Archives for November 2024

KONGRESI I MANASTIRIT, MONUMENT I LARTË I KUJTESËS SONË KOMBËTARE

November 21, 2024 by s p

Nga Prof. dr. Skender ASANI/

Ideja për të organizuar “Ditët e Alfabetit”, një manifestim ky me karakter kulturor e shkencor, lidhet drejtpërdrejt me misionin e Institutit tonë që si frymëzim ka pikërisht vlerat iluministe, arsimore e kulturore që prodhoi Kongresi i Manastirit, i mbajtur këtu e 116 vite më parë, nga data 14- 22 nëntor 1908. Pikërisht 22 nëntori është zgjedhur jorastësisht edhe si ditë e themelimit të Institutit tonë para 17 viteve, që njëherësh është shpallur edhe festë shtetëtore.

Për të kujtuar këtë Kongres që shënonte fundin e një robërie dhe fillimin e një lirie kombëtare, ne si Institut jemi kujdesur që të risjellim në vëmendjen e brezave të sotëm jehonën e kësaj ngjarjeje të madhe historike që kishte ndodhur në qytetin e Manastirit, aty ku u mblodh ajka e mendimtarëve e veprimtarëve shqiptarë të Rilindjes Kombëtare për të hedhur themelet e një alfabeti që për shqiptarët do të ishte shenja më identidfikuese evropiane.

Me një alfabet latin e të unifikuar, elita shqiptare e asaj kohe synonte të avancojë vetëdijen kulturore dhe të përgatiste shtratin e ngjarjeve të mëdha që do të pasonin me Pavarësinë (1912) dhe me krijimin e infrastrukturës arsimore e kulturore të shtetit shqiptar. Për rrjedhojë vetëm një vit më vonë u themelua Normalja e Elbasanit, kurse në kolinitë e mërgatës shqiptare në Egjypt, Sofje, Rumani, Stamboll, Selanik e gjetiu u botuan dhjetëra revista e libra të shkruara me alfabetin e posaformuar në Manastir.

Një komb nuk është i lirë vetën nëse jeton pa dominimin e të huajve. Një komb është edhe më i lirë kur kulturën dhe vetëdijen kombëtare e zhvillon në harmoni me vlerat dhe standardet që atë komb e bëjnë të qytetëruar. Alfabeti i shqipes është reflektim i qytetërimit perendimor dhe graviteti fushëveprues i këtij alfabeti u zgjerua si në përgatitjen e dokumenteve të administratës shtetërore, ashtu edhe në publikimet me karakter, arsimor, shkencor e artistik.

Tani, pas 116 viteve, kur e kujtojmë Kongresin e Alfabetit, kemi arsye ta kuptojmë më mirë çdo përpjekje që si pikësynim ka zhvillimin e kulturës së shkrimit dhe përhapjen e vlerave letrare e artsitike. Prandaj, jo rastësisht ne sivjet u orientuam në një temë qendrore, e cila duke pasur si pikësim pikërisht avansimin dhe zhvillimin e kulturës së shkrimit, kemi marrë për bazë studimi personalitetin shumdimensional të shkrimtarit Ismail Kadare, një gjeni ky i letrave shqipe i cili vetëm pak muaj më parë ndërroi jetë në Tiranë, por na la trashëgim një veprimtari të begatë letrare.

Studiuesit tanë nga Tirana, Prishtina si dhe nga vendi, përfshi edhe kolegët e Institutit tonë, brenda Ditëve të Alfabetit do të vijnë me qasje interesante dhe të veçanta mbi Ismail Kadarenë, shikuar në disa aspekte.

Jam shumë kurreshtar të ndjek këto kumtesa dhe bashkë me pjesëmarrësit tjerë të hedhim një gurë modest, por të rëndëishëm, në studimet kadareane. Me këtë, Instituti ynë do t’i bashkohet qendrave të tjera albanologjike në Tiranë dhe në Prishtinë, në frymën edhe të marrëveshjeve që i kemi, që me projekte e ide konkrete të ngrejmë nivelin e studimeve letrare, gjuhësore e historike. Në kushtet e një bashkëpunimi të shkëkqyer që tani më disa vite është bërë pjesë e kalendareve tona të përbashkëta, mendoj se edhe figura e shkrimtrait Ismail Kadare do të vazhdojë të na frymëzojë për ide e projekte të reja, të cilët do t’i jepnin emrit dhe veprës së tij një dimension edhe më të gjerë të këndvështrimit.

Ashtu siç ishte Kongresi i Alfabetit një ngjarje përbashkuese në mes veti dhe komunkuese me të tjerët, përfshi fqinjët ballkanas dhe miqtë europianë, janë edhe shkrimtarët e tipit të Kadaresë që letërsisë shqipe i sollën dinamikë tjetër zhvillimi, por duke ndjekur frymën dhe porositë e elitës kulturore shqiptare të para 100 viteve, e cila shkronjat e gjuhës shqipe i bëri tulla për të ngritur monumente të larta të kujtesës sonë kombëtare.

EDITH DURHAMI-PËRKRAHËSE E KAUZËS SHQIPTARE

November 21, 2024 by s p

(Në 80-vjetorin e vdekjes)/

Nga të dhënat e njohura deri tash del qartë se ngjarjet e zhvilluara gjatë periudhës së lavdishme të Rilindjës Kombëtare Shqiptare kanë zgjuar kurreshtjen e personaliteteve të huaja për të vizituar viset shqiptare. Trajtimi i çështjeve përkatëse për shqiptarët dhe Shqipërinë ishin në qendër të vëmendjes së artikujve dhe botimeve të tyre në qendrat e ndryshme evropiane. Falë angazhimit të tyre bota evropiane u senzibilizua dukshëm për çështjen shqiptare jo si çështje ballkanike por evropiane.

Nail Draga

Nga plejada e atyre personaliteteve që vizituan shqiptarët dhe Shqipërinë nuk ka dilemë së vend nderi zë anglezja zonja Edith Durhami (1863-1944). Ajo ishte një udhëtare, artiste, publiciste, shkrimtare dhe një antropologe e njohur në fund të shekullit XIX dhe fillim të shekullit XX.

Edith Durhami ishte më e madhja nga 8 fëmijët. Babai i saj Arthur Eduard Durham ishte një kirurg i njohur në Londër. Edukimin e mori në mënyrë private dhe nga mosha e re shfaqi talent në art, duke i bërë të mundur pjesëmarrjen në Akademinë Mbretërore të Arteve. Por, jeta e saj kishte sfida të mëdha , sepse pas vdekjes së babait asaj iu desh të kujdesej vite më radhë për nënën e sëmurë. E këshilluar nga mjekët në moshën 37 vjeçare, ajo ndërmori një pushim jashtë vendit për t’u qetësuar e relaksuar. Nga Triesta me një anije të Llojdit austriak gjatë Adriatikut udhtoi për në Kotor, duke u sistemuar përfundimisht në Cetinë të Malit të Zi, në gusht të vitit 1900. Ishte pikërisht ky udhtim, shkruan më vonë Durham ”kur zura për herë të parë një fill të lëmshit ballkanik, pa kuptuar se sa thellë do të ngatërrohesha më vonë dhe, aq më pak, se si ky lëmsh do të mplekste më në fund të gjithë botën”.

Vizita e parë në Shqipëri

Pas qëndrimit disamujor këtu, ajo në vitin 1901, viziton për herë të parë Shqipërinë, dhe shkruan se “ u mahnita nga energjia dhe origjinaliteti i popullit shqiptar”. Këtu u vendos në qytetin e Shkodrës, ku më pas do të shkruante se“Shkodra më bëri për vete. Kish ngjyrë, jetë, art. Banorët ishin miqësorë dhe të aftë dhe nuk e kalonin kohën duke pirë raki apo duke u sorollatur poshtë e përpjetë rrugëve, si në Cetinë. Kishte mbi vete diçka të njerëzishme”.

Këtu u vendos në shtëpinë e Mark Shantojës i cili më pas u bë shoqëruesi i saj në udhëtimet në viset e Veriut shqiptar. Gjatë këtyre udhtimeve ajo mblodhi dhe shënoi ngjarjet dhe histortitë dhe fotografoi nga afër pothuaj çdo aspekt të jetës në fshatrat malore, duke grumbulluar një arkiv të pasur nga trashëgimia kulturore shqiptare.

E përkushtuar për çështjen shqiptare

Pas Luftës së Parë Botërore ajo u kthye në Londër, ndërsa në vitin 1918 u bë sekretarja e Shoqatës Angli-Shqipëri, themeluar më parë nga Aubrey Herbert në Londër, e cila mbronte të drejtat e shqiptarëve. Përpjekjet e saja më pas ishin në atë që Shqipëria të njihej nga Lidhja e Kombëve në vitin 1920. Si mike e dëshmuar e shqiptarëve deri në vdekje i qëndroi besnike kauzës shqiptare. Kur Shqipëria u pushtua nga fashistat italianë në vitin 1939, edhe pse ishte 76 vjeçare doli në rrugët e Londrës duke mbajtur në duar pankartën ku shkruhej “Larg duart nga Shqipëria”. Vdiq në Londër në moshën 81 vjeçare, me 15 nëntor 1944.

Në saje të shkrimeve publicistike dhe botimeve të veçanta ajo mori një famë të madhe. Gjatë punës së vet prej një çerek shekulli, ajo lexuesit anglez i pat dhuruar këto vepra: “Nëpër tokat e serbëve” (1904). “Brenga e Ballkanit” (1905), “Shqipëria e Epërme” (1909), “Lufta për Shkodrën” (1914), “Njëzet vjet ngatërresa ballkanike” (1920) dhe “Për fiset, ligjet e zakonet e ballkanasve” (1928) etj.

Nga opusi i saj botues gjashtë libra trajtojnë pothuaj tërësisht çështjen shqiptare. Madje botimet e saja edhe sot e kësaj dite janë një udhërrëfyes i mirë i kulturës dhe trashëgimisë kulturore të malësorëve në veçanti e Shqipërisë Veriore në përgjithësi.

Ndonëse ajo u paraqit rastësisht në këtë regjion, ajo çështjeve ballkanike në përgjithësi, e atyre shqiptare në veçanti, iu qas me një pasion e objektivitet të rrallë, duke dhënë përfundime të qëndrueshme shkencore.

Duke lexuar veprat e Durhamit shqiptarët dhe të huajt do të mësojnë shumë të vërteta nga historia e tyre, më shumë të dhëna për kombin, për trashëgëminë kulturore, për qëndrimet e sjelljet e fqinjëve dhe Fuqive të Mëdha në fillim të shek. XX. Si të tilla ata janë referenca të domosdoshme për studiuesit e profileve të ndryshme shkencore.

Pasi në mënyrë të përafërt u njoh me popullin tonë ajo u bë, jo vetëm dashamire e shpirtit dhe e kulturës së tij, jo vetëm një përshkruese dhe studiuese e traditave dhe e ngjarjeve të tij, jo vetëm një zëdhënëse e të drejtave legjitime të popullit shqiptar, por edhe pjesëmarrëse e drejtpërdrejtë e ngjarjeve si kroniste besnike e tyre, me një fjalë u bë një luftëtare e denjë e çështjes shqiptare.

Me qëllime të caktuara për të nënvlerësuar krijimtarinë e saj disa pseudoshkencëtarë e quajnë atë si shqiptarofile e me epitete të tjera nga i vetmi mëkat që “kishte” sepse ushqente simpati e ndjenja të sinqerta ndaj popullit shqiptar duke u vënë në mbrojtje të së vërtetës dhe të kauzës shqiptare. Ajo vërtet ishte pro-shqiptare por nuk ishte armiqësore me popujt serb e malazez, por ishte kundër politikës së tyre pushtuese ndaj trojeve shqiptare. Sa ishte gjallë epiteteve të tilla kurrë nuk iu përgjigj, përkundrazi, miqësinë me popullin shqiptar e konsideronte një fat të madh, që e bënte krenare dhe të lumtur. Rrallë mund të gjenden raste analoge të një përkushtimi të tillë ndaj fateve të një populli mik.

Intelektuale e guximshme

Edith Durhami ishte parimore e mbi të gjitha guximtare. Ajo nuk kishte paragjykime ndaj popujve të tjerë ballkanikë, por i gjykonte çështjet më drejtësi. Por, duke qëndruar dhe hulumtuar në regjionin e Ballkanit i cili popullohej nga sllavët dhe shqiptarët arriti të kuptonte shumë mirë intrigat, prapaskenat dhe veprimet djallëzore të serbëve dhe malazezëve ndaj shqiptarëve.

Pikërisht duke qenë dëshmitare okulare e skenave kriminale edhe pse ishte dekoruar nga knjazi i Malit të Zi Nikolla në vitin 1907, duke parë veprimet dhe krimet e ushtrisë së tij ndaj shqiptarëve në vitet 1912/13 dhe luftërat e tyre pushtuese në viset shqiptare, pati guximin për t’ia kthyer dekoratën. Ishte ky një guxim i rrallë dhe veprim dinjitoz i një personaliteti me karakter që duhet t’ia kenë pasur zili të tjerët, në atë kohë por edhe më vonë.

Duke parë angazhimin dhe kontributin e saj në shërbim të çështjes kombëtare shqiptare, Mit’hat Frashëri, që në vitin 1914 në gazetën “Liri e Shqipërisë” shkruante: “Miss Durhamit, shkrimtares angleze, duhet t’i shprehim mirënjohjen më të madhe dhe t’i blejmë një penë të florinjtë për të mirat që ka bërë ndaj Shqipërisë”.

Dekorohet nga Mbreti i Shqiptarëve

Angazhimi i saj personal ndaj çështjës shqiptare është vlerësuar nga Mbreti i Shqiptarëve ZOGU I i cili e ka dekoruar më Urdhërin e Skënderbeut, me dekretin e datës 28. 12. 1928, që është publikuar në Fletorën zyrtare nr. 1 të datës 9 janar 1929.

Pas rënies së diktaturës dhe miratimit të pluralizmit në Shqipëri nga viti 1992 e më pas, në Shqipëri kanë filluar të botohen veprat e Edit Durhamit, të plota pa censurë si në kohën e diktaturës. Duhet cekur me ketë rast punën plot pasion e profesionalizëm të Shtëpive botuese si ARGETA –LMG, Camaj-Pipaj, Arbëria, Dituria etj. në botimin e veprave të Durhamit të plota të përkthyera në shqip.

Botime kushtuar Durhamit

Veprimtaria e saj hulumtuese e botuese ka qenë nxitje nga autoritete të ndryshme shkencore e kulturore, ku i janë kushtuar artikuj, studime e botime të veçanta. Gamës së këtyre botimeve bëjnë pjesë: Afrim Q.Karagjozi, Mary Edith Durham,Tiranë, 2012, Medina Çoba, Mary Edith Durham dhe shqiptarët, Tetovë, 2014,Marcus Tanner, Mbtertërësha e Malësisë-Edith Durham dhe Ballkani, Prishtinë, 2017 etj.

Duke analizuar jetën dhe veprimtarinë e zonjës Durham del qartë se ajo ishte grua e fortë, me kurajë, energjike, e dhënë pas aventurës, të shkruarit dhe pikturës. Pra, ishte një grua ndryshe nga të tjerat. Në vend të jetës së qetë dhe angazhimeve artistike ajo zgjodhi të kundërtën, sepse jeta e saj nga koha kur la Anglinë, mori tjetër kthesë. Për 20 vite ajo udhtoi në Ballkan. Punoi duke mbledhur material, shkruar e pikturuar. Mblodhi foklorin dhe trashëgiminë kulturore të zonave ku qendroi. Ajo iu përkushtua tërësisht çështjes shqiptare. Kudo ku qëndroi në viset shqiptare u mirëprit nga malësorët shqiptarë duke mos pasur asnjë keqtrajtim edhe pse ishte një femër e vetme, andaj me të drejtë e quajtën me titullin honorifik “Mbretëresha e Malësorëve”.

Në ditët e sotme dokumentet e saj mbahen në Muzeumin e njerëzimit (Museum of Mankind) dhe Instituti Mbretëror Antropolgjik (The Royal Anthropological Institute) në Londër, ndërsa koleksioni me bizhuteri të grumbulluara në Ballkan ndodhen në Muzeumin e Oksfordit dhe atë të Halifaksit. Po ashtu edhe Muzeumi Banfield ka një monstër prezentative rreth jetës dhe veprimtarisë së saj.

Shtatorja që mungon në Shkodër

Në nderim të emrit të saj në Shqipëri, përkatësisht në Tiranë, Shkodër e Koplik, emrin e saj e mbajnë rrugë, shkolla dhe një subjekt kulturor. Por për mbeshtetjen që i ka dhënë popullit shqiptar jam i mendimit se ajo meriton që në Shkodër t’i vendoset jo busti por një shtatore monumentale. Mbetet në nderin e bashkisë së këtij qyteti që të marrin një nismë të tillë, sepse duke nderuar zonjën Durham nderojmë vetveten.

Pamje nga Ulqini punuar nga Edith Durham(1908)

Në Ulqin një rrugë më emrin e saj

Pasi ajo ishte e pranishme edhe në Ulqin, ku në shkrimet e saja disa herë e ka trajtuar edhe Ulqinin, madje ka pikturuar edhe një rrugë në këtë qytet në drejtim të Ranës e Kalasë, ka qenë motiv i mjaftueshëm që një rrugë të emërtohet me emrin e saj, propozim që është miratuar nga Kuvendi i Komunës së Ulqinit më 20.7 2015. Ishte ky një kontribut modest i yni, për të nderuar jetën dhe veprimtarinë e saj, si veprohet kudo në mjediset e qytetëruara.

Përfundim

Dhe në fund më rastin e 80-vjetorit të vdekjës së saj(15 nëntor 1944) ky shkrim kushtuar zonjës Edith Durham le të jetë një homazh për këtë antropologe të shquar sepse ajo meriton të nderohet dhe përkujtohet në çdo kohë, me e pa shkas, sepse vepra e saj shumëdimensionale dëshmon përkushtimin jetësor ndaj kauzës kombëtare shqiptare dhe si e tillë meriton plotësisht mirënjohjen e të gjithë shqiptarëve.

(Nëntor 2024)

DITA E SHENJTËRIMIT TË NËNË TEREZËS

November 21, 2024 by s p

Fjala në anglisht nga Eda Zhiti.

C:\Users\User\Downloads\IMG_2347 (3).jpg

MOTHER TERESA CANONIZATION DAY.

We were in the Vatican, in the most beautiful square of the Catholic world, in Saint Peter’s, when Mother Teresa was to be canonized. I cannot say how blessed we were to be there, and in full disclosure, we were very much front and back, working on behalf of Albania there, as my husband worked as the head of the Albanian Embassy in the Holy See at that time.

There was so much light and emotion that Sunday, September 4, 2016. More than 120,000 pilgrims, coming from all continents, waving the flags of the Vatican, but also of Albania, Kosova, India, Europe and America

The crowd stretched all the way to the Tiber River bridges and no one could see where the end was. It looked like a sea of people.

During the Canonization mass for Blessed Mother Teresa, Cardinal Amato – the Prefect of the Congregation for the causes of saints presented a biography of the Church newest Saint in the presence of Pope Francis. He said:

“This humble nun, to whom countless number of people turn, affectionately calling her “Mother Teresa”, is the Blessed Soul we are presenting to your Holiness today so…, the whole world may contemplate her, ask her intercession, and imitate her in charitable works. Throughout her life, following the example of Christ the Good Samaritan, she was always close to anyone she encountered who was in need, sharing in the suffering of those who live on the extreme outskirts of society and witnessing to God’s boundless love for His people. (Vatican Radio-Catholic news).

Blessed Mother Teresa of Calcutta was born Agnes Gonxhe Bojaxhiu in Skopje, to a family of Albanian origin. As an adolescent she became ever more active in her parish while her vocation to give herself totally to the Lord grew. Leaving her family, she was received as a Postulant in the convent of the Blessed Virgin Mary of the Sisters of Loreto, near Dublin.

Sent to Darjeeling, in India, at the end of her novitiate, she made her final profession and took the name of Teresa. She served as a teacher and spent 17 years at Saint Mary’s Bengali Medium School, near Calcutta.

While travelling by train from Calcutta to Darjeeling, she received what she defined as “the call within the call”: an intuition to begin a religious institute that would “satisfy the infinite thirst of Jesus on the Cross for love and for souls by working for the salvation and the sanctification of the poorest of the poor”.

She opened houses of mercy first in India where not only the poverty was extreme, but so was also the thirst for God, to continue in Latin America, in Europe.

Then it was the turn of the Middle East: At Amari, at Gaza, then to Yemen where there had been no Catholics for many centuries. The government accepted Mother Teresa’s conditions and she said: “After six centuries Christ has returned among these people”. In Asia, In North America, In central America and Africa.

Mother Teresa said about herself and about the Missionaries of Charity: “I know that we are merely a drop in the ocean of human misery and suffering, but if it were not for this drop, human misery and suffering would be even greater…”

Mother Teresa always sought to involve many people doing something good for God.

She founded various branches of her Congregation:

The Missionaries of Charity Sisters;
The Missionaries of Charity Brothers
The International Association Co-workers of Mother Teresa, approved and blessed in 1969 by Pope Paul VI.
The Missionaries of Charity Sisters – contemplative branch
The Missionaries of Charity Brothers – contemplative branch
The Missionaries of Charity Fathers…

Mother Teresa was canonized nine years after her death

According to the Vatican law, the first miracle attributed to a candidate for sainthood means beatification can be conferred. Recognition of her first miracle resulted in Mother Teresa’s beatification in 2003. Monika Besra’s healing, from an incurable stomach tumor happened after a sister placed a medal that had been touched to Mother Teresa’s body on Monica’s stomach.

We attended as pilgrims the Beatification mass too. We also had with us the prayers of Mother Teresa, which my husband published for the first time in Albania. And a portrait of Mother Teresa, which our son had drawn when he was three and a half years old, with several crosses in a background of different colors, which the Vatican newspaper “Osservatore Romano” would publish, commenting that “those crosses represent the human races united by Mother Teresa, and the drawing of this child is stronger than the treaties of statesmen”.

Let’s continue with her canonization. A second miracle followed so canonization and entry into sainthood took place.

Mother Teresa’s second miracle was curing a man who had brain abscesses

In 2008, Brazilian Marcilio Haddad Andrino was close to death. An infection had left his brain with abscesses and accumulating fluids, and his worsening condition made him fall into a coma. His wife, Fernanda, prayed to Mother Teresa for help, she put Mother Teresa relic on Marcilio’s head, where he had the abscesses.

While Andrino was taken into surgery room, he woke up and stated, “What I am doing here?” His wife’s prayers were answered as Andrino made a fast and complete recovery.

As before, the Congregation for the Causes of Saints and a medical committee examined the case. No medical explanation was discovered for how Andrino had been cured. In 2015, his recovery was deemed to be Mother Teresa’s second miracle.

This is what the Holy Father said that day:

“Mother Teresa, in all aspects of her life, was a generous dispenser of divine mercy, making herself available for everyone through her welcome and defense of human life, those unborn and those abandoned and discarded. She was committed to defending life, ceaselessly proclaiming that “the unborn are the weakest, the smallest, the most vulnerable”. She bowed down before those who were spent, left to die on the side of the road, seeing in them their God-given dignity; she made her voice heard before the powers of this world, so that they might recognize their guilt for the crime – the crimes! – of poverty they created. For Mother Teresa, mercy was the “salt” which gave flavor to her work, it was the “light” which shone in the darkness of the many who no longer had tears to shed for their poverty and suffering. Her mission to the urban and existential peripheries remains for us today an eloquent witness to God’s closeness to the poorest of the poor. Today, I pass on this emblematic figure of womanhood and of consecrated life to the whole world of volunteers: may she be your model of holiness!”

I wanted to collect the emotions and sentiments of everyone who was there, but that would have been impossible. Then I thought: What about the women? There were thousands of them too. That was also impossible. I suddenly had the idea to make an anthology with the impressions of the women of the Diplomatic Corps only, of the women ambassadors and the wives of male ambassadors. I thought taking even a sentence from each one would be a great testimony about that great day.

I felt it was my duty as a Catholic, also as a compatriot of Mother Teresa. And I started writing to all of them. And they were kind enough to answer me.

Thus, a book was created.

The women who brought their impressions and reflections about Mother Teresa included the wife of the Ambassador of Italy to the Holy See and the wives of other ambassadors from Japan, Austria, Poland, France, Slovenia, etc… the

Ambassador of the United Kingdom, Bosnia, the European Union, from African countries.

I also included thoughts and reflections of two Albanian nuns, Elena and Majlinda, as they are truly spiritual ambassadors of Saint Mother Teresa.

The women authors brought a variety of memories, prayers in the presence of and with Saint Mother Teresa, their meetings with her; one of them even shared about a not so pleasant moment , when she had been arrested, in a former socialist country; another recalled what the Cardinal of her country had told her when he had come with Mother Teresa to Albania, even sharing how they had met the widow of dictator Hoxha, and how Mother Teresa had asked her for a house for her sisters of charity.

“The one who pays the most will get it,” the widow of the dictator had said, implying that this was the nature of your system, in a capitalist world.

And Mother Teresa replied: “Don’t you understand that I want to give you the chance to show kindness?”

Albania has paid the highest price of all. But blessed be the land that also gave the world Mother Teresa, who not only is an example of how to not let go the chance to show kindness, but it brings goodness and spreads it.

***

On the day of her canonization “The voice of Pope Francis seemed to spread with the white wings of doves and stopped in the nest of every heart”, – that was a sentiment I entered in my book:

My book was published in Italian by “Libreria Editrice Vaticana” under the title “Day of Saint Mother Teresa” and I shared few things from the book here.

Mother Teresa is the most famous woman on the planet thanks to the divine love she still spreads, but how does she unite the world? With her prayers. With the mission she fulfilled.

Faith in action – would become Mother Teresa’s mission and she would later be called the greatest investor of smiles.

I also like to call this day “A holy day of Mother Teresa” All days, in fact, are like this: they carry the light of her soul, that spirit.

I close by praying every day with love:

May Saint Mother Teresa be our model of holiness.

Thank you!

SHENJTJA NËNË TEREZA MIDIS NESH

November 20, 2024 by s p

– Takimi në Chicago –

C:\Users\User\Downloads\Mother Teresa Albanian and English Program.png (1).JPEG

Organizata “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë” në Chicago, SHBA, organizoi këto ditë një takim, që i kushtohej shenjtes shqiptare Nënë Tereza.

Në Mayslake Peabody Estate, në Oakbrook, në sallën e madhe, u mblodhën shumë shqiptaro-amerikanë, të ardhur nga të gjitha trojet shqiptare, nga diaspora e re dhe e vjetër, të rinj, fëmijë dhe të moshuar, të besimeve të ndryshme dhe të racave të ndryshme, amerikanë, ashtu siç përbashkonte Nënë Tereza.

Presidentja e “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, Dr. Sonila Sejdaras, në fillim tha se në punën e tyre frymëzoheshin nga Nënë Tereza dhe donin të ecnin në gjurmët e saj dhe më pas vazhdoi për misionin e Nënë Terezës në Chicago, ku ajo vinte…

Eda Zhiti foli për shejtërimin e Nënë Terezës, kishte qenë në Vatikan në ditën e kanonizimit dhe është autore e një libri të kësaj ngjarje të madhe, të botuar në Itali.

Shkrimtari Visar Zhiti në fjalën e tij shtjelloi lidhjet e Nënë Terezës me shqiptarët dhe marrëdhëniet dramatike me Shqipërinë.

Kumtesat u mbajtën në gjuhën angleze dhe shqip.

Takimin e drejtoi Taip Bes Hiri, ai tha se ishte andej nga vinte dhe Nënë Tereza, ndjehej bashkëqytetar i lumtur i saj.

Dy vogëlushe, Valentina Gonxhe-Tereza Casacchia dhe Christine Prifti ishin të veshura si Nënë Tereza të vogla, njëra me kostumin popullor si në fëmininë e Nënë Terezës, kurse tjetra me të bardha si motër misionare dhe recituan vargje dhe thënie të sajat.

Pianisti i ri, Leart Shabani, luajti në piano himnin “Porsi fleta e Ejllit t’Zotit” me muzikë të Lec Kurtit dhe fjalët të At’ Gjergj Fishtës dhe Ave Marian e Preludit nga Johann Sebastian Bach.

Ishte dita Kur Nënë Tereza ishte shpallur “Qytetare Nderi”, që vetëm 7 veta e kanë këtë titull në të gjithë historinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ndërsa në Shqipëri, në Katedralen e Shkrodrës lumturoheshin me Dekret të Papa Françeskut edhe dy martirë të tjerë shqiptarë, At Luigji Paliq dhe Dom Gjon Gazulli.

Veprimtaria “Nënë Tereza – Ikona Globale e dhembshurisë dhe e shërbimit”, e organizuar nga “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, la mbresa të fuqishme në të pranishmit, pati jehonë ndër shqiptarë dhe amerikanë dhe dha mesazhe paqeje dhe përkushtimi, shpalosi vlera me kulturë dhe art të shqiptarëve në Chicago.

C:\Users\User\Downloads\IMG_2376 (1).jpg

NËNË TEREZA NË CHICACO

– Fjala në anglisht nga Dr. Sonila Sejdaras –

Presidente e organizatës “Care for Albania”

“Care for Albanaia”

What an honor, We gathered to celebrate not only the incredible legacy of Mother Teresa in our city but also the vital work we are doing through Care for Albania—a foundation that embodies her message of love and compassion.

Mother Teresa impact doesn’t come from grand gestures, but from the simple acts of love.

In her own words, “Not all of us can do great things. But we can do small things with great love.”

This resonates deeply with our mission at Care for Albania, where we focus on mental health needs within our communities, by taking small steps helping hundreds of individuals and inspiring thousands more.

Im proud to share some of our projects and their direct impact.

We have supported over 50 children on the autism spectrum with their dental care-most of them had never gone to the dentist due to Financial needs. Care for Albania brought their smiles back 🙂

In addition we helped financially to improve the infrastructure of two social services centers in Korca , the city where I was born and raised, to help the center better serve the community

One of the recent initiatives (2 years old), Each year in September we walk along with individuals and families affected by cancer. Focusing primates on their mental health needsWe were inspired to see the support so many Albanian youth, families and their children, and individuals diagnosed with cancer showing up and supporting our community in Chicago .

I believe it is our responsibility to increase awareness on these issues, to create safe spaces without fear of judgment and show up when they need us most. Just like the many examples of mother Teresa work.

Mother Teresa in Chicago 1980-1990’s

My portion of this event is to talk about Mother Teresa in Chicago. Her time in Chicago began in 1980 ( the year I was born, maybe as a birthday gift! had no idea she had lived & served in our city, in particular in “North Lawndale “ a neighborhood I’ve worked for several years as a psychologist

I privileged to say, I was walking the same footsteps of mother Teresa, in the very same neighborhood and possibly with the children of the people she helped in the 80’s. When the Sisters arrived in N Lawndale, they were determined to serve and spread love, but the environment was intimidating & harsh. The community was plagued by gang violence, shootings, and a pervasive sense of fear. Recognizing the difficulties they reached out to Mother Teresa, perhaps hoping she would suggest they relocate to a safer area.

However, Mother Teresa had a different plan. Instead of moving away, she decided to come to Chicago herself.Upon her arrival, Mother Teresa, didn’t shy away from the challenges of the neighborhood; instead, she actively engaged with the community. She went door to door, knocking on each one, introducing herself, and letting the residents know that the Sisters were there to help—bringing love, peace, and hope to a place that desperately needed it.

Imagine the shock and surprise of the people when they opened their doors to find this 5 foot tall woman, who had dedicated her life to serving the poorest of the poor, standing before them in the midst of their struggles. Her presence in Chicago was a testament to her commitment to serve those in need, regardless of the danger.

Mother Teresa’s actions inspired not only the Sisters but also countless others in the community and beyond. She taught them that real change comes from action, from stepping into the unknown, and from loving others without hesitation. Her legacy encourages us all to work tirelessly and to take initiative, reminding us that we should not wait for others to make a difference we must be the change we wish to see in the world.- ghandi

Here is the first time visiting to same place where Mother Teresa planted the sisters and served since 1980

Sister Bethel gardening…

The very same soup kitchen opened in 1980 and still contributing to feed thousands of hungry children and families.

Cruising with Mother Teresa

Mother Teresa didn’t call “Shotgun!”

But she ended up in the front seat of Mr. Ambuul’s van in 1983 looking for a place to live in Chicago.

After cruising a few tough neighborhoods around the city, Mother Teresa settled on a home in Pilsen, where sisters of the Missionaries of Charity still reside.

About 15 years later, Ambuul, before he retired from work he removed – the seat Mother Teresa sat in and carried it home.

In his own words

“It’s just a constant reminder of one of the greatest people on this planet,” And that we can all strive to be as god as that person and sit in that chair.”

Contribution of Mother Teresa in reducing gang and street violence

I also want to share another real story of mother Teresa impacting directly and people in our community.

Demetrius grew up in N-Lawndale, a neighborhood dominated by violence and gang activity, Ford’s life was the ring leader of 300 people.

“We were shooting from building to building.

Kids couldn’t go outside. I couldn’t even go out to the store without somebody going with me with two or three guns for protection,” Ford

However, the turning point in his life came during a meeting with Mother Teresa in the 1980s.

“Before Mother Teresa grabbed his hand, perhaps the most powerful thing Dimitri ever held was a gun”

Her compassion towards him offered a contrasting perspective to the life he was leading. This encounter not only inspired change within him but also the profound effect on he made in the community.

Ford’s life might have gone another direction had he not met Mother Teresa.

“I might be dead or locked up or doing some crazy s-,” he said.

The power of love and dedication in the face of adversity can inspire anyone to do good and uplift their communities, just as she did.

Thank you all for your presence today! A special thank you to the children in this room, our inspiring speakers, and the talented piano player for sharing such beautiful melodies with us. Remember, each of us has the power to make a difference. Tonight, all donations will go directly to supporting children in the city of Shkodra, Albania. Let’s come together to create a brighter future for them. Thank you once again—shume faleminderit!

20-VJET MË PARË U NDA NGA KJO JETË DOM PREKË NDREVASHAJ

November 20, 2024 by s p

Nga Frank Shkreli/

A person standing at a podium with a flag

Description automatically generated

Me 1 Tetor, 2004 ka ndërruar jetë Dom Prekë Ndrevashaj, misionari dhe njëri prej udhëheqësve më të dalluar të komunitetit shqiptaro-amerikan dhe të mërgatës shqiptare anti-komuniste të pas Luftës së dytë Botërore, në përgjithësi. Pas arratisjes në Itali, Dom Preka shërbeu si misionar për komunitetin shqiptar i përhapur nepër kampet e refugjatëve në Itali, duke ndihmuar shqiptarët e arratisur nga komunizmi, pa dallim feje a krahine, të vendoseshin, eventualisht, në vendet perëndimore, kryesisht në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në fillim të 1970-ave, ai vendoset në qytetin e Detroitit, ku edhe themeloi kishën “Zoja Pajtore e Shqiptarëve”, famullinë e parë kishtare për shqiptarët katolikë në atë qytet, kur shërbeu për disa dekada deri në daljen në pension. Përveç se ka shërbyer si prift katolik në Evropë dhe në Amerikë, Dom Prekë Ndrevashaj njihej edhe si njëri prej intelektualëve më të dalluar të kohës së tij në mërgim. Si poet dhe përkthyes i talentuar, Dom Preka ka botuar revistën e drejtuar prej tij në Detroit, “Rreze Shëlbuese” dhe ka bashkëpunuar me gazeta e revista në emigracon, sidomos me revistën e njohur e prestigjoze, “Shëjzat”, të drejtuar nga miku dhe bashkpuntori i tij i ngusht, shkrimtari e poeti i njohur Ernest Koliqi.

Sipas disa burimeve, Dom Preka ka lenë pas një numër dorëshkrimesh, novela dhe përkthimesh fetare. Njëri prej bashkpuntorëve dhe bashkohas i Dom Prekës, studiuesi dhe gjuhëtari Karl Gurakuqi —Frank Shkreli: Karl Gurakuqi, mjeshtër i shqipes, mik dhe bashkpuntor i Avni Rustemit | Gazeta Telegraf — ka shkruar se At Prekë Ndrevashaj, si bir malesh që ishte, në shkrimet e tija, përdorte fjalë të rralla, që janë thjesht shqipe – gjuhën e pastër të maleve tona. Atje ku “zakonet janë ruejt të paprekuna e gjuha ashtë mbajtun e dlirë’, ndërsa Gurakuqi porosit lexuesit që t’a rilexojnë Dom Prekë Ndrevashajn, sepse do të “vërejnë se sa bukur tingëllon shqipja kur e përdor nji pendë e mësueme”, si Prekë Ndrevashaj.

Dom Preka ishte pra një figurë e njohur, shumë-dimensionale, atdhetar i fortë, poet e shkrimtar, bashkpunues me të gjithë, pa dallim feje a krahine, për të mirën e komunitetit tonë në mërgim, klerik i dalluar i Kishës Katolike shqiptare, megjithse me veprimtari fetare e patriotike jasht Atdheut.

Por për fat të tij ai jetoi për të parë, më në fund, shembjen e komunizmit në Shqipëri, kur ai dhe të tjerë si ai të brezit të tij, kundërshtarë të komunizmit sllavo-aziatik, që ishin të ndaluar të vizitonin vendin e tyre, si kundërshtarë të regjimit komunist sllavo-aziatik. Më në fund, Atdheu i tyre i pranoi të këtheheshin dhe të shmalleshin pas një mungese prej pothuaj gjysëm shekulli në mërgim. Dom Prekë Ndrevashaj, pas shembjes së komunizmit në Shqipëri, vizitoi shpesh herë vendlindjen, ku sikur të ishte e shkruar — të vdiste në vendin e vet – për të pushuar përgjithmonë në paqe në tokën arbërore. Dom Prekë Ndrevashaj ndërroi jetë në Shkodër me 1 tetor, 2004: Kleriku shqiptar misionar dhe patriot i zjarrtë i Kombit, Prekë Ndrevashaj, bir i familjes së Sokol Ndrevashaj të Shoshit të Dukagjinit, e njohur, në ato anë, për urtësi e trimëri.

Është pra, pikërisht kjo datë që shënon 20-vjetorin e kalimit në amshim të Dom Prekë Ndrevashajt – një ngjarje që famullia e tij, kisha e parë katolike, që ai themeloi dhe udhëhoqi, për disa dekada –“Zoja Pajtore e Shqiptarëve”, ka vendosur ta kujtojë në nder të tij.

Po e shënoj, paraprakisht, lajmin se Komuniteti i madh katolik shqiptaro-amerikan në Detroit të Shteteve të Bashkuara, tani nën drejtimin e të nderuarit Dom Dino Çekrezi dhe Komisioni për Shënimin e 20-vjetorit të nderuarit Prenk Ndrevashaj”, kanë vendosur të kujtojnë jetën dhe veprën e këtij burri të madh të Kombit me ceremonitë fetare të rastit dhe me një seminar përkujtimor, titulluar: “Jeta, Vepra dhe Trashëgimia e Dom Prekë Ndrevashaj”, më 8 Dhjetor, 2024. Sipas organizuesve të këtij përkujtimi solemn, përfshir meshën ceremoniale të “Rekuiem-it”, seminariu në nder të këtij burri të madh të shqiptarizmës, do të mbahet në Qendrën Kulturore, “Shën Nënë Tereza”, të kishës “Zoja Pajtore e Shqiptarëve”. Programi përmban një numër folësish të dalluar të komunitetit shquotaro-amerikan dhe më gjerë, të cilët e kanë njohur mirë dhe kanë bashkpunuar me Dom Prekën gjatë viteve e dekadave, por edhe personalitete të tjera që, në një mënyrë ose një tjetër, kanë pasur fatin ta njohin atë sa ishte gjallë, do të sjelelin kujtimet e tyre mbi këtë figurë të dalluar të mërgatës anti-komuniste shqiptare.

Në njoftim-ftesën, të përhapur me këtë rast, organizuesit e këtij seminari dhe të ceremonive fetare kushtuar Dom Prekës thuhet se, “ky përkujtim është mënyra jonë modeste, por më e sinqertë, për të lavdëruar Zotin dhe për të përjetësuar kujtimin dhe trashëgiminë e të paharruarit Primus — të parit ndër të parët — Prekë Ndrevashaj…me Zotin, që pa dyshim, e donte dhe e çmonte, thellësisht, duke ju përkushtuar, plotësisht, Atdheut dhe shqiptarëve anembanë botës”.

Ftohen të gjithë shqiptarët, përzemërsisht, dhe pa dallime fetare a krahinore, që të marrin pjesë, të nderojnë dhe të vlerësojnë trashëgiminë dhe jetën e jashtëzakonshme misionare dhe atdhetare të nderuarit Dom Prekë Ndrevashaj. Të këtij misionari katolik, por i dashur nga të gjithë pa dallim, një promovuesi dhe mbrojtsi heroik dhe i palodhur i lirisë fetare, antikomunist, në kohën e veprimtarisë së regjimit më brutal të historisë shqiptare. Diktatura e regjimit komunist të Enver Hoxhës ishte nga më mizoret, më të rëndat, më të urryerat dhe më çnjerëzoret, sidomos, kundër klerit katolik, në veçanti, por edhe klerit mysliman e ordodoks shqiptar. Këto akte të turpshme ndaj kundërshtarëve, ishin edhe kundër vëllezërve dhe motrave liridashës të çdo sfere të jetës dhe çdo përkatësie fetare, anë e mbanë trojeve shqiptare, në përgjithësi, thuhet në ftesën drejtuar shqiptarëve të Amerikës dhe më gjërë, për të marrë pjesë në ceremoninë përkujtimore më 8 dhjetor, 2024, në 20-vjetorin e kalimit në amshim të Dom Prekë Ndrevashaj.

Organizatorët e këtij përkujtimi të denjë për të nderuar Dom Prekë Ndrevashaj ftojnë shqiptarët e Detroit por edhe më gjerë që të marrin pjesë në këtë kujtim – duke premtuar “bukë, krypë e zemër të bardhë”: me falënderime drejtuar Zotit për dhuratën tejet të çmuar të jetës misionare dhe trashëgimisë së Dom Prekë Ndrevashaj, themeluesit të pavdekshëm të kishës dhe komunitetit të parë katolik shqiptaro-amerikan, në shtetin Michigan. Me uratën që në këtë 20-vjetor të kalimit të tij në amshim, Zoti t’ia shpërblejë veprat e tija me jetë të pasosur, por edhe me uratën që Perendia të bekojë dhe të mbrojë gjithmonë Shqipërinë, Kombin shqiptar dhe atdheun tonë të dytë, Amerikën tonë të dashur. Në kujtim të Dom Prekë Ndrevashaj, mbrojtësit dhe strehuesit të shumë refugjatëve shqiptarë në Shtetet e Bashkuara, në Kanada, në Evropë e Australi, në një periudhë të vështirë të historisë kombëtare, kur me mijëra shqiptarë të arratisur nga komunizmi – si nga Shqipëria ashtu edhe nga Kosova — kishin mbetur rrugëve të botës, të humbur dhe të padëshiruar, të pa shtet për t’i mbrojtur, pa drejtim dhe pa shpresë për të ardhmen.

Shpresa e të gjithë neve, në atë kohë, ishte tek Dom Prekë Ndrevashaj. Shpresa dhe bindja jonë se ky burrë i Dukagjinit do të gjente zgjidhjen dhe do hapte rrugën për të gjithë ne — për një numër dërmues të shqiptarëve refugjatë anti-komunistë — rrugën e shpëtimit drejt Shteteve të Bashkuara të Amerikës, përfshir edhe qytetin industrial të Detroit, një komunitet i fortë shqiptaro-amerikan — politikisht dhe ekonomikisht — të cilit i ka shërbyer Dom Prekë Ndrevashaj për shumë vite, me përkushtim e dashuri vëllazërore shqiptare, pa dallim feje as krahine.

Qëllimi, pra i këtij shënimi pararprak në lidhje me përkujtimin e 20-vjetorit (8 Dhjetor, 2024) të shkuarjes në amshim të Dom Prekë Ndrevashajt është që të lajmërohet komuniteti shqiptaro-amerikan, por jo vetëm, se në atë ditë, “Zoja Pajtore e Shqiptarëve” në Southfield të shtetit Michigan, themeluar dhe drejtuar nga Dom Prekë Ndrevashaj dhe komuniteti më i gjërë shqiptaro-amerikan në Detroit me rrethe do të kujtojnë jetën dhe veprën e Dom Prekë Ndrevashaj — misionarit dhe kapelanit të njohur e të dashur për të gjithë shqiptarët pa dallim feje a krahine.

Frank Shkreli

Kisha “Zoja Pajtore e Shqiptarëve” në Southfield të shtetit Michigan, themeluar dhe drejtuar nga Dom Prekë Ndrevashaj.

Dom Prekë Ndrevashaj me Nenë Terezen në Kishën Zoja Pajtore Shqiptarëve