Hijet e dosjes “Doshi”

Shkruan: Gavrosh Levonja/New York/
Pavarësisht nga fakti sa mund të jetë i justifikueshëm juridikisht vendimi për të vënë nën pranga deputetët Doshi e Frroku, pas hetimit të dosjes mbi “vrasjen” e pretenduar nga Tom Doshi, për të cilën deputeti pretendon te ketë prova se ideator i saj është kreu I parlamentit, Ilir Meta, shpejtësia me të cilën prokuroria operoi në këtë rast është për tu admiruar. Nga ana tjetër bazuar nga të dhënat e procëesit hetimor, të publikuara pothuajse në të gjitha mediat shqiptare, rezultonte qartë se “atentati” I pretenduar nga Doshi nuk qëndronte. Me të vërtetë, të gjithë personat e implikuar në telenovelën të cilës ndoshta mund t’I shkonte një titull fjala vjen “Atentati”, mohuan kategorikisht të kishin ndonjë lidhje me atentatin kundër deputetit të Shkodrës, madje, në deponimet e tyre ata deklaruan se e kishin marrë vesh implikimin e tyre në këtë aferë, vetëm nëpërmjet mediave, të cilat kishin publikuar edhe rolet e tyre në gjithë historinë e hedhur në tregun mediatik nga deputeti Doshi. Mirëpo, të mbyllësh një proces të tillë hetimor pa u thelluar më së pari në gjetjen e shkaqeve që e kanë shtyrë Doshin të prishë “martesën” me Ramën e Metën, duke i shantazhuar që para se të hidhte në treguna mediatik legjendën e “atentatit” apo pa ezauruar ndonjë pistë tjetër, si fjala vjen mundësinë që “telenovela” për vrasjen e tij të ketë qenë një kurth I përgatitur me qëllim diskreditimin e Tom Doshitj për t’u cliruar nga detyrimet që Rama e Meta mund të kenë pasur ndaj tij në shkëmbim të mbështetjes së pakufishme në betejën elektorale me Berishën e partinë e tij. Nga ana tjetër, dosja “Doshi” nuk mund të mbyllej duke u mjaftuar me lëshimin e një mandati arresti për deputetët Doshi e Frroku, pa hedhur dritë plotësisht mbi atentatet kundër të implikuarve Durim Bami e Fatjon Skënderi apo “Toni I kombinatit’ dhe lidhjet e hershme që mund të kenë pasur me ta protagonistët e kësaj cështjeje. Nëse do të dihej se kush ishin ideatorët e organizatorët e atentateve kundër këtyre të dyve si dhe arsyet pse duheshin “hequr qafe” apo ndofta dhe vëtëm për t’i paralajmëriuar a kërcënuar, ka shumë mundësi që hetimet të orientoheshin edhe në pista të tjera. Mundet që Tom Doshi, I sinjalizuar nga Mark Frroku, për t’I shpëtuar atentatit , mund të ketë gjetur si zgjidhje eliminimin e atyre që kishin marrë përsipër vrasjen e tij. Por një hipotezë e tillë bie për disa arsye. Së pari, deputeti I kërcënuar, nisur dhe nga fakti që nuk kishte pasur asnjë njohje me Bamin e Skënderin e jo më ndonjë motiv me karakter personal që këta të ishin të interesuar për ta vrarë, ishte tejet I ndërgjegjshëm se “lepuri” flinte diku tjetër. Pra, në këtë aspekt Doshi jo vetëm nuk ishte i interesuar për një gjë të tillë, por, në të kundërt, ishte i prirur të garantonte paprekshmërinë e tyre në mënyrë që të shkonte tek të interesuarit e vërtetë të eliminimit të tij. Blerja nga ana e Doshit të një veture të blinduar për Durim Bamin si dhe video e publikuar prej asgjësojnë plotësisht hipotezën e një implikimi të deputetit të Shkodrës në atentatet kundër tyre. Nuk përjashtohet dhe versioni sipas të cilit, njerëz të tretë, pa asnjë lidhje me politikën mund të kenë pasur hesape të pashlyera me ata të dy, por ama, do të ishte gabim I madh përjashtimi i mundësisë për një lidhje nga radhët e politikës me atentatet ndaj Bamit e Skënderit. Për më tepër kur, në hollësitë e publikuara mësohet se përsa I takon Fatjon Skënderi nuk mungonte ndonjë lidhje me botën e politikës.
Akuza kryesore mbi të cilën prokuroria kërkoi arrestimin e Doshit apo dhe Frrokut kishte të bëntë me inskenimin e atentatit kundër Doshit duke e konsideruar këtë si një mashtrim për të goditur figura të rëndësishme të politikës, konkretisht kreun e parlamentit. Por edhe për logjikën e një individi të rëndomtë një akuzë e tillë ndaj deputetit Doshi është disi e papërtypshme. Si ka mundësi që Doshi t’I hynte një aventure të tillë duke angazhuar individë me të cilët nuk kishte asnjë farë njohjeje, individë të cilët do ta “shisnin” që në momentin më të parë, ashtu sic edhe ndodhi? Njeriu, i cili kishte qenë në gjendje të dërgonte një ushtri votuesish drejt PS-së besoj se nuk do ta kishte aspak të vështirë të “peshkonte” nja tre katër individë, të cilët mund ta merrnin, madje dhe me dëshirë cfardo roli në një telenovelë të sajuar prej tij. Gjithsesi, nga mënyra si u zhvilluan ngjarjet, sidomos me vendimin e prokurorisë dhe ngutjen e parlamentit për të zhveshur Tom Doshin nga imuniteti, të krijojnë bindjen se individë ta caktuar nga politika, mund të kenë projektuar gjithë skenarin dhe për t’I a servirur Doshit, si një bllof për ta diskredituar e bërë qesharak duke mos kursyer as ndjekjen penale në rast nevoje. Në këtë kuadër Mark Frroku i shantazhuar nëpërmjet të vëllait të akuzuar për vrasjen e një ish komisari policie ka pranuar të bëhet pjesë e lojës duke I future në vesh Doshit, idenë e “vrasjes” së tij për ta njohur më pas dhe me Bamin, duke e lënë pastaj në baltë sapo cështja të hynte në ingranazhet e shtetit zyrtarisht. Shtoji këtyre dhe gatishmërinë e minsitrit të brendshëm për të takuar me Bamin me ndërmjetësinë e Doshit, moshetimin e Bamit që në fillim, për ta “ndaluar” në kufi sapo Tom Doshi plasi “bombën”. Nuk di sa përshtypje mund t’u ketë bërë hetuesve edhe ndryshimi “target-it” të telenovelës së tij duke kaluar nga Berisha tek Meta. Ndoshta, dikush mund të kishte qenë i interesuar për të goditur Berishën, por më vonë e ka gjykuar të udhës përdorimin e saj për “të shpëtuar” nga Meta. Ditët e fundit lexova një analizë të argumentuar në të gjitha aspektet të Prec Zogajt ku me një logjikë brilante rrëzohej jo vetëm vendimi por edhe mënyra e të hetuarit nga ana e prokurorisë. Vërejtja e vetme që kam lidhur me analizën e zotit Zogaj ka të bëjë me titullin. “Rënia e prokurorisë” them se nuk i përgjigjet realitetit; prokuroria në Shqipëri nuk ka qenë për asnjë moment në ndonjë farë lartësie që të bësh fjalë për rënie të saj. Prokuroria gjithmonë, gjatë gjithë këtyre 25 viteve nuk ka arritur asnjëherë të dalë jashtë kornizave të prokurorisë së kohës së komunizmit duke qenë vazhdimisht një instrument në shërbim të klaneve politike në qeveri a pushtete të tjerë.