including French racist parliamentarians and other politicians who come from the countries of the European Union who have not recognized the Republic of Kosova. One of them is the EU mediator in the dialogue between Prishtina and Belgrade, Mr. Miroslav Lajcak. He is looking more like a Serbian missionary and less like an unbiased mediator. He has already shown his bias against Kosova, asking for the change of constitution to accommodate Serbian minority demands, trying to create ethnically clean Serbian municipality associations and giving an interview with a map behind him, showing Kosova as a part of Serbia. This is completely in contrast with western proclaimed values of multiethnicity and peaceful coexistence of people with different ethnic and cultural backgrounds.

What is even more disturbing is that Serbia is continuing with ethnic cleansing of the Albanian people in northern Kosova and southern Serbia. Recently, the Serbian president Aleksandar Vucic has met Serbian nationalists, chauvinists and hooligans led by Lista Srpska in these areas, by giving them direction on how to obstruct the newly elected government of Kosova. They are using violence against Serbs who do not agree with their policies like Nenad Rasic, whose son was badly beaten in broad daylight by Vucic supporters. Mrs. Rada Trajkovic, a Serbian human rights activist, has stated that she is feeling threatened by Vucic. More violence may follow with the intention to destabilize Kosova.

The European Union policy of appeasing the aggressor (Serbia) and pressuring the victim (Kosova) for 22 years, has simply and logically failed. Western diplomats have been trying unsuccessfully to win over Serbia from alliance with Russia and China at the expense of the Albanian people. This kind of accommodation of Serbian appetite for land grab is so wrong. Serbs are notorious land raiders that will never stop asking for more, until they are convinced that there is nothing left to take.

Putin’s despotic government is supporting their quest for a “Greater Serbia” which serves Russian hegemonic aspirations in Southwestern Europe. This well-planned project has been in the works for more than a century. It is written in detail in the book by Serbian politician, Vaso Cubrilovic, named “The expulsion of the Albanians”. Hundreds of thousands Albanian civilians have been killed or forced to immigrate to Turkey and other countries. Anti-Albanian missionaries are trying to confuse it by comparing it to a non-existent project for so called “Greater Albania”. If this were true, there would be a plan and effort to unite all Albanian lands of Southern Serbia (Preseva, Bujanovc, Medvegja, Nis, Toplice, Kursumlija and Sandjak), Western Macedonia, Southern Montenegro, and Northern Greece with Kosova and Albania.

Former President Martti Ahtisaari’s plan was the biggest most painful compromise Kosova had to make in order to get supervised limited independence – a multiethnic country even though more than 90% is Albanian, a flag with no national symbols, a meaningless national anthem and extraordinary rights for the Serbian minority like nowhere else in the world. Yet again, Kosova is being pressured by some Western diplomats for more compromises, now with the aggressor, the chauvinistic Serbia who has never stopped trying to destroy Kosova. I wish these mediators would understand. Enough is enough. Freedom cannot be negotiated nor compromised, ever. Even former President Ahtisaari said in an interview for Croatian newspaper “Vecernji list” on July 28, 2012 that: “If Serbia wants Russia let her go there, no more concessions are acceptable”.

There will be no solution without full, permanent, and serious involvement from the United States of America. The Agreement for Economical Normalization facilitated by the Trump Administration and signed in Washington on September 4, 2020, was a publicity campaign organized by a very unconventional, undiplomatic diplomat, Mr. Richard Grenell. He helped remove the democratic government of Albin Kurti in Kosova to elect a puppet government of Avdullah Hoti which resulted in him signing an agreement serving exclusively Serbian interests. They were hoping that Serbian-American money and votes in swing states like Michigan, Illinois, Wisconsin and Pennsylvania would help the election of President Trump. Even though they lost, Mr. Grenell continues to undermine the newly elected Kosova government – a recent win in the free democratic elections that was historical and magnificent on its own. I hope that your Administration will disregard his pro-Serbian unworkable agreement and unconstructive views.

The only good thing about the agreement for economical normalization was the recognition of the independence of Kosova by Israel, a long overdue act expected from a democratic pro-American country based on the excellent historical relationship between Jewish and Albanian people. Even this rightful recognition came with controversy over the location of the Embassy in Jerusalem due to Europe’s strong opposition. This situation can be handled and resolved only by America’s leadership. On the other hand, Serbian government is not acting at all on their promise to relocate their Embassy from Tel Aviv to Jerusalem. As usual, they are continuing to play both sides: sympathetic to Palestinians and friendly with countries like Iran, while lying and trying to convince Israel that Serbians problem with Albanians is the same as Israeli-Palestine conflict.

The reality is that the conflict between Kosova and Serbia is political and only a political solution can resolve it. A permanent comprehensive solution is not easy, but it is very clear and simple. It must start with the realization and demonstration by the Serbian people that they are not a victim. An apology for war crimes should follow with new efforts to bring unpunished war criminals to justice. This will make possible a constructive dialogue between two equal parties which should be mediated by unbiased American and European diplomats to discuss and achieve an agreement for guaranteed, equal protection and preservation of human rights of Serbian minority in Kosova and Albanians in Serbia. The final result should be a mutual recognition in present borders with no ethnically clean municipalities and no extraterritorial status for any religious institutions anywhere. This can only be achieved with serious and decisive economic and diplomatic pressure on Serbia by America and Europe.

Mr. President, in your speech you emphasized that America should stay involved until the job is finished. I do believe that you have the knowledge, the experience, the wisdom and the power to finish this job. You have already secured your space in American history by becoming the 46^th President of the United States. Finding a final and just solution to the conflict between Kosova and Serbia will be your permanent legacy in Albanian history alongside President Wilson, President Clinton and President Bush. Moreover, you will also enter Serbian history as the American leader who helped the Serbian nation release and liberate themselves from the devil within.

Throughout history, the Albanian people have shown respect and unsurpassed tolerance for other religions, races and ethnic groups. Nothing illustrates this better than the salvation of all Jewish people who lived or reached Albanian lands while escaping from Nazi persecution during Holocaust. I am very proud that my father Arif Aliçkaj was a part of this noble all-Albanian effort, recognized in US resolution H.Res.812 in November 2012. As one of the oldest civilized nations in Southwestern Europe, Albanian people have given to the world many great personalities like Skanderbeg, who for 25 years defended Europe from invading Ottoman Empire and Saint Mother Teresa, the symbol of humanity and care for people in need all over the world.

Albanian people have never attacked any other nation, they always had to fight back foreign invaders, to protect their homes and their children. All they want now is to be able to exist and live freely in their ancestry lands. Kosova has chosen its European pro-American path. It is time for Serbia to choose to become part of a democratic Europe or remain under the influence of Russia and China with all the negative aspects of the totalitarian systems.

It is a fact that Albanian people love and respect America more than any other nation on earth, while everyone knows that the majority of the Serbian people would always side with Russia over America. This will never change.

May God bless you, your family and the American nation!

May God bless the Albanian nation!

*Member of Executive Board of the Albanian-American Civic League and a member of the Council of Vatra.

30-VJET NGA ZGJEDHJET E PARA “PLURALISTE” NË SHQIPËRI…

March 11, 2021 by dgreca

-DHE RIVENDOSJES SË MARRËDHËNIEVE DIPLOMATIKE SHQIPTARO-AMERIKANE/

Nga Frank Shkreli/

Zgjedhjet e para “pluraliste” të 31 marsit 1991 dhe rivendosja e lidhjeve diplomatike midis Shqipërisë dhe Shteteve të Bashkuara atë muaj, me syrin e një shqiptaro-amerikani pjesëmarrës në ato ngjarje – ishin historike por edhe zhgënjyese, njëkohësisht, për Shqipërinë.

Shtetet e Bashkuara dhe Shqipëria rivendosën marrëdhënjet diplomatike më 15 Mars 1991, kur Ministri i Jashtëm i Shqipërisë Muhamet Kapllani dhe ndihmës Sekretari Amerikan i Shtetit, Raymond Seitz nënshkruan atë ditë, 30-vjet më parë, në Departmentin e Shtetit në Washington, pas pothuaj gjysëm shekulli ndërprerjeje, “Memorandumin e Mirëkuptimit”, në prani të dhjetëra shqiptaro-amerikanëve dhe zyrtarëve të ndryshëm, nga të dy vendet.

Në vitin 1945 Shtetet e Bashkuara kishin kushtëzuar rivendosjen e marrëdhënjeve diplomatike me Shqipërinë — ndër të tjera kushte — me mbajtjen e zgjedhjeve të lira, duke dërguar atë vit një mision në Tiranë për të biseduar mbi këtë çështje me autoritetet shqiptare. Por, sipas Departmentit të Shtetit, si përgjigje ndaj kësaj kërkese, qeveria komuniste e Enver Hoxhës i kërkoi misionit amerikan që të largohej nga Shqipëria. Ashtu edhe ndodhi. Diplomatët amerikanë u dëbuan ga Shqipëria komuniste, për të mos u këthyer në Tiranë deri në mars të vitit 1991. Për Shtetet e Bashkuara, zgjedhjet e lira dhe demokratike ishin aq të rëndësishme në vitin 1991, ashtu siç kishin qenë në vitin 1945 dhe ashtu siç janë edhe sot, 30-vjet pas shembjes së Murit të Berlinit dhe komunizmit zyrtar në Shqipëri – gjithnjë bëhet thirrje për zgjedhje të lira dhe demokratike. Ndryshimi është se sivjet, bëhet thirrje edhe për “lista të pastra”.

Pothuaj e njëjta procedurë si në vitin 1945 qe ndjekur nga Amerika edhe 30-vjet më parë në Mars/Prill 1991, kur menjëherë pas nënshkrimit të memorandumit për rivendosjen e marrëdhënieve diplomatike midis Washingtonit dhe Tiranës më 15 Mars, Departmenti Amerikan i Shtetit vendosi që të dërgonte sa më shpejtë një delegacion diplomatik në Shqipëri për hedhur hapat e para për hapjen e ambasadës së re dhe njëkohësisht për të shërbyer si monitorues në zgjedhjet e para “pluraliste”, ndonëse delegacioni amerikan konstatoi shpejt se ato zgjedhje nuk do të ishin as të lira dhe as të ndershme — që ishin caktuar të mbaheshin në Shqipëri më 31 Mars, 1991. Delegacioni amerikan i përbërë nga katër veta dhe i kryesuar nga ambasadori David Swartz, arrijti në Tiranë, një javë pas nënshkrimit të Memorandumit në Washington dhe në javë para mabjtjes së zgjedhjeve të para “pluraliste” në Shqipëri. duke u bërë kështu misioni i parë diplomatik amerikan që shkelte në tokn e Shqipërisë ç’prej vitit 1946. Monitorimi i zgjedhjeve të para “pluraliste” ishte një prej objektivave kryesore të delegacionit amerikan gjatë qëndrimit të tyre në Shqipëri.

Ndonëse në raste të mëparshme kam shkruar mbi vizitën e misionit të parë amerikan në Tiranë 30-vjet më parë si dhe për marrëdhëniet shqiptaro-amerikane që kanë vazhduar të shkojnë përpara ç’prej asaj date, kësaj rradhe — pasi jemi në prak të një raundi tjetër zgjedhjesh në Shqipëri — deshta të kujtoj atmosferën e zgjedhjeve të para “pluraliste” në atë vend, nga pikëpamja e një monitoruesi të atyre zgjedhjeve — si anëtar i delegacionit të parë amerikan në Shqipëri. Megjithëse gjendja politike kishte filluar të ndryshonte, të pakën me fjalë, në një vend si Shqipëria që ishte sunduar nga thundra e hekurt e një prej regjimeve më barbare të botës komuniste — zgjedhjet e 31 Marsit, 1991 ishin hapi i parë drejt një liberalizimi të ngadalshëm drejt hapjes së Shqipërisë ndaj botës perëndimore dhe një procesi të gjatë tranzicioni të pa fund për demokratizimin e jetës post-komuniste në vend, pas një izolimi të vet-imponuar nga ish-regjimi komunist për pothuaj 50-vjet.

Unë e kam thënë shpesh se ky tranzicion i tejzgjatur post komunist në Shqipëri i ka rrënjët gjithnjë në ato zgjedhjet e para – as të lira dhe as të drejta — si dhe në manipulimet e zgjedhjeve të mëvonshme, por edhe në mungesën e një vullneti të sinqertë të klasës politike të këtyre 30-viteve për tu përballur me të kaluarën komuniste dhe trashëgiminë e saj, përfshir mbajtjen e zgjedhjeve të lira dhe demokratike, bazuar në standardet ndërkombëtare. E them këtë se procesi i zgjedhjeve të para pluraliste në Shqipëri, nuk ishte as i lirë dhe as i ndërshëm. Ligjet dhe rregullat për zgjedhjet e para “pluraliste” ishin përpiluar nga partia në fuqi, dmth. Partia e Punës — dhe natyrisht ishin në favor të saj, duke u mohuar partive të tjera të posa formuara, të drejtën dhe mundësitë e barabarta për të zhvilluar një fushatë efektive.

Në zgjedhjet e para “pluraliste”, Partia e Punës gëzonte një monopol absolut mbi të gjitha aspektet e jetës politike, ushtarako-policore, ekonomike dhe shoqërore në vend, sidomos kontrollonte mjetet e komunikimit dhe median, jetike këto për zhvillimin e një fushate politike efektive. Ndërkohë që partitë e opozitës ankoheshin se nuk kishin kohë të majftueshme për tu përgatitur për zgjedhjet, pasi nuk kishin as përvojën as burimet e nevojshme për tu përballur me Partinë e Punës që i kishte rrënjët thellë në shoqërinë shqiptare. Në të vërtëtë, nga vizitat që bënim tek zyrat e Partisë Demokratike dhe tek ajo e Partisë Republikane gjatë qëndrimit tonë atje – e që ishin dy partitë kryesore të opozitës — në Tiranë si edhe në zyrat e tyre në disa rrethe, shihej konfuzioni i tyre dhe zhgënjimi për të mos thënë se mbizotëronte një kaos i vërtetë në radhët e tyre. Megjithë entuziazmin, kjo atmosferë pasigurie dhe ngathjeje nga ana e tyre vihej re kudo. Ishte e thekësuar mungesa e mundësisë dhe të drejtës së partive opozitare për të përdorur median publike – televizionin dhe gazetat – që kontrolloheshin fund e krye nga Partia e Punës. Në të vërtetë, më kujtohet se megjithë rëndësinë historike të vizitës së delegacionit amerikan dhe rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike me Washingtonin, arritja e delegacionit amerikan në Tiranë pothuaj u injoruar fare nga media zyrtare. Mesa kishim mundësi të ndjeknim burimet e lajmeve në atë kohë në Tiranë, “Rilindja Demokratike”, gazeta e Partisë Demokratike të Shqipërisë, e posa formuar në atë kohë, ka qenë e vetmja gazetë me rëndësi – megjithëse edhe kjo jo me aq entuziazëm — pat njoftuar arritjen dhe vizitën e përfaqsuesve të parë amerikanë në Shqipëri, në pothuaj një gjysëm shekulli. Shtypi zyrtar i regjimit komunist, me sa ishim të informuar, nuk pasqyroi madje as takimin që patëm me Xhelil Gjonin, në vazhdën e takimeve me përfaqsuesit e partive kryesore.

Listat e kandidatëve për rrethe të ndryshme të partive të opozitës, në shumë raste, nuk ishin të plota dhe në shumë zona të vendit, partitë e opozitës nuk kishin zgjedhur as kandidatë sepse koha për tu përgatitur për zgjedhjet ishte aq e shkurtër. Në të vërtetë, Partia e Punës kishte vendosur që – për të minimizuar rolin e partive të tjera, zgjedhjet të mbaheshin në fillim të shkurtit, ashtuqë opozita të kishte edhe më pak kohë për tu përgatitur, por më në fund kishte vendosur që – si një gjest “vullneti të mirë” ndaj opozitës, zgjedhjet të shtyheshin deri me 31 Mars. Megjithkëtë, ishte një atmosferë tejet e pafavorshme për kandidatët e partive politike të posa formuara, në krahasim me ata të Partisë së Punës, e cila manipulonte burimet dhe mjetet shtetërore në favor të kandidatëve të saj dhe kishte rrenjë të thella në mbarë shoqërinë shqiptare.

Në zyrat e partive të opozitës vihej re një mungesë dëshpëruese e mjeteve bazë për funksionimin e një zyre të thjeshtë, lere më të një qendre ose të kishin një zyrë qendrore funksionale për drejtimin e zgjedhjeve kombëtare dhe për shpërndarjen e programit dhe mesazheve të opozitës elektoratit shqiptar. Megjithëse votimet u cilësuan nga disa monitorues të huaj, sidomos europianët, në përgjithësi, si të drejta dhe të lira, delegacionet monitoruese amerikane refuzuan t’i cilësonin ato si të tilla. Një prej tyre, Instituti Kombëtar Republikan ka thënë në raportin e tij se, “fushata e zgjedhjeve në Shqipëri nuk mund të karakterizohej si e “drejtë dhe e lirë.”

Edhe Departmenti Amerikan i Shtetit (DASH), nepërmjet zëdhënses Margareth Tutwiler, bëri një deklaratë me 3 Prill, 1991, duke informuar median amerikane se, “Bazuar në raportet e monitoruesve amerikanë dhe ndërkombëtarë, duket se procesi elektoral kishte mangësi serioze në disa fusha me rëndësi të standardeve të OSBE-së, për zgjedhje të drejta dhe të lira.” Zëdhënsja e Departmentit Amerikan të Shtetit, ka thenë duke iu referuar Shqipërisë si një vend pa përvojë demokratike, se, “tani është në dorë të të gjithë elementëve të shoqërisë shqiptare për të mbështetur që sistemi i ri pluralist të funksionojë në mënyrë efektive”. Zëdhënsja e DASH, me atë rast, kishte shprehur angazhimin e Shteteve të Bashkuara se Washingtoni, “Do të mbështesë vendosmërisht parimet e demokracisë në Shqipëri, si edhe ata që veprojnë për të ndërtuar demokracinë dhe për të mbrojtur të drejtat e njeriut”, deklaroi para 30- viteve, ish-zëdhënsja e Departmentit Amerikan të Shtetit, pas zgjedhjeve të para “pluraliste”, në Shqipëri.

Manipulimet e zgjedhjeve, që përfunduan në fitoren e Partisë së Punës, shkaktuan shpërthimin e revoltave në disa qytete, përfshirë Shkodrën ku për fat të keq të Shkodrës dhe gjithë Shqipërisë, pas zgjedhjeve “pluraliste”, në qytetin verior, me 2 Prill u vranë Arben Broci, Besnik Bishanaku, Nazmi Kryeziu dhe Besnik Ceka dhe u plagosën dhjetëra të tjerë. Kjo tragjedi ka lenë një plagë të rëndë për familjet e tyre, për Shkodrën dhe 30-vjet më vonë mbetet një prej ngjarjeve më makabër të historisë moderne shqiptare, e cila pret gjithnjë zbardhje dhe drejtësi, përfshir identifikimin e individëve në radhët e enteve të drejtësisë, të policisë dhe Sigurimit të Shtetit të asaj kohe.

Fatkeqësisht, edhe sot pas 30 vjetësh të këtyre vrasjeve, ashtu siç ka ndodhur me shumë vrasje e tragjedi të tjera në historinë komuniste të vendit, nuk janë identifikuar përgjegjësit as nuk është vendosur drejtësia për këto krime shtetërore. Nuk është zhvilluar asnjë proces drejtësie për ata që ishin, drejt për drejt, përgjegjës, ose për ata që dhanë urdhër për të shtënë me armë zjarri kundër njerzve të pafajshëm dhe të pa armatosur. Thuhet se këto të shtëna kundër protestuesve paqësorë — sipas dëshmitarve vendas — kishin ardhur nga ndërtesa e ish-Komitetit të Partisë së Punës në Shkodër. Jehona e tyre kumbon edhe sot për drejtësi dhe përgjegjësi në koridoret e institucioneve qeveritare e shtetërore të Shqipërisë, 30-vjet vjetë pas zgjedhjeve “pluraliste” duke pritur nga reforma e re në drejtësi për një hetim serioz për identifikimin e fajtorëve.

Më kujtohen mirë — megjithë problemet me zgjedhjet e para “pluraliste” — shpresat e mëdha që kolegët e mi dhe unë kishim ato ditë për një fillim të ri historik, për një shoqëri më të drejtë, më të lirtë e demokratike dhe më tolerante në Shqipërinë post-komuniste. Por vrasjet në Shkodër me 2 prill, 1991 u interpretuan në atë kohë, nga ne dhe nga delegacionet e tjera ndërkombëtare në Tiranë, si një shënjë ogurzezë për të ardhmen e demokracisë shqiptare. Mos zbardhja e këtyre vrasjeve deri më sot justifikon dyshimet tona sot e asaj dite – madje 30 vjet më vonë – dhe në prak të zgjedhjeve parlamentare të 25 prillit 2021. Shqipëria, shqiptarët dhe kombi në përgjithësi meritojnë më shumë dhe më mirë se kaq: shqiptarët duan një qeveri të përgjegjëshme dhe një parliament të denjë për shqiptarët e shumë vuajtur!

*Autori ka qenë anëtar i delegacionit të parë të Departamentit Amerikan të Shtetit në Shqipëri dhe monitorues i zgjedhjeve të para pluraliste në atë vend në Mars/Prill 1991.

Rilindja Demokratike, gazeta e Partisë Demokratike të Shqipërisë, e posa formuar në atë kohë, ka qenë e vetmja gazetë me rëndësi – megjithëse edhe kjo jo me aq shumë entuziazëm – e cila pat njoftuar arritjen dhe vizitën e përfaqusesve të parë amerikanë në Shqipëri, në pothuaj një gjysëm shekulli.

Me koleget e mia nga Departmenti i Shtetit në Tiranë, Mars/Prill, 1991 – foto botuar sot në gazetën Telegraf në Tiranë

Sistemi i vlerave dëshmi e raportëve shoqërore

March 11, 2021 by dgreca

Çdo shoqëri e cila udhëhiqet nga individë me integritet personal e profesional, bazohet në kultivimin e vlerave, sepse vetëm një shoqëri e tillë mund të ketë qendrueshmëri dhe ofron përspektivë për të ardhmën. E kundërta është kur autokratët e mediokrit bëhën pjesë e pushtetit, të cilët vuajnë nga kompleksi i inferioritetit, gjelozisë dhe egoizmit që është dëshmi e individëve karrierist të cilët rreth vetës ofrojnë antivlera. Në këtë përmasë patjetër duhët vlerësuar meritokracinë, autoritetin shoqëror dhe profesionalizmin e dëshmuar në mjedisin përkatës, sepse në të kundërtën do kemi zhvlerësim të vlerave me pasoja të mëdha shoqërore, në kohën tonë dhe në të ardhmën.

Ese nga Nail Draga

Nga kohërat më të hershme e deri në ditët tona, janë krijuar vlera të ndryshme shoqërore të cilat janë dëshmi e gjeneratave në mjedisin përkatës. Ndërsa në kohën moderne, sidomos në pluralizëm ofrohen mundësi të mëdha të shpalosjes së vlerave personale, ku individë te ndryshëm pa vlera përfitojnë në sajë të krizës së përgjithshme e cila ka kapluar shoqërinë, që është dëshmi e krizës morale, si dukuri me përmasa shqetësuese.

Nëse analizojmë rrethanat shoqërore në periudhën pos moniste, nuk ka dilemë se pluralizmi ka meritë të jashtëzakonshme në shpalosjen e individëve ashtu siç janë realisht, e jo të maskuar si në kohën e monizmit, sepse atëherë ekzistonte mimikria, nga friga e pasojave të kohës. Andaj, tani nuk kemi nevojë të pyesim shumë se kush është kush, çfarë referencash ka, sepse çdo gjë është transparente.

Koha e krizës morale

Pas ndryshimeve të mëdha shoqërore, me falemintimin e sistemit socialist, koha jonë veçohet me fazën e tranzicionit e cila është shumëdimensionale. Nëse deri më tash kemi përjetuar krizën ekonomike e ate politike, këtyre iu shtohet edhe një tjetër e ajo është kriza e moralit. Kemi të bëjmë me këtë kategori shoqërore e cila i tejkalon dy të parat sepse, kanë rënë vlerat njërëzore në nivelin më të ulët. Dhe nga një gjendje e tillë shoqërore, kemi devijime të mëdha në fusha të ndryshme, si në punësim, arsim, gjyqësi e sidomos në politikë. Madje kjoe fundit ka marrë përmasa të çuditshme sepse në politikë askushi mendon së bëhët dikushi.

Sistemi i vlerave dhe pluralizmi

Në shoqërinë pluraliste, ekzistojnë një numër i konsideruar i subjektëve politike të cilat nuk bazohën në sistemin e vlerave, por të interesit personal apo klanëve të ndryshme, dhe si të tilla nuk janë të qendrueshme dhe pa një të ardhme të garantuar.

Përvoja e deritashme dëshmon se brenda partive politike janë krijuar grupe e fraksione, që më vonë janë formu si parti të veçanta. Shembuj të tillë ka kudo, në kohën e pluralizmit ku as shqiptarët nuk janë përjashtim në skenën politike ne mjediset e tyre ku veprojnë, sipas legjislacionit vendor.

Veprimet e tilla janë nxitur kryesisht nga qendrimet autoritariste të udhëheqësit partiak, me ambiciet lideriste një herë kryetar duke vazhduar për disa mandate, duke u bërë monoton se nuk ofron më ide dhe si i tillë konsumohet. Po ashtu bie në sy servilizmi sepse rreth vetës ka ofruar individët më të përshtatshëm dhe të dëgjueshëm, ndërsa nga ana tjetër duke injoruar e larguar persona me vlerë si konkurent të rrezikshëm. Nga një qendrim i tillë është paraqitur privatizimi i partisë, si pronë private, apo si shoqëri aksionare, për përfitime materiale etj., duke keqpërdorur demokracinë pluraliste, që është në kundërshtim me interesat e qytetarëve në mjedisin përkatës.

Përfaqësimi dhe prezantimi

Pjesëmarrja në skenën politike ka peshë të veçantë për çdo subjekt politik në mjedisn përkatës. Në këtë aspekt çdo subjekt serioz tenton që në mesin e tyre të përfshijë individë me përgatitje profesionale, autoritet shoqëror dhe me ndikim të elektorati votues. Por, jo rrallë herë në këtë aspekt ka pasur edhe dështime, sepse udhëheqësi partiak, apo stafi i tij i ngushtë, nuk ka zgjedhur me të mirët por më të përshtashmit. Nëse në fillim të pluralizmit, në sajë të pa përvojës diçka e tillë edhe ka mundur të arsyetohet me kalimin e kohës kjo dukuri ishte negative dhe me pasoja shoqërore.

Sepse fjala është të përfaqësimi dhe prezantimi i subjektit përkatës në takime, forume apo organizime të ndryshme. Në raste të tilla, subjekti politik, nuk mund të përfaqësohet nga kushdo sepse duhen individë të përgatitur, me autoritet shoqëror dhe të guximshëm. Nuk ka dilemë se nëse mungon guximi për të prezantuar çështjet ashtu siç duhet, dështimi i takimit është i garantuar. Një qendrim i tillë vlen për ata individë, që janë të autorizuar në partitë politike nacionale, ndërsa për ata të ashtuquajtura qytetare as që bëhët fjalë.

Andaj, përfaqësimi dhe prezantimi, mbetet çështje e përhershme e cila duhet të jetë preokupuese për çdo subjekt politik. Madje në mungesë të individëve partiak, ata të cilët mendojnë seriozisht për çështje me peshë, takojnë dhe ofrojnë persona nga shoqëria civile, të cilët dallohen me profesionalizmin dhe qendrimin e tyre parimor. Dhe të tillët, nuk qendrojnë aty në mënyrë formale, por prezantojnë çështjet dhe marrin obligime me afate për të gjëndur zgjidhje, të favorshme. Vetëm në këtë formë mund të punohet në avancimin e çështjeve të cilat janë trashëguar nga e kaluara, që do të jenë në favor të barazisë qytetare e nacionale, sepse në këtë koncept takimet e tilla do të kishin kuptim dhe mbeshtetje nga qytetarët, sepse nuk kemi të bëjmë më çështje personale, apo partiake, por për të gjithë qytetarët e mjedisit përkatës. Në këtë aspekt subjektët politike nacionale kanë obligim dhe përgjegjësi të angazhohen vazhdimisht, sepse çështjet e tilla janë ekskluzive të tyre, si përfaqësuese autentike të shqiptarëve, sepse punët tona nuk na i kryejnë të tjerët.

Interesi mbi parimet

Sistemi i vlerave eliminon interesin personal apo të klanëve të ndryshme. Sa është vepruar në këtë drejtim, dëshmon sasia e partive politike të shqiptarët, përkatësisht formimi i partive politike me qellim për të dëshmuar se janë dikushi në politikë. Sepse moto kryesore nuk janë parimet por përfitimete ndryshme duke mos anashkaluar ata materiale. Ndërsa të flasesh për idealët e dikurshme, tash është iluzion që i takon së kaluarës, dhe nuk mund të kuptohet nga gjeneratat e tashme, të cilët janë të angazhuar në politikë. Madje koalicionet e arritura në nivele lokale e ate qendrore dëshmojnë një konstatim të tillë në mënyrë transparente.

Në këto vite të pluralizmit jemi dëshmitarë se disa parti politike ishin me peshë në hapësirën shqiptare por me ndryshimet në udhëheqje ata mbetën vetëm me emrin e kaluar ndërsa sot janë minore, pa ndonjë peshë në skenën politike. Kujtojmë këtu me këtë rast p.sh. PPD dhe PDSH në Maqedoni të Veriut, apo UDSH në Mal të Zi. Ndërsa LDMZ nga partia e parë dhe më e madhe e shqiptarëve në Mal të Zi, është dekompozuar tërësisht pa ndonjë peshë politike ndërsa më së shumti në Ulqin e pësoj PPD, nga ngritja e mënjëhershme(2001) pas dy palë zgjedhjeve u shkri dhe mbeti vetëm si emër në ish skenën politike lokale.

Qytetari jo vetëm si votues

Duke pasur parasysh së në rënd të parë është interesi personal apo të një grupi të ngushtë, subjektet politike qytetarin e trajtojnë vetëm si votues, sepse benifitet i llogarisin për vete, andaj nuk është për tu çuditur se disa individë vazhdimisht kanë përparësi dhe mbeshtetën nga kryetari i partisë.

Në këtë aspekt nuk ekziston ndonjë model për vlerësimin e vlerave të personave të angazhuar në parti politike, sepse kemi të bëjmë me qasje subjektive. Në vend që si parim duhet të jetë meritokracia, fatkeqsisht dominojnë shkaqet tjera si gjelozia, egoizmi por nuk përjashtohen edhe arsy të tjera. Dhe nga një qasje e tillë nuk është për të habitur lista për këshilltarë apo deputet e cila aprovohet nga subjekti politik me bekimin e kryetarit për zgjedhje lokale apo qendrore, që në shumë raste ka pasur paknaqësi që është reflektuar më pas që nuk ishte në favor të subjektëve përkatës.

Meritokracia e pa vlerësuar

Andaj, për ndryshime cilësore në këtë drejtim, fillimisht duhet të vlerësohet qytetari sepse ai nuk duhet të injorohet duke u trajtuar vetëm si votues, por edhe si person që ka mundësi të zgjedh apo zgjidhet nga të tjerët, në elektoratin votues.

Vetëm kur të kuptohet dhe vlerësohet qytetari në sajë të komunikimit të drejtëpërdrejt në vazhdimësi e jo një herë në katër vjet, në prag të zgjedhjeve, do të kemi avancim të demokracisë dhe vlerave pluraliste, që fillon me demokratizimin e brendshëm të subjektëve politike. Në këtë përmasë patjetër duhët vlerësuar meritokracinë, autoritetin shoqëror dhe profesionalizmin e dëshmuar, në mjedisin përkatës. Në të kundërtën do kemi zhvlerësim të vlerave me pasoja të mëdha shoqërore, në kohën tonë dhe në të ardhmën.

Përfundimisht çdo shoqëri e cila udhëhiqet me individë me integritet personal e profesional, bazohet në kultivimin e vlerave, sepse vetëm një shoqëri e tillë mund të ketë qendrueshmëri dhe ofron përspektivë për të ardhmën. E kundërta është kur mediokrit bëhën pjesë e pushtetit, dhe si të tillë mendojnë se aty do të jenë të përhershëm, që është dëshmi e individëve karrierist të cilët rreth vetës ofrojnë antivlera, me pasoja shoqërore.

(Mars 2021)

An Interview with Award-Winning Director and Writer Julian Biba, Director of New York True Venture Film Festival

March 11, 2021 by dgreca

By Nora Kalaja/

Julian Biba is the director of the documentary “Aka Dr. Hope” awarded: “Best Experimental”, “Best Documentary” and “Best Director” by TINFF; “Best Documentary” by MIWAFF and “Silver Winner” by Telly Awards.

He is the screenwriter, director and producer of “The Red Rose” awarded: “Rising Filmmaker” by Montreal International Wreath Awards Film Festival; “Award of Recognition” by United International Film Festival and “Best NY Short” by International New York Film Festival.

Julian has co-written and co-produced the film “Paftuar” (Uninvited) that was screened on May 2016 at Cannes Festival Short Corner and also won “Best Cinematography” and “Best Production” awards at International Film Festival and Albanian Film Week in NYC.

Julian’s feature script “The Bright Future” was picked as 10 best scripts at the AlbaScript workshop organized in Pogradec, Albania by Cineuropa and Albanian National Cinematography Center.

Julian’s other feature script “Leap of Faith” was quarter-finalist at National Screenwriters Day Screenwriting Competition and 2018 Gold Reel Award Winners in Nevada Film Festival.

His short comedy script “Balkan Brothers” was the Official Selection of Oaxaca FilmFest 2017 while in March 2016 Julian Directed and Produced a music video for an Italian pop singer.

Julian has completed a few full features and short scripts while keeps on writing. In the meantime, he is experiencing a bit of an acting career in short films, TV series and documentaries like: “Mystery at the museum”, “Tough Day in NY”, “Hope of escape”, etc.

In August 2018 Julian graduated from the “Master Screenwriter Certificate Program” with ScreenwritingU.

At the age of 14, Julian went to military school and later on to Police Academy. He has been involved in Albanian police special operations and has worked as a bodyguard for politicians and people of arts from 1996 to 2012. Telling some unique life stories induced his friends to convince him to write a few of them.

What role have film festivals played in your life so far?

Julian Biba: The film festivals have been a great experience that enables the connection with other filmmakers and appreciation of their work. These connections often bring future cooperations that would give birth to new projects. A good festival creates a positive environment that makes filmmakers eager to participate with their films and personally as well.

Why are they necessary?

Julian Biba: The festivals are a necessity for filmmakers that want to show their work to a particular audience. The distribution of the films, especially short films, is too difficult, so the film festival remains the main solution for most filmmakers to introduce their work to the international audiences.

How do you get the most out of them?

Julian Biba: The film you present to a festival is basically the business card of the filmmaker. Once introduced, the filmmaker would be able to connect to other likeminded people, being directors, writers, producers, actors etc.

Tell us what inspired the New York True Venture Film Festival?

Julian Biba: I wanted to project that good vibe I received at some very positive festivals, where the filmmakers feel honestly welcomed. Providing this hospitality in New York has been a wish I have had for a long time.

How would you characterize the identity of NYTVFF?

Julian Biba: Film loving event open to all filmmakers with the opportunity of screening their films in New York City and connect with other likeminded filmmakers.

Audiences in general are playing a bigger role because they are more vocal in good ways and bad ways. How do you engage them in a conversation?

Julian Biba: The constructive criticism of the audience is the best thing a film festival can wish for. That’s how you make sure you take care of things in the proper way. There is no such thing as perfect festival or anything for that matter, but honestly trying to make the festival a great experience for filmmaker and all the audience, should be the most important goal of the organizers, I think.

We will have film screenings for two days, where after each film the audience can communicate with the filmmakers during the Q&A sessions, and then the awards night that we have projected as a pleasant show for all audiences.

How did Covid affect the festival program this year?

Julian Biba: We had booked a nice venue for our 2020 Edition where other than the awards would be displayed a show with songs and dances that the audience would have loved. Unfortunately, Covid19 made this impossible. Although, we had a great online show with trailers, posters, and announcements that was followed live by many people via Facebook and YouTube.

Our 2021 Edition we hope and believe would be live and pleasant event.

What was the most important lesson you had to learn that has had a positive effect on your film?

Julian Biba: I believe the best one was that of humbleness.

How did that lesson happen?

Julian Biba: During my first involvement in the industry, I was the co-writer and co-producer of a short film we went to shot in Albania. After finishing his scene, a 70 year old well-known actor asked me “How did I do?” I responded: “I grew up watching you on TV and film; how can I judge your acting?” and he answered seriously “This is the story you wrote and you have been eyewitness to. Only you can tell me how close is my acting to the reality that you lived!”

For me this was great lesson on humility from a veteran of this profession.

What scripts that you have written would you like to highlight?

Julian Biba: I keep writing although other obligations and working for the festival has been very time-consuming. I have finished a few full feature scripts like: “Leap of Faith”, “Hope Dies Last”, “Trust”, “Safe Ground” and I’m working on finishing soon two more.

The Red Rose film got a lot of attention and won many awards. Can you tell us about the storyline and the lead actors of the film?

Julian Biba: This is in general the story line of the film: “A dream in common leads a man with PTSD to save a politician’s life, whose enemies are too close for comfort.”

None of the people who acted in that film were professional actors, but they did their best and we had finally a film to submit to festivals. The awards we have received with that film are a great inspiration to continue working harder and raise the bar on our future projects.

What are some of the other film projects you have been involved in?

Julian Biba: I was lucky and honored that Dr. Onik asked me to write and direct a documentary on his fantastic work on curing (especially) prostate cancer. This documentary has been received exceptionally well being awarded about 9 awards by several international film festivals.

Another short film we started submitting recently to festivals is “Departure” which was Semi-Finalist at Flickers’ Rhode Island International Film Festival; an Academy Award ^® Qualifying festival. This film has been 3 times finalist and 2 times winner so far in film festivals all over the world.

What advice would you give to someone who wanted to have a life creating film?

Julian Biba: If you have a story to tell just write it down then find the people who believe in you and make this dream a reality. About this time you should have a pretty good idea if you want to continue doing this or listen to the negative voices around you that want to stop your progress.

You see, I have been told a lot to stop doing what I do and if I would have listen to them, I would have felt sorry by now for my mistake. The negative energy people would try anything to stop you, but that’s a battle worth fighting. So, just follow your dream!

What’s next for you?

Julian Biba: I’m quite focused on our festival’s 2021 Edition while keep on writing. One of the scripts that started as a short comedy, I have it extended to a feature length and hope to be realized next year.