Archives for April 2025

Beteja për shpirtin e Ulqinit…

April 10, 2025 by s p

Nga Edon Alibegu/

Për shekuj me radhë, Ulqini ka qëndruar si një bastion i identitetit shqiptar — një qytet që ka përballuar perandori, ka mbijetuar luftëra, ka mirëpritur të zhvendosurit dhe ka mbrojtur popullin e vet nga vuajtja dhe zhdukja. Nga muret e lashta të Kalasë deri tek bregdeti i artë i Plazhit të Madh, Ulqini nuk ka qenë kurrë thjesht një vend. Ka qenë kujtesë. Ka qenë kuptim. Ka qenë atdhe.

Por sot, Ulqini ndodhet sërish nën rrethim — jo nga ushtri pushtuese apo kolaps politik, por nga marrëveshje të nënshkruara në heshtje. Nga pushteti që ushtrohet pa transparencë. Kjo nuk është vetëm një çështje lokale apo një projekt rajonal. Është një provë. Një provë e demokracisë. Një provë e respektit. Një provë për të parë nëse historitë dhe të drejtat e komuniteteve të vogla mund të shpërfillen përballë kapitalit të huaj.

Më 28 mars 2025, Qeveria e Malit të Zi nënshkroi një marrëveshje për qira afatgjatë me Emiratet e Bashkuara Arabe, duke ia dhënë kontrollin mbi Plazhin e Madh, Deltën e Bunës dhe potencialisht edhe Kriporen e Ulqinit për një periudhë prej 99 vitesh — gati një shekull. Kjo marrëveshje u bë pa konsultim publik, pa tenderë konkurrues dhe pa vlerësim mjedisor. Banorët e Ulqinit — mbi 75% e të cilëve janë me prejardhje shqiptare — nuk u informuan, e aq më pak u ftuan të marrin pjesë në vendimmarrje për të ardhmen e tokës së tyre.

Nuk duhet harruar: ishin pikërisht shqiptarët e Malit të Zi që me mendje të hapur dhe me zemër të bardhë dhanë votat vendimtare për arritjen e pavarësisë — jo si të huaj, por si banorë autoktonë, si pjesëmarrës të barabartë në një të ardhme të përbashkët. Ne e mbështetëm një Mal të Zi sovran me bindjen se do të ndërtonim një shtet ku të gjitha zërat do të kishin peshë, ku diversiteti do të shihej si vlerë, dhe ku asnjë qytetar nuk do të lihej pas dore. Si ish-Drejtor Ekzekutiv i Shoqatës Shqiptaro-Amerikane të Ulqinit, kam bërë gjithçka që kjo besë të nderohet — duke bashkë-organizuar festën e Ditës së Pavarësisë së Malit të Zi në Bashkinë e Nju Jorkut, jo vetëm për të festuar shtetësinë e vendit, por edhe për të theksuar rolin e shqiptarëve dhe të gjitha pakicave në ndërtimin e tij.

Por kur vendime të kësaj rëndësie merren pas dyerve të mbyllura — pa dijeninë tonë, pa pëlqimin tonë — kjo është një shenjë se besimi ynë është keqpërdorur. Se zëri ynë është i kushtëzuar. Se roli ynë në ndërtimin e shtetit mbaron sapo dikush tjetër vendos që toka jonë është në shitje.

Ajo që qeveria e quan “valorizim” në të vërtetë është komercializim i kulturës, zhdukja graduale e zërit qytetar dhe shpërbërja e një ekosistemi që për breza të tërë ka qenë i shenjtë. Nuk është zhvillim — është zhvendosje. Nuk është përparim — është fshirje.

Ulqini ka bashkëjetuar në kohë — shqiptarë, malazezë, fqinj e miq — të lidhur jo nga harmonia e përsosur, por nga historia e përbashkët dhe lidhja e thellë me këtë tokë. Zona bregdetare që është në qendër të kësaj marrëveshjeje — Plazhi i Madh, Delta e Bunës, Kriporja e Ulqinit — nuk është vetëm me rëndësi ekonomike. Ajo është një zonë ekologjike me mbrojtje ndërkombëtare, e pasur me specie të rralla, shpendë migratorë, habitate me rërë dhe zona ligatinore që ndihmojnë në përballimin e ndryshimeve klimatike. Kjo zonë ka rëndësi thelbësore për mjedisin, por edhe për vazhdimësinë kulturore dhe sovranitetin ekonomik të qytetit tonë.

Çdo verë, diaspora jonë kthehet — nga Kosova, Shqipëria, Australi, Gjermania, Zvicra, Shtetet e Bashkuara — jo si turistë, por si familje. Ju mbushni rrugët, kafenetë, plazhet; ju investoni, ndërtoni, mbështesni ekonominë vendore dhe e mbani gjallë frymën e Ulqinit, vit pas viti. Prania juaj nuk është barrë — është burim jete për këtë qytet. Ju nuk jeni të jashtëm — jeni zgjatimi i zemrës së Ulqinit. Dhe megjithatë, zëri juaj — si ai i gjithë komunitetit — u përjashtua.

Familja ime ka jetuar në Ulqin për më shumë se njëmbëdhjetë breza. Kjo nuk është një rrëfenjë — është realitet i gjallë. Dhe, si shumë të tjerë, dua që vajza ime një ditë të ecë mbi këtë tokë me krenari, duke ditur se ende i përket popullit të saj. Por pak nga pak, kjo tokë po u jepet privatëve, në heshtje, në emër të “zhvillimit” — ndërsa ata që e kanë mbrojtur për shekuj me radhë, nuk marrin asgjë më shumë se punë të përkohshme, me paga të ulëta dhe pa përfshirje të vërtetë në proceset vendimmarrëse.

Kjo nuk është strategji për zhvillim të qëndrueshëm. Është rruga drejt përjashtimit.

Vëllezër e motra në diasporë: ju e keni mbajtur Ulqinin në zemrat dhe punën tuaj për dekada. Tani është koha ta mbroni.

Shkruani përfaqësuesve tuaj politikë. Flisni me udhëheqësit e komunitetit. Ndani këtë mesazh. Nënshkruani peticionin:

👉 change.org/p/stop-devastaciji-velika-plaža-za-buduće-generacije-ne-za-privatne-interese

Kjo nuk është thjesht një çështje e Ulqinit. Është një provë e mënyrës se si merren vendimet, kush përfiton nga to dhe nëse jemi të gatshëm të qëndrojmë kur ajo që duam më shumë është në rrezik.

Robert F. Kennedy ka thënë:

“Sa herë që një njeri ngrihet për një ideal, apo vepron për të përmirësuar jetën e të tjerëve… ai krijon një valë të vogël shprese, dhe kur këto valë bashkohen nga miliona qendra guximi dhe përkushtimi, ato krijojnë një rrymë që mund të rrëzojë edhe muret më të larta të shtypjes dhe padrejtësisë.”

Le të jetë Ulqini ajo valë. Le të jetë ky momenti ynë.

Duhet të jemi të qartë:

Jo heshtjes.

Jo tradhtisë.

Jo shitjes së asaj që kurrë nuk ju përkiste.

Ulqini nuk është për shitje. As për 99 vjet. Asnjëherë.

Nuk do të heshtim.

Nuk do të lëvizim.

Nuk do të jemi viktima.

Dhe nuk do të zhdukem në heshtje.

SHKOLLA SHQIPE NË LÜBECK, GJUHË SHQIPE DHE IDENTITET KOMBËTAR TE SHQIPTARËT NË GJERMANI

April 10, 2025 by s p

Andi Xhixha themelues i shkollës shqipe në Lübeck – Gjermani rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”, New York, ruajtjen e identitetit kombëtar, historisë, gjuhës, kulturës dhe traditës shqiptare në Lübeck – Gjermani, nëpërmjet mësimit të gjuhës shqipe, historisë, traditës e kulturës shqiptare dhe aktiviteteve patriotiko- kulturore. Me themeluesin e shkollës shqipe në Lübeck – Gjermani Andi Xhixha bisedoi editori i “Diellit” Sokol Paja.

SHKOLLA SHQIPE NË LÜBECK

Shkolla Shqipe në Lübeck është fryt i një përkushtimi të madh dhe një dëshire të thellë për të ruajtur gjuhën dhe kulturën shqiptare në diasporë. Ajo u hap më 26 mars 2022, si rezultat i përpjekje te palodhur nga ana ime dhe falë mbështetjes së madhe nga Konsulli Z. Kole Gjoka, kjo nismë u bë realitet. Mësimi zhvillohet dy herë në javë – ditën e martë dhe të enjte – dhe përfshin fëmijë të grupmoshave të ndryshme. Shkolla është bërë një pikë referimi për komunitetin shqiptar në Lübeck dhe tashmë është pjesë e një rrjeti të gjallë shkollash shqipe që po rriten në veri të Gjermanisë, duke bashkëpunuar ngushtë për ruajtjen e identitetit kombëtar përmes gjuhës amtare.

KURRIKULA MËSIMORE DHE ARGËTIMI

Në mësim përdoret një kurrikulë e përshtatur për fëmijët shqiptarë që rriten në një mjedis dy-gjuhësh. Ajo përfshin elementë të gramatikës shqipe, lexim, shkrim, këngë popullore, tregime tradicionale, poezi dhe njohuri mbi historinë dhe kulturën shqiptare. Mësimi bazohet në metoda bashkëkohore dhe teknologji të përshtatura për fëmijët. Bashkëpunimi me prindërit është thelbësor. Ata inkurajohen të flasin shqip me fëmijët në shtëpi dhe të jenë të pranishëm në aktivitetet shkollore. Komuniteti shqiptar luan një rol aktiv në funksionimin e shkollës, duke mbështetur organizimin e aktiviteteve kulturore, festave kombëtare dhe ndihmës logjistike. Thirrja ime për prindërit është e qartë: ruajtja e gjuhës është detyrë e përbashkët dhe çdo përpjekje vlen.

MËSIMI I GJUHËS SHQIPE, FORMËN RUAJTJES SË IDENTITETIT KOMBËTAR TË SHQIPTARËVE NË GJERMANI

Gjuha shqipe është themeli i identitetit tonë kombëtar. Mësimi i saj në diasporë nuk është thjesht edukim – është ruajtje e trashëgimisë dhe ndërtim i ndërgjegjes kombëtare. Fëmijët që mësojnë shqip rriten me vetëdijen se kush janë, nga vijnë dhe çfarë vlere ka kultura e tyre. Përmes gjuhës ata lidhen me vendin e tyre të origjinës, me familjen dhe me historinë e kombit.

SHOQËRIA GJERMANE, MBËSHTETËSE DHE MIRËKUPTUESE NDAJ NISMËS SË SHKOLLËS SHQIPE

Shoqëria gjermane ka qenë mbështetëse dhe mirëkuptuese ndaj nismës së shkollës shqipe. Falë bashkëpunimit me institucionet vendore, kemi mundur të sigurojmë hapësira për zhvillimin e mësimit. Në veçanti, në veri të Gjermanisë është krijuar një frymë bashkëpunimi midis shkollave shqipe në qytete si Elmshorn, Kiel, Bremen e të tjera. Këto shkolla po ndërtojnë ura komunikimi dhe bashkëpunimi, duke i dhënë gjuhës shqipe një jehonë të fortë në rajon. Komuniteti shqiptar në Lübeck është i përkushtuar dhe kontribuon me pjesëmarrje aktive në ruajtjen dhe zhvillimin e shkollës shqipe.

MËSIMDHËNIE PËRMES TEKNOLOGJISË, VËSHTIRËSITË NË MËSIMDHËNIE ME FËMIJËT ME DY GJUHËSI

Përdorimi i teknologjisë ka ndihmuar në përmirësimin e mësimdhënies – video edukative, aplikacione për gjuhën shqipe, libra dixhitalë dhe materiale interaktive janë bërë pjesë e orëve të mësimit. Megjithatë, sfidat me fëmijët që rriten në një mjedis dy-gjuhësh janë të shumta. Shpesh ata kanë vështirësi me shqiptimin, ndërtimin e fjalive dhe pasurimin e fjalorit. Duhet një qasje e duruar, e personalizuar dhe kreative për t’i motivuar dhe për t’i mbajtur të angazhuar.

EFEKTI QË KA PASUR TE FËMIJËT NË RRITJEN E NDJENJËS PATRIOTIKE MËSIMI I GJUHËS SHQIPE

Mësimi i gjuhës shqipe ka ndikuar dukshëm në rritjen e ndjenjës së përkatësisë dhe patriotizmit tek fëmijët. Ata mësojnë me krenari për flamurin kombëtar, për figurat e shquara të historisë sonë, për festat tona tradicionale. Në çdo aktivitet ku këndojnë apo recitojnë në shqip, ndjehet një emocion i veçantë dhe një lidhje shpirtërore me Shqipërinë. Kjo ndihmon në ndërtimin e një identiteti të fortë dhe të qëndrueshëm, pavarësisht se jetojnë jashtë kufijve gjeografikë të atdheut.

KUSH ËSHTË MËSUESI ANDI XHIXHA?

Kam përfunduar studimet Bachelor në Universitetin “Luigj Gurakuqi” në Shkodër dhe më pas Masterin në Universitetin e Tiranës. Gjatë viteve të studimeve kam punuar në mënyrë vullnetare në disa shkolla në Shqipëri. Pas përfundimit të studimeve, kam emigruar në Gjermani ku kam dhënë një kontribut të madh për hapjen e shkollës shqipe në Lübeck. Falë përkushtimit tim dhe mbështetjes se palodhur nga Konsulli Z. Kole Gjoka, u realizua me sukses hapja e shkolles shqipe ne Lübeck. Në vitin 2024, jam nderuar me titullin “Ambasador për Paqe” në Gjermani – një vlerësim për punën e time të palodhur në ruajtjen e gjuhës dhe kulturës shqiptare në mërgatë. Së bashku me bashkëshorten time, mësuesen Armela Xhixha, mendoj qe jemi zemra e kësaj shkolle – jo vetëm si mësues, por si udhëheqës, organizatorë, dhe mbi të gjitha, si prindër të përkushtuar ndaj çdo fëmije që ka nevojë për ndihmë në rrugën e ruajtjes së identitetit kombëtar.

I PAHARRUESHMI SAMI REPISHTI!

April 9, 2025 by s p

(Në 100-vjetorin e lindjes)

“PER NJI ELITE PATRIOTIKE, DEMOKRATIKE, DHE PROFESIONALE”

Frank Shkreli

Po të ishte gjallë, të djelën që kaloi me 6 Prill, 2025, Profesor Sami Repishti do kishte mbushur 100-vjet. Profesori i nderuar, mik e koleg i dashur ndër vite, ndërroi jetë vitin e kaluar në moshën 99-vjeçare, duke lenë kështu një boshllëk të madh në komunitetin shqiptaro-amerikan—njëri prej aktivistëve më të palodhur ndër dekada – në mbrojtje të të drejtave të shqiptarëve dhe të çeshtjes kombëtare në përgjithsi, por jo vetëm. Me rastin e kalimit në amshim të Profesor Repishtit kam shënuar, ndër të tjera, se të drejtat e njeriut – jo vetëm në trojet shqiptare por anë e mbanë botës, me largimin nga kjo jetë e Profesor Repishtit — humbën njërin prej mbështetësve më të njohur dhe më të fortë në shumë dekada. Se, marrëdhëniet shqiptaro-amerikanë kanë humbur promovuesin më të zellshëm. Dhe se komunizmi kishte humbur njërin prej kritikëve më të ashpër dhe si -ish-i burgosur vet ai i regjimit të Enver Hoxhës, viktimat e komunizmit – të gjallë e të vdekur – kanë humbur përkrahësin më të madh të tyre; sidomos klerikët katolikë të martirizuar nga komunizmi. Frank Shkreli: Sami Repishti: “Lotë, Lavdi e Lumnim” | Gazeta Telegraf – Por veprimtaria, shkrimet e veprat e Dr Sami Repishtit, në përgjithësi, të botuara gjatë dekadave e pothuaj deri në ditë e fundit të jetës së tij, mbeten sot e gjithmonë një thesar kombëtar për brezat e sotëm dhe të ardhshëm të shqiptarëve. Kontributet e tija ishin të shumta në të gjitha fushat e veprimtarisë së tij patriotike, politike, akademike dhe humanitare gjatë viteve, veçanërisht në fushën e të drejtave të njeriut, në arsim, literaturë por edhe në shumë aktivitete të komunitetit shqiptaro-amerikan. Për dekada të tëra, Prof. Repishti ka qenë një shtyllë e fortë e komunitetit shqiptaro-amerikan. Një pasardhës i denjë i rilindasve të vërtetë të Kombit, njëri prej intelektualëve më të njohur e më të dalluar, jo vetëm në Shtetet e Bashkuara të Amerikës por edhe anë e mbarë trojeve shqiptare dhe më gjërë. Besnik ndaj Kombit, besnik ndaj miqve dhe kolegëve, anti-komunist i përbetuar, besnik dhe mbrojtës i pakompromis i demokracisë së vërtetë për shqiptarët dhe të gjithë popujt! Frank Shkreli: Lamtumirë koleg i dashur! Pushofsh në paqë profesor Sami Repishti | Gazeta Telegraf | Gazeta Telegraf Profesor Repishti, në këtë 100-vjetor të lindjes, vazhdon të na flasë nepërmjet shkrimeve dhe veprave të lëna pas si xhevahire shumë të çmueshme të fjalëve e të veprave të tija. Me Profesor Repishtin kam shkëmbyer shpesh komunikime dhe kemi ndarë shkrime deri vonë. Shkrimet e tija, siç e dinë të gjithë ata që i kanë lexuar gjatë viteve, ishin brilante, frymëzuese dhe edukuese –shkrime në të cilat, me këshillat dhe përvojën e tij, theksonte të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen – gjithmonë duke qarë hallet e Shqipërisë dhe të shqiptarëve dhe duke dhënë këshilla konstruktive për një të ardhme më të mirë..

Duke kujtuar Profesorin e nderuar këto ditë të (100-vjetorit të lindjes së tij), mu kujtua një shkrim i tij që Repishti ma kishte dërguar në Gusht të vitit 2017, e që është botuar në gazetën Dielli të Federatës Vatra, —PER NJI ELITE PATRIOTIKE, DEMOKRATIKE, DHE PROFESIONALE – Dielli | The Sun – Dielli | The Sun— mjaft interesant, konstruktiv dhe aktual edhe për ditët e sotëme, për ata që duan të mësojnë e të dëgjojnë – sidomos duke marrë parasysh se shqiptarët janë në prak të zgjedhjeve të 11 majit, 2025, në Shqipëri. Në atë artikull, me rastin e fitores së Partisë Socialiste, dhe formimin e qeverisë së re (Rama 2), Profesor Repishti paralajmëronte rrezikun që vjen nga përqendimi i tre pushteteve në duart e nji partie politike të vetme: “Teorikisht, ajo ashtë nji kombinim forcash që lehtësojnë rrugën drejt nji rregjimi autoritar i cili damton zhvillimin demokratik të vendit. Kjo strukturë më shqetëson, prandej sot shkruej!”, arsyetonte ai pa frikë. Ndërkohë që bënte thirrje për një elitë të re politike për shqiptarët – elitë patriotike, demokratike dhe profesionale, siç e cilësonte ai. Po e kujtoj 100-vjetorin e lindjes së Profesor Sami Repishtit me disa shkëputje paragrafesh nga artikulli në fjalë – në kujtim të tij por edhe sepse këshillat e tija më duken tepër aktual edhe sot, sidomos në prak të zgjedhjeve të majit në Shqipëri. Veçova këta paragraph, por lexuesi i interesuar mund të lexoj shkrimin e plotë në linkun e mësipërm.

“…Me ramjen finale të komunizmit, periudha e tranzicionit në demokraci tregoi se e vjetra refuzon me vdekë, dhe e reja demokratike nuk gjen fuqi të mjaftueshme me lindë dhe me u forcue. Sot, nevoja e rishqyrtimit të rrugës së kalueme gjatë këtyne 27 viteve ashtë e domosdoshme për të gjithë, sidomos tashti me krijimin e nji situate të re koncentrimi të pushtetit që rrezikon vetë demokracinë. Shqiptarët duhet të tejkalojnë “lodhjen” që ka shkaktue periudha e tranzicionit në vendin e tyne; dhe për këte, duhet të jenë ma të bashkuem se asnjiherë ma parë. Propaganda negative dhe shterpe e “rrugaçëve” të grupeve të ndryshme nuk duhet lejue me mbajtë vendin peng në nji kaos politik e konfuzion psikologjik. Kemi nevojë për ide të reja!”, ishte thirrja që bënte Profesor Repishti ka bërë 8-vjetë më parë dhe alarmi që ai i jepte me atë rast — për nevojën e një elite kombëtare shqiptare, “patriotike, demokratike dhe profesionale” — politikës dhe shoqërisë shqiptare, një nevojë madhore politiko-kombëtare që mbetet edhe sot e kësaj dite e pa realizuar, sipas Profesor Repishtit.

“Me ndryshimin e gjendjes politike në vend, 1990-91, populli i këputun nga vuejtja e randë dyzetë e pesë vjeçare, e ndjeu veten të vetmuem, të harruem, e me shpresa që gënjyen. Ai nuk gjeti përsëri fuqinë e duhun me u ngritë, as me luftue, valën e frikëshme të degradimit moral të gjithanshëm, të vorfënisë dërmuese që përfshiu edhe marrëdhaniet ndër-personale. Shumë prej tyne, të huej në vendin e vet, morën rrugën e mërgimit, për nji copë bukë me nder, në nji vend ku jetohet pa frikën e shtypjes dhe të urisë. Dhe me të drejtë!..”Shembulli ma i ri i këtij degradimi moral, ka qenë shitë-blerja e votave në zgjedhjet e fundit të 25 qershorit 2017, nji njollë e zezë për demokracinë e brishtë, e pothuejse “të dështueme” në Shqipëri.”

Pprofesori, përveç se fajëson politikën për dështimin e demokracisë shqiptare, ai kritikon edhe shoqërinë në përgjithsi: “Manifestimi i plotë i efekteve të këtij “dështimi” shihet në qëndrimin pasiv, gjysëm të përgjumun, të shoqënisë shqiptare, që shijon- e nuk reagon!- programet televizive, ku politikanët e ditës sulmojnë njëni tjetrin me nji fjalor rrugaçërie që ka penetrue edhe sallën e Kuvendit Kombëtar. U përjashtue kështu revoltimi i arsyeshëm dhe pjesëmarrja aktive në transformimin demokratik të Shtetit e të shoqënisë shqiptare. Akoma të tronditun nga persekutimet e së kaluemes jo të largët, ata që mbijetuen rregjimin komunist vegjetojnë akoma me frikë, e qëndrojnë akoma larg angazhimit serioz në jetën politike të vendit. Neutral…deri në vetë-asgjasim! Veprimtaria qytetare në Shqipëri, e pame prej së largu, paraqitet ende si “nji dëshirë” ma shumë se “nji mundësi”. Ashtë shue shpresa, bashkë me shkendinë e revoltës qytetare… Në Shqipëri, shumica e qytetarëve janë të lodhun, të pa aftë me veprue, e kufizohen me protesta verbale në ambiente të mbylluna. E gjithë kjo, në nji “Shtet” ku manipulohen zgjedhjet, eliminohen kundërshtarët politikë, në nji vend ku mediat e informimit, sidomos programet televizive – shërbejnë padronin qeveritar (ose të pasunit, baronët e drogës me autoritet). Në Shqipëri, turma të vorfnueme jetojnë, krah më krah, me nji oligarki qeveritare tejet të pasun –ose të pasun jo-qeveritarë- të gjithë të shurdhët dhe të pashpirtë, skenar i përsosun për nji pabarazi të madhe ekonomike me tone sociale të thella… Në fakt, flitet për mundësinë e nji revolucioni paqësor, si mjeti i vetëm për rrugëdalje!”.

“Anëtarët e partive politike, shumica militantë të shpërblyem dhe tru-shpërlarë, veprojnë të patrazuem nga zani i ndërgjegjes së mbytun prej të miravet landore. Sepse, “partia”- kjo mbretneshë e pakurorëzueme, ka çveshë shërbyesit e saj nga dinjiteti i aktit të lirë e të pavarun, pa dhanë asnji herë përgjigje për mijëra pyetjet që ngrihen e bien e nuk tërheqin vemendjen e mendjeve të programueme…Duket sikur barka e jonë shqiptare lundron pa një busullë morale. A. Koestler e cilësonte këte gjendje: “kemi pirë kupën e dëshprimit deri në fund!”

“Qytetarët në përgjithësi sikur kanë humbë interesin për nji angazhim aktiv, nji qendrim ky i rrezikshëm, ndërsa në Shqipëri nuk ka dalë ende nji udhëheqës që frymëzon! Dhe kjo si rrjedhim i qendrimit komunist shqiptar, dhe atij fashist, që zotënoheshin nga nji dëshirë e fortë: me kontrollue jo vetëm trupin, por edhe mendjen e qytetarit. Me këte qëndrim, “mendimi ndryshe” (disidenca) u trajtue si krim dhe u dënue randë. Konflikti politik u krijue artificialisht, jo me shpëtue atdheun, por me shkatërrue “anmikun e klasës”. U mbushën vorrezat me mendje të ndrituna; errësina diktatoriale mbuloi vendin tonë…Sot, paguajmë akoma çmimin e kësaj marrëzie, kryesisht sepse shumica e heshtun vegjeton me ndjenjën e poshtënimit të përjetuem…”

“Na do të hyjmë në “histori”, në se bajmë “histori”; dhe do të bajmë “histori” vetëm atëherë kur të kuptojmë si duhet “historinë” e vendit tonë, pa paragjykime. “Historia” do të bahet kur të kuptojmë se nji rend publik i qendrueshëm kërkon “pushtet” dhe “moralitet”, njikohësisht; kur të përqafojmë sensin e përgjegjsisë sonë personale ndaj shoqënisë si qytetarë të lirë, dhe ndaj bashkësisë sonë kombëtare e ndërkombëtare!”

“Akoma sot diskutojmë “meritat” e pushtimit pesëshekullor otoman. Akoma sot “krenohemi” me tmerret e murtajës së kuqe 45 vjeçare në vendin tonë, dhe akoma nuk kemi gjetë kohë me zbulue të gjitha viktimët e diktaturës dhe vorrezat e tyne, me krye ritet e përkujtimit dhe nderimit që ata meritojnë. “Diktatura e proletariatit”, në fakt diktatura e nji maniaku kriminel si E.Hoxha, ka qenë nji ndër fatkeqsitë ma të mëdha historike, ndoshta ma e madhja -për popullin tonë. Shkatërrimet që ajo i ka sjellë vendit e popullit tonë janë të pallogaritëshme, dhe vazhdojnë të na torturojnë mendërisht e fizikisht akoma sot… Kështu edhe për nostalgjinë e pushtimit otoman…Okupimi otoman dhe diktatura komuniste në Shqipëri kanë qenë dy fatkeqsitë ma të mëdha historike të vendit tonë, çmonte mendja e ndritun e intelektualit Ismail Kadare. Kjo ashtë historia e jonë!”

“Sot, tranzicioni i pafund “demokratik”në Shqipëri ka prodhue korrupsion, e cinizmin e partive politike, populizëm mashtrues, ndërsa presioni i kapitalizmit pa fre po kthen qytetarët në konsumatorë të thjeshtë. Pa qytetari, vendi i jonë kthehet në nji turmë robotësh të drejtueme nga nji qendër “kompjuterike” të manovrueme nga “specialistët” e njohun publikisht si “elita politike e vendit”. Ky “boshllek” i rrezikshëm duhet mbulue nga forca koshiente të situatës – nga nji elitë Patriotike, Demokratike dhe Profesionale!… Kjo kategori patriotësh gjindet vetëm aty ku ka qytetarë të lirë dhe në nji shtet të lirë e të sunduem nga ligji… Duhet të pyeten qytetarët cili ashtë vizioni i tyne, dhe nga këto vizione të nxjerrim përfundimet tona që duhet të jenë esenca e mendimit tonë kolektiv, dhe origjina e ngritjes sonë qytetare. Cili ashtë vizioni i kombit shqiptar në Ballkan, në Europë, në Botën e Lirë, sot në shekulin 21? Kjo ashtë pyetja krysore që përballojmë sot në hymje të shekullit të dytë të Pavarësisë sonë kombëtare. Përgjigjja e kësaj pyetje ashtë nji imperativ kategorik, korrektësia e së cilës do të përcaktojë fatin tonë të paktën për nji shekull…e ndoshta për jetë!”, ka shkruar, ndër të tjera, Profesor Sami Repishti në artikullin që ai ka ndarë me mua në gusht të vitit 2017, linkun e plotë të cilit mund ta lexoni më lartë, siç është botuar në atë kohë në gazetën Dielli të Federatës Vatra në Nju Jork.

Ky shkrim dhe qindra të tjerë si ky, një trashëgimi dhe thesar i çmuar politik e letrar kombëtar, lënë pas nga Profesor Sami Repishti, na kujton në këtë 100-vjetor të lindjes së tij — njërit prej të mëdhëjve të Shkodrës, të Shqipërisë dhe Kombit mbarë — porositë për gjëndjen aktuale në trojet shqiptare dhe, njëkohsisht, nënvijon misionin e tij profetik, në mbrojtje të interesave kombëtare. Duke dhënë alarmin se shqiptarët kanë nevojë për udhëheqës që nuk kërkojnë karrierë politike, por për udhëheqës që shërbejnë kauzën e shenjtë të popullit të tyre, për njerëz që “vrasin frikën” duke folur të V ërtetën. Thirrja e Profesor Sami Repishtit për një elitë të re politike ndër shqiptarët –Elitë, “Patriotike, Demokratike dhe Profesionale” — jo vetëm që është aktuale sot, por edhe më e nevojshme se kurrë më parë në histori. I përjetëshëm qoftë kujtimi i Profesor Sami Repishtit!

Frank Shkreli

Kosova feston Ditën e Kushtetutës, 17 vjet shtet

April 9, 2025 by s p

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari/

PRISHTINË, 9 Prill 2025/ Kosova në 26 vjet Liri e 17 vjet Pavarësi feston sot Ditën e Kushtetutës, 9 Prillin.

“Republika e Kosovës është shtet i pavarur, sovran, demokratik, unik, dhe i pandashëm”, thuhet në nenin 1 të Kushtetutës së miratur para 17 viteve, e cila, sipas nenit të fundit – 162 – “hyn në fuqi në 15 Qershor 2008”.

Ishte viti 2008 kur u miratua nga Kuvendi i Kosovës akti më i lartë juridik i shtetit në ditën e 9 Prillit, më pak se dy muaj pas shpalljes së pavarësisë në 17 Shkurtin historik.

“Duke u bazuar në votimin njëzëri të të gjithë deputetëve në sallë, sot në orën 10:45 u shpall solemnisht Kushtetutën e Republikës së Kosovës, e miratuar nga 107 deputetët e Kuvendit të Kosovës”, tha atëherë Kryeparlamentari Jakup Krasniqi pas votimit, cituar në raportimin që kam bërë për Agjencinë Shtetërore-Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë – Agjencinë Telegrafike Shqiptare /ATSH/ në 9 Prill 2008.

Raportimi theksonte se kryetari i Komisionit Kushtetues, Hajredin Kuçi, prezantoi përmbajtjen e Kushtetutës, e cila, siç bëri të ditur, ka 14 kapituj dhe 162 nene.

“Kemi synuar të kemi një Kushtetutë moderne, të shkurtër, të qartë dhe të kuptueshme, që garanton vullnetin e qytetarëve të Kosovës dhe zotimet ndërkombëtare dhe që është funksionale”, tha ai.

Për Projektkushtetutën e hartuar nga Komisioni Kushtetues, i cili ishte ngritur nga Ekipi i Unitetit, është zhvilluar debat publik që nga 28 Janari 2008, në fazën e parë, dhe që nga 19 Shkurti – dy ditë pas shpalljes së pavarësië, në fazën e dytë.

Gjatë debatit publik u është bërë e ditur qyetarëve se “Kushtetuta është hartuar mbështetur në dy vullnete, i pari që Kosova të jetë shtet sovran dhe i pavarur dhe i dyti që me Deklaratën e Pavarësisë të 17 Shkurtit Kosova si shtet ka marrë obligime ndërkombëtare për zbatimin e Paketës së Ahtisaarit”.

Dita e Kushtetutës, 9 Prilli, është festë shtetërore, sipas Ligjit për festat zyrtare në Republikën e Kosovës, të miratuar në Kuvend në 21 Maj 2008.

Dekretimi i këtij ligji dhe 40 ligjeve të tjera, të dala nga Paketa e Propozimit Gjithpërfshirës për Zgjidhjen e Statusit të Kosovës të Kryenegociatorit Martti Ahtisaari – Emisarit Special të OKB-së, ishte një nga zhvillimet më të rëndësishme të ditës së hyrjes në fuqi të Kushtetutës, 15 Qershorit 2008. Dekretimin e bëri Presidenti i atëhershëm i Republikës së Kosovës, Fatmir Sejdiu.

Deri në hyrjen në fuqi të Kushtetutës ligjet e miratuara në Kuvendin e Kosovës i ka nënshkruar Shefi i UNMIK-ut, Misionit të Organizatës së Kombëve të Bashkuara.

Sipas Kushtetutës së Republikës së Kosovës, presidenti “shpall ligjet e miratuara nga Kuvendi i Republikës së Kosovës”. Poashtu, “ka të drejtën e kthimit për rishqyrtim të ligjeve të miratuara, nëse konsideron se janë të dëmshme për interesat legjitime të Republikës së Kosovës ose të një a më shumë komuniteteve të saj”.

Zhvillimet më të rëndësishme brenda 17 viteve ishin në 2012-tën, kur Kuvendi, në 7 Shtator, ka miratuar amendamentimin e Kushtetutës së Republikës lidhur me përfundimin e mbikëqyrjes ndërkombëtare të pavarësisë së Kosovës, ndërsa në 10 Shtator pasoi vendimi i Grupit Drejtues Ndërkombëtar, i mbledhur në Prishtinë, për përfundimin e mbikëqyrjes ndërkombëtare.

“Përmbyllja e mbikëqyrjes është vlerësimi më i lartë ndërkombëtar, që i është bërë shtetit të Kosovës pas shpalljes së Pavarësisë”, u vlerësua atëherë.

Grupi Drejtues Ndërkombëtar (ISG) për Kosovën, i cili përbëhej nga vendet që e kanë njohur pavarësinë, ishte formuar në 28 Shkurt të vitit 2008 dhe synonte të orientojë dhe mbikëqyrë zhvillimin demokratik të shtetit të ri, të nxisë qeverisjen e mirë dhe shumetnicitetin.

Deri në 17 vjetorin e Ditës së Kushtetutës pavarësia e Kosovës është e njohur nga 118 shtete të botës anëtare të OKB-së.

Në rrugën drejt pavarësisë Kosova ka një histori kushtetuese edhe para kushtetutës së saj të parë si shtet i pavarur me njohje ndërkombëtare.

Kosova prej vitit 1974 ka pasur Kushtetutën e vet, e cila i ka siguruar mëvetësi organizative si njësi konstituive me të drejtë vetoje në federatën e atëhershme, nga shpërbërja e së cilës dolën shtatë shtete të reja të rajonit – Kosova, Sllovenia, Kroacia, Bosnja e Hercegovina, Serbia, Mali i Zi dhe Maqedonia.

Në 28 Mars të vitit 1989, Serbia në Kuvendin e saj miratoi “Kushtetutën e tankeve”, që përgjakshëm, në rrethana tragjike terrori, me forcë e në mënyrë kundërkushtetuese rrënoi autonominë që kishte Kosova.

Kundërshtimi i fuqishëm rrënimit të autonomisë në Kosovë ishin demonstratat gjithëpopullore, në të cilat vetëm brenda dy ditëve, në 27 e 28 Mars 1989, në shtetrrethimin e hekurt ushtarako-policor të vendosur nga Beogradi u vranë 22 shqiptarë e plagosën qindra të tjerë në Prishtinë, Mitrovicë, Zhur e Dushanovë afër Prizrenit, Podujevë, Deçan, Gjilan e në anë të tjera të Kosovës.

Demonstratat pasonin grevën e urisë të 1.300 minatorëve të Trepçës, nga 20 deri 28 Shkurt 1989, e cila ishte në mbrojtje nga sulmet e Serbisë kundër Kosovës e mëvetësisë së saj, rezistencë e fuqishme e përkrahur nga populli dhe në kërkim të lirisë, demokracisë e të drejtave të plota për shqiptarët.

Në vijimësi të kundërshtimeve të fuqishme gjithëpopullore dhe institucionale të “Kushtetutës së tankeve” serbe, në rrethana të okupimit, Kosova në vitin 1990 shpalli Deklaratën Kushtetuese për pavarësi në 2 Korrik e më pastaj Kuvendi miratoi në 7 Shtator Kushtetutën e Republikës së Kosovës.

Në vitin 1991, nga 26 deri në 30 Shtator u organizua edhe Referendumi ku kosovarët votuan 99,87 për qind për Kosovën shtet sovran dhe i pavarur, i cili pasohej me zgjedhjet e para pluraliste, parlamentare e presidenciale të 24 Majit 1992, kur President i parë u zgjodh Dr. Ibrahim Rugova.

Republika e Kosovës me Kushtetutën e vet e institucionet demokratike të zgjedhura atëherë nuk u njoh ndërkombëtarisht, por megjithatë ishte dhe njihej si deklarim i fuqishëm i vullnetit të popullit mbi 90 përqind shumicë shqiptare, si edhe pjesëtarëve të komuniteteve pakicë.

Kosova e lirë, pas përfundimit të luftës në Qershor 1999, prej vitit 2001 deri në shpalljen e pavarësisë në 17 Shkurt 2008 ka pasur një Kornizë Kushtetuese, të miratuar nga Organizata e Kombeve të Bashkuara, e cila ishte dokument më shumë inicial kushtetues, por ka mundësuar zhvillimin e vendit nga një krijesë defakto e pavarur, ndonëse nën protektorat, në një entitet shtetëror të pavarur, edhe pse nën mbikëqyrje ndërkombëtare për një kohë.

Me rastin e 10 vjetorit të Ditës së Kushtetutës, 9 Prillit, hartuesit e Kushtetutës së Republikës së Kosovës janë dekoruar me Medaljen Presidenciale Jubilare të dhjetëvjetorit të pavarësisë nga atëherë Presidenti Hashim Thaçi.

Shtatëmbëdhjetëvjetori i hyrjes në fuqi të Kushtetutës së shtetit të pavarur të Kosovës do shënohet në kohën kur nëpër qytetet e fshatrat kosovare do festohet 26 vjetori i lirisë, e cila nisi me Ditën e Paqes e Lirisë – 12 Qershorin e vitit 1999, kur forcat paqeruajtëse shpëtimtare të NATO-s prirë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës filluan të hynin në Kosovë, nga Maqedonia, e të nesërmen edhe nga Shqipëria, pas ndërhyrjes me aviacion në fushatën ajrore 78 ditëshe të goditjes së caqeve të forcave serbe që bënin masakra e spastrim etnik duke vrarë më shumë se 12 mijë shqiptarë, zhdukur mëse 6 mijë e dëbuar rreth një milion, shumicën drejt Shqipërisë.

***

Raportim që bëja për Agjencinë Shtetërore-Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë para 17 viteve-9 Prill 2008:

PËRMBLEDHJE – KUSHTETUTA FUQIZON SHTETIN E PAVARUR, SOVRAN, DEMOKRATIK, UNIK DHE TË PANDASHËM TË KOSOVËS

PRISHTINË, 9 prill /ATSH-B.Jashari/ – Kuvendi i Kosovës i mbledhur sot në një seancë solemne të jashtëzakonshme, ashtu si kur shpalli pavarësinë para më pak se dy muajsh, miratoi njëzëri Kushtetutën e Republikës së Kosovës, që, siç u tha, fuqizon shtetin më të ri në botë si të pavarur, sovran, demokratik, unik dhe të pandashëm.
“Duke u bazuar në votimin njëzëri të të gjithë deputetëve në sallë, sot në orën 10:45 u shpall solemnisht Kushtetutën e Republikës së Kosovës, e miratuar nga 107 deputetët e Kuvendit të Kosovës”, tha kryeparlamentari Jakup Krasniqi pas votimit.
Gjithçka ishte unanime në këtë seancë, që nga fillimi i saj, kur ishin të pranishëm në sallë 103 deputetë, të cilët aprovuan të vetmen pikë të rendit të ditës: Miratimin e Kushtetutës së Republikës së Kosovës.
Seanca e Kuvendit të Kosovës, ku merrnin pjesë udhëheqësit më të lartë të vendit, Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar, Pieter Feith, trupi diplomatik në Kosovë, si dhe përfaqësues të arsimit, shkencës, artit e të fesë, hapi punimet pak pas orës 10:00, nën drejtimin e kryeparlamentarit Jakup Krasniqi.
“Kam nderin dhe kënaqësinë e veçantë të hap punimet e kësaj seance të jashtëzakonshme dhe solemne të Kuvendit për miratimin e Kushtetutës së Republikës së Kosovës”, tha ai.
“Kushtetuta jonë sanksionon shkallë të lartë të idealizmit të një shoqërie të lirë, të hapur, demokratike dhe sovrane. Ajo promovon dhe u garanton të drejta të standardeve të larta komuniteteve pakicë në Kosovë. Që nga sot, të drejtat e komuniteteve nuk janë më thjesht vetëm vullnet i mirë dhe i deklaruar i shumicës, por kategori e përcaktuar kushtetuese dhe partneritet solemn e publik. Ato janë të mbrojtura dhe të pacenueshme”, theksoi kryeparlamentari Krasniqi.
Më pas, Kuvendit iu drejtuan presidenti Fatmir Sejdiu, kryeministri Hashim Thaçi, e kryetari i Komisionit Kushtetues, Hajredin Kuçi, të cilët nxjerrjen e Kushtetutës së Republikës së Kosovës e vlerësuan një moment tjetër historik pas shpalljes së pavarësisë më 17 shkurt 2008.
“Në vazhdën e zhvillimeve jashtëzakonisht të rëndësishme dhe historike për Kosovën, pas shpalljes së pavarësisë dhe njohjes ndërkombëtare nga një numër i madh vendesh të botës demokratike, dita e sotme po kështu shënon një moment të veçantë në përmbylljen e ciklit të shtetndërtimit të Kosovës”, tha presidenti Sejdiu.
”Kushtetuta, me peshën e saj të veçantë, sa mund të quhet me të drejtë përmbyllje e procesit shtetndërtues të Kosovës, po kaq, në të njëjtën kohë, në bazament të qëndrueshëm formal dhe juridik dhe esencial e fut Kosovën në rrafsh të ri të zhvillimeve shtetërore, politike dhe juridike”, shtoi ai.
“Kushtetuta e Republikës së Kosovës në të njëjtën kohë hap horizontin dhe mundësinë tonë për përballje me sfidat e shumta që do të kapërcehen duke e dëshmuar fuqishëm qëndrueshmërinë e institucioneve shtetërore të Republikës së Kosovë, të cilat edhe në rrugën e deritanishme kanë dëshmuar seriozitetin dhe këmbëngulësinë për veprim të sukseshëm në realizimin e interesave të qytetarëve të Republikës së Kosovës ”, theksoi presidenti Sejdiu.
Ai u shpreh optimist se mbi bazën e parimeve të Kushtetutës dhe duke pasur parasysh ndërtimin e gjithë strukturës institucionale përgjegjëse për zbatimin e tyre, “Republika e Kosovës do të kapërcejë më shpejt edhe rrugën drejt integrimit të saj në Bashkimin Evropian dhe në NATO”.
Kryeministri Hashim Thaçi tha se Kushtetuta e Republikës së Kosovës është evoluim i historisë së përbashkët të kosovarëve dhe garanton liriëtë dhe të drejtat e të gjithëve.
“Republika e Kosovës është shoqëri shumetnike, e përbërë nga shqiptarët dhe komunitetet e tjera. Vlerat fondamentale dhe liritë e të gjitha kombeve demokratike janë të mbrojtura me anë të kushtetutës. Prandaj, edhe ne sot kemi vendosur që ta ndjekim rrugën e shteteve të lira dhe demokratike”, u shpreh ai.
“Kushtetuta e Republikës së Kosovës, është vullneti ynë, është legjitimiteti dhe vula e shtetit të Kosovës”, theksoi kryeministri Thaçi.
Kryetari i Komisionit Kushtetues, Hajredin Kuqi, prezantoi përmbajtjen e Kushtetutës, e cila, siç bëri të ditur, ka 14 kapituj dhe 162 nene.
“Kemi synuar të kemi një Kushtetutë moderne, te shkurtër, të qartë dhe të kuptueshme, që garanton vullnetin e qytetarëve të Kosovës dhe zotimet ndërkombëtare dhe që është funksionale”, tha ai.
”Sot, në duart tuaja është drafti i Kushtetutës së Republikës se Kosovës si bazë e ndërtimit te sistemit politik, ekonomik dhe shoqëror në shtetin tonë në të cilën kemi shprehur synimet tona, në emër të popullit të Kosovës, për të ardhmen e vendit tonë të lirë, demokratik dhe paqedashës si shtet i të barabartëve”, është shprehur Kuqi.
“Sovranitetin e Republikës sonë Kushtetuta e përcakton se buron nga populli dhe i takon atij. Ajo garanton integritetin territorial të Kosovës si të pacenueshëm,të patjetërsueshëm dhe të pandashëm dhe mbrohet me të gjitha mjetet e lejuara”, siguroi ai.
”Republika e Kosovës është e ndërtuar mbi bazën e konceptit të barazisë qytetare dhe e përcaktuar si shoqëri shumetnike, e përbëre nga shqiptarët dhe nga komunitetet e tjera ku qeveriset në mënyre demokratike dhe respektohet plotësisht sundimi i ligjit dhe barazia e qytetarëve para tij”, theksoi Kuqi.
Kushtetuta e Republikës së Kosovës është nënshkruar të hënen pasdite nga Komisioni Kushtetues në një ceremoni zyrtare në ambientet e Bibliotekës Kombëtare në Prishtinë, e ku morën pjesë udhëheqësit më të lartë të vendit e të komunave dhe përfaqësues të misioneve ndërkombëtare.
Në dy ditët e para të prillit Komisioni Kushtetues i Kosovës e miratoi me konsenmsus të plotë tekstin final të Projektkushtetuës, ndërsa Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar, Piter Feith, e certifikoi atë duke vlerësauar se është në përputhje me Paketën Ahtisaari.
Për Projektkushtetutën e hartuar nga Komisioni Kushtetues, i cili është ngritur nga Ekipi i Unitetit, është zhvilluar debat publik që nga 28 janari 2008, në fazën e parë, dhe që nga 19 shkurti, dy ditë pas shpalljes së pavarësië, në fazën e dytë.
Gjatë debatit publik u është bërë e ditur qyetarëve se “Kushtetuta është hartuar mbështetur në dy vullnete, i pari që Kosova të jetë shtet sovran dhe i pavarur dhe i dyti që me Deklaratën e Pavarësisë të 17 shkurtit Kosova si shtet ka marrë obligime ndërkombëtare për zbatimin e Paketës së Ahtisaarit”.
“Republika e Kosovës është shtet i pavarur, sovran, demokratik, unik, dhe i pandashëm”, thuhet në nenin 1 të Kushtetutës, e cila, sipas nenit të fundit – 162 – “hyn në fuqi më 15 qershor 2008”./
a.jor.

Kosharja vendi ku mori formë identiteti shqiptar

April 9, 2025 by s p

Dr. Elmi Berisha/

Kosharja nuk është thjeshtë një emër në historinë tonë kombëtare, ajo është altar i lirisë, është pika ku sakrifica njerëzore u ngjit në përmasën më të lartë të nderit dhe ku kombi ynë rifitoi vetëdijen e forcës së vet. Është vendi ku u shfaq për herë të parë, me forcë dhe dinjitet, subjekti i vërtetë historik shqiptar: njeriu që nuk i nënshtrohet, që lufton, që organizohet dhe që fiton.

Një vit më parë, në këtë vend të shenjtë, bashkë me vëllezërit e armës komandantët Rrustem Berisha, Hisen Berisha, Musa Gjakova dhe Fadil Hadërgjonaj – u përkulëm para varreve të 114 dëshmorëve që ranë në betejën më të lavdishme të historisë moderne shqiptare. Ishte një përjetim i thellë shpirtëror. Toka dhe qielli flisnin shqip. Flisnin me zërin e Agim Ramadanit, me guximin e Sali Çekut, me qëndresën e çdo luftëtari që e shihte Kosovën të lirë para se të mbyllte sytë.

Për mua, Kosharja nuk është vetëm një kujtim i lavdisë, por një pjesë e jetës. Nuk e kam parë luftën si një ngjarje që ndodhte diku tjetër por unë e kam jetuar, e kam përjetuar dhe e kam ndihmuar nga afër. Kam pasur nderin të jem pjesë e asaj përpjekjeje madhështore në të gjitha dimensionet që ajo kërkonte: në organizim, në bashkërendim, në mobilizim dhe në lobim. Në çdo takim me zyrtarët amerikanë, në çdo veprim në emër të diasporës, në çdo ndihmë që i jepnim UÇK-së, e dija se po vepronim për jetën e një populli, për të ardhmen e një kombi.

Në atë kohë, përmes Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “Vatra”, bashkë me vëllezër të tjerë të përkushtuar, punuam ditë e natë për të ngritur zërin e shqiptarëve në të gjitha tribunat ndërkombëtare, për të shpjeguar drejtësinë e luftës sonë, për të siguruar përkrahjen vendimtare të SHBA-ve. Dhe ajo mbështetje nuk mungoi. Lufta jonë ishte e drejtë, ishte morale dhe ishte historike. Ne kishim të drejtën dhe kishim vullnetin, u desh vetëm që bota ta dëgjonte këtë të vërtetë. Ishte detyra jonë ta bëjmë këtë dhe e bëmë.

Në këtë kohë të lavdishme pata fatin të shërbej si këshilltar politik dhe për inteligjencë i Ministrit të Luftës, komandantit Ahmet Krasniqi një figurë që nuk ishte vetëm organizator ushtarak, por edhe një strateg me vizion të qartë për çlirimin e Kosovës. Ai besonte thellësisht në ndërtimin e një ushtrie të strukturuar, në një qëndresë të disiplinuar dhe në një projekt kombëtar që do të tejkalonte kufijtë e momentit të luftës, duke u shndërruar në një vizion afatgjatë për ardhmërinë shqiptare.

Isha me fat që, para tij, dhashë betimin më të shenjtë në jetë betimin për çlirimin e atdheut. Kujtimi dhe vizioni i kolonel Ahmet Krasniqit mbeten të paharrueshëm dhe të gjallë në ndërgjegjen tonë kombëtare. Ai ishte një model frymëzimi për të gjithë ne që kishim marrë mbi supe amanetin e madh të historisë sonë: çlirimin dhe ribashkimin kombëtar.

Jam krenar që, përveç këtij roli, pata gjithashtu përgjegjësinë për logjistikën në një kohë kur çdo hallkë e angazhimit tonë ishte vendimtare për lirinë që sot e gëzojmë.

Kosharja ishte kthesa. Ishte momenti ku u thye frika dhe u ringrit shpresa. Ishte vendi ku mori formë identiteti shqiptar: krenar, i vetëdijshëm dhe i vendosur. Ajo që ndodhi atje nuk ishte vetëm një betejë – ishte një manifest kombëtar. Ishte thirrja e përjetshme që “me paqe ose me luftë, Kosova është e jona”. Dhe Kosova u bë. Sepse kishte njerëz që nuk iu trembën sakrificës.

Sot, Kosharja është motivi ynë. Është busulla jonë morale. Na tregon drejtimin kur politika na çorodit, kur përçarja na dobëson, kur interesa të vogla na ndajnë. Kosharja është dritë, ajo ndriçon përpara dhe na kujton se kur jemi bashkë, fitojmë. Kur jemi të ndarë, humbasim gjithçka për të cilën ata ranë.

Jam krenar që isha pjesë e kësaj historie. Jam krenar që kontributi im dhe i “Vatrës” u bë pjesë e kësaj përpjekjeje epike. Jam krenar që isha bashkë me ata që dhanë gjithçka – dhe sot, përulësisht, e ndjej detyrën që t’u qëndroj besnik idealit të tyre.

Lavdi përjetë dëshmorëve të Koshares. Lavdi të gjithë atyre që me armë, me mendje dhe me shpirt ndërtuan themelet e shtetit të lirë të Kosovës.